.Ο ηλίθιος, ο άπληστος και ο πονηρός…

Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις μου περί των πιθανών οβιδιακών μεταμορφώσεων του Τσίπρα το επόμενο διάστημα. Οι εξελίξεις με έχουν προλάβει, οπότε επισπεύδω την καταγραφή, πριν καταστούν οι σκέψεις μου ανεπίκαιρες.

 Ο Τσίπρας έχει μπροστά του τρία σενάρια, όπως αυτά φαίνονται στον τίτλο του άρθρου. Το σενάριο του ηλίθιου είναι το πλέον καταστροφικό…

 Μετά την μαζική αποχώρηση των Λαφαζανικών και Ζωικών, αλλά και, φυσικά, του αρχιερέα της βλακείας Γιάνη Βαρουφάκη, των πλέον εξτρεμιστικών στοιχείων του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί έχουμε την ελπίδα πως στο κυβερνόν κόμμα απέμεινα μόνο οι οπορτουνιστές αριβίστες της παλιάς καλής κλασικής νεοελληνικής αριστεράς.

 Εργολάβοι του ΠΑΣΟΚ, ποντικομαμές διαδρομιστές και άλλα παραδείσια πουλιά έχουν πέσει με τα μούτρα στο πτώμα της χώρας, σαν άλλες ύαινες. Ένα ΕΣΠΑ εδώ, δυο δουλίτσες εκεί, μερικές αργομισθίες, ένα ολόκληρο κράτος αποτελεί πάντα καλό τσιμπούσι για μια χούφτα πεινασμένες ακρίδες. Αν όμως, αν λέω, δεν τους έχει φύγει η πετριά για δραχμές, οβολούς και γρόσια;

Το σενάριο του ηλίθιου είναι το σενάριο της δραχμής, της Βενεζουέλας, της απόλυτης φρίκης. Η πεποίθηση πως σε μια μετα-αποκαλυπτική Ελλάδα θα είναι ακόμα πιο εύκολο να απομυζούν τους ελάχιστους εναπομείναντες πόρους της για το υπόλοιπο του βίου τους δεν απέχει πολύ από τον τρόπο σκέψης του μέσου ΣΥΡΙΖΑίου στελέχους. Άρα, ας έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και αυτήν την εξαιρετικά ρεαλιστική απειλή. Γιατί του ηλίθιου; Μα δεν πρόκειται να έχει καλό τέλος κανείς τους έτσι. Και κανείς μας.

Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό που εξελίσσεται μέχρι στιγμής. Κρατήστε τι έγραψα λίγο πιο πάνω. Υπάρχει ακόμα λίπος, μπαγιόκο, κασέρι. Εάν είναι, δε, καλά και υπάκουα παιδάκια, παίζουν ΕΣΠΑ, παίζουν λεφτά από τις αποκρατικοποιήσεις στον Αναπτυξιακό των ημετέρων τους, υπάρχει πάντα το διεθνές αλισβερίσι με τα relief funds και τις ΜΚΟ, η Ευρώπη όλο και κάνα ξεροκόμματο θα μας πετάξει.

Η απληστία τους, οι αργομισθίες, τα εργάκια που μοιράζονται στο γνωστό γραφειάκι επί της Συγγρού που διατηρούν τα δύο νεόκοπα συνεταιράκια με τις ευλογίες του μπάρμπα, τα προνόμια των Βουλευτών και των παρατρεχάμενών τους, οι stealth οργανισμοί των διπλών προέδρων και τετραπλών διευθυντών, όλα αυτά είναι εξαιρετικό πακετάκι για ένα ασκέρι που, αν εξαιρέσεις το όλον του Τσοχατζοπουλοειδούς ΠΑΣΟΚ, στην καλύτερη παρακαλούσε για τράκα τσιγάρο στο καφενείο της συνοικίας.

Αυτό το σενάριο μοιάζει το πλέον προκρινόμενο. 

