.«Aποστολή εξετελέσθη – H Eλλάδα πεθαίνει»

Στο τέλος του τρίτου ελληνικού προγράμματος βοήθειας στις 20 Αυγούστου και στο δύσκολο καλοκαίρι λόγω πυρκαγιών που έβγαλαν στην επιφάνεια χρόνια προβλήματα αναφέρεται ο γερμανικός τύπος.
Εκτενές ρεπορτάζ για την Ελλάδα με αφορμή την επικείμενη ολοκλήρωση του προγράμματος βοήθειας προς στην Ελλάδα φιλοξενεί το Der Spiegel με τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη-Η Ελλάδα πεθαίνει». Μια επίσκεψη σε ένα μικρό ελληνικό χωριό με γηραιούς κυρίωες κατοίκους και λίγα παιδιά γίνεται αφορμή για μια αποτίμηση της διάσωσης της Ελλάδας και των μεταρρυθμίσεων. «273,7 δις ευρώ έδωσαν στην Ελλάδα η ΕΚΤ, η Κομισιόν και το ΔΝΤ. Η χώρα μπορεί πια να δανειστεί μόνη της από τις διεθνείς αγορές. Ένα από τα μεγαλύτερα δράματα στην ευρωπαϊκή ιστορία φτάνει προσωρινά σε ένα τέλος: η ελληνική κρίση χρέους. Οδήγησε το ευρώ στο χείλος του γκρεμού και δίχασε την ΕΕ.
 Και μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια άλλη χώρα. Κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν έχει μελετηθεί τόσο ενδελεχώς. Με ένα σκληρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα περικόπηκαν μισθοί και συντάξεις και αυξήθηκαν οι φόροι. Τουλάχιστον μέχρι το 2060 οι Έλληνες θα πρέπει να εξοφλήσουν τα χρέη τους. Παραδόξως παραβλέφθηκε το σημαντικότερο: χρέη μπορεί να αποπληρώσει μόνο μια χώρα που αναπτύσσεται. Η Ελλάδα όμως συρρικνώνεται: 550.000 άνθρρωποι έχουν μεταναστεύσει από την αρχή της κρίσης και περίπου 10,7 εκατομ. άνθρωποι διαβιούν στη χώρα» σημειώνει το Der Spiegel.
Οι μεταρρυθμίσεις, το δημογραφικό και η ανάπτυξη
Το περιοδικό αναφέρεται στον στόχο της υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγας Γεροβασίλη «να θέσει τέλος στις πελατειακές σχέσεις. Αυτό έχει υποσχεθεί κάθε πολιτικός που ανέλαβε αυτή τη θέση αλλά κανείς δεν τα κατάφερε.

 Για αιώνες η ελληνική διοίκηση λειτουργούσε σαν πρόφαση για τη νομιμοποίηση του νεποτισμού. Οι πελατειακές σχέσεις ήταν θεμελιώδης αρχή της κοινωνίας (…) Θα πρέπει όμως να μπει ένα τέλος». Το περιοδικό κάνει αναφορά στις προσπάθειες για εκσυγχρονισμό του δημοσίου με τη βοήθεια και γαλλικής τεχνογνωσίας, χαρακτηρίζει όμως την όλη προσπάθεια ως ένα «πείραμα ανυπέρβλητων διαστάσεων». Αντίστοιχα δύσκολο είναι και το θέμα της ψηφιοποίησης της ελληνική διοικητικής και κυβερνητικής μηχανής που έχει αναλάβει ο αρμόδιος υπουργός Ν. Παππάς. «Άλλη μια επανάσταση» σημειώνει το περιοδικό.

 «Η απαρχαιωμένη δομή της ελληνικής διοίκησης ήταν παροιμιώδης», γράφει το Spiegel.
Πάντως παρά τη σημασία αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει αυτές, σύμφωνα με το Spiegel, να λαμβάνουν υπόψη μελλοντικά την αρνητική δημογραφική εξέλιξη στη χώρα σε συνάρτηση με την οικονομία. «(...) Πρέπει να σταματήσει η μετανάστευση των νέων, οι μετανάστες θα πρέπει να επιστρέψουν και οι συνθήκες ζωής να σταθεροποιηθούν ώστε οι οικογένειες να θέλουν και πάλι να αποκτήσουν παιδιά. (…) 
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί χωρίς σταθερή οικονομική ανάπτυξη αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται», αναφέρει το Spiegel. Το ρεπορτάζ φιλοξενεί επίσης και τον καθηγητή Νομικής του Εθνικού και Καποδιστραικού Πανεπιστημίου Αθηνών Αριστείδη Χατζή, ο οποίος θεωρεί ότι η Ελλάδα «θα πρέπει επιτέλους να ανοίξει την αγορά της» και ότι η ελληνική κρίση έγινε «κρίση θεσμών». Το περιοδικό παρατηρεί επίσης ότι παρά τις μεταρρυθμίσεις η ελληνική αγορά εργασίας είναι από τις πιο απορρυθμισμένες στην ΕΕ και η ανεργία έχει ελάχιστα μειωθεί. 
Η ίδρυση νέων επιχειρήσεων είναι το ίδιο δύσκολη όσο και πριν από την κρίση ενώ δυσκολίες υπάρχουν και στον τομέα των ξένων επενδύσεων, όπου βέβαια «έχουν σημειωθεί επιτυχίες», όπως παρατηρεί το περιοδικό. Κλείνοντας το ρεπορτάζ αναφέρει: «Κάποτε φαινόταν ότι η ελληνική κρίση χρέους θα βύθιζε την ΕΕ στην άβυσσο. Αυτή τη στιγμή μοιάζει περισσότερο σαν μια δαπανηρή παράπλευρη απώλεια στην περαιτέρω ώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ως το 2060 θα πρέπει το ελληνικό κράτος κάθε χρόνο να επιτυγχάνει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό ώστε να εμβάζει το μεγαλύτερο μέρος του στους δανειστές, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι κανόνες. Κάτι που είναι ένα δύσκολο καθήκον για μια οικονομικά πετυχημένη χώρα. Για τους Έλληνες θα πρέπει να είναι αδύνατο. Επειδή η δημογραφική ανάπτυξη συνδέεται άμεσα με την οικονομική ανάπτυξη».
«Καμένη γη» αντίγια γιορτή
«Καμένη γη» είναι ο τίτλος άρθρου γνώμης στη Süddeutsche Zeitung, το οποίο αναφέρεται στα χρόνια προβλήματα της που ανέδειξε η φονική πυρκαγιά στο Μάτι. «Διασώστες σε πανικό, αξιωματούχοι που δεν συμφωνούν για τις ευθύνες που φέρουν-και αυτά είναι εικόνες που θα μείνουν από αυτό το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί αλλιώς. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήθελε να χρησιμοποιήσει τον Αύγουστο για γιορτή, οι Έλληνες θα έπρεπε να γιορτάσουν το τέλος της 'δουλείας', την επανάκτηση της κυριαρχίας τους από τους διεθνείς πιστωτές. Για τις 21 Αυγούστου είχε σχεδιαστεί, πριν την πυρκαγιά, μια ανοιχτή γιορτή. Στις 20 Αυγούστου τελειώνει το τρίτο και τελευταίο πρόγραμμα βοήθειας προς την Αθήνα (...)».

