.Δεδομένα και σενάρια

Θα περάσουμε μία δύσβατη και δυνητικά επικίνδυνη περίοδο στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Ας δούμε τα δεδομένα. Ο πρόεδρος Ερντογάν είναι πανίσχυρος, αλλά αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους. Το Κυπριακό βρίσκεται σε αδιέξοδο, ίσως μάλιστα αυτή να είναι πραγματικά η τελευταία προσπάθεια επίλυσής του.

Η στιγμή της αλήθειας έχει, επίσης, φτάσει στις σχέσεις Ευρώπης - Τουρκίας. Η ενταξιακή της πορεία θα «παγώσει» και αυτό θα έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις. Η πιο προφανής είναι ο κίνδυνος κατάρρευσης της συμφωνίας για τη διαχείριση του προσφυγικού.

Η Αθήνα είχε διαχειρισθεί με ωριμότητα και διαχρονική συνέχεια τις σχέσεις Ε.Ε. - Τουρκίας. Τώρα όμως η «νευρική κρίση» δεν θα αργήσει και οι πρώτοι που θα τη νιώσουμε είμαστε εμείς λόγω εγγύτητας...

Η Ουάσιγκτον περνάει μία μεταβατική περίοδο, που δεν μοιάζει με καμία άλλη από το παρελθόν. Αυτές οι περίοδοι είναι πάντοτε γεμάτες κινδύνους γιατί τα χέρια του απερχόμενου προέδρου είναι λίγο έως πολύ «δεμένα». Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε σχεδόν για καθεστωτική αλλαγή στην αμερικανική πρωτεύουσα, η οποία έχει προκαλέσει αβεβαιότητα και απορίες παγκοσμίως. Και τέλος, ο πρόεδρος Ερντογάν μοιάζει να έχει αποκτήσει στενή σχέση με τον ισχυρό ηγέτη της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Θα μπορούσε μία Τουρκία που πιέζεται να επιχειρήσει να «εξαγάγει» τα προβλήματά της προς δυσμάς; Καλό είναι να μην αποκλείουμε αυτό το σενάριο γιατί πλέον έχουμε μπει σε μία περίοδο που, διεθνώς, τα απίθανα μπορεί να αρχίσουν να φαίνονται πιθανά.

Ο κ. Ερντογάν δεν έχει τραβήξει το σχοινί πέρα από ένα σημείο μέχρι τώρα, παρά μόνον στα λόγια. Θα μπορούσε να ανοίξει τις πύλες για να ξαναρχίσει η μαζική ροή προσφύγων και μεταναστών προς την Ελλάδα, και την Ευρώπη. Κανείς μα κανείς, Ευρωπαίος ή άλλος, δεν έχει λύση γι’ αυτό το σενάριο. Οι όποιες λύσεις θα βρεθούν ξαφνικά, υπό την πίεση της στιγμής...

Αλλο σενάριο που ακούγεται –αλλά μοιάζει απίθανο υπό τις παρούσες συνθήκες– είναι μία φόρμουλα τύπου «Κριμαίας» για τη σχέση Τουρκίας - τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Θα μπορούσε αυτή να είναι η επόμενη κίνηση Ερντογάν αν γραφεί επίσημα η ληξιαρχική πράξη θανάτου της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού.

Θα χρειασθούν λεπτοί χειρισμοί για να αποφευχθούν οι εντάσεις. Το χειρότερο σενάριο, πάντως, θα ήταν να εμπλακεί η Ελλάδα σε μία κρίση με την Τουρκία που θα οφείλεται βασικά στην επιδείνωση της ευρωτουρκικής σχέσης. Γιατί θα επωμιστούμε το κόστος γνωρίζοντας ότι δεν έχουμε πίσω μας μία Ευρώπη που μετράει και πολύ από απόψεως γεωπολιτικής ισχύος. 

