.Να βοηθήσω θέλω

Σαν χορευτικό. Δεν είναι εκπληκτικό πώς όλοι οι κύριοι της φωτογραφίας, θαρρείς ασυναίσθητα, συντονίζουν τις κινήσεις με της κυρίας; Αυτοί είμαστε οι άντρες, κυρίες μου! Το βλέπετε στην εικόνα: μια γυναίκα (ακόμη και η Τζάκρη, διότι αυτή είναι) αρκεί για να μας φέρει βόλτα.

Καθήκον του δικαστή, είπε ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, είναι «να πιάνει τον σφυγμό της κοινής γνώμης».

 Εστω ότι υπάρχει ο σφυγμός της κοινής γνώμης. Οι μόνοι με την επιστημονική δυνατότητα να τον πιάσουν είναι οι στατιστικολόγοι των εταιρειών που κάνουν τις δημοσκοπήσεις – και αυτοί μόνο κατά προσέγγιση, όπως δείχνουν οι εκπλήξεις των δημοσκοπήσεων διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Οταν τον έχουν καταγράψει, παραδίδουν το αποτέλεσμα της έρευνας στον πελάτη που πληρώνει. Ο δικαστής, όμως, αφού τον πιάσει, τον σφυγμό, τι ακριβώς τον κάνει;

 

Δεν μπορώ να απαντήσω, διότι συμβαίνει να έχω τελείως διαφορετική ιδέα για τον ρόλο του δικαστή σε μια χώρα όπου επικρατεί το κράτος δικαίου (αν μεταφράζω σωστά την έννοια του «rule of law»). Νομίζω, δηλαδή, ότι οι δικαστές ενισχύονται από την Πολιτεία με όλα τα προνόμια που έχουν, ακριβώς για να μη λαμβάνουν υπ’ όψιν το κλίμα της επικαιρότητας. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι το πρόβλημα είναι πραγματικό για τον συγκεκριμένο δικαστή –ο ίδιος τα είπε αυτά, άλλωστε, μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό– και θέλω να βοηθήσω! (Πάντα θέλω να βοηθώ, μη γελάτε, παρακαλώ...)

Να, λοιπόν, μια ιδέα: μήπως να στραφεί ευθέως το ΣτΕ προς τις δημοσκοπήσεις και να επιδιώξει συνεργασίες με ΜΜΕ, εταιρείες και οργανισμούς, πολιτικούς και κόμματα, που ζητούν τις έρευνες της κοινής γνώμης; Σοκάρει κάπως η πρόταση; Οχι πάντως όσο η δήλωση του προέδρου. Είναι δύσκολη στην εφαρμογή (τι είναι εύκολο σήμερα;), είναι όμως καλή ιδέα και ταιριάζει υπέροχα με το σχέδιο της κυβέρνησης για τον έλεγχο της ενημέρωσης.

Το άλλο εντυπωσιακό από τις δηλώσεις του προέδρου είναι ότι αντιλαμβάνεται ως ευθύνη του «να μη χειραγωγούνται οι δικαστές μου». Του; Μα δεν υποτίθεται ότι ο καθένας τους διαμορφώνει τη νομική θέση του ανεξαρτήτως; (Αλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος υπερηφανεύεται ότι έχτισε τη σταδιοδρομία του ως μειοψηφία του ενός...) Με πολλή λύπη, μοιράζομαι μαζί σας μια φρικτή υποψία: ότι από χθες ο πρόεδρος του ΣτΕ, ως δικαστής, έχει αυτοκτονήσει...

Από την πλευρά της, τώρα, η κυρία Θάνου με μπέρδεψε κάπως. Καθώς άκουγα το δελτίο από το ραδιόφωνο, για λίγα δευτερόλεπτα νόμισα ότι οι παραγωγοί του δελτίου είχαν κάνει λάθος. Είχαν βάλει, έτσι μου φάνηκε, ένα τέιπ πενταετίας τουλάχιστον, από την εποχή που η κυρία Θάνου ήταν συνδικαλίστρια. Διότι μου φαινόταν παράδοξο, με τόσα θέματα να σοβούν στη Δικαιοσύνη, να ακούω για τα μισθολογικά των δικαστών και μάλιστα από μια πρόεδρο του Αρείου Πάγου, η οποία έχει διατελέσει και υπηρεσιακή πρωθυπουργός.