Η σχολιογράφος κάνει μια αναδρομή στα χρόνια της κρίσης και σημειώνει ότι «υπήρχαν ενδείξεις ότι η Αθήνα ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της για καιρό, αλλά η ΕΕ δεν ήθελε να το δει. Όταν πια δεν υπήρχε περιθώριο για εξωραϊσμούς, οι διασώστες ανάγκασαν την χώρα να μπει σε έναν κορσέ που ήταν όμως για πολλούς Έλληνες αποπνικτικός». Όπως σημειώνει το άρθρο «τα μέτρα λιτότητας έπληξαν κυρίως τη μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα εισοδήματα. Για αυτό φέρουν ευθύνη όχι μόνο οι δανειστές αλλά και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις (…)».
 Τα τελευταία χρόνια ο τουρισμός βοηθά τη χώρα να ανακάμψει, γράφει η SZ, ωστόσο ο μεγαλύτερος παράγοντας που προκαλεί αβεβαιότητα για το μέλλον είναι η πρόβλεψη για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ως το 2022 και έπειτα 2,2% ως το 2060. Η σχολιογράφος παρατηρεί πάντως ότι αν και δεν έχουν υλοποιηθεί όλες οι μεταρρυθμίσεις, κάποιες που έγιναν είναι σημαντικές πχ. η ανεξαρτησία της εφορίας. Επίσης σημαντικό θεωρεί στον ρεαλισμό του Τσίπρα, ο οποίος σήμερα θεωρείται «αξιόπιστος» εταίρος. Αυτό όμως που ούτε αυτός κατάφερε να εξαλείψει ήταν «η παλιά ασθένεια του πελατειακού κράτους», ενώ η ίδια θεωρεί αμφίβολο εαν οι συντηρητικοί που ετοιμάζονται να αναλάβουν τη διακυβέρνηση το 2019, θα πράξουν καλύτερα.

Tο άρθρο κλείνει με μια αναφορά στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα της Αττικής: «Η μελλοντική πολιτική μπορεί να είναι μη δημοφιλής στον κόσμο. Αυτό έδειξε δυστυχώς και το παράδειγμα στο Μάτι. Πολλοί λένε ότι εαν υπήρχε κρατική πρόβλεψη, δεν θα είχαμε φτάσει στο Μάτι, μια περιοχή τόσο άναρχα δομημένη χωρίς διεξόδους κινδύνου. Στο μέλλον θα πρέπει όλα να γίνουν καλύτερα: τα αυθαίρετα θα πρέπει να κατεδαφιστούν και να μπει τέλος στις κακοτεχνίες. Θα ξεκαθαριστεί εάν η πυροσβεστική είχε οικονομικά προβλήματα ή –και γι αυτό υπάρχουν ενδείξεις- είχε τόσο κακή διαχείριση που οδήγησε σε λάθος δρόμο τους διασώστες. Μια δίχως περιστροφές εξήγηση οφείλουν στους νεκρούς και τους οικείους τους όλοι οι υπεύθυνοι».

.Αυτός δεν είναι υπουργός, η… θεία από το Σικάγο είναι

To έχουμε ξαναπεί. Αφού η κυβέρνηση δε βγαίνει να διαψεύσει τον Βαρουφάκη και απλά του εύχεται «καλές πωλήσεις» ή επιχειρεί να τον καταστήσει γραφικό, τότε όσα γράφει στο βιβλίο του είναι αληθινά.
Αν είχαν το φιλότιμο και φυσικά και τα κότσια θα έκαναν φέτες τον Γιάνη και θα του έκλειναν το στόμα μια και καλή. Αφού δεν το κάνουν συνάγεται το συμπέρασμα πως αυτά που αποκαλύπτει έγιναν.
Έτσι, η νέα αποκάλυψη που έρχεται στο φως αφορά στον Πάνο Καμμένο ο οποίος πλέον θα πρέπει να ονομάζεται… υπουργός – φάντασμα αφού έχουμε κανένα δίμηνο να τον ακούσουμε. Ίσως γιατί είναι πολιτικός… μύθος.
Ο Βαρουφάκης, λοιπόν, λέει πως ο Καμμένος είχε πει ότι έχει φίλους στη Wall Streetκαι πως θα μπορούσε να φέρει συμφωνία για ανώδυνη αποχώρηση από την ευρωζώνη.«Εγώ μπορώ να σου φέρω δισεκατομμύρια από την άλλη πλευρά του ατλαντικού και να κλείσω συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής, που θα κάνουν ανώδυνη την έξοδο από το ευρώ», είχε πει – σύμφωνα πάντα με τα γραφόμενα του Βαρουφάκη- ο νυν υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Ο πρώην υπουργός Οικονομίας υποστηρίζει ότι δεν έδωσε σημασία στα όσα είχε πει ο Πάνος Καμένος αλλά ο Αλέξης Τσίπρας του ζήτησε να το… κοιτάξει. «Αν και ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν ψέματα, έκανα το καθήκον μου. Συνάντησα τον εν λόγω κύριο στο γραφείο μου. Όπως είχα μαντέψει, το σωσίβιο των δολαρίων απλώς δεν υπήρχε», γράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Σκεφτείτε το κυρίες και κύριοι. Αυτοί οι απίθανοι σαλτιμπάγκοι μας κυβερνούν ακόμη. Ο Καμμένος είχε βρει… θησαυρό στις ΗΠΑ, θα έφερνε το χρήμα στην Ελλάδα και ούτε που θα καταλαβαίναμε την έξοδο από το ευρώ. Είχε και κλεισμένη συμφωνία με φίλους του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μάλιστα μπορεί να είχαν αρχίσει να κόβουν… δολάρια στην FED. Αυτός δεν είναι υπουργός, η… θεία από το Σικάγο είναι.
Ποια διαφορά έχει άραγε από τους αριστερούς ψεκασμένους που περίμεναν τα ρούβλια στο αεροδρόμιο;
Και καλά ο Καμμένος μπορεί να περίμενε και λεφτά από το διάστημα, από τους Ελοχίμ και τους Νεφελίμ. Ο Αλέξης που ζήτησε να το… κοιτάξουν γιατί μπορεί να υπήρχε τέτοια περίπτωση;

Απίστευτα πράγματα. Ο ένας είναι πρωθυπουργός της χώρας κι ο άλλος αρχηγός του στρατεύματος, υπουργός της Άμυνας της Ελλάδας μας. Σ’ αυτούς δώσαμε την τύχη της πατρίδας. Σε ψεκασμένους, απίθανους τύπους που δεν ήξεραν τι τους γίνεται.

.Σουρωτήρι η δημοκρατία μας, από τις... Κερκόπορτες!