Όσο πάει. Όσο αντέξουν τις αποδοκιμασίες οι Βουλευτές του, οι οποίοι παίζει μετά το Σεπτέμβριο και τα εργασιακά να βλέπουν τις επαρχίες τους από το google maps μόνο, όσο υπάρχουν τρόποι να χρηματοδοτούνται οι στρατιές τους. Όταν όμως πέσουν, θα είναι με πάταγο. Όχι απαραίτητα πριν ολοκληρώσουν την θητεία τους, αυτό θα φανεί από το αν ικανός αριθμός Βουλευτών τους αποδειχτεί συνετός με τη διαχείριση των απολαβών τους και κάνουν ένα καλό κομπόδεμα, εισιτήριο για ηρωική έξοδο.

Θα το πάνε όσο πάει. Ίκαροι, μαγεμένοι από τις ηλιαχτίδες της εξουσίας (βλέπε μάσας). Ενδιάμεσα θα μας έχουν κάνει συντρίμμια. Θα εξαϋλωθούν δημοσκοπικά, αλλά μαζί τους θα έχουν πάρει και την χώρα. Όχι βέβαια τόσο μη αναστρέψιμα όσο το πρώτο σενάριο, αλλά μια δυο γενιές τον ήπιανε(με). 

Το τρίτο θα με ρωτήσετε… το τρίτο σενάριο είναι το μακροπρόθεσμα πιο ωφέλιμο για το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα (πιθανώς, γιατί υπάρχει και το Ρενάκι). Και το βραχυπρόθεσμα πιο ωφέλιμο για εμάς. Και λέω βραχυπρόθεσμα, γιατί μιλάμε για ένα σενάριο σχετικά άμεσης αποχώρησής τους από την εξουσία (πιθανώς εντός του φθινοπώρου).

Εάν ο Τσίπρας είναι αρκετά έξυπνος, θα επιχειρήσει εκλογές όσο ακόμα έχει μα σοβαρή δημοσκοπική παρουσία. Εκλογές δεν κερδίζει και το ξέρει. Γιατί να μην εξασφαλίσει μια δυναμική αξιωματικής αντιπολίτευσης (με καμιά 80αριά Βουλευτές), την ίδια ώρα που πετώντας την βόμβα εφαρμογής των μέτρων ΤΟΥ στον επόμενο, ο ίδιος μπορεί να βρει ευκαιρία να το παίξει αμπαλαέο και φάση ηρωική έξοδος. Για αυτό και είναι βραχυπρόθεσμα ωφέλιμο για τη χώρα το σενάριο αυτό: η απειλή να ανακάμψουν είναι υπαρκτή. Δεν θα έχουν συντριβεί, ενώ ο επόμενος θα φορτωθεί τον μουτζούρη.

Για αυτό και είναι απόλυτα αναγκαίο όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες και σύσσωμη η αντιπολίτευση να επιταχύνουμε την φθορά τους. Να ενημερώσουμε. Να κινητοποιήσουμε. Να ξυπνήσουμε τον κόσμο από τον λήθαργό του και να του θεραπεύσουμε το σύνδρομο της Στοκχόλμης. 

Όσο πιο γρήγορα και έντονα φθαρούν, τόσο πιο πιθανό είναι να τρομάξουν και να επιχειρήσουν ηρωική έξοδο με κάποιες ακόμα δυνάμεις. Για να έχει ελπίδες η χώρα, πρέπει το σενάριο του πονηρού να ενεργοποιηθεί, πριν μπει σε μόνιμη εφαρμογή το σενάριο του άπληστου (το οποίο και ζούμε).

Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει πάντα και ο εφιάλτης του σεναρίου του τρελού.

TopGunZ

.Ο κ. Τσίπρας ως πετυχημένος «μηχανικός των μαζών»…

Ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας είναι απόφοιτος του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), έστω και αν χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να τελειώσει τις σπουδές του. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι διαθέτει πολυτεχνική παιδεία, γεγονός που έχει την σημασία του όπως θα δούμε στην συνέχεια. Από την άλλη πλευρά, ο νυν πρωθυπουργός υπήρξε ακτιβιστής της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ), προφανώς δε στην ιδιότητά του αυτή να οφείλεται και η δεκαετής παρουσία του στο ΕΜΠ. 

