.Μια σχιζοφρενής χώρα

Είμαστε μία απροκάλυπτα σχιζοφρενής χώρα. Ο ελληνικός λαός εξέλεξε την πρώτη του αριστερή κυβέρνηση με βάση τις υποσχέσεις για το σχίσιμο των μνημονίων, το τέλος του ξεπουλήματος των ασημικών μας και το θεαματικό «κούρεμα» του χρέους. Η ίδια αυτή κυβέρνηση πανηγυρίζει τώρα γιατί κατάφερε να περάσει από τη Βουλή, χωρίς απώλειες, ένα νομοσχέδιο που ανατρέπει όλες τις θεμελιώδεις υποσχέσεις που έδωσε στους ψηφοφόρους. Είναι πιο «μάγκας» η αριστερή κυβέρνηση, γιατί μπόρεσε να πετύχει την ψήφιση του πλέον δύσκολου μνημονίου.

Την ίδια στιγμή, εκπρόσωπος της κεντροδεξιάς αξιωματικής αντιπολίτευσης στέλνει μηνύματα εναντίον του αριστερού πρωθυπουργού βάζοντας δίπλα δίπλα φωτογραφία του και φωτογραφία της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Δεξιά κατηγορεί, δηλαδή, την Αριστερά επειδή είναι... Δεξιά.

Ολα αυτά φαντάζουν εξόχως γραφικά στους έξω, οι οποίοι μας παρακολουθούν σαν μία ιδιαίτερη περίπτωση εδώ και έξι χρόνια. Η καγκελάριος έχει αποφασίσει ότι ο ελληνικός λαός και το πολιτικό σύστημα ενεργούν με ένα δικό τους τρόπο. Μπόρεσε και δάμασε το πρώτο «άτακτο παιδί» της Ευρώπης, τον κ. Τσίπρα. Το έκανε με θαυμαστό τρόπο, που θα περάσει στα βιβλία πολιτικής επιστήμης ως παράδειγμα προς μίμηση.

Κανείς δεν νοιάζεται πλέον εκτός Ελλάδος για το αν η χώρα κυβερνάται από Αριστερά ή Δεξιά. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν.

Η αντιπολίτευση χάνει το δίκιο της όταν προσπαθεί «να την βγει» από τα αριστερά στην κυβέρνηση. Πέφτει στην παγίδα που έχει πέσει πολλάκις η Δεξιά στο παρελθόν, να διαγωνίζεται στον στίβο του λαϊκισμού. Περιθώρια για δομική αντιπολίτευση και κριτική υπάρχουν και περισσεύουν: για τους φόρους, τις εισφορές, την πελατειακή αντίληψη περί κράτους κ.λπ.

 Η κριτική, όμως, του τύπου «εσείς είστε νεοφιλελεύθεροι» είναι αστεία όταν προέρχεται από τη Ν.Δ. Προφανώς και η πλήρης και θεαματική κωλοτούμπα  του  κ.  Τσίπρα προσφέρει άφθονο υλικό για σάτιρα, για σχολιασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σχόλια στο καφενείο. Αλλά κινδυνεύει να παγιδεύσει τη Ν.Δ. στην επανάληψη του λάθους της αντιμνημονιακής της περιόδου.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει μπει σε ένα μονόδρομο. Δεν μπορεί, ακόμη και αν ήθελε, να κάνει άλλη κωλοτούμπα. Πράγματα που έπρεπε να γίνουν, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά, θα γίνουν με κόστος, αλλά θα γίνουν. Ο πολιτικός χρόνος στην εποχή των μνημονίων τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και το «κτήνος» δεν χορταίνει να καταπίνει πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις. 

Μια αριστερή κυβέρνηση κάνει τα πιο «δεξιά» πράγματα που μπορεί κανείς να διανοηθεί, ανατρέποντας όλο το μεταπολιτευτικό «παράδειγμα». Η Ιστορία προχωράει. Με σχιζοφρενικό τρόπο. Προχωράει όμως και αυτό έχει σημασία

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Σφαγή στο μικροχώραφο των ελληνικών

Το 1976, όταν ο Γεώργιος Ράλλης νομοθετούσε την κατάργηση της διδασκαλίας της καθαρευούσης, το σάρωθρο του προοδευτικού λυρισμού ήταν ικανό να ρουφήξει ακόμη και τις σκόνες στις γωνίες. Και ως «σκόνες» αντιμετωπίσθηκαν τα τριτόκλιτα και οι δοτικές, κόκκοι που εμπόδιζαν τα έπιπλα της εκπαίδευσης να λάμψουν, όπως έλαμψαν πανθομολογουμένως στη συνέχεια.

 Το γλωσσικό αισθητήριο των νεότερων γενεών συρρικνώθηκε σε έναν ακρωτηριασμένο κώδικα επικοινωνίας. Προσοχή. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε να μιλάμε καθαρεύουσα. Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι η καθαρεύουσα είναι όργανο του σώματος της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας που αν το αφαιρέσεις ακρωτηριάζεις τη ζωντανή γλώσσα.

 Ενα σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής γραμματείας της ανήκει.

Η μεταρρύθμιση του Γεωργίου Ράλλη εντάσσεται στην ενοχική πολιτική την οποία ακολούθησε η συντηρητική παράταξη της μεταπολίτευσης απέναντι στις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». 

Ωσπου αυτές ήρθαν στην εξουσία και κατήργησαν την περισπωμένη και τα πνεύματα το 1981 τα οποία κι αυτά «καταπίεζαν» τα ελληνικά μας. Εξάλλου, το χειρόγραφο του Μακρυγιάννη όταν το βρήκε ο Βλαχογιάννης δεν είχε τόνους, έλεγαν, και τα πνεύματα τα προσέθεσαν οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί στα ελληνικά της εποχής τους, υποστήριζαν. Την ίδια εκείνη εποχή άνοιξε και η συζήτηση για την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων από το πρωτότυπο στο γυμνάσιο, όπως είχε γίνει το 1965 από τον Παπανούτσο.

Είναι εντυπωσιακό ότι εν έτει 2016 το ζήτημα επανέρχεται στο προσκήνιο. Οι φυλές των φιλολόγων, χωρισμένες σε νεοελληνιστές και κλασσικούς, σφάζονται μεταξύ τους για 1 (ολογράφως μία) ώρα διδασκαλίας των ελληνικών στο γυμνάσιο. Θα μου πείτε, όταν το σύνολο αρχαίων και νέων κατανέμεται σε εφτά ώρες, τότε η μία ώρα είναι πολύτιμη. 

Οι νεοελληνιστές μάλιστα, ως προοδευτικότεροι των «κλασσικών», επαναφέρουν το θέμα της κατάργησης της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο γυμνάσιο. Πέρυσι, επί υπουργίας του ποιητού Κουράκη και του φιλοσόφου Μπαλτά, κατηργήθη η διδασκαλία του «Επιταφίου του Περικλέους».

Κατ’ αρχάς να συμφωνήσουμε σε κάτι. Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, με στόχο την ανάγνωση της γραμματείας από το πρωτότυπο, μπορεί να είναι συνυφασμένη με τη διεύρυνση του γλωσσικού ορίζοντα της σύγχρονης ελληνικής, όμως δεν περιορίζεται σ’ αυτό. Δεν είναι μόνον θέμα «ετυμολογίας» όπως υποστηρίζουν φαρισαϊκά οι σοφοί νεοελληνιστές. Πάνω στην αντίληψη της ύπαρξης ενός «πρωτοτύπου» οικοδομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός από την εποχή του Κικέρωνα κιόλας.

 Και δεν είναι τυχαίο ότι ο διαφωτιστής Κοραής φροντίζει πρωτίστως για τις εκδόσεις της αρχαίας γραμματείας. Δεύτερο, εξίσου σημαντικό, είναι ότι η ανάγνωση του Πλάτωνα στο πρωτότυπο εκπαιδεύει τους μαθητές στην αργή ανάγνωση. Στην εποχή του σκαναρίσματος είναι ζωτικής σημασίας.

Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών δεν αφορά μόνον την ελληνική μας συνείδηση. Αφορά και την ευρωπαϊκή μας συνείδηση. Ομως επειδή το θέμα είναι μεγάλο θα επανέλθω. 

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Αγώνας δρόμου για να κλείσουν και τα προαπαιτούμενα

Με τηλεδιασκέψεις με τους θεσμούς, για το Ασφαλιστικό και τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, η κυβέρνηση ρίχνεται τώρα στη μάχη της ικανοποίησης των προαπαιτουμένων για να εισπράξει την πρώτη δόση από τη δόση των 10,3 δισ. ευρώ που εξασφάλισε στο προχθεσινό Eurogroup.

