Η Νέα Δημοκρατία, αλλά και γενικότερα η
παράταξη της κεντροδεξιάς, είχε ανέκαθεν ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσε να
δημιουργήσει ήρωες. Όχι γιατί δεν είχε αλλά γιατί τους «έκαιγε», τους
συκοφαντούσε ή άφηνε την επικοινωνιακή καταιγίδα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ να
σκοτώσει ό,τι προσπαθούσαν να φτιάξουν.
Πέραν του Κωνσταντίνου Καραμανλή που «έφυγε» τιμώμενος όπως του
έπρεπε, κανείς ηγέτης της Δεξιάς που πέθανε ή κανείς που βρίσκεται σήμερα εν
ζωή δεν έχει τιμηθεί όπως του πρέπει. Χωρίς αγιογραφίες, χωρίς τυμπανοκρουσίες,
χωρίς φανφάρες και κυρίως χωρίς να κάνουν μεγάλη προσπάθεια να ηρωοποιήσουν
κάποιον.
Ο ηγέτης, ο ήρωας, ο πατριώτης δεν χρειάζεται ανοησίες και
μεγαλοστομίες προκειμένου να αναδειχθεί στην ιστορία. Το πέρασμα των ετών, η
καταλαγή των παθών, η αποκάλυψη αληθειών που είναι κρυμμένες, αλλάζουν και τη
γνώμη που έχουμε γι’ αυτόν.
Η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ έχουν πετύχει να κάνουν ήρωες ακόμη και
τενεκέδες ξεγάνωτους που λέει ο λόγος. Έχουν πετύχει να γράφουν την ιστορία και
να την περνούν στη συλλογική μνήμη με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν μπορεί να
αμφισβητήσει. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για το πώς η Δεξιά αποτυγχάνει στον
τομέα αυτό και πώς οι υπόλοιποι είναι «μανούλες» στον επικοινωνιακό χειρισμό.
Για μεγάλη μερίδα του λαού ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μεγάλος
οικονομολόγος, ο τεράστιος ηγέτης, ο λαοπρόβλητος, ο γητευτής των μαζών. Δεν
είναι ο μεγάλος ψεύτης, ο λαοπλάνος, ο σπάταλος, ο καταστροφέας και τόσα άλλα
που μπορούν να ειπωθούν, ειδικά μετά την περίοδο διακυβέρνησης της… Μιμής. Αν
το έκανε αυτό δεξιός πολιτικός θα τον είχαν κρεμάσει στο Σύνταγμα. Γιατί ο
δεξιός πρέπει να είναι νοικοκύρης, οικογενειάρχης, με αρχές κ.λπ. Ενώ ο Ανδρέας
πέρασε ως μεγάλος ηγέτης, γκομενιάρης σαν τους περισσότερους Έλληνες, ένας
τύπος αλέγκρος που λόγω της αφασίας του προκάλεσε τεράστια ζημιά στη χώρα.
Ομοίως και ο Σημίτης είναι ο οικονομολόγος που νοικοκύρεψε τα
οικονομικά, που μας έβαλε στην ΟΝΕ, που έκανε μεγάλες τομές. Δεν είναι ο…
τροχονόμος της διαπλοκής που άφηνε τον Ακη και το Γιάννο να αλωνίζουν με κρατικό
χρήμα.
Στην περίπτωση του Μητσοτάκη ζήσαμε τα δύο άκρα αντί να αφήσουμε
την ιστορία να αποφασίσει. Και δεν λέμε βεβαίως τον άφατο πόνο της οικογένειάς
του που έχασε τον πατριάρχη της κι έναν μεγάλο πολιτικό. Λέμε για όλους
εκείνους που έσπευσαν να τον ανακηρύξουν άγιο και ταυτόχρονα όσους θέλησαν να
θυμίσουν τις κακές του στιγμές με ένα αίσθημα μίσους. Καμιά απολύτως προσπάθεια
για έναν νεκρό να μπει στο θρόνο που του πρέπει και αργότερα να κριθεί. Από τη
μια όσοι τον έβριζαν έσπευσαν να γίνουν πιο Μητσοτακικοί από την οικογένειά του
και από την άλλη τα γνωστά καρακόλια της αριστεράς έσπευσαν να τον βρίσουν,
πριν καν ταφεί. Και μάλιστα τόση αθλιότητα που επιτέθηκαν στον Μανόλη Γλέζο
γιατί πήγε να συλλυπηθεί στον Κυριάκο για έναν μεγάλο αντίπαλο.
Ενώ η ΝΔ δεν μπόρεσε να προστατέψει έναν πολιτικό που καλώς ή
κακώς αποτελεί «asset».
Αλλά και σε περιπτώσεις ζωντανών πολιτικών κι εκεί υπάρχει
πρόβλημα. Η Αριστερά αγιοποιεί τους πάντες, η ΝΔ κάνει τα πάντα για να τους
υποβαθμίσει. Και ξέρετε πώς; Με το να προσπαθεί να τους αγιοποιήσει εν ζωή. Για
παράδειγμα σώνει και καλά ένα ολόκληρο σύστημα έχει οργανωθεί και επιχειρεί να
βάλει φωτοστέφανο στον Κώστα Καραμανλή. Και παρ’ ότι είναι νωπές ακόμη οι
μνήμες από τα λάθη και τα σωστά εκείνης της κυβέρνησης κάποιοι επιμένουν να
κάνουν συγκρίσεις αν ο Καραμανλής είναι καλύτερος από τον Σαμαρά ή από τον
Κυριάκο. Βρε αθεόφοβοι, αφήστε να περάσουν λίγα χρόνια και ο καθένας να κριθεί
για τις πράξεις του. Αφήστε να αποφασίσει ο κόσμος γι’ αυτό κι όχι να φαίνεται
η κεντροδεξιά παράταξη ότι σκοτώνεται για το ποιος είναι πιο… άγιος. Τα γραπτά
μένουν, τα αποτελέσματα των πράξεων επίσης, ο κόσμος έχει μνήμη δεν είναι και
τόσο ανόητος.
Η ΝΔ πρέπει να μάθει να
βάζει τους ηγέτες της, εκείνους που πρόσφεραν στην πατρίδα και στο κόμμα, εκεί
που τους πρέπει. Ούτε να επιτρέπει από την αριστερά να τους αποδομεί αλλά ούτε
και από τους δεξιούς να τους αγιοποιούν με το ζόρι. Είναι θέμα ιστορίας της
παράταξης, είναι ζήτημα τιμής.