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Τρία «Οχι» στη δημοκρατία

Τρία στα τρία, λοιπόν. Τρία δημοψηφίσματα στον ευρωπαϊκό χώρο μέσα σε ένα διάστημα ενάμιση χρόνου, όπου και στα τρία ηττήθηκε το ευρωπαϊκό όραμα. Προηγήθηκε το δικό μας, ακολούθησε το Brexit (ίσως το πιο εκκωφαντικό και πιο απρόσμενο απ’ όλα) για να έρθει το ιταλικό, προχθές.

Τεχνικά μιλώντας, στα δύο από τα τρία υπερίσχυσε το «Οχι» και μόνο στο ένα, το βρετανικό, κέρδισε το «Ναι». Στο βάθος όμως, και τα τρία συνιστούν μια ολοστρόγγυλη άρνηση, ένα τεράστιο και μεγαλοπρεπές «Οχι». Διότι ψηφίζοντας «ναι» στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ουσιαστικά οι Βρετανοί είπαν όχι στην Ευρώπη, στην ευρωπαϊκή ενότητα, στην ευρωπαϊκή ιδέα.

Δύο στα τρία δημοψηφίσματα επέφεραν δύο πρωθυπουργικές παραιτήσεις (Βρετανία, Ιταλία). Και στην ελληνική περίπτωση όμως είχαμε ανατροπές: ο Ελληνας πρωθυπουργός μετέτρεψε ένα δυναμικό «Οχι» σε σιωπηρό αλλά σαφές «Ναι», είχαμε ακόμα απομάκρυνση/παραίτηση του Γιάνη Βαρουφάκη και τις απαρχές του διχασμού εντός του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επίσης αφετηρία της μνημονιακής του πορείας.

 Αυτό που έλεγαν πολλοί επίδοξοι (συναισθηματικοί λόγω οικογενειακού παρελθόντος στην Αριστερά) ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προ του Ιανουαρίου του 2015, ότι «Δεν-θα-κάνει-αυτά-τα-ακραία-που-λέει» έγινε πραγματικότητα ύστερα όμως από ένα καταστροφικό πρώτο εξάμηνο υποτιθέμενων «διαπραγματεύσεων», το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος και μια κωλοτούμπα διαρκείας. 

Οι δε φήμες ότι ακόμα και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας προτιμούσε να νικήσει το «Ναι» περιπλέκει ακόμα περισσότερο το όλο χρονικό ενός άκαιρου, ή μάλλον καιροσκοπικού, δημοψηφίσματος το οποίο διεξήχθη με παράλογα συνοπτικές διαδικασίες και βάση ενός ακατανόητου ερωτήματος (σε αντίθεση με το πολύ απλό ερώτημα στο βρετανικό και στο ιταλικό).

Το κυριότερο αυτή τη στιγμή αίσθημα είναι, για κάποιους από εμάς εδώ στην Ελλάδα, αυτό της νοσταλγίας. Νοσταλγία για το καλοκαίρι του 2015. Δεν αστειεύομαι. Εκείνο το καλοκαίρι, που φαντάζει ακόμα εφιαλτικό στη μνήμη μας, αρχίζει να αποκτά μια πατίνα νοσταλγίας διότι τότε είχαμε την ψευδαίσθηση ότι μόνον εμείς έχουμε το πρόβλημα και ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη, έστω και με κλυδωνισμούς, επικρατεί ένας σχετικός κοινός νους, μια κάποια ισορροπία. Αρα υπάρχει σωτηρία.

Σήμερα επικρατεί μια αίσθηση ότι σωτηρία δεν υπάρχει πουθενά – γεωγραφικά έστω. Βλέπετε, τότε, όσοι στηρίξαμε το «Ναι», φοβόμασταν πως με την επικράτηση του «Οχι», η Ελλάδα θα αποκοπεί από την Ζώνη του Ευρώ και, κατά προέκταση, από την Ευρωπαϊκή Ενωση, και θα απομονωθεί. Πού να φανταζόμασταν ότι οι συντηρητικοί στην ψυχή (αν και ευρωσκεπτικιστές στα γονίδιά τους) Βρετανοί θα ψήφιζαν υπέρ μιας τέτοιας αποκοπής.