Μετά το χθεσινό, όποιος δεν ανησυχεί –για να μην πω, φοβάται– για την πορεία την οποία έχει πάρει η χώρα είτε είναι τερατωδώς ψύχραιμος είτε τερατωδώς ηλίθιος... Τι ακριβώς, δεν ξέρω. Πάντως τερατώδες...

Στον ίδιο κουβά

Πού είναι ο Καμμένος, ρωτούσαμε τόσο καιρό. Να τος ο Καμμένος και μάλιστα «πάρα πολύ ευτυχής», όπως δήλωσε μετά τη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο στο Μαξίμου. Και γιατί να μην είναι, αφού εμφανίζεται ως επίδοξος σωτήρας της κυβέρνησης, με διπλό ρόλο μάλιστα. Κατ’ αρχάς, για τον συμβιβασμό στο Εκκλησιαστικό. Ηταν φανερό από τη σκηνοθεσία προχθές ότι ο σκοπός του καλλιτέχνη ήταν να προβληθεί ο Καμμένος, η δεξιά συνιστώσα της κυβέρνησης, ως ο σταθεροποιητικός παράγων στις σχέσεις της με την Εκκλησία.

Επειτα, είχαμε χθες τις νέες αποκαλύψεις Καμμένου για τον Καλογρίτσα. Σε δύο συναντήσεις που είχαν, όπως λέει, του ζήτησε, στην πρώτη από αυτές, να συνεργασθεί με την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου και, στη δεύτερη, να μη συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσδιόρισε, πάντως, χρονικά το γεγονός της πρώτης συνάντησης περίπου πέντε μήνες προτού σχηματισθεί η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. (Οπότε, εκτός των άλλων χαρισμάτων του, ο Καλογρίτσας έχει και το λεγόμενο «κληρονομικό»...)

Ανεξαρτήτως των παρεμβάσεων Καμμένου, η σκοπιμότητα του κυβερνητικού σχεδιασμού είναι εμφανής. Τόσο στον καβγά με την Εκκλησία όσο και στον άλλον για τη διαπλοκή, οι ΑΝΕΛ εμφανίζονται να αντισταθμίζουν τα λάθη της κυβέρνησης, ώστε οι ψήφοι να μείνουν τελικά στον ίδιο κουβά. Ωραία ιδέα, αλλά η απόδοσή της δεν είναι εγγυημένη. Υπάρχει πάντα ένα όριο, μετά το οποίο η κοροϊδία δεν περνάει στον κόσμο...

Κορίτσια ο Καλλιάνος!

Μια και ο τέως εκπρόσωπος του Λεβέντη εθεάθη για πρώτη (φαντάζομαι και τελευταία) φορά στα γραφεία της Ν.Δ., θυμήθηκα μια ωραία ιστορία σχετικώς. Ο Γ. Καλλιάνος ανήκει σε μια γενιά που γοητεύθηκε με την τηλεόραση και τη δημοσιότητα που φέρνει. Εξ ου η συμμετοχή σε talent show, η δουλειά στην τηλεόραση ως παρουσιαστής δελτίου καιρού, καθώς και το σύντομο πέρασμα από τη λαϊκή πίστα. Είναι δε και ομορφόπαιδο, οπότε καταλαβαίνετε – δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Προ καιρού, όταν ήταν εκπρόσωπος του Λεβέντη, είχε πάει σε τηλεοπτικό σταθμό για να συμμετάσχει σε πάνελ.

