.Η (αυτ)απάτη του Αλέξη Τσίπρα

Οι ψευδαισθήσεις του παρέσυραν ένα πλήθος οπαδών. Οι οποίοι στήριξαν πάνω σε αυτές την πολιτική τους οντότητα, και απόθεσαν την αξιοπρέπεια τους σ’ έναν ανεδαφικό πολιτικό εν αγνοία τους

«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, αλλά όχι για ψέματα…» είπε ο Πρωθυπουργός. 

Αν οι αυταπάτες  αφορούσαν την προσωπική ζωή του μόνο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Ομως είναι πολιτικός με θέση αρχηγική και σέρνει έναν ολόκληρο λαό στις αυταπάτες του. Οι ψευδαισθήσεις, η απουσία ρεαλισμού στην πολιτική ζωή δηλώνουν έλλειψη ευθυκρισίας και ενέχουν βαριές, βαρύτατες ευθύνες – και επιπτώσεις, όχι μόνο στην οικονομία.

Σ’ αυτές τις αυταπάτες πίστεψαν οι οπαδοί του, τους έπεισε ο κ. Τσίπρας ότι έχουν βάση ρεαλιστική και τις υιοθέτησαν. Πάνω στις ψευδαισθήσεις του επένδυσαν, τις σήκωσαν παντιέρα και ανέλαβαν προσωπική ευθύνη. Εμπιστεύτηκαν την ψευδεπίγραφη  «υπερηφάνεια του λαού» – που καταρρακώθηκε, την κατά Τσίπρα «εθνική αξιοπρέπεια» – που μετατράπηκε σε διασυρμό της χώρας. 

Οι πανηγυρισμοί  των οπαδών του για το ΟΧΙ κι οι χοροί στο Σύνταγμα αποδείχτηκαν, το ίδιο κιόλας βράδυ, δηλητήριο, το πιο πικρό. [Δεν λογαριάζομαι ανάμεσα σ’ αυτούς. Ισα-ίσα, διατύπωσα τις αντιρρήσεις μου γι’ αυτόν πολύ νωρίς – όχι χωρίς επιχειρήματα (εδώ ), (εδώ), (εδώ), και (εδώ)].

Ομως οι αυταπάτες  του Αλέξη Τσίπρα, οι ομολογημένες απ’ τον ίδιον ψευδαισθήσεις, λέω, παρέσυραν ένα πλήθος οπαδών. 

Οι οποίοι στήριξαν πάνω σε αυτές την πολιτική τους οντότητα, απόθεσαν την αξιοπρέπεια τους σ’ έναν ανεδαφικό πολιτικό εν αγνοία τους, τού εμπιστεύτηκαν την ιδεολογική τους ταυτότητα. Είναι αυτοί που ταυτίστηκαν μαζί του. Και τώρα ντρέπονται να βγουν στα καφενεία, νιώθουν άβολα να αντικρίζουν όσους λοιδορήσανε, όσους διασύρανε κι έκοψαν τις επαφές μαζί τους. Με το μαχαίρι. 

(Μιλάω για οπαδούς που μπορούν ν’ αναστοχάζονται  και ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους, όχι για τσανακογλείφτες που, βρίζοντας τους αντιπάλους τους δίχως κανένα απολύτως επιχείρημα, ευελπιστούν να κατεβούν ως υποψήφιοι του κόμματός τους – και παρόλα αυτά, δεν έχουν καταφέρει να μπουν στις λίστες ούτε ως ανθυποψήφιοι).

Αυτές οι (αυτ)απάτες του κ. Τσίπρα, που πάνω τους ωστόσο έχτισε την εξουσία του, έγιναν η αιτία να διαλυθούνε σχέσεις χρόνων και χρόνων, να γκρεμιστούν  φιλίες. Αλλά και  οι επιλογές του, στη συνέχεια, σάμπως διαπνέονταν από ευθυκρισία;  Ο Καμμένος, η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης, ο Παυλόπουλος, ο Μπαλτάς, ο Καρανίκας. 

Τόσες αβλεψίες στη σειρά δεν είναι αυταπάτη, ανεμοδούρα είναι. Ανικανότητα και έλλειψη σαφούς προσανατολισμού.

