.Αλέξης γιοκ

Η ιστορία του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του θα γραφτεί με χρυσά γράμματα. Όχι γιατί έχει κάνει επιτεύγματα, αλλά για ακριβώς το αντίθετο, γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν οι μελλοντικές γενιές ότι αποδείχθηκε το μεγαλύτερο κορόιδο στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών όποτε του ζητήθηκε, υπέγραψε μέχρι και τα… χαρτιά υγείας στο Χίλτον, έφερε δύο μνημόνια και μάλιστα το δεύτερο χωρίς λεφτά. Και όλα αυτά για ποιο λόγο; Για να ανακηρυχθεί το καλύτερο παιδί της τρόικας και να ζητήσει μετά μείωση του χρέους.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περιμέναμε ότι ο Τσίπρας και η αριστερή κυβέρνηση θα γίνονταν μνημονιακότεροι των μνημονιακών. Πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή, είτε λόγω ιδεοληψίας, είτε λόγω τακτικής, είτε λόγω πατριωτισμού θα χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι, θα ζητούσαν κάτι διαφορετικό, θα έβαζαν τις φωνές. Όμως, μήνες τώρα ο πρωθυπουργός είχε μετατραπεί στον καλύτερο, στον πιο βολικό υπηρέτη του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και του Τόμσεν. Και είχαμε πιστέψει ότι και οι δανειστές στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι… θανάτου. Αφού τους κάνει ό,τι ζητήσουν γιατί το Βερολίνο και το ΔΝΤ να ζητήσουν άλλη κυβέρνηση; Αφού είχαν τους μεγαλύτερους «νενέκους» της ιστορίας, γιατί να ήθελαν να δώσουν το δαχτυλίδι στον Κυριάκο; Άλλωστε, είχε προηγηθεί το ραντεβού Μητσοτάκη – Σόιμπλε στο Βερολίνο όπου ο δεύτερος «πάγωσε» με τις απαιτήσεις του τον αρχηγό της ΝΔ.

Έτσι, λοιπόν, βλέπαμε μια συμμαχία της κυβέρνησης της αριστεράς με την τρόικα που έδειχνε να κρατάει για πολύ καιρό. Όμως, τα τελευταία μηνύματα, κυρίως από τον Σόιμπλε, αλλά και από ΕΚΤ και ΔΝΤ, δείχνουν ότι οι δανειστές «τελειώνουν» τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Ίσως όχι άμεσα, ίσως σε μερικούς μήνες ή το πολύ σε ένα χρόνο, όμως, φαίνεται ότι το Βερολίνο το πήρε απόφαση και όπως θα έλεγε και ο… κουμπάρος Ερντογάν «Αλέξης γιοκ».

Όταν ο Γερμανός δίνει συνέντευξη κι επιτίθεται με τόση σφοδρότητα και κυνικότητα στην κυβέρνηση τότε δείχνει να μην μπορεί πλέον να στηρίξει ούτε μήνα τον πιστό του υπηρέτη. Όταν λέει ότι με ευθύνη της κυβέρνησης χτυπήθηκαν τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας και δεν φορολογήθηκε π.χ. το εφοπλιστικό κεφάλαιο, είναι σίγουρο ότι χτυπάει στην καρδιά τον Τσίπρα. Και λέει γι’ αυτόν ότι αναδείχθηκε στην εξουσία, υποσχόμενος να καταργήσει τα προνόμια για τους εφοπλιστές, αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα. «Μην κατηγορείτε εμένα για τις δομικές αδυναμίες του ελληνικού προγράμματος».

«Οι ευθύνες του κ. Σόιμπλε για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης έχουν καταγραφεί ιστορικά. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί να τις επιρρίψει σε άλλους».

Αυτό απάντησε το Μαξίμου, όμως, δεν έχει καμιά σημασία. Η αλήθεια κρύβεται στην συμπεριφορά του Γερμανού υπουργού αλλά και σε όλα τα μηνύματα που έρχονται για τη στάση που θα κρατήσουν οι δανειστές στις 15 Ιουνίου. «Ξεχάστε το χρέος», μας λένε και το πολύ να υπάρξει μια ελαφρά θετική αναφορά μπας και μπούμε στο QE, αν κι αυτό χλωμό φαίνεται.

Όμως, παρ’ ότι η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει ακόμη κι αν μπει στο… Survivor, θα πρόκειται επί της ουσίας για παράταση ζωής. Σα να κάνεις χημειοθεραπεία στον καρκινοπαθή για να του δώσεις λίγους μήνες ακόμη. Η τρόικα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ανικανότητα της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις. Πήρε το μέγιστο από την Αθήνα και τώρα την τελειώνει με το γάντι. Γουλιά – γουλιά θα πιουν το ποτήρι με το κώνειο που τους δίνει ο Σόιμπλε. Ο κύβος ερρίφθη. Η κυβέρνηση εξεμέτρησε το ζην με σφραγίδα των δανειστών.

.Ζήτημα τιμής

Η Νέα Δημοκρατία, αλλά και γενικότερα η παράταξη της κεντροδεξιάς, είχε ανέκαθεν ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσε να δημιουργήσει ήρωες. Όχι γιατί δεν είχε αλλά γιατί τους «έκαιγε», τους συκοφαντούσε ή άφηνε την επικοινωνιακή καταιγίδα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ να σκοτώσει ό,τι προσπαθούσαν να φτιάξουν.

