.ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!

*ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟ* 

Αλλαγή δεδομένων από το μεσημέρι και μετά με το κλ ίμα στο ξενοδοχείο *Χίλτον* να είναι κλίμα συμφωνίας, την ίδια στιγμή που κορυφαίος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών τόνισε ότι σχεδόν έχουμε λευκό καπνό. 

Ασφαλιστικό και κόκκινα δάνεια έχουν... κλείσει (όπου πληροφορίες αναφέρουν πως η ελληνική πλευρά εξασφάλισε κάτι που θεωρεί σημαντικό) παραμένει η διαφωνία για το αφορολόγητο, οι επικεφαλης και ο Ευ. Τσακαλώτος αναχωρούν για το Eurogroup που γίνεται αύριο το πρωί στο Αμστερνταμ. Τα τεχνικά κλιμάκια παρα... περισσότερα »

.Η μετάφραση ως αντίσταση στο καθεστώς της τυραννίας

Η άρση της λογοκρισίας  από το καθεστώς της δικτατορίας αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την κατανόηση των ιδεολογικο - πολιτικών εξελίξεων στον χώρο της ελληνικής νεολαίας εκείνης της περιόδου.

Οι ιθύνοντες του καθεστώτος, υπό τη γενικότερη πεποίθηση του ακλόνητου της κυριαρχίας τους, προχώρησαν στην άρση της λογοκρισίας πυροδοτώντας  άθελά τους μια σημαντική εκδοτική δραστηριότητα και ένα τεράστιο ενδιαφέρον προς τις πολιτικές εξελίξεις στο δυτικό κόσμο και προς τα ρεύματα σκέψης της εποχής. Όχι,φυσικά, μόνο εκείνης της εποχής. Και ήταν η “μετάφραση” που άνοιγε ένα παράθυρο προς τον “έξω κόσμο”.  Μια εικόνα της κατάστασης που δημιουργήθηκε από την άρση της λογοκρισίας δίνουν οι μεταφράσεις κειμένων – μια ολόκληρη σελίδα –  σημαντικών διανοητών, αλλά και δημοσιογραφικών άρθρων  από περιοδικά και εφημερίδες της  “Δύσεως” στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Δε νομίζω να υπήρχε κάτι αντίστοιχο τότε στον υπόλοιπο ελληνικό τύπο. Αλλά από τη μεταπολίτευση και δώθε, το φύλλο άρχισε να ολισθαίνει, αργά αλλά σταθερά, προς το συντηρητισμό, το λαϊκισμό και, τελικώς, μετατράπηκε σε φερέφωνο ενός ακατέργαστου εθνικισμού “κεντρώου” τύπου.

Εκεί, όμως, όπου η άρση της λογοκρισίας απελευθέρωσε δυνάμεις είναι οι εκδόσεις. Εδώ εμφανίσθηκε μια έντονη μεταφραστική δραστηριότητα, η συστηματική μελέτη της οποίας ανήκει στα desiderata της επιστημονικής έρευνας, σχετικώς με την δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την πνευματική κατάσταση της χώρας κατά τη διάρκεια της. Η μετάφραση, ως μορφή διανοητικής αντίστασης στο καθεστώς της “Επταετίας”, χρήζει ιδιαίτερης  μελέτης.Εξαγορεύω αυτές τις σκέψεις με αφορμή την ανακάλυψη της μετάφρασης ενός βιβλίου του πρώιμου Alain Badiouσε βιβλιοθήκη του δήμου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου, Le concept de modele. Introduction a une epistemologie materialiste des mathematiques,  το οποίο είχε κυκλοφορήσει στα γαλλικά από τις εκδόσεις Francois Maspero [Paris] το 1970. [Στην αγγλόφωνη wikepedia  αναφέρεται ως έτος έκδοσης το 1969 και παρουσιάζεται ως το πρώτο φιλοσοφικό έργο του Alain Badiou!]

