.Η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης. Και μετά; Του Στέλιου Κούλογλου

Aν για την Γαλλία και την Ευρώπη υπάρχει κάτι αντίστοιχο της 11ης Σεπτεμβρίου, όταν το 2001 σημειώθηκε η πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο έδαφος των ΗΠΑ, αυτό δεν ήταν το έγκλημα στο Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο: άλλωστε τότε τα θύματα δεν ήταν παρά μια χούφτα σκιτσογράφοι που υποτίθεται ότι προκαλούσαν τους φανατικούς ισλαμιστές κάνοντας χιούμορ με τον Μωάμεθ. 

Στην Γαλλία η ζωή επανήλθε γρήγορα σε κανονικούς ρυθμούς και τα γαλλικά αεροπλάνα συνέχισαν να βομβαρδίζουν στη Συρία. Αυτή τη φορά, μετά το  βράδυ της Παρασκευής 13ης Νοεμβρίου και το μακελειό εκατοντάδων πολιτών που κάθονταν σε ένα καφέ ή παρακολουθούσαν μια συναυλία, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Όχι μόνο στο Παρίσι, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Μόνο το γεγονός ότι ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έσπευσε να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κλείνοντας τα σύνορα και απαγορεύοντας προσωρινά την κυκλοφορία στη πρωτεύουσα, δείχνει την ιστορική διάσταση της επίθεσης: η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει επιβληθεί στη χώρα μόνο 3 φορές μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: το 2005, μετά την εξέγερση στα προάστια του Παρισιού, και στη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας το 1958 και το 1961, όταν και σημειώθηκε "το πραξικόπημα των στρατηγών" με στόχο την ανατροπή του  προέδρου Ντε Γκωλ. 

Αν η απάντηση της γαλλικής ηγεσίας είναι παρόμοια με αυτή της αμερικανικής το 2001, τότε δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Γιατί η  11η του Σεπτέμβρη του 2001 είχε καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη : στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλο τον κόσμο σε μικρότερο βαθμό, περιορίστηκαν οι ατομικές ελευθερίες, θεσμοθετήθηκε η παρακολούθηση των πολιτών και άνοιξε η κόλαση του Γκουαντάναμο . 

Με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ξεκίνησαν οι πόλεμοι  και οι εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αυτές με την σειρά τους δημιούργησαν τον Φρανκενστάιν- Ισλαμικό Κράτος, που ανδρώθηκε με τις επεμβάσεις στη Συρία, για να αναλάβει ξεδιάντροπα την ευθύνη των χθεσινών επιθέσεων στο Παρίσι.

Αν με την σειρά της η γαλλική κυβέρνηση περιορίσει και αυτή τις ατομικές ελευθερίες, θα έχει σκάψει τον ίδιο της τον λάκκο: σε αυτές τις περιπτώσεις οι ψηφοφόροι αναθέτουν την δουλειά σε αυτόν που ξέρει την κάνει καλύτερα. Η Μαρίν Λε Πεν, η πρόεδρος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και υποψήφια πρόεδρος της Γαλλίας, τρίβει ήδη τα χέρια της.

Όμως η απάντηση που θα δώσει η Γαλλία θα παίξει καθοριστικό ρόλο και για τις εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, που συγκλονίζεται από την κρίση των προσφύγων. Η επίθεση πρόκειται να ενισχύσει παντού την ακροδεξιά και την ισλαμοφοβία, περιπλέκοντας το προσφυγικό πρόβλημα. 

Και το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει, με επιπτώσεις σοβαρές και για την Ελλάδα, είναι αν  ο πρόεδρος Ολάντ προχωρήσει σε μονιμότερο κλείσιμο των συνόρων της Γαλλίας (όπως έκανε χθες το βράδυ), κίνηση που θα άναβε το πράσινο φως σε άλλες χώρες να κάνουν το ίδιο, στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Λες και οι πρόσφυγες δεν παράτησαν τις πατρίδες τους, ακριβώς για να γλιτώσουν και από τις σφαγές του Ισλαμικού Κράτους. 

