.Πότε θα αγανακτήσουν ξανά οι Αγανακτισμένοι;

Πού πήγε η αγανάκτηση και η «φρεσκάδα» εκείνου του αμεσοδημοκρατικού «κινήματος» του 2011, που γέμισε πλατείες, φόρτωσε με μούντζες τη Βουλή και ανέδειξε την επόμενη γενιά αστεριών της ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Γιατί δεν γεμίζει πλέον την πλατεία;

 Δεν αγανακτούν πλέον οι Ελληνες από την ανεργία, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την παρανοϊκή πλέον φορολόγηση ακόμη και εισοδημάτων που δεν έχουν αποκτηθεί;

 Η εξήγηση μπορεί να είναι απλή, όσο απλή την περιέγραψε ο Αδωνις Γεωργιάδης το βράδυ της Τετάρτης στον ΑΝΤ1: «οι Αγανακτισμένοι είναι σήμερα διορισμένοι μετακλητοί στο δημόσιο. Δεν το λέω για πλάκα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε κομματικό στρατό, στα δύο χρόνια κυβέρνησης διορίστηκαν 30.000 άτομα, αυτοί ήταν οι Αγανακτισμένοι. Οι Αγανακτισμένοι τώρα μασαμπουκώνουνε. Οταν πάψουν να μασαμπουκώνουν θα ξαναγανακτήσουν».

Η αλήθεια είναι ότι η αγανάκτηση είναι προνομιακό συναίσθημα της Αριστεράς (εντάξει, και της Ακροδεξιάς, με την οποία κάποιες φορές συναντιούνται).

Είναι συνυφασμένη με τα ηθικά πλεονεκτήματα και την κοινωνική δικαιοσύνη την οποία πάντοτε υπονομεύει η Δεξιά.

Δεν αγανακτεί πλέον ο… αγανακτισμένος, όταν του κόβουν τον μισθό και την σύνταξη; Ή μήπως έχει δίκιο ο Αδωνις;

Μία άλλη αλήθεια είναι ότι λείπουν τα «αστέρια» της παράστασης. Τότε η εκδήλωση της αγανάκτησης είχε και το σόου της, με πρωταγωνιστές τον Γιάνη, τον Κατρούγκαλο, την Ζωή, καμιά φορά έκανε κάποια cameo εμφάνιση και το Τσίπρας.

Τους ρόλους αυτούς ο Μητσοτάκης και η Φώφη δεν μπορούν να τους παίξουν. Για πολλούς λόγους – και, ίσως, ευτυχώς.

Ομως η αγανάκτηση υπάρχει. Είναι βουβή και μάλλον έχει ήδη μεταλλαχθεί σε απόγνωση. Αλλωστε η εξαθλίωση όταν εξαπλώνεται, καταβροχθίζει κάθε τι άλλο. Η παραίτηση μπορεί να γίνει παραλυτική και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν την αγκιτάτσια στο DNA τους.

Τα ψεύδη της Αριστεράς, εμφορούμενα από τον μύθο της κοινωνικής μετάλλαξης και της εξίσωσης στην εξαθλίωση, βρίσκουν τόπο να φυτρώσουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Οπως συνέβη πάντοτε, όποτε ο διχασμός έγινε στρατηγική επιλογή πολιτικών δυνάμεων, που ενδιαφέρονταν όχι να κυβερνήσουν, αλλά απλώς να κυριαρχήσουν και να «ηγεμονεύσουν». Να γίνουν καθεστώς.

Ποιος αμφιβάλλει ότι σήμερα ένα νέο κίνημα Αγανακτισμένων θα ήταν χρήσιμο και λυτρωτικό;

Πόσοι όμως είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι το κομμάτι αυτό της διχασμένης κοινωνίας που δέχεται την επίθεση σήμερα, δεν επιλέγει τέτοιες μορφές αντίδρασης, παρά κοιτά να την βγάλει καθαρή μέσα στην επιδρομή που δέχεται από το αριστερό μνημόνιο και την θύελλα του ψέματος;

Κατά μία άλλη άποψη η αγανάκτηση έχει περισσέψει. Οι προσδοκίες που καλλιέργησε η Αριστερά έχουν καταρρεύσει, τα ηθικά πλεονεκτήματα σε λίγο θα κουρελιαστούν και πολύ απλά, οι δανεικοί ψηφοφόροι θα στρέψουν τις μούντζες τους στους παρ’ ολίγον μεσσίες. Ειρηνικά και χωρίς ταραταζούμ. Ηδη κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εισπράττουν το μήνυμα στις εκλογικές τους περιφέρειες, ενόψει όσων ενδέχεται να κληθούν πάλι να ψηφίσουν.

