Οι Τσιπροκαμμένοι διαθέτουν μια κοινοβουλευτική
πλειοψηφία 153 βουλευτών μπετόν αρμέ. Οποιος δεν αντέχει να ψηφίσει τα πιο
επαχθή μνημονικά μέτρα παραιτείται παραχωρώντας τη βουλευτική έδρα σε κάποιον
άλλο. Αυτοί που μένουν έχουν ως μοναδικό συνδετικό ιστό την παραμονή στην
εξουσία, καθώς γνωρίζουν ότι δύσκολα θα βρεθεί άλλο κόμμα για να μεταπηδήσουν,
ενώ η επανεκλογή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ είναι ένα στοίχημα με μεγάλο
ρίσκο.
Αυτή είναι η εικόνα που προκύπτει μετά την
ψήφιση στη Βουλή των δύο πολυνομοσχεδίων, που ολοκληρώνουν με τον πιο εφιαλτικό
τρόπο τις βασικές κατευθύνσεις του τρίτου Μνημόνιου. Είναι η πρώτη φορά που
τόσο σκληρά μνημονιακά πολυνομοσχέδια ψηφίζονται χωρίς τα κυβερνητικά κόμματα
να έχουν απώλειες.
Μόνο που η εικόνα είναι απατηλή, όπως είναι κάθε εικόνα που
αποτυπώνει μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων και σε μια ορισμένη στιγμή, χωρίς
τη δυνατότητα ούτε το βάθος τους να δείξει ούτε τις προοπτικές σε βάθος χρόνου…
Αν τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι, τότε γιατί ο Καμμένος αναγκάστηκε να πει στη
Σύρο ότι η απόφαση για αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά «είναι μία πράξη εγκληματική,
είναι μια απόφαση αντισυνταγματική»;
Εντάξει, Καμμένος είν' αυτός, γνωστός
παλαιόθεν για την πολιτική του φαιδρότητα, όμως το γεγονός ότι αναγκάζεται να
βγάλει τη φαιδρότητά του μ' αυτόν τον τρόπο και στο συγκεκριμένο θέμα δείχνει
πως η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ -παρά τη συμπαγή εικόνα που δείχνει η
κοινοβουλευτική της πλειοψηφία- βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την κοινωνία κι
αυτό την καθιστά εξ ορισμού ευάλωτη και ασταθή.
Ο Τσίπρας εμφανίζεται στη Βουλή συνεχώς απολογούμενος στον Μητσοτάκη. Κι όταν
προσπαθεί να αντεπιτεθεί δεν έχει να πει τίποτ' άλλο εκτός από τα περί
«στρατηγικού αδιεξόδου» που -κατ' αυτόν- βρίσκεται η ΝΔ. Σε τι συνίσταται το
στρατηγικό αδιέξοδο; Στο ότι η ΝΔ ποντάρισε σε ναυάγιο της διαπραγμάτευσης για
την πρώτη αξιολόγηση, σε πτώση της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου και εκλογές,
τις οποίες φιλοδοξούσε να κερδίσει. Από τη στιγμή που η αξιολόγηση έκλεισε και
η κυβέρνηση δεν έπεσε, η ΝΔ έχει πρόβλημα.
Αν όμως σκαλίσουμε λίγο αυτή τη θεωρία, θα δούμε ότι τα περί στρατηγικού
αδιεξόδου ταιριάζουν περισσότερο στα κυβερνητικά κόμματα παρά στη ΝΔ. Σε τι
(υποτίθεται ότι) συνίσταται η στρατηγική υπεροχή των κομμάτων της
συγκυβέρνησης; Στο ότι κατάφεραν να κλείσουν την αξιολόγηση και να περάσουν όλα
τα μέτρα από τη Βουλή χωρίς απώλειες.
