.Οταν γινόμαστε βούκινο

«Το Politico ξεψαχνίζει το φαινόμενο Τσίπρας. Είναι “μάγος της απόδρασης”» (iefimerida)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας, ο ειδικός των αποδράσεων» (Huffington Post)
«Politico: Τσίπρας, ο Χουντίνι της πολιτικής» (Newsit)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας: ο δραπέτης» (Ελεύθερος Τύπος)

Μάταιη η προσπάθεια από τα εγχώρια μέσα να μεταφράσουν τον τίτλο τού πρωτότυπου άρθρου στο Politico.eu («Alexis Tsipras, the escapologist»). Η αγγλική γλώσσα έχει αυτή την ιδιότητα να συμπυκνώνει νοήματα, «βγάζοντας» ωραίους τίτλους. Στην Ελλάδα της έχουμε προσδώσει και μια ακόμα ιδιότητα, βέβαια, πιο μεταφυσική: εάν κάτι διατυπωθεί στα αγγλικά (ήτοι σε ξένο μέσο) αυτομάτως αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα.

Η συγκεκριμένη ανάλυση για τον Ελληνα πρωθυπουργό αναδημοσιεύθηκε από πολλά μέσα στη χώρα μας (αναφορά έγινε και σε ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση), ωστόσο οι περισσότεροι άφησαν απ’ έξω μια μάλλον σημαντική λεπτομέρεια, ότι συντάκτης της είναι Ελληνας δημοσιογράφος και ακούει στο όνομα Γιάννης Μπαμπούλιας. Δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε ότι εάν το ίδιο κομμάτι είχε δημοσιευθεί σε κάποιο από τα εγχώρια μέσα δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, δεν θα του είχε αποδοθεί η ίδια αξία. (Κακώς, στην προκειμένη περίπτωση, διότι ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του φαινομένου «Τσίπρας».)

Μολονότι μετράμε πια αρκετά χρόνια στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, με ένα σωρό ξένους ανταποκριτές στην κάλυψη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ακόμα αναπηδάμε με έκπληξη κάθε φορά που «μας συζητούν έξω». Το «τι έγραψαν για εμάς» συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στα δελτία ειδήσεων, ωσάν μια πληροφορία να μπορεί να σταματήσει στα σύνορα. Συχνά, δε, η «είδηση» δεν είναι αυτό που καταγράφεται, αλλά αυτός που το καταγράφει.

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο «άρθρο-κόλαφος του Guardian» για τα κέντρα υποδοχής προσφύγων, θέμα που αναδεικνύεται κατά κόρον και από Ελληνες δημοσιογράφους. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που η Πολιτεία έχει σκύψει πάνω από προβλήματα, που έχει κινητοποιηθεί, μόνο μετά την αναφορά τους στον διεθνή Τύπο.

Αυτό το μυστήριο μείγμα ανασφάλειας και ευθιξίας, συμπλεγμάτων του συλλογικού μας επαρχιωτισμού εν τέλει, μας οδηγεί ενίοτε να παραλογιζόμαστε. «Ρατσιστική επίθεση από Αμερικανό στη Στεφανίδη!», έγραφαν τα σάιτ λίγες ώρες μετά τη μεγάλη επιτυχία της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η «επίθεση» αφορούσε ένα (1) τουίτ του χρήστη david, ο αριθμός φόλοουερς του οποίου δεν ξεπερνά τους 43. Ηταν Αμερικανός και έγραψε για μια Ελληνίδα, αυτό αρκούσε.

Αλλά τι λέμε, εδώ φτάσαμε να εγκαλούμε το Χόλιγουντ που έστησε τον Τζέισον Μπορν σε μια Αθήνα που φλέγεται, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη. Που γίναμε βούκινο, με άλλα λόγια.

  ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

.Το θωρηκτό Αβέρωφ της κυβέρνησης

Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια, ώστε να δείχνει τόσο προβληματισμένος ο πρωθυπουργός. Αρκεί να φορέσει σακάκι στο ίδιο χρώμα με το παντελόνι του και να βάλει καμιά τριανταριά κιλά ακόμη...