Σύμφωνα με Τα Νέα, χθες Πέμπτη πραγματοποιήθηκαν δύο τηλεδιάσκέψεις για τις «ουρές» της αξιολόγησης, όπως τις αποκάλεσε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Γιώργο Χουλιαράκη.

Όπως είπε ο κ. Τσακαλώτος τέτοιου είδους «ουρές» υπήρξαν και κατά το παρελθόν. Το ζήτημα για την κυβέρνηση τώρα είναι να τις κλείσει σύντομα προκειμένου να εκταμιευθεί η πρώτη υποδόση.

Ο Γιώργος Χουλιαράκης ανέφερε ότι οι εκκρεμότητες της πρώτης αξιολόγησης είναι οι εξής:

·        Ιδιωτικοποίηση Ελληνικού: Επρεπε να είχε ολοκληρωθεί ως τις 23 Μαΐου, αλλά δόθηκε παράταση ενός μηνός και τώρα γίνεται προσπάθεια να επισπευσθεί.

·        Κόκκινα δάνεια: Το πρόβλημα αφορά την πώληση σε funds αυτών που έχουν εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, κυρίως των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, που δεν είχαν συζητηθεί με τους θεσμούς. Χθες πραγματοποιήθηκε τηλεδιάσκεψη με συμμετοχή της Τραπέζης της Ελλάδος, με την οποία η κυβέρνηση έχει κοινή στάση.

·        Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων: Αφορά τον προσδιορισμό του διοικητικού του συμβουλίου και θέματα νομικής του κάλυψης.

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ Ο «ερωτύλος» πρέσβης και τα δημοσιεύματα για χρηματοδοτήσεις ΣΥΡΙΖΑ - Podemos

Περίπου την ίδια περίοδο –για την ακρίβεια μερικές εβδομάδες νωρίτερα- που στην Ελλάδα άπαντες ασχολούνταν με τον απαράδεκτο «ερωτύλο» πρέσβη της Βενεζουέλας στην Αθήνα, και την επιστολή Τσίπρα προς τον Μαδούρο, στην Ισπανία και τη Βενεζουέλα, αποκαλύφθηκαν ορισμένα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με «χρηματική βοήθεια» του Καράκας προς τους Podemos. Πέρυσι, επίσης, λίγο μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, και την κυβερνητική αναρρίχηση ΣΥΡΙΖΑ, στη Βενεζουέλα γινόταν λόγος για χρηματοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ από το Καράκας.

Όπως έγινε γνωστό, ο πρέσβης της Βενεζουέλας, Φρανκλίν Ραμόν Γκονζάλεζ, καταγγέλθηκε το 2013 για σεξουαλικές παρενοχλήσεις των Ελληνίδων που δούλευαν στη πρεσβεία. Το Μάρτιο του 2013, ο Αλέξης Τσίπρας, σε επιστολή του προς τον σημερινό πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νικόλα Μαδούρο, του ζητούσε να απομακρύνει τον πρέσβη, διότι θα γινόταν μεγάλο πολιτικό σούσουρο στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα αφενός να πληγούν οι σχέσεις των δυο χωρών, αφετέρου ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Λίγους μήνες αργότερα, ο πρέσβης –παρ’ ότι θεωρούταν άνθρωπος του περιβάλλοντος Μαδούρο- πήρε πόδι από την Ελλάδα. Κάτι, στο οποίο αναμφισβήτητα φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο η επιστολή Τσίπρα. Έτσι, ο Φρανκλίν Ραμόν Γκονζάλεζ, έμεινε στο πόστο του πρέσβη στην Αθήνα μόλις επτά μήνες, παρ’ ότι συνήθως σε αυτά τα πόστα μένουν μερικά χρόνια.

Όπως αποκαλύφθηκε τις τελευταίες εβδομάδες στα ελληνικά ΜΜΕ, τη «δράση» του ερωτύλου πρέσβη, ο ελληνικός πολιτικός και διπλωματικός κόσμος την είχε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Φαίνεται, μάλιστα, ότι για τις απαράδεκτες πρακτικές του ήταν ενήμερο μέχρι και το γραφείο του τότε υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπουλου, το οποίο, πάντως, φέρεται να ενημερώθηκε στο μεταίχμιο της μετακίνησής του πολιτικού, από το υπουργείο Εξωτερικών στο υπουργείο Άμυνας (για το θέμα του πρέσβη της Βενεζουέλας, βλέπε: «ΣΥΡΙΖΑ - Βενεζουέλα: 

Ο μεγάλος αποχαιρετισμός;» και «Ο «ζωηρούλης» πρέσβης, ο Α. Τσίπρας και η αποκάλυψη του Antinews…».

Δημοσιεύματα σε Ισπανία και Βενεζουέλα

Πέραν του «ζωηρούλη» πρέσβη, όμως, υπάρχουν και πιο ενδιαφέροντα. Πρόκειται για δημοσίευμα που έγινε πέρυσι από την αντιπολιτευόμενη εφημερίδα της Βενεζουέλας, «El Universal», περί χρηματοδότησης ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν υποδείξεως του αρχηγού των Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, αλλά και σειρά δημοσιευμάτων που ξεκίνησε προ μηνός και συνεχίζονται έως σήμερα στην Ισπανία για χρηματοδότηση των Podemos από τη Βενεζουέλα, αλλά και από το Ιράν (!). 

Βεβαίως, είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας προσπαθεί να επιφέρει καταλυτικό πλήγμα στον Μαδούρο, και αποσκοπεί στην ανατροπή του, σε μια περίοδο, μάλιστα, εξαιρετικά δύσκολη για την Βενεζουέλα και τον ίδιο. 

Ως εκ τούτου, και με δεδομένο ότι δεν έχουν παρουσιαστεί στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικτικά στοιχεία, κάθε αποκάλυψη επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη. Αντίθετα, στην περίπτωση των Podemos, έχουν δει το φως της δημοσιότητας έγγραφα, τα οποία, βεβαίως, εκμεταλλεύεται δεόντως η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα σε βάρος του Μαδούρο.

Να σημειωθεί, ωστόσο, πως οι αναμφισβήτητα καλές σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ – Βενεζουέλας, έχουν περάσει από εκατό κύματα, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, μέχρι σήμερα που είναι κυβέρνηση. Εκτός των άλλων, πρόσωπα που διατηρούσαν, όπως ήταν πασίγνωστο, τις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ – Καράκας, σήμερα δεν βρίσκονται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν περάσει στην ΛΑΕ. Παρά ταύτα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ακόμα και σήμερα η πολιτική του Καράκας φέρεται να είναι άκρως φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως και να’ χει, λίγο μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 (4-2-2015), η ισπανική εφημερίδα «La Tribuna del Pais Vasco», αναπαρήγαγε δημοσίευμα της εφημερίδας «El Universal» του Καράκας. Όπως υποστήριζε η τελευταία, «τον Σεπτέμβριο του 2010, η κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες άρχισε να χρηματοδοτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο επικεφαλής είναι σήμερα ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας. Τότε πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν ο Rodrigo Chavez Samudio, ο οποίος είχε ως αποστολή του να ενισχύσει τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ». 

Ο συγκεκριμένος πρέσβης φέρεται να ανήκε στο στενό περιβάλλον του Ούγκο Τσάβεζ και πράγματι συνεισέφερε καθοριστικά στην ανάπτυξη των σχέσεων Καράκας – ΣΥΡΙΖΑ και Ελλάδας – Βενεζουέλας. Σήμερα, όμως, σύμφωνα με φημολογία, έχει περάσει και αυτός στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης.

Κατά την εφημερίδα, «η χρηματοδότηση προς την ελληνική ριζοσπαστική αριστερά, συνέπεσε με μια περίοδο, κατά την οποία το Καράκας ξεκίνησε τη διεθνή εκστρατεία «Κάτω τα χέρια απ’ τη Βενεζουέλα» (Manos Fuera de Venezuela). Πρωτοβουλία που είχε την ενθουσιώδη υποστήριξη του Ούγκο Τσάβες και του Βρετανού τροτσκιστή, γνωστού στους κύκλους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, Άλαν Γουντς, επικεφαλής της International Marxist Tendency (IMT), με στόχο «την υπεράσπιση της Μπολιβαριανής Επανάστασης». 

Κατά την «El Universal», η Βενεζουέλα «άρχισε να χρηματοδοτεί τις δραστηριότητες του Αλέξη Τσίπρα, μετά από πρόταση του Juan Carlos Monedero και του Πάμπλο Ιγκλέσιας, σήμερα ηγετών των Podemos».

