.Τσακαλώτος, εντός και εκτός

Με την πάροδο του χρόνου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιβεβαιώνει τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει εντός και εκτός κόμματος και χώρας. Μια ισχυρή αντιμνημονιακή φωνή, κύριος εκφραστής των «53», που διαπραγματεύθηκε και εφαρμόζει ένα σκληρό μνημόνιο, αλλά παραμένει δημοφιλής στο κομματικό ακροατήριο, συχνά χωρίς να αμφισβητείται η ειλικρίνεια προθέσεων, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους.

Και αν δεν αιφνιδίασε με την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη της νέας Κεντρικής Επιτροπής, έχει ενδιαφέρον η σχέση που αναπτύσσει με τους διεθνείς παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική πορεία της χώρας.

Οι θεσμοί δυσπιστούν και διαφωνούν σε πολλά. Ωστόσο, αναγνωρίζουν μια λογική σε αρκετά από τα επιχειρήματά του, ακόμη και αν δεν συμφωνούν απαραίτητα με τη γενικότερη πολιτική που αυτά αντανακλούν, ενώ διαπιστώνουν και κάποια πρώτα στίγματα αξιοπιστίας.

Είναι ο αέρας του εξωτερικού, η άριστη χρήση της αγγλικής γλώσσας, είναι ότι, όταν λέει «ο Βόλφγκανγκ» και «η Κριστίν», δείχνει να το εννοεί και να μην προσποιείται, είναι η σύγκριση με το αλαζονικό και συγκρουσιακό ύφος του προκατόχου του, πιθανώς όλα μαζί. Γεννημένος στο Ρότερνταμ, ίσως έχει και έναν ιδιαίτερο δίαυλο επικοινωνίας με τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup. Σε κάθε περίπτωση, αντιμετωπίζεται ως σοβαρός συνομιλητής.

Μιλώντας πρόσφατα με στελέχη των θεσμών που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, εισέπραξα μια αναγνώριση για τον ρόλο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, όπως και του Γιώργου Χουλιαράκη, ο οποίος αποτελεί μια εθνικά χρήσιμη σταθερά από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο, με αποκορύφωμα τη μοναχική περίοδο που επιχειρούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του Γιάνη Βαρουφάκη.

 Ο κ. Τσακαλώτος περιγράφεται ως μαχητικός διαπραγματευτής, ως ένας υπουργός Οικονομικών που διεκδικεί αυτό που νομίζει ότι μπορεί και πρέπει να εξασφαλίσει, αλλά ο οποίος ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι στο ευρωπαϊκό περιβάλλον –κάτι που ισχύει και ευρύτερα στο διεθνές– το «κλειδί» είναι ο συμβιβασμός.

 Και πως, εφαρμόζοντας άλλη μια θεμελιώδη αρχή της Ενωσης, από τη στιγμή που συμφωνήσει σε κάτι, δείχνει αποφασισμένος να το υλοποιήσει. Τον περιγράφουν ως στέρεο (solid) οικονομολόγο, με τον οποίο προφανώς έχουν πολλές διαφωνίες. Αλλά έτσι λειτουργεί η ευρωπαϊκή οικογένεια.

Από εθνική σκοπιά, το πρώτο βήμα είναι ο υπουργός να εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και επαγγελματική επάρκεια την Ελλάδα στα διεθνή φόρα όπου συμμετέχει και στα οποία λαμβάνονται αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της χώρας. 

Αφού διασφαλιστεί το πρώτο αυτό βήμα –κάτι αυτονόητο σε άλλες χώρες, αλλά όχι απαραίτητα στη δική μας– ακολουθεί η συζήτηση περί της ορθότητας ή όχι της πολιτικής που εφαρμόζουν ένας πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο. Και εκεί, φυσικά, τα περιθώρια για αντιπαράθεση ουσίας είναι μεγάλα

.  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Οταν το κράτος συναντά το κόμμα

​​«Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε!», αναφώνησε ο κ. Τσίπρας όταν το συνέδριο, το «σώμα» κατά τον πρόεδρο του κόμματος, αποφάσισε ότι μόνον ένα στα τέσσερα μέλη του καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος, της Κεντρικής Επιτροπής, θα μπορεί να συμμετέχει σε κρατικές θέσεις εξουσίας.