Υποψιάζομαι λοιπόν ότι η ομολογία του κ. Τσίπρα περί αυταπάτης ήταν ένα ακόμα ψέμα. Ενα άλλοθι. Σαν να λέει  «κάντε delete στις (αυτ)απάτες μου, να συνεχίσω το γκουβέρνο». Ομως κάθε φορά γίνεται πιο μυθομανής, πιο διαχειριστικός – και πιο επικίνδυνος, θα πρόσθετα. Αλλωστε η συνειδητή ομολογία είναι αποτέλεσμα επίγνωσης.

 Και ως εκ τούτου υπέρβαση  του εαυτού, αναθεώρηση  αξιών, διαφορετική οπτική ζωής.  (Στην μεταπολιτευτική ιστορία μόνο ο αυτοεξόριστος  Καραμανλής κατάφερε να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό του. Αυτή είναι η αλήθεια κι ας μην τον ψήφισα ποτέ).  

Οταν όμως ο πολιτικός, καληώρα, στηρίζεται στον λεκτικό εντυπωσιασμό όντας εκπρόσωπος (ο τελευταίος, εύχομαι ) ενός βαθύτατου λαϊκισμού τής κάθε απόχρωσης, είναι μόνο ένα απείκασμα εαυτού. Ενα πουκάμισο αδειανό,  μια (αυτ)απάτη. 

.Από το αντιμνημόνιο στο διαρκές μνημόνιο

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο με πολιτικές εξελίξεις, δυσάρεστες εκπλήξεις και κυβερνητικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή των Ελλήνων πολιτών για δεκαετίες. Με μια αιφνιδιαστική ανακοίνωση την εβδομάδα της Διακαινησίμου, η κυβέρνηση επέλεξε με τρόπο που άλλοτε θα κατηγορούσε ως κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, να φέρει προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο. 

Το διήμερο αυτό, καθώς και η συνεδρίαση του Eurogroup που ακολούθησε τη Δευτέρα, αφαίρεσαν απ’ την κυβέρνηση το φύλλο πολιτικής συκής και την ξεγύμνωσαν ολοκληρωτικά, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις της για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει στο εξής. 

Για να συνοψίσουμε όσα διαδραματίστηκαν το σαββατοκύριακο, αρκεί να αναφέρουμε τον τίτλο του βρετανικού Guardian. «Η κυβέρνηση Τσίπρα, ψήφισε το πιο σκληρό πακέτο λιτότητας». 

Σ' αυτό προσθέστε το όργιο με την κατάθεση πλήθους φωτογραφικών τροπολογιών που τακτοποιούν, απαλλάσσουν και διευθετούν υποθέσεις ημετέρων.

Πράγματι είναι αλήθεια και τραγική ειρωνεία παράλληλα ότι η κυβέρνηση που πέρσι εκλέχτηκε με σύνθημα το σκίσιμο των μνημονίων, να ψηφίζει το πιο μνημονιακό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως λέγεται κατ' ευφημισμόν η λιτότητα. Τα δύο κόμματα της συμπολίτευσης που οφείλουν τη δημιουργία, την εκτόξευσή τους, την πολιτική τους ύπαρξη και την αναρρίχηση στην εξουσία στο αντιμνημόνιο, ψήφισαν και καλούνται να εφαρμόσουν το πιο σκληρό μνημόνιο της εξαετίας 2010 - 2016.

Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι η ποιοτική διαφορά που εντοπίζεται στη στάση και τον πολιτικό λόγο του πρωθυπουργού, των μελών και των βουλευτών της κυβέρνησης, που υπερασπίστηκαν το πακέτο μέτρων με τρόπο που θα ζήλευαν φανατικοί μνημονιακοί υποστηρικτές άλλων κομμάτων, εμφανίζοντας το λίγο-πολύ ως αναπτυξιακό και ευκαιρία ανάκαμψης για την οικονομία. Προχώρησαν δηλαδή σ' αυτό που από καιρό τους ζητούσαν δανειστές και ξένοι παράγοντες: έκαναν ιδιοκτησία τους το μνημόνιο.

Αν όμως η ψήφιση των νομοσχεδίων ήταν η αρχή, τα πιο σημαντικά συνέβησαν στο Eurogroup,  όπου μεταξύ πολλών άλλων δυσάρεστων αποφασίστηκε o περίφημος αυτόματος κόφτης δαπανών. 