Προσθέτει ακόμα ότι, «ταυτόχρονα με την οικονομική βοήθεια, αποφασίστηκε να σταλεί στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, ο Franklin Gonzalez, ένα άτομο πλήρους ιδεολογικής εμπιστοσύνης στο Καράκας. Στόχος ήταν να «ενισχυθούν οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ». Βέβαια, όπως καταγγέλθηκε, ο κ.Γκονζάλεζ, αντί να ασχοληθεί με τις «σοβαρές πολιτικές υποθέσεις», προτίμησε να παρενοχλεί το γυναικείο προσωπικό της πρεσβείας, με αποτέλεσμα να φάει το κεφάλι του.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα είναι και τα δημοσιεύματα σχετικά με πιθανή χρηματοδότηση προς τους Podemos. Ειδικότερα, στο ισπανικό ηλεκτρονικό ΜΜΕ, El Confidencial, από τον Απρίλιο και εντεύθεν έχει γίνει σειρά δημοσιευμάτων γι’ αυτό. Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρεται: «Ένα επίσημο έγγραφο της Βενεζουέλας, του 2008, υπογεγραμμένο από τον τότε υπουργό Οικονομικών Rafael Isea, δείχνει ότι η κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες έχει καταβάλει τουλάχιστον επτά εκατομμύρια δολάρια στους σημερινούς ηγέτες των Podemos, προκειμένου να προπαγανδίσουν το «Μπολιβαριανό κίνημα» στην Ισπανία.

 Η «βοήθεια» διοχετεύθηκε μέσω του Κέντρου Πολιτικών και Κοινωνικών Μελετών (CEPS), που πρόσκειται στο κόμμα, με αποδέκτες, πάντως, τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, και τους ιδρυτικούς παράγοντες των Podemos, Juan Carlos Monedero και Jorge Verstrynge. Τα σχεδόν επτά εκατομμύρια, καταβλήθηκαν ως εξής: Μια δόση 2.490.000 δολαρίων, το 2008, και, κατά το διάστημα 2009 - 2012, 4,2 εκατομμύρια. (…) 

Δεν αποκλείεται, πάντως, τα ποσά που καταβλήθηκαν την ίδια περίοδο, να είναι τουλάχιστον διπλάσια. Εκτιμάται ότι οι Podemos πήραν και άλλα πέντε εκατομμύρια ευρώ, κατόπιν κοινής απόφασης Βενεζουέλας - Ιράν. (…) Εκτός από τον Ιγκλέσιας, «πορτοφόλια» του κόμματος θεωρούνται και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του, όπως ο Inigo Errejón, και ο γραμματέας του κόμματος στη Μαδρίτη, Luis Αlegre».

Κατά την El Confidencial, Βενεζουέλα και Ιράν είχαν συμφωνήσει στη χρηματοδότηση των Podemos, μέσω του ιρανικού καναλιού HispanTV και άλλων πολύπλοκων διαδρομών, μέσω εταιρειών, κ.ο.κ. Κατά το ισπανικό ΜΜΕ, τις διαδρομές αυτές παρακολουθούσε και αποκάλυψε η αμερικανική υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών DEA (!). Η εμπλοκή των Αμερικανών, βέβαια, σε τέτοιου είδους «λεπτές» υποθέσεις, δεν μπορεί παρά να γεννά εντονότατα ερωτηματικά.

Εν κατακλείδι, είτε ισχύουν είτε όχι τα δημοσιεύματα, τόσο στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ όσο και των Podemos, αντιστρέφοντας τα της γυναικός του Καίσαρος, το θέμα δεν είναι μόνο να δείχνει έντιμη, αλλά και να είναι.

.Εμφυλιοπολεμικό κλίμα με διαταγή Τσίπρα;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κυρίτσης που επιβεβαίωσε τον ταξικό πόλεμο που διεξάγει η αριστερά με την αστική τάξη έχει το εξής βιογραφικό:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Εξαρχειώτης με καταγωγή από την Ήπειρο και την Αχαΐα. Σπούδασε στο Πάντειο. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αυγή και από το 2007 στο Κόκκινο 105,5. Εργάστηκε επίσης στον ΣΚΑΪ, στον Αδέσμευτο Τύπο και ως ευθυμογράφος στα περιοδικά ΜΕΝ και ΚΛΙΚ, στην Athens Voice, ενώ κείμενα του έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό Γαλέρα και στην ιταλική εφημερίδα Manifesto. 

Πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία εργαζόταν ως μαρμαράς και ως υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο. Εντάχθηκε στην Αριστερά στα μαθητικά του χρόνια, οργανωμένος στον Ρήγα Φεραίο. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρώην μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού. Ιδρυτικό μέλος και πρώην της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη φράση τα λέει όλα και μην παρεξηγηθούν οι Εξαρχειώτες, δεν είναι ασφαλώς όλοι ίδιοι. Ο Εξαρχειώτης από κούνια Κυρίτσης, ο κατά δήλωσή του δημοσιογράφος, στρατευμένος κατά κύριο λόγο στο κόμμα, έκανε τη δήλωση της εβδομάδας ή μάλλον του μήνα. Και είναι πράγματι πολύ σημαντικό ότι βγήκε και μίλησε τόσο ξεκάθαρα, βγήκε και επιβεβαίωσε ότι βρίσκονται μπροστά σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.

Έγραψε λοιπόν: «Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας, δηλαδή το αστικό μπλοκ και οι μιντιακές του εκπροσωπήσεις, είχαν συνηθίσει επί δεκαετίες να τοποθετούν την Αριστερά σε ένα εξαιρετικά βολικό γι' αυτούς σχήμα, εξαιρετικά επιτυχημένο, μάλιστα, στο μέτρο που μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς το έχει ενσωματώσει απόλυτα. 

Με βάση αυτό το "βαρκιζαϊκό σχήμα", η Αριστερά οφείλει να έχει μια αναμενόμενη, μονοκόμματη και ευκόλως αντιμετωπίσιμη μετωπική προσέγγιση των πραγμάτων και να ηττάται ηρωικά. Και μετά να εισπράττει συγχαρητήρια και σεβασμό -όπως το σημερινό ΚΚΕ- για τη σταθερότητα των απόψεων και των πρακτικών της».

Και προσθέτει: «Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της ΝΔ και όχι των απελπισμένων σπιν του: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων».

«Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους... μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει» κατέληξε.

Αυτό ακριβώς ισχύει και μπράβο του που το ξεκαθάρισε. Όσοι ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα είναι για τον Κυρίτση και την παρέα των Εξαρχείων οι εχθροί που θα πρέπει να πληρώσουν ακριβά την επιλογή τους. Το 40% του ελληνικού λαού είναι για τον «δημοσιογράφο» οι «μένουμε Ευρώπη» που θα πρέπει να επιβαρυνθούν από τα σκληρά μέτρα.

Βεβαίως είναι περιττό να πούμε ότι τόσο του κόβει αφού από το δημοψήφισμα και μετά έχουν μεσολαβήσει πολλά που μάλλον ο Κυρίτσης δεν τα έχει πάρει καν χαμπάρι. Όπως π.χ. ότι όσοι είπαν «όχι» στο δημοψήφισμα, αυτό μέσα σε λίγες ημέρες μετατράπηκε σε «ναι» με την κωλοτούμπα του Τσίπρα. Και με τις τελευταίες κυβιστήσεις βεβαίως που τον έχουν καταστήσει τον... ηγέτη των «μένουμε Ευρώπη». Δεν το πήρε χαμπάρι ο Κυρίτσης, απολαμβάνει τον βουλευτικό του θώκο.

Ή μήπως το έχει πάρει χαμπάρι, αλλά στήνει εμφυλιοπολεμικό κλίμα με διαταγή του Τσίπρα; Γιατί τελικά αυτό συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει μέσα σε ένα χρόνο να διχάσει πραγματικά τον κόσμο, αν και τελευταία οι υποστηρικτές του έχουν μειωθεί δραματικά. Ωστόσο, ο ταξικός εχθρός θα είναι πάντα εδώ, η αστική τάξη θα είναι πάντα ο μπαμπούλας της ψευτοαριστεράς.

 Κι εδώ πρέπει ο αστικός κόσμος να ορθώσει το ανάστημά του. Να δείξει κατ' αρχάς ποιος είναι και τι έχει προσφέρει στην Ελλάδα. Όπου χάθηκε η αστική τάξη, χάθηκε και η χώρα. Δείτε στα κομμουνιστικά κράτη τι συνέβη, δείτε τι γίνεται στην Κούβα και στη Βενεζουέλα, τα τελευταία απομεινάρια του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.

Η αστική τάξη δεν είναι οι λεφτάδες των βορείων προαστίων, όπως σκόπιμα «πουλάει» στο λαό ο Κυρίτσης και η παρέα του. Αστική τάξη είναι οι προκομμένοι σ' αυτόν τον τόπο. Είναι οι άνθρωποι της εργασίας που παράγει αποτέλεσμα, της καινοτομίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας που δίνει δουλειά σε χιλιάδες. Είναι οι νοικοκυραίοι της Ελλάδας και οι πατριώτες που καμιά ψευτοαριστερά δεν μπορεί να τους στερήσει την αγάπη τους για τη χώρα.