Ασφαλώς το Ισλαμικό Κράτος θα πρέπει να συντριβεί στρατιωτικά στη Συρία, στο Ιράκ και όπου αλλού δρα, γιατί πρόκειται για ό,τι πιο απάνθρωπο δημιούργημα έχει να παρουσιάσει η πρόσφατη παραγωγή της ανθρωπότητας. Αλλά η ήττα του στη Μέση Ανατολή δεν σημαίνει καθόλου και νίκη εναντίον της τρομοκρατίας στην Ευρώπη: περίπου 500 πολίτες ακόμη και του μικρού Βελγίου, πολεμούν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους αυτή τη στιγμή. 

Το ίδιο συμβαίνει με χιλιάδες Γάλλους ή Βρετανούς, που  μπορούν να επιστρέψουν ανά πάσα στιγμή στη χώρα τους, δολοφονώντας αθώους σε καφέ ή σε συναυλίες. 

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή η ανοιχτή πλέον, σύγκρουση ανάμεσα στη Δύση και το φανατικό τμήμα του Ισλάμ, δεν μπορεί να επιλυθεί με στρατιωτικούς όρους. Απαιτείται η ειρηνική επίλυση των πολεμικών συγκρούσεων και ο τερματισμός των ξένων επεμβάσεων, όπως και η καταπολέμηση της φτώχειας στο πλανήτη, που γεννούν από Αλ Κάιντα μέχρι Ισλαμικά Κράτη. 

Όπως επίσης μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης καθώς και πολιτικές ενσωμάτωσης μέσα στις δυτικές κοινωνίες, παράλληλα με έναν διάλογο που θα απομονώσει τα εξτρεμιστικά στοιχεία και θα ενισχύσει τις μετριοπαθείς φωνές μέσα στον Ισλαμικό Κόσμο. Διαφορετικά μετά την 11η του Σεπτέμβρη και την 13η του Νοέμβρη, θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα. 

Στέλιος Κούλογλου

.Το βαρύ τίμημα της αναξιοπιστίας

Ο Βαρουφάκης μπορεί να μας τελείωσε, αλλά το πνεύμα του εγκαταβιοί, όπως φαίνεται, στο Μέγαρο Μαξίμου. Το σκηνικό με τη διαπραγμάτευση, τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια και οι ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε ακόμη να ψιλοεκβιάζουμε αποδεικνύουν, παρά τις επιτόπιες κυβιστήσεις, ότι ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του δεν έχουν καταλάβει ακόμη ούτε τα όριά τους ούτε πώς παίζεται το παιχνίδι στην Ευρώπη.

Η στοχοποίηση του κακού ΔΝΤ και προσκαίρως του Σόιμπλε, γιατί μετά αντιλήφθηκαν ότι δεν τους παίρνει, δείχνει ότι δεν έχουν αντιληφθεί τι συνέβη στα πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων αλλά και με το φιάσκο του περυσινού καλοκαιριού. 

Το ΔΝΤ είναι εδώ όχι για τη χρηματοδοτική συμβολή του, περιορισμένη ούτως ή άλλως, αλλά γιατί η ευρωπαϊκή ηγεσία θεωρεί ότι με την παρουσία του διασφαλίζεται η αξιόπιστη εφαρμογή των μνημονίων. Είναι εδώ για να πιέζει συνεχώς επειδή όλες οι πλευρές θεωρούν ότι η πολιτική μας ηγεσία δεν είναι αξιόπιστη. Αυτό πλήρωσε το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, παρά τα βήματα που είχε κάνει, αυτό πληρώνει τώρα και ο κ. Τσίπρας.

Είναι προφανές ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διατηρήσει την εξουσία, αλλά παράλληλα είναι δέσμια των αντιμνημονιακών ψευδαισθήσεων που καλλιέργησε. 

Από τη μια υιοθετεί ένα ιδιαίτερο σκληρό πακέτο μέτρων και από την άλλη δημιουργεί συνεχώς πολιτικές κρίσεις γιατί δεν αντέχουν να παραδεχθούν ότι «πούλησαν την ψυχή τους», όπως έλεγαν το 2011 και οι πασόκοι, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Τις συνέπειες τις πληρώνουμε όλοι, με την κατάρρευση της οικονομίας και την επιχείρηση γενικής φτωχοποίησης εν ονόματι της... αριστερής κοινωνικής ευαισθησίας.