Στο μέτρο που στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η παιδεία έγινε πεδίο άσκησης πολιτικής, και ιδιαίτερα αυτής της προς τα κάτω ισοπέδωσης, τα ολοκληρωτικού χαρακτήρα κόμματα, στην προσπάθειά τους να ποδηγετήσουν την νεολαία, δεν είχαν ανάγκη από πραγματικούς φοιτητές αλλά από «μηχανικούς των μαζών», όπως θα έλεγε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου (1925-1981), ο οποίος δυστυχώς «έφυγε» νωρίς... 

 Στο περιεκτικό βιβλίο του, με τίτλο «Η κρίση του μαρξισμού», που πρωτοεκδόθηκε από τον ίδιο στην Αθήνα το 1954, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι, κατά το πρότυπο οργανώσεως της βιομηχανικής παραγωγής που απευθύνεται στις μάζες, τα μαρξιστικής-λενινιστικής εμπνεύσεως κόμματα και οι συναφείς πολιτικοί σχηματισμοί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην δημιουργία στελεχών του οργανωτικού και προπαγανδιστικού μηχανισμού τους, ο οποίος έχει αποστολή να κινητοποιεί, να κρατά υπό τον έλεγχό του και να καθοδηγεί την μάζα.

Η πολιτική διαπαιδαγώγηση μέσα στα ολοκληρωτικά κόμματα, ανεξαρτήτως απόχρωσης, στηριζόταν και ακόμα στηρίζεται πάνω σε μία μεθοδικά καλλιεργημένη αδιαφορία των οπαδών απέναντι σε όλων των ειδών τα επιχειρήματα και σε μία εξαιρετικά αποτελεσματική προπαγανδιστική τεχνική, χάρη στην οποία τα κόμματα φανατίζουν τους οπαδούς τους με ορισμένες λέξεις-κλειδιά, κατά κανόνα κενές περιεχομένου. Πρόκειται, όμως, για λέξεις-κλειδιά που, λόγω της εικονικής τους υφής, διαθέτουν συναισθηματική φόρτιση, η οποία αποχαυνώνει και αναιρεί την σκέψη.

Αυτό είναι, όμως, και το μέγα ζητούμενο. Ύπατος στόχος των «μηχανικών των μαζών» είναι να δημιουργούν υπνοβατικές καταστάσεις, στο πλαίσιο των οποίων ο ανθρώπινος διάλογος παύει να έχει περιεχόμενο και νόημα. Για τους μαρξιστές-λενινιστές, οι ιδέες χωρίζονται σε καλές και κακές και σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνες. Πρέπει λοιπόν να μονοπωλούνται από τον φορέα που θέλει να καταλάβει την εξουσία, γιατί έτσι υπάρχει ευνοϊκό έδαφος για την μετατροπή τους σε προφητεία.

Στην βάση αυτής της λογικής, η τακτική του κ. Αλέξη Τσίπρα για άνοδο στην εξουσία υπήρξε υποδειγματική. Χρησιμοποίησε με μοναδική αποτελεσματικότητα την στρατηγική δημιουργίας μύθων, μέσω των οποίων εξουδετέρωσε όσο μπορούσε την πρόσβαση στην κριτική σκέψη. Πολύτιμοι σύμμαχοί του στην τακτική αυτή υπήρξαν ο σκοταδισμός και η χυδαιότητα της εθνικιστικής δεξιάς –ένα κομμάτι της οποίας συμμετέχει σήμερα στην εξουσία. 

Αναλύοντας λοιπόν με μαρξιστικά και λενινιστικά κριτήρια την μέχρι σήμερα πορεία του κ. Αλέξη Τσίπρα, ο μελετητής δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από την συνέπειά του στην εφαρμογή αρχών, για την αφομοίωση των οποίων σίγουρα αφιέρωσε περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι στα πολυτεχνικά συγγράμματα.

Πρόκειται, συνεπώς, για άριστο «μηχανικό των μαζών», η περίπτωση του οποίου σίγουρα θα απασχολούσε έναν Ortega y Gasset στις θεωρητικές προσεγγίσεις του για την «μαζοκρατία».

