.Οι κατάλληλοι άνθρωποι

Ξέρω ότι οι περισσότεροι περιμένετε σε αυτές τις σελίδες να διαβάσετε για τον Παρασκευόπουλο και τις δηλώσεις του περί καύσης της σημαίας και περί συνεργασιών με μια πιο δημοκρατική(!) Χρυσή Αυγή ή περί εκλογολογίας κ.ο.κ., αλλά, για να είμαι ειλικρινής, βαρέθηκα πια. 

Η τοξικότητα της ελληνικής πραγματικότητας –της πολιτικής ιδίως– με ξεπερνά ώρες ώρες, οπότε όσοι απομείνετε να διαβάσετε τη σημερινή στήλη ετοιμαστείτε για ένα μικρό ταξίδι. Στο τέλος τέλος, μπαίνουμε σε περίοδο γιορτών· ας αναπνεύσουμε λίγο αλλιώς.

Πείτε με, λοιπόν, ονειροπόλο αλλά, αντί για τον Παρασκευόπουλο, εγώ σκέφτομαι τον Αμερικανό Τζον Γκλεν. Ο Γκλεν πέθανε πριν από λίγες ημέρες πλήρης ημερών, στα 95 του. Με τον θάνατό του τελειώνει μια ολόκληρη εποχή που τη δεκαετία του ’60 έγινε γνωστή ως «διαστημική».

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Γκλεν ήταν ο πρώτος Αμερικανός που βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, στις 20 Φεβρουαρίου του 1962. Ηταν μια σύντομη πτήση, αλλά ήρθε λίγο καιρό μετά την πρωτιά του Σοβιετικού κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Ο Γκλεν έγινε εθνικός ήρωας στην Αμερική του Κένεντι. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν ένας ακόμη κρίκος στο παρθενικό αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα με τον τίτλο «Ερμής». 

Επτά αστροναύτες αποτελούσαν το πρόγραμμά του, με τον Αλαν Σέπαρντ να γίνεται ο πρώτος Αμερικανός στο Διάστημα το 1961 (δέκα χρόνια μετά θα πατούσε και στη Σελήνη).

Με τον θάνατο του Γκλεν έκλεισε ο κύκλος: και οι επτά πρωτοπόροι αστροναύτες του «Ερμή» έχουν πλέον πεθάνει. Ηταν αυτοί που προετοίμασαν το έδαφος για τις προσσεληνώσεις, για το Διαστημικό Λεωφορείο, για τον σημερινό Διαστημικό Σταθμό· χάρη σε αυτούς τους επτά, κάποιοι σήμερα οραματίζονται επανδρωμένες αποστολές στον Αρη.

Καθένας από τους επτά ήταν ιδιαίτερες περιπτώσεις, αλλά μιας και ο λόγος για τον Γκλεν: υπήρξε μάχιμος χειριστής καταδιωκτικών αεροσκαφών στο Σώμα των Πεζοναυτών, υπηρέτησε στον Ειρηνικό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (εξετέλεσε 59 πολεμικές αποστολές), υπηρέτησε το 1953 στην Κορέα (με 90 πολεμικές αποστολές στα αεριωθούμενα μαχητικά) καταρρίπτοντας σε αερομαχίες τρία κινεζικά Μιγκ.

Μετά την ιστορική διαστημική του αποστολή το 1962, ο Γκλεν εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως όμως ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη γερουσιαστής με τους Δημοκρατικούς, έφθασε κοντά στην αντιπροεδρία με τον Τζίμι Κάρτερ και έθεσε υποψηφιότητα στο κόμμα του για την κούρσα στον Λευκό Οίκο το 1984, χωρίς όμως να καταφέρει τίποτε από τα δύο. Το 1988 επέστρεψε στο Διάστημα: στις 29 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, στα 77 του, έγινε ο γηραιότερος άνθρωπος που βρέθηκε έξω από την ατμόσφαιρα της Γης...