Έχει λοιπόν δίκιο ο Κυρίτσης και καλά έκανε και βγήκε να τα πει. Έχουμε ταξικό πόλεμο. Με τους Εξαρχειώτες του μπάφου και της τεμπελιάς. Με τους ψευτοδημοσιογράφους των κομματικών οργάνων. Με τους βολεμένους ψευτοαριστερούς που έχουν μια περιουσία. Με τους πρεφαδόρους του δήθεν προοδευτικού κινήματος που προσκύνησαν στους δανειστές με την πρώτη πίεση.

Είμαστε σε ταξικό πόλεμο με τους αργόσχολους και αμόρφωτους αιώνιους φοιτητές, τους λιγδερούς ψευτοεπαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά που όρμησαν στην εξουσία και τρώνε με χρυσά κουτάλια στήνοντας το μαγαζάκι τους.

Η αστική τάξη λοιπόν, αλλά και όλες οι υγιείς κοινωνικές τάξεις, ανεξαρτήτως του αν ψήφισαν «ναι» ή «όχι» στο δημοψήφισμα – παρωδία οφείλουν να είναι απέναντι σε όλους τους... δήθεν Βελουχιώτηδες που θα πούλαγαν όμως και τη μάνα τους. Τουλάχιστον ο Άρης πήρε παράσημα στο πεδίο της μάχης. Δεν ήταν αρνητής στράτευσης, ούτε Καρανίκας ή Κυρίτσης.

Και σίγουρα όλοι μαζί πρέπει να συνασπιστούν απέναντι στη νέα «τουρκοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ» για να θυμηθούμε τις μεγαλειώδεις δηλώσεις μιας άλλης εκπροσώπου της αριστερής διανόησης, της Άννας Βαγενά.

Πόλεμο άνοιξαν, λοιπόν, πόλεμο θα έχουν. Να είναι σίγουροι, όμως, ότι υποπρολετάριους χωρίς σκέψη, χωρίς όραμα και χωρίς τσαμπουκά ή φαντασία για μια καλύτερη Ελλάδα δεν πρόκειται να μας κάνουν.

.WP: Η Ελλάδα γλίτωσε τη χρεοκοπία και το Grexit, αλλά μόνο προς το παρόν

Με τη συμφωνία του Eurogroup, η Ελλάδα απέφυγε τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Μόνο για τους επόμενους μήνες όμως, προειδοποιεί η Washington Post.

Με την εκταμίευση του πρώτου μέρους της δόσης των 10,3 δισ. ευρώ, η Ελλάδα θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του Ιουλίου και δεν θα υπάρχουν φόβοι μίας καταστροφικής χρεοκοπίας και αναγκαστικής εξόδου από το κοινό νόμισμα, σχολιάζει η αμερικανική εφημερίδα. «Ομως, η χώρα είναι ακόμη μακριά από την οικονομική ασφάλεια, κάτι που σημαίνει ότι η κρίση μπορεί να αναζωπυρωθεί ξανά και να προκαλέσει νευρικότητα στην παγκόσμια οικονομία», εκτιμά το δημοσίευμα.

Οι έξι ερωτήσεις και απαντήσεις της Washington Post για τη συμφωνία:

1. Διέφυγε η Ελλάδα τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ;

Για τους επόμενους μήνες, ναι. Υπάρχουν μερικοί ακόμη έλεγχοι που πρέπει να γίνουν στις ελληνικές μεταρρυθμίσεις, πριν εκταμιευθούν τα χρήματα. Αλλά η συμφωνία φαίνεται ότι έχει επιτευχθεί ως επί το πλείστον.

Μακροπρόθεσμα όμως όχι. Το ΔΝΤ και η ευρωζώνη, κυρίως η Γερμανία, εξακολουθούν να διαφωνούν για το πόση λιτότητα χρειάζεται η Ελλάδα. Συγκεκριμένα, οι Ευρωπαίοι θέλουν η Ελλάδα να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ. 

Και αυτό είναι τεράστιο ποσοστό, το οποίο θα μπορούσε να καταπνίξει την οικονομική ανάπτυξη, γιατί θα δώσει στην κυβέρνηση μικρό περιθώριο δαπανών στην οικονομία. Οι Ευρωπαίοι θέλουν αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα για να είναι σίγουροι ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει τα χρέη της. Αλλά το ΔΝΤ δηλώνει ότι είναι μη ρεαλιστικό και θέλει χαμηλότερο στόχο, κοντά στο 1,5% του ΑΕΠ.

2. Μόνο για αυτό διαφωνούν;

Οχι, διαφωνούν επίσης και για το πώς θα γίνει η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ λέει ότι το χρέος, που είναι τώρα στο 180% του ΑΕΠ, είναι μη βιώσιμο. Θέλει να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι σε χαμηλότερα επιτόκια για παλιότερα δάνεια που έδωσαν στην Ελλάδα και να μεταθέσουν τις ημερομηνίες πληρωμών.

Οι Ευρωπαίοι συμφωνούν ότι είναι πιθανή η ελάφρυνση χρέους. Αλλά η συμφωνία της Τετάρτης αναβάλει τη συζήτηση για συγκεκριμένους όρους ελάφρυνσης μέχρι το 2018. Η Γερμανία, η χώρα με τη μεγαλύτερη επιρροή ανάμεσα στους δανειστές της Ελλάδας, είναι απρόθυμη να πάει στο κοινοβούλιό της για έγκριση περισσοτέρων ευκαιριών για την Ελλάδα πριν από τις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2017.

3. Ηταν δηλαδή μία αποτυχία οι συζητήσεις για την ελάφρυνση χρέους;

Οχι απόλυτα, γιατί και οι δύο πλευρές υποχώρησαν λίγο. Το ΔΝΤ ήθελε ελάφρυνση τώρα, αλλά αποδέχθηκε ότι μπορεί να γίνει αργότερα. Από την πλευρά τους, οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης έκαναν μία απροσδιόριστη δέσμευση για διευκόλυνση των όρων κάποιων δανείων, χωρίς να απαριθμήσουν το πόσα χρήματα αφορούν αυτές. Το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% παραμένει, αλλά μπορεί να αναθεωρηθεί τα χρόνια μετά από το 2018.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συμφώνησαν σε δέσμευση για ελάφρυνση χρέους, αλλά ασαφή. Ικανοποιήθηκε η επιθυμία τους να κρατήσουν το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, ως αξιόπιστο σύμβουλο και δανειστή. Ισως εξίσου σημαντικό είναι ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απέφυγαν περισσότερους αρνητικούς τίτλους για την Ελλάδα, τη στιγμή που οι Βρετανοί ετοιμάζονται να ψηφίσουν στις 23 Ιουνίου για το αν θα εγκαταλείψουν την ΕΕ.

 Η ελληνική κρίση δεν θα έδινε ωραία εικόνα της ΕΕ. Και με τους πρόσφυγες να φτάνουν από τη Συρία, η ΕΕ δεν θέλει άλλη μία κρίση στα χέρια της αυτή τη στιγμή.

4. Τι αναγκάστηκε να κάνει η Ελλάδα για να πάρει τα χρήματα;

Αύξησε τους φόρους στα πάντα, από τα ακίνητα μέχρι τον τουρισμό. Ο ΦΠΑ θα ανέβει στο 24% αυτό το καλοκαίρι, ενώ θα αυξηθούν τα καύσιμα, ο καφές, το αλκοόλ, ο καπνός, τα είδη πολυτελείας, η σταθερή τηλεφωνία, τα τυχερά παιχνίδια και η συνδρομητική τηλεόραση.

Επίσης η κυβέρνηση αναθεώρησε το προβληματικό συνταξιοδοτικό σύστημα, αυξάνοντας τις εισφορές και μειώνοντας αυτά που αναμένεται να λάβουν οι μελλοντικοί συνταξιούχοι. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση είναι δεσμευμένη διά νόμου να κάνει αυτόματες περικοπές δαπανών αν δεν πετύχει μελλοντικούς στόχους.

5. Τι πιστεύουν οι ξένοι εμπειρογνώμονες για όλα αυτά;

Ο Γκούντραμ Βολφ, διευθυντής του Bruegel θεωρεί ότι είναι θετική η συμφωνία για εκταμίευση νέων πόρων, η διατήρηση του ΔΝΤ στο πρόγραμμα και η συμφωνία ότι υπάρχουν τουλάχιστον κάποια μορφή βασικής κατανόησης για το βάρος του χρέους και πώς θα γίνει η διαχείρισή του.  

