.Δεν πάει άλλο

Δεν ξέρουμε αν το έχετε καταλάβει αλλά δεν… έχουμε 2016. Είμαστε ένα χρόνο πίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει την εξουσία, ο λαός ελπίζει και γελά και ξαφνικά έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα.

Όπως και πέρυσι έτσι και τώρα ο εφιάλτης επιστρέφει. Εφιάλτης στην οικονομία με σενάρια διάλυσης και Grexit, εφιάλτης και στην πολιτική με σενάρια για εκλογές και εκλογομαγειρέματα.

Δεν χρειάζεται ο αποτυχημένος Βαρουφάκης για να μας οδηγήσει στα βράχια, υπάρχουν κι άλλοι αποτυχημένοι στην κυβέρνηση. Και ξαφνικά η χώρα βρίσκεται ξανά σε πίεση, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, επιστρέφει ο τρόμος των νέων μέτρων κι ενός τέταρτου μνημονίου, οι δανειστές εμφανίζονται σκληροί, λες και θα ήταν κάτι διαφορετικό. Όταν βλέπουν να τους δουλεύουν ψιλό γαζί τι θα κάνουν; Θα γίνουν όλοι… Σόιμπλε.

Με μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με πέρυσι. Τότε ο λαός πανηγύριζε για την πρώτη φορά αριστερά. Τώρα ο κόσμος βρίζει, οι αγρότες μπλοκάρουν τα πάντα, το κίνημα της γραβάτας είναι όσο ισχυρό ήταν το κίνημα των μπαχαλάκηδων του ΣΥΡΙΖΑ. Συνταξιούχοι τρώνε ξύλο στους δρόμους ενώ οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να κάνουν απεργίες φοβούμενοι τα χειρότερα.

Ο εφιάλτης του 2015 με τη χώρα στην κόψη του ξυραφιού και τον κόσμο σε αριστερή αφασία και ψεκασμένο μέχρι θανάτου δεν είναι πια εδώ. Τώρα έχουμε εφιάλτη με τον κόσμο στα κάγκελα.

Δεν ξέρουμε που θα βγει όλο αυτό. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα κάνει η κυβέρνηση και ο Τσίπρας. Ενδεχομένως να μην μπορεί να κυβερνήσει και να πέσει ζητώντας βοήθεια άλλων κομμάτων.

Μπορεί να μεθοδεύσει εκλογές ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό. Μπορεί να έχουμε οικουμενική, πριν ή μετά τις εκλογές.

Αλλά μπορεί και όλα τα παραπάνω να μην τα προλάβουμε. Μια οικονομική κατάρρευση μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις και μια βαθιά κοινωνική αναταραχή να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Τα μηνύματα που στέλνονται από το εξωτερικό αλλά και από την ελληνική κοινωνία δεν είναι καθόλου αισιόδοξα.

Η ιταμή επίθεση του Σόιμπλε, οι πιέσεις για νέες μεταρρυθμίσεις της Λαγκάρντ και η απαίτηση για περικοπή συντάξεων από τα τεχνικά κλιμάκια είναι σημάδια σκληρής και αδιάλλακτης αντιπαράθεσης που επιλέγουν οι δανειστές απέναντι σε έναν αδύναμο, άβουλο πρωθυπουργό που είναι και κάκιστος διαπραγματευτής.

Παράλληλα, η ενίσχυση των μπλόκων της οργής και η επέκταση των κινητοποιήσεων που βάζει φωτιά σε όλη την Ελλάδα, δημιουργεί νέο τοπίο στη χώρα. Πλέον ο κόσμος δεν είναι μαζί αλλά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα η μάχη θα κριθεί στους δρόμους και όχι στα κομματικά γραφεία. Τώρα οι υποσχέσεις δεν περνάνε άλλο.

Η κυβέρνηση ποσώς μας ενδιαφέρει. Η χώρα όμως βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, ουσιαστικά έχει μπει και πάλι στην εντατική. Μήπως επανέλθει ο φόβος πριν από το θάνατο;

.Στη λούμπα του λαϊκισμού...

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τη φράση του Σόιμπλε, την αγένεια που τον χαρακτηρίζει, ταυτόχρονα με την εξυπνάδα που έχει να σφάζει με το βαμβάκι του αντιπάλους του. Ο Τσίπρας κατάλαβε, όπως παλιότερα και ο Βαρουφάκης, ότι ο Γερμανός είναι κανονικός killer και δεν καταλαβαίνει Χριστό από χώρες, φτώχειες, ικεσίες ή τσαμπουκάδες.