Ναι, αλλά πέρασαν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα
και επιπλέον χρεώθηκαν με την κατηγορία του δωσιλογισμού σε βαθμό μεγαλύτερο
από τους προκατόχους τους. Το μόνο που θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα είναι οι
πρακτικές συνέπειες των μέτρων που ψήφισαν (πληρωμές φόρων, εξαθλίωση
κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιήσεις κτλ.), συν τα νέα μέτρα που θ'
αναγκαστούν να ψηφίσουν το φθινόπωρο, πριν χρειαστεί να ενεργοποιηθεί ο
περιβόητος «κόφτης».
Αρα, όσο συμπαγής κι αν εμφανίζεται στη
Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία τόσο μεγαλώνει η απόστασή της από τις λαϊκές
μάζες. Ενα δυνατό λαϊκό ξέσπασμα θα μπορούσε να την κλονίσει ανεπανόρθωτα.
Ακόμα και να τη ρίξει. Και κανένας δεν μπορεί να πει τι πρόκειται να γίνει από
το φθινόπωρο και μετά, όταν το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης θ' απαιτηθούν
και νέα μέτρα, ενώ κανένας συριζαίος δεν τολμά πλέον να δώσει ακόμα και
αόριστες υποσχέσεις.
Αναμασούν μονότονα τη λέξη «ανάπτυξη», ξυπνώντας στις
λαϊκές μάζες μνήμες Σαμαρά.
Επομένως, αν μιλάμε για στρατηγικό αδιέξοδο, αυτό αφορά τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που θα
φθείρονται ολοένα και περισσότερο και θα κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι έπαθε το
ΠΑΣΟΚ, και όχι τη ΝΔ που μπορεί να περιμένει, ακολουθώντας χωρίς βιασύνες την
τακτική του «ώριμου φρούτου».
Γιατί το «φύγετε - εκλογές τώρα», που έπαιζε σαν
ντουντούκα ο Κούλης μέχρι την περασμένη εβδομάδα, δεν ήταν ποντάρισμα στην
άμεση πτώση της κυβέρνησης, αλλά προσπάθεια συσπείρωσης της κυβερνητικής
πλειοψηφίας, ώστε να μην πέσει η κυβέρνηση και να μην την πατήσει ο Μητσοτάκης
όπως ο Σαμαράς το 2011, που αναγκάστηκε να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου
πρόωρα, προτού κερδίσει εκλογές.
Ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν αισθάνεται να
βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο, αλλά αντίθετα αισθάνεται ανακουφισμένος που
οι Τσιπροκαμμένοι τα ψήφισαν όλα μόνοι τους και δεν αναγκάστηκε ο ίδιος να μπει
σε μια οικουμενική κυβέρνηση.
Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, που ζητούσε με αγωνιώδη τρόπο οικουμενική κυβέρνηση,
μπόρεσε άνετα ν' αλλάξει την τακτική του και καταψηφίζοντας συνολικά το δεύτερο
πολυνομοσχέδιο (σε αντίθεση με τη ΝΔ που ψήφισε κάποια άρθρα), να εμφανίζεται
σαν… συνεπής αντιμνημονιακή δύναμη. Οχι πως τρώει κανείς αυτό το παραμύθι, αλλά
δεν είχε και κάτι καλύτερο να «πουλήσει» το ΠΑΣΟΚ αυτή την περίοδο.
Οι συριζαίοι εμφανίζονται μπετοναρισμένοι ως επιβήτορες της εξουσίας. Μπορεί να
επιβιώσουν αρκετά ακόμα χάρη σ' αυτόν τον συνδετικό ιστό. Οταν έρθει η ώρα των
εκλογών θα χάσουν. Θα έχουν προλάβει, όμως, να μπετονάρουν τη μνημονιακή
πολιτική με νέες ρυθμίσεις.
Ετσι που η σκυτάλη να περάσει στους
επόμενους ομαλά και το κοινοβουλευτικό σύστημα να επιτελέσει το ρόλο του.
Δηλαδή, να εξασφαλίζει τη διαιώνιση του συστήματος, κρατώντας τις εργαζόμενες
μάζες εγκλωβισμένες σε μια λογική εναλλαγής των αστικών κομμάτων στην εξουσία.