Τα προληπτικά μέτρα που απαιτεί η τρόικα για να κλείσει η αξιολόγηση είναι το τίμημα της αναξιοπιστίας Τσίπρα. Που τρομάζει να τα αποδεχθεί γιατί, αν εφαρμοστούν, θα χτυπήσουν ό,τι έχει απομείνει από την κομματική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ.

 Τα ασφυκτικά περιθώρια όπου κινείται ο προϋπολογισμός δεν αφήνουν άλλα περιθώρια για περικοπές πέρα από συντάξεις και μισθούς του Δημοσίου. Τον πυρήνα δηλαδή της εκλογικής βάσης του. Μένει να δούμε αν ο Πρωθυπουργός θα προτιμήσει την εξουσία αποδεχόμενος το νέο πακέτο ή θα επιλέξει μια ηρωική έξοδο για να διασώσει ό,τι μπορεί από την εκλογική του πελατεία.

.Το αίτημα κυριαρχίας

Ε​​ιχάσθηκε για μία φορά ακόμη η Ελλάς. Ουδέν νεώτερον, προσθέτει η ανωτέρω διαπίστωση – διαχρονικώς ή συγκυριακώς. Οικτρά συνέπεια, βεβαίως, ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας αδυνατεί να λειτουργήσει υπεύθυνα ως ενιαίο σύνολο ώστε εντέλει να ξεπερασθεί η κρίση, εάν υποτεθεί ότι υφίσταται μια τέτοια προοπτική.

Δίχως καμία πρόθεση παρηγορητική ή απαλλαγής από εγκληματικές ευθύνες προηγουμένων κυβερνήσεων, πολύ δε περισσότερο και της παρούσης –του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ– υπάρχει μία άκρως επικίνδυνη διατάραξη του ευρωπαϊκού συστήματος και αμφισβήτησή του, ακόμη και σε χώρες μη ανήκουσες στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπου ορισμένοι επιμένουν να τοποθετούν μόνον τη χώρα μας.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία ανέδειξαν προσφάτως νικητή τον κ. Νόρμπερτ Χόφερ του Κόμματος των Ελευθέρων, με ποσοστό μεγαλύτερο του 36%, ενώ οι υποψήφιοι των δύο συστημικών κομμάτων –των Συντηρητικών και των Σοσιαλιστών– στην κυριολεξία συνετρίβησαν.

Δεν είναι νοσταλγοί των ναζιστών όσοι υπερψήφισαν τον κ. Χόφερ την περασμένη Κυριακή. Ούτε είναι οι Αυστριακοί «φασίστες» ή «ρατσιστές» ως εκ της φύσεώς τους. Πρόκειται για αναγνώσεις σαφώς απλοϊκές, που η αφετηρία τους ανάγεται στη συλλογιστική της Αριστεράς ή στους προαγωγούς «φιλελευθέρων» ιδεών και βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας στις ανάγκες της οικονομικής παγκοσμιοποιήσεως.

Η αναβίωση της λεγομένης ακραίας Δεξιάς στην Αυστρία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία αποτελεί επί της ουσίας έκφραση διεκδικήσεως του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας. Οχι διότι η αντίληψη του εθνικού κράτους είναι εδραιωμένη κατά τρόπον αμετάκλητο στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών. Αλλά επειδή η αέναη ειρήνη, ευημερία και ανάπτυξη, που επαγγέλλονταν από συστάσεώς της οι οπαδοί της ευρωπαϊκής ιδέας, έχουν αρχίσει να διαψεύδονται.

Το αίτημα επανακτήσεως του δικαιώματος «κυριαρχίας» διατυπώθηκε στην Ελλάδα από τον κ. Τσίπρα, πολιτικό εμφορούμενο από ιδέες της Αριστεράς, που εξ ορισμού αντιτίθεται στην αντίληψη του εθνικού κράτους και της αστικής τάξεως, εν ονόματι ενός διεθνισμού – προλεταριακού στο παρελθόν και Κύριος οίδε περί τίνος πρόκειται σήμερα πλέον, αφού η παραγωγή και κατ’ ακολουθία το «προλεταριάτο» έχουν μεταφερθεί στις χώρες της Ανατολικής Ασίας.