Επέμεινε όμως ότι είναι δύσκολος ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξεως του 3,5%. «Τα δύο επόμενα χρόνια θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μία ιστορία στην οποία η Ελλάδα θα είναι αναγκασμένη να συνεχίσει μία σημαντική δημοσιονομική προσπάθεια για να πετύχει τον στόχο τους και θα είναι κακό για την ανάπτυξη μίας οικονομίας που είναι ήδη σε ύφεση και μεγάλα προβλήματα».

6. Αυτό σημαίνει περισσότερη δυστυχία για την Ελλάδα;

Πιθανόν. Η Ελλάδα μπορεί να απέφυγε τη χρεοκοπία αυτό το καλοκαίρι, αλλά το βουνό του χρέους εξακολουθεί να μεγαλώνει, με κορύφωση φέτος σχεδόν στο διπλάσιο του ΑΕΠ, ή 330 δισ. ευρώ. Κάθε Ελληνας τελικά θα πρέπει να πληρώσει κατά μέσο όρο 30.000 ευρώ, ακόμη κι αν οι όροι αποπληρωμής βελτιωθούν.

Για να αποδώσει αυτό, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι αναγκασμένη να πετυχαίνει φιλόδοξους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος και να επαναφέρει την ανάπτυξη της οικονομίας της. Η ΕΕ εκτιμά ότι η ελληνική οικονομία θα έχει ανάπτυξη 2,7% την επόμενη χρονιά. Το ΔΝΤ δεν πιστεύει αυτούς τους αριθμούς και λέει ότι χρειάζεται πιο γενναιόδωρη ελάφρυνση χρέους ή περισσότερη λιτότητα. Ή ένα μείγμα και των δύο.

.FT: Η μπερδεμένη συμφωνία για την Ελλάδα αφήνει αναπάντητα βασικά ερωτήματα

Η αντιπαράθεση με τους πιστωτές εκτονώθηκε, αλλά τα μέτρα αποτελούν μόνο μια προσωρινή λύση σχολιάζουν οιMehreen Khan και Alex Barker στους Financial Times.

Στην Αστανά, κανείς δεν σήκωσε το τηλέφωνο. Σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του συνομιλιών για το χρέος της Ελλάδας, η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ήταν στο Καζακστάν και κανείς δεν μπορούσε να την βρει.

Επί σχεδόν τέσσερις ώρες την Τρίτη το βράδυ, οι υπουργοί Οικονομικών περίμεναν την Λαγκάρντ να γνωμοδοτήσει σχετικά με ένα σχέδιο συμβιβασμού, το οποίο θα καθαρίσει τον πολιτικό χώρο για την επιβίωση της Ελλάδας, τουλάχιστον για μερικούς μήνες ακόμη.

Η τελική συμφωνία ήρθε περίπου στις 2 το πρωί. Ήταν ένα μπερδεμένο και παρατεταμένο τέλος σε μία εξίσου μπερδεμένη και παρατεταμένη διαπραγμάτευση, η οποία εκτονώθηκε μεταξύ των διεθνών δανειστών της Ελλάδας, αλλά άφησε ανοικτά μερικά από τα πιο αμφιλεγόμενα σημεία σχετικά με το πώς θα μειωθεί το βάρος του χρέους της. "Αν φαίνεται πως καθυστερούμε μήπως και ληφθεί κάποια απόφαση, είναι επειδή αυτό κάνουμε", δήλωσε ένας ανώτερος αξιωματούχος της ευρωζώνης.

Οι ασάφειες ήταν μιλιούνια. Ένας στόχος ορίστηκε να διατηρηθούν οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας σε όχι περισσότερο από 15 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος μέχρι το 2030. Και περιέγραψαν συνοπτικά μέτρα για να γίνει αυτό, συμπεριλαμβανομένων των επεκτάσεων ωρίμανσης και μιας πιθανής εξαγοράς των δανείων του ΔΝΤ το 2018. Η προειδοποίηση: δεν συμφωνήθηκαν αριθμοί σχετικά με το τι ανακούφιση ακριβώς θα δώσουν τα μέτρα στην πραγματικότητα.

Και ενώ το ΔΝΤ εγκατέλειψε τις πιο φιλόδοξες απαιτήσεις για ελάφρυνση του χρέους -συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης να γίνει αυτόματα όταν η Ελλάδα βγει από το πρόγραμμά της το 2018 - υπήρχε ένα μεγάλο μειονέκτημα. Για να συμμετάσχει οικονομικά στο πρόγραμμα πριν από το τέλος του έτους, το ΔΝΤ θα πρέπει να εγκρίνει μια νέα ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους (DSA) για την Ελλάδα που θα πληροί τα συνήθη πρότυπα δανεισμού της.

Για τη Γερμανία επίσης, η συμφωνία κατέληξε σε μια ανταλλαγή. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βρέθηκε μπροστά σε δύο βασικές κόκκινες γραμμές του: όχι κούρεμα και όχι ψηφοφορία στη Βουλή πριν από τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές το 2018.

 Αλλά για να εξασφαλίσει την πολιτική συμμετοχή του ΔΝΤ, έκανε μια παραχώρηση: τη σιωπηρή δέσμευση στην επίτευξη μιας DSA από την οποία θα είναι δύσκολο να υποχωρήσει. Και η γλώσσα ήταν ηπιότερη σχετικά με την απαίτηση για την Ελλάδα να ανταποκριθεί στον στόχο 3,5 τοις εκατό του δημοσιονομικού πλεονάσματος τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια. Αυτό, θα επανεξεταστεί το 2018.

Για αυτούς τους συνδεόμενους πολιτικούς λόγους, οι διαπραγματευτές θεωρούν τη συμφωνία ως πιο φιλόδοξη από όσο υπονοεί η έλλειψη στοιχείων. "Μην ξεγελιέστε," δήλωσε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Ολλανδός πρόεδρος των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμεσολάβηση της συμφωνίας. 

"Αν πρέπει να βάλουμε περισσότερα στο τραπέζι θα το κάνουμε και θα τα καταστήσουμε αρκετά σημαντικά ώστε να προσαρμοστούν στη νέα DSA". Οι όροι, πρόσθεσε, ήταν σε ένα επίπεδο φιλοδοξίας που μόλις πριν από ένα μήνα "δεν θα μπορούσε να φανταστεί". "Πηγαίνει πέρα από αυτό που νόμιζα ότι ήταν δυνατόν... οι υπουργοί έχουν επεκτείνει το πολιτικό τους κεφάλαιο", είπε.

Σημαντικό είναι ότι η συμφωνία χαράσσει μια πορεία προς μια ενδεχόμενη δραστική υποχώρηση της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα το 2018. Παρά το γεγονός ότι, όπως όλα τα μέτρα, η εξαγορά του χρέους του ΔΝΤ υπόκειται σε μελλοντικές πολιτικές αποφάσεις, η επιλογή σχεδόν ενσωματώθηκε στα σχέδια.

 Αυτό όχι μόνο θα ελαφρύνει το φορτίο του χρέους στην Ελλάδα - τα δάνεια του ΔΝΤ είναι πολύ πιο ακριβά από ό,τι τα ισοδύναμα της ευρωζώνης- αλλά και θα μειώσει τον πήχη για τη βιωσιμότητα του χρέους σε εξαιρετικά φυσιολογικά επίπεδα, κλείνοντας έτσι το χάσμα με τη Γερμανία.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, οι συνομιλίες διεξήχθησαν μεταξύ τριών ανθρώπων: του Ντάισελμπλουμ, του Σόιμπλε και του Πολ Τόμσεν, διευθυντή του ΔΝΤ για την Ευρώπη. Για τους υπόλοιπους παρόντες, η ανία σταδιακά κατέληξε σε φιάσκο, καθώς περνούσαν οι ώρες. 

Ο "χορός του Ζορμπά" ακούστηκε από το iPad ενός "άτακτου" αξιωματούχου (σ.σ. ο εκπρόσωπος του Πιέρ Μοσκοβισί, Σάιμον Ο’ Κόνορ, ανέβασε στο Twitter ένα βίντεο με το συρτάκι "Ζορμπάς") μόνο και μόνο για να τον χειροκροτήσουν κάποιοι συνάδελφοί του. Η συμφωνία ήρθε αμέσως μετά, αλλά οι περισσότεροι διαπραγματευτές γνώριζαν ότι θα επιστρέψουν και γι' άλλον χορό… χρέους αρκετά σύντομα.

Ζήσε Μάη μου…

Με έναν «οδικό χάρτη» για το χρέος και με ένα «συμπληρωμένο μνημόνιο» για να προχωρήσει το πρόγραμμα γύρισε ο Τσακαλώτος από το Eurogroup. Τι πρακτικά σημαίνει αυτό κανείς δεν ξέρει. Ή μάλλον εικάζει από τα συμφραζόμενα και τη μέχρι σήμερα εμπειρία.