 Γρήγορος υπολογισμός έδειχνε ότι αν συνυπολογιστούν και οι βουλευτές στην έννοια «κράτος», τα μέλη της Κ.Ε. θα ήσαν εντελώς διαφορετικά από τα στελέχη του κόμματος στα οποία ο κ. Τσίπρας εμπιστεύεται το κράτος. Θα μπορούσε να ζητήσει τη διόρθωση ο πρόεδρος του συνεδρίου, αλλά για να αποφεύγονται περαιτέρω μπλεξίματα, το πήρε πάνω του ο Αλέξης Τσίπρας. 

Σε τελευταία ανάλυση, δικό του είναι το κόμμα! Τουλάχιστον μέχρις ότου χάσει την εξουσία, αυτός και μόνον, μαζί με την πολύ στενή ομάδα ανθρώπων «του», θα κάνει κουμάντο στο κράτος. Ως προς αυτό δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεται να μάθουν: κράτος και κόμμα έσονται εις σάρκα μίαν και μοναδική. Το δίδαξε ο Λένιν, το είχαν όμως «ευαγγέλιο» όλα τα κυβερνητικά κόμματα της χώρας, πριν και μετά τη δικτατορία, αφού ως προς αυτό (και αρκετά άλλα, δυστυχώς) η μεταπολίτευση δεν βελτίωσε ιδιαίτερα την ποιότητα της δημοκρατίας.

Το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, όπως το είχαμε προβλέψει, ένα συνέδριο στέψης του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που έφερε την ευρύτερη κομμουνιστική παράταξη από την ήττα του ένοπλου εμφυλίου στη νίκη του συγκεντρωτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι μικρό πράγμα! 

Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε, στην εποχή του, την εκλογή κι επανεκλογή του ριζοσπαστικού Κέντρου, αρχίσαμε να αισθανόμαστε μια κάποια ασφάλεια, και ορθώς, επειδή φάνηκε ότι η πολυκομματική δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει και στην Ελλάδα. Στην πράξη πάντως, η εναλλαγή των κομμάτων δεν βοήθησε το κράτος να αντιμετωπίσει τις πάμπολλες αδυναμίες του. Το διαπιστώσαμε με τον χειρότερο τρόπο όταν ο λαός χρειάστηκε αρωγό για να κρατηθεί όρθιος απέναντι στην ορμή της κρίσης.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί τα κόμματα δεν έχουν, επί σαράντα χρόνια, αντιληφθεί ότι αυτό που χρειάζονται για να αφήνουν πίσω τους έργο άξιο αναφοράς είναι έναν πολύ πιο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Αντιθέτως, αυτό που κάθε φορά επιδιώκουν είναι να φτιάξουν το δικό τους, κομματικώς ελεγχόμενο, κράτος.

Ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τον ίδιο δρόμο: θα την πατήσει και αυτός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την πάτησαν οι προηγούμενοι. Επιδιώκοντας τη συγκρότηση του δικού τους κράτους, έναν μηχανισμό εξουσίας αυστηρά ελεγχόμενο από τη μικρή ομάδα του Μαξίμου και το μονολιθικό κόμμα του Τσίπρα, με τη βοήθεια βεβαίως του ακροδεξιού εθνικιστή συμμάχου που του προσέφερε η συγκυρία της βαθιάς κρίσης και η ανοργανωσιά της δεξιάς παράταξης. Αλλωστε, το κόμμα του δεύτερου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει μετά τις επόμενες εκλογές· θα το έχει καταβροχθίσει το κομματικό κράτος. 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.O ΣΥΡΙΖΑ Νο2 (και του Πάνου Καμένου) είναι εδώ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 2 είναι εδώ. Γεννήθηκε στο 2ο Συνέδριο του κόμματος στο οποίο καταδείχθηκε το νέο χαρακτηριστικό του: ούτε στροφή στην σοσιαλδημοκρατία – την οποία ακόμη και ο Δημήτρης Παπαδημούλης αποκήρυξε… -, ούτε στροφή προς τα Αριστερά, την οποία ακύρωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όταν είπε το περίφημο πλέον «όλοι μαζί τα κάναμε, όλοι μαζί αποφασίζουμε, όλοι μαζί εφαρμόζουμε».

 Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας μηχανισμός εσωτερικών συμβιβασμών με μοναδικό στόχο τη διαχείριση της διακυβέρνησης, για όσο μπορέσει και για όσο αντέξει. Αλλωστε συζήτηση περί συμμαχιών στο εσωτερικό δεν έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο «εχθρούς» (όπως φάνηκε στις περισσότερες ομιλίες) και έναν ξεκάθαρο σύμμαχο: τον «σύντροφο» Πάνο Καμένο, ο οποίος κρατά στα χέρια του και τις τύχες της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο...

 Το συνέδριο του προηγούμενου τετραημέρου δεν περιελάμβανε καμία ιδεολογική αναζήτηση και αγωνία. Τα κύρια ζητήματα ήταν αν οι βουλευτές θα δίνουν τις αποζημιώσεις τους στο κόμμα και αν θα είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν για να υπηρετήσουν το κόμμα. Κυριάρχησε επίσης η προσπάθεια εξεύρεσης ενός κοινού άλλοθι για όσα έχουν γίνει τους τελευταίους 20 μήνες και για να διαμορφωθούν νέες εσωκομματικές ισορροπίες και συσχετισμοί, ώστε το κόμμα να μπει πιο βαθιά στην κυβέρνηση και στο κράτος και να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι.

Και το άλλοθι αυτό ήταν εύκολο: «Αν αποτύχουμε εμείς θα ξαναέλθουν οι άλλοι».

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να περιορίσει την δράση των τάσεων και κατάφερε να επανεκλεγεί με ένα ποσοστό ολοκληρωτικό, πέριξ του 93%.

Χρειάστηκε όμως να ακυρώσει και μία ψηφοφορία στην οποία είχε κριθεί ο περιορισμός της παρουσίας κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών στην Κεντρική Επιτροπή. Το έκανε αυτό πιθανώς επειδή έτσι περιοριζόταν και ο δικός του έλεγχος επί του οργάνου. Η επανεκλογή στην Βουλή είναι άλλωστε το ζητούμενο για όλους τους αιρετούς και αυτό είναι πάντα ένα χαρτί στα χέρια του κ. Τσίπρα…

Οι 53+ «κατέβασαν ένα κείμενο από το οποίο απουσίαζαν οι αιχμές και οι (α)γωνίες και κυριαρχούσε η προειδοποίηση «δεν θα γίνουμε το νέο ΠΑΣΟΚ».

Αλλωστε, τι κριτική να ασκήσει η νέα «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος, όταν ο άτυπος επικεφαλής της και υπουργός Οικονομικών εφαρμόζει το πιο σκληρό από όλα τα προηγούμενα μνημόνια και διαμηνύει ότι δεν υπάρχουν στο κόμμα«δεξιοί» που εφαρμόζουν πολιτική και «αριστεροί» που ασκούν κριτική; Και όταν οι 53+ την ίδια στιγμή δίνουν μάχες προκειμένου στελέχη τους να διοριστούν στην διοίκηση του Υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων;

 Αν κάτι μπορεί να σημειωθεί ως αξιομνημόνευτο στιγμιότυπο του συνεδρίου, αυτό ήταν η ομιλία του Πανου Σκουρλέτη. Ο υπουργός Ενέργειας είπε και από το κομματικό βήμα ένα δυνατό «όχι» στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ασχέτως αν αυτή έχει ήδη ψηφιστεί με τα τελευταία προαπαιτούμενα.

Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Σκουρλέτης μάλλον ενημέρωσε από το βήμα του συνεδρίου ότι δεν επιθυμεί να παραμείνει στην θέση του και έδειξε ότι ίσως από αυτόν να ξεκινά εν τέλει το ντόμινο του ανασχηματισμού, όποτε και αν γίνει αυτός.

Κατά τα λοιπά, ο κ. Τσίπρας μίλησε για τρεις δύσκολους μήνες – βάζοντας ένα χρονοδιάγραμμα που έως και σήμερα δεν είχε κανείς υπόψη (μήπως αυτός είναι ο απώτατος χρόνος των εκλογών;) και προανήγγειλε μία παράταση της αξιολόγησης, συνδέοντας το κλείσμό της με την συζήτηση για το χρέος.

Στο φόντο όλων αυτών δεσπόζει ο νέος εσωκομματικός συσχετισμός δυνάμεων.

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για την νέα ΚΕ δείχνουν ότι οι 53+ έχουν κατά πάσα βεβαιότητα συμμαχήσει με την «ομάδα Μπανιά» και μάλλον ελέγχουν το κόμμα.

