«Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση
κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός, αντίθετα, έχει ένα σταθερό προτέρημα: την
ίση κατανομή της φτώχειας». Η φράση ανήκει στον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που τον
θυμηθήκαμε μετά την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν. Οταν με
το καλό θεσπισθεί Νομπέλ Σαρκασμού (σ.σ.: το προωθούν παγκοσμίως γνωστοί
αιρετικοί) το πρώτο πρέπει να απονεμηθεί στη μνήμη του Τσώρτσιλ. Ο ίδιος –έφυγε
σχετικά νωρίς– είχε πει προϊδεάζοντας το ανυποψίαστο κοινό ότι «η Ιστορία θα
είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω». Τιμήθηκε με το Νομπέλ
Λογοτεχνίας (1953) για τα απομνημονεύματά του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για
τους Ελληνες το όνομα Τσώρτσιλ, του χαράκτη μαζί με τον Στάλιν ευρωπαϊκών
μεταπολεμικών σφαιρών επιρροής, υπήρξε σημείο αναφοράς της επικείμενης ημετέρας
αιματοχυσίας. Για τους μεν (ηττημένους) ήταν ο σκηνοθέτης του ωμού
παρεμβατισμού, για τους δε (νικητές) ο σύμμαχος- άγγελος απέναντι στο
επαπειλούμενο «ερυθρό» κακό.
Από όλους αποδεκτό ότι το φάντασμα του Εμφυλίου –άγνωστος πόλεμος για μεγάλη μερίδα νεοελλήνων– πλανάτο τις επόμενες δεκαετίες πάνω από την Ελλάδα, κακοφορμίζοντας πληγές της αδελφοκτονίας. Ιδιαίτερα μεστός ο τίτλος του κεφαλαίου «Η δυσχερής δημοκρατία 1950-1967», από το βιβλίο των Θάνου Βερέμη - Γιάννη Κολιόπουλου «Ελλάς. Η σύγχρονη συνέχεια, από το 1821 μέχρι σήμερα». Επιβεβαιωτικό του παραπάνω η δραματική απορία του επί σειράν ετών πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» μετά τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963.
Από όλους αποδεκτό ότι το φάντασμα του Εμφυλίου –άγνωστος πόλεμος για μεγάλη μερίδα νεοελλήνων– πλανάτο τις επόμενες δεκαετίες πάνω από την Ελλάδα, κακοφορμίζοντας πληγές της αδελφοκτονίας. Ιδιαίτερα μεστός ο τίτλος του κεφαλαίου «Η δυσχερής δημοκρατία 1950-1967», από το βιβλίο των Θάνου Βερέμη - Γιάννη Κολιόπουλου «Ελλάς. Η σύγχρονη συνέχεια, από το 1821 μέχρι σήμερα». Επιβεβαιωτικό του παραπάνω η δραματική απορία του επί σειράν ετών πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» μετά τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963.
Από τις πρώτες αποφάσεις του ιδίου όταν ξανακυβέρνησε τον
τόπο μετά την πτώση της δικτατορίας ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αυτομάτως και
η απενοχοποίηση της σημειολογικά εύπλαστης λέξης «σύντροφοι» στο δημόσιο
λεξιλόγιο. Ζήλεψε ακόρεστα το ΠΑΣΟΚ, ενδυναμωμένο από μέγα αριθμό επήλυδων της
παραδοσιακής Αριστεράς· κίνημα με ακτιβιστική πριν από την ανάληψη της εξουσίας
ορολογία, έκανε κατάχρηση του «σύντροφοι, συντρόφισσες» έως ότου τα απανωτά
συντροφικά μαχαιρώματα –διαχρονικός κανόνας– προσγείωσαν στην πραγματικότητα και
τους πλέον εύπιστους.
Είναι πασίδηλο ότι η προσφώνηση «σύντροφοι» από επιγόνους τους προκαλεί θυμηδία, αν όχι ανθρώπινη συμπάθεια για τον πομπό. Αντιθέτως, η ιστορική υπέρβαση –σαρκασμός δεν μπορούσε να είναι– του κ. Πάνου Καμμένου να προσφωνήσει τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ «συντρόφισσες και σύντροφοι», συνιστά εμφατική απόδειξη ότι για την επιβίωση της συγκυβέρνησης επιστρατεύεται και το πολιτικώς γκροτέσκο.
Είναι πασίδηλο ότι η προσφώνηση «σύντροφοι» από επιγόνους τους προκαλεί θυμηδία, αν όχι ανθρώπινη συμπάθεια για τον πομπό. Αντιθέτως, η ιστορική υπέρβαση –σαρκασμός δεν μπορούσε να είναι– του κ. Πάνου Καμμένου να προσφωνήσει τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ «συντρόφισσες και σύντροφοι», συνιστά εμφατική απόδειξη ότι για την επιβίωση της συγκυβέρνησης επιστρατεύεται και το πολιτικώς γκροτέσκο.
Συνωμοτικά, θυμίζω το εκπληκτικό –μακράν κορυφαίο– προεκλογικό
σποτάκι των ΑΝ.ΕΛ. Ο μικρός Αλέξης έσπασε το καλό, ζερβό του χεράκι, τού το
γύψωσαν, αλλά ο οσκαρικής ερμηνείας πρόεδρος Καμμένος τον καθησυχάζει: «Μην
ανησυχείς, θα σε μάθω εγώ να γράφεις το ίδιο καλά με το δεξί». Αλλως πως, το
’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο πρόσωπο συντροφικό.