Αυτά που λέει ο Βαρουφάκης στο βιβλίο του, - τα οποία λίγα-λίγα μας αποκαλύπτονται από «προδημοσιεύσεις» κάθε Σαββατοκύριακο, που ο Τσίπρας δεν τολμά να διαψεύσει - σηματοδοτούν όχι απλώς το τέλος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το τέλος ολόκληρης της Μεταπολίτευσης!
Διότι είχαμε μια δημοκρατία που επί δεκαετίες λειτουργούσε λίγο - πολύ, τελικά αναδείκνυε… «φελλούς»! Παντού…
Για την ακρίβεια, ανέδειξε «φελλούς» σε ολόκληρο το φάσμα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, αλλά ανέδειξε αρκετούς «φελλούς» και μέσα και στον «αστικό κόσμο».
Στο πολιτικό προσωπικό, στο πανεπιστημιακό προσωπικό, στα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, στο εκδοτικό κατεστημένο, παντού…
Δεν αποκαλύπτεται μόνο το μέγεθος του εμπαιγμού και της ανευθυνότητας του ΣΥΡΙΖΑ…
Τον Βαρουφάκη – και τον Τσίπρα στο εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του Βαρουφάκη – τους παίνεψαν και τους έγλειψαν πολλοί μέσα στην Ελλάδα που ΔΕΝ είναι ΣΥΡΙΖΑ…
Κάποιοι που δηλώνουν «αστοί» και στην πραγματικότητα αποδεικνύονται αστείοι!
Αυτοί που τον έλεγαν τον Γιάνη με ένα Νι «λαμπρό οικονομολόγο»!
Αυτοί που δήλωναν πως τα πήγαινε «εξαιρετικά στη διαπραγμάτευση» με τους Ευρωπαίους…
Αυτοί που έδιναν «συγχαρητήρια» στον Τσίπρα («τα πάει καλά ο μικρός», μας διαβεβαίωναν – θυμάστε;) όταν ο Βαρουφάκης τα έκανε μαντάρα στην Ευρώπη!
Αυτοί που πριν ακόμα τον επιλέξει ο Τσίπρας, του έδιναν βήμα στα «πρωϊνάδικα» να λέει τις ασυναρτησίες του, χωρίς το παραμικρό reality test, χωρίς δηλαδή να τον διαψεύδουν όταν έλεγε προφανείς ανακρίβειες και ψέματα…
Αυτοί που τον έκαναν «νοματέο» πριν αναλάβει και τον ανέδειξαν σε «σταρ» αφότου ανέλαβε…
Όλοι αυτοί – που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑιοι – έχουν επίσης τεράστιες ευθύνες…
Υπάρχουν λοιπόν, έξη ζητήματα:
--Πρώτον οι βλακείες που έλεγε ο Βαρουφάκης! Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ο Γιάνης (με ένα ΝΙ) τις έλεγε εξ αρχής – δεν τις έκρυψε!
Και τις έλεγε δημόσια και θα έπρεπε να τον είχαν βάλει στη θέση του και να τον είχαν «αποκαθηλώσει» ΠΡΙΝ κάνει τη ζημιά…
--Δεύτερον, ένα κόμμα ιδεοληπτικών και άσχετων έδωσε το πιο κρίσιμο πόστο – το υπουργείο Οικονομικών – σε ένα τέτοιο «νούμερο» την πιο κρίσιμη στιγμή: Όταν βγαίναμε από τα μνημόνια. Και μας… ξανά ’χωσε μέσα!
Αυτό δείχνει πως ο ελληνικός λαός ανέδειξε – έστω και με πλειοψηφία 35-36% - ως κυβέρνηση ένα κόμμα ασχέτων και ανεύθυνων που έβαλε στο τιμόνι της χώρας «Καραγκιόζηδες» με περικεφαλαία…
Και ελάχιστοι αντιστάθηκαν τότε!
--Τρίτον, ο Τσίπρας δεν ανέλαβε «τυχαία», μετά από κανονικές εκλογές. Ουσιαστικά ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση, την ώρα που εκείνη κατάφερνε να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Την ανέτρεψε για να ξαναφέρει τη χώρα στην κρίση, αφού τη ζημίωσε κατά 100 δισεκατομμύρια!
Κι αυτό καθιστά την ευθύνη του ακόμα μεγαλύτερη…
Δεν έκανε απλώς «λάθος» ο Τσίπρας, όταν ήλθε στην διακυβέρνηση. Υπονόμευε συστηματικά την προηγούμενη κυβέρνηση που έκανε το σωστό.
Κι αυτό μετατρέπει το (ας πούμε «συγγνωστό») «λάθος» του σε καραμπινάτη προδοσία!
--Τέταρτον, δεν υπονόμευσε μόνο ο Τσίπρας την προηγούμενη κυβέρνηση (Σαμαρά – Βενιζέλου). Την υπονόμευσαν και πολλοί που το παίζουν «αστοί» και «ευρωπαϊστες» και «υπεύθυνοι».
Κι όχι μόνο υπονόμευσαν την κυβέρνηση Σαμαρά πριν πέσει, αλλά αβάνταραν την κυβέρνηση Τσίπρα αφότου πήρε τη διακυβέρνηση.
Κι αυτοί έχουν μεγάλες και ασυγχώρητες ευθύνες.
--Πέμπτον, όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο Τσίπρα-Βαρουφάκη, δεν θα έπρεπε να «αιφνιδιάσουν» κανένα!
Υπήρξαν πολλοί (από την ΝΔ τότε, αλλά και από αρκετούς του ΠΑΣΟΚ πλέον) που προειδοποιούσαν συνεχώς, με κάθε τρόπο για το τι ακριβώς θα συμβεί. Και έπεσαν μέσα ανατριχιαστικά…
Και πολλοί, που ΔΕΝ ήταν ΣΥΡΙΖΑιοι, αντί να αφυπνιστούν… κατήγγειλαν τότε τις έγκαιρες προειδοποιήσεις, ως «στρατηγική φόβου»!
Οπότε, δεν φταίει μόνο ο Βαρουφάκης για τις ανοησίες του, ή ο Τσίπρας που τον εμπιστεύθηκε, φταίνε πολύ κι όσοι απαξίωναν τις προειδοποιήσεις για τον επικίνδυνο δρόμο του Βαρουφάκη και τον ανεύθυνο δρόμο του Τσίπρα.
Διότι αν είχαν εισακουστεί λίγο παραπάνω, θα είχαμε αποφύγει πολλά.
--Έκτον, παρά το γεγονός ότι πριν βγει ο Τσίπρας, παρά πολλοί τον στήριξαν αμέσως ή εμμέσως, η ΝΔ του Σαμαρά κατάφερε να κρατήσει το 28% του εκλογικού σώματος (από 30% δυόμιση χρόνια πριν, όταν νίκησε).
Και δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ένα κόμμα που κυβέρνησε σε τόσο δύσκολες συνθήκες και επέβαλε τόσο δύσκολα μέτρα, να υποστεί τόσο μικρή «κυβερνητική φθορά» (μόλις 1,83% του εκλογικού σώματος)!
Όταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ σε αντίστοιχες συνθήκες διετούς «μνημονιακής» διακυβέρνησης, έχασε 31% του εκλογικού σώματος!
Κι ενώ ο Τσίπρας σήμερα θα είναι τυχερός αν χάσει σε δυόμιση χρόνια, μόνο το 15% του εκλογικού σώματος!
Η ΝΔ του Σαμαρά, λοιπόν, κράτησε δυνάμεις, που σημαίνει πως, όχι μόνο προειδοποίησε για όσα επρόκειτο να συμβούν, αλλά και έπεισε πολλούς! Τότε…
Αλλιώς θα είχε συρρικνωθεί κι εκείνη στο 10%.
Και μαζί με τους ψηφοφόρους του Βενιζέλου – που κι εκείνοι εξέφραζαν τότε σφοδρή αντίθεση στην ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ – υπήρχε ήδη από τις αρχές του 2015 ένα 34-35% του Ελληνικού λαού, που και γνώριζε και καταλάβαινε που πάει το πράγμα.
Και που σήμερα, όπως δείχνουν όλες οι ποιοτικές μετρήσεις, είναι πια πλειοψηφικό. Είναι πάνω από 50%!
Και οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη το «σπρώχνουν» συνεχώς προς τα πάνω…
