.Ολοταχώς στο 2015

Οι δανειστές είναι απέναντι. Απέναντι είναι κι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και απέναντι είναι κι όλες οι επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις της χώρας. Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά τα κατάφεραν. Εχουν στρέψει τους πάντες εναντίον τους. Οπως επιδίωκαν, άλλωστε, να κάνουν και δεν δίσταζαν και να το διαλαλούν. «Ολοι τους και μόνοι μας» ήταν το σύνθημά τους. Και αναπόφευκτα μας οδηγούν, άβουλοι και μοιραίοι, πίσω στον εφιάλτη του 2015.

Ακουσα πριν από λίγο στις ειδήσεις μια νέα δήλωση του πρωθυπουργού για την αξιολόγηση. Πρέπει να ολοκληρωθεί, λέει, το ταχύτερο δυνατό. Αλλά εκείνο που δεν διευκρίνισε είναι σε ποιον το λέει. ούτε ο δυστυχής Τσακαλώτος, ούτε ο δύσμοιρος Κατρούγκαλος, ούτε οιοσδήποτε άλλος βρέθηκε χωρίς να καταλάβει πώς και χωρίς να ξέρει τι να κάνει σε υπουργική καρέκλα. 

Οχι βουλευτική έδρα, αλλά ούτε καν πρόσκληση για να παρακολουθήσουν κοινοβουλευτική συνεδρίαση δεν θα είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν οι περισσότεροι αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας.

Αρκετά έχει τραβήξει, λοιπόν, το παραμύθι των συσκέψεων, των οδηγιών, των υποδείξεων και των συστάσεων. Κάπου πρέπει να μπει επιτέλους μια τελεία. Και να αρχίσουμε να ξαναλέμε τα πράγματα με το όνομά τους. 

Οπως είναι ο Παπανδρέου που χρεώνεται την εμπλοκή με τα Μνημόνια και οι Παπαδήμος, Σαμαράς και Βενιζέλος που πήραν τη σκυτάλη και τις ευθύνες μέχρι τον Γενάρη του ’15, τώρα είναι ο Τσίπρας που έχει χρεωθεί τη συνέχεια. Κι αυτός θα πρέπει να λογοδοτεί για όσα κάνει ή δεν κάνει.

Εχει απόλυτο δίκιο να λέει ότι μέσα σε αυτόν τον χρόνο κέρδισε τρεις φορές την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Αλλά η εμπιστοσύνη του δόθηκε και τις τρεις φορές για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και δυστυχώς γι’ αυτόν αλλά και για εμάς, καμία από τις αποστολές που του ανατέθηκαν δεν έφερε σε πέρας. 

Για έναν πολύ απλό λόγο. Διότι η έκβαση μιας αποστολής εξαρτάται από τη σχετική απόφαση που θα πάρει κάποια στιγμή ο ηγέτης. Αν φυσικά είναι ηγέτης. Ο δικός μας τη μοναδική που έχει πάρει έως τώρα είναι η υπογραφή ενός Μνημονίου που δεν τολμά να εφαρμόσει.

bartzinopoulos@hotmail.com

.Οι ευκαιρίες που χάνουμε

Η οικονομία μας ανασαίνει από ευνοϊκά γεγονότα που συμβαίνουν στις διεθνείς αγορές, πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε. Οσο προφανές είναι ότι η εσωτερική ύφεση είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο πληρώνουμε πολλά λιγότερα δολάρια για καύσιμα, άλλο τόσο μας βοηθά η συνεχιζόμενη, με δραματικό μάλιστα τρόπο, μείωση των τιμών του πετρελαίου, που παρασύρει βεβαίως και τις άλλες μορφές ενέργειας.

Το 2009, έτος στο οποίο αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την κρίση, το έλλειμμα στο ισοζύγιο καυσίμων ανήλθε σε 5,6 δισ. ευρώ. Ομως, παρά την ύφεση, το συγκεκριμένο κονδύλι πίεσε βαριά την οικονομία και τις τσέπες των υπό λιτότητα ευρισκομένων κατοίκων και επιχειρήσεων της χώρας. Οι καθαρές εισαγωγές καυσίμων άφησαν έλλειμμα 7,3 δισ. το 2010, που πήγε στα 8,2 και το 2011 και το 2012. 

Τα καλά νέα ξεκινούν μετά το 2013 και επιβεβαιώθηκαν το 2014, οπότε, αν και έτος μικρής ανάκαμψης της οικονομίας, στα δύο αυτά χρόνια ο ενεργειακός λογαριασμός έπεσε στα 6,9 και 6,3 δισ. ευρώ. Το 2015, για το οποίο δεν υπάρχουν ακόμη πλήρη στοιχεία, είναι πιθανόν να έχει μειωθεί στα 5 δισ. ευρώ. Μια τεράστια διαφορά.