Δεν πάνε και πολλά χρόνια, άλλωστε, που ένας άλλος προαγωγός των ιδεών της Αριστεράς, ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατέκτησε την εξουσία με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», για να εναρμονισθεί εν συνεχεία με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, εξασφαλίζοντας στο ΠΑΣΟΚ πολυετή και ασφαλώς μοιραία διακυβέρνηση της χώρας.

Το πρόβλημα ευρύτερα και εκτός του πλαισίου της ελληνικής πολιτικής κακοδαιμονίας είναι ότι το ευρωπαϊκό σύστημα –ό,τι αυτό σημαίνει– και προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο της καταστάσεως μετέρχεται μεθόδους που αναιρούν τη δημοκρατική νομιμοποίησή του.

Διόλου παράδοξο ότι, όταν οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών ασκούν το εκλογικό δικαίωμά τους, έχουν την τάση να εκφράζουν σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την αμφισβήτησή τους στη νέα τάξη πραγμάτων, είτε αυτή διαμορφώνεται στις Βρυξέλλες είτε στο Βερολίνο. Είναι ένα πρόβλημα που η επίλυσή του δεν είναι δυνατόν να επαφίεται στην «ωριμότητα των πολιτών», ανύπαρκτη ως φαίνεται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Εκτός βεβαίως εάν ηθικολογούμε. 

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ WSJ: Ο Τσίπρας θα αποδράσει με εκλογές

Τη νέα κρίση που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές θέτει επί τάπητος η Wall Street Journal, με τέσσερις ερωτήσεις και απαντήσεις για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Η πορεία του ελληνικού προγράμματος έχει μπει σε μία από αυτές τις περιόδους έντασης, στις οποίες όλη η συμφωνία μπορεί να καταρρεύσει, σχολιάζει η αμερικανική εφημερίδα, τονίζοντας ότι είναι αναγκαία μία συμφωνία, αλλά δίχως- όπως σημειώνει, να είναι ξεκάθαρο πως θα μείνουν στην υπόθεση οι δανειστές-κλειδιά, χωρίς αυτό να δοκιμάσει την εύθραυστη πολιτική σκηνή της Ελλάδας, σε οριακό σημείο.

Εξετάζοντας τα πιθανά σενάρια, η Wall Street Journal χαρακτηρίζει ως απρόβλεπτο παράγοντα τον Αλέξη Τσίπρα, συμπληρώνοντας ότι είναι πιθανό να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και να αφήσει τη Νέα Δημοκρατία αντιμέτωπη με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αναλυτικά, οι 4 ερωτήσεις που θέτει η Wall Street Journal για τη νέα εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις και οι απαντήσεις που δίνει.

– Είναι ένα déjà vu, ξανά! Τι αφορά η τελευταία διαμάχη;

Το ΔΝΤ έχει χάσει την υπομονή του με τα βεβιασμένα μαθηματικά του ελληνικού προγράμματος. Αρνείται να δανείσει στην Ελλάδα περισσότερα χρήματα, αν η χώρα δεν εφαρμόσει επιπλέον λιτότητα για να εγγυηθεί υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα ή διαφορετικά αν οι χώρες της ευρωζώνης δεν διαγράψουν μεγάλο μέρος από το χρέος που έχει η Ελλάδα απέναντί τους.

Ο οξύθυμος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τηρεί σκληρή γραμμή ενάντια στην όποια ελάφρυνση χρέους. Οπότε, το ΔΝΤ, με την ενθάρρυνση της Γερμανίας, ακολουθεί σκληρή γραμμή στις περικοπές της Ελλάδας.