Με λίγα λόγια,  αυτό σημαίνει ότι τον Απρίλιο εκάστου έτους, θα λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία της Εurostat κι αν αυτά δείχνουν πως τα οικονομικά μεγέθη θα ξεφεύγουν των συμφωνημένων, ο αυτόματος κόφτης θα αναλαμβάνει, περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις (!) να επαναφέρει τα μεγέθη στο σωστό δρόμο. Αυτό θα γίνεται με προεδρικό διάταγμα, παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες! 

Η δημοκρατία σε καραντίνα. 

Την ιστορία του κόφτη η κυβέρνηση την πλάσαρε  επικοινωνιακά σαν δική της ιδέα που έπεσε στο τραπέζι εναλλακτικά, ως προς τη νομοθέτηση πρόσθετων μέτρων συγκεκριμένης αξίας περίπου 3,4 δις που, όπως είπαν, ζητούσαν οι δανειστές. 

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο αυτόματος κόφτης είναι ιδέα του Β. Σόιμπλε και των επιτελών του, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να την επιβάλουν στην Ευρώπη. 

Πρόκειται για το περίφημο δημοσιονομικό συμβούλιο που θα αναλαμβάνει να «συνεφέρει» τα οικονομικά μεγέθη των χωρών, όταν αυτά παρεκκλίνουν. Ο δαιμόνιος γερμανός υπ. οικονομικών έχει προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα, να το περάσει πολλές φορές στο παρελθόν, συναντώντας έντονες αντιδράσεις απ’ τις άλλες χώρες. 

Ο Σόιμπλε έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του: Οι «ακροαριστεροί» (όπως τους χαρακτήριζε) που πέρσι σήκωναν -έστω και στα λόγια- μπαϊράκι, φέτος μεταλλάχθηκαν σε προθυμότατους ξενιστές και εφαρμοστές των ιδεών του! 

Για να το πούμε απλά, αυτό που αποφασίστηκε χτες στο Eurogroup, είναι μνημόνιο στο διηνεκές, που απαλλάσσει μεν την εκάστοτε κυβέρνηση απ’ το πολιτικό κόστος και τους κλυδωνισμούς κάθε φορά που θα χρειάζονταν να ψηφίζει μέτρα λιτότητας, καταδικάζει δε τους πολίτες, με τις συνέπειές του.
Θυμάστε την παλιότερη διαφήμιση μιας τράπεζας για "το ανοιχτό δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ;"  Εδώ έχουμε το διαρκές μνημόνιο που δεν τελειώνει ποτέ. 

Γι’ αυτό το… κατόρθωμα η κυβέρνηση πανηγυρίζει λέγοντας μάλιστα πως πρόκειται για δική της ιδέα.  Κι αυτό έναντι, πάλι, υποσχέσεων πως η ρύθμιση του χρέους θα συζητηθεί, «εφόσον υπάρχει ανάγκη» στο τέλος του προγράμματος, δηλαδή το 2018 και εφόσον εφαρμόσει στο ακέραιο, όλα τα συμφωνηθέντα. Εύλογα λοιπόν γεννάται η απορία προς τι οι πανηγυρισμοί, αφού ουσιαστικά πρόκειται για θεσμοθέτηση της δημοσιονομικής εποπτείας της χώρας που παραχωρείται, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα!

Φυσικά τα ερωτήματα που εγείρονται από μια τέτοια απόφαση είναι πολλά και μεγάλα και δεν αφορούν μόνο το οικονομικό μέρος και τις επιπτώσεις των περικοπών στην κοινωνία. Αφορούν το ρόλο του κοινοβουλίου, τις ευθύνες και την υποβάθμισή του καθώς και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών.
Οι πολίτες με την ψήφο τους, δεν εξουσιοδότησαν κάνενα εξωθεσμικό κέντρο να καθορίζει την οικονομική πολιτική, παρά μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Προς επίρρωση των ισχυρισμών μας σχετικά με τις αποφάσεις του Εurogroup αρκεί κανείς να ανατρέξει στα δημοσιεύματα, που αφορούν το  Εurogroup της 26ης Νοεμβρίου του 2012.  Από τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις των εμπλεκομένων και την αρθρογραφία των ημερών θα ανακαλύψει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν πήρε τίποτα παραπάνω απ’ ότι πήρε τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά.