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τον Φώτη Σίμουκαι κυκλοφόρησε στη σειρά “Θεαίτητος” των εκδόσεων “Καστανιώτη” το 1972, δύο ή τρία χρόνια δηλαδή μετά την κυκλοφορία του στα γαλλικά. Ο Φώτης Καραμήτσος , διευθυντής της “Σειράς”,  έγραψε τον πρόλογο [σ. 9- 24] με τον τίτλο Αμφιλεγόμενα. Μεθοδολογία και προβληματισμοί . Η ελληνική έκδοση τυπώθηκε στο τυπογραφείο Προμηθεύς, Ρήγα Παλαμήδου 5 το Μάρτιο του 1972 σε 2000 αντίτυπα.

Στο τέλος του βιβλίου αναφέρονται και μια σειρά άλλοι τίτλοι βιβλίων που ήδη είχαν κυκλοφορήσει ή θα κυκλοφορούσαν προσεχώς  από τις εκδόσειςΚαστανιώτη στη σειρά “Θεαίτητος”. Στα ήδη κυκλοφορούντα μεταφρασμένα βιβλία συγκαταλέγονται τα ακόλουθα: Louis Couffignal: Έννοιες Βάσεις, Κυβερνητική [ εκδόθηκε το 1971 στην Αθήνα], RobertBlanche, Αξιωματική μέθοδος, John von Neumann, Ηλεκτρονικός υπολογιστής και ανθρώπινος εγκέφαλος [εκδόθηκε το 1972 στην Αθήνα], Norbert Wiener, Θεός και μηχανή. Στις “προσεχείς εκδόσεις” περιλαμβάνονταν οι ακόλουθοι τίτλοι βιβλίων:

 Norbert Wiener, Cybernetics, Ross Ashby, Εισαγωγή στην κυβερνητική,Ross Ashby, Σχέδιο για έναν εγκέφαλο, Γιάννης Ξενάκης, Μουσική-Αρχιτεκτονική, O’ Lange, Εισαγωγή στην Οικονομική κυβερνητική, Ludwig Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus, Jean Ladriere,  Τα όρια των φορμαλισμών, Jean Piaget, Στρουκτουραλισμός, Robert Kalivoda, Marx και Freud.

Επίσης ανακοινώθηκε ότι από “το Σεπτέμβρη του 1972 θα κυκλοφορήσει από τη συλλογή “Θεαίτητος” περιοδική έκδοση με γενικό τίτλο ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ περιέχουσα ξένα και ελληνικά άρθρα πάνω στην κρίση, τα όρια και την κριτική των σύγχρονων επαναστατικών δεδομένων στις επιστήμες, τη γλώσσα, την τεχνολογία και τις κοινωνικές δομές”.

Η ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Alain Badiouκυκλοφόρησε με διαφοροποιημένο τίτλο, δηλαδή: Εισαγωγή στην διαλεκτική επιστημολογία. Και τον εξής υπότιτλο: Θεωρία των μοντέλων.

Για να έχουμε μια εικόνα από την αλαζονεία των δικτατόρων για την υποτιθέμενη επιδοκιμασία της πολιτικής τους – ο συνεργάτης της δικτατορίαςΔημήτριος Τσάκωνας, θεωρεί ότι το καθεστώς είχε παρόμοια αποδοχή από τον ελληνικό λαό με εκείνη που είχε κατά την Κατοχή το ΕΑΜ! – και την πλήρη άγνοια τους για τη σημασία της ιδεολογικής  ηγεμονίας παραθέτω το απόσπασμα στο εξώφυλλο της έκδοσης από το βιβλίο του Alain Badiou: 

 «… η αστική πολιτική οικονομία πραγματώνεται στην κατασκευή μοντέλων ισόρροπης επέκτασης: εδώ ακόμη, το μοντέλο  αναχαιτίζει την καπιταλιστική ‘αταξία’, όχι με τη γνώση της αιτίας της (ή με τη βοήθεια της μαρξιστικής επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών και την κατανόηση της πάλης των τάξεων), αλλά μέσω μιας τεχνικής εικόνας που εκφράζει την ολοκλήρωση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η  “επέκταση” παρουσιαζόμενη σαν κανόνας με προοδευτικό περιεχόμενο είναι στην πραγματικότητα το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των δομών μέσα στις οποίες γεννιέται το  κέρδος…