Το ΔΝΤ είναι πεπεισμένο ότι τα προηγούμενα μέτρα λιτότητας που έχουν αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης θα αφήσουν την Ελλάδα κατά 2% μακριά από τον συμφωνημένο στόχο- πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Οπότε, το ΔΝΤ θέλει η Ελλάδα να εγγυηθεί τώρα ότι θα εφαρμόσει αυτόματα περικοπές της τάξεως του 2% του ΑΕΠ αν χάσει αυτόν τον στόχο. Το «τσεκούρι» θα πέσει στις συντάξεις, τους μισθούς του δημοσίου και τις φορολογικές εξαιρέσεις, γιατί κατά την άποψη του ΔΝΤ όλες οι υπόλοιπες δαπάνες της Ελλάδας έχουν ήδη περικοπεί σε μεγάλο βαθμό και οι φορολογικοί συντελεστές είναι ήδη πολύ υψηλοί.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι αμετάπειστος ότι η νομοθέτηση προληπτικών μέτρων είναι πολιτικά και νομικά αδύνατη. Οι συμβιβαστικές προτάσεις του μέχρι τώρα δεν είναι συγκεκριμένες, ή αρκετά «αυτόματες» για το ΔΝΤ. Ο κ. Τσακαλώτος έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει τους δανειστές ότι θα παραιτηθεί παρά θα ενδώσει, σύμφωνα με ανθρώπους κοντά στη διαπραγμάτευση.

– Μπορεί κανείς να πετύχει συμφωνία;

Οι αξιωματούχοι της ΕΕ προσπαθούν. Η Κομισιόν πιέζει το ΔΝΤ να υποχωρήσει και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ συγκάλεσε Eurogroup για τις 9 Μαΐου. Σε αυτή τη συνάντηση θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και η ελάφρυνση χρέους. Ομως, αυτή η διαπραγμάτευση χρειάζεται πρώτα σαφήνεια στον ελληνικό προϋπολογισμό. Ετσι, η 9η Μαΐου αποτελεί και προθεσμία για έναν συμβιβασμό Αθήνας-ΔΝΤ.

Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ελπίζουν ότι μία «τεχνολογία δέσμευσης» ή φόρμουλα για το 2% των προληπτικών μέτρων μπορούν να είναι αρκετά για το ΔΝΤ και επαρκώς ήπια για την Αθήνα. Αλλά δεν ξέρουν το πώς.

– Ποιες είναι οι πιθανές λύσεις
Ενας από τους τρεις βασικούς παράγοντες πρέπει να υποχωρήσει. Το ΔΝΤ θα μπορούσε να δεχθεί την ελληνική πρόταση για την περικοπή όλων των δημόσιων δαπανών σε περίπτωση που ο προϋπολογισμός είναι εκτός στόχου, χωρίς να απαριθμούνται συγκεκριμένες περικοπές για πολιτικά ευαίσθητα ζητήματα, όπως οι συντάξεις.

Ομως, αυτός ο συμβιβασμός θα είναι μεγάλος για το ΔΝΤ, που πιστεύει ότι ήδη έχει συμβιβαστεί πάρα πολύ τόσο με την Ελλάδα όσο και με τη Γερμανία. Το Ταμείο δεν πιέζεται ιδιαίτερα για να υπάρξει συμφωνία. Πολλοί αξιωματούχοι του θα ανακουφίζονταν αν δεν έπρεπε πλέον να μετέχουν στο ελληνικό πρόγραμμα. Δεν υπήρξε μία ευτυχής εμπειρία αυτό.

Η Γερμανία θα μπορούσε να στηρίξει τη συμβιβαστική προσφορά της Ελλάδας και να χάσει τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Ομως η Ανγκελα Μέρκελ επί έξι χρόνια λέει στο κοινοβούλιό της και τους Γερμανούς ότι το ελληνικό πρόγραμμα είναι αξιόπιστο μόνο αν μετέχει το Ταμείο. Το Βερολίνο δεν εμπιστεύεται την Κομισιόν για να αστυνομεύσει την αυστηρότητα του προγράμματος.