Πρακτικά η κυβέρνηση θα λάβει 7,5 δις για να αποπληρώσει τοκοχρεολύσια του καλοκαιριού, ενώ απ’ αυτά, 2 δισ. ευρώ θα δοθούν για αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, είτε σε προμηθευτές, είτε σε ιδιώτες. Υπενθυμίζεται ότι το δημόσιο χρωστά 6 δισ. ευρώ.

Επί της ουσίας ως προς την πραγματική οικονομία το πιο αισιόδοξο που μπορεί να πει κανείς είναι μια σταγόνα στο ωκεανό, καθώς από το σαφάρι των υφεσιακών μέτρων η αγορά έχει ανάγκη από πολύ πιο γενναίες ενέσεις ρευστότητας.

Ως προς το χρέος ο οδικός χάρτης με δύο λόγια λέει ότι όσο εφαρμόζει μνημόνιο η χώρα θα πρέπει να μην δαπανά πάνω από το 15% του ΑΕΠ στην εξυπηρέτηση του χρέους, το οποίο με βάση το κλείσιμο της συμφωνίας και την απόφαση του Eurogroup θα πρέπει να περιμένει για να υπάρξει νέα συμφωνία διευθέτησής του μετά το 2018. Ζήσε Μάη μου… ενώ και ως τότε οι δανειστές έχουν εξασφαλίσει τα λεφτά τους δεσμεύοντας τη χώρα να δαπανά όχι λιγότερο από το 15% του ΑΕΠ! Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό.

Ύστερα από ένα σχετικό θρίλερ για το αν υπάρχει ή όχι συμπληρωματικό μνημόνιο με βάση τα όσα είπε αρχικά σήμερα η Κομισιόν, διευκρινίστηκε ότι έγινε λάθος και πρόκειται για «συμπληρωμένο μνημόνιο». 

Αυτό το συμπληρωμένο μνημόνιο πρακτικά περιλαμβάνει την οριστικοποίηση των εκκρεμοτήτων που πρέπει να άρει η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Τα «αγκάθια» είναι αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι ιδιωτικοποιήσεις με πρώτη και καλύτερη την υλοποίηση της συμφωνίας για το Ελληνικό, τα «κόκκινα» δάνεια αλλά και αλλαγές στον εφαρμοστικό νόμο.

Οι παραπάνω δεσμεύσεις, μαζί με τον "κόφτη" δαπανών, τα νέα πακέτα προαπαιτούμενων του Σεπτεμβρίου (για το υπόλοιπο δόσεων 2,8 δισ. ευρώ) και της 2ης αξιολόγησης, αλλά και όλες τις άλλες "προσαρμογές" στο μνημόνιο (πχ εξαίρεση προσφυγικών δαπανών, ρήτρα υπεραπόδοσης κλπ) θα περιέχονται στο «συμπληρωμένο μνημόνιο» όπως αναφέρει και η Κομισιόν.

Το σίγουρο είναι ότι αυτά για τα οποία έπαιζαν ξύλο ΔΝΤ και Βερολίνο στις πλάτες της Ελλάδας εξακολουθούν να παραμένουν και απλά μετατίθενται για το επόμενο διάστημα. Οι Γερμανοί πέτυχαν το σκοπό τους, το ΔΝΤ παραμένει στο μνημόνιο, ενώ έχουν περιθώριο ως το τέλος του χρόνου να εγκρίνουν τη συμφωνία που επετεύχθη.

Τουτέστιν, μπορούν ανά πάσα στιγμή να εγείρουν όποιο ζήτημα θελήσουν. Και σε κάθε περίπτωση αυτό που εκκρεμεί υπό τις παρούσες συνθήκες και με βάση την ως τα σήμερα συλλογιστική και ρητορική του ΔΝΤ οι απολύσεις και τα άλλα συναφή μέτρα που ζητάει στο εργασιακό είναι στο τραπέζι για τους επόμενους μήνες.

Στην πραγματικότητα όλοι οι παράγοντες που ταλάνισαν το θέμα της διαπραγμάτευσης και έκαναν την κυβέρνηση να καρδιοχτυπήσει για το αν θα παραμείνει στην εξουσία παραμένουν παρόντες. Γι’ αυτό και οι Συριζαίοι είναι καταρχήν μετρημένοι και αποφεύγουν θριαμβολογίες σαν αυτές που είχαν συνηθίσει το παρελθόν.

Άλλωστε τους περιμένουν γενναίες... ψηφοφορίες για θέματα τα όποια λίγους μήνες πριν ήταν casus belly για τον ΣΥΡΙΖΑ.

.Η Ελλάδα στην κοιλιά της φάλαινας

«Το γεγονός είναι ότι η σκέψη πως μπορείς να βρεθείς στην κοιλιά της φάλαινας, σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα, βολικά, σαν στο σπίτι σου... Η κοιλιά της φάλαινας είναι μια μήτρα που μπορεί να χωρέσει έναν ενήλικα... Αν εξαιρέσουμε τον θάνατο, είναι το τελικό, ανυπέρβλητο στάδιο της ανευθυνότητας...» Φράσεις, προχείρως μεταφρασμένες από το περίφημο δοκίμιο που δημοσίευσε ο Τζορτζ Οργουελ το 1940 με τον τίτλο «Στην κοιλιά της φάλαινας» – Inside the Whale. 

Με αναφορές στον βιβλικό μύθο του Ιωνά, εξηγώντας πως στα αγγλικά το «κήτος» έχει ταυτισθεί με τη φάλαινα, διότι έτσι αναφέρεται στα παιδικά βιβλία, το δοκίμιο αυτό ξεκινά με μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση της λογοτεχνίας του Χένρι Μίλερ –μείζονος συγγραφέα, θύμα του φεμινισμού και της πολιτικής ορθότητος– και καταλήγει σε μια περιγραφή της πνευματικής ατμόσφαιρας στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου. Θέτει το γενικό ζήτημα της σχέσης της λογοτεχνίας με τον κόσμο της εποχής της, και την πολιτική εννοείται. Εναν κόσμο στον οποίον γυρίζει την πλάτη η λογοτεχνία του Μίλερ. Αυτός, κατά τον Οργουελ, γράφει σαν να ζει μέσα στην κοιλιά της φάλαινας.

Η στερεότυπη ανάγνωση του μύθου του Ιωνά τον εμφανίζει ως ευτυχή όταν, επιτέλους, ξαναβλέπει το φως της ημέρας. Η ανατροπή της στερεότυπης εκδοχής από τον Οργουελ στηρίζεται στη μεταφορά της μήτρας και την ψυχολογική παράμετρο της ανευθυνότητας. Οπως γράφει, εκεί μέσα είσαι προστατευμένος από τον έξω κόσμο. Και δεν σε ενδιαφέρει αν η φάλαινα έχει κατέβει σε βάθος ενός μιλίου, όπως ο Μόμπι Ντικ του Μέλβιλ, ή αν κολυμπάει στην επιφάνεια. «Μια καταιγίδα μπορεί να βυθίσει όλα τα πολεμικά πλοία του κόσμου, όμως η ηχώ από τον πάταγο δεν φτάνει ώς εσένα».

Ευτυχής ανατροπή, ευτυχέστερη ακόμη αν σκεφθεί κανείς πόσες αναλογίες έχει ο Ιωνάς με τη δική μας ψυχολογική κατάσταση. Την ψυχολογική κατάσταση μιας κοινωνίας, της ελληνικής, η οποία, στην Ευρώπη ανακάλυψε το κήτος που την κατάπιε, όχι για να την καταστρέψει, αλλά για να την απαλλάξει από τις δικές της ευθύνες. Η Ευρώπη είναι γραφειοκρατικό κήτος – και μην ξεχνάμε ότι η γραφειοκρατία, εκτός των άλλων, είναι προβληματική διότι καθιστά ανεύθυνους τους πολίτες. 

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Ο Γερμανός Χανς Μάγκνους Εντσεζμπέργκερ την παρομοίασε με νεαρό ρινόκερο – λέγοντας πως αν ζυγίσεις όλες τις αποφάσεις της γραφειοκρατίας τυπωμένες σε χαρτί ζυγίζουν έναν τόνο, όσο κι ένας νεαρός ρινόκερος. Κι αυτό πάνω από μια δεκαπενταετία πίσω. Σκεφθείτε ότι ο ρινόκερος μεγάλωσε.

Για το ελληνικό ασυνείδητο η Ευρώπη ήταν μια πραγματικότητα πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου έως τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου από τα τουρκικά αεροπλάνα, την αντιμετωπίζαμε ως το προστατευτικό κήτος. Και όταν ακούγαμε τον θόρυβο του έξω κόσμου διαμαρτυρόμασταν, διότι τα τοιχώματα του λίπους του δεν μας προστάτευαν από τον θόρυβο. Ακόμη και τώρα, στο μεταναστευτικό, αδυνατώντας εμείς οι ίδιοι να ελέγξουμε τα σύνορά μας, σηκώσαμε τα χέρια ζητώντας την προστασία της.