Η καλή αυτή εξέλιξη δείχνει ότι θα διατηρηθεί. Οι ΗΠΑ δίνουν πλέον τον τόνο στη διεθνή αγορά. Κατά την τελευταία δεκαετία πέρασαν μπροστά στην παραγωγή πετρελαίου: με 11,6 εκατ. βαρέλια το 2014 βρίσκονται στην πρώτη θέση, έναντι των 11,5 εκατ. βαρελιών της Σαουδικής Αραβίας. Το 2004 η μεγάλη αραβική παραγωγός χώρα προσέφερε 10,4 εκατ. βαρέλια και οι ΗΠΑ ήταν στην τρίτη θέση με 7,2 εκατ. βαρέλια. 

Η εκμετάλλευση του σχιστολιθικού πετρελαίου (και φυσικού αερίου) αποτέλεσμα μιας σπουδαίας τεχνολογικής επιμονής των Αμερικανών, κατέβασε την τιμή του πετρελαίου από 147 δολάρια που είχε φτάσει το 2008 σε λιγότερο από 30 δολάρια τις τελευταίες μέρες. 

Η άλλη μεγάλη αλλαγή είναι ότι η βασιλική σαουδαραβική οικογένεια άλλαξε τη στάση της απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει μερίδια από τη μοναδική αυτή αγορά, όχι μόνον δεν μείωσε την εξόρυξη νέων ποσοτήτων, όπως είχε κάνει σε παλαιότερες αναταράξεις της αγοράς πετρελαίου, αλλά συνέχισε να παράγει κανονικά και ανοδικά παρασύροντας όλα τα πετρελαιοπαραγωγικά κράτη στον ίδιο δρόμο. 

 Η παγκόσμια ενεργειακή ισορροπία έχει σημαντικές επιπτώσεις. Η κατάρρευση της οικονομίας της Βενεζουέλας, το κράτος με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά αποθέματα, έχει βεβαίως και προφανείς πολιτικούς λόγους. Η προσφυγή όμως της Νιγηρίας στη βοήθεια της Παγκόσμιας Τράπεζας είναι απολύτως συνδεδεμένη με τη χαμηλή πτήση των τιμών του πετρελαίου. Κράτη όπως το Ιράκ και το Ιράν χάνουν πολύτιμους πόρους, ενώ η Ρωσία πέρασε ήδη σε σφικτή λιτότητα.

Εμείς, παγιδευμένοι όπως είμαστε από το αδηφάγο κράτος, αδυνατούμε να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες του φθηνού καυσίμου, αφού αυτό μόνον η άνθηση της επιχειρηματικότητας θα μπορούσε να το επιτύχει. Αφήστε που κινδυνεύουμε να «χάσουμε» και τα «150 δισ.» που υποσχέθηκαν οι αντιμνημονιακοί μυθοπλάστες. 

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Η πολιτική της αυτογελοιοποίησης

Τα χθεσινά συλλαλητήρια θεωρήθηκαν μεγάλα. Ηταν μεγαλύτερα από τα προηγούμενα, εν αναμονή των επομένων. Ηταν μεγάλα, αν συνυπολογισθεί και η χαμηλή αξία της διαμαρτυρίας. Συνέπεια κι αυτή της απαξίωσης του πολιτικού λόγου. Τα συνθήματα, όσο δυνατά κι αν τα φωνάξεις, δεν έχουν μεγαλύτερο βάρος από τις διαβεβαιώσεις των πολιτικών. Ας συνυπολογίσουμε και τη φθορά της ρουτίνας. Πόσες ημέρες απεργίας τον χρόνο, πόσες ώρες κυκλοφοριακής συμφόρησης, πόσα σπασμένα νεύρα; Τα συλλαλητήρια μοιάζουν με τους σπασμούς της κοινωνικής μας νεκροφάνειας. Νευρικές αντιδράσεις, τικ, κράμπες που το σώμα τις ξεχνάει μόλις περάσει ο πόνος τους.

Τα χθεσινά συλλαλητήρια ήταν σχετικά μικρά, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος και το εύρος των προβλημάτων που τα προκάλεσε. Για ποιον λόγο έγιναν; Να μην πάρει η κυβέρνηση τα μέτρα για το ασφαλιστικό. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίον κλείνουν οι αγρότες τους δρόμους. Για τον ίδιο λόγο γίνονταν και στη δεκαετία του ’90. Τότε ο στόχος ήταν ξεκάθαρος: η κυβέρνηση Σημίτη και ο υπουργός της Τάσος Γιαννίτσης. Το ζήτημα ήταν, εκτός των άλλων, και πολιτικό. Σήμερα όμως;

Το 2016 στην κοινωνική νεκροφάνεια έχει προστεθεί και η πολιτική νεκροφάνεια. Και δεν θα αρχίσω να αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς που κατέβηκαν χθες στους δρόμους ή δεν πήγαν στη δουλειά τους ψήφισαν τους Συριζανέλ στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ετσι γίνεται στις δημοκρατίες. Οι πολίτες δικαιούνται και να μετανοούν και να αλλάζουν γνώμη και προτιμήσεις.

 Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πόσοι έχουν αλλάξει γνώμη και προτιμήσεις. Διότι μόνον έτσι μπορεί να αποτιμηθεί η αξία των συλλαλητηρίων και των απεργιακών κινητοποιήσεων. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά η διαμαρτυρία διανθίστηκε με τους γνωστούς εξορκισμούς των Ευρωπαίων δαιμόνων. Πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα «μέτρα» είναι εγχώριας κοπής; Οι εταίροι ζήτησαν μεταρρυθμίσεις, και οι δικοί μας, για μία ακόμη φορά, παίρνουν μέτρα.

Η κουτοπόνηρη αριστερά για μία ακόμη φορά προνόησε. Ενα από τα έντυπα φερέφωνά της χθες είχε πρωτοσέλιδο τίτλο «Οργή Λαού», και οι κομματικές της οργανώσεις καλούσαν τον κόσμο να απεργήσει. Φωνάξτε για να μας βοηθήσετε να διαπραγματευθούμε. Ενα ακόμη βροντερό «Οχι», σαν αυτό του δημοψηφίσματος. Τι υπέροχος λαός! Τι κι αν του κλείσαμε τις τράπεζες, αυτός μας αγαπάει ακόμη, γιατί ξέρει ότι τον πονάμε.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να σκοτώσεις την πολιτική. Ή να την ασκήσεις με άλλα μέσα, εκτός από την πειθώ. Ο ένας είναι ο πόλεμος με κάποιον εξωτερικό εχθρό. Ο άλλος είναι ο εμφύλιος, όπως έγινε με την κομμουνιστική ανταρσία το 1946. Τον τρίτο μάς τον έδειξαν οι συνταγματάρχες το 1967.

 Η κουτοπόνηρη αριστερά μάς δείχνει τη μεταμοντέρνα οδό: σκοτώνει την πολιτική διά της γελοιοποιήσεως, και δη της αποτελεσματικότερης μορφής της, της αυτογελοιοποιήσεως. Ποιος θα σε ενοχοποιήσει για οτιδήποτε, όταν καταφέρεις να μη σε παίρνει κανείς στα σοβαρά;

Ζητείται πολιτική. Ας ελπίσουμε ότι οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου θα μπορέσουν να την αποκαταστήσουν. Αν βέβαια το συνειδητοποιήσουν και οι εταίροι μας και τολμήσουν να αναλάβουν κι αυτοί τις ευθύνες τους. 

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια ο κ. Κατρούγκαλος;

Δεν φτάνει που καταστρέφουν την πραγματική οικονομία, προκαλούν και από πάνω. “Άνθρωποι σαν και εμένα, που έβγαζαν 40 έως 60 χιλιάδες ευρώ, δεν είχαν μάθει να πληρώνουν” δήλωσε ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος, αναφερόμενος στο ασφαλιστικό που προωθεί η κυβέρνηση. “Αυτό πρέπει να αλλάξει” καθώς δεν “μπορεί να πληρώνουν συνέχεια οι μισθωτοί” συνέχισε ο υπουργός, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στον ΑΝΤ1.

Η δήλωση αυτή φανερώνει δύο πράγματα.

Πρώτον, η κυβέρνηση έχει ήδη πάθει ιδρυματισμό, η απόστασή της με την κοινωνία έχει γίνει χαώδης και πλέον η χάραξη της πολιτικής από το Μέγαρο Μαξίμου απέχει από την πραγματικότητα.

Δεύτερον, πως τα μέλη αυτής της κυβέρνησης δεν είχαν ποτέ σχέση με την κοινωνία. Ήταν πάντα καλοταϊσμένοι από το κράτος γραβατάδες, με μόνη τους ανησυχία ποιο ποσεδάκι θα φορέσουν. Δεν έχουν καμία αίσθηση της αγωνίας των νέων επιχειρηματιών να είναι συνεπείς στις πληρωμές τους, δεν ξέρουν τι σημαίνει να περιμένεις στην ουρά του ΟΑΕΕ.

Για όλους όσοι ζουν στο έδαφος της πραγματικής ζωής - της αγοράς και της οικονομίας - δεν χρειάζονται μελέτες και κόντρα μελέτες για να φανεί και να καταδειχθεί το αυτονόητο.

