Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται εδώ και χρόνια σε μιαν
ιδιότυπη ομηρία. Φαύλοι καθηγητές, κομματάρχες και φοιτητοπατέρες τα είχαν βρει
μεταξύ τους και τα μετέτρεψαν από ιδρύματα γνώσης και έρευνας σε άντρα
συναλλαγής, διαφθοράς, βίας και ανομίας.
Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει
το φαινόμενο χούλιγκαν –δήθεν φοιτητές– να διακόπτουν τα μαθήματα, να
καταλαμβάνουν αίθουσες ή ολόκληρα κτίρια και να τα μετατρέπουν σε κέντρα
παράνομων δραστηριοτήτων. Σε κάθε πανεπιστήμιο που σέβεται την ιστορία του και τις
ανάγκες των φοιτητών του τηρούνται χωρίς καμία έκπτωση οι κανόνες και οι νόμοι.
Επιτέλους, όλα αυτά τα αυτονόητα βρήκαν πρυτάνεις που έχουν το σθένος να τα
εφαρμόσουν, πραγματικούς φοιτητές που τα απαιτούν και μια κοινωνία που πιστεύει
ότι δεν «πάει άλλο», γιατί έχει μεγάλο άγχος και βιάζεται να σπουδάσουν τα
παιδιά της για να βρουν δουλειά.
Μένει να αντιληφθούν τη μεγάλη αυτή αλλαγή που
συντελείται τα κόμματα της Αριστεράς και να βάλουν πλάτη ώστε να σταματήσουν τα
άρρωστα φαινόμενα. Τα πανεπιστήμια δεν χρηματοδοτούνται από τον ελληνικό λαό
για να ζουν διάφοροι «κολλημένοι» τις δήθεν επαναστατικές τους φαντασιώσεις.