Η Ευρώπη, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, είναι καταγεγραμμένη στο συλλογικό μας ασυνείδητο ως υπεράνθρωπη αξία. Υπεράνθρωπη ή απάνθρωπη, ανάλογα με τις συγκυρίες και τις περιστάσεις. Ικανή να μας προστατεύσει, αλλά και να μας καταστρέψει. 

Ετσι πολιτευθήκαμε σε όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής θητείας, και έτσι πολιτευόμαστε και στην κρίση. Οι πολιτικές μας ηγεσίες, και όχι μόνον η σημερινή, περίμεναν τη φάλαινα για να αναλάβει την ευθύνη που αυτές δεν μπορούσαν, και δεν ήθελαν, να αναλάβουν. Αισθανόμασταν εθνική υπερηφάνεια όταν για μήνες γινόταν η Ελλάδα πρωτοσέλιδο, ακόμη και ως αντικείμενο χλευασμού ή απαξίωσης.

Δεν υπολογίσαμε ποτέ ότι η φάλαινα μπορεί να είναι φάλαινα, όμως την κατευθύνουν άνθρωποι. Ανθρωποι που μπορεί να νευριάσουν, να θυμώσουν και να κουραστούν.

 Που ξαφνικά μετρούν τις εργατοώρες και τα ξενύχτια που τους έχει κοστίσει ο Ιωνάς και σκέφτονται ότι είναι υπερβολικά πολλά για το μέγεθος του προβλήματος. Πέρυσι, δύο αλαζονικά παιδιά, με συμπεριφορά ξερόλα εφήβου, ένας Βαρουφάκης κι ένας Τσίπρας, άγνωστοι μέχρι προχθές, τους κατέστρεψαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ε, δεν σκοπεύουν να αφήσουν «αυτούς τους Ελληνες» –ίνα μη χρησιμοποιήσω το σαββοπούλειον– να χαλάσουν και τις φετινές τους διακοπές.

Θέλουν να βάλουν περισσότερους φόρους; Ασ’ τους να βάλουν να τελειώνουμε. Επειδή όμως ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να τους εισπράξουν, ας βάλουμε και κάναν αυτόματο «κόφτη» για να μην έχουμε πάλι ξενύχτια και διαπραγματεύσεις. Ο Ιωνάς την κούρασε τη φάλαινα, και επειδή το στομάχι του κήτους κινδυνεύει από σοβαρό έλκος, λόγω Μεγάλης Βρετανίας και όχι από καμιά ελληνική γαστρίτιδα, από ό,τι όλα δείχνουν η φάλαινα δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά μαζί της, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.

Εχει δίκιο η Νέα Δημοκρατία να απορεί με τη στάση της Ευρώπης; Από την άποψη του κ. Μητσοτάκη, της καινούργιας ηγεσίας της, έχει δίκιο. Ομως και στο σημείο αυτό η ευθύνη είναι δική της. Μην ξεχνάμε ότι και μέχρι πριν από δύο χρόνια και η Νέα Δημοκρατία πολιτεύθηκε ως Ιωνάς, δείχνοντας το κήτος όποτε οι ψηφοφόροι της ζητούσαν ευθύνες. 

Και εκεί είναι η πρόκλησή της: να αποδείξει urbi et orbi ότι η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει μια ηγεσία η οποία είναι διατεθειμένη και ικανή να αναλάβει την ευθύνη της σωτηρίας της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια μέρα, ούτε με δηλώσεις καλών προθέσεων.

Θα μου πείτε, έχει να αντιμετωπίσει και την παιδική αθώα ελληνική ψυχή, που τη βολεύει η ζωή στην κοιλιά της φάλαινας.

  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Η τρίλιζα της Εριδος

Ο ​​χάρτης της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής αλλά και της ευρύτερης περιοχής μοιάζει με ένα διευρυμένο παιχνίδι τρίλιζας όπου κυριαρχεί ένας παίκτης – η Ερις. Από τη Λιβύη έως το Αφγανιστάν, από τη Σομαλία έως το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την Ουκρανία κυριαρχούν εθνικά και θρησκευτικά μίση και πάθη, ο χάρτης αλλάζει μέσα από πόλεμο. Λίγες είναι οι χώρες που, μέσα στον κατακλυσμό γεωπολιτικών αλλαγών, παραμένουν σταθερές. Κύριες μεταξύ αυτών, παρ’ όλα τα προβλήματά τους, είναι η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ και η Τουρκία. 

Πιο πέρα, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα εξελιχθούν η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και η μεταξύ τους διαμάχη, που τρέφει πολλές συγκρούσεις. Η γεωπολιτική σταθερότητα, η ενεργειακή ασφάλεια του κόσμου (συνεπώς και η παγκόσμια οικονομία) και η μοίρα των κατοίκων της περιοχής εξαρτώνται από το τι θα γίνει σε αυτές τις χώρες στο άμεσο μέλλον.

Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται δίπλα στην ταραχή. Η Τουρκία είναι και μέσα στο καζάνι αλλά και έξω απ’ αυτό: φιλοξενεί δύο εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες στο έδαφός της, έχει υποστεί τρομοκρατικές επιθέσεις από μέλη του Ισλαμικού Κράτους, ενώ μαίνεται πάλι ο πόλεμος με Κούρδους αυτονομιστές. 

Η Τουρκία, όμως, παραμένει σε θέση να παίξει καθοριστικό ρόλο στη σταθεροποίηση της περιοχής. Είναι, επίσης, χώρα-κλειδί για τη σταθερότητα και την ασφάλεια της Ευρώπης. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που φθάνουν στην Ελλάδα πέρασαν από την Τουρκία, όπως και τουλάχιστον κάποιοι από τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους που έπληξαν τη Γαλλία και το Βέλγιο. Για την Ελλάδα και για την υπόλοιπη Ευρώπη, η συνεργασία με την Αγκυρα είναι απαραίτητη. 

Ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν το γνωρίζει αυτό και επιχειρεί να αποσπάσει όσα προνόμια μπορεί από τους Ευρωπαίους, χωρίς να βάλει φρένο στον ολοένα αυξανόμενο αυταρχισμό του, ο οποίος υπονομεύει όσα έχει επιτύχει η χώρα του στην πορεία προς περισσότερη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.

Η Τουρκία, όμως, είναι ακόμη πιο σημαντική για την Ελλάδα για έναν άλλο λόγο, την Κύπρο. Η Αγκυρα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, είτε στηρίζοντας την προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού είτε υπονομεύοντας τις συνομιλίες όπου ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο.

 Η επίλυση του Κυπριακού δεν θα ελευθέρωνε μόνο όλον τον δημιουργικό δυναμισμό των Κυπρίων, αλλά θα αφαιρούσε τη μόνιμη πηγή έντασης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, επιτρέποντας να ενισχυθεί η αλυσίδα Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ με τη συμμετοχή της Τουρκίας.

Εάν το Ισραήλ και η Κύπρος μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες τους χωρίς η Τουρκία να προκαλεί ένταση, αλλά αντιθέτως να επενδύει στη σταθερότητα, όλοι θα ωφεληθούν.

 Η Τουρκία, βεβαίως, δεν ασχολείται μόνο με την Κύπρο – εκτός από τα προαναφερόμενα ζητήματα, έχει ανοικτούς λογαριασμούς με τη Ρωσία μετά την κατάρριψη ρωσικού μαχητικού στα σύνορα με τη Συρία πέρυσι. Αλλά ίσως τα πολλά άλλα προβλήματα ωθήσουν τον Ερντογάν να καταλάβει ότι θα κέρδιζε από μια λύση στην Κύπρο (εφόσον οι δύο κοινότητες επιλέξουν την επανένωση).

Η τύχη της περιοχής θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό, επίσης, από τις εξελίξεις στη Σαουδική Αραβία. 

Σήμερα η χώρα αυτή, που για δεκαετίες αποτελούσε το προπύργιο των ΗΠΑ για τη διατήρηση της σταθερότητας στην περιοχή, βρίσκεται στη δίνη μεγάλων αλλαγών. Πριν από λίγες ήμερες ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, ο 30χρονος γιος του μονάρχη και νέος ισχυρός άνδρας της Σαουδικής Αραβίας, ανακοίνωσε σχέδιο για να «σπάσει» την εξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο, το οποίο για δεκαετίες αποτελεί το 90% των εσόδων της. 