«Ο Τζον Γκλεν είχε σίγουρα το “κατάλληλο υλικό”» (Right Stuff), δήλωσε ο πρόεδρος Ομπάμα μετά την είδηση του θανάτου του βετεράνου αστροναύτη. Ο όρος δεν είναι τυχαίος: το να έχεις το «Right Stuff» ήταν η απόλυτη και βασικότερη προϋπόθεση για να γίνεις μάχιμος πιλότος και, βέβαια, αστροναύτης.

 Στο περίφημο βιβλίο του «The Right Stuff», ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τομ Γουλφ περιγράφει με τρόπο συναρπαστικό το αμερικανικό χρονικό της κατάκτησης του Διαστήματος, εκκινώντας από το πώς έσπασε το φράγμα του ήχου το 1947 ένας άλλος πιλότος-θρύλος, ο Τσακ Γιέγκερ, και φθάνοντας ως το πρόγραμμα «Ερμής». Το βιβλίο έγινε και εκπληκτική ταινία (τιμημένη με οκτώ Οσκαρ) το 1982 από τον Ντέιβιντ Κάουφμαν με τον ελληνικό τίτλο «Οι κατάλληλοι άνθρωποι». Τον ρόλο του Γκλεν ανέλαβε ο πολύς Εντ Χάρις.

Οι εποχές και οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μένει είναι οι ιστορίες τους. Μερικές φορές αυτές είναι πιο καλογραμμένες κι από μυθιστόρημα.  

ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

.Ευλογημένη μα αστήριχτη η σιγουριά τους

Μακάρι τη σιγουριά του κ. Αλ. Τσίπρα ότι έχουμε επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια, τον πρώτο αναπτυξιακό και αισιόδοξο προϋπολογισμό να μπορούσαν να τη συμμεριστούν και όσοι θα κληθούν να τον υλοποιήσουν. 

Οι πολίτες, δηλαδή, που θα δώσουν υλικό περιεχόμενο στους αριθμούς του, με τους ολονέν διογκούμενους φόρους τους, την ανασφαλή δουλειά ή την ανεργία τους, τις αυξήσεις στα πάντα, εξαιρουμένων εννοείται των απολαβών τους· με το οξύτατο βιοτικό τους άγχος εν γένει, που κανένα σαξές στόρι δεν το ανακουφίζει. 

Μα πού να βρεθούν τόσοι εύπιστοι άνθρωποι, με τέτοια φθορά στην τσέπη τους και πρωτίστως στην ψυχή τους, έτσι όπως συνεχίζεται το μαρτύριό τους από το ένα σαξές στόρι στο άλλο. Σολωμικώς «ευκολοπίστευτοι» δεν είναι καν οι 152 βουλευτές που υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό.

 Οσον αφορά ιδιαίτερα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκασμένοι όπως είναι (όχι, πάντως, από τη φορά των πραγμάτων ή τη μοίρα, αλλά από τις επιλογές της ηγεσίας τους) να υπερασπίζουν όσα πολεμούσαν επί χρόνια, δείχνουν την ιδεολογική δυσθυμία και την πολιτική τους κόπωση ακόμα και στη συχνότητα και τη θερμότητα των χειροκροτημάτων τους όταν μιλούν οι υπουργοί τους, και κυρίως ο επικεφαλής τους. 

Ούτε οι υψηλότερες κορώνες δεν τους συνεπαίρνουν. Και χειροκροτούν σαν να θέλουν να σκεπάσουν με τον ήχο την εσωτερική φωνή της κριτικής και της αμφιβολίας παρά για να δηλώσουν τον ενθουσιασμό τους.

Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο εύκολα όσο ορίζει η απόλυτη σιγουριά του κ. Κ. Μητσοτάκη ότι για να θεραπευτεί το ελληνικό πρόβλημα αρκούν οι εκλογές και η δική του αναρρίχηση σ’ έναν θώκο που η κατάκτησή του στοιχειώνει την πολιτική και συναισθηματική ιστορία της οικογένειάς του. 

