«Το Politico ξεψαχνίζει το φαινόμενο Τσίπρας. Είναι “μάγος
της απόδρασης”» (iefimerida)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας, ο ειδικός των αποδράσεων» (Huffington Post)
«Politico: Τσίπρας, ο Χουντίνι της πολιτικής» (Newsit)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας: ο δραπέτης» (Ελεύθερος Τύπος)
Μάταιη η προσπάθεια από τα εγχώρια μέσα να μεταφράσουν τον τίτλο τού πρωτότυπου άρθρου στο Politico.eu («Alexis Tsipras, the escapologist»). Η αγγλική γλώσσα έχει αυτή την ιδιότητα να συμπυκνώνει νοήματα, «βγάζοντας» ωραίους τίτλους. Στην Ελλάδα της έχουμε προσδώσει και μια ακόμα ιδιότητα, βέβαια, πιο μεταφυσική: εάν κάτι διατυπωθεί στα αγγλικά (ήτοι σε ξένο μέσο) αυτομάτως αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα.
Η συγκεκριμένη ανάλυση για τον Ελληνα πρωθυπουργό αναδημοσιεύθηκε από πολλά μέσα στη χώρα μας (αναφορά έγινε και σε ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση), ωστόσο οι περισσότεροι άφησαν απ’ έξω μια μάλλον σημαντική λεπτομέρεια, ότι συντάκτης της είναι Ελληνας δημοσιογράφος και ακούει στο όνομα Γιάννης Μπαμπούλιας. Δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε ότι εάν το ίδιο κομμάτι είχε δημοσιευθεί σε κάποιο από τα εγχώρια μέσα δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, δεν θα του είχε αποδοθεί η ίδια αξία. (Κακώς, στην προκειμένη περίπτωση, διότι ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του φαινομένου «Τσίπρας».)
Μολονότι μετράμε πια αρκετά χρόνια στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, με ένα σωρό ξένους ανταποκριτές στην κάλυψη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ακόμα αναπηδάμε με έκπληξη κάθε φορά που «μας συζητούν έξω». Το «τι έγραψαν για εμάς» συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στα δελτία ειδήσεων, ωσάν μια πληροφορία να μπορεί να σταματήσει στα σύνορα. Συχνά, δε, η «είδηση» δεν είναι αυτό που καταγράφεται, αλλά αυτός που το καταγράφει.
«Politico: Αλέξης Τσίπρας, ο ειδικός των αποδράσεων» (Huffington Post)
«Politico: Τσίπρας, ο Χουντίνι της πολιτικής» (Newsit)
«Politico: Αλέξης Τσίπρας: ο δραπέτης» (Ελεύθερος Τύπος)
Μάταιη η προσπάθεια από τα εγχώρια μέσα να μεταφράσουν τον τίτλο τού πρωτότυπου άρθρου στο Politico.eu («Alexis Tsipras, the escapologist»). Η αγγλική γλώσσα έχει αυτή την ιδιότητα να συμπυκνώνει νοήματα, «βγάζοντας» ωραίους τίτλους. Στην Ελλάδα της έχουμε προσδώσει και μια ακόμα ιδιότητα, βέβαια, πιο μεταφυσική: εάν κάτι διατυπωθεί στα αγγλικά (ήτοι σε ξένο μέσο) αυτομάτως αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα.
Η συγκεκριμένη ανάλυση για τον Ελληνα πρωθυπουργό αναδημοσιεύθηκε από πολλά μέσα στη χώρα μας (αναφορά έγινε και σε ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση), ωστόσο οι περισσότεροι άφησαν απ’ έξω μια μάλλον σημαντική λεπτομέρεια, ότι συντάκτης της είναι Ελληνας δημοσιογράφος και ακούει στο όνομα Γιάννης Μπαμπούλιας. Δεν θα ήταν παράτολμο να υποθέσουμε ότι εάν το ίδιο κομμάτι είχε δημοσιευθεί σε κάποιο από τα εγχώρια μέσα δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, δεν θα του είχε αποδοθεί η ίδια αξία. (Κακώς, στην προκειμένη περίπτωση, διότι ήταν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του φαινομένου «Τσίπρας».)
Μολονότι μετράμε πια αρκετά χρόνια στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, με ένα σωρό ξένους ανταποκριτές στην κάλυψη της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ακόμα αναπηδάμε με έκπληξη κάθε φορά που «μας συζητούν έξω». Το «τι έγραψαν για εμάς» συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στα δελτία ειδήσεων, ωσάν μια πληροφορία να μπορεί να σταματήσει στα σύνορα. Συχνά, δε, η «είδηση» δεν είναι αυτό που καταγράφεται, αλλά αυτός που το καταγράφει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα
το πρόσφατο «άρθρο-κόλαφος του Guardian» για τα κέντρα υποδοχής προσφύγων, θέμα
που αναδεικνύεται κατά κόρον και από Ελληνες δημοσιογράφους. Δεν είναι λίγες οι
φορές άλλωστε που η Πολιτεία έχει σκύψει πάνω από προβλήματα, που έχει
κινητοποιηθεί, μόνο μετά την αναφορά τους στον διεθνή Τύπο.
Αυτό το μυστήριο μείγμα ανασφάλειας και ευθιξίας, συμπλεγμάτων του συλλογικού μας επαρχιωτισμού εν τέλει, μας οδηγεί ενίοτε να παραλογιζόμαστε. «Ρατσιστική επίθεση από Αμερικανό στη Στεφανίδη!», έγραφαν τα σάιτ λίγες ώρες μετά τη μεγάλη επιτυχία της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η «επίθεση» αφορούσε ένα (1) τουίτ του χρήστη david, ο αριθμός φόλοουερς του οποίου δεν ξεπερνά τους 43. Ηταν Αμερικανός και έγραψε για μια Ελληνίδα, αυτό αρκούσε.
Αλλά τι λέμε, εδώ φτάσαμε να εγκαλούμε το Χόλιγουντ που έστησε τον Τζέισον Μπορν σε μια Αθήνα που φλέγεται, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη. Που γίναμε βούκινο, με άλλα λόγια.
Αυτό το μυστήριο μείγμα ανασφάλειας και ευθιξίας, συμπλεγμάτων του συλλογικού μας επαρχιωτισμού εν τέλει, μας οδηγεί ενίοτε να παραλογιζόμαστε. «Ρατσιστική επίθεση από Αμερικανό στη Στεφανίδη!», έγραφαν τα σάιτ λίγες ώρες μετά τη μεγάλη επιτυχία της αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η «επίθεση» αφορούσε ένα (1) τουίτ του χρήστη david, ο αριθμός φόλοουερς του οποίου δεν ξεπερνά τους 43. Ηταν Αμερικανός και έγραψε για μια Ελληνίδα, αυτό αρκούσε.
Αλλά τι λέμε, εδώ φτάσαμε να εγκαλούμε το Χόλιγουντ που έστησε τον Τζέισον Μπορν σε μια Αθήνα που φλέγεται, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη. Που γίναμε βούκινο, με άλλα λόγια.
