Εάν αυτοί είναι οι φίλοι μας, τότε φανταστείτε τους εχθρούς
μας... Προφανώς αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό κάθε Ελληνα, όταν
πληροφορήθηκε τις δηλώσεις του Τ. Βίζερ (τεχνοκράτη και δεινού... σκιέρ
προφανώς) για τον χρόνο λήψης των αποφάσεων που αφορούν την Ελλάδα. Είναι σαφές
ότι στις Βρυξέλλες δεν καθυστερούν, επειδή θέλουν να πάνε για σκι στις Αλπεις.
Ούτε διότι η Ελλάδα δεν έχει κάνει αυτά που πρέπει. Περιμένουν οι άνθρωποι να
υπάρξει κυβέρνηση στη Γερμανία, να ρωτήσουν τον υπουργό Οικονομικών που θα
αναλάβει και μετά να έρθουν στην Αθήνα να διαπραγματευτούν.
Δυστυχώς για την ενωμένη Ευρώπη, αυτή είναι η αλήθεια. Το
Βερολίνο καθορίζει τις εξελίξεις και οι υπόλοιποι (βλ. Ρομπάι, Μπαρόζο, Ρεν
κ.λπ.) ακολουθούν. Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι το τι φταίει η Ελλάδα για
όλα αυτά.
Τι φταίμε άραγε που οι Χριστιανοδημοκράτες δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη
με τους Σοσιαλιστές; Τι φταίμε που η κυρία Μέρκελ δεν έχει κάνει «πίσω» στο
αίτημά της να κρατήσει τον κ. Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών;
Δυστυχώς η Ευρώπη αυτή δεν έχει καμία σχέση με το οικοδόμημα
που οραματίστηκαν οι Σουμάν, Ντε Γκολ και Σμιτ. Αυτό φάνηκε άλλωστε και από τις
δειλές αποφάσεις, τα φοβισμένα βήματα που αποφάσισαν οι ηγέτες για την
καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, που έχει «σπάσει» κάθε ρεκόρ σε ολόκληρη
την Ευρωζώνη.
Η Αθήνα δικαίως διαμαρτύρεται για τα παιχνίδια των
καθυστερήσεων. Είναι η πρώτη φορά από το 2010 που βιάζεται να τελειώνει. Γιατί
έχει κάνει πλέον τα... μαθήματά της, όπως θα έλεγε και ο κ. Σόιμπλε και είναι
έτοιμη να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Το
βήμα αυτό όμως υπονομεύεται από τους ίδιους τους δανειστές μας, οι οποίοι δήθεν
θέλουν το καλύτερο για μας. Σωστά ο πρωθυπουργός λέει σε όλους τους τόνους ότι
οι δηλώσεις που προκαλούν αμφιβολία, εμποδίζουν τις επενδύσεις και αποθαρρύνουν
εκείνους που θέλουν να εμπλακούν στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της χώρας
μας.
Αυτή η θολή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί επ' άπειρον. Η
κοινωνία δεν αντέχει, η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχουν
κουραστεί. Αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούν - οι εταίροι μας. Οχι οι εκπρόσωποί
τους, αλλά οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες...