Το αξιοθέατο που προκάλεσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην, ούτως ή άλλως, αδιάφορη Εκθεση της Θεσσαλονίκης ήταν ο παππούς Αλέκος ο Φλαμπουράρης. Η νωχελική και ελαφρώς άναρθρη παρουσία, με το σακάκι κρεμασμένο από τον ώμο του, θύμισε σε όλους ότι, ναι, ο παππούς παραμένει υπουργός, μολονότι παροπλισμένος. Το υπενθύμιζε η διόλου διακριτική συνοδεία των πέντε αστυνομικών φρουρών. Τεράστιοι, εκφοβιστικοί στην όψη, με το ακουστικό της ενδοεπικοινωνίας στο αυτί, δεν τον άφηναν στιγμή και ήσαν εκεί για να καταλαβαίνουν οι πάντες ότι ο Φλαμπουράρης παραμένει ένα σεβαστό σύμβολο του καθεστώτος Τσίπρα.

Θα έλεγα δε ότι, μετά την εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση στην Εκθεση, ο Φλαμπουράρης –άχρηστος πλέον, αλλά ηρωικός– είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν το θωρηκτό Αβέρωφ. (Το λεγόμενο θωρηκτό, διότι εμείς το αναγάγαμε, αριστίνδην, στην κατηγορία του θωρηκτού.) Θα πρότεινα, λοιπόν, να αξιοποιηθεί αναλόγως. Ας πούμε, να τον εγκαταστήσουν κάπου στο Φάληρο, να είναι προσβάσιμος στο κοινό, να γίνονται ξεναγήσεις και να χρησιμοποιείται και για εκδηλώσεις. Ακόμη και για γάμους – γιατί όχι;

Φραπέ στο χέρι για να ρουφάει ή, μάλλον, για να προσπαθεί να ρουφήξει από σφραγισμένο καλαμάκι, δεν είχε. Κακώς. Είναι το σήμα κατατεθέν του...

Η σφαλιάρα

Από τη συνέντευξη Τύπου, εντύπωση προκάλεσε η δημόσια αποδοκιμασία του πρωθυπουργού για τον θεωρούμενο ισχυρότερο υπουργό της κυβέρνησης, τον Ν. Παππά. Πολύ φυσικό ήταν να συμβεί, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ήταν εμφανές ότι ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είχε πολλά νεύρα και αρπαζόταν εύκολα, ενώ ο Παππάς είναι γενικώς τον τελευταίο καιρό όλο και πιο τρα-λα-λα, θαρρείς σε ένα μόνιμο «χάι». Δεύτερον, διότι ο Παππάς υποσχέθηκε στον Τσίπρα τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο και έφερε χάος. Τα προβλήματα και οι εκκρεμότητες στην αγορά, όπως τη ρύθμισε ο Παππάς, είναι τώρα περισσότερα και μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι τακτοποίησε.

Στο κάτω κάτω, τη χειρότερη και πιο χυδαία στιγμή του στη συνέντευξη Τύπου, όταν ρωτήθηκε για τις απολύσεις στα χωρίς άδεια κανάλια, την οφείλει προσωπικώς στον Παππά. Αυτός τον έμπλεξε σε μια πολύ άσχημη ιστορία, της οποίας το κόστος δεν έχει ακόμη φανεί. Τον φαντάζομαι, λοιπόν, να διακατέχεται από τη σχεδόν ανεξέλεγκτη επιθυμία να του τραβήξει το αυτί. Εστω και με τα λόγια, όπως το έκανε...
Σλουρπ!

Η πιο ανατριχιαστική στιγμή της συνέντευξης ήταν όταν ο Τσίπρας ρωτήθηκε από το ΑΠΕ αν θα φορέσει γραβάτα. Αυτό δεν ήταν απλό γλείψιμο, ήταν κανονική βοϊδογλειψιά. Σαν να τον πλησίασε ένα από αυτά τα αξιαγάπητα ζωντανά που βόσκουν στα λιβάδια και, χλουπ, να του έριξε μια με τη γλώσσα, που έπιασε όλο το πρόσωπο. Απορώ πώς δεν έπεσε από την καρέκλα του...

Και τα λοιπά

Ως προς την ουσία της υπόθεσης, απορώ με την ευπιστία όσων σχολιαστών ερμηνεύουν την εμφάνιση του Τσίπρα στη (Δ)ΕΘ ως ένδειξη μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Συμφωνώ, βέβαια, ότι αυτό προσπάθησε να δείξει, κυρίως αναφερόμενος στην Ευρώπη και την οικονομία. Ομως το ήθος και το ύφος της προσέγγισης του καθόλου δεν υποστήριξαν την προσπάθειά του, αντιθέτως την εξουδετέρωσαν. Ιδίως δε στην ερώτηση της δημοσιογράφου του Alpha σχετικά με τις απολύσεις στους σταθμούς που δεν έλαβαν άδεια.