Η “ισορροπία” είναι ο κανόνας ασφάλειας ενάντια στον παροξυσμό των αντιφάσεων, και τον πολιτικό κίνδυνο της ανόδου στα άκρα της πάλης των τάξεων. Τα επεκτατικά μοντέλα ισορροπίας, με το πρόσχημα ότι παίρνουν στα σοβαρά το αντικείμενό τους (την οικονομία των “βιομηχανικών κοινωνιών”), εξαντικειμενίζουν τους σκοπούς των ταξικών τους συμφερόντων. 

Μια εθνική οικονομία σε ισόρροπη επέκταση εμφανίζει το αιτιολογικό να ικανοποιείται από τις κρατικές παρεμβάσεις εν ονόματι του “γενικού συμφέροντος”. Μέσα από αυτή την εικόνα το μοντέλο ενοποιεί εξωτερικά μια οικονομική πολιτική, τη νομιμοποιεί και αποκρύπτοντας την αιτία της την εμφανίζει σαν κανόνα του.

Έχει μεγάλη σημασία να δείξουμε πως η οικονομετρική υποδούλωση και η αυξανόμενη χρήση των δήθεν “μαθηματικών μοντέλων” στην οικονομία είναι μια από τις πλέον καθαρές μορφές του ρεβιοζιονισμού, ή η παρεκτροπή από την ίδια την καρδιά του καλύτερου συστατικού μέρους τους μαρξισμού, και η αναπόφευκτη ευθυγράμμιση με τους αντικειμενικούς σκοπούς της αστικής τάξης”.

Παρόμοια κείμενα άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα σε ένα καθεστώς που είχε τον αντικομμουνισμό ως βασικό χαρακτηριστικό του! Το γεγονός φανερώνει από τη μία την πεποίθηση των δικτατόρων ότι ελέγχουν πλήρως την κατάσταση, από την άλλη την περιφρόνησή, απαξίωση, εντέλει την υποτίμηση του κινδύνου για κάθε εξουσία, που προέρχεται από το χώρο των ιδεών.

Από τις μεταφράσεις της περιόδου της δικτατορίας  μπορούν να κατανοηθούν και εκείνα τα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία επηρέασαν την ελληνική νεολαία της περιόδου και οδήγησαν στην  κλιμακούμενη ισχυροποίηση του φοιτητικού κινήματος και την πολιτική κορύφωσή του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα οποία ερμηνεύτηκαν τότε από υποστηρικτές του καθεστώτος ως ελληνική εκδοχή του περίφημου “Μάη του ‘68”.

Από το εύρος και το είδος των μεταφράσεων την περίοδο της δικτατορίας, μπορούν να συναχθούν και μια σειρά από συμπεράσματα για τον πολιτικό πολιτισμό της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου: ενδιαφέρον θα είχε να εξετάσει κάποιος ποιες εξελίξεις διακόπτονται ή επικαλύπτονται, π.χ. από την ακατάσχετη μετάφραση συγγραφέων χαμηλού επιπέδου του λεγόμενου “μαρξισμού-λενινισμού” σοβιετικού τύπου που ακολουθεί τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ή μεταφράσεις διαφόρων εξίσου χαμηλής ποιότητας κειμένων, στο πλαίσιο της θεωρίας της εξάρτησης, η οποία φαίνεται ότι ασκούσε επιρροή στην αριστερή πτέρυγα και την νεολαία του τότε ΠΑΣΟΚ.

 Το βιβλίο του Κώστα Σκανδαλίδη Η Αριστερά στη δίνη της χιλιετίας, αν και γράφεται σε μετέπειτα χρόνο και έχει άλλες προθέσεις, καταγράφει με ανάγλυφο τρόπο τα αναγνώσματα και τα ακούσματα μιας ολόκληρης γενιάς - όχι μόνο του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.