Το πρόβλημα όμως σήμερα είναι ότι η συγκυρία μάλλον δεν ευνοεί πολιτικές αρχές και τακτικές που εδράζονται στην αποκαλούμενη «εξαπάτηση των συνειδήσεων» –όρος αμιγώς μαρξικός. Αυτό σημαίνει ότι, αν όντως ο κ. Αλ. Τσίπρας διαθέτει μαρξίζουσα κουλτούρα, θα πρέπει να επαναθεωρήσει τον Μαρξ αντίστροφα. Εξηγούμεθα:

Ο σημερινός πρωθυπουργός ανήλθε στην εξουσία επωφελούμενος της ανεπίσημης χρεοκοπίας μιας χώρας και της οικονομίας της, που είχε και διατηρεί πολλά από τα χαρακτηριστικά των κρατικά ελεγχόμενων οικονομιών. 

Ουσιαστικά, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας διαχειρίζεται σήμερα την κατάρρευση μίας σοσιαλιστικού τύπου οικονομίας, η οποία μόνον με ενέσεις ελευθερίας θα μπορούσε να συνέλθει.

Αντί λοιπόν να επιμένει στον κρατισμό, που είναι αντίθετος με την μαρξική προφητεία, θα πρέπει να αναλάβει το κατά Μαρξ τιτάνιο έργο της «μεταμορφώσεως του κράτους σε μία ανεξάρτητη ιστορική δύναμη πάνω από τις τάξεις που συνιστούν την αστική-πολιτική κοινωνία και την υποταγή της κοινωνίας αυτής στην εκτελεστική εξουσία».

Με τον τρόπο αυτόν, ο πρωθυπουργός θα δημιουργούσε προϋποθέσεις ελεύσεως μίας αταξικής κοινωνίας, ελεύθερης από την δουλεία της «απάτης» και ικανή να αντικρύσει και να ανοιχτεί στην ολότητα της αλήθειας. Ίσως δε θα έπρεπε για τον σκοπό αυτόν να ξαναδιαβάσει την «18 Brumaire». 

Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο στον κ. Τσίπρα να επανεντρυφήσει στα γραπτά του Georg Lukacs, ο οποίος ανέλυσε την «ψευδή συνείδηση» του προλεταριάτου –που στην Ελλάδα τού σήμερα θα μπορούσε να είναι η «ψευδής συνείδηση της δημοσιοϋπαλληλίας».

Θα συνιστούσαμε έτσι στον κύριο πρωθυπουργό να ανταλλάξει απόψεις με νεομαρξιστές, που θα τού εξηγούσαν γιατί ο Καρλ Μαρξ θαύμαζε τον καπιταλισμό και εν τέλει τον θεωρούσε απαραίτητο ως προτελευταία φάση για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία. 

Μία Ελλάδα, λοιπόν, που ποτέ δεν υπήρξε αμιγώς καπιταλιστική, μήπως θα πρέπει να γίνει ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την μετεξέλιξή της σε αταξική κοινωνία;

Ιδού τροφή για σκέψη για έναν ταλαντούχο «μηχανικό των μαζών» που, όπως εγράφη, σήμερα εμφανίζεται ως «Ρομπέν των χαζών».

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

European Business Review

.Νεοδημοκράτες μεν, τσιπροκαμμένοι δε!

Υπερασπιστήκαμε αρκετοί, με αρκετό προσωπικό κόστος μάλιστα, την προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, κατά τη διάρκεια της θητείας της, άλλος λιγότερο και άλλος με πάθος. Όχι γιατί ήταν η τέλεια κυβέρνηση αλλά γιατί, τηρουμένων των συνθηκών και με όρους πολιτικού ρεαλισμού, ήταν αρκούντως αποτελεσματική.

 Χώρια που όποιος μπορούσε να δει λίγο παραπέρα από τη μύτη του, προέβλεπε τι δεινά θα έφερνε στο τόπο η διάδοχη κατάσταση της κυβέρνησης εκείνης με το συνονθύλευμα των ιδεοληπτικών κατσαπλιάδων, έτοιμο να εφορμήσει στα ανάκτορα με τα μαχαίρια στα δόντια. Το αποτέλεσμα άλλωστε και η σημερινή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, χώρια τι περάσαμε 17 μήνες τώρα, το απέδειξαν πανηγυρικά…

 Θυμάμαι λοιπόν τότε αρκετούς, όχι συριζοκαμμένους αλλά άτομα του φιλε-left χώρου και μεταρρυθμιστές της κακιάς ώρας κυρίως, να επιδίδονται σε έναν καθημερινό αγώνα αποδόμησης της κυβέρνησης εκείνης, με κριτική που κυμαινόταν από εποικοδομητική (που δεν είναι κακό) έως, κατά κόρον, κακοπροαίρετη. (Θυμηθείτε μόνο τα σχόλια περί "Βούλτεψη", "Ντινόπουλου", "ΕΡΤ", "Wi-Fi", "ακροδεξιάς" κλπ).