Σήμερα, επίσης, μετά και την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, μετά το προσφυγικό και την ισλαμική τρομοκρατία, τις γεμάτες αναταράξεις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία του Πούτιν ή ακόμα και τα αλυσιδωτά (άτυπα, αν προτιμάτε – εκτός του αρχικού βέβαια) πραξικοπήματα στη γείτονα Τουρκία, η αίσθηση είναι πως το πρόβλημα δεν το έχει μόνον η Ελλάδα αλλά περίπου ολόκληρος ο πλανήτης. Και σίγουρα η Ευρώπη, ειδικά μετά τις εξελίξεις στην Ιταλία.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Η γενικευμένη δυσφορία απέναντι στην ίδια τη δημοκρατία. Εάν οι «απρόσωπες αγορές» απείλησαν τις δημοκρατικές διαδικασίες, τώρα φαίνεται πως έρχονται οι ίδιοι οι λαοί για να τις αποτελειώσουν. Η μετάβαση προβλέπεται μακρά και ο καθένας από εμάς ελπίζει απλώς στο λιγότερο κακό σενάριο, υπολογίζοντας από μέρα σε μέρα. Πέραν αυτού του στενού ορίζοντα, το μέλλον της Ευρώπης, της Δύσης, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της ειρήνης εν τέλει, είναι άδηλο. Τρία «όχι» στη δημοκρατία δεν είναι μικρό πράγμα... 

ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

.Χρέος και λιτότητα: προσοχή στη σειρά...

Απογοητεύεσαι όταν υιοθετείς συνθήματα εκεί όπου χρειάζονται συγκεκριμένες αποφάσεις. Χειρότερα, όμως, είναι να περάσει η ψυχολογική αυτή κατάσταση σε όλους εκείνους που παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις. Στο θέμα του χρέους έγινε αυτό ακριβώς το λάθος: υιοθετήθηκαν συνθήματα και αγνοήθηκαν όλες οι πρακτικές πλευρές του ζητήματος.

Εδώ και πολύ καιρό, τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν ότι χωρίς τη ρύθμιση του χρέους σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών η οικονομία δεν θα βγει από την ύφεση. Πολλοί από εμάς συμφώνησαν ότι θα ήταν εξαιρετικά πρόσφορο να ανακοινωθεί μια συνολική ρύθμιση του χρέους, ανεξαρτήτως των βημάτων και των ειδικών προϋποθέσεων που θα επιλεγούν μέχρι την ολοκλήρωση του σχεδίου. Η αντίληψη αυτή κέρδισε, όπως ήταν αναμενόμενο, τους περισσότερους νουνεχείς αναλυτές. Η κυβέρνηση, όμως, δεν στάθηκε εκεί και δεν φρόντισε να κεφαλαιοποιήσει το όφελος από τη συμφωνία μεταξύ όσων επιθυμούν τη μακρόπνοη λύση, δηλαδή μια οριστική ρύθμιση του κρατικού χρέους της Ελλάδας έναντι των κρατών της Ευρωζώνης.

Φάνηκε, ωστόσο, γρήγορα ότι παρόμοια συμφωνία δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί στον χρόνο που περίμενε η κυβέρνηση, ακόμη και μετά τη μεσολάβηση του Ταμείου, το οποίο έσπρωχνε (και σπρώχνει) στην ίδια κατεύθυνση, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο ή για τους ίδιους λόγους.

Η αντίληψη που έχουν τα κυβερνητικά στελέχη για το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος, τη σχέση του με την οικονομική κρίση και τις συμφωνίες βοηθείας μέσω των οποίων αποφύγαμε την πτώχευση του κράτους, εμποδίζει στην αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος.

Χαρακτηριστικά της σύγχυσης ήταν όσα είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης. Το πρόβλημα «χρέος» αντιμετωπίζεται ως απότοκο της πολιτικής λιτότητας και όχι το ανάποδο, όπως θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος. Είπε, ο κ. Πρόεδρος: «Η πολιτική λιτότητας η οποία επεβλήθη δημιούργησε μια τεράστια κρίση χρέους».

