Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Επαναλαμβάνω ότι ο κ. Γεωργιάδης έκανε μια άστοχη δήλωση. Ξέρουμε ότι σε καμία
χώρα δεν συλλαμβάνονται οι κομμουνιστές, όσο κι αν είναι απαξιωμένοι όχι μόνον
σε χώρες που έχουν ζήσει τη μαγεία του κομμουνισμού, αλλά και σε άλλες που
πέρασε χωρίς να τις αγγίξει. Αρχές δεκαετίας του ογδόντα στη Γαλλία, το Κ.Κ.
είχε φτάσει σε ποσοστά πάνω από 20% στις βουλευτικές εκλογές, αν δεν κάνω
λάθος, και συμμετείχε με υπουργούς στην πρώτη κυβέρνηση Μιτεράν. Να μην παραγνωρίζουμε
και το γεγονός ότι στις βιομηχανικές περιοχές του Βορρά οι ψηφοφόροι του
εστράφησαν προς το Εθνικό Μέτωπο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα συγκαταλέγεται
«στα λοιπά» των αποτελεσμάτων. Στην Ιταλία της απλής αναλογικής, επί
Μπερλινγκουέρ το Κ.Κ. ήταν ρυθμιστής της πολιτικής κατάστασης. Σήμερα απλώς δεν
υπάρχει. Πώς να το κάνουμε; Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν ξεκαθαρίσει τις
σχέσεις τους με τον κομμουνισμό και τις ιδέες του. Και έχουν κλείσει τα βιβλία
του. Exeunt που λένε.
Ξέρω
πάντως πως δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ή μάλλον χώρα του πολιτισμένου
κόσμου, άρα με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, όπου υπουργός έχει αναρτημένο στο
γραφείο του πορτρέτο ήρωα της κομμουνιστικής ανταρσίας. Αναφέρομαι στο πορτρέτο
του Κλάρα Αθανασίου στο γραφείο του κ. Σπίρτζη. Πορτρέτο του δεσπόζει και σε
αίθουσα του υπουργείου Υγείας, όπου κατοικοεδρεύει ο Πολάκης. Ξέρω ακόμη πως
όπου ακόμη λειτουργεί το «σύστημα», Β. Κορέα, Λάος, Βιετνάμ, Κούβα,
φυλακίζονται όσοι δεν είναι κομμουνιστές.
Και καλά να πάθουν. Ξέρω, τέλος, πως
στην καφετέρια «The beauty of Greece», ο όρος κομμουνιστής αποτελεί τίτλο
τιμής. Πριν κόψει τις συντάξεις ο Κατρούγκαλος, είχε δηλώσει κομμουνιστής για
να κερδίσει την εύνοια του κοινού του. Γέλαγε και η pochette από την ευτυχία
του χαριτωμένου.
Υπάρχει ιστορική εξήγηση. Εμείς ζήσαμε έναν εμφύλιο που τον προκάλεσαν οι
κομμουνιστές και στον οποίον ηττήθηκαν, αφού είχαν παρασύρει στον όλεθρο
χιλιάδες που τους πίστεψαν. Η ανάμνηση των νεκρών και της λεηλατημένης ζωής δεν
σβήνει εύκολα. Ωραία. Υπάρχει όμως και μια πολιτική εξήγηση, η οποία είναι
συνυφασμένη με την ιστορική, αλλά δεν ταυτίζεται μαζί της. Το ΠΑΣΟΚ το 1981
λεηλάτησε όλη την εμφυλιοπολεμική ρητορεία της Αριστεράς για να την εκτονώσει
στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς.
Ηταν μια ρητορεία που έφερνε διορισμούς και
επιδοτήσεις. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του προοδευτικού λυρισμού την κράτησε
ζωντανή για να δείξει ότι «δεν πονάει». Διανθισμένη με εθνικιστικές κορώνες,
όπως ήταν, την υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξει την κουρελού του
εθνικολαϊκισμού.
Εχει δίκιο
το ΚΚΕ να διαμαρτύρεται επειδή ο κ. Γεωργιάδης το ταύτισε με τη σημερινή
Αριστερά. Είναι σαν τον θείο που σου έφαγε την κληρονομιά, την αξιοποίησε,
έγινε μεγιστάνας κι εσύ είσαι ακόμη «στο νοίκι». Εκείνοι έγιναν κυβέρνηση με
την περιουσία του Κλάρα και αυτοί αρκούνται στη βουλευτική αποζημίωση. Υπέροχο
κι εκείνο που είπε ο βουλευτής τους, ότι το ΚΚΕ δεν το νομιμοποίησε ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά οι αγώνες του λαού. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το
εκατομμύριο κόσμου που είχε βγει στους δρόμους για να υποδεχθεί τον εθνάρχη να
φωνάζει: Νόμιμο το ΚΚΕ. Ετσι, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.