Δεν είχαμε λοιπόν, ένα «σοβαρό κόμμα» που ανέθεσε σε ένα «σοβαρό οικονομολόγο» να διαχειριστεί μια κρίσιμη περίσταση, και οδήγησε σε καταστροφή, είτε διότι οι «κακοί εταίροι» μας συνέτριψαν είτε διότι «λόγω απειρίας» έγιναν και «λάθη», για τα οποία δεν είχε προειδοποιήσει κανείς.
Είχαμε το ακριβώς αντίθετο: ένα ανεύθυνο συνονθύλευμα ακραίων «συνιστωσών» (όπως αποδεδειγμένα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, και παραμένει ακόμα), που ανέθεσε σε ένα ημιμαθή «νάρκισσο» να χειριστεί τη μοίρα του τόπου, παρά τις συνεχείς και δραματικές προειδοποιήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης – που όλες βγήκαν αληθινές!
Και που ακόμα και τότε εξέφραζαν και έπειθαν ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, περί το 35%, όσο περίπου και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ τότε…
Ο Τσίπρας προειδοποιήθηκε για τα σφάλματα που έκανε. Και γι’ αυτό δεν έχει «ελαφρυντικά».
Το πιο βαρύ «κατηγορητήριο» κατά του Τσίπρα, είναι η προφητική ομιλία Σαμαρά στη Βουλή το Νοέμβριο του 2014 (στην συζήτηση για τον Προϋπολογισμό), οι δύο σημαντικότερες προεκλογικές ομιλίες Σαμαρά το Γενάρη του 2015 και το προεκλογικό σποτάκι της ΝΔ την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές εκείνες. Όπου ο ελληνικός λαός προειδοποιείται με ανατριχιαστική σαφήνεια για το τι πρόκειται να συμβεί, αν βγει ο Τσίπρας. Και επαληθεύθηκε μέχρι κεραίας.
Είναι ασυγχώρητος ο Τσίπρας, ακριβώς γιατί τον είχαν πλήρως προειδοποιήσει!
Για τις βλακείες του Βαρουφάκη δεν χρειάζεται να πούμε πολλά…
Πίστευε πως, αν «απειλούσε» την Ευρώπη πως η Ελλάδα μπορεί και να βγει από το ευρώ, τότε οι δανειστές θα υποχωρούσαν και να του έδιναν περισσότερα χρήματα χωρίς όρους λιτότητας!
Γιατί δεν θα έπαιρναν το ρίσκο, λέει, να βγει μια χώρα από την ευρωζώνη…
Γι’ αυτό και κόμπαζε ο Τσίπρας: «θα βαράω τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές»! Τρομάρα του…
Τα έλεγε αυτά δημόσια κι ο ίδιος ο Βαρουφάκης!
Τα έλεγε και ο φίλος του, ο Wolfgang Munchau, σχολιαστής της βρετανικής εφημερίδας Financial Times, που είχε ήδη πέσει έξω το 2012, όταν προέβλεπε πως το ευρώ θα… διαλυθεί ως τα τέλη της χρονιάς εκείνης, λόγω grexit!
Τέτοιοι «φωστήρες» ήταν. Τόσο έξω είχαν πέσει. Και τέτοια έλεγαν ακόμα…
Σε μια κανονική δημοκρατία θα τους είχαν πάρει με τις ντομάτες.
Εδώ τους πίστεψαν! Γιατί δεν είμαστε κανονική δημοκρατία.
Γιατί το «άλας είχε μωρανθεί»!
Γιατί αυτοί που θα έπρεπε να τους σταματήσουν, τους παίνευαν, τους αβάνταραν, τους στήριζαν.
Όμως, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε απαντήσει σε όλα αυτά.
--Τους είχε πεί ήδη από τότε, πως ο «συστημικός κίνδυνος»: Ελλάδα είχε ήδη μειωθεί δραματικά το 2015 σε σύγκριση με το 2012!
Η Ευρώπη είχε αποκτήσει μηχανισμούς προστασίας από φαινόμενα τύπου grexit.
Είχε ήδη θεσμοθετηθεί ο ESM και o SSM και είχε ανοίξει ο δρόμος για την «ποσοτική χαλάρωση» (το λεγόμενο quantitative easing – QE), πράγμα αδιανόητο το 2012...
--Κι ακόμα, οι Ευρωπαϊκές εμπορικές τράπεζες είχαν ήδη «ξεφορτωθεί» το ελληνικό χαρτοφυλάκιο ομολόγων (πριν ακόμα από το PSI), ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος σοβαρών «αναταράξεων» στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
--Ενώ και τα ελληνικά ομόλογα στα χέρια των Κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης αντιπροσώπευαν χαρτοφυλάκιο πολύ μικρής αξίας (κάτω από 50 δισεκατομμύρια τότε, αν αφαιρέσει κανείς τα «υπερκέρδη» που επρόκειτο να επιστραφούν στην Ελλάδα). Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, τελικά οι Ευρωπαίοι δάνεισαν στην Ελλάδα του Τσίπρα 74 δισεκατομμύρια – μιάμιση φορά περισσότερα!
--Ακόμα, εκτός του ότι δεν θα «ίδρωνε το αυτί» των Ευρωπαίων αν η κυβέρνηση Τσίπρα έσπρωχνε τα πράγματα ως την «απειλή grexit», τους είχαν προειδοποιήσει πως αυτό ακριβώς προωθούσαν κάποιοι δανειστές ήδη από το 2012 (όταν το ευρω-σύστημα ήταν πολύ λιγότερο θωρακισμένο)!
Και θα το προωθούσαν πολύ περισσότερο και το 2015!
Αυτό που ό Βαρουφάκης και ο Τσίπρας ήθελαν να παρουσιάσουν ως «εκβιασμό» για να «τρομάξουν» τους Ευρωπαίους, τους το πρότεινε ο ίδιος ο Σόίμπλε για να τους ξεφορτωθεί!
Και πολλοί στη Γερμανία το προτείνουν ανοιχτά ακόμα:
Να φύγει η Ελλάδα «προσωρινά» από το ευρώ!
Και τότε συνειδητοποίησε ο Τσίπρας πως πήγαν να «εκβιάσουν» τον Σόίμπλε με αυτό που κατά βάθος ήθελε ακόμα ο Σόϊμπλε: Να πετάξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ, για να «τρομοκρατηθούν» όλοι οι άλλοι («απείθαρχοι» εταίροι).
Και συνειδητοποίησε ακόμα, πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν ολέθριο – κυριολεκτικά Αρμαγεδδώνας – για τη χώρα!
Εδώ η Βρετανία έχει δυσκολία να διαχειριστεί σήμερα το brexit.
Φανταστείτε πόσο φριχτό θα ήταν να διαχειριζόταν η Ελλάδα το grexit.
Ο Μπαρουφάκης πήγαινε σε ένα «παίγνιο», όπου ένα… «μοτοσακό», απειλούσε με «μετωπική σύγκρουση» μιαν επερχόμενη «νταλίκα»!
Ούτε πρωτοετείς φοιτητές δεν θα έλεγαν τέτοιες ανοησίες.
Κι όμως αυτά ειπώθηκαν. Κι ενώ απαντήθηκαν πλήρως, το πολιτικό προσωπικό, το μηντιακό σύστημα και οι λεγόμενοι «μεγαλοαστοί» της χώρας, τα κατάπιαν όλα αμάσητα.
Όντως «το άλας είχε μωρανθεί»…
Ναι, ο Τσίπρας πρέπει να λογοδοτήσει.
Αλλά πρέπει κι εμείς να αναρωτηθούμε, πως έγινε και το πολιτικό μας σύστημα η ίδια η δημοκρατία είχε τόσο πολλές Κερκόπορτες;
Πώς έμειναν «αφύλακτες» τόσο πολλές Κερκόπορτες;
Εδώ δεν υπήρχαν καν «τείχη»!
«Ελβετικό τυρί» είχε γίνει η δημοκρατία μας από τις… Κερκόπορτες!
«Σουρωτήρι» κανονικό…
Παιδιά, σίγουρα ο Τσίπρας οφείλει να λογοδοτήσει.
Με πρώτο μάρτυρα κατηγορίας - και συγκατηγορούμενο του - το Βαρουφάκη…
Αλλά να δούμε και μέσα στο σπίτι μας ποιοί «το πούλησαν το παιγνίδι»!