Πέραν του Κωνσταντίνου Καραμανλή που «έφυγε» τιμώμενος όπως του έπρεπε, κανείς ηγέτης της Δεξιάς που πέθανε ή κανείς που βρίσκεται σήμερα εν ζωή δεν έχει τιμηθεί όπως του πρέπει. Χωρίς αγιογραφίες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φανφάρες και κυρίως χωρίς να κάνουν μεγάλη προσπάθεια να ηρωοποιήσουν κάποιον.

Ο ηγέτης, ο ήρωας, ο πατριώτης δεν χρειάζεται ανοησίες και μεγαλοστομίες προκειμένου να αναδειχθεί στην ιστορία. Το πέρασμα των ετών, η καταλαγή των παθών, η αποκάλυψη αληθειών που είναι κρυμμένες, αλλάζουν και τη γνώμη που έχουμε γι’ αυτόν.

Η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ έχουν πετύχει να κάνουν ήρωες ακόμη και τενεκέδες ξεγάνωτους που λέει ο λόγος. Έχουν πετύχει να γράφουν την ιστορία και να την περνούν στη συλλογική μνήμη με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για το πώς η Δεξιά αποτυγχάνει στον τομέα αυτό και πώς οι υπόλοιποι είναι «μανούλες» στον επικοινωνιακό χειρισμό.

Για μεγάλη μερίδα του λαού ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μεγάλος οικονομολόγος, ο τεράστιος ηγέτης, ο λαοπρόβλητος, ο γητευτής των μαζών. Δεν είναι ο μεγάλος ψεύτης, ο λαοπλάνος, ο σπάταλος, ο καταστροφέας και τόσα άλλα που μπορούν να ειπωθούν, ειδικά μετά την περίοδο διακυβέρνησης της… Μιμής. Αν το έκανε αυτό δεξιός πολιτικός θα τον είχαν κρεμάσει στο Σύνταγμα. Γιατί ο δεξιός πρέπει να είναι νοικοκύρης, οικογενειάρχης, με αρχές κ.λπ. Ενώ ο Ανδρέας πέρασε ως μεγάλος ηγέτης, γκομενιάρης σαν τους περισσότερους Έλληνες, ένας τύπος αλέγκρος που λόγω της αφασίας του προκάλεσε τεράστια ζημιά στη χώρα.

Ομοίως και ο Σημίτης είναι ο οικονομολόγος που νοικοκύρεψε τα οικονομικά, που μας έβαλε στην ΟΝΕ, που έκανε μεγάλες τομές. Δεν είναι ο… τροχονόμος της διαπλοκής που άφηνε τον Ακη και το Γιάννο να αλωνίζουν με κρατικό χρήμα.

Στην περίπτωση του Μητσοτάκη ζήσαμε τα δύο άκρα αντί να αφήσουμε την ιστορία να αποφασίσει. Και δεν λέμε βεβαίως τον άφατο πόνο της οικογένειάς του που έχασε τον πατριάρχη της κι έναν μεγάλο πολιτικό. Λέμε για όλους εκείνους που έσπευσαν να τον ανακηρύξουν άγιο και ταυτόχρονα όσους θέλησαν να θυμίσουν τις κακές του στιγμές με ένα αίσθημα μίσους. Καμιά απολύτως προσπάθεια για έναν νεκρό να μπει στο θρόνο που του πρέπει και αργότερα να κριθεί. Από τη μια όσοι τον έβριζαν έσπευσαν να γίνουν πιο Μητσοτακικοί από την οικογένειά του και από την άλλη τα γνωστά καρακόλια της αριστεράς έσπευσαν να τον βρίσουν, πριν καν ταφεί. Και μάλιστα τόση αθλιότητα που επιτέθηκαν στον Μανόλη Γλέζο γιατί πήγε να συλλυπηθεί στον Κυριάκο για έναν μεγάλο αντίπαλο.

Ενώ η ΝΔ δεν μπόρεσε να προστατέψει έναν πολιτικό που καλώς ή κακώς αποτελεί «asset».

Αλλά και σε περιπτώσεις ζωντανών πολιτικών κι εκεί υπάρχει πρόβλημα. Η Αριστερά αγιοποιεί τους πάντες, η ΝΔ κάνει τα πάντα για να τους υποβαθμίσει. Και ξέρετε πώς; Με το να προσπαθεί να τους αγιοποιήσει εν ζωή. Για παράδειγμα σώνει και καλά ένα ολόκληρο σύστημα έχει οργανωθεί και επιχειρεί να βάλει φωτοστέφανο στον Κώστα Καραμανλή. Και παρ’ ότι είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από τα λάθη και τα σωστά εκείνης της κυβέρνησης κάποιοι επιμένουν να κάνουν συγκρίσεις αν ο Καραμανλής είναι καλύτερος από τον Σαμαρά ή από τον Κυριάκο. Βρε αθεόφοβοι, αφήστε να περάσουν λίγα χρόνια και ο καθένας να κριθεί για τις πράξεις του. Αφήστε να αποφασίσει ο κόσμος γι’ αυτό κι όχι να φαίνεται η κεντροδεξιά παράταξη ότι σκοτώνεται για το ποιος είναι πιο… άγιος. Τα γραπτά μένουν, τα αποτελέσματα των πράξεων επίσης, ο κόσμος έχει μνήμη δεν είναι και τόσο ανόητος.

Η ΝΔ πρέπει να μάθει να βάζει τους ηγέτες της, εκείνους που πρόσφεραν στην πατρίδα και στο κόμμα, εκεί που τους πρέπει. Ούτε να επιτρέπει από την αριστερά να τους αποδομεί αλλά ούτε και από τους δεξιούς να τους αγιοποιούν με το ζόρι. Είναι θέμα ιστορίας της παράταξης, είναι ζήτημα τιμής.