Αν το σενάριό του (ελαφρώς ναρκισσιστικό ατομικά και κομματικά, αφού αποσιωπά την ευθύνη της παράταξής του για τη γένεση και τη διαιώνιση του προβλήματος) είχε στοιχειώδες αντίκρισμα στην πραγματικότητα, θα συμπεραίναμε ότι τελικά δεν είναι και τόσο βαριά όσα πάσχει η Ελλάδα. 

Και θα πιστεύαμε ότι αυτό που θα της προσφέρει αμέσως αέρα, έμπνευση και ελπίδα (και άφθονες επενδύσεις, βέβαια) είναι ο κ. Κικίλιας στη θέση του κυβερνητικού πλέον εκπροσώπου, ο κ. Γεωργιάδης στη θέση του υπουργού Αμυνας κ.ο.κ.

Μακάρι να ήταν πολιτικά θεμελιωμένη η σιγουριά της κ. Φ. Γεννηματά ότι από το εξουθενωτικό σημειωτόν μέσα στο τέλμα θα περάσουμε στον σταθερό βηματισμό προς την ανάκαμψη, αρκεί να συγκυβερνήσουν οι μεταρρυθμιστικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. 

Αν πάντως η «συνεννόηση» που προτείνει σαν μαγική φόρμουλα υπέρτερη κάθε άλλης ήταν πράγματι λυτρωτική, θα είχε ήδη καταφέρει να σαγηνεύσει και να συσπειρώσει τουλάχιστον τα αντιμαχόμενα κομμάτια της κεντροδεξιοφέρνουσας Κεντροαριστεράς. Αλλά εκεί συντελείται μία διάσπαση κάθε δεκαπενθήμερο, ενώ κάθε μήνα αναγγέλλεται η συγκρότηση και νέου κόμματος, αν όχι κινήματος.

Ναι. Θα ήταν παραμυθητική η σιγουριά των πολιτικών μας αρχηγών, αν δεν ήταν παραμυθένια.  

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Αποφάσισαν να γεμίσουν το κράτος με… Καρανίκες

Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Ο αριθμός των μετακλητών υπαλλήλων ξεπερνά πλέον τις 2.000 και το κόστος μισθοδοσίας είναι αυξημένο κατά 146 εκατ. ευρώ από τον Δεκέμβριο του 2015. Μέσα σε ένα χρόνο οι μετακλητοί έχουν αυξηθεί κατά 166 άτομα.

Ο αριθμός ισοδυναμεί με 16 διορισμούς μετακλητών ανά μήνα. Το κόστος μισθοδοσίας της κεντρικής διοίκησης, σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, έχει αυξηθεί κατά 2,1%, δηλαδή 146 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2015.

Η κυβέρνηση της αριστεράς που μιλούσε για αποκομματικοποίηση του κράτους έχει στήσει ένα τρελό χορό προσλήψεων στο Δημόσιο με βασικό στόχο να φτιάξει έναν «στρατό» δικών της ανθρώπων προκειμένου να ελέγξει την εξουσία. Κάποτε ο Σκουρλέτης είχε πει ότι είναι στην κυβέρνηση αλλά δεν ελέγχουν το κράτος, φαίνεται ότι το σχέδιό τους έχει μπει για τα καλά σε εφαρμογή.

Προφανώς δεν έχουν εμπιστοσύνη στο δημόσιο και τους υπαλλήλους που πληρώνονται κι αποφάσισαν να γεμίσουν το κράτος με… Καρανίκες. Από την ηθοποιό που ανέλαβε το ανύπαρκτο γραφείο Θεσσαλονίκης μέχρι την αδερφή της που είναι χορεύτρια. Κι από τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ που όπου βρουν θέση ορμάνε μέχρι τις γκόμενες και τους γκόμενους που διορίζονται κι αυτοί.

Τα γραφεία τύπου των υπουργείων έχουν γεμίσει με «συμβούλους» και δημοσιογράφους με ένα και μόνο προσόν. Να είναι… Συριζαίοι. Τα 49 μέλη της κυβέρνησης έχουν από δύο – τρεις παρατρεχάμενους κι αυτοί βάζουν κι άλλους με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός με τεράστια ποσά.