Γιατί όσοι άνοιξαν όλες αυτές τις Κερκόπορτες, δεν μπορούν να μας κάνουν και μαθήματα «αντιπολιτευτικής τακτικής»…

....Λίγο ψηλότερα!

Το 1935 ο Γιώργος Σεφέρης κυκλοφόρησε την ποιητική του συλλογή «Μυθιστόρημα», με 24 ποιήματα από τα οποία το προ τελευταίο ήταν το «Λίγο ακόμα»...
Το 1971 το μελοποίησε ο Μίκης Θοδωράκης και το τραγούδησε μετά όλος ο Ελληνικός λαός.
Όλοι θυμόμαστε και ανατριχιάζουμε την επική κατάληξη του τραγουδιού:
--Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα!
Κι όλοι έχουμε ακόμα στ’ αυτιά μας τη βραχνή φωνή το Μίκη να τονίζει με στόμφο, σχεδόν συλλαβιστά, σχεδόν σαν «παραγγέλματα» το:
Λι-γο-ψη-λό-τε-ρα!
Και ολόκληρη η ορχήστρα – έγχορδα, πνευστά, κρουστά - να …ροκάρει!
Έτσι μάθαμε, έτσι μας έμαθαν - ευτυχώς:
Να βάζουμε τον πήχη ψηλότερα!
Και να αγωνιζόμαστε συνεχώς να τον ξεπεράσουμε.
Και τώρα μ’ αυτά που γίνονται γύρω μας, μ’ αυτά που ακούγονται στη Βουλή αρχίζουμε να νιώθουμε… τύψεις!
Έρχεται, λοιπόν, ο Τσίπρας σήμερα και καταργεί τον πήχη, καταργεί τον ανταγωνισμό, καταργεί την αριστεία.
Ώστε να «περνάνε» όλοι!
Από κάτω…
Ώστε να εξισώνονται,
οι ικανοί με τους τεμπέληδες,
οι προκομμένοι με τους ανεπρόκοπους,
οι φιλότιμοι με τα λαμόγια,
οι δημιουργοί με τους «συνδικάλες»,
οι άριστοι με τους κοπανατζήδες.
Νάτη η ολέθρια, πνευματοκτόνα νοοτροπία της «ήσσονος προσπάθειας»!
Παλαιότερα κατάργησαν την Αριστεία.
Που κατά Αριστείδη Μπαλτά είναι… «στίγμα»!
Τώρα ο Τσίπρας κατάργησε και τον «ανταγωνισμό»…
Που τον εξίσωσε με το …survivor!
Πόσο αγράμματοι! Πόσο μικρόψυχοι και μικρονοϊκοί! Πόσο χυδαίοι…
Δεν κατάλαβαν ποτέ τους, ότι αυτό ό «ανταγωνισμός» είναι που βάζει συνεχώς στους ανθρώπους τον πήχη «λίγο ψηλότερα».
Και η «Αριστεία» είναι η επιβράβευση για όσους ξεπερνούν συνεχώς τον πήχη. Και πάνε ακόμα ψηλότερα!
Κι αυτό που ανεβάζει τους ανθρώπους και τα έθνη είναι ακριβώς ο ανταγωνισμός και η αριστεία.
Αντίθετα, η «ισοπέδωση όλων προς τα κάτω», δηλαδή η «ήσσων προσπάθεια» είναι που οδηγεί στο «βάλτωμα», στη στασιμότητα, στη μιζέρια και στην υποταγή.
Όταν ο ικανός κι ο άξιος δεν έχει κίνητρο να ξεχωρίσει, όταν ο εργατικός δεν έχει κίνητρο να δουλέψει παραπάνω, τότε η ευημερία όλων θα πληγεί.
Αλλά και η Ελευθερία όλων!
Γιατί θα επικρατήσουν οι χειρότεροι, οι πιο φαύλοι, αυτοί που με πλάγια μέσα προσπαθούν, όχι να πάνε οι ίδιοι «λίγο ψηλότερα», αλλά να ρίξουν όλους τους άλλους πολύ χαμηλότερα για να «ξεχωρίσουν» οι ίδιοι…
Για παρα πολλές δεκαετίες, ο Ελληνισμός έδειχνε ένα φοβερό δυναμισμό, γιατί η Παιδεία λειτουργούσε ως μηχανισμός κοινωνικής ανόδου.
Τα παιδιά κατώτερων κοινωνικών τάξεων είχαν την ευκαιρία να δουλέψουν, να μορφωθούν και να ανέβουν κοινωνικά.
Όλοι προσπαθούσαν.
Και κάποιοι - οι καλύτεροι, οι αξιότεροι, οι πιο εργατικοί - κατάφερναν να διακριθούν.
Αλλά έτσι όλη η κοινωνία, ανέβαινε «λίγο ψηλότερα»…
Αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη δεν ήταν κυρίως η «αναδιανομή», αλλά η ευκαιρία όλων να ανέβουν λίγο – ή πολύ – ψηλότερα!
Κι ήλθαν, «η Αριστερά και η Πρόοδος» - τρομάρα τους – και άρχισαν να υπονομεύουν και την Αριστεία και τον Ανταγωνισμό.
Όχι τώρα. Από το 1982 τουλάχιστον…
--Κατάργησαν τα αρχαία Ελληνικά. Ήταν, λέει, «άχρηστα τη σημερινή εποχή». Και δεν κατάλαβαν οι αγράμματοι, ότι η γνώση της αρχαίας γλώσσας είναι προϋπόθεση για να μιλάς σωστά τη σύγχρονη γλώσσα. Όπως είναι προϋπόθεση για να μάθεις καλά οποιαδήποτε γλώσσα.
Γι’ αυτό και τα καλύτερα σχολεία στο εξωτερικό διδάσκουν – η επαναφέρουν – τα αρχαία Ελληνικά! Ενώ εδώ, εμείς τα καταργήσαμε!
--Θρυμμάτισαν τη διδασκαλία των Μαθηματικών. Ώστε να σπάσει η «αλυσίδα συνέχειας» και να μην μπορούν οι μαθητές να καταλάβουν τη λογική – απλώς να απομνημονεύουν τεχνικές επίλυσης ασκήσεων.
Κι έτσι να απολέσουν κάθε επαφή με την Επιστήμη της Λογικής!
Και να εθιστούν στο ρηχό «σύνθημα» και στην «ατάκα».
--Θρυμμάτισαν και τη διδασκαλία της Ιστορίας. Ώστε να χαθεί η αίσθηση συνέχειας του ιστορικού χρόνου, που είναι πολύτιμο εργαλείο για την κοινωνικοποίηση των νέων παιδιών. Γιατί έτσι αποκτούν «αίσθηση του ανήκειν» - συλλογική ταυτότητα, δηλαδή συμμετοχή στον Κοινό Πολιτισμό!
Προσπάθησαν να «αποχρωματίσουν» την ιστορική διδασκαλία στα σχολειά μας! Δηλαδή να απαλείψουν κάθε στοιχείο υπερηφάνειας και αυτογνωσίας από την γνώση της Ελληνικής Ιστορίας.
Ώστε τα παιδιά να χάσουν εκτός από τη γλωσσική συνέχεια και την αίσθηση ιστορικής συνέχειας. Και να μετατραπούμε από «Λαός» με εθνική- πολιτιστική ιδιο-προσωπεία σε ένα πληθυσμό-συνονθύλευμα «άχρωμων», δηλαδή πλήρως αλλοτριωμένων ατόμων!
Ο «αποχρωματισμός» της πολιτιστικής μας παράδοσης ήταν το άλλο όνομα της βίαιας πολιτιστικής μας αλλοτρίωσης.
--Ταυτόχρονα προσπάθησαν να εξοβελίσουν και τα Θρησκευτικά που για ένα λαό που η Πίστη του είναι τόσο στενά συνυφασμένη με την Εθνική κληρονομιά του, ισοδυναμούσε με πολιτιστικό ακρωτηριασμό.
(Την ίδια στιγμή οι «προοδευτικάριοι» δίνουν τεράστια έμφαση να διδαχθούν τα μουσουλμανόπαιδα τη δική τους Πίστη! Τη δική μας Πίστη τη χλευάζουν και την προσβάλλουν σε κάθε ευκαιρία. Αλλά τους φαίνεται πολύ… «ρατσιστικό» να ασκήσει κάποιος την παραμικρή κριτική στο Ισλάμ! Είναι και κρετίνοι…).
Παραβίασαν ωμά και το Σύνταγμα…
Το οποίο προβλέπει νωρίς-νωρίς, στο άρθρο 3, πως:
«Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις…».
(Αυτά τα λέει κατά λέξη το Σύνταγμά μας – έτσι;).
Και, λίγο πιο κάτω, στο άρθρο 16 (δεύτερη παράγραφος) πάλι το Σύνταγμά μας ορίζει ρητά:
«H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες. …».
Ακούτε γατάκια;