Είναι πολλοί πλέον αυτοί που ονειρεύονται ένα βράδυ εκλογών, που θα θέσει τέλος στον μετεμφυλιακό κύκλο και στην παραμυθία που κυριάρχησε στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Κάποιοι από αυτούς λένε ότι το βράδυ εκείνο θα βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν την «απαλλαγή» – όπως έλεγαν και οι νεοδημοκράτες της δεκαετίας του ’80.

Μπορεί εκείνο το βράδυ να συναντήσουν στους δρόμους και κάποιους πρώην Αγανακτισμένους…

.Οι "ΔραχμοLevyδες"…

Τι δεν καταλαβαίνουν οι "ΔραχμοLevyδες"; Ότι ο Τσίπρας μάζεψε πάλι "μπαμπούλες" της δραχμής ή του παράλληλου νομίσματος για να δείξει ότι "απειλεί" τους εχθρούς της πατρίδας... σε Βρυξέλλες και Βερολίνο όταν η κυβέρνησή του (που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της...) θα ψηφίζει "προσύμφωνο" για το τέταρτο μνημόνιο; Αυθαίρετες υπερβολές; Ας ρωτήσουν τον Βαρουφάκη. Νύχτα τον έδιωξαν κι αυτόν...

 Όχι ότι μας έπιασε πόνος για τον Βαρουφάκη. Αλλά το δίκιο είναι δίκιο και πρέπει να το λέμε. Ο ίδιος ο Τσίπρας είναι που ομολόγησε ότι τον έσπρωξε, το 2015, να μελετήσει το παράλληλο νόμισμα. Μπορεί να το λαχταρούσε και ο Βαρουφάκης αλλά ο Τσίπρας τον έβαλε στα αίματα...

 Και ο Τσίπρας ήταν που παραδέχθηκε πως δεν μάλωσε... τον Βαρουφάκη όταν το πήγε λίγο παραπέρα... ψάχνοντας πως μπορούμε να φέρουμε πίσω τη δραχμή και να σώσουμε τη χώρα... (με τον  Στρατούλη να σκίζει τα μνημόνια και τους ιθαγενείς να χορεύουν τσάμικα...).

Τα ίδια έκανε, ο Τσίπρας, και με τον Λαφαζάνη στη Μόσχα και στο Λένινγκραντ (όπως ακόμη λέει την Αγία Πετρούπολη ο Λαφαζάνης).

Πώς να ξεχάσεις την θεαματική πιρουέτα-υπόκλιση, μέχρι το πάτωμα, στον Πούτιν από τον σύντροφο Λαφαζάνη για να δικαιούται... ο Τσίπρας να πείσει τους "ιθαγενείς" ότι έφυγαν από τη Ρωσία με "μπροστάντζα" για το φυσικό αέριο και με "υποσχετική" για μεγάλο δάνειο...

Και το τσίρκο στη Μόσχα παίχθηκε όταν ο Τσίπρας ήξερε πως μετά το δημοψήφισμα (ήταν αποφασισμένο από τις αρχές του 2015) στο "καπέλο του μάγου" θα μπει το ΟΧΙ και θα βγει ΝΑΙ. 

Νύχτα έφυγε και ο Λαφαζάνης με όλη τη συνιστώσα του. Λαχτάρα για τη δραχμή είχαν και έχουν κι αυτοί. Και δεν το έκρυβαν.

Ο Τσίπρας ήταν που άφηνε και τον σύντροφο Λαπαβίτσα να μιλάει ασταμάτητα για το μεγαλείο της δραχμής και να δηλώνει θαυμασμό για τους ιθαγενείς της χώρας "που συνήθισαν να κάθονται στις ουρές" όταν έβλεπε λαό να ξημερώνεται στα ΑΤΜ και από εκεί να πηγαίνει στα πρωινά συσσίτια!!!

Ας μην σταθούμε άλλο στο τι δεν καταλαβαίνουν οι της 11μελούς Επιστημονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συμβουλίου (γιατί δεν τους κάνουν 12 όσοι και οι Απόστολοι...;) και ας μείνουμε στην επιμονή τους να δικαιολογούν αυτά που τους ανέθεσε ο Τσίπρας να κάνουν. 

Καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστεροί να τολμήσουν να πληρώσουν τον κομματικό στρατό κατοχής της αριστεράς με παράλληλο νόμισμα; 

Καταλαβαίνουν ότι οι τεράστιες καταθέσεις των κομμουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ σε ξένες Τράπεζες δεν θα έλθουν στην Ελλάδα να στηρίξουν την ανασυγκρότηση... αν γίνει με δραχμή ή παράλληλο νόμισμα; 

Καταλαβαίνουν πως το αριστερό αναπτυξιακό μοντέλο (που τους παραδόθηκε να μελετήσουν) το κουβαλάνε από εδώ και από εκεί μια τριετία τώρα. Και ότι αν το εννοούσε ο ΣΥΡΙΖΑ θα το είχε ήδη κάνει πράξη και δεν θα περίμενε τους θεωρητικούς; 

Καταλαβαίνουν (τελευταία ευκαιρία...) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 που ανέβηκε στην εξουσία για να μείνει όσο περισσότερο μπορεί δεν θα κουβεντιάσει με τους συντρόφους καθηγητές πως θα πορευτεί στην οικονομία αλλά θα ακολουθήσει το (αποδεδειγμένα επιτυχημένο) "μοντέλο" στο οποίο στηρίχθηκε και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.; 

Η αλήθεια βεβαίως είναι πως η Επιστημονική Επιτροπή του κομισάριου Παπαδημητρίου δεν έχει κάνει την παραμικρή νύξη για παράλληλο νόμισμα ή δραχμή. Απλά οραματίζεται αριστερές επενδύσεις και κρατικίστικη ανάπτυξη.

Ωστόσο η "λαμπρή" αριστερή διαδρομή Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Μηλιού και άλλων στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ "φωτίζει άπλετα" τον δρόμο και της συγκεκριμένης Επιτροπής. Μαζί και το όραμα... που φαντάζονται ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα τους αφήσουν να κάνουν πράξη...

Και μόνο η επιλογή των συγκεκριμένων μελών (ήταν βέβαιο πως θα ξεσήκωναν τους πάντες) είναι η απόδειξη για τη σκοπιμότητα της Επιτροπής. Αλλά και για την τύχη του έργου της.  

Αλίμονο για τον Τσίπρα, σύντροφοι, αν χαλάσει το "οικονομικό μείγμα" της "συνταγής" της μεταπολίτευσης να μεγαλώνει συνεχώς το κράτος  (από 35% έφθασε "αισίως" κοντά στο 80%) για να μοιράζει δουλειές (μέσα από πολιτικές με συμφωνίες) σε κρατικοδίαιτους που συντηρούσαν και συντηρούν την "θεότητα" της διαπλοκής. Το μόνο που αλλάζει (από κυβέρνηση σε κυβέρνηση) είναι τα πρόσωπα της διαπλοκής. Και το αντικείμενο...

Γιώργος Κράλογλου 

.Γιατί ο κόσμος βλέπει Survivor;

Εμείς οι άλλοι έχουμε διαφορετική γνώμη», του λέω. «Εσείς οι άλλοι δεν υπάρχετε», μου αποκρίνεται.

Τάκης Σινόπουλος, " Νυχτολόγιο" (1978)

«Πραγματικά είναι να απορεί κανείς… Οι μισοί τηλεθεατές να βλέπουν Survivor;» αναρωτιόταν με λεπτεπίλεπτη δυσανεξία τις προάλλες μια συμπαθέστατη δημοσιογράφος στο διαδίκτυο.

 «Είναι φυσιολογικό ή μήπως μπορούμε ευθέως να το συσχετίσουμε με το υψηλό ποσοστό εκείνων που πιστεύουν και στους ψεκασμούς;» διαπορούσε ενοχλημένη προσθέτοντας έναν καινούργιο σύμμαχο για να τονίσει περισσότερο τη νοσηρότητα του πράγματος…