Ίσα ισα, αυτοί που πήραν κάτι παραπάνω και έχουν κάθε λόγο να είναι περιχαρείς, είναι οι δανειστές,  που επισημοποίησαν τον αυτόματο κόφτη και εξειδίκευσαν τον τρόπο λειτουργίας του, αφού το Νοέμβριο του ’12 υπήρχαν μόνο ασαφείς αναφορές σ' αυτόν.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος όσων συνέβησαν που αξίζει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι μετά την ολοκληρωτική και με τη βούλα προσχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο, το αντιμνημονιακό, μένει με μοναδικό κοινοβουλευτικό εκφραστή τη Χρυσή Αυγή - με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, αφού το ΚΚΕ εντάσσοντας την αντιμνημονιακή του πολιτική σ' ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο, αν και προσμετράται στους αντιμνημονιακούς, δεν μπορεί να αποτελέσει εκφραστή τους.

Με δυο λόγια,  το περασμένο Σαββατοκύριακο σηματοδότησε τη δεύτερη και οριστική στροφή του πρωθυπουργού προς τον "πολιτικό ρεαλισμό". Η πρώτη ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Αυτό άλλωστε απαιτεί και το νέο του πολιτικό ακροατήριο των σοσιαλδημοκρατών - κεντρώων στο οποίο απευθύνεται και μέσω του οποίου ελπίζει να μακροημερεύσει στην εξουσία.

Οι "αυταπάτες"  περί σκισίματος των μνημονίων και άλλων σχετικών, έλαβαν τέλος, αφού πουλήθηκαν φτηνά πέρσι, στους αφελείς κατοίκους του "αριστεροχωρίου".

.Δυστυχώς, οι πάτρωνες δεν είναι αυτοί που ήταν

Γ​​ια κακή τύχη των πολιτικών μας, το οικονομικό αδιέξοδο συνέπεσε με το τέλος του έντονου ενδιαφέροντος που έδειχναν ξένες δυνάμεις στις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα μας, πριν καν ιδρυθεί το ελληνικό κράτος.

Για καλό και για κακό, οι ξένοι επενέβαιναν, στήριζαν τους εκπροσώπους τους, προωθούσαν τα συμφέροντά τους· έδιναν κατεύθυνση στους «δικούς τους» αφενός, προκαλούσαν τις αντιδράσεις αντίπαλων χωρών και τους εκπροσώπους τους στην εγχώρια πολιτική σκηνή και κοινωνία αφετέρου. 

Μεγάλο μέρος της σημερινής παράλυσης οφείλεται στο ότι ο πολιτικός κόσμος μας δεν έχει κατανοήσει πως η χώρα πρέπει να σταθεί όρθια με τις δικές της δυνάμεις, ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πια από πάτρωνες να μας κάνουν χάρες με αντάλλαγμα την αύξηση της επιρροής τους. 

Η ελευθερία απαιτεί σωφροσύνη και ωριμότητα – να συμπεριφερόμαστε ως ενήλικες.

Με την πτώση της δικτατορίας το 1974 και την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981, η Ελλάδα βρέθηκε για πρώτη φορά σε έναν θεσμό ίσων μεταξύ ίσων. 

Ακόμη δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτή την ελευθερία. Από τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, οι πολιτικοί μας ήταν διαιρεμένοι μεταξύ οπαδών του «αγγλικού», του «γαλλικού» και του «ρωσικού» κόμματος. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ μαινόταν ο εμφύλιος, η Βρετανία παρέδωσε τη σκυτάλη της κηδεμονίας στις ΗΠΑ. Για σχεδόν 200 χρόνια, ξένοι και ντόπιοι «πράκτορες» καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό την τύχη της χώρας. 

Κοινή συνείδηση ήταν ότι ξένοι βρίσκονταν πίσω απ’ ό,τι γινόταν, κι ας τους παρέσερναν κάθε τόσα τα ντόπια «ανδρείκελά» τους. Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ενωσης στοίχισε πολύ ακριβά σε ανθρώπους (στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο) που μπλέχτηκαν στα γρανάζια αντίπαλων κοσμοθεωριών και μηχανισμών.