Η Παιδεία σκοπό έχει την ανάπτυξη «της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης»!
--Πώς θα αναπτύξουμε την εθνική συνείδηση των παιδιών μας, όταν εσείς «αποχρωματίζετε» τη διδασκαλία της Ιστορίας;
--Πώς θα αναπτύξουμε τη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, όταν εσείς προσπαθείτε να καταργήσετε τη διδασκαλία των θρησκευτικών;
Πώς θα εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι το πρώτο Επαναστατικό Σύνταγμα της Ελλάδας, (το λεγόμενο «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος» που ψηφίστηκε στην Επίδαυρο την 1η Ιανουαρίου του 1822), ξεκινούσε το Προοίμιό του με την φράση:
«Στο όνομα της Αγίας, και αδιαιρέτου Τριάδος»;
Η «εκπαιδευτική πολιτική» αλλεπάλληλων «μεταρρυθμίσεων» τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν η εκρίζωση κάθε στοιχείου πολιτιστικής ταυτότητας!
Και τι πέτυχαν;
Έκαναν ζημιά μεγάλη, αλλά δεν άγγιξαν την Ελληνική ψυχή.
Γρατζούνησαν την επιφάνεια μόνο…
Ναι, τα παιδιά μας μπορεί να μιλάνε χειρότερα ελληνικά από τους πατεράδες τους σήμερα (η πρώτη γενιά των Νεοελλήνων που μιλάνε χειρότερα από την προηγούμενη), μπορεί όταν τελειώνουν το Λύκειο να έχουν τεράστια κενά ιστορικών γνώσεων (πολύ μεγαλύτερα από ό,τι οι περασμένες γενιές), μπορεί και οι μαθηματικές τους δεξιότητες να είναι σαφώς υποβαθμισμένες πια, αλλά τι τα θές;
Λίγο αργότερα η ίδια η ζωή επουλώνει της πληγές (των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων)!
Τα ερεθίσματα που δέχονται από τον έξω κόσμο, απελευθερώνουν το τεράστιο πολιτιστικό φορτίο που κουβαλάνε μέσα τους.
--Αρκεί να ακούσουν μια φορά το τραγούδι του Μητροπάνου: «Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη» (στη μνήμη του Σολωμού Σολωμού από την Κύπρο).
-- Αρκεί να ακούσουν, τον «Πατέρα μου το Μπάτη που ‘ηλθε από τη Σμύρνη το εικοσιδυό…» του Σαββόπουλου.
--Αρκεί να διαβάσουν ή να ακούσουν το «Άξιον Εστί» του Ελύτη σε μουσική Θοδωράκη, ή τη «Ρωμιοσύνη μη την κλαίς» (από τα «Λιανοτράγουδα» του Ρίτσου, πάλι σε μουσική Θοδωρακη)
--Αρκεί να ακούσουν ή να δούν το «Ρεμπέτικο» του Φέρρη.
-- Αρκεί να δουν στο youtube την Ολλανδέζα βιλολονίστρια Emmy Storms να παίζει σόλο στη συμφωνική του Ρότερνταμ τα «Ωραία» του Τσιτσάνη και να αποθεώνεται από ένα κοινό σε αληθινό παραλήρημα! (αν δεν το έχετε δει, γκουγκλάρετέ το τώρα, να καταλάβατε τι σας λέω)…
--Αρκεί να βγουν για λίγο έξω από τη χώρα, είτε για δουλειές, είτε για σπουδές, για να καταλάβουν τι είχαν μέσα στην Ελλάδα και δεν το εκτιμούσαν…
-- Αρκεί να μπουν στο διαδίκτυο και να διαβάσουν της Ιστορία τους που δεν τους την έμαθαν στο Σχολείο.
--Αρκεί να βρεθούν σε ένα πανηγύρι και να χορέψουν τους «κυκλωτικούς» χορούς μας…
--Αρκεί να πάνε σε ένα καλό ξένο Πανεπιστήμιο και να πάρουν μυρωδιά για το πόσο σεβασμό τρέφουν τα μεγαλύτερα πνεύματα του σύγχρονου πολιτισμού για το Ελληνικό πνεύμα: για το «Όργανον» του Αριστοτέλη, για τους «Διαλόγους» του Πλάτωνα, για τα «Ομηρικά έπη», για τις «Ξυγγραφές» του Θουκυδίδη, για την «Κύρου Παιδεία» του Ξενοφώντα ή για τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη - «το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο όλων των εποχών μετά την Βίβλο»…
(Και στην Ελλάδα έχουμε καταργήσει ουσιαστικά τη διδασκαλία της Ευκλείδειας Γεωμετρίας στα Λύκεια)…
-- Αρκεί να νιώσουν την ανατριχίλα να κυκλοφορούν σε μια ξένη μεγαλούπουλη και να ακούσουν από μακριά κάποιους να μιλάνε Ελληνικά ή κάπου να παίζεται ελληνική μουσική.
Δεν μπορεί κάποια τέτοια εμπειρία θα την έχουν τα παιδιά μας.
Και τότε θα σβήσουν όλες οι «γρατζουνιές» στις ψυχές τους, από χρόνια ανελλήνιστης εκπαίδευσης και «αποχρωματισμού» της Παιδείας τους.
Γι’ αυτό σας λέω:
Μάταιος κόπος να τα ξεριζώσουν όλα αυτά...
Και βέβαια ο αφελληνισμός της Παιδείας μας δεν έγινε τώρα, επί Τσιπρα!
Μη τρελαθούμε κι όλας…
Είχε αρχίσει από το 1980-82…
Αλλά πάντα ήταν «σημαία» της Αριστεράς – κι ας μη κυβερνούσε τότε.
Πάντα «καμάρωνε» η Αριστερά, γιατί εκείνη επέβαλε την «ήσσονα προσπάθεια» και τον «αποχρωματισμό».
Δίκαια καμάρωνε, γιατί δικό της… «πνευματικό δημιούργημα» ήταν – κι ας μη κυβερνούσε τότε.
Και τώρα ήλθε και στην διακυβέρνηση! Και το κάνει ανοικτά και απροκάλυπτα.
Και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε…
Γιατί με την βλακώδη πολιτική της, με την ακραία και αλαζονική ρητορεία της, αφυπνίζει τους Έλληνες και τους συσπειρώνει εναντίον της.
Τώρα πια όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι η κατάργηση της Αριστείας, η κατάργηση του ανταγωνισμού και τη άμιλλας, και συνθήματα όπως «η καριέρα είναι χολέρα» δεν είναι τίποτε καινούργιο.
Είναι το επιστέγασμα, η κατάληξη και η ακρότατη συνέπεια όλων αυτών των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων» που προηγήθηκαν επί ΠΑΣΟΚ (κυρίως).
Κι όταν με το καλό πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καιρός να ανατραπούν, όχι μόνο τα έργα της δικής του διακυβέρνησης, αλλά μαζί κι όσα προετοίμασαν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ χρόνια πριν…
Όσα κακώς ανεχθήκαμε χρόνια πριν.
Όσα μας «έσερναν ανεπαισθήτως» στην κρίση που τώρα βιώνουμε.
Η «άλωση» μιας κοινωνίας από την Αριστερά και τις ιδεοληψίες της, ξεκινά με την Παιδεία.
Και η «απελευθέρωση» μιας κοινωνίας από την Αριστερά, ξεκινά επίσης με την Παιδεία.
Για να μπορέσουμε να τραγουδήσουμε πάλι χωρίς τύψεις το «Λίγο ψηλότερα» του Σεφέρη.
ΥΓ: Κι ίσως τότε καταλάβουμε επί τέλους, τι εννοούσε ο Σαββόπουλος σε εκείνο τον στίχο του 1972:
«Κωμικού ξυπόλυτου θιάσου, έργο φοβερό τα όρη του Καυκάσου…»

