.Η χαρμολύπη των κυβερνητικών στελεχών…

«Τα εργασιακά θα είναι τόσο θετικά που θα χαρούμε να τα νομοθετήσουμε». Τάδε έφη το νέο φρούτο της πολιτικής σκηνής της χώρας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος. Από τη λύπη στη χαρά· οποία δραματική μεταστροφή των συναισθημάτων των βουλευτών της κυβέρνησης!

 Μάταια, μάλλον, περιμένουμε την εμφάνιση της σοβαρότητας στην πολιτική σκηνή της χώρας. Μεταξύ αστείου και δραματικού κινούμενοι οι πλείστοι που εκπροσωπούν την αριστεροδεξιά κυβέρνηση, δεν φείδονται α-νοησιών, επιφερουσών τον γέλωτα αλλά και την αμηχανία, την παραπολιτική παρδαλότητα, τη φαιδρότητα και τα επακόλουθά τους…

 Ας ήταν να σώπαιναν· πόσο διαφορετική και ομαλότερη θα ήταν η επικοινωνιακή ατμόσφαιρα! Πόσο πολύτιμη θα ήταν η σιωπή τους (των κυβερνώντων). Θα πονάγαμε τουλάχιστον λιγότερο - δεν θα βγαίναμε από τα ρούχα μας, δεν θα τα βάζαμε με την αντιληπτική μας ικανότητα, δεν θα αγωνιούσαμε εάν είμαστε συνειδητοί πολίτες ή όχι, δεν θα βλαστημούσαμε τα ιερά και τα όσια της ύπαρξής μας. Θεοί της χώρας, συγχωρήστε μας, που αναγκαζόμαστε(;) να σκεφτόμαστε βλάσφημα...

Είναι σχεδόν αστείο· συνθηκολογούμε ως χώρα (συμβαίνει αυτό πού και πού), αφού έχουμε να κάνουμε με πιο ισχυρούς οικονομικά - πολιτικά - πολιτισμικά, και το ρίχνουμε στο κλάμα. Τι να κάνουμε, αφού πρέπει να σώσουμε την πατρίδα από την επάρατη Δεξιά και τους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και να την οδηγήσουμε στην αριστερή λεωφόρο της δικαιοσύνης, της ισονομίας, της ισότητας και λοιπά.

Πού θα πάει, θα έλθει και η στιγμή που θα αρχίσουμε να γελάμε, να χαιρόμαστε για τα κατορθώματα της αριστεροσύνης μας (τα «αριστερόπουλα» θα πάμε με χαρά να ψηφίσουμε μέτρα ανακουφιστικά -εδώ χρειάζεται το μέτριο, σούτσειο ύφος και η ανάλογη ρίμα, αλλά είναι ενοχλητικό, αφόρητα ενοχλητικό, ισοδύναμο της τζανακοπούλειας ρήσης).

Χαρείτε λοιπόν την ψήφιση εξοντωτικών νόμων, που παραβιάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αιματοκυλίουν τη χώρα και τους πολίτες της, και ας πάνε στα κομμάτια η κοινή λογική, η σύνεση και -γιατί όχι;- η εθνική (προσοχή στον γορίλα) υπερηφάνεια. Θα ήταν όμως λιγότερο αποκρουστικό εάν εξέλειπαν οι θηριωδίες που προκύπτουν από τη συμπόρευση λύπης (πολλά δάκρυα όταν ψηφίζονται μέτρα που δεν τα πιστεύουν) και χαράς (τα «αριστερόπουλα» που λέγαμε -πώς λέμε χριστιανόπουλα;-, που βαδίζουν με χαρά και λοιπά λυπηρά).

Ιδού λοιπόν η «ελληνίς» χαρμολύπη· βρε, μπας κι είναι όλα θέμα θρησκείας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Μπας και παραμυθιαζόμαστε με ιδεολογίες ενώ όλα είναι πίστη (στην εξουσία); Μόνο δυσαρέσκεια προκαλούν τέτοια ερωτήματα, οπότε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, γιατί διαφορετικά θα αλληλοφαγωθούμε.

Ναι, αλλά πόσο αντέχονται τέτοιες ασυναρτησίες, και μάλιστα από νέους -τουλάχιστον ηλικιακά - ανθρώπους; Αντε πάλι, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς μάλιστα μια επανεξέταση αυτών που εκστομίζουν καθημερινά χωρίς μια ειλικρινή εαυτοσκόπηση, διάβολε...