Εννοείται ότι δεν μπορεί να έχει κανείς
εμπιστοσύνη στους ξένους. Στην Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ομπάμα ή ακόμη και τον
Ρέντσι. Όλοι τους τη δουλειά τους κάνουν, ευκαιριακές συμμαχίες συνάπτουν κι
άμα είναι να σου… τη φορέσουν δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το πράξουν.
Πριν από δύο χρόνια ακριβώς η κυβέρνηση
Σαμαρά ζούσε ακριβώς την ίδια κατάσταση. Ξαφνικά το 2014 έγινε… 2016 σε ένα
déjà vu που δεν περιμέναμε να δούμε. Τότε οι ξένοι αποφάσισαν ότι ο Σαμαράς δεν
μπορούσε να τους κάνει τη δουλειά. Κάτι η αδυναμία της κυβέρνησης να προχωρήσει
σημαντικές μεταρρυθμίσεις, κάτι η… γοητεία του Τσίπρα, κάτι η Μέρκελ που
πίστευε ότι ήταν του χεριού τους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε και πολύ για το μεγάλο
«άδειασμα». Αν τότε οι δανειστές προχωρούσαν σε αναδιάρθρωση χρέους, βοηθούσαν την
Ελλάδα να βγει στις αγορές, επανεκκινούσε η οικονομία, οι εκλογές δεν θα
κερδίζονταν από τον Τσίπρα.
Δύο χρόνια μετά η κυβέρνηση Τσίπρα –
Καμμένου βρίσκεται στην ίδια δυσάρεστη θέση. Αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός ότι
δεν μπορεί να κυβερνήσει, η κόπωση του μνημονίου είναι εμφανής, η στροφή στη
σοσιαλδημοκρατία δεν φτουράει και οι δανειστές του έχουν γυρίσει την πλάτη.
Η Moody’s, η Bofa, η Merril Lynch και
όλοι οι ξένοι οίκοι βγάζουν εκθέσεις απογοήτευσης για την πορεία της ελληνικής
οικονομίας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που επαναφέρουν την αβεβαιότητα για τη
χώρα και ουσιαστικά φρενάρουν όποιες ελπίδες υπήρχαν για να έρθουν επενδύσεις
και να πάρει μπροστά η μηχανή.
Ο Σόιμπλε μόλις χθες βγαίνει κι
επισήμως λέει να ξεχάσουμε ότι το χρέος θα ρυθμιστεί πριν από το 2018. Ξέρετε
τι σημαίνει αυτό; Ότι αν θέλουμε μείωση του χρέους θα υπογράψουμε τέταρτο
μνημόνιο μόλις λήξει το υπάρχον.
Η Μέρκελ από την πλευρά της δείχνει να
σιωπά κι αφήνει το παιχνίδι να το κάνει ο Σόιμπλε. Αντιλαμβανόμενη όμως ότι αν
παίξει τώρα το χαρτί της χείρας βοηθείας προς την Ελλάδα θα εξοργίσει ακόμη
περισσότερο τους ψηφοφόρους της και αναβάλλει τα πάντα για μετά τις εκλογές.
Οι δε Αμερικανοί έχουν τα δικά τους,
σιγά μην ασχολούνται μ’ εμάς. Δύο κυριακάτικες εφημερίδες έχουν σήμερα πρώτο θέμα
ότι ο Τσίπρας ζητά από τον Ομπάμα να παρέμβει. Ε και; Τι μπορεί να κάνει δηλαδή
ο Ομπάμα, 20 μέρες πριν από τις εκλογές; Να πιέσει τους Ευρωπαίους που βάζουν
τα λεφτά; Αδύνατον. Ο Ομπάμα ως απελθών πρόεδρος δεν έχει καμιά δύναμη να
κινήσει καταστάσεις. Η δε Χίλαρι και πολύ περισσότερο ο Τραμπ δεν πρόκειται να
ασχοληθούν με το ελληνικό πρόβλημα όταν έχουν μύρια όσα δικά τους όταν
αναλάβουν επίσημα τον Λευκό Οίκο.
Και πάμε στον… φίλο Ολάντ. Το μεγάλο
αδελφό του Αλέξη, όπως ο Γάλλος πρόεδρος έλεγε ότι αισθανόταν. Υπάρχει κανείς
που να πιστεύει ότι δεν ήταν τυχαία η δημοσιοποίηση των όσων πίστευε ή ήξερε ο
Ολαντ; Για τα τηλέφωνα με τον Πούτιν και το τύπωμα της δραχμής ή για τις
επικοινωνίες με τη Μέρκελ και τις εξομολογήσεις ότι ο Τσίπρας τον «πούλησε» δύο
φορές;
Ο… Ολανδρέου δεν ξέχασε ποτέ και
σέρβιρε στον μικρό του αδερφό ετεροχρονισμένη πίκρα. Τώρα που όλα βγαίνουν στη
φόρα και αποδομείται πλήρως ο Τσίπρας και το καραβάνι του, οι ξένοι απλά βάζουν
τον τελευταίο καρφί στο φέρετρό του.
Δυστυχώς για τον Πολάκη τα σκυλιά και
ουρλιάζουν και δαγκώνουν. Ειδικά όταν είναι ξένα. Οι δανειστές θεωρούν τον
Τσίπρα καμένο χαρτί και τον τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. Οι εκλογές είναι πιο
κοντά από ποτέ και δεν μπορεί να τις αποτρέψει ούτε το μαύρο στη δημοκρατία που
ήθελε να βάλει ο Παππάς. Ο Βούτσης, παλιά καραβάνα της πολιτικής «τέλειωσε» και
τον… Παττακό του ΣΥΡΙΖΑ στέλνοντάς του πίσω την ντροπολογία που κατέθεσε. Διότι
ξέρει καλά ότι σε εκλογές με μαύρο σε τέσσερα κανάλια και χιλιάδες εργαζόμενους
στους δρόμους δεν μπορείς να πας.
Οι ξένοι με
τους οποίους χαριεντίζονταν ο Αλέξης δύο χρόνια τώρα είναι οι δήμιοί του. Την
απόφαση για το πότε θα γίνει η εκτέλεση θα τη λάβει ο ελληνικός λαός.