Σήμερα, σε μια περίοδο που η Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της (νεοφιλελεύθερη, παλαιοσυντηρητική, νεοσυντηρητική, ακροδεξιά και ναζιστική) προσπαθεί να δυσφημήσει τις αναζητήσεις και τους αγώνες των γενιών εκείνης της εποχής, στις οποίες, εκτός των άλλων, οφείλεται σε μεγάλο μέρος και η ελληνική εκδοχή της “silent revolution”, η ανάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας από τους φορείς ενός ανατρεπτικού δημοκρατικού λαϊκού κινήματος, αποτελεί προϋπόθεση για την αποδέσμευση της χώρας από τους διεθνείς καταναγκασμούς και την εθνική ταπείνωση.

.Το κρίμα του χρήματος

Παλι καλά που το παραδέχτηκε ο Τζορτζ Κλούνεϊ, πως τα 353.000 δολάρια είναι εξωφρενικό ποσό, ό,τι κι αν γεύτηκε κανείς μαζί του στην εκδήλωση οικονομικής υποστήριξης της Χίλαρι Κλίντον. Και τον φημισμένο «χίον οίνον» των αρχαίων αν πετύχαιναν σε σώο αμφορέα, καταποντισμένο στη δροσιά, και τον απολάμβαναν κουβεντιάζοντας για το μέλλον τους, δηλαδή για το μέλλον της ανθρωπότητας, και πάλι θα τους βάραινε ο λογαριασμός. 

Αυτή η (σχεδόν) ταύτιση του μέλλοντος των μεγιστάνων-χορηγών με το μέλλον της ανθρωπότητας είναι και ο λόγος που δεν ισχύει εδώ το παροιμιώδες «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί». 

Πως είναι λογικό να νοιαζόμαστε για ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, καθώς και στις υποϋπερδυνάμεις τύπου Ρωσίας και Κίνας, το ξέρουμε πολύ πριν από το «φαινόμενο της πεταλούδας».

Εχουν τα δικά τους συστήματα βέβαια οι Αμερικανοί, τις δικές τους τεχνικές στην υποστήριξη των πολιτικών της αρεσκείας τους, και πρωτίστως των υποψήφιων προέδρων. 

Εμείς, παλιακοί, παραμένουμε στον αστερισμό των κουπονιών, που πάντως είναι η Μικρή Αρκτος μπροστά στον αστερισμό των εξαρτησιογόνων κομματικών θαλασσοδανείων από ιδιωτικές τράπεζες, τη Μεγάλη Αρκτο δηλαδή. Στις ΗΠΑ προτιμούν τη φανερή και απευθείας ενίσχυση των επιλέκτων τους, η οποία μπορεί και να ισοδυναμεί με απευθείας ανάθεση έργου: «Ελαβες; Θα δώσεις». Τι; Εργα ας πούμε.

 Κι αν οι υποστηρικτές σου ασχολούνται με τις μπίζνες των όπλων, εξακολουθητικά ασυναγώνιστες, τότε ένα από τα έργα που θα υποχρεωθείς να τους προσφέρεις ανταμειπτικά ενδέχεται να είναι ο πόλεμος. Σε ξένες γειτονιές βέβαια. Οχι στην αυλή σου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μας νοιάζει αν θα καεί η ξένη πίτα. Επειδή θα καούμε κι εμείς μαζί της. Εχει συμβεί. 

Και τίποτε πιο εύκολο από το να ξανασυμβεί. Κι αν το μυαλό μας παγώνει στο ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος, δηλαδή πλανητάρχης, που θα αποφασίζει για ζωή και για θάνατο, δεν μπορεί να το ζεστάνει η λογική τού μη χείρονος, που λέει «Χίλαρι Κλίντον». Και μόνο αυτά τα αχώνευτα 353.000 δολάρια μάλλον θα καταδίκαζαν οποιονδήποτε υποψήφιο σε κάθε άλλη χώρα.