 Μπήκε, λοιπόν, στην αίθουσα του μακιγιάζ με τον αέρα του σταρ και άρχισε να μοιράζει χαιρετούρες σε άπαντες τους παρευρισκομένους. Πλησιάζει και ένα βουλευτή της Ν.Δ., ο οποίος περίμενε να τον βάψουν. Τώρα, αυτός τον είχε αναγνωρίσει αλλά παρίστανε ότι δεν ήξερε. Κάνουν τη χειραψία και προτού προλάβει να συστηθεί ο Καλλιάνος, ο βουλευτής τού λέει: «Εσείς θα με βάψετε;». Φαντάζομαι ότι το βράδυ θα πέρασε τρεις ώρες μπροστά στον καθρέπτη του για να συνέλθει... 

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ορθόδοξος... κομμουνισμός!

H κυβέρνηση χθες υπέστη οδυνηρή ήττα από την… Δεξιά του Κυρίου. Λίγο φώναξε ο αρχιεπίσκοπος και οι ιεράρχες που ζήτησαν εμμέσως μέχρι και δημοψήφισμα και ο Τσίπρας μόνο που δεν έτρεξε να κρυφτεί από το φόβο του.

Έβαλε μπροστά τον Ελληναρά και πολύ χριστιανό Καμμένο, μάζεψε και τον αμάζευτο Νίκο Φίλη, πήγαν όλοι μαζί στο Μαξίμου και σήκωσαν τα χέρια ψηλά.

 Από εκεί που έλεγαν ότι τα προγράμματα του υπουργείου για τα Θρησκευτικά θα εφαρμοστούν ο κόσμος να χαλάσει, αποφάσισαν τελικά να εφαρμοστούν αλλά με… τα παλιά βιβλία. Όπερ σημαίνει ότι φίλησαν το χέρι του Ιερώνυμου, είπαν και καμιά δεκαριά «Πιστεύω» για τιμωρία και η ζωή συνεχίζεται. Άλλωστε και οι δύο πλευρές για τον… σταυρό πολεμάνε. Ο Ιερώνυμος για τον Σταυρό της Ορθοδοξίας, ο δε Τσίπρας για τον σταυρό της κάλπης. Γιατί που να τολμήσει να πάει σε εκλογές με όλη την Εκκλησία εναντίον του. Ούτε τη δική του ψήφο δεν θα έβρισκε…

 Ωστόσο, πέρα από την ακόμη μία ήττα της κυβέρνησης πρέπει να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες που κάποιους θα τους πονέσουν. Να ξεκαθαρίσουμε ότι πιστεύουμε ακράδαντα στην Ορθοδοξία και στο γεγονός ότι δεν μπορεί κανένας Φίλης και κανένας Τσίπρας να προσβάλλουν τον ελληνικό λαό που είναι Χριστιανοί. Ούτε να προβαίνουν σε αλλαγές στα Θρησκευτικά χωρίς να έχουν τη στοιχειώδη ευγένεια να κάνουν διάλογο με την επίσημη Εκκλησία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1.Το κράτος, ανεξαρτήτως αν είναι η αριστερά στην κυβέρνηση ή η δεξιά, είναι αυτό που καθορίζει τα σχετιζόμενα με την εκπαίδευση των παιδιών. Το σχολείο δεν είναι άμβωνας. Είναι σχολείο που οφείλει να κάνει τους ανθρώπους καλούς, μορφωμένους, άξιους. Χριστιανούς; Ναι Χριστιανούς κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Όμως η Εκκλησία δεν έχει δουλειά να εμπλέκεται στα της πολιτείας, παρά μόνο να εκφράζει την άποψή της.

2.Το μάθημα των Θρησκευτικών χρήζει αλλαγών. Όχι βεβαίως τις ανοησίες του Φίλη να τραγουδάνε τα παιδάκια τον Μπαγάσα του Άσιμου ή τραγούδια της Ριάνα και να μαθαίνουν τα 100 ονόματα του Γεχβά. Αλλά να υπάρχουν και αναφορές σε άλλες θρησκείες χωρίς αυτό να γίνεται σε βάρος της ορθόδοξης θρησκείας η οποία ομολογείται από το 98% του ελληνικού λαού.