Ο Τσίπρας έπρεπε να του έχει απαντήσει, όμως, ακολούθησε την πεπατημένη Ελλήνων πολιτικών που δεν αντιδρούν γιατί ξέρουν ότι η χώρα είναι αδύναμη. Σκεφτείτε πριν από τρία χρόνια τι έγινε όταν προσβλήθηκε ο Ερντογάν και σηκώθηκε κι έφυγε από το πάνελ.

Όμως, αυτό είναι η μια πτυχή της πολύ σοβαρής υπόθεσης, του περιστατικού αυτού που σημάδεψε το ταξίδι στο Νταβός.

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή ίσως πιο σοβαρή από το αν ο Τσίπρας έχει καταλάβει ότι κάποιος τον είπε ανόητο και αυτός δεν αντέδρασε. Είναι το γεγονός ότι ο Σόιμπλε με την άθλια αυτή επίθεσή του δυναμώνει το κύμα του άκρατου λαϊκισμού στην Ελλάδα. 

Δείτε μόνο ορισμένες εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης πώς αντιμετώπισαν τον Σόιμπλε. Προφανώς για να πουλήσουν φύλλα, αλλά επηρεάζοντας τους πολίτες, εμφανίζουν τους Γερμανούς ξανά ως Ναζί, τους Έλληνες ως «γερμανοφάγους», εμφανίστηκαν ξανά οι περικεφαλαίες των αρχαίων ημών προγόνων και τα διάφορα «μολών λαβέ» από ανθρώπους που δεν έχουν δει όπλο στη ζωή τους και που το μόνο που έχουν κάνει είναι να προβληματίζονται αν θα παίξουν τένις στο κλαμπ ή θα πάνε για σκι στην Αράχοβα.

Η έξαρση του λαϊκισμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη στην Ελλάδα. Δε μιλάμε για την -αν θέλετε- δικαιολογημένη οργή των Ελλήνων κατά των Γερμανών. Αυτή να την αντέξουμε. Μιλάμε για ένα κράμα εθνολαϊκισμού που καλλιέργησε με επιτυχία ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψεκασμένοι και το οποίο μας οδήγησε στην καταστροφή που ζούμε τώρα.

Διότι απλά ο Σόιμπλε με την προκλητικότητά του τελικά προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην ίδια την κυβέρνηση η οποία θα «πουλήσει» στο εσωτερικό ότι: «Αυτός ο κακός Γερμανός φταίει για όλα, εμείς οι καλοί κυβερνώντες πιεζόμαστε, δεν θέλουμε να πάρουμε μέτρα αλλά βλέπετε τον Σόιμπλε που φέρεται... ναζιστικά». Ο τέλειος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης που αρέσκεται στον λαϊκισμό ο οποίος πουλιέται τζάμπα στα περίπτερα και τα τηλεπαράθυρα.

Ωραία, να βρίσουμε τον Σόιμπλε, να καταδικάσουμε τους Γερμανούς, να τους θυμίσουμε το παρελθόν τους, άμα λάχει να πλακώσουμε και κανέναν Γερμανό τουρίστα για να δείξουμε πόσο βαριά είναι η... φούστα του τσολιά.

Όμως, με τα δικά μας προβλήματα τι γίνεται; Με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουμε τι συμβαίνει; Θα συνεχίσουμε να διορίζουμε καθαρίστριες και Συριζαίους; Θα συνεχίσουμε να έχουμε... ανεπάγγελτους στο Δημόσιο; Θα συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε την εισφοροδιαφυγή και τη φοροδιαφυγή;

Με τον εθνολαϊκισμό έγινε ο Τσίπρας πρωθυπουργός και ο Καμμένος κολαούζος του. Με το νέο εθνολαϊκισμό τι άλλο θα δουν τα μάτια μας;

Ή μήπως δεν θα προλάβουμε διότι θα έχει καταστραφεί η χώρα; Και μήπως ο παμπόνηρος Σόιμπλε αυτό ακριβώς επεδίωκε με την φαρμακερή του ατάκα; Να «τσιγκλίσει» τους Έλληνες και να πέσουν ξανά στη λούμπα του λαϊκισμού;