Αν διαβάσουμε ανάποδα τη σκέψη του κ. Προέδρου, αν δηλαδή δεν είχαν ληφθεί μέτρα λιτότητας, ούτε από την κυβέρνηση Καραμανλή, την άνοιξη 2009, ούτε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, την άνοιξη 2010, τότε η κρίση χρέους δεν θα είχε φανερωθεί. Ισχυρίζεται προφανώς ο ίδιος ότι κρίση χρέους είναι η άνοδος του ποσοστού του χρέους επί του ΑΕΠ.

 Και όχι το πραγματικό γεγονός ότι οι αγορές, τρομαγμένες από το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος, απώλεσαν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας να εξυπηρετεί το χρέος της. Λόγω της συρρίκνωσης του ΑΕΠ, είπε ο κ. Πρόεδρος, «άλλαξε το κλάσμα και γι’ αυτό αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα» της κρίσης χρέους. Πίσω από μια σωστή, όσο κι αυτονόητη, παρατήρηση κρύβεται το «μυστικό» της τόσο κακής διαπραγμάτευσης που διεξάγει η Ελλάδα στο θέμα μιας συνολικής ρύθμισης των χρεών μας.

Ο κ. Πρόεδρος, και μαζί του όλοι όσοι θα προτιμούσαν να ξυπνήσουν μια μέρα και το χρέος να έχει γίνει ...καπνός, ξεκινά ανάποδα. Διαπιστώνει ότι μίκρυνε το ΑΕΠ, κάνει τη διαίρεση με το τρέχον χρέος και βρίσκει ότι το «ποσοστό» ανέβηκε. Αυτή πράγματι ήταν η κατάσταση την πρώτη διετία της κρίσης και της ύφεσης. Το 2008, πρώτο έτος της ύφεσης, το χρέος αντιστοιχούσε στο 109,4% του ΑΕΠ, όταν στην αρχική τριετία Καραμανλή ήταν στο 104,7%. Το 2009 όμως, οπότε απέτυχε η προσπάθεια της κυβέρνησης να ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα με έναν συνδυασμό ανόδου των κρατικών δαπανών και ασυλίας της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, ενώ και η κυβέρνηση Παπανδρέου αδιαφόρησε, η αναλογία πήγε 126,7%!

Δεν ξέρω τι λέει ο κ. Πρόεδρος για το «κλάσμα», αλλά σε... πολύ πραγματικά ευρώ το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης ήταν 264 δισ. το 2008, στο οποίο προστέθηκαν 37 δισ. το 2009 και επί αυτών βάλαμε άλλα 30 δισ. για να φθάσουμε στα 330,6 δισ. ευρώ. Από εκείνο το επίπεδο πέσαμε στα 305,1 δισ. ευρώ το 2012, αν και τα κρατικά ελλείμματα συνεχίστηκαν παρ’ όλη τη λιτότητα: 21,2 δισ. έλλειμμα το 2011 και 16,9 δισ. το 2012 και άλλα 23,5 δισ. το 2013 και ακόμη 5,5 δισ. το 2014, ένα άθροισμα 67,1 δισ. που χρειάστηκε να καλυφθεί με διακρατικό δανεισμό εν μέσω μνημονίων.

Συνολικά, σε μια δεκαετία, από το 2004 μέχρι το 2014, το κράτος είχε συνολικό έλλειμμα 193 δισ. ευρώ! Τα οποία προστέθηκαν στα 183 δισ. ευρώ χρέους του 2004. Ο κ. Πρόεδρος διαβεβαιώνει τον πειθήνιο δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης: «Θεωρούσα πάντοτε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο»· Πόσο μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ο αρχηγός του κράτους είναι σε θέση να προσθέτει και να διαιρεί χωρίς η σκέψη του να μπερδεύεται με άλλους, μάλλον πολιτικάντικους, υπολογισμούς; Με παρόμοιο τρόπο σκέφτονται και στο παρακείμενο Μέγαρο, όπως δείχνει και ο φόβος μπροστά στην απόμακρη λύση για το χρέος.

  ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Ρεύμα από το Ποτάμι…

Με γοργούς ρυθμούς μετακινείται το… Ποτάμι προς τη Ν.Δ., σε πρώτη φάση σε περιφερειακό επίπεδο. Οι λίστες του κόμματος θα έχουν έντονο χρώμα από τη διεύρυνση προς το κέντρο που θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Εδώ και λίγο καιρό έχουν προσεγγιστεί ή «στρατολογηθεί» τοπικά στελέχη του Ποταμιού, αλλά και αρκετοί από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με πληροφορίες μέχρι στιγμής υπάρχει μια μεγάλη ομάδα περίπου 150-200 ατόμων, μεσαίων στελεχών, από όλη τη χώρα, τα οποία λέγεται ότι έχουν…πέραση στις περιοχές τους και συμβολίζουν το άνοιγμα της ΝΔ.

Στον τοπικό και περιφερειακό μικρόκοσμο ήδη πολλά ονόματα συζητούνται. Σε κεντρικό επίπεδο θα αργήσει να φανεί ποιοι θα κινηθούν προς τη ΝΔ, εκτός από τον ανεξάρτητο βουλευτή - προερχόμενο από το Ποτάμι - Ιάσωνα Φωτήλα, το στόμα του οποίου στάζει μέλι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στη λίστα της Ν.Δ. υπάρχουν άλλα δυο τουλάχιστον ονόματα από το χώρο της Κ.Ο. του Ποταμιού, ο ένας είναι ο Γιώργος Μαυρωτάς και ο άλλος ο Γιώργος Αμυράς. Και έπεται και συνέχεια…

.Βόμβες Καμμένου για τις σχέσεις Κοτσώνη – Κουρτάκη

Βόμβες μεγατόνων, που αλλάζουν τα δεδομένα και στην υπόθεση του ναρκοκαραβιού Noor 1 και στις σχέσεις που έχουν επιχειρηματίες, εκδότες, εφοπλιστές και «δημοσιογράφοι», έπεσαν χθες στην Ευελπίδων. Συγκεκριμένα, μάρτυρες που κατέθεταν αποκάλυψαν ότι ο επικεφαλής της εφημερίδας «Παραπολιτικά» Γιάννης Κουρτάκης είχε στενές σχέσεις με τον Αιμίλιο Κοτσώνη, ήδη καταδικασθέντα πρωτοδίκως σε 10ετή κάθειρξη για τη διακίνηση 2,1 τόνων ηρωίνης με το δεξαμενόπλοιο Noor 1.

Η δίκη, αφορούσε την αγωγή που έχει καταθέσει ο επικεφαλής των «Παραπολιτικών» σε βάρος του υπουργού Άμυνας και προέδρου των ΑΝΕΛ Πάνου Καμμένου με την οποία ζητά αποζημίωση 99.956 ευρώ για ηθική βλάβη.

Αφορμή στάθηκε tweet του κ. Καμμένου στο οποίο αναφερόταν το όνομα του κ. Κουρτάκη και δίπλα υπήρχε η λέξη «Noor 1».

Συγκεκριμένα, η ανάρτηση του υπουργού στο twitter ανέφερε: «Συνεχίζει την επίθεση μήπως γλιτώσει από τη Δικαιοσύνη ο Κουρτάκης, όπως και τα πάρτι των 60.000 ευρώ», ενώ προσέθεσε την επισήμανση (hashtag) «#Noor 1».

Ο Καμμένος, λοιπόν, μπορεί να κάνει λάθη σε άλλες περιπτώσεις, στη συγκεκριμένη αποδείχθηκε γάτος και ξεσκέπασε αυτό που κάποιοι θέλουν σώνει και καλά να κρύψουν. Ότι δηλαδή ο Κουρτάκης και ο όμιλος των Παραπολιτικών έχουν σχέση με τον Αιμίλιο Κοτσώνη, αλλά και με άλλα... μεγάλα ονόματα του Πειραιά.