Η Μέρκελ θέλει να αποφύγει το Grexit, εξαιτίας των απρόβλεπτων οικονομικών και πολιτικών επιπτώσεών του. Ο Σόιμπλε δεν νοιάζεται τόσο. Εδώ και καιρό πιστεύει ότι οι Ελληνες πολιτικοί δεν είναι για την αυστηρότητα της συμμετοχής στο ευρώ.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του ΔΝΤ, με συνέπειες για τον κ. Τσακαλώτο και τον Αλέξη Τσίπρα. Η Ελλάδα είναι υπό πίεση για την επίτευξη συμφωνίας. Η βοήθεια από το πρόγραμμα έχει «παγώσει» και η χώρα «καίει» τα χαμηλά ταμειακά αποθέματά της. Η κυβέρνηση μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον Μάιο, αλλά όχι τον Ιούνιο, λένε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

– Οπότε το πιθανό αποτέλεσμα είναι να υποχωρήσει η Ελλάδα;

Ο απρόβλεπτος παράγοντας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του, Αλέξης Τσίπρας. Πολλοί πολιτικοί και παρατηρητές στην Αθήνα λένε ότι οι όροι του ΔΝΤ δεν θα «άντεχαν» μία ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, όπου η κυβέρνηση έχει πλειοψηφία μόλις τριών εδρών.

Αντί να χάσει την υποστήριξη των βουλευτών του, ο κ. Τσίπρας μπορεί να διαλέξει τις πρόωρες εκλογές, οι οποίες θα έστελναν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση σύμφωνα με δημοσκοπήσεις. Μετά, η ΝΔ θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το ΔΝΤ, τις απαιτήσεις του οποίου επίσης απορρίπτει.

Ο κ. Τσακαλώτος λέει στο ΔΝΤ ότι καμία εκλεγμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αυτό που ζητά το Ταμείο, σύμφωνα με πηγές από τη διαπραγμάτευση. Σύντομα θα μάθουμε αν έχει δίκιο.

.Δεν τρώμε άλλο κουτόχορτο!

Ένα ακόμη σενάριο που διακινείται από τα υπόγεια του Μαξίμου λέει το εξής: Έγιναν μυστικές συσκέψεις και δείπνα στην Ουάσιγκτον και ίσως και στην… κάτω Κωλοπετινίτσα, και αποφάσισαν να ρίξουν τον Τσίπρα με πραξικόπημα. Το σενάριο λέει ότι δεν θέλουν ποια τον ΣΥΡΙΖΑ και θα τον ανατρέψουν κάνοντας οικουμενική και στη συνέχεια εκλογές μέχρι το τέλος του χρόνου για να βγει ο Μητσοτάκης.

Με τον τρόπο αυτό οι παπαγάλοι του Τσίπρα, που πιθανότατα βγάζουν ένα μεροκαματάκι, θέλουν να ηρωοποιήσουν τον… μεγάλο αριστερό ηγέτη. Θέλουν να τον εμφανίσουν στην κοινή γνώμη ως τον μεγάλο αδικημένο που πολέμησε τα συμφέροντα εντός κι εκτός Ελλάδας αλλά δεν τον άφησαν να κυβερνήσει και τον έριξαν. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να τον αγιοποιήσουν και να διασώσουν μεγάλο μέρος από το πολιτικό του κεφάλαιο το οποίο θα βάλει στον «τόκο» για τα επόμενα χρόνια. Μικρός είναι άλλωστε γιατί να μην επιδιώκει μια… ρεβάνς της Αριστεράς;

Το σενάριο είναι αληθινό και φτιάχνεται με αριστοτεχνικό τρόπο. Στην κοινή γνώμη ένας λαϊκός πολιτικός ήρωας που «ανατράπηκε» από τα μεγάλα κεφάλια, που αντιστάθηκε όσο κανείς, που τον χτύπησαν οι νταβατζήδες στην Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και την Αθήνα «πουλάει». Η θεωρία συνωμοσίας που έχει μέσα κι ένα πολιτικό πραξικόπημα είναι το καλύτερο παραμύθι για τους Έλληνες που έχουν συνηθίσει να ζουν με μύθους και αυταπάτες. Εδώ είναι υπουργός ο «αρχηγός» των θεωριών συνωμοσίας ο Πάνος Καμμένος δεν θα πιστέψουν το παραμύθι του φτωχού πλην τίμιου πολιτικού αρχηγού και πρωθυπουργού;