Αλλά είπαμε. Οι Αμερικανοί έχουν τα χούγια τους. Και τις ανοχές τους. Αν και η απροσδόκητη αντοχή του άλλου υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, του Μπέρνι Σάντερς, ίσως δείχνει ότι βρήκαν το όριό τους οι ανοχές αυτές – προς τα λόμπι, τη Γουόλ Στριτ, τη διαπλοκή, που δεν αθωώνεται, βέβαια, επειδή γίνεται στο φως της μέρας. Το ότι η κ. Κλίντον ίσως γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένα δέλεαρ. 

Πιθανόν το μοναδικό, εκτός και συνεκτιμήσουμε την υπόσχεσή της ότι θα δημοσιοποιήσει τα περί εξωγήινων κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα της περίφημης Περιοχής 51, στη Νεβάδα. Αρκεί όμως αυτό για να ισοφαρίσει τις αρνητικότατες σκέψεις που προκαλούν και στο πιστό της ακροατήριο τα γεύματα των 353.000 δολαρίων, όταν μάλιστα ο Σάντερς ζητάει ενίσχυση μόλις 27 δολαρίων;

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Αν πρώτα δεν τρελαθεί...

Θα παραιτηθεί ο Τσακαλώτος; Το ερώτημα κυκλοφορεί πολύ την τελευταία εβδομάδα, αφότου δηλαδή δημοσιεύθηκε το μανιφέστο των «53». Θα παραιτηθεί ο επικεφαλής της διαπραγμάτευσης περί την αξιολόγηση, μετά την ολοκλήρωσή της; Aδηλον παντί πλην ή τω θεώ. Εγώ αυτό που μπορώ να προβλέψω είναι ότι, αν συνεχίσει έτσι, ο Γιούκλιντ θα τρελαθεί ή, χάριν ακριβείας, θα αποτρελαθεί. 

Εκτός, βέβαια, αν ο άνθρωπος προλάβει να παραιτηθεί προτού του στρίψει. Δεν χρειάζονται τίποτε ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλήξει κάποιος στο δικό μου συμπέρασμα. Αρκεί να διαβάσει προσεκτικά το περί ου ο λόγος κείμενο, προϊόν πανελλαδικής συνδιάσκεψης των «53».

Η ομάδα «53+» (πενήντα τρεις πλας), στην οποία περίοπτο θέση έχει ο υπουργός Οικονομικών, είναι η πραγματική καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιστέκεται στον όποιο ελάχιστο ρεαλισμό της κυβέρνησης. 

Πρόκειται για μια τάση αμετακίνητων μαρξιστών, με καθαρό προσανατολισμό προς τον κομμουνισμό (το λένε αλλιώς, βέβαια...) και συνέπεια στις πιο ακραίες και παλαβές θέσεις που περιελάμβαναν τα κατά καιρούς προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς τη σύνθεσή τους, εκτός από τον προσφιλή μου Γιούκλιντ, μετέχουν άλλοι δέκα βουλευτές στην τάση, επιφανέστεροι των οποίων είναι ο Θ. Δρίτσας με την κυρία Τασία, η κυρία Θεανώ και ο Σάκης Παπαδόπουλος (αυτός που βλέπει εκλογές ή δημοψήφισμα). Από τους μη κοινοβουλευτικούς γνωστότερος είναι ο «δικαιωματιστής» Π. Λάμπρου με το μόρτικο καπελίνο του.

Με το τελευταίο κείμενό τους, οι «53+», κατά κάποιο τρόπο, χαρτογραφούν το εσωτερικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που εξακολουθεί να σοβεί, παρά την περυσινή διάσπαση και την αποχώρηση των Λαφαζανιστών. Από τις κάπου 4.000 λέξεις του κειμένου, αξιοπρόσεκτο είναι ότι περίπου το ένα τέταρτο απαντά στα ερωτήματα ποιοι είναι οι «53+» και γιατί παρεμβαίνουν τώρα. Με αυτή την τέλεια αφορμή και σε ύφος συγκρατημένου λυρισμού, οι συγγραφείς μάς εκθέτουν τα εσώψυχά τους, τις ευαισθησίες και τους καημούς τους. Στην πραγματικότητα, απαντούν στο ερώτημα «γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε» – κάτι το οποίο προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός από τους ίδιους. 