Ο χαμός έγινε ωστόσο όταν αποκαλύφθηκαν και στοιχεία για τη στενή σχέση του εκδότη των Παραπολιτικών και του Κοτσώνη. Η συνήγορος και σύζυγος του Πάνου Καμμένου, κ. Τζούλη, αποκάλυψε ότι «ο Γιάννης Κουρτάκης έχει σχέση με τον Αιμίλιο Kοτσώνη, καταδικασμένο για την υπόθεση του Noor 1. Ο Κοτσώνης ήταν στέλεχος στο Μετρόραμα, εφημερίδα που συστεγαζόταν με τα «Παραπολιτικά» στο κτήριο της οδού Ιάσονος 2 στον Πειραιά. Ο Γιάννης Κουρτάκης είναι έμμισθος υπάλληλος του Αιμίλιου Κοτσώνη, εξ ου και το συγκεκριμένο hashtag».

Συνεχίζοντας η Έλενα Τζούλη επισήμανε: «Ο Κουρτάκης έχει άμεση σχέση με τον Κοτσώνη, όχι με την υπόθεση του Noor 1. Γιατί άραγε ο επικεφαλής των Παραπολιτικών δεν έχει γράψει ποτέ σε κανένα του δημοσίευμα, για μια τόσο σημαντική υπόθεση όπως το Noor 1, ότι ως βασικός εγκέφαλος φέρεται ο Κοτσώνης; Επίσης, γιατί αφού λέει ότι θίγεται ο ενάγων, ζητά συνέντευξη συνεχώς από τον Πάνο Καμμένο»;

Υπόψιν του δικαστηρίου, προς απόδειξη των ισχυρισμών, τέθηκαν τρία ΦΕΚ με τους ισολογισμούς της εταιρείας METRORAMA ΕΠΕ καθώς και τροποποίηση του καταστατικού για τη μεταφορά έδρας στο Δήμο Πειραιά επί της οδού Ιάσονος 2, στα οποία αναφέρεται ως νόμιμος εκπρόσωπος ο Αιμίλιος Κοτσώνης, όπως και η ταυτότητα της εφημερίδας όπου εμφανίζεται ως σύμβουλος έκδοσης ο Γ. Κουρτάκης.

Όλως τυχαίως δηλαδή, τα «Παραπολιτικά» και το «Μetrorama» μοιράστηκαν την ίδια στέγη, είχαν την ίδια έδρα, επί της οδού Ιάσονος 2 στον Πειραιά...

Ο δε Καμμένος τόνισε «Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κοτσώνης είναι εργοδότης του Κουρτάκη, είναι ίδια επιχείρηση το «Μετρόραμα» και τα «Παραπολιτικά», για αυτό έκανα τη συγκεκριμένη αναφορά.

«Επίσης, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι σύμφωνα με την αναφορά μυστικού μάρτυρα της υπόθεσης Noor 1, που βρίσκεται στη φυλακή, ο Αιμίλιος Κοτσώνης είχε την ίδια φρουρά με αυτή των Παραπολιτικών».

.Ούτε η Στάζι...

Πριν από μερικούς μήνες απειλήθηκε να τιναχθεί στον αέρα η διαπραγμάτευση με την τρόικα γιατί υπήρξε διαρροή συνομιλιών της Βελκουλέσκου με τον προϊστάμενό της Τόμσεν. Η συνομιλία έγινε όταν η εκπρόσωπος του ΔΝΤ ήταν στο Χίλτον και κάποιο «πουλάκι» έπιασε τα όσα έλεγε και τα σφύριξε στο Μέγαρο Μαξίμου το οποίο και τα χρησιμοποίησε κατά το δοκούν.

Κατά τη διάρκεια της «Παππαδειάδας», δηλαδή της περιπέτειας με τις τηλεοπτικές άδειες, διέρρευσαν προσωπικά e-mail ανώτατου δικαστή του ΣτΕ ο οποίος με τον τρόπο αυτό απειλήθηκε και εκβιάστηκε, προφανώς για να συνταχθεί με τις επιλογές της κυβέρνησης. Κανείς δεν απάντησε για την υποκλοπή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, ακόμη περιμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας.

