.Σπάνε ταμπού δεκαετιών

Κ​​άτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα. Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό. Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα.

 Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση. Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά». Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».

Και αυτό από μόνο του σπάει ταμπού δεκαετιών. Υπήρξαν συντηρητικοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δεχθούν έναν επιχειρηματία στο Μαξίμου και πρώην επιχειρηματίες–υπουργοί που κρύβονταν από τους ομόσταυλούς τους για να μην τους παρεξηγήσει κάποιος.

Ολα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι. Και επειδή ξέρει καλά μέσα του πού θέλει να πάει τη χώρα, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό.

Ο κ. Τσίπρας το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να επωφεληθεί πολιτικά από το σπάσιμο των ταμπού... Μάλλον θα νιώσει την πικρία που πολλοί πρώην πρωθυπουργοί έχουν αισθανθεί όταν οι διάδοχοί τους εγκαινιάζουν έργα για τα οποία εκείνοι είχαν «φτύσει αίμα», όταν πολιτικοί, σαν τον κ. Τσίπρα, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Θα του είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη, να πάρει μια ντουντούκα και να καταφέρεται εναντίον της Α ή της Β επένδυσης.

Η χώρα έχει περιθώριο να πάει προς τα πάνω. Η ζημιά που προξενείται σε κρίσιμους τομείς και θεσμούς είναι μεγάλη, αλλά πρέπει να βλέπουμε την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Η μεταπολίτευση δεν τέλειωσε με το μνημόνιο, όπως επιμένουν ορισμένοι. Θα τελειώσει την ημέρα που θα μπορέσουμε να κηδέψουμε επισήμως τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα ταμπού της. Αν είμαστε τυχεροί να έχουμε μια πολιτική ηγεσία με τσαγανό και επαγγελματισμό και μια νέα επιχειρηματική ελίτ που θα νοιάζεται και για τον τόπο πέρα από την τσέπη της, μπορεί να έλθουν και καλύτερες ημέρες

. ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

.Η δεξιά χειρ του συντρόφου

«Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός, αντίθετα, έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας». Η φράση ανήκει στον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που τον θυμηθήκαμε μετά την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν. Οταν με το καλό θεσπισθεί Νομπέλ Σαρκασμού (σ.σ.: το προωθούν παγκοσμίως γνωστοί αιρετικοί) το πρώτο πρέπει να απονεμηθεί στη μνήμη του Τσώρτσιλ. Ο ίδιος –έφυγε σχετικά νωρίς– είχε πει προϊδεάζοντας το ανυποψίαστο κοινό ότι «η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω». Τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας (1953) για τα απομνημονεύματά του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Για τους Ελληνες το όνομα Τσώρτσιλ, του χαράκτη μαζί με τον Στάλιν ευρωπαϊκών μεταπολεμικών σφαιρών επιρροής, υπήρξε σημείο αναφοράς της επικείμενης ημετέρας αιματοχυσίας. Για τους μεν (ηττημένους) ήταν ο σκηνοθέτης του ωμού παρεμβατισμού, για τους δε (νικητές) ο σύμμαχος- άγγελος απέναντι στο επαπειλούμενο «ερυθρό» κακό.

Από όλους αποδεκτό ότι το φάντασμα του Εμφυλίου –άγνωστος πόλεμος για μεγάλη μερίδα νεοελλήνων– πλανάτο τις επόμενες δεκαετίες πάνω από την Ελλάδα, κακοφορμίζοντας πληγές της αδελφοκτονίας. Ιδιαίτερα μεστός ο τίτλος του κεφαλαίου «Η δυσχερής δημοκρατία 1950-1967», από το βιβλίο των Θάνου Βερέμη - Γιάννη Κολιόπουλου «Ελλάς. Η σύγχρονη συνέχεια, από το 1821 μέχρι σήμερα». Επιβεβαιωτικό του παραπάνω η δραματική απορία του επί σειράν ετών πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» μετά τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963. 

Από τις πρώτες αποφάσεις του ιδίου όταν ξανακυβέρνησε τον τόπο μετά την πτώση της δικτατορίας ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αυτομάτως και η απενοχοποίηση της σημειολογικά εύπλαστης λέξης «σύντροφοι» στο δημόσιο λεξιλόγιο. Ζήλεψε ακόρεστα το ΠΑΣΟΚ, ενδυναμωμένο από μέγα αριθμό επήλυδων της παραδοσιακής Αριστεράς· κίνημα με ακτιβιστική πριν από την ανάληψη της εξουσίας ορολογία, έκανε κατάχρηση του «σύντροφοι, συντρόφισσες» έως ότου τα απανωτά συντροφικά μαχαιρώματα –διαχρονικός κανόνας– προσγείωσαν στην πραγματικότητα και τους πλέον εύπιστους.

Είναι πασίδηλο ότι η προσφώνηση «σύντροφοι» από επιγόνους τους προκαλεί θυμηδία, αν όχι ανθρώπινη συμπάθεια για τον πομπό. Αντιθέτως, η ιστορική υπέρβαση –σαρκασμός δεν μπορούσε να είναι– του κ. Πάνου Καμμένου να προσφωνήσει τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ «συντρόφισσες και σύντροφοι», συνιστά εμφατική απόδειξη ότι για την επιβίωση της συγκυβέρνησης επιστρατεύεται και το πολιτικώς γκροτέσκο. 