Τι δουλειά κάνουν όλοι αυτοί; Ποια είναι τα προσόντα τους; Προσφέρουν στο κράτος και στο κοινωνικό σύνολο ή απλά πρόκειται για μια κομματική στρατιά Συριζαίων που τρώνε και πίνουνε στην υγεία των κορόιδων;

Εντάξει, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν μετακλητούς, κολλητούς, λαμόγια και παρατρεχάμενους. Όμως αυτό το χάλι έχει παραγίνει από αυτούς που δήθεν θα έκαναν εξυγίανση στο δημόσιο. Εκτός κι αν εξυγίανση είναι να φύγουν πέντε και να αντικατασταθούν από 10 και το λογαριασμό να τον πληρώνει ο ελληνικός λαός. Όταν κόβεται το ΕΚΑΣ και τα επιδόματα των φτωχών πώς το κράτος έχει επιπλέον 146 εκατ. ευρώ για μετακλητούς; 

Είναι ντροπή αλλά είναι και η καταδίκη του πολιτικού συστήματος αφού οι πολίτες τα βλέπουν όλα όσα γίνονται και επιτίθενται συλλήβδην στην πολιτική. Και καλά κάνουν. Όταν βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν στο εξωτερικό γιατί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ή γιατί θα δουλέψουν με 300 ευρώ και αν, κι από την άλλη το κράτος μεγαλώνει με μετακλητούς ή άλλους της… κλαδικής ΣΥΡΙΖΑ τότε είναι λογικό να εξεγείρονται.

Μέχρι πότε αυτή η χώρα θα λειτουργεί έτσι;

.Η διαπλοκή... στην εξουσία

Πριν από μερικά χρόνια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έβαλε για τα καλά τις επιχειρήσεις στην εξουσία. Με τον πλέον επίσημο τρόπο ένας επιχειρηματίας που δεν είχε και τόσο «φωτεινή» διαδρομή, εισήλθε στα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας, με την ψήφο βεβαίως του ιταλικού λαού. Ενός λαού απηυδισμένου από το πολιτικό σύστημα που προτίμησε τα μοντέλα του Σίλβιο και τη λάμψη του χρυσού των επιχειρήσεών του από τις απόψεις των πολιτικών.

Τώρα αν ήταν πετυχημένος ή όχι ο Μπερλουσκόνι είναι μια άλλη υπόθεση. Φέτος, ένας άλλος μεγαλοεπιχειρηματίας, και μάλιστα κροίσος, ο Ντ. Τραμπ, κατάφερε να μπει στο Λευκό Οίκο και να σπάσει κάθε κανόνα της δήθεν αμερικανικής δημοκρατίας. Στην περίπτωσή του δεν μπορεί κανείς να πει ότι τον εξέλεξε ο αμερικανικός λαός καθώς πήρε 2,8 εκατ. λιγότερες ψήφους από την Κλίντον.

Όμως, το εκλογικό σύστημα τον έκανε πλανητάρχη και τώρα τρέχουν όλοι να δουν τι συμβαίνει. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, επτά στους 10 Αμερικανούς λένε ότι ο Τραμπ μπορεί να κρατήσει τις επιχειρήσεις του ακόμη κι αν είναι πρόεδρος. Ένα εύρημα πρωτόγνωρο, δείγμα του πώς σκέφτονται πλέον οι πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βλέπουν κάποιον επιχειρηματία να κάνει μπίζνες, ακόμη κι αν κυβερνά μια χώρα. Δεν έχουν μάλιστα πρόβλημα να βλέπουν τον Τραμπ να φτιάχνει κυβέρνηση που αποτελείται από κροίσους φίλους τους, πετρελαιάδες, γεράκια της Wall Street ή σκληρούς στρατιωτικούς με ακραίες θέσεις.