Αυτός ο ναρκισσισμός, όμως, είναι βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Αριστεράς, διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατορθώνουν να στέκονται εκτός πραγματικότητας αισθάνονται φορείς της σωτηρίας των άλλων, οπότε η παρατεταμένη ενατένιση του εαυτού τους στον καθρέπτη είναι, κατά κάποιο τρόπο, απόδειξη της άδολης αγάπης τους για τους άλλους.

Ας δούμε πρώτα τι ενώνει τους «53+», με τα δικά τους λόγια. Τους ενώνουν το «ρεύμα του κριτικού μαρξισμού» και ο κοινός στρατηγικός στόχος, «που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία». 

Εξίσου ευθέως δηλώνουν ότι τους ενώνει η επιδίωξη της πανευρωπαϊκής ανατροπής του καπιταλισμού: «Είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας εναλλακτικές, δρόμους και τρόπους επαναθεμελίωσης (σ.σ. της Ευρώπης) σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη σημερινή». Τους ενώνουν και διάφορα δευτερεύοντα, όπως «η μάχη για τις Σκουριές, που έχει κεντρικά πολιτικά και αξιακά στοιχεία».

Οι θέσεις στις οποίες καταλήγουν είναι ότι για να διασωθεί η αριστερή διακυβέρνηση (διότι γι’ αυτή νοιάζονται πρωτίστως...) πρέπει να τονίζεται πάντα ότι «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» και, ταυτοχρόνως, να εφαρμόζεται το παράλληλο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Το τελευταίο «υπονομεύει το μνημόνιο ή, για να το πούμε διαφορετικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία». 

Γιατί συγκρουσιακή; Διότι «το παράλληλο πρόγραμμα είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ταυτόχρονα με τον μετασχηματισμό του κράτους, αλλά και την αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος», δηλαδή σοσιαλισμός για όσους δεν καταλαβαίνουν την υγειονομική διατύπωση του Γιούκλιντ. Με λίγα λόγια, αντίσταση εκ των έσω και υπονόμευση των σχέσεων με τους εταίρους. Αυτό είναι το παιχνίδι για τους «53+».

Επειδή, δε, πιστεύουν ακράδαντα στον κοινό στρατηγικό στόχο, δεν τίθεται ζήτημα γι’ αυτούς αποχώρησης από την κυβέρνηση: «Το ερώτημα ως δίλημμα είναι κάλπικο. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μας επιτρέπουν να παίζουμε τον ρόλο μας». 

Εξηγώντας τις συμμαχίες που εννοούν, κατ’ αρχάς απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, «που έχει πρώτη ευθύνη για τις δραματικές εξελίξεις». Προκρίνουν, ειδικά για τη λειτουργία της κυβέρνησης, τις «ανοιχτές θύρες»· η κυβέρνηση, δηλαδή, «να εντάσσει στη λογική της τις πλατείες, την άμεση σχέση με τον κόσμο που κινείται και κάτι έχει να πει».

 (Παρεμπιπτόντως, ιδού πώς μας προέκυψαν Καρανίκας και άλλα ταλέντα...) Αλλωστε, συνεχίζουν, μόνον έτσι θα αντισταθούν και θα ξηλώσουν το «παλαιό». Το τελευταίο είναι ο μπαμπούλας: είναι «η αόρατη αυταρχική εξουσία», που «όσο παραμένει στη θέση της, στη λογική “το κράτος έχει συνέχεια”, τόσο θα ακυρώνονται νομοθετικές ή άλλες (σ.σ.: αγωνιστικές;) πρωτοβουλίες».

 Η απάντηση, λοιπόν, στο «παλαιό» μπορεί να είναι μόνο «η αντιαυταρχική, αντικατασταλτική και αντιαπαγορευτική πολιτική».