Πέρα από την προσφιλή συνωμοσιολογία, πάντως, κάθε πλευρά στην Ελλάδα μπορούσε να δικαιολογήσει τις πράξεις της (και να καταγγείλει αυτές των άλλων) ως μέρος μιας μεγαλύτερης, παγκόσμιας διαμάχης. 

Η μεταπολίτευση, η ένταξη στην ενωμένη Ευρώπη και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ άφησαν τα ελληνικά κόμματα ορφανά από πάτρωνες. Δεν προχώρησαν, όμως, στον ενταφιασμό των νεκρών ιδεολογιών και του διχασμού που προκαλούσαν. Συνέχισαν να συμπεριφέρονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα –μουσείο συμβόλων και συμπεριφορών, αμόλυντο από την πραγματικότητα– είναι το πιο εμφανές παράδειγμα αυτής της άρνησης.

Το δυστύχημα είναι ότι και τα κόμματα που αναλαμβάνουν την τύχη της χώρας είναι παγιδευμένα στη φαντασίωση ότι οι μόνες λύσεις είναι πολιτικές και ότι «πολιτική λύση» σημαίνει πως κάποια ανωτέρα δύναμη μας δίνει όσα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε αλλιώς. 

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι σε καμία περίπτωση ο πρώτος πρωθυπουργός που δρα βάσει αυτής της νοοτροπίας. Ξεχωρίζει, όμως, στο πόσο ωμά ο ίδιος, το κόμμα του και ο κυβερνητικός εταίρος παραδίδονται σε ψευδαισθήσεις και ψευτοπαλικαρισμούς. Το μείγμα απειρίας και αλαζονείας εντυπωσιάζει – όσο και η ανοχή των πολιτών για μια συμπεριφορά που κοστίζει ακριβά, αφήνοντας άλυτα τα προβλήματα της χώρας. Αυτή η ανοχή τρέφει τον άκρατο λαϊκισμό των πολιτικών και, με τη σειρά της, τρέφεται από τις υποσχέσεις τους. 

Στην αρχή, ο κ. Τσίπρας (πλαισιωμένος από άλλους πορφυρογέννητους επαναστάτες) συμπεριφερόταν σαν να ήταν αυτός σε θέση να θέτει όρους στους δανειστές, με τον αέρα του ηγέτη πανευρωπαϊκής αν όχι παγκόσμιας επανάστασης εναντίον του χρέους, του νεοφιλελευθερισμού, και όλα τα άλλα ξενόφερτα δεινά. Μετά, με σαφή πρόθεση να τιμωρήσει τους ανένδοτους εταίρους και δανειστές, στράφηκε στον «άλλον» ξένο παράγοντα, τη Ρωσία (αλλά και στην Κίνα), για στήριξη και χρήμα. 

Οταν και αυτό απέτυχε, αναγκάστηκε να αλλάξει συμπεριφορά και, εκεί που την έβριζε, τώρα ζητεί στήριξη από την καγκελάριο Μέρκελ. Το παιχνίδι, όμως, συνεχίζεται, όπως είδαμε με την (κατά τ’ άλλα ανεξήγητη) προσπάθεια της κυβέρνησης να διασπάσει τους δανειστές με τη δημοσιοποίηση υποκλαπείσας κουβέντας μεταξύ στελεχών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου μιλούσαν για την ανάγκη να πιεστεί η Γερμανία να ελαφρύνει το ελληνικό χρέος.

Στην παραδοσιακή ελληνική ανάγνωση της πολιτικής, ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι δύο ξένοι παράγοντες (η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, στην προκειμένη περίπτωση) θα μπορούσαν να ομονοούν, και η ελληνική κυβέρνηση να μην μπορεί να στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου, προς όφελος της ίδιας. 

Οι πάτρωνες, δυστυχώς, δεν είναι αυτοί που ήταν. Σήμερα οι συλλογικοί θεσμοί είναι ισχυρότεροι και οι πολιτικοί κάθε χώρας πιο υπόλογοι στους ψηφοφόρους τους. Αυτό είναι καλό για τη δημοκρατία, αλλά εμποδίζει «εξωθεσμικές» υπερβάσεις. Και εμείς ακόμη αρνιόμαστε να λύσουμε οι ίδιοι τα προβλήματά μας. 

 ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Περιττεύουν τα νεύρα για την Ενωση

Πράγματα συμβαίνουν στην πολιτική και αλλάζουν τελείως την κατάσταση των πραγμάτων – τα «events», που έλεγε ο Μακμίλαν ότι είναι το σημαντικότερο στην πολιτική. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να συγκρατήσουν τα νεύρα τους για την Ευρώπη. Χθες, πάλι, άκουγα την Αν-Μισέλ από το ραδιόφωνο να τρέμει η φωνή της από τον θυμό, καθώς επέκρινε την Ευρώπη για τη στήριξή της στον Τσίπρα. Ξέρετε πώς είναι η Αν-Μισέλ όταν θυμώνει: αν την έβρισκε μπροστά της, την Ευρώπη, θα την κατέβαζε επί τόπου από το βόδι και θα την ξεμάλλιαζε...

Το παιχνίδι, λοιπόν, άλλαξε και όσο πιο γρήγορα προσαρμοσθούν οι παίκτες στη νέα κατάσταση, τόσο το καλύτερο. Επί σχεδόν δύο μήνες, η κυβέρνηση κλιμάκωνε την ένταση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενθαρρύνοντας υποψίες για πιθανή ρήξη, εκλογές ή δημοψήφισμα. Δεδομένης της αλλόκοτης φύσης αυτής της κυβέρνησης (της παλαβομάρας της, για να είμαι σαφής...), ο κίνδυνος ήταν αδύνατο να αγνοηθεί. Για τον λόγο αυτόν, η Ν.Δ., ορθώς υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, έσπευσε να ζητήσει εκλογές, ώστε να υπερκεράσει τυχόν εκλογικό αιφνιδιασμό από την πλευρά της κυβέρνησης.

Ομως, προς χάριν του ευρύτερου ευρωπαϊκού συμφέροντος, η Ενωση στήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα. Εκείνος ουσιαστικά δέχθηκε τα πάντα, εκείνοι του έδωσαν μια ασαφή υπόσχεση για το χρέος, που όμως του φτάνει για να πανηγυρίζει με τον νέο του ρόλο που παρουσίασε την περασμένη Κυριακή στη Βουλή: θεσμικός και σχεδόν συστημικός. 

Ακούγονται μάλιστα φήμες για διεύρυνση της κυβέρνησης με προσωπικότητες εκτός ΣΥΡΙΖΑ (ακούστηκε το όνομα πρώην υπουργού Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ), φήμες οι οποίες χθες ενισχύθηκαν από την κυβερνητική εκπρόσωπο, η οποία δεν απέκλεισε (θεωρητικά) τη συμμετοχή προσώπων εκτός ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Βεβαίως, η μεταστροφή αυτή συνολικά μπορεί να φαντάζει γελοία στα μάτια όσων καταλαβαίνουν τι σημαίνει και, κυρίως, τι συνεπάγεται. Δυστυχώς, όμως, όσοι καταλαβαίνουν σε αυτήν τη χώρα εξακολουθούν να είναι πολύ λίγοι. Με απλά λόγια: η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο, ενώ η αντιπολίτευση πρέπει να βρει νέα τακτική. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε.

Ο θυμός που στρέφεται εναντίον της Ενωσης, και μάλιστα όταν εκδηλώνεται δημόσια, δεν προσφέρει τίποτε στην προσπάθεια ανανέωσης που έχει ξεκινήσει η Ν.Δ. με τη νέα ηγεσία της. Ο θυμός μάλλον εκθέτει όσους νόμιζαν ότι υπήρχε ο εύκολος δρόμος για την επιστροφή της Ν.Δ. στην εξουσία, μέσω μιας παταγώδους αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ και της πιθανής σύγκρουσης με την Ευρώπη που θα επακολουθούσε. Καλώς ή κακώς, όμως, ο μόνος ανοικτός δρόμος είναι ο δύσκολος, που περνάει μέσα από τη δουλειά. 

Δουλειά, ώστε και να αυξάνεται ο κόσμος εκείνος που καταλαβαίνει το κόστος των αριστερών ιδεοληψιών και σοβαρή κυβερνητική πρόταση να προσφέρει στην κρίση των ψηφοφόρων.