Με τον πλέον επίσημο τρόπο οι πολίτες δηλώνουν έτοιμοι να αποδεχθούν κάτι που μέχρι σήμερα ήταν ταμπού. Να μπλέκονται δηλαδή οικονομικά συμφέροντα και δοσοληψίες με την εξουσία. Μέχρι σήμερα ο κόσμος ήθελε φτωχούς, πλην τίμιους πολιτικούς που θα έβγαιναν από την πολιτική φτωχότεροι απ’ ότι μπήκαν.

Προφανώς η απογοήτευσή τους τόσα χρόνια, με το να μη βρίσκουν έντιμους πολιτικούς, τους στρέφει σε ακραίες καταστάσεις.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Μα γιατί και στην Ελλάδα έχουν αρχίσει και διακινούνται σενάρια για τη δημιουργία κόμματος ή κομμάτων επιχειρηματιών. Κάποιοι λεφτάδες σκέφτονται την είσοδό τους στην ενεργό πολιτική θέλοντας να γίνουν οι Σίλβιο ή οι Τραμπ της Ελλάδας και να «σώσουν» τη χώρα από το κακό πολιτικό σύστημα.

Μαθαίνουμε ότι μεγαλόσχημος επιχειρηματίας, με δραστηριότητες παντού, και στα μίντια και στον αθλητισμό και σε… όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σκέφτεται σοβαρά να ρίξει λεφτά και να φτιάξει κόμμα. Ίσως όχι με δική του παρουσία, γιατί άλλωστε καραδοκούν και οι δικαστές, αλλά με το να ρίξει χρήμα αναζητώντας ένα πρόσωπο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες και τα «οράματα» των επιχειρηματιών στην Ελλάδα. Γύρω από αυτόν τον επιχειρηματία ενσωματώνονται και πολλά πολιτικά πρόσωπα που είτε θέλουν να έχουν «πόρτα για το χειμώνα» είτε… είναι πολλά τα λεφτά για να αντισταθούν. Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι παρεμβάσεις τους για διάφορα θέματα που θίγουν τους επιχειρηματικούς αντίπαλους τους «αφεντικού».

Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίες οι κινήσεις που γίνονται στον ευρύτερο χώρο των μέσων ενημέρωσης που είναι έτσι κι αλλιώς διαλυμένος. Κάποιοι κινούνται να φτιάξουν κανάλια, κάποιοι να μπουν σε εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο και άλλοι να κάνουν συνέργειες ώστε να είναι έτοιμοι να στηρίξουν τις κινήσεις επιχειρηματιών στην πολιτική.

Αυτό που βλέπουν οι εν λόγω επιχειρηματίες είναι ένα κενό που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό σύστημα. Αφενός τα υπάρχοντα κόμματα θεωρούνται ξεπερασμένα και απαξιωμένα και αφετέρου διαβλέπουν ότι το επόμενο διάστημα στην Ελλάδα θα υπάρξουν πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που θα είναι απρόβλεπτες. Όπως π.χ. μια πιθανή σύγκρουση με την Ευρώπη και έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ. Πιο πολιτικό κόμμα θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τέτοιο σοκ; Και μήπως το «κόμμα επιχειρηματιών» έρθει σαν… από μηχανής θεός να… σώσει την Ελλάδα;

Όποιος ρίξει μια ματιά πίσω από τις γραμμές των εφημερίδων θα διαπιστώσει ότι γίνονται συνεχείς εκκλήσεις στους επιχειρηματίες της χώρας να επιδείξουν «πατριωτική διάθεση» και να βοηθήσουν την Ελλάδα. Είναι το προκάλυμμα για να δημιουργηθεί μια κίνηση, είναι η μαγιά για να συγκεντρωθεί η κρίσιμη μάζα που θα μπει μπροστά στις εξελίξεις.

Έναν Μπερλουσκόνι ή έναν σόουμαν τύπου Τραμπ αναζητούν και όλα είναι έτοιμα. Όμως, το θέμα είναι αν η Ελλάδα έχει ανάγκη τώρα και στο μέλλον από ένα υγιές πολιτικό σύστημα, από ηγέτες με οράματα ή αν έχει ανάγκη από μπίζνεσμαν που θα μπουν στην πολιτική.