Όσο για εμάς που τότε υπεραμυνόμαστε της κυβέρνησης εκείνης, δεν μας έφταναν οι επιθέσεις των Συριζο-καμμένων, είχαμε και τις σφοδρές επιθέσεις και εκ μέρους αυτών.
Όταν αργότερα έπεσε εκείνη η κυβέρνηση - όπως έπεσε - άρχισαν να τα χώνουν στην αρχή μαζί με εμάς στον Σύριζα, αφού είδαν, όπως όλοι μας, περί τίνος τσίρκου πρόκειται και με τι νούμερα έχουμε να κάνουμε.

Και τώρα, ω του θαύματος, που άρχισε να φαίνεται η προοπτική να έχουμε όποτε και αν γίνουν οι εκλογές πολιτική αλλαγή και απομάκρυνση του τσίρκου από την εξουσία, με την κυβέρνηση θνησιγενή (το διακρίνει κανείς είτε από τα γκάλοπ, είτε από τη δυσαρέσκεια του κόσμου), επανήλθαν στα γνωστά και στην προσφιλή τους τακτική αποδόμησης, όχι της κυβέρνησης, αλλά του επικρατέστερου διαδόχου της, ασκώντας καθημερινή κριτική, όχι για αυτά που κάνει, αλλά κυρίως για αυτά που δεν λέει ή εξαγγέλλει, θέλουν να ακούσουν μόνο αυτοί και τα οποία θα έπρεπε να χαϊδεύουν τα δικά τους αυτιά και μόνο, καθενός ξεχωριστά μάλιστα.

Προτάσσουν μάλιστα και διάφορες αιτιολογίες του στυλ: "εμείς πιστέψαμε στον Κυριάκο αλλά μας απογοήτευσε" (πότε πρόλαβε ρε μάγκες;), "προσήλθαμε να τον ψηφίσουμε αλλά δεν περιμέναμε αυτή την εξέλιξη" (;), "με τα ίδια υλικά πορεύεται και αυτός" (θα επανέλθει το θέμα "Βούλτεψη" να το δείτε), "να μας παρουσιάσει κοστολογημένες προτάσεις, αλλιώς είναι ένας νέος Τσίπρας" (αλήθεια ε; νέος Τσίπρας;) κλπ, χώρια κάτι περισπούδαστες αναλύσεις τους που βλέπουμε και μας πέφτουν και τα υπόλοιπα μαλλιά.

Το πιο τίμιο θα ήταν να αφήσουν τις προφάσεις και να ομολογήσουν πως με οποιοδήποτε αρχηγό και με το όποιο επιτελείο παρουσιαστεί ποτέ η ΝΔ, δεν υπάρχει περίπτωση να την ακολουθήσουν στον αιώνα τον άπαντα και προτιμούν να ασχολούνται με το προσφιλές τους άθλημα συκοφάντησης της παράταξης και των ψηφοφόρων της, παρά με την απομάκρυνση του ολίγιστου καταληψία από την εξουσία.

Μπορεί να είναι μια οικτρή μειοψηφία, διασκορπισμένοι σε διάφορα φιλε-left μορφώματα, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν μια χαρά, οφείλουμε να το ομολογήσουμε.
Γνωριζόμαστε άλλωστε όλοι καλά πλέον, φίλτατοι…

Νίκος Γαβριηλίδης

Facebook 

.Ave Alexis!

Τα πράγματα είναι απλά. Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από την μεταπολίτευση, στον πολιτικό ιδεολογικό τομέα κυριάρχησε η «αριστερά», καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα, και στον οικονομικό η τεχνητή ευμάρεια, βασισμένη κυρίως σε δανεικά κι αγύριστα.