Με την απάντηση που έδωσε, ο Τσίπρας μας είπε ότι τον ενδιαφέρει πρωτίστως να έχει πόρους το κράτος –για να τους διαθέτουν αυτός και η κυβέρνησή του–, ενώ αδιαφορεί για τις συνέπειες στους ανθρώπους. (Σοβιετική παιδεία έχει ο άνθρωπος. Τι να περιμένουμε;) Επίσης, συγκρίνοντας την υπόθεση της ΕΡΤ με εκείνη των ιδιωτικών σταθμών που δεν αδειοδοτήθηκαν (και πάλι στη σοβιετική λογική τού «ναι, αλλά και εσείς καταπιέζετε τους μαύρους»), έδειξε απροκάλυπτα ότι μεταξύ κρατικοδίαιτων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αυτός προστατεύει τους πρώτους και αδιαφορεί για τους δεύτερους – όταν δεν εκνευρίζεται μαζί τους.

Η προσέγγιση του Τσίπρα στην πολιτική είναι ταξική και πολιτισμική. Περιχαρακώνει όπως μπορεί έναν κόσμο ψηφοφόρων εξαρτώμενων ολοσχερώς από το κράτος και επιχειρεί να τον εκφράσει κιόλας διά του ύφους του. Η αναίδεια, η καφενειακή μαγκιά και εξυπνάδα είναι μεν πηγαία και φυσικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, συγχρόνως όμως υποστηρίζουν και τον ψηφοθηρικό στόχο του. Δεν είναι ότι του ξεφεύγουν απλώς· τα λέει με σκοπιμότητα.

Η στρατηγική του Τσίπρα είναι διχαστική εκ των πραγμάτων, διότι μόνον διά του διχασμού μπορεί να ελπίζει στη συντήρηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ· και, όπως έδειξε με την παρουσία του στη (Δ)ΕΘ, την εφαρμόζει ύπουλα. Δεν ήταν τυχαία η συγκρατημένη περιφρόνηση για όσους δεν συμμερίζονται τις αξίες του (π.χ., «αυτά τα λέει η Νέα Δημοκρατία για να θρέφει τους ευυπόληπτους και συντηρητικούς πολίτες»), ούτε ότι στη χυδαία απάντηση που έδωσε στη δημοσιογράφο του Alpha έσπευσε να του συμπαρασταθεί και να σιγοντάρει ο πρωτάνθρωπος των Σφακίων...

Θράσος, όχι αστεία

Με το κλασικό ύφος του (του γέρικου κλαψιάρη βατράχου), ο πρόεδρος Λεβέντης επικρότησε πλήρως την «τάξη» που επέβαλε στο τηλεοπτικό τοπίο η κυβέρνηση Τσίπρα.

Οι συχνότητες, είπε, ήσαν «ποδοπατημένες». «Το τζάμπα  τελείωσε»,  πρόσθεσε.  Να λοιπόν σε τι ταιριάζει τόσο πολύ με τον Τσίπρα ο Λεβέντης: στο αβυσσαλέο θράσος. Διότι ο Λεβέντης έσπευσε από τους πρώτους τότε να καταλάβει μια συχνότητα, την οποία διατήρησε με νύχια, με δόντια, με κατάρες για καρκίνους κ.λπ., για να την πουλήσει αργότερα.

Παρ’ όλα αυτά έχει τώρα το θράσος να μιλάει. Να μου το θυμηθείτε ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, ώς και ο Σώρρας θα μπει στη Βουλή...

.Μαζί θα πέσει το δίδυμο της χούντας

Ξαφνικά, κάποιοι εικάζουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς έχουν μεταξύ τους πρόβλημα. Η όλο ύφος και υπονοούμενα απάντηση του πρωθυπουργού σχετικά με το αν θα αλλάξει υπουργείο ο Παππάς (όπως ο ίδιος επιθυμεί, τουλάχιστον έτσι υποστήριξε) δημιούργησε όλη αυτήν την αχλή σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ τους.

Κάποιοι είπαν ότι πράγματι έχουν διαρραγεί οι σχέσεις τους και δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να σπάσει τα δεσμά του με τον υπουργό Επικρατείας. Άλλοι επισημαίνουν ότι υπάρχει διάσταση απόψεων στην κυβέρνηση για το χρόνο του ανασχηματισμού, με τον Παππά να λέει ότι πρέπει να γίνει άμεσα και να πάει ο Τσίπρας στο Συνέδριο με άλλον αέρα.

Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι αν η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες στραβώσει, από το ΣτΕ ή από άλλη αιτία, τότε ο Τσίπρας μπορεί να γίνει… αδερφοφάγος. Να μετατρέψει δηλαδή τον Παππά σε Ιφιγένεια προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος και η κυβέρνησή του.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί και τα προηγούμενα χρόνια, με άλλες κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς. Πάντα υπάρχει ο «αυτοφωράκιας», αυτός δηλαδή που την πληρώνει για να μείνει στο απυρόβλητο ο μεγάλος ηγέτης.

Δεν αποκλείεται, αν το ΣτΕ κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο για την τηλεόραση και ξεφτιλιστεί η κυβέρνηση που έκανε αυτή τη δημοπρασία, να αποφασίσει ο Τσίπρας να βάλει στον πάγκο τον…αργό Παππά για να προχωρήσει η κυβέρνησή του χωρίς το άγος της υπόθεσης. Ίσως η αποστροφή του στη ΔΕΘ να ήταν ακριβώς μια προσπάθεια να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο και να την πληρώσει ο έμπιστός του. Άλλωστε, ο Παππάς είναι σαν κι εκείνους που δοκίμαζαν το φαγητό του βασιλιά μην τυχόν και είναι δηλητηριασμένο.

Αυτές είναι οι προφανείς σκέψεις που κάνει ο πρωθυπουργός, εκτός κι αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Σίγουρα, πάντως, ο ρόλος του καλού «μπάτσου» σε σύγκριση με τον κακό, που είναι ο Παππάς, είναι ιδιαίτερα ελκυστικό «εργάκι» και θα μπορούσε να παίξει καμιά φορά, όταν ο πρωταγωνιστής κινδυνεύσει και τον πάρει πάνω του ο… κομπάρσος ή ο κασκαντέρ που λένε και στον κινηματογράφο.

Αν πάλι ο πρωθυπουργός έχει πάρει πληροφορίες για τις προθέσεις των δικαστών σχετικά με το νόμο – έκτρωμα του Παππά τότε καλά κάνει και τον απομακρύνει σιγά – σιγά. Μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι δεν τον συμβούλευσε καλά ο πρώτος τη τάξει υπουργός (ουσιαστικά κι όχι τυπικά) και αυτός πρέπει να πληρώσει.

Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο καλοδεχούμενο. Όμως, δεν πιστεύουμε σε καμιά περίπτωση ότι ο Τσίπρας θα αδειάσει τον φίλο και υπουργό του. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο Παππάς γνωρίζει πολύ καλά τον πρωθυπουργό, ξέρει τι έχει κάνει, με ποιους μιλούσε και μιλά, αν έχει κάνει συμφωνίες ή όχι. Ξέρει τα πάντα και θα μπορεί να είναι πάντα μια βραδυφλεγής βόμβα για τον πρωθυπουργό. Αλλά και ο τελευταίος ξέρει για τον Παππά. Τις κινήσεις του, τις επαφές του με τους βαρόνους της διαπλοκής, αν έχει κάνει ακόμη και… στα όρια του νόμου διαδικασίες.

Ένα τέτοιο δίδυμο είναι δύσκολο έως αδύνατο να σπάσει. Αυτοί οι δύο θα πέσουν μαζί. Μαζί θα φύγουν με ελικόπτερο, μαζί θα καθίσουν στο εδώλιο, μαζί θα καταδικαστούν για τα όσα έχουν κάνει.

Ο Παππάς είναι ένας σκοτεινός τύπος, πανέξυπνος αλλά κι από αυτούς που πιάνονται αργά ή γρήγορα. Σίγουρα έχει διασφαλίσει το μέλλον του σε… όλα τα επίπεδα. Ξέρει πολλά και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει αν δει ότι τον αδειάζουν. Για το λόγο αυτό θα πέσουν μαζί όταν έρθει η ώρα. Ο Παππάς ή αρχιμανδρίτης και ο… πατριάρχης Αλέξης δεν μπορούν ούτε να εξομολογηθούν για τα αμαρτήματά τους.

Όσο κι αν διαρρέουν ότι έχουν πρόβλημα μεταξύ τους δύσκολα θα προκαλέσουν για σούσουρο και αποκαλύψεις. Μαζί λοιπόν θα πέσει το δίδυμο της χούντας.