Ίσως την έλευση της Αριστεράς είχε δει αχνά κι από μακριά, σε στιγμές σπάνιας «ενόρασης».

.Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς…

Μια μικρή ιστορία θα σας αφηγηθώ σήμερα, για να ταιριάξω κάπως με την καλοκαιρινή σας διάθεση, εν όψει διακοπών, χωρίς να ξεφύγουμε, ωστόσο, από την επικαιρότητα – που μας στοιχειώνει…
Καλοκαίρι του 1985, στη Νέα Υόρκη.
Πολλοί από μας, μεταπτυχιακοί φοιτητές και εργαζόμενοι, δεν είχαμε ευκαιρία να πάμε στην Ελλάδα τότε και «ξεσκάγαμε», όπως μπορούσε εκεί, στο big apple («μεγάλο μήλο»)...
Ένα βράδυ Παρασκευής (TGIF - Thank God it is Friday), μια μεγάλη παρέα καταλήξαμε στο South Sea Port.
Στο Νότιο Μανχάταν, δίπλα στη Wall Str., εκεί που η Foulton Str. βγαίνει στην προκυμαία του East River…
Μπροστά ακριβώς από τις «δύο γέφυρες», (η μια, η πασίγνωστη Brooklyn Bridge) υπήρχαν τότε υπαίθρια καφέ και μπυραρίες, όπου σύχναζε η νεολαία.
Ιδανικό μέρος για να χαλαρώσεις μέσα στην καλοκαιριάτικη Νέα Υόρκη που έβραζε από τον καύσωνα («σαραντάρια» θα λέγαμε εδώ, «εκατοστάρια» λέγαμε εκεί, γιατί η θερμοκρασία μετριέται σε βαθμούς Fahrenheit).
Απέναντι από το λιμάνι, ωστόσο, το βράδυ πάντα δρόσιζε…
Ιδιαίτερα τις Παρασκευές το βράδυ (ή έτσι μας φαινόταν, τέλος πάντων).
Η παρέα μας μεγάλη και ανάμικτη, όπως πάντα.
Καμιά 10αρία Έλληνες και Ελληνίδες. Κι άλλοι τόσοι ξένοι ή ξένες…
Ηλικίας 22-30 ετών. Οι περισσότεροι από μας «ζευγαρωμένοι» τότε…
Κι όσοι δεν ήμασταν ζευγαρωμένοι, κάτι «ψηνόταν» επί τόπου…
Και η κουβέντα, βέβαια στα αγγλικά.
Στο βάθος έπαιζε μουσική soft rock…
Αλλά δεν την πολύ-ακούγαμε…
Κάποια στιγμή μπήκε – το θυμάμαι σαν χθες – το κλασσικό hit:
Sway with me…
Και αρκετοί – ιδιαίτερα όσοι φλέρταραν εκείνη τη στιγμή – σηκωθήκαμε και το χορέψαμε, ανάμεσα στα τραπέζια και τους ντόκους της προκυμαίας…
Κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο…
Εκεί που άναψε το κέφι και χορεύαμε όλοι πια, ξαφνικά σταματάει η μουσική προς στιγμήν κι ακούγεται μια λέξη στα Ελληνικά:
--Αφιερωμένο!
Κοιταχτήκαμε όσοι ήμασταν Έλληνες, με απορία.
Και καθίσαμε στις θέσεις μας.
Οπότε ακούγεται ένας ήχος που μας «έστειλε» όλους.
Επί τόπου…
--Δεν έχω σπίιιιτι, πίσω για να ρθώ…. Ούτε κρεββάτι για να κοιμηθωωωωω.
Ο διπλανός μου άρχισε να μεταφράζει και να εξηγεί στην κοπέλα του - μια Αμερικανίδα από την Καλιφόρνια - τα λόγια και το νόημα:
--Είναι ένα πολύ εμβληματικό τραγούδι, της λέει, αλλά αρχίζει με έντονη «ανατολίτικη επιρροή».
Μοιάζει σαν αμανές, σαν μικρασιατικός λυγμός…
--Δεν έχω δρόμο, ούτε γειτονιά, Να περπατήσω μια Πρωτομαγιάααα…
Κοίταξα γύρω μου. Οι άλλοι Έλληνες είχαμε αποσβολωθεί.
Και οι ξένοι φίλοι μας, είχαν αρχίσει να νιώθουν κι αυτοί τη συγκίνηση που ανάβρυζε από μέσα μας…
Ξαφνικά το μουσικό τέμπο άλλαξε.
Ο ρυθμός έγινε κοφτός, σαν αρχή εμβατηρίου…
--Τώρα έφυγε ο ανατολίτικος «λυγμός», εξηγεί ο φίλος δίπλα μου.
Κι αρχίζει το επικό στοιχείο. Πιο «Ελληνικό» πλέον…
Το μπουζούκι παιανίζει κανονικά. Το εμβατήριο αρχίζει να ακούγεται σαν κάλεσμα σε «προέλαση».
--Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μια δικιά μας σήκωσε και μερικούς ακόμα Έλληνες κι άρχισαν να το χορεύουν «χασάπικο»…
Στο μεταξύ το μουσικό άκουσμα κορυφωνόταν συνεχώς σε ρυθμό και ένταση:
--Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια
και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς…
Τώρα πια οι Έλληνες δεν κοιταζόμασταν μεταξύ μας.
Κοιτάγαμε όλοι κάτω και προσπαθούσαμε να συγκρατηθούμε…
Οι ξένοι μας περιεργάζονταν, αμήχανοι κι αυτοί…
Ο διπλανός μου προσπαθούσε να μεταφράσει και κόμπιαζε.
Η φίλη του τον αγκάλιασε τρυφερά, σαν να προσπαθούσε να του δώσει κουράγιο…
Αλλά εκείνο το βράδυ μας την είχαν «στημένη», κυριολεκτικά:
Και ο Γκάτσος με τους στίχους του, και ο Ξαρχάκος με τη μουσική του
Και ο Δημητράτος παρέα με τη Λινάρδου με τις φωνές τους…που από τα μεγάφωνα, εκεί στο Sea Port, συνέχιζαν ακάθεκτοι:
--Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τ’ αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες, γύφτισσα, μαϊμού
Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού
Κρατάγαμε πια με το ζόρι τα δάκρυα στα μάτια μας ή έτσι νομίζαμε, δηλαδή...
Γιατί οι ξένοι φίλοι μας το είχαν καταλάβει…
Στο μεταξύ ο διπλανός μου, κομπιάζοντας αλλά με σταθερή φωνή όσο μπορούσε, συνέχισε ακόμα να μεταφράζει πιστά και να τον ακούνε πια όλοι οι γύρω:
--Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τ’ αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς
Τώρα πια κλαίγαμε όλοι. Κανονικά.
Κάποιοι από μας, για να μη μας δούν, σηκωθήκαμε και πήγαμε λίγο μακρύτερα, προς την αποβάθρα, να μας χτυπήσει και η δροσιά της θάλασσας.
Που περιέργως ερχόταν καυτή, ίδια με τα συναισθήματα που ανάβλυζαν από την ψυχή μας.
Εκεί ήλθε κοντά μου η κοπέλα που συνόδευα εκείνο το βράδυ:
Μέχρι εκείνη την στιγμή άκουγε προσεκτικά τη μετάφραση των στίχων από το φίλο μου δίπλα.
Όπως και οι υπόλοιποι ξένοι…
--Αλήθεια, αυτά λένε οι στίχοι; με ρώτησε.
Ναι, της απάντησα κοφτά, χωρίς να την κοιτάξω…
--Και πώς το λένε το τραγούδι, με ξαναρώτησε…
--Μάνα μου Ελλάς, της είπα και την κοίταξα.
Είχε βουρκώσει κι εκείνη…
Γυρίσαμε στην παρέα.
Όσοι είχαν σηκωθεί νωρίτερα να χορέψουν δεν χόρευαν πια.
Κι αυτοί είχαν μπήξει τα κλάματα. Μερικοί με λυγμούς…
Ανάθεμά σε Κώστα Φέρρη με το «Ρεμπέτικό» σου– που ακόμα δεν το είχα δει τότε…