 Έτσι, η Ελλάδα είχε την πρωτοτυπία να ζει σε ένα φουλ καπιταλιστικό σύστημα, απολαμβάνοντας κάθε είδους πολιτική και οικονομική ελευθερία, χώρια τις Μερσεντές και τα Τσίβας, , με τους πολίτες της όμως  να είναι κατά βάθος … κομμουνιστές! Μερικοί μάλιστα εν αγνοία τους. Όπως το έχουν πει κάποιοι πολύ πετυχημένα: Η μοναδική σοβιετία της Δύσης…

 Αλλιώς δεν εξηγείται η μαζική υστερία με το «μαρξιστικό» Πασόκ του Ανδρέα, ή η πρόσφατη αντίστοιχη με την (γιαλαντζί) αριστερά του Αλέξη.

Και άντε η πρώτη φορά αριστερά του πρώιμου Πασόκ είχε και κάποια δίκια. Είχε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με την επάρατη δεξιά. Και εν πάση περιπτώσει, λεφτά υπήρχαν, οπότε μπορούσε η Ελλάδα να πουλάει τρέλα σε όλα τα επίπεδα.

Όσον αφορά στο ύστερο Πασόκ, αυτό του Σημίτη, χάρη στην ένταξή μας στην ΕΕ και στο ευρώ (που η κακιά δεξιά έβαλε το χεράκι της για να γίνει) ο λαός είχε την πολυτέλεια από τη μια να πηγαίνει διακοπές στο Μπαλί, και από την άλλη να καταγγέλλει σε όλους τους τόνους τον ανάλγητο καπιταλισμό που εξυπηρετεί τα αφεντικά. 

Συνεπικουρούμενος από τους κήνσορες των ΜΜΕ, στα πάνελ των οποίων ξημεροβραδιάζονταν οι διάφοροι αργόμισθοι «ινστρούχτορες» προσφέροντας συνεχή άρνηση για την άρνηση. Την ίδια ώρα που όλα ανεξαιρέτως τα σκυλάδικα ανά την επικράτεια ήταν φίσκα από «ταλαιπωρημένους» πολίτες που έραιναν ο ένας τον άλλον, και όλοι μαζί τους «καλλιτέχνες», με μαραμένες γαρδένιες από τα νεκροταφεία.

Και μετά μας έσκασε η κρίση, και τα κεφάλια μπήκαν μέσα. Και βέβαια, αντί να ανασκουμπωθούμε, να σφίξουμε τα τέτοια μας και να προχωρήσουμε, εμείς γίναμε αγαναΧτιστές! Μουντζώνοντας, βρίζοντας, απειλώντας, και προπηλακίζοντας όποιον πολιτικό δεν μας χάιδευε τα αυτιά, τους ίδιους δηλαδή που μέχρι προχθές γλείφαμε, και των οποίων τις αφίσες κολλούσαμε, μπας και βολέψει πουθενά τον γιο μας.

Με αποτέλεσμα, να είμαστε η μόνη χώρα απ όσες μπήκαν σε μνημόνιο, που ακόμη να βγούμε. Και όπως πάνε τα πράγματα, δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ. Κάτι σαν τον ΕΝΦΙΑ δηλαδή, που θα καταργούνταν, αλλά όπως είπε χθες εκείνο το τσακμάκι, η εκπρόσωπος του συγκαμένου, αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο, δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη!!!!! 

Και γιατί δεν θα βγούμε ποτέ από τις δαγκάνες των τοκογλύφων; Διότι πάνω στην απέραντη σοφία του, ο λαός που λέγαμε, που κατάγεται από τον Λεωνίδα (και όχι από  κατσικοκλέφτες), αποφάσισε να πει όχι στην τρόικα και στους κακοί ξένοι τοκογλύφοι που μας ζηλεύουν αφού, λόγω επειδής είμαστε Αίλυνες να’ ουμ… 

Και όχι μόνο είπε όχι, αλλά ανέθεσε να το πει ο Αλέξης, παρέα με τον Δρα Μπαρουφάκη, και τον … Στρατούλη! Ο ένας γράφτηκε στην ΚΝΕ την χρονιά που έπεφτε το τείχος, ο άλλος κάνει πιο πολύ για παίκτη σε ρεάλιτι, παρά για υπουργός, και ο τρίτος ήταν, είναι, και θα είναι στην καρακοσμάρα του.