Δεν μπορεί ένας δυναμικός 40αρης που έχει μάθει να αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις για να βελτιώσει το επίπεδο της ζωής του να αποδεχθεί την ιδέα ότι το κράτος όχι μόνο θα γίνει ετσιθελικά συνέταιρος στην τσέπη του, αλλά θα τον οδηγήσει και σε ατραπούς καταστροφής αν συνεχίσει να είναι ένας ειλικρινής πολίτης και ένας παραγωγικός επαγγελματίας.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η κατηγορηματική αντίθεση των επαγγελματιών να αποδεχθούν τα κοστούμια που έχουν ετοιμάσει για εκείνους οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ – είτε πρόκειται για ασφαλιστικά/συνταξιοδοτικά κοστούμια, είτε πρόκειται για φορολογικά κοστούμια. Και τα ετοιμοπαράδοτα «συνολάκια» προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από κανένα μοχθηρό Κουαρτέτο ή το ανάλγητο ΔΝΤ.

Η συνταγή για την διαρκή αύξηση των φόρων και των εισφορών – τελών μπορεί να είναι η εύκολη και γρήγορη λύση για τους κάθε λογής λογιστές του διαχρονικού «κομματικού κράτους», αλλά σήμερα πέραν όλων των άλλων τεκμηριωμένων αντιδράσεων δεν μπορεί να λειτουργήσει και να αποδώσει τα αναμενόμενα.

.Δεν μας έφταναν οι ζεμπεκιές και οι κουμπαριές τώρα θα έχουμε και τους τούρκους καναλάρχες;

O τούρκος καναλάρχης επιβεβαιώνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον για να αγοράσει τηλεοπτική άδεια. Προφανώς το έχει πει και στον Τσίπρα όταν τον συνάντησε ενώ και δεύτερος τηλεοπτικός σταθμός φέρεται να θέλει να πάρει κανάλι στην Ελλάδα.

Η Γεροβασίλη προ ημερών μίλησε για έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ο οποίος σε μια ανοικτή αγορά σημαίνει πως μπαίνει ο καθένας, κάνει την προσφορά του κι αν πλειοδοτήσει παίρνει την άδεια. Εκτός κι αν υπάρξουν κριτήρια, όπως, να μη σε λένε... Κεμάλ, να μην είσαι σχιστομάτης ανατολίτης, να μην έχεις σχέση με τον Σουλτάνο Ταγίπ, να μην έχεις τα μεμέτια να σου κάνουν τα χατίρια.

Βεβαίως και ο εν λόγω Τουρκαλάς έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στον διαγωνισμό και να πάρει μια από τις άδειες που θα χάσει κάποιος από τους εκπροσώπους της διαπλοκής στα ελληνικά μίντια. Τώρα αν θα τολμήσει Έλληνας πολιτικός ή κόμμα να δώσει άδεια σε έναν Τούρκο καλύτερα να πάει να πιάσει θέση σε κανένα ερημονήσι. Και κατά προτίμηση να μην είναι τα... Ιμια.

Η «αποκάλυψη» του Τούρκου καναλάρχη ότι ενδιαφέρεται για άδεια έρχεται σε συνέχεια της βλακωδέστατης πολιτικής για τα μίντια που προωθεί η κυβέρνηση. Αυτή η δήθεν μάχη κατά των νταβατζήδων της ενημέρωσης ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο για να απαιτεί κάθε μεμέτης να πάρει μέρος σε διαγωνισμό για τηλεοπτική άδεια. 

Πρόκειται περί ανοησίας τεραστίων διαστάσεων που το μόνο που θα κάνει είναι να βάλει τον Ερντογάν από την πίσω πόρτα. Δε μας φτάνουν οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίοι, οι πιέσεις για κοινές περιπολίες και οι συνεχείς παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο. Και δε μας φτάνει το «πόδι» που βάζει στη Θράκη η Άγκυρα. Τώρα θα έχουμε και απαιτήσεις για κανάλι;

Σιγά μη δούμε να παίζει το... Κεμάλ Τουρκ στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να πουλάει ο Παππάς ότι κυνήγησε τους νταβατζήδες. Στο κάτω – κάτω καλύτερα οι καναλάρχες Έλληνες ακόμη και τα λαμόγια, παρά οι ιμάμηδες που θέλουν να προωθήσουν το ισλαμοφασιστικό κράτος του Ερντογάν στην Ελλάδα.

Έλεος δηλαδή. Και μόνο η συζήτηση που άνοιξε είναι άθλια και επικίνδυνη. Και η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον Τσίπρα. Δεν μας έφταναν οι ζεμπεκιές και οι κουμπαριές τώρα θα έχουμε και τους τούρκους καναλάρχες;