Συνωμοτικά, θυμίζω το εκπληκτικό –μακράν κορυφαίο– προεκλογικό σποτάκι των ΑΝ.ΕΛ. Ο μικρός Αλέξης έσπασε το καλό, ζερβό του χεράκι, τού το γύψωσαν, αλλά ο οσκαρικής ερμηνείας πρόεδρος Καμμένος τον καθησυχάζει: «Μην ανησυχείς, θα σε μάθω εγώ να γράφεις το ίδιο καλά με το δεξί». Αλλως πως, το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο πρόσωπο συντροφικό. 

 ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

.Θέμα εμπιστοσύνης στη ρύθμιση χρέους

Υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα με το ζήτημα της διευθέτησης του χρέους. Διευθέτηση επειδή θα χρησιμοποιηθούν τεχνικές εξομάλυνσης μακροχρόνιων υποχρεώσεων, κατά τρόπον ώστε τα ποσά που χρειάζονται για την ετήσια εξόφληση των δόσεων επί του χρέους, αθροιζόμενα με τα ποσά που κοστίζουν οι τόκοι επί του υπολοίπου του χρέους να μην ξεπερνούν το ποσοστό 15% επί του τρέχοντος ΑΕΠ. Η Ελλάδα διαθέτει σήμερα μια αρκετά ευκρινή δέσμευση των εταίρων για το τι μπορεί να περιλαμβάνει η συζητούμενη διευθέτηση. Ευτυχώς! 

Γιατί με την κατάργηση του δεύτερου μνημονίου, όπως τη μεθόδευσαν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης, χάθηκε η αρχική υπόσχεση των Ευρωπαίων που είχε διατυπωθεί τον Νοέμβριο 2012, στη συνέχεια πάντως της αρχικής συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου 2012, όταν συντάχθηκε το δεύτερο μνημόνιο. Η υπόσχεση εκείνη είχε δοθεί αφότου η Ευρωομάδα διαπίστωσε δημοσίως ότι το πρόγραμμα δεν είχε εφαρμοστεί κατά τα συμπεφωνημένα, επειδή οι πολιτικοί μας προτίμησαν να προσφύγουν σε διπλές βουλευτικές εκλογές, καθυστέρηση που ακολουθήθηκε από μια άνευ λόγου επαναδιαπραγμάτευση.

 Εκείνη η συμφωνία για το χρέος περιέλαβε πρόσθετες μειώσεις και περίοδο χάριτος στα επιτόκια, επέκταση του χρέους κατά 15 χρόνια καθώς και τη δημιουργία αποθεματικού λογαριασμού με τις επιστροφές των κεντρικών τραπεζών επί των ιδιότυπου QE που έγινε την άνοιξη του 2010 με την αγορά ελληνικών ομολόγων. Επιπλέον, τα κράτη υπέγραψαν το ακόλουθο: «Δεσμευόμαστε να προσφέρουμε στην Ελλάδα την κατάλληλη υποστήριξη στη διάρκεια του Προγράμματος και πέραν αυτής μέχρις ότου επιστρέψει στις αγορές, με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα ικανοποιήσει πλήρως όλα τα προαπαιτούμενα και τους στόχους του Προγράμματος Προσαρμογής».

Η νέα δέσμευση διατυπώθηκε στο τρίτο μνημόνιο και εξειδικεύθηκε με απόφαση της Ευρωομάδας στις 9 Μαΐου 2016. Τα κράτη του ευρώ συμφώνησαν «με τις ακόλουθες γενικές κατευθυντήριες αρχές ως προς τα πιθανά μέτρα του πρόσθετου χρέους: (α) να διευκολυνθεί η πρόσβαση της χώρας στις αγορές, (β) να εξομαλυνθούν οι δόσεις αποπληρωμής του χρέους, (γ) να δοθούν κίνητρα στη χώρα για τη συνέχιση της προσαρμογής μετά το τέλος του προγράμματος και (δ) να αντιμετωπιστεί με ευελιξία το ενδεχόμενο απρόβλεπτων μελλοντικών εξελίξεων σε ό,τι αφορά την πορεία του ΑΕΠ και των επιτοκίων».

 Η νέα βοήθεια στο χρέος θα είναι βραχυχρόνια, με την έννοια ότι δεν θα χρειαστεί μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα από το συμφωνηθέν κατά τη 17ωρη διαπραγμάτευση, μεσοπρόθεσμα, με νέα περίοδο χάριτος και νέα επέκταση των λήξεων και, τέλος, μακροπρόθεσμα ώστε να τηρηθεί ο κανόνας του 15% όπως ζήτησε το ΔΝΤ.

Αυτά θα πάρει η Ελλάδα και τίποτε περισσότερο. Το ζήτημα είναι πότε. Ο κ. Τσίπρας έχει ήδη αποδεχθεί ότι υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης της Βουλής εάν δεν το επιτύχει τους αμέσως επόμενους μήνες και πάντως πριν από τις γερμανικές εκλογές.  