3.Αν ήθελε η κυβέρνηση να κάνει ριζικές τομές ας τολμούσε να πάει σε δημοψήφισμα. Αυτή δεν ήταν που μιλούσε για συμμετοχική δημοκρατία; Δεν τολμά να το κάνει διότι θα φάει τέτοια ξεγυριστή φάπα που δεν θα καταλάβει τι της ήρθε.

4.Αν από την αρχή ο Φίλης πήγαινε σε διάλογο με την Εκκλησία δε θα συνέβαιναν όλα αυτά. Όμως, ο υπουργός μπορεί να μην είναι άθεος και να είναι χριστιανός, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένας αριστερός ιδεοληπτικός που νομίζει ότι κάνει προοδευτική, αριστερή πολιτική. Η τύφλωση που έχει τον έκανε να μιλήσει άσχημα για το προσωπικό της Εκκλησίας. Ναι υπήρχαν χουντικοί ιερείς. Ναι κάποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Δεν έχει όμως κανείς το δικαίωμα να προσβάλει το σύνολο των παπάδων. 

Ο Φίλης ήξερε ότι θα προκαλέσει, όμως, το έκανε γιατί μάλλον ήθελε να κερδίσει λίγα λεπτά… αριστερής δημοσιότητας και να κάνει ηρωϊκή έξοδο στον επικείμενο ανασχηματισμό.

5.Ο Ιερώνυμος έχει κάνει ένα μεγάλο καλό κι ένα μεγάλο λάθος. Το καλό είναι ότι ήταν και είναι ένα πράος παπάς που έχει κάνει μεγάλο φιλανθρωπικό έργο χωρίς να το διαφημίζει. Το κακό είναι ότι πιστεύει πως αν κάνει παρεμβάσεις θα χαρακτηριστεί… Χριστόδουλος. Όμως, ο καλός ποιμενάρχης οφείλει να παρεμβαίνει όταν όλα δεν πάνε καλά. 

Όταν προσβάλλεται το χριστεπώνυμο πλήθος από κάτι απίθανους ιδεοληπτικούς τύπους. Έπρεπε λοιπόν να έχει μιλήσει νωρίτερα. Εντάξει, καλό το «τα του καίσαρος τω καίσαρι…» αλλά κάποια στιγμή πρέπει να υπάρχουν όρια στην ξεφτίλα ορισμένων πολιτικών.

6.Επίσης, η πολιτεία πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με την Εκκλησία. Δεν έγινε απολύτως τίποτε και δεν πειράχτηκε κανείς ούτε με τον πολιτικό γάμο, ούτε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. 

Ήταν αποφάσεις που αφορούσαν το κράτος και καλώς τις πήρε. Όμως, υπάρχουν και όρια. Τη μια η σφαγή της Σμύρνης είναι συνωστισμός, την άλλη αφαιρείς από το βιβλίο της Ιστορίας τον Μέγα Αλέξανδρο ή υπάρχουν βιβλία που προσβάλλουν την ιστορική μνήμη και παράδοση. Και από την άλλη το μόνο που ενδιαφέρει τον Φίλη είναι να ξαναγραφτεί η ιστορία του Εμφυλίου. 

Λέμε λοιπόν ότι ας κάνει τη δουλειά του καλά το κράτος αλλά οφείλει να προσέχει τους εθνομηδενιστές, τους άθεους και τους ευρωλιγούρηδες, ψευτοκουλτουριάρηδες που θέλουν να εκθεμελιώσουν τα πάντα.

Ηθικόν δίδαγμα. Κανείς δεν τα έβαλε με την Εκκλησία και κέρδισε. Αλλά και πρέπει και οι δύο πλευρές να είναι προσεκτικές για να συνυπάρξουν χωρίς εντάσεις. Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι αλληλένδετα πράγματα και αυτό κανείς δεν πρέπει να το ξεχνά. Ειδικά τώρα που έχει γεμίσει η χώρα αλλόθρησκους.