Και που βρισκόμαστε σήμερα, μετά από ενάμιση χρόνο αντίστασης και εθνικής αξιοπρέπειας; Πεσμένοι στα τέσσερα, γεσμεν των δανειστών, με τον Αλέξη, τον συγκαμένο, και τα άλλα παιδιά της επανάστασης να διαλύουν συστηματικά μέρα με την ημέρα κάθε βήμα, κάθε πρόοδο που είχε επιτευχθεί τα τελευταία 50 και βάλε χρόνια. Γυρίζοντας μας πίσω σε εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες που θυμίζουν το Μάντσεστερ της εποχής της βιομηχανικής επανάστασης. 

Μέχρι και τον συνδικαλισμό υπέγραψε πως θα ξεδοντιάσει ο αριστερός Αλέξης! Και σαν κερασάκι στη τούρτα, πορευόμαστε χωρίς νοσοκομεία, χωρίς ασθενοφόρα, με κλειστές τράπεζες και σύνορα, με ελεγχόμενη ενημέρωση, και με τον απίθανο Καρανίκα να λύνει όλα τα ακανθώδη ζητήματα του τόπου, ως αντ’ αυτού. 

Σαν την Μιμή κάποτε, αλλά στο πιο φαιδρό.

Και όσον αφορά στην αντιπολίτευση, τι να πω; Φτάσαμε σε σημείο, ή τουλάχιστον εγώ προσωπικά, να παρακαλάω να βγει ο Μητσοτάκης, μπας και σταματήσει η αποσύνθεση της χώρας από τον θίασο του Μαξίμου. 

Ποιος; Ο Μητσοτάκης… που μπροστά στους νυν σαμποτέρ της χώρας φαντάζει Κένεντι και Ρούζβελτ ταυτόχρονα.  Με τους «πυλώνες» της Νέας Δημοκρατίας κ.κ. Κωστάκη και Προκόπη να αποτελούν μια (άτυπη) συνιστώσα του Σύριζα, όπως π.χ. το ΔΗΚΚΙ του Πάντζα, ο ένας από την Ραφήνα, και ο άλλος από το προεδρικό μέγαρο… Τόσο καλά.  

Που θα καταλήξει όλη αυτή η περιπέτεια; Είμαι απαισιόδοξος. Κ ι αυτό διότι βλέπω όχι μόνο μια γενική απάθεια, αλλά και μια γενική άγνοια. Ο κόσμος κουράστηκε να παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν, και με το δίκιο του.

Έτσι, οι 153 μπορούν και λένε, μπορούν και υπερψηφίζουν ότι τους κατέβει, χωρίς να ακούγεται κιχ… χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. 

Με τον περισσότερο κόσμο να έχει αποσυρθεί στην ιδιωτική του σφαίρα, και να έχει κόψει μαχαίρι την όποια ενημέρωση αφού σύμφωνα με το κυρίαρχο σύνθημα, που βολεύει τους Φλαμπουράρηδες, «όλοι το ίδιο είναι»!

Συνεπώς, ο τσιπρισμός, το τελευταίο στάδιο του κομπογιανιτισμού και του πολιτικού αμοραλισμού,  ήρθε για να μείνει. Και όχι μόνο θα μείνει, αλλά θα τυγχάνει και της απόλυτης στήριξης του ζαλισμένου λαού. 

Διότι άλλοι θα τον στηρίζουν για να βολεύονται, και άλλοι επειδή βαρέθηκαν να αντιδρούν… Χώρια που, όπως ακούγεται, σύντομα  θα αρχίσει να ενισχύεται με φρέσκο πασοκικό αίμα (βλ. Ρέπας, Καστανίδης, κλπ)

Μόνος λοιπόν κερδισμένος από την κατάντια μας, ο Αλέξης (και ο Καρανίκας με τη Σβίγγου).

 Άβε… λοιπόν Αλέξη, οι ανισόρροποι σε χαιρετούν!