Ας μην αποκαρδιώνονται τόσο εύκολα στη Ν.Δ., διότι η παρεχόμενη από την Ευρώπη στήριξη στην κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να την πάει μακριά. Σύντομα, το κόστος των μέτρων θα γίνει αισθητό στον κόσμο. Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό. 

Είναι απαραίτητο η καταβολή του τιμήματος να συνοδεύεται και από την κατανόηση του λάθους, αλλά και από την αναγνώριση μιας νέας δυνατότητας που ανοίγεται για όλους μας. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά που έχει μπροστά της η Ν.Δ. Ο σκοπός δεν είναι απλώς να έλθει όπως όπως στην κυβέρνηση για να διαχειρισθεί τις ίδιες φρούδες ελπίδες και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες εν σχέσει με ένα κόμμα καθαρά λαϊκιστικό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο σκοπός είναι να μας απαλλάξει από την αριστερή απάτη του ΣΥΡΙΖΑ· και αυτό χρειάζεται χρόνο, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Και δάσκαλος!

Στη χθεσινή ανακοίνωση που εξέδωσε ο υπουργός Παιδείας, μετά την επίσκεψη του Κυρ. Μητσοτάκη σε ένα ολοήμερο σχολείο, ο Νίκος Φίλης επιτίθεται και σε όσους δημοσιογράφους επικρίνουν την υποβάθμιση του ολοήμερου σχολείου που απεργάζεται, χαρακτηρίζοντάς τους «παπαγαλάκια της δήθεν ενημέρωσης».

Η βαρύτητα των χαρακτηρισμών, ως γνωστόν, εξαρτάται πάντα από τη σοβαρότητα εκείνου που τους εκφέρει. 

Ως αριστερός υπουργός Παιδείας, είναι φυσικό ο Ν. Φίλης να θεωρεί τον εαυτό του δάσκαλο όλων των δασκάλων και καθηγητή όλων των καθηγητών. Αλλωστε, η αγράμματη Ελενα Τσαουσέσκου (του καθεστώτος που τόσο στήριξε το ΚΚΕ εσ.) δεν ήταν πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας και έδινε διαλέξεις στους καθηγητές; Ομως, θέλει πολύ θράσος ώστε ένας δημοσιογράφος που πέρασε την καριέρα του ως «γραμμιτζής» σε μια κομματική εφημερίδα να κατηγορεί τους άλλους για «παπαγαλάκια». Ακόμη και αν είναι αριστερός υπουργός. Ακόμη και αν είναι ο Φίλης!..

Ερώτηση

Σε αυτό το περίφημο long weekend του Πάσχα, που πέρασαν μαζί ο Αλ. Τσίπρας με τον Π. Καμμένο στο μαγευτικό «Πόρτο Υδρα», μήπως για κάποιες ώρες προσετέθη στην παρέα και πολιτικός τρίτου κόμματος (επιφανής, πλην παροπλισμένος), ο οποίος συμβαίνει να έχει σπίτι εκεί κοντά;

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Δέκα Πιτσιόρλες θέλει ο Τσίπρας

Πρώτος ο Πρωθυπουργός - προχτές - στο υπουργικό συμβούλιο, τώρα και οι υπουργοί ένας - ένας βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα και επιχειρούν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο αυτόματης ενεργοποίησης του περίφημου "κόφτη" δημοσίων δαπανών. Στόχος να καταδειχθεί η μεγάλη - δήθεν - επιτυχία της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές που "έκλεισε" με μέτρα 5,4 δις. ευρώ ενώ απετράπη η νομοθέτηση πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων ύψους 3,6 δισ. ευρώ ως το 2018.

Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Eurogroup ο "κόφτης" θα ενεργοποιείται αυτόματα εάν η χώρα δεν καταφέρει να πετύχει τα πρωτογενή πλεονάσματα για τα οποία έχει δεσμευτεί: 0,5% του ΑΕΠ το 2016, (δηλαδή σχεδόν 1 δισ. ευρώ), 1,7% του ΑΕΠ το 2017 (δηλαδή,σχεδόν 3 δισ. ευρώ) και 3,5% του ΑΕΠ το 2018 (δηλαδή σχεδόν 6,5 δισ. ευρώ)!

