Δεν ξέρουμε αν το έχετε καταλάβει αλλά δεν… έχουμε 2016. Είμαστε ένα χρόνο
πίσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει την εξουσία, ο λαός ελπίζει και γελά και ξαφνικά έρχεται
βροχή, έρχεται μπόρα.
Όπως και πέρυσι έτσι και τώρα ο εφιάλτης επιστρέφει. Εφιάλτης στην
οικονομία με σενάρια διάλυσης και Grexit, εφιάλτης και στην πολιτική με σενάρια
για εκλογές και εκλογομαγειρέματα.
Δεν χρειάζεται ο αποτυχημένος Βαρουφάκης για να μας οδηγήσει στα βράχια, υπάρχουν
κι άλλοι αποτυχημένοι στην κυβέρνηση. Και ξαφνικά η χώρα βρίσκεται ξανά σε
πίεση, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, επιστρέφει ο τρόμος των νέων μέτρων
κι ενός τέταρτου μνημονίου, οι δανειστές εμφανίζονται σκληροί, λες και θα ήταν
κάτι διαφορετικό. Όταν βλέπουν να τους δουλεύουν ψιλό γαζί τι θα κάνουν; Θα
γίνουν όλοι… Σόιμπλε.
Με μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με πέρυσι. Τότε ο λαός πανηγύριζε για την
πρώτη φορά αριστερά. Τώρα ο κόσμος βρίζει, οι αγρότες μπλοκάρουν τα πάντα, το
κίνημα της γραβάτας είναι όσο ισχυρό ήταν το κίνημα των μπαχαλάκηδων του
ΣΥΡΙΖΑ. Συνταξιούχοι τρώνε ξύλο στους δρόμους ενώ οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται
να κάνουν απεργίες φοβούμενοι τα χειρότερα.
Ο εφιάλτης του 2015 με τη χώρα στην κόψη του ξυραφιού και τον κόσμο σε
αριστερή αφασία και ψεκασμένο μέχρι θανάτου δεν είναι πια εδώ. Τώρα έχουμε
εφιάλτη με τον κόσμο στα κάγκελα.
Δεν ξέρουμε που θα βγει όλο αυτό. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα κάνει η
κυβέρνηση και ο Τσίπρας. Ενδεχομένως να μην μπορεί να κυβερνήσει και να πέσει
ζητώντας βοήθεια άλλων κομμάτων.
Μπορεί να μεθοδεύσει εκλογές ελπίζοντας σε κάτι διαφορετικό. Μπορεί να
έχουμε οικουμενική, πριν ή μετά τις εκλογές.
Αλλά μπορεί και όλα τα παραπάνω να μην τα προλάβουμε. Μια οικονομική
κατάρρευση μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις και μια βαθιά κοινωνική αναταραχή
να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Τα μηνύματα που στέλνονται από το
εξωτερικό αλλά και από την ελληνική κοινωνία δεν είναι καθόλου αισιόδοξα.
Η ιταμή επίθεση του Σόιμπλε, οι πιέσεις για νέες μεταρρυθμίσεις της Λαγκάρντ
και η απαίτηση για περικοπή συντάξεων από τα τεχνικά κλιμάκια είναι σημάδια
σκληρής και αδιάλλακτης αντιπαράθεσης που επιλέγουν οι δανειστές απέναντι σε
έναν αδύναμο, άβουλο πρωθυπουργό που είναι και κάκιστος διαπραγματευτής.
Παράλληλα, η ενίσχυση των μπλόκων της οργής και η επέκταση των
κινητοποιήσεων που βάζει φωτιά σε όλη την Ελλάδα, δημιουργεί νέο τοπίο στη
χώρα. Πλέον ο κόσμος δεν είναι μαζί αλλά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα η μάχη θα
κριθεί στους δρόμους και όχι στα κομματικά γραφεία. Τώρα οι υποσχέσεις δεν
περνάνε άλλο.
Η κυβέρνηση ποσώς μας ενδιαφέρει. Η χώρα
όμως βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, ουσιαστικά έχει μπει και πάλι στην
εντατική. Μήπως επανέλθει ο φόβος πριν από το θάνατο;
