Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει, κυρίως στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με το εάν έπρεπε να προβληθεί το
βίντεο-ντοκουμέντο με την εν ψυχρώ δολοφονία των δύο πολιτών έξω από τα γραφεία
της Χρυσής Αυγής. Προσοχή! Η συζήτηση δεν αφορά το πρώτο βίντεο που δόθηκε στη
δημοσιότητα από την ΕΛ.ΑΣ., αλλά το δεύτερο που έχει πιο ευκρινή (και κατά
συνέπεια πιο ανατριχιαστική) εικόνα.
Κατ' αρχάς, είναι άκρως υποκριτικό αυτοί οι
προβληματισμοί να ακούγονται από δημοσιογράφους... Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε
ένας εργαζόμενος σε μέσο ενημέρωσης που να είχε στη διάθεσή του ένα τέτοιο
υλικό και να μην το προέβαλλε. Επί της ουσίας όμως είναι δυνατόν να επιλέξει
κάποιος να κρύψει ένα τέτοιο ντοκουμέντο;
Ενα τέτοιο στοιχείο που εάν προβληθεί
μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλά χρήσιμο ακόμη και για τις διωκτικές αρχές; Σε
επίπεδο κοινωνίας δε είναι γεγονός ότι όλοι οι Ελληνες είδαν το πραγματικό
εφιαλτικό πρόσωπο της τρομοκρατίας και αυτό βοηθά σημαντικά στη δημιουργία μιας
ενιαίας φωνής -καταδίκης τέτοιων φαινομένων, χωρίς αστερίσκους, χωρίς
υποσημειώσεις, χωρίς «ναι μεν, αλλά...».
Ορθά λοιπόν τα μέσα ενημέρωσης (στην πλειοψηφία τους) προέβαλαν
χωρίς ενοχές και χωρίς λογοκρισία το συγκεκριμένο βίντεο. Και για την επιλογή
τους αυτή δεν χρειάζεται να απολογηθούν (κάποιοι διευθυντές ηλεκτρονικών ΜΜΕ
δυστυχώς το έκαναν, άγνωστο γιατί...), καθώς δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και
τίποτε λιγότερο από τη δουλειά τους.
Αυτό άλλωστε έκαναν και οι παλαιοί
δημοσιογράφοι (χωρίς να νιώσουν την ανάγκη απολογίας) όταν επέλεξαν να
δημοσιεύσουν τις φωτογραφίες - σοκ του δολοφονημένου Τζ. Αθανασιάδη μέσα στο
γραφείο του στην οδό Πειραιώς, του δολοφονημένου Ν. Μομφεράτου μέσα στο
αυτοκίνητό του, του Θ. Αξαρλιάν στο κέντρο της Αθήνας στην επίθεση κατά του Ι.
Παλαιοκρασσά και πολλών άλλων θυμάτων της τρομοκρατίας.
Το εάν κάποια τηλεοπτικά κανάλια στήριξαν όλο τον χρόνο των δελτίων
ειδήσεων πάνω σε αυτό είναι προφανώς υπερβολή, αλλά το πόσες φόρες «έπαιξαν» το
βίντεο είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα, το οποίο μπορεί να συζητηθεί. Ολα τα
άλλα είναι απλώς μια φιλολογική συζήτηση, που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος.
Και κυρίως μια συζήτηση χωρίς ουσία!