.Θα τους πληρώνουμε για χρόνια

Υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ και τις περισσότερες φορές να τους βγαίνει. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι την ώρα που ο πρωθυπουργός κάνει προεκλογικές ομιλίες και υπόσχεται πολλά, ταυτόχρονα αποκλείει τις εκλογές και λέει ότι θα γίνουν το 2019.

Και από την άλλη, επιτίθεται στην ΝΔ λέγοντας με στόμφο «δεν θα παραδώσουμε την Ελλάδα στη συμμαχία των προθύμων», υπονοώντας ότι υπάρχει ξανά μια συνωμοσία εναντίον της κυβέρνησης, μια τρόικα εσωτερικού που θέλει να βάλει την Ελλάδα σε τέταρτο μνημόνιο.

Παρά το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει αποδεχθεί και υπογράψει μέχρι και τα χαρτομάντιλα της Βελκουλέσκου και του Σόιμπλε, είναι φανερό ότι ετοιμάζει γραμμές άμυνας ή... επίθεσης αφού θα πάει σε εκλογές, αργά ή γρήγορα.

Καθόλου τυχαία δεν είναι η σφοδρή επίθεση κατά του ΔΝΤ, την ίδια ημέρα από Τσίπρα, Τζανακόπουλο, Τσακαλώτο και Παπαδημητρίου. Την ίδια στιγμή που δεν έχουν τα κότσια να πουν «δε θέλουμε το ΔΝΤ», αποφασίζουν να έρθουν σε ρήξη μαζί του, και με τον Σόιμπλε, ώστε να αποτελέσει αυτό το άλλοθί τους, την αιτία για να προκηρύξουν εκλογές σε περίπτωση που δεν τους βγει η διαπραγμάτευση.

Είναι πιθανόν στο Βερολίνο την Παρασκευή να κλειδώσει η ημερομηνία των εκλογών αφού ο Τσίπρας θα επιδιώξει πολιτική λύση από τη Μέρκελ, δηλαδή να παρέμβει η καγκελάριος να ζητήσει να μην είναι τα πλεονάσματα 3,5%, αλλά 2% ή 1,5% όπως ζητά η Αθήνα.

Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί αφού η Μέρκελ έχει τις δικές της προεκλογικές σκοτούρες. Πώς θα «πουλήσει» στους ψηφοφόρους της μια ρύθμιση του χρέους για την Ελλάδα χωρίς επιπλέον μέτρα; Αλλά και πώς θα ξεπεράσει τις αντιρρήσεις του ΔΝΤ που κι αυτό ζητά με τη σειρά του μέτρα;

Υπάρχει, όμως, και η μεγάλη απάτη της κυβέρνησης με τα πλεονάσματα. Τόσο στο μνημόνιο που υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015 όσο και στο πρόσφατο Eurogroup, ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος έχουν αποδεχθεί και υπογράψει πλεονάσματα 3,5%. Πώς βγαίνουν τώρα και ρίχνουν ανάθεμα στη δική τους επιλογή; Δυστυχώς στο σημείο αυτό ο Τόμσεν έχει δίκιο. Η κυβέρνηση και η Κομισιόν συναποφάσισαν για πλεονάσματα 3,5% και μετά το τέλος του προγράμματος. Αιτία για τη λιτότητα στην Ελλάδα είναι η απόφαση αυτή και τίποτε άλλο.

Ο Τσίπρας και η παρέα του λοιπόν δεν μπορεί να κάνουν ότι δεν γνωρίζουν, αφού όλα φέρουν την υπογραφή τους. Ακόμη κι αν είναι δίκαιο το αίτημα της Ελλάδας για μείωση των εξοντωτικών πλεονασμάτων η αλήθεια είναι πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε εξαιτίας της άφρονος οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε από τις αρχές του 2015. Τους Τσίπρες και τους Βαρουφάκηδες πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για χρόνια. Όμως, όπως λέει κι ο λαός «ήθελέ στα και παθέ στα».