Αυτό φάνηκε στα πρώτα αποτελέσματα της ψηφοφορίας, απ’ όπου οι πληροφορίες έφεραν έως τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας τον Νίκο Φίληνα προηγείται και να ακολουθεί ο κ. Τσακαλώτος, ο Γιάννης Δραγασάκης, οΝίκος Βούτσης, ο Νίκος Παππάς και ο κ. Σκουρλέτης.

Προς διάλυση κάθε αμφιβολίας δε, το συνέδριο και το «βαθύ» κόμμα φαίνεται πως γοητεύεται από την παρουσία και την δράση του Παύλου Πολάκη, ο οποίος επίσης βρισκόταν ψηλά στην σειρά εκλογής…

 Άγγελος Κωβαίος

.Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων…

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ ένα έθνος είναι η παρακμή διά του μιθριδατισμού, ή ίσως η παρακμή συνοδεύεται πάντοτε από αυτόν: Σιγά, σιγά συνηθίζεις το δηλητήριο και την έκπτωση.  Ίσως. Πάντως, οι Έλληνες και σε παρακμή βρίσκονται και την έχουν αποδεχθεί δια του μιθριδατισμού.

 Καθημερινά, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ και όχι πλέον αδιόρατα επιταχύνεται η πτώση και η κατάπτωση ενός έθνους που κάποτε έβγαζε Μακρυγιάννηδες και Καραολήδες. Ενός έθνους που σέρνεται πια σε βρώμικες πόλεις, σε θλιβερές πλατείες και εξαντλείται κάθε πρωί στα τουρκοσήριαλ...

 Καθόλου τυχαία, κυβερνιέται από τους αθλίους που ανέδειξε στο προσκήνιο μέσα από την κρίση. Αυτό ακριβώς είναι το βαρύτερο σύμπτωμα της παρακμής. Όταν απέναντι στην κρίση δεν προτάσσεις τους καλύτερους που έχει το έθνος σου, αλλά αντίθετα αναδεικνύεις τους χειρότερους. Ξεκίνησαν από τον ΓΑΠ και κατέληξαν στον Τσίπρα.

Τι πιο χαρακτηριστικό από τους δήθεν αντισυστημικούς τους οποίους παρήγαγε μέσα στα έξι χρόνια της κρίσης, τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Σώρρα, τον Βασίλη Λεβέντη και εσχάτως τον άλλοτε Κώστα Ζουράρι. Σε μια χώρα που βουλιάζει στη φτώχεια, την ανέχεια, όπου η φυγή γίνεται το αποκλειστικό όραμα των νεότερων γενιών, καθώς προχωράει ανελέητη, δρεπανηφόρα, η εκπτώχευση, η συρρίκνωση, η ισλαμοποίηση, η νεοθωμανική απειλή.

Πλέον δε, αφού οι αθλιότεροι όλων ανέλαβαν να ξεπουλήσουν και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπρέπειας που διαθέταμε ως έθνος, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Πούτιν ο … Ολάντ, αναφέρονται πια στην Ελλάδα σαν ένα ανύπαρκτο μέγεθος, η τύχη της οποίας ενδιαφέρει όλο και λιγότερο και πλέον η ίδια η αποσταθεροποίησή της δεν τρομάζει κανέναν.

Γι’  αυτό εξάλλου, ο Ερντογάν διεκδικεί πλέον και τη Θεσσαλονίκη. Και οι ναιναίκοι του υπουργείου Εξωτερικών διακηρύττουν απλώς πως η Θράκη είναι ελληνική, αντί να ανακαλέσουν αμέσως τον πρέσβη από την Άγκυρα στην Αθήνα. Εξάλλου είναι γνωστή η τακτική τους, «να μην πέσουμε στην παγίδα της πρόκλησης» και έτσι, να το καταπιούμε και αυτό.

Και μέσα σ’  όλα αυτά, το κόμμα των διορισμένων «συνεδριάζει» και ορχείται με τα αντάρτικα που τους παίζει ο Ζουράρις. Και η μεγαλύτερη καταισχύνη μου είναι πως ανάμεσά τους βρίσκονται και παλιοί «σύντροφοι».

