Πριν από μερικά χρόνια ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έβαλε για τα καλά
τις επιχειρήσεις στην εξουσία. Με τον πλέον επίσημο τρόπο ένας επιχειρηματίας
που δεν είχε και τόσο «φωτεινή» διαδρομή, εισήλθε στα ανώτατα κλιμάκια της
εξουσίας, με την ψήφο βεβαίως του ιταλικού λαού. Ενός λαού απηυδισμένου από το
πολιτικό σύστημα που προτίμησε τα μοντέλα του Σίλβιο και τη λάμψη του χρυσού
των επιχειρήσεών του από τις απόψεις των πολιτικών.
Τώρα αν ήταν πετυχημένος ή όχι ο Μπερλουσκόνι είναι μια
άλλη υπόθεση. Φέτος, ένας άλλος μεγαλοεπιχειρηματίας, και μάλιστα κροίσος, ο
Ντ. Τραμπ, κατάφερε να μπει στο Λευκό Οίκο και να σπάσει κάθε κανόνα της δήθεν
αμερικανικής δημοκρατίας. Στην περίπτωσή του δεν μπορεί κανείς να πει ότι τον
εξέλεξε ο αμερικανικός λαός καθώς πήρε 2,8 εκατ. λιγότερες ψήφους από την
Κλίντον.
Όμως, το εκλογικό σύστημα τον έκανε πλανητάρχη και τώρα
τρέχουν όλοι να δουν τι συμβαίνει. Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, επτά στους
10 Αμερικανούς λένε ότι ο Τραμπ μπορεί να κρατήσει τις επιχειρήσεις του ακόμη
κι αν είναι πρόεδρος. Ένα εύρημα πρωτόγνωρο, δείγμα του πώς σκέφτονται πλέον οι
πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βλέπουν κάποιον επιχειρηματία
να κάνει μπίζνες, ακόμη κι αν κυβερνά μια χώρα. Δεν έχουν μάλιστα πρόβλημα να
βλέπουν τον Τραμπ να φτιάχνει κυβέρνηση που αποτελείται από κροίσους φίλους
τους, πετρελαιάδες, γεράκια της Wall Street ή σκληρούς στρατιωτικούς με ακραίες
θέσεις.
Με τον πλέον επίσημο τρόπο οι πολίτες δηλώνουν έτοιμοι να
αποδεχθούν κάτι που μέχρι σήμερα ήταν ταμπού. Να μπλέκονται δηλαδή οικονομικά
συμφέροντα και δοσοληψίες με την εξουσία. Μέχρι σήμερα ο κόσμος ήθελε φτωχούς,
πλην τίμιους πολιτικούς που θα έβγαιναν από την πολιτική φτωχότεροι απ’ ότι μπήκαν.
Προφανώς η απογοήτευσή τους τόσα χρόνια, με το να μη
βρίσκουν έντιμους πολιτικούς, τους στρέφει σε ακραίες καταστάσεις.
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Μα γιατί και στην Ελλάδα έχουν
αρχίσει και διακινούνται σενάρια για τη δημιουργία κόμματος ή κομμάτων επιχειρηματιών.
Κάποιοι λεφτάδες σκέφτονται την είσοδό τους στην ενεργό πολιτική θέλοντας να
γίνουν οι Σίλβιο ή οι Τραμπ της Ελλάδας και να «σώσουν» τη χώρα από το κακό
πολιτικό σύστημα.
Μαθαίνουμε ότι μεγαλόσχημος επιχειρηματίας, με
δραστηριότητες παντού, και στα μίντια και στον αθλητισμό και σε… όποια πέτρα κι
αν σηκώσεις, σκέφτεται σοβαρά να ρίξει λεφτά και να φτιάξει κόμμα. Ίσως όχι με
δική του παρουσία, γιατί άλλωστε καραδοκούν και οι δικαστές, αλλά με το να
ρίξει χρήμα αναζητώντας ένα πρόσωπο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες και τα
«οράματα» των επιχειρηματιών στην Ελλάδα. Γύρω από αυτόν τον επιχειρηματία
ενσωματώνονται και πολλά πολιτικά πρόσωπα που είτε θέλουν να έχουν «πόρτα για
το χειμώνα» είτε… είναι πολλά τα λεφτά για να αντισταθούν. Καθόλου τυχαίες δεν
είναι οι παρεμβάσεις τους για διάφορα θέματα που θίγουν τους επιχειρηματικούς
αντίπαλους τους «αφεντικού».
Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίες οι κινήσεις που γίνονται
στον ευρύτερο χώρο των μέσων ενημέρωσης που είναι έτσι κι αλλιώς διαλυμένος.
Κάποιοι κινούνται να φτιάξουν κανάλια, κάποιοι να μπουν σε εφημερίδες και στον
ηλεκτρονικό τύπο και άλλοι να κάνουν συνέργειες ώστε να είναι έτοιμοι να
στηρίξουν τις κινήσεις επιχειρηματιών στην πολιτική.
Αυτό που βλέπουν οι εν λόγω επιχειρηματίες είναι ένα κενό
που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό σύστημα. Αφενός τα υπάρχοντα κόμματα
θεωρούνται ξεπερασμένα και απαξιωμένα και αφετέρου διαβλέπουν ότι το επόμενο
διάστημα στην Ελλάδα θα υπάρξουν πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που θα
είναι απρόβλεπτες. Όπως π.χ. μια πιθανή σύγκρουση με την Ευρώπη και έξοδος της
Ελλάδας από την ΕΕ. Πιο πολιτικό κόμμα θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τέτοιο
σοκ; Και μήπως το «κόμμα επιχειρηματιών» έρθει σαν… από μηχανής θεός να… σώσει
την Ελλάδα;
Όποιος ρίξει μια ματιά πίσω από τις γραμμές των εφημερίδων
θα διαπιστώσει ότι γίνονται συνεχείς εκκλήσεις στους επιχειρηματίες της χώρας
να επιδείξουν «πατριωτική διάθεση» και να βοηθήσουν την Ελλάδα. Είναι το
προκάλυμμα για να δημιουργηθεί μια κίνηση, είναι η μαγιά για να συγκεντρωθεί η
κρίσιμη μάζα που θα μπει μπροστά στις εξελίξεις.
Έναν
Μπερλουσκόνι ή έναν σόουμαν τύπου Τραμπ αναζητούν και όλα είναι έτοιμα. Όμως,
το θέμα είναι αν η Ελλάδα έχει ανάγκη τώρα και στο μέλλον από ένα υγιές
πολιτικό σύστημα, από ηγέτες με οράματα ή αν έχει ανάγκη από μπίζνεσμαν που θα
μπουν στην πολιτική.