Ιδεώδης επίλογος γι’ αυτή την περίληψη μετά σχολιασμού είναι η παρακάτω εμβληματική και εμπνευσμένη πρόταση, που θα μπορούσε να ήταν και πολεμική ιαχή των «53+»: «Προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία». (Πολύ φλύαρη για πολεμική ιαχή, αλλά αυτή είναι η Αριστερά...)

Με τον Τσίπρα, λοιπόν, να δέχεται τέτοια πίεση εκ των έσω, οι πληροφορίες της γερμανικής Bild, που τον φέρουν να παρακαλεί τη Μέρκελ να κατανοήσει το πολιτικό πρόβλημά του, δεν πρέπει να απέχουν πολύ από την αλήθεια. Αλλωστε, τόσο κόπο έκανε χθες στη Βουλή, στη συζήτηση προ ημερησίας για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια, προκειμένου να ικανοποιήσει τις αντιαυταρχικές, αντικατασταλτικές και αντιαπαγορευτικές πεποιθήσεις των «53+». 

Το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης (αυτό που διαπιστώνει ο Δραγασάκης και διαψεύδει η Γεροβασίλη) είναι πραγματικό.

Αλλά ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε, με την αγωνία μας για την τύχη του Γιούκλιντ, του πιο αγαπημένου μου καρτούν από αυτή την κυβέρνηση. Θα παραιτηθεί ή όχι; Ο εσωτερικός διχασμός του πρέπει να είναι αφόρητος! Είναι, αλλά ο Γιούκλιντ αντέχει. Κάθε public school boy με οικονομική άνεση που αγωνίζεται με την Αριστερά ξέρει να τα βγάζει πέρα με εσωτερικούς διχασμούς και αντιφάσεις...

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ευθύνες που θα ζητήσουν τιμωρία

Όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία, όλα φαινόταν (και ήταν στην πράξη) πολύ πιο ευοίωνα από το καλοκαίρι του 2012 που ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά.

Κι όμως, ο μεν Σαμαράς παρέδωσε τελικά μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης καλύτερη οικονομία από αυτή που παρέλαβε, ο δε Τσίπρας κατάφερε να τα κάνει όλα «κούγκι»!

Παρόλο που όταν παρέλαβε ο Τσίπρας, πήρε μια οικονομία σε (έστω αναιμική) ανάπτυξη, πήρε πρωτογενές πλεόνασμα, πήρε αρχή αντιστροφής της αύξησης της ανεργίας.

Εκτός αυτών, στην διάρκεια της 15μηνης διακυβέρνησής του στάθηκε και ιδιαίτερα τυχερός τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά για λόγους που καμιά σχέση δεν είχαν με την ικανότητά του ως Πρωθυπουργός της χώρας.

Το πετρέλαιο έφτασε στα 30 $ την ώρα που ο Σαμαράς το αγόραζε στα 100 $.

Το Ευρώ «μαλάκωσε» από το 1,4 $ σχεδόν στο 1,05 $, πράγμα ευνοϊκότατο για τις εξαγωγές της χώρας και αποτρεπτικό για τις εισαγωγές, άρα καλό για το εμπορικό ισοζύγιο.

Η ΕΚΤ και ο ίδιος ο Ντράγκι, άνοιξη του ’15 ξεκίνησε την δική του επεκτατική νομισματική πολιτική, λες και την είχε παραγγελία η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα χώρα μας.

Τέλος, πήραν σχεδόν έτοιμες μερικές μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις (Ελληνικό, αεροδρόμια, λιμάνι Πειραιά), που περίμεναν μονάχα την τζίφρα τους για να προχωρήσουν.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι «κατάφεραν» να τα τινάξουν όλα στον αέρα.

Αρνήθηκαν την έτοιμη αξιολόγηση και την προληπτική πιστωτική γραμμή.

Εξαφάνισαν το πρωτογενές πλεόνασμα, εξαέρωσαν τις καταθέσεις, πάγωσαν την τάση μείωσης της ανεργίας.