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις…

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει το χόμπι των αναπαραστάσεων μαχών του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των Βορείων και τον Νοτίων Πολιτειών.

Λογιστές, ασφαλιστές, δικηγόροι, κάθε λογής άνθρωποι που στη διάρκεια της εβδομάδας έχουν μια καθημερινή ζωή ντύνονται στα μπλε ή στα γκρι και το Σαββατοκύριακο στο Γκέτισμπεργκ ή στο Σάιλο αναπαριστούν τις μεγάλες συγκρούσεις του «πολέμου ανάμεσα στις Πολιτείες». 

 Επιτίθενται, αμύνονται, σκοτώνονται και τη Δευτέρα αναστημένοι ξαναπηγαίνουν στις δουλειές τους. Προφανώς για να το κάνουν έχουν κόλλημα με τη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά μέχρι εκεί. Τις διοργανώσεις αναλαμβάνουν διάφοροι σύλλογοι. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να χωρίσει τους Ελληνες σε Εθνικό Στρατό και Δημοκρατικό Στρατό. Και όσο πιο πολλοί σκοτωθούν τόσο το καλύτερο...

Η εμφυλιοπολεμική κίνηση της εβδομάδας που πέρασε έγινε από το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς. Ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Δυστυχώς, παρά την απελευθέρωση της Αθήνας και όλης της Ελλάδας από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης, ο ελληνικός λαός δεν γεύτηκε τους καρπούς των αγώνων, αφού υπέστη την ξένη επέμβαση και οδηγήθηκε στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. 

Και πάλι, όμως, οι δυνάμεις της Αριστεράς της χώρας μας, οι γνήσιες πατριωτικές και αντιστασιακές δυνάμεις δεν κάμφθηκαν και δεν περιθωριοποιήθηκαν, όπως περίμεναν το τότε αμαρτωλό κατεστημένο και οι ξένοι πάτρωνές του».

Δεν μιλάμε για διαστρέβλωση της Ιστορίας, αλλά για ύβρη στη μνήμη όσων πολέμησαν στη Μέση Ανατολή και στην εκστρατεία στην Ιταλία. Οι οποίοι για το κόμμα που κυβερνά είναι «μαϊμούδες» αγωνιστές, με μόνες «γνήσιες πατριωτικές και αντιστασιακές δυνάμεις» το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Οι οποίοι έκαναν την προσπάθειά τους για να γευτεί ο ελληνικός λαός τους καρπούς των αγώνων του, όπως τους γεύτηκε ο ρουμανικός, ο βουλγαρικός και ο αλβανικός, αλλά το «αμαρτωλό κατεστημένο και οι ξένοι πάτρωνες» κράτησαν την Ελλάδα στη Δύση.

Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενδιαφέρει ο Γοργοπόταμος, όταν ενωμένοι ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ με τη συμβολή Αγγλων κομάντος ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα επιτυγχάνοντας πλήγμα στις γερμανικές επικοινωνίες. Ούτε η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ενδιαφέρουν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος. Μια Ελλάδα χωρισμένη. Οχι πια σε Δυτικούς και κομμουνιστές, αφού το δεύτερο μας έχει τελειώσει. 

Αλλά σε «μενουμευρώπη» και «φευγουμευρώπη» και να χωριστούν και να σκοτωθούν. Για να το πετύχει χρησιμοποιεί μια δοκιμασμένη χουλιγκανική τεχνική.
Στα γήπεδα όταν κάποιος σου βρίζει τη μάνα το ξέρεις ότι είναι παράλογο. Μέχρι να τσιμπήσεις, να απαντήσεις και να πλακωθείς. Κάτι ανάλογο κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο.

Η εαμίτικη και η ελασίτικη παράταξη είναι οι μόνες εθνικές. Η άλλη, από τον Ψαρρό μέχρι την Ταξιαρχία του Ρίμινι και το Ναυτικό όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά αφήνεται να υπονοηθεί ότι μπορεί να ήταν και γερμανοτσολιάδες. Μέχρι η προσβολή και το «εμείς ή αυτοί» του ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι ανεκτά, με τον χωρισμό της Ελλάδας σε δύο παρατάξεις που θα σκοτώνονται να είναι πραγματικότητα.

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα

.Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την ανακατάληψη της Μοσούλης -Τι περιμένουν στη Δύση

Η ήττα του Isis στο Ιράκ θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά το τοπίο για τους ισλαμιστές μαχητές και τη Δύση. Κάποια στιγμή στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ίσως εβδομάδες, ίσως και μήνες, το Ισλαμικό Κράτος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναγκαστεί να παραιτηθεί από τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ και έδρα του αυτοαποκαλούμενου χαλιφάτου εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. 

Η επίθεση για την ανακατάληψη της πόλης, που κάποτε είχε δύο εκατομμύρια ή κα ι περισσότερους κατοίκους, βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη. Ο στόχος της επιχείρησης είναι να επιστρέψει η Μοσούλη στην ιρακινή κυβέρν... περισσότερα »