Πριν από λίγα 24ωρα το ΚΚΕ κατήγγειλε σοβαρή περίπτωση υποκλοπών, και σίγουρα ο Περισσός δεν είναι Παύλος Χαϊκάλης και ψεκασμένοι για να καταγγέλλουν ψεύτικες δωροδοκίες. Μάλιστα κάποιοι υπονοούν ότι τις υποκλοπές κάνουν μυστικές υπηρεσίες.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει καταγγείλει κατά καιρούς έναν ολόκληρο μηχανισμό που έχει στήσει η κυβέρνηση με ακροδεξιά και ακροαριστερά site σε κοινή γραμμή, με τρολ του διαδικτύου που καλοπληρώνονται για να κάνουν διαδικτυακό πόλεμο, με πληρωμένους από τον Νίκο Παππά, μάλλον με... δικά του λεφτά, δημοσιογράφους για να στήνουν site ενημέρωσης της Συριζαίϊκης προπαγάνδας. Ο Δαβαράκης το έχει ομολογήσει δημοσίως υπάρχουν κι άλλοι... Ολυμπιακών διαστάσεων ή κάτι νούμερα που κάποτε έγλειφαν το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια προσκολλήθηκαν στον Παππά για να βγάλουν κανένα μεροκάματο.

Τον τελευταίο καιρό στον μιντιακό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, βγήκε και ένα εκδοτικό υπερόπλο το οποίο κάθε Κυριακή στοχοποιεί τους «εχθρούς» του ΣΥΡΙΖΑ και εκτελεί συμβόλαια εναντίον τους. Κυρίως με αστήριχτες κατηγορίες, λάσπη στον ανεμιστήρα, προϊόντα υποκλοπών ή φακέλων που κρύβονται στα υπόγεια της Κατεχάκη και άγνωστο πως φτάνουν στα χέρια των... μεγαλοδημοσιογράφων της αριστεράς.

Για να μην πούμε για το τι συμβαίνει στα υπόγεια του Μαξίμου, για τις προσλήψεις bloggers από την κυβέρνηση για να ενισχυθεί η επικοινωνιακή επίθεση αλλά και για τους «διαδικτυακούς φίλους» που ταξιδεύουν και τζάμπα μέχρι την Κούβα.

Το ακόμη πιο ανησυχητικό, το οποίο έχουμε θίξει και στο Antinews, χωρίς βεβαίως, απάντηση, είναι ότι στην Αθήνα κυκλοφορούν βαλιτσάκια υποκλοπών, τόσο με κυβερνητική σφραγίδα όσο και με επιχειρηματική. Κλέβουν συνομιλίες, απειλούν, εκβιάζουν με εγγραφές πολύ περίεργες και στην ουσία κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι λέει και πώς να το πει. Όλοι μιλούν με γρίφους ή με «πακιστανικά» τηλέφωνα για να μην τους πιάνουν τα βαλιτσάκια και οι μυστικές υπηρεσίες.

Ίσως στην κυβέρνηση να έχουν κάνει μαθήματα παρακολουθήσεων και δημιουργίας ενός κράτους που θα ελέγχεται από την υπέρτατη εξουσία. Στην Ανατολική Γερμανία με την Στάζι, αλλά και στη Ρωσία, την Κίνα, τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ είχαν καλούς δασκάλους που θα μπορούν να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να στήσει αυτό το βορβορώδες τοπίο.

Ένας υπόνομος, ένας βόθρος στον οποίο έχουν πέσει βρόμικοι πολιτικοί, δημοσιογραφικοί αλήτες, διαδικτυακά τρωκτικά, πράκτορες της ΚΥΠ, εν υπηρεσία ή συνταξιούχοι που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έναντι αμοιβής, και άλλα κατακάθια.

Το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μην καταρρεύσει χρησιμοποιώντας όλες τις άθλιες μεθόδους των απολυταρχικών καθεστώτων.