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία, ότι ξοφλήσαμε», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Η πένα μου –ίσως και ο υπολογιστής μου– δεν βρίσκει δυστυχώς σύμφωνα και φωνήεντα για να περιγράψει την κατρακύλα που έχουμε πάρει. Τα λόγια παύουν πλέον να έχουν νόημα, μοιάζει σαν να έχουν ειπωθεί τα πάντα και να ζητάνε απεγνωσμένα ρεύμα μόνο από την ψυχή μας, για όσους έχουμε ακόμα ψυχή.

Το τελευταίο καταφύγιο, η τελευταία ελπίδα μου, είναι η ντροπή. Η ντροπή για την κατάντια μας. Όσοι ακόμα μπορούν να ντρέπονται είναι η ελπίδα του έθνους μας. Η ντροπή είναι το τελευταίο μας όπλο.

.Νέα ακραία πρόκληση Ερντογάν για Θράκη και Θεσσαλονίκη

Από τη Θεσσαλονίκη, τη Θράκη, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη μέχρι τη Λιβύη και σχεδόν όλη τη Μέση Ανατολή περιλαμβάνει η «Τουρκία της καρδιάς» του Ταγίπ Ερντογάν, που, ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, ονειρεύεται το νεο-οθωμανικό χαλιφάτο του και τον εαυτό του στη θέση του χαλίφη. Στις -ούτως ή άλλως- ακραία προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν, τις οποίες, μάλιστα, έκανε μιλώντας στο Πανεπιστήμιο της Ριζούντα που φέρει το όνομά του (!), προστέθηκε ένα λάθος στο τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων από την Τουρκία.

Σε αυτό αποδιδόταν στον πρόεδρο της γείτονος η δήλωση ότι ζητάει δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση της Θράκης. Γεγονός που προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη διπλωματική ένταση, ακόμα και ερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, για να διευκρινιστεί στη συνέχεια, όμως, ότι δεν ανέφερε επί λέξει κάτι τέτοιο.

Μόλις μερικές εβδομάδες αφότου ετάχθη κατά της Συνθήκης της Λωζάννης, τώρα ο κ. Ερντογάν παρουσίασε το «όραμα» για την «Τουρκία της καρδιάς του». Οπως και την προηγούμενη φορά, οπότε με αφορμή την κριτική του κατά της Συνθήκης της Λωζάννης έκανε λόγο για ιδιαίτερη εγγύτητα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου με τα τουρκικά παράλια, έτσι και τώρα μίλησε για Θεσσαλονίκη και Δυτική Θράκη. 

Ωστόσο, όπως και τότε απέφυγε να αμφισβητήσει τα σύνορα που διαμορφώθηκαν κατά τον 20ό αιώνα, το ίδιο έπραξε -εντέχνως- τώρα. «Σεβόμαστε βεβαίως τα φυσικά σύνορα, όμως κανείς δεν μπορεί να βάλει όρια στην καρδιά μας, και δεν θα το επιτρέψουμε», ανέφερε χαρακτηριστικά. Να σημειωθεί πως, προ μηνών, αναφερόμενος -και- στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, πάλι είχε στραφεί κατά της Συνθήκης της Λωζάννης.

Από τη Μοσούλη στη Θεσσαλονίκη

«Η Τουρκία δεν είναι μονάχα η Τουρκία», είπε χαρακτηριστικά ο Ταγίπ Ερντογάν, για να προσθέσει: «Αλλα είναι τα φυσικά μας σύνορα κι άλλα τα σύνορα της καρδιάς μας. Αυτά πρέπει να τα ξεχωρίσουμε». Ο ίδιος επίσης ανέφερε πως, «εκτός από τα 79 εκατομμύρια των πολιτών της, η Τουρκία φέρει ευθύνη απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια αδέλφια μας στη γεωγραφική περιοχή με την οποία μας συνδέουν ιστορικοί και πολιτισμικοί δεσμοί». 

Ο Τούρκος πρόεδρος προέβη σε αυτές τις αναφορές με αφορμή κυρίως την υπό εξέλιξη στρατιωτική επιχείρηση κατά των τζιχαντιστών στη Μοσούλη. Ο ίδιος, ως γνωστόν, στην προσπάθειά του να εμφανιστεί ως «πατερούλης» και «προστάτης» των απανταχού σουνιτών στη Μ. Ανατολή, επιμένει να λάβουν μέρος στην επίθεση, σε αυτή τη μεγάλη σουνιτική πόλη του Ιράκ, τα τουρκικά στρατεύματα. Υπάρχουν, όμως, ισχυρές αντιδράσεις διεθνώς.