Ισως το φιλόδοξο σχέδιο για μια οικονομική επανάσταση αναγκάσει τη χώρα να ξανασκεφθεί εάν τη συμφέρει η μακρόχρονη διένεξη με το Ιράν, η οποία σήμερα «εκφράζεται» με πολέμους δι’ αντιπροσώπων (δυνάμεων σουνιτών και σιιτών) στη Συρία, στην Υεμένη και, σε ένα βαθμό, στο Ιράκ, ενώ ευθύνεται για μεγάλη ένταση στην υπόλοιπη περιοχή.

Το Ιράν αντιμετωπίζει τις δικές του προκλήσεις και ευκαιρίες. Η συμφωνία για τα πυρηνικά, η οποία επέτρεψε την άρση του διεθνούς εμπάργκο, αναγκάζει τους Ιρανούς να επιλέξουν εάν θα συνεχίσουν να εξάγουν επανάσταση και πόλεμο ή αν θέλουν να επενδύσουν στην ανάπτυξη της χώρας τους – πράγμα που απαιτεί πνεύμα συνεργασίας, όχι συνεχούς σύγκρουσης. 

Οι Σαουδάραβες ανησυχούν ότι η Ουάσιγκτον θα στηρίξει τους Ιρανούς σε βάρος τους· οι ΗΠΑ, όμως, αποστασιοποιούνται από την περιοχή και όλες οι χώρες –μικρές και μεγάλες– θα πρέπει να υπολογίσουν πόσο τους συμφέρει ο πόλεμος μεταξύ τους ή αν θα μπορέσουν να συνυπάρχουν, έστω σε ψυχρό πόλεμο. Οι σφαγές συνεχίζονται, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται. Γι’ αυτό επιβάλλεται κάθε χώρα που μπορεί να συμβάλει στη σταθερότητα.

 ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Ζητείται πρωθυπουργός επιχειρηματικότητας

«Η λύση προοπτικής είναι να παράξουμε πλούτο» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του Ασφαλιστικού. Και όπως σχολίαζε κορυφαίος τραπεζίτης, η ανάγκη να παράξουμε πλούτο είχε να ακουστεί στο εθνικό Κοινοβούλιο δεκαετίες ολόκληρες. Ισως από το '50 ή το '60, όταν η χώρα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Εκτοτε και ώσπου να ξεσπάσει η κρίση, η πορεία της οικονομίας, έστω με σκαμπανεβάσματα, ήταν ανοδική. 

Το ΑΕΠ έφθασε στα 240 δισ. ευρώ, προτού κατακρυμνησθεί στα επίπεδα των 180 δισ. ευρώ, μειωμένο κατά 25%!

Κανένας δεν αμφισβητεί την ανάγκη να «παράξουμε πλούτο», να ξαναμπεί η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά. Ιδιαίτερα μετά τη διαφαινόμενη συμφωνία, όλοι μιλούν για το στοίχημα της ανάκαμψης που θα μειώσει την ανεργία και θα κάνει εφικτή την επίτευξη των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Το ερώτημα όμως είναι πώς θα πετύχουμε την πολυπόθητη ανάκαμψη. «Με τον αναπτυξιακό νόμο που είναι έτοιμος, έχουμε συγκεκριμένα μέτρα για να προσελκύσουμε επενδύσεις, αλλά οι επενδύσεις αυτές θα υπηρετούν ένα σχέδιο ανάπτυξης που θα μπορεί να γίνεται παραγωγή και αναδιανομή του παραγώμενου πλούτου» απάντησε με αυστηρό ύφος ο Νίκος Φίλης ερωτηθείς σχετικά.

Δύσκολα οι επενδυτές θα συγκινηθούν με μια τέτοια τοποθέτηση που προέρχεται από έναν υπουργό μιας χώρας και μιας κυβέρνησης που δεν έχουν το καλύτερο ιστορικό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Η χώρα χρειάζεται κεφάλαια. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Νίκου Χριστοδουλάκηαπαιτούνται νέες επενδύσεις ύψους 100 δισ. ευρώ για να επιστρέψουμε στα προ της κρίσης επίπεδα. Κεφάλαια που θα προέλθουν κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Που δεν μπορεί να τα βρει το πακέτο Γιούνκερ ούτε οι εγχώριοι επενδυτές. Και για να πειστούν οι ξένοι να επιλέξουν την Ελλάδα ανάμεσα σε δεκάδες επενδυτικούς προορισμούς σε όλον τον πλανήτη θέλουν ξεκάθαρες τοποθετήσεις, χωρίς ασάφειες και γκρίζες ζώνες.

Μπορεί να πει κανείς ότι ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Σπίρτζης και τα άλλα παιδιά που μάχονται το κεφάλαιο τα λένε για το εσωτερικό ακροατήριο. Ωστόσο το εσωτερικό ακροατήριο είναι αυτό που βάζει φρένο στις Σκουριές, που αντιδρά στα περιφερειακά αεροδρόμια, που προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τη δήθεν προστασία του μαυροπετρίτη, σταματώντας επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ.

Αυτό που θέλουν οι επενδυτές είναι σαφείς ενδείξεις ότι ο Πρωθυπουργός εννοεί αυτά που λέει. Και στην παρούσα φάση, όπως λένε στην αγορά, ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε με δύο-τρεις κινήσεις να «γυρίσει» το παιχνίδι:

Πρώτον, να χαλαρώσει τα capital controls. Οι τράπεζες έχουν προτείνει οι νέες καταθέσει μετρητών να τεθούν εκτός περιορισμών, καθώς επίσης μια συμβολική αύξηση στις αναλήψεις μετρητών.

Δεύτερον, να συμπεριλάβει στον αναπτυξιακό νόμο αξιόπιστη εξασφάλιση για σταθερό φορολογικό καθεστώς στις νέες επενδύσεις.

Τρίτον, να κάνει μια ιδιωτικοποίηση. Να ξεμπλοκάρει π.χ. το Ελληνικό που είναι προχωρημένο και από μόνο του μια μεγάλη επένδυση.

Και αφού κάνει αυτά, να διοργανώσει ένα raod show στο Λονδίνο για να μιλήσει στους επενδυτές για το αναπτυξιακό του σχέδιο. Να «πουλήσει» τη χώρα. Με άλλα λόγια, να γίνει από πρωθυπουργός της αβεβαιότητας πρωθυπουργός της επιχειρηματικότητας.

.Βήματα προσέγγισης

Επειτα από ενάμιση χρόνο τρικυμίας στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου όλοι εύχονται να υπάρξει οριστική συμφωνία με τους Ευρωπαίους και να κλείσει η αξιολόγηση στο Eurogroup της 24ης Μαΐου.

Αν πράγματι επιβεβαιωθεί αυτή η εξέλιξη, θα μπει φρένο στην αβεβαιότητα που κυριαρχούσε επί μήνες και υπονόμευε συνολικά την κατάσταση στην οικονομία και, το κυριότερο, θα μπει ρευστό στα δημόσια ταμεία.

Από εκεί και πέρα, παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, είναι σαφές ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Η Ελλάδα θα πρέπει κάθε χρόνο να αυξάνει το πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Και αυτό δεν είναι εύκολο αν δεν επιστρέψει η οικονομία στην ανάπτυξη, αν δεν μειωθεί η ανεργία.

Μια σημαντική παράμετρος στην επιτυχία ή όχι της προσπάθειας είναι η ελάφρυνση του χρέους, που αποτελεί άλλωστε προϋπόθεση για να μπορούν να ελπίζουν οι επόμενες κυβερνήσεις ότι κάποια στιγμή η χώρα θα έχει, εκτός από τα πλεονάσματα, το αναγκαίο κεφάλαιο εμπιστοσύνης για να επιστρέψει στις αγορές.

Υπό αυτό το πρίσμα έχει σημασία η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία έστω κι αυτή τη στιγμή εγκατέλειψε τη ρητορεία περί πρόωρων εκλογών αφήνοντας πίσω τη γραμμή της καταστροφολογίας.

Ενας από τους λίγους νεοδημοκράτες που δεν κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα της εξουσίας αλλά κάνει βήματα εθνικής προσέγγισης για την απομείωση του χρέους είναι ο Χρήστος Σταϊκούρας. Την ημέρα που συνεδρίαζε το Eurogroup είπε ανοιχτά:

«Αυτό που χρειάζεται πλέον είναι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την έναρξη της συζήτησης για τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους. Και οι δανειστές να τηρήσουν τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους στην κατεύθυνση:

- Επιμήκυνσης της περιόδου χάριτος, επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής, χαμηλότερων επιτοκίων και μετατροπής των κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά για όλα τα δάνεια που δόθηκαν στην Ελλάδα από επίσημες πηγές μετά το πρώτο Μνημόνιο».

Και έχει δίκιο.

Ιδού λοιπόν μια ρεαλιστική βάση στην οποία συμφωνούν, ίσως για πρώτη φορά, ο μετριοπαθής Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος της ΝΔ.

Είναι κι αυτό ένα βήμα...