 Ε, ναι λοιπόν, βλέπουμε Survivor! Προσωπικά, όταν το επιτρέπουν τα επαγγελματικά ωράρια, δεν χάνω επεισόδιο και το βλέπω παρέα με τον γιό μου. Ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, γιατί δεν το παίρνουμε στα σοβαρά, βγάζουμε μεταξύ μας ωραίες ατάκες π.χ για τον εξωτικό «μάνατζερ ράγκμπι» (σ.σ: ήξερε κανείς να υπάρχει στην Ελλάδα τέτοια επαγγελματική ειδικότητα;) τον «Κώστα τον μισθοφόρο»(σ.σ: δεύτερη υποσημείωση: σαν τους παλιούς αγώνες κατς στον «τάφο του Ινδού» στη Λεωφόρο δεν σας ακούγεται κι εσάς τους παλαιό(π)τερους;), τον "μοβόρο Τσάνγκ" τον... Κινέζο από τη Σαλονίκη που μισεί θανάσιμα την εκνευριστική Ελισάβετ, σκηνοθετούμε θεαματικές κόντρες και πάνω στην πλάκα μας, ταυτιζόμαστε άμα λάχει και με καμιά παίκτρια ή κάναν παίχτη από τους «Μαχητές», όπως ο «τρελός Κύπριος, Μάριος», κόντρα στους παγκοσμίως άγνωστους "Διάσημους" και εν γένει διασκεδάζουμε απίστευτα με αυτήν την πινακοθήκη χαρακτήρων όπου όλοι θέλουν τα λεφτά, αλλά κανείς δεν το μαρτυράει κι είναι μές΄ την ίντριγκα και τον δοσιλογισμό.

Πολύ περισσότερο που δεν αξίζουν κανέναν οίκτο, αφού πήγαν εκεί οικειοθελώς και τώρα μυξοκλαίνε όπως ο "Σπαλ", (Σπαλιάρας) και άλλοι, που δηλώνουν ότι ξεκουβαλήθηκαν μέχρι τον Άγιο Δομήνικο για να ξεχάσουν το θάνατο του πατέρα τους, αγαπάνε τα παιδάκια τους ή γουστάρουν τις προκλήσεις και άλλα τέτοια γενικώς υψηλά κίνητρα.  

Λες και στη ζωή συμβαίνει κάπως αλλιώς. Θαρρείς και κάμποσοι διπλανοί στη δουλειά ή στην πολυκατοικία που γλείφουνε και έρπουν το κάνουν με άλλον τρόπο. Απλώς εκεί το βλέπεις ακατέργαστο μπροστά σου, με την διαφορά ότι αντί να το σιχαίνεσαι, το περιγελάς. Τουλάχιστον είναι αυθεντικό. Στην κανονική ζωή, μεσολαβεί η υποκρισία των σχέσεων... 

«Απορώ! Ποιος μπορεί να θέλει να βλέπει νέους ημίγυμνους και ημίγυμνες με μυς και σωστές καμπύλες φόρα παρτίδα να τρέχουν, να χοροπηδούν, να περνούν εμπόδια, να κολυμπούν, να σημαδεύουν, να στριμώχνονται, να ανεβοκατεβαίνουν σχοινιά, να δείχνουν τη δύναμη και την αδυναμία τους;» ξανα-αναρωτιέται η συμπαθής δημοσιογράφος. Εμείς φυσικά!  

«Ποιος μπορεί να θαυμάζει τις καμπύλες και τους μυς που εκείνοι έκαναν τόσον κόπο να αποκτήσουν; Ποιος μπορεί να θέλει να έχει τέτοιες καμπύλες και τέτοιους μυς;», Ε, πάλι εμείς! Που όταν γυρνάμε κουρασμένοι και με αηδία σπίτι, δεν το ρίχνουμε στον Μπαντιού, όπως θα ήθελε εκείνη…Μας αρκεί να ψηλαφούμε την επιδερμίδα.

Συνοψίζοντας: Δεν γνωρίζουν τίποτε για την πλέμπα όσοι γράφουν περιφρονητικά για τις συνήθειές της. Κι ούτε προσπαθούν να την καταλάβουν.

 Όσο για τις προτάσεις τους… Να κόβεις φλέβες. Οπότε αφήστε μας στην τρέλα μας. Γιατί προς το παρόν, ελλείψει κάτι καλύτερου και όχι του Μπαντιού, προφανώς, ούτε του «Κύκλου με την κιμωλία» του Μπρέχτ, που γέμισε την βαθειά επαρχιακή Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, θα βλέπουμε Survivor.

Κι όχι επειδή, δήθεν «αυτά θέλει ο λαός». Στην παληά Σοβιετία, αλλά ακόμα και μετά τον ξεπεσμό της, ακόμα και τώρα, βλέπει κανείς στα μεγάλα μουσικά θέατρα ανθρώπους κάθε ηλικίας, «λαϊκούς», να ακούνε με κατάνυξη Σοστακόβιτς και να βουρκώνουν από αισθητική συγκίνηση.  