Κράτησαν – και κρατούν ακόμη – ομπρέλα στα λεφτά της ΕΚΤ, μείωσαν τις εξαγωγές αντί να τις αυξήσουν, τραίναραν τις ιδιωτικοποιήσεις (πάγωσαν το Ελληνικό) και όσες υπέγραψαν, προσπάθησαν και προσπαθούν να τις υποβαθμίσουν – εξοβελίσουν.

Τελικά, φάγανε όλα τα διαθέσιμα της χώρας αρνούμενοι τα χρήματα των «τοκογλύφων» και μετά υπέκυψαν μοιραίοι και άβουλοι σε όλα, χρεώνοντας την Ελλάδα μερικά αχρείαστα δις ευρώ, αφού πρώτα παίξανε ολόκληρη οπερέτα – διαπραγμάτευση, οδήγησαν τον λαό σε ένα αστείο δημοψήφισμα και έκλεισαν τις τράπεζες!

Όλα ετούτα, προσπάθησαν στην συνέχεια να τα «νομιμοποιήσουν» βαπτίζοντάς τα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ των εκλογών – εξπρές της 20ης Σεπτεμβρίου, που τις κέρδισαν υποσχόμενοι παράλληλα προγράμματα και δίκαιη κατανομή των βαρών.

Όμως και πάλι υπαναχώρησαν αμέσως μετά τη νίκη τους! Άφησαν επίτηδες την αξιολόγηση να βαλτώσει επί εξάμηνο, άνοιξαν τα σύνορα της χώρας στους λαθρομετανάστες με άλλοθι τους πρόσφυγες, επέτρεψαν στις τρελές ΜΚΟ να κουμαντάρουν κυριολεκτικά τα σύνορα, τα λιμάνια, σχεδόν την ίδια την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Και τώρα, στο παρά πέντε ενός ακόμη αδιεξόδου, μιλάνε πάλι για δημοψηφίσματα και εκλογές αρνούμενοι πεισματικά να αναλάβουν τις ευθύνες της πατρότητας και το κόστος της εφαρμογής του 3^ου και μεγαλύτερου μνημονίου που έφεραν στην χώρα.

Είναι φανερό λοιπόν, πως βάσει σχεδίου ή από παντελή ανικανότητα, αυτοί οι άνθρωποι – ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και η παρέα τους – επέφεραν στην χώρα την μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στο συντομότερο δυνατόν διάστημα.

Όσο και αν προσπαθούν να καμουφλάρουν αυτή την ζημιά πίσω από τις (υπαρκτές) ευθύνες προηγούμενων κυβερνήσεων, η δική τους συνεισφορά σε αυτήν, είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστη στην μονάδα του χρόνου, αν και ακόμη αφανής για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Όταν όμως οι ευθύνες τους για την διαφαινόμενη διάλυση της οικονομίας αποκτήσουν οντότητα, όταν ο ελληνικός λαός αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής, όταν ξυπνήσει μια μέρα ο κόσμος και καταλάβει πως η Πατρίδα μας έχει πάει δεκαετίες πίσω στο χρόνο, τότε, να είναι σίγουροι πως οι ευθύνες αυτές θα αποκτήσουν και ονοματεπώνυμο.

Και τότε, οι ευθύνες που θα ζητήσουν επιτακτικά τιμωρία, θα είναι κυριολεκτικά τρομακτικές. Και η τιμωρία που θα επισύρουν για τους φταίχτες, θα είναι φωτεινό παράδειγμα και σκοτεινό σημείο ταυτόχρονα, στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον καιρός για διορθωτικές κινήσεις, υπαναχωρήσεις και συμψηφισμούς. Είχαν όλες τις ευκαιρίες και βάσει σχεδίου ή λόγω πολιτικής επιπολαιότητας τις απεμπόλησαν.

Δυστυχώς για αυτούς, θα είναι αδύνατον στο άμεσο μέλλον να διαφύγουν της σκληρής αλλά δίκαιης τιμωρίας που τους αναμένει.