.Τώρα και καλσόν Καλάσνικοφ…

Μέσα στο γενικό ξεπούλημα των πάντων, και σε ένα οικονομικό κλίμα που θυμίζει Βενεζουέλα, έρχεται ο Πάνος ο συγκαμένος, και προτείνει ανάπτυξη μέσω της κατασκευής των όπλων Καλάσνικοφ στην Ελλάδα.

 Αν το καταφέρει μπράβο του, αλλά πολύ αμφιβάλλω διότι τα δείγματα γραφής του κάθε άλλο παρά φερεγγυότητα ή αποτελεσματικότητα δείχνουν. Χώρια η γνωστή του συνέπεια…

 Εν τω μεταξύ, η εταιρία που κατασκευάζει τα θρυλικά τυφέκια, όχι μόνο πάει καλά, αλλά ξεκινάει και επιθετική επέκταση σε άλλα είδη όπως drones, σκάφη αναψυχής, ακόμη και ανδρικά ρούχα! Για κολόνιες και καλσόν δεν ξέρω.

Μέχρι πριν από τρία χρόνια, το 40% των εξαγωγών όπλων της Καλάσνικοφ πήγαινε στις ΗΠΑ, όπου η ελεύθερη οπλοκατοχή οδηγεί ουκ ολίγους Αμερικανούς να κυκλοφορούν με ένα αυτόματο υπό μάλης.  

Το 2014 όμως, η Ρωσία χτυπήθηκε από τα αμερικάνικά μέτρα και τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της, με αποτέλεσμα η Καλάσνικοφ να χάσει έσοδα, και να αρχίσει να ψάχνει για νέο είδος επιχειρηματικής δραστηριότητας και στρατηγικής.

Μάλιστα, από το 2014, η Καλάσνικοφ απέλυσε κόσμο και κοσμάκη από το κύριο εργοστάσιό της που κατασκευάζει τα διάσημα όπλα, ενώ ξεκίνησε εκστρατεία μάρκετινγκ ώστε τα εν λόγω «πολεμικά» τυφέκια να αγοράζονται και από κυνηγούς ή από απλούς χομπίστες και συλλέκτες. Αυτή η κίνηση την βοήθησε να βγει από τα κόκκινα, και να σημειώσει κέρδη ύψους $33 εκατομμυρίων μέσα στο 2015. 

Τώρα σχεδιάζει να ανοίξει 60 νέα καταστήματα στη Ρωσία μέσα στο τρέχον έτος, στα οποία θα πωλούνται ρούχα και αξεσουάρ «μιλιτέρ». Όπως λένε τα στελέχη της, αυτό το κομμάτι της παραγωγής (μαζί με τα όπλα) ίσως φτάσει στο 80% των συνολικών πωλήσεων ως το 2020. 

Το υπόλοιπο 20% θα καλυφτεί από ταdrones και τα κρις κραφτ, αφού πρόσφατα η Καλάσνικοφ εξαγόρασε εταιρείες που τα κατασκευάζουν. Οσονούπω μάλιστα ξεκινάει και νέο εργοστάσιο στην Φλόριντα της Αμερικής.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Rostec, της κρατικής ρωσικής εταιρίας που κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο της Καλάσνικοφ, «προχωράμε από το σίδερο στο μυαλό»! Και όπως συμπληρώνει ο επικεφαλής του διαφημιστικού τμήματος της εταιρίας, «τα ρούχα και τα σουβενίρ με το όνομα της εταιρίας μας θα έχουν τεράστια ζήτηση, όπως και τα όπλα μας, αφού η Καλάσνικοφ είναι πλέον παγκόσμιο brand name».

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, τα νέα προϊόντα θα έχουν το καινούργιο  εμπορικό λόγκο της εταιρίας, που θα είναι ένα κεφαλαίο Κ σχηματισμένο από γεμιστήρα όπλου, με το συνοδευτικό σλόγκαν Kalashnikov: Real.Reliable.

Οπότε, αν όλα πάνε καλά, μπορεί ο Πάνος, εκτός από όπλα, να καταφέρει να κατασκευάζονται στην Ελλάδα και καλσόν Καλάσνικοφ… Είναι ικανός. Και μετά ποιος τον πιάνει;

 S.A.

Δείτε και εδώ: New York Times