Γιατί μάθανε ότι η κλασσική μουσική, δεν είναι για να παίζει στα ραδιόφωνα μονάχα όταν πεθαίνει κάποιος επίσημος, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά, όπως έλεγε ο Πλάτων Γαλάτης, αυτή η ανυπέρβλητη φυσιογνωμία που όργωνε τη Μακεδονία και όχι μόνο, τη δεκαετία του ΄80, δίνοντας παράλληλα με την εργασία του (ήταν τοπογράφος) δωρεάν ρεσιτάλ κλασσικής κιθάρας με Albeniz, Scarlatti, Bach, Fernando Sor και Francisco Tarrega, ήταν η κλασσική μουσική, η λαϊκή μουσική της εποχής της. «Ο τρόπος που μιλάμε με τον Θεό».

Αν το δείξεις με κάποιον ευγενικό τρόπο και κάπως συστηματικά αυτό, είναι σίγουρο ότι θα θέλει να τον μάθει κι η πλέμπα... 

.Στην υγειά σου Τσακαλώτε, να περάσεις καλά με την Σκάρλετ...

Ντριν. Χτυπάει το τηλέφωνο του Ευκλείδη το οποίο έχει μέσα στο κόκκινο σακίδιο και μέχρι να το βγάλει γίνεται χαμός:

•Ποιος είναι το τηλέφωνο; Λέει σε σπαστά ελληνικά ο υπουργός.

•Γιουκλίντ, είμαι η Σκάρλετ. Έμαθα ότι κερνάς ποτάκι και είπα να σε πάρω να βγούμε.

•Οh My God, είναι αλήθεια; Είσαι η Σκάρλετ;

•Ναι, Γιουκλίντ είναι αλήθεια. Σε θαύμασα από το CNN και έρχομαι στην Αθήνα για μπαρότσαρκα.

•Είμαι ευτυχής Σκάρλετ. Τώρα μπορώ να πάω στη Βουλή και να πω: Κυριάκο, θα έχουμε πλεονάσματα 2%. Κλείνουμε τη συμφωνία.

Περιχαρής ο Τσακαλώτος θα πάρει και τον Αλέξη που γιορτάζει και θα του πει να στείλει στον αγύριστο την σταφιδιασμένη γριά Κριστίν και την αχώνευτη γερμανίδα που είναι σαν πατημένο στρούντελ, Άγκελα. «Αλέξη, έχουμε Σκάρλετ Γιόχανσον. Τέλειωνε τη διαπραγμάτευση να πάμε με την Αχτσιόγλου για κοκτέιλ».

Θα είχε πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε τι θα έλεγε στο ραντεβού του με την Σκάρλετ ο Ευκλείδης. Να ήτανε ο Γιάνης που έχει και κατακτήσεις θα της έλεγε: «Αγάπη μου Σκάρλετ, εγώ είμαι αυτός που έκλεισα τις τράπεζες».

Όμως, ο Ευκλείδης και ο Αλέξης τι να της πουν; Και κυρίως ο ελληνικός λαός πώς να δεχθεί αυτόν τον «δεσμό» με την πανέμορφη σταρ;

Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν θα πάμε σε ερωτικό ραντεβουδάκι ούτε με την Σκάρλετ, ούτε με τη Μόνικα Μπελούτσι, ούτε καν με την Έφη Αχτσιόγλου. Μπορεί να μην πιούμε τα ποτάκια μας με τα κορίτσια όμως έχουμε να πληρώσουμε λογαριασμούς. Ήρθε η ΔΕΗ και είναι φουσκωμένη. Ήρθε και ο... ΕΦΚΑΣ που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Είναι απλήρωτο και το δάνειο, ακρίβυνε και το σούπερ μάρκετ, η τράπεζα άδειασε και το στρώμα ξεφούσκωσε από τα λεφτά. Ενώ πέθανε και η γιαγιά που μας έδινε κανένα χαρτζιλίκι.

Η ανεργία αυξάνεται και η δουλειά που βρίσκουμε είναι... σοβιετικού τύπου με 350 ευρώ το μήνα. Στην Ελλάδα της Αριστεράς δεν λιποθυμούν παιδάκια, εκτός από μερικά που έχουν ξεφύγει από τον... Πολάκη. Δεν υπάρχουν αυτοκτονίες εκτός από εκείνους που δεν αντέχουν άλλο... Τσίπρα. Δεν παίρνουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, εκτός από κάτι κακόμοιρους που δεν έχουν να πληρώσουν.

Κι ευτυχώς για τον μεσήλικα Τσακαλώτο δεν υπάρχουν πια νέοι στην Ελλάδα για να του «φάνε» την Σκάρλετ. Έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.

Στην υγειά σου Τσακαλώτε, να περάσεις καλά με την Σκάρλετ...