Χάλια μας έκανες εκείνο το βράδυ…
Όμως μέσα από όλη εκείνη την «αναστάτωση», κάτι είχε γεννηθεί μέσα μας.
Ή κάτι είχε ξυπνήσει. Γιατί και πριν υπήρχε, αλλά κοιμόταν…
Τα επόμενα χρόνιαμ στη Νέα Υόρκη πάντα, το ίδιο αισθάνθηκαν και το ίδιο πέρασαν χιλιάδες νέα Ελληνόπουλα, που βρέθηκα εκεί…
Όχι «τυχαία», στο Sea Port…
Όμως σε άλλα μόνιμα «στέκια» μουσικής έκστασης και… πατριδογνωσίας!
Στις μυσταγωγίες κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, στο «Μικρόκοσμο» με τη Γρηγόρη Μανινάκη και τη Νικέτη Κοντούρη ή στο «Ακρόαμα» με τον Βαγγέλη Φάμπα και την Τζούλη Ζιάβρα, το Σεραφείμ Λάζο και τη Φανή Πολυμέρη ή αργότερα στο «Θίασο», απ’ όπου πέρασε, ένα φεγγάρι, και ο Διονύσης Σαββόπουλος και απογείωνε τους πάντες με το «ας αρχίσουν οι χοροί»…
Άλλοι από τους θαμώνες ήταν αριστεροί καραμπινάτοι…
Άλλοι δεξιοί, αδιάφοροι…
Άλλοι ΠΑΣΟΚοι μπλαζέ, άλλοι σκέτοι απολιτίκ…
Όλοι ήταν «κοσμοπολίτες», γιατί σπούδαζαν και δούλευαν έξω από τη χώρα, στην καρδιά του σύγχρονου κόσμου, εφτά «ωριαίες ζώνες» μακριά.
Όλοι έβριζαν, φώναζαν, τσακώνονταν, όλοι κατά καιρούς ορκίστηκαν να «μην ξανα-ασχοληθούν με την Ελλάδα και τη μιζέρια της» κι όλοι νοσταλγούσαν την Ελλάδα σαν τρελοί…
Και την κουβαλούσαν μέσα τους και μετέδιδαν τη νοσταλγία στους ξένους, κορίτσια κι αγόρια, που «ταίριαξαν» μαζί τους κατά καιρούς, που δεν είχαν δει την Ελλάδα ποτέ τους, αλλά με τόσα που είχαν ακούσει κι είχαν νιώσει κι αυτοί…
Νοσταλγία – μια λέξη Ελληνική, Ομηρική για την ακρίβεια
Που βγαίνει από το «σύνδρομο του Οδυσσέα»: νόστος + άλγος
Δηλαδή ο πόνος (άλγος) που δημιουργεί η λαχτάρα της επιστροφής (νόστος).
Άντε να το μεταφράσεις αυτό…
Δεν χρειάζεται!
Η nostalgia υπάρχει ως απευθείας «δάνειο» από την (ομηρική) Ελληνική σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες...
Ο καθένας μας από άλλους δρόμους, είτε στη Διασπορά, είτε μέσα στην Ελλάδα, είτε ακούγοντας μουσική, είτε στην καθημερινότητά του, κάποια στιγμή αφουγκράστηκε αυτό που κουβαλάει μέσα του.
«Κυτταρική μνήμη», το λένε;
Ανεξίτηλο πολιτιστικό αποτύπωμα;
Ό,τι και να ’ναι, είναι χαραγμένο σε μάρμαρο!
Στις ψυχές μας…
Γι’ αυτό σας λέω…
Όσα σκατά και να ρίχνουν απάνω, ό,τι είναι χαραγμένο στο μάρμαρο δεν σβήνει.
Δεν πάνε να «αποχρωματίζουν» την Ιστορία μας, δεν πάνε να ευτελίζουν τη γλώσσα μας, δεν πάνε να βάζουν στον κλήρο ποιος θα… κρατήσει τη σημαία μας.
- λες και είναι αγγαρεία, κι όχι τιμητική διάκριση…
Δεν πάνε να πασχίζουν να καταργήσουν στα σχολειά μας τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας που είναι αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μας ταυτότητας και είναι πολιτιστικός ακρωτηριασμός ο «εξοβελισμός» της…
Δεν πάνε να παραβιάζουν το Σύνταγμα και τις σαφείς προβλέψεις του για την ανάπτυξη της «Εθνικής και Θρησκευτικής Συνείδησης» των παιδιών μας…
Δεν πάνε να ασχημονούν με όλα τα σύμβολα και όλο το νόημα που κουβαλάνε τα σύμβολά μιας ταυτότητας που σμιλεύτηκε κι άντεξε για χιλιετίες…
Τον καιρό τους χάνουν!
Και μόνοι τους απομονώνονται.
Γιατί τώρα πια ο κόσμος τους καταλαβαίνει…
Και τον εξοργίζουν…
Όσες «ακαθαρσίες» κι αν πετάνε στο μάρμαρο το χαραγμένο, το πλένεις με νεράκι και καθαρίζει.
Κι ό,τι γράφει πάνω δεν ξεγράφει…
Το είπε και ο δικός τους, ο Ρίτσος κάποτε:
--Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει…
Στα «Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας»…
Αλήθεια, και τον Ρίτσο η «Πικρή Πατρίδα» τον ενέπνεε!
Έτσι;
Αφού ύμνησε τον… χορό των τάκνς στην κόκκινη πλατεία της Πράγας (μετά την σοβιετική εισβολή του ’68), τελικά η «Πικρή Πατρίδα» τον ενέπνευσε κι αυτόν.
Αυτό που είχε μέσα του ξύπνησε – πετάχτηκε και τον πήρε παραμάζωμα
Κι αυτόν κι όσες αριστερές παπάτζες είχε γράψει παλαιότερα…
Κι έτσι ο Ρίτσος τους έδωσε την καλύτερη απάντηση:
--Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς
εκεί που πάει να σκύψει,
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο!
Να τη πετιέται από ξαρχής…
Θεός σχωρέστον, τον Γιάννη Ρίτσο, μια φορά μας προειδοποίησε:
Ό,τι και να λένε, ό,τι κι αν κάνουν, οι Τσίπρες, οι Γαβρόγλου, οι Φίληδες και οι Μπαλτάδες, όσο και να αφελληνίζουν τα παιδιά μας, (μαζί με καμπόσους απ’ όσους προηγήθηκαν, βέβαια), όλα τα περιμένει κάπου η Ρωμιοσύνη να πεταχτεί από μέσα τους και να αποκαλύψει όσα έχει χαράξει στις ψυχές μας αιώνες τώρα…
«Στημένη» τους την έχει.
«Στημένη» μας την έχει…
Μπορεί να συμβεί στο σπίτι σας την ώρα που ακούτε την Ελευθερία Αρβανιτάκη να τραγουδά το «Αερικό» στην τηλεόραση, μπορεί να συμβεί την ώρα που ακούτε στο… Voice τη Νικολέτα να τραγουδάει το απίστευτο Σμυρνέϊκο «της θάλασσας κρατώ κακιά - του βαποριού αμάχη», μπορεί να σας συμβεί με Μητροπάνο, ή με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, ή με τον Πασχάλη Τερζή, ή με τον Μπάμπη Τσέρτο, δεν ξέρεις από πού θα σού ’ρθει, αλλά κάπου θα σε βρει και θα σου βγάλει το μάρμαρο που είναι χαραγμένο βαθιά μέσα σου
Κάπου θα σε βρει…

Ακόμα και στο Sea Port, κάποιο ανυπόφορο καλοκαιρινό βράδυ, στη μακρινή Νέα Υόρκη.

.

.

ZOGRAFOU NEW POLIS ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.

Η ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ ΜΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΩΤΗΣ ΕΔΩ

.

.

ΖΩΓΡΑΦΟΥ NEWS1 ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.