Ωστόσο, τα πλεονάσματα αυτά (ιδιαίτερα του 2017 και 18) είναι σχεδόν ανέφικτα για οποιαδήποτε αναπτυγμένη οικονομία, πόσο μάλλον εάν η κυβέρνηση της χώρας είναι φοβική απέναντι στους επιχειρηματίες, τις τράπεζες, και τις επενδύσεις.

Ο Πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνεται - θεωρητικά τουλάχιστον - ότι για να πετύχει τους υπεραισιόδοξους δημοσιονομικούς στόχους απαιτείται αλλαγή στρατηγικής που να βάζει ως πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη.

Γι αυτό στο υπουργικό συμβούλιο είπε - πολύ σωστά - ότι βασικός στόχος από δω και πέρα είναι «να υπάρξει πλούτος, να υπάρξει ανάπτυξη, να μειωθεί η ανεργία, να υπάρξουν δουλειές».  Και ότι προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι να προσελκύσει μεσαίες και μεγάλες επενδύσεις και να ολοκληρώσει τάχιστα τα μεγάλα έργα.

Και να προχωρήσουν με γοργούς ρυθμούς όλες τις ιδιωτικοποιήσεις,θα προσέθετα εγώ - αλλά όχι ο Πρωθυπουργός. Γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να γίνουν ο σημαντικότερος αναπτυξιακός επιταχυντής της χώρας αφού φέρνουν γρήγορα ζεστό χρήμα από το εξωτερικό - δισεκατομμύρια ευρώ - και βοηθούν στον εκσυγχρονισμό όλων των υπό κατάρρευση σήμερα υποδομών δημιουργώντας χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.

Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις εξακολουθούν να αποτελούν θέμα ταμπού για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό εξάλλου και ο Στέργιος Πιτσιόρλας, ο ανοιχτόμυαλος επικεφαλής του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, έχει μετατραπεί επανειλημμένως σε σάκο του μποξ από τους υπουργούς

Αποκορύφωμα η πρόσφατη ανοίκεια επίθεση εναντίον του από τον πρωτοκλασάτο κ. Σκουρλέτη ο οποίος είπε ότι ο διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ είναι λανθασμένη επιλογή του Πρωθυπουργού, λειτουργεί εξωθεσμικά και εκτός των σχεδιασμών της κυβέρνησης και προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις αυτόνομα.

Ωστόσο αν ο Πιτσιόρλας κατηγορείται ότι εφαρμόζει το δικό του πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων,εάν η Eldorado Gold αντιμετωπίζεται επί μήνες από τον έναν υπουργό ως ο εχθρός της Ελλάδος και του περιβάλλοντος,εάν ο άλλος υπουργός προσπαθεί να ρίξει την μεγαλύτερη ξένη επένδυση της Cosco στη θάλασσα,ο τρίτος υπουργός υπογράφει «με πόνο» την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων στην Fraport, 

ενώ ο τέταρτος υπουργός θεωρεί ότι η ανοικοδόμηση του Ελληνικού για την δημιουργία ενός θαλάσσιου μετώπου δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας είναι φανερό ότι όσα λέει ο κ. Τσίπρας με τόση θέρμη για τον νέο αναπτυξιακό προσανατολισμό της κυβέρνησης είναι μια τρύπα στο νερό.

Τo' χούμε πει,δεκάδες φορές. Αν η κυβέρνηση δεν ξεπεράσει τον εαυτό της. Αν ο κ. Τσίπρας δεν απομυθοποιήσει τον Μαδούρο, τον Τσάβες και τον Μοράλες και δεν σπεύσει να μιμηθεί το παράδειγμα της Ιρλανδίας, της Πολωνίας ή της Κύπρου, εάν δεν βρεθούν δέκα Πιτσιόρλες σε όλα τα σημαντικά υπουργεία όχι μόνο θα ενεργοποιηθεί ο "κόφτης" με νέες επιβαρύνσεις σε όλη την κοινωνία αλλά και η ανάπτυξη της χώρας θα έρθει με βήμα σημειωτόν. Το συμπιεσμένο ελατήριο δεν θα απελευθερωθεί ποτέ!