Άλλωστε, η Ελλάδα μεγάλωσε με πολλούς… Νίκους Ξανθόπουλους και λουστράκους που θριαμβεύουν στο τέλος νικώντας τους πλούσιους, τους αλαζόνες, τους κακούς. Οι Ξανθόπουλοι της πολιτικής είναι και ο Τσίπρας με τον Καμμένο και θα το εκμεταλλευτούν στο έπακρο. Θα πουλήσουν στον κόσμο την ιδέα μιας βίαιης ανατροπής, ενός Blitzkrieg ή κεραυνοβόλου πολέμου κατά της λαοπρόβλητης κυβέρνησης. Τους συμφέρει, τόσο για να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον όσο και για να γλιτώσουν το… Γουδή. Γιατί αν υπήρχε σοβαρότητα στη χώρα αυτή οι κυβερνώντες θα έπρεπε ήδη να κάθονται στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου.

Με την ιστοριούλα που ήδη πουλάνε θέλουν να διχάσουν τους πολίτες, να δημιουργήσουν ένα σκηνικό εμφυλίου και μια κατάσταση «εσείς κι εμείς». Το εσείς είναι όλοι όσοι θέλουν να διώξουν με τη βία ή παρασκηνιακά την κυβέρνηση και το εμείς είναι οι δύσμοιροι αριστεροί που δε φταίνε σε τίποτε αλλά έχουν κυνηγηθεί από το κατεστημένο, τους νταβατζήδες, της διαπλοκή, τη Νέα Δημοκρατία, το ΔΝΤ, τον Σόιμπλε και ό,τι άλλο μπορεί να φορέσει τη μάσκα του κακού.

Για να πούμε την αλήθεια οι ξένοι έχουν πλέον «τελειώσει» τον Τσίπρα. Δεν τον θεωρούν αξιόπιστο συνομιλητή, ειδικά μετά από τα Wikileaks. Θέλουν να τελειώνουν με όλα τα πολιτικά νούμερα του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων που δεν καταλαβαίνουν τίποτε και δεν μπορούν να κάνουν ούτε μια στοιχειώδη διαχείριση της κατάστασης στην Ελλάδα. Είναι αλήθεια επίσης ότι η… φίλη του Τσίπρα η μαντάμ Μέρκελ έχει καταλάβει ότι έχει να κάνει με αστείους ανθρώπους, ψεύτες, υποκριτές και εντελώς αναξιόπιστους. Χρησιμοποίησαν τον Τσίπρα για να τους βγάλει τη βρόμικη δουλειά κι επειδή βλέπουν ότι δεν τραβάει θα του τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια.

Άλλο, όμως, η απαξίωση του πρωθυπουργού και το «άδειασμα» από τους ξένους ή από εγχώριους επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και κορυφαίους παράγοντες που στήριζαν ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος, κι άλλο το σενάριο του… πραξικοπήματος. Στο κάτω - κάτω αν ο Τσίπρας θέλει να βγει και να καταγγείλει αυτά τα συμφέροντα που τον πολεμούν. Όσο δεν το κάνει απλά επιβεβαιώνει το σενάριο που λέει ότι μέχρι σήμερα τα ίδια συμφέροντα τον έκαναν πρωθυπουργό και τα ίδια τον στέλνουν αδιάβαστο.

Αλλά αν θέλει μπορεί να πάει κόντρα σε όλους αφού έχει νωπή τη λαϊκή εντολή. Αλλά και δεν θέλει και δεν μπορεί.

Αν πέσει ο Τσίπρας θα πέσει γιατί είναι ανίκανος, κατέστρεψε τη χώρα, την έχει φέρει ξανά ένα βήμα από τη χρεοκοπία και το κούρεμα στις καταθέσεις και ο κόσμος τον έχει πάρει χαμπάρι ως τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα των τελευταίων δεκαετιών. Δεν του φταίει κανένας κατασκευασμένος εχθρός, ο ίδιος είχε την ευκαιρία να γίνει μεγάλος ηγέτης αλλά… απλά δεν το έχει.

Ας αφήσει λοιπόν την τακτική της… Μάρθας Βούρτση που την καταδιώκουν όλοι κι ας κυβερνήσει αν μπορεί. Αλλά δεν μπορεί, ποτέ δεν μπορούσε και τώρα που το κατάλαβε ετοιμάζει ηρωϊκή έξοδο καταγγέλλοντας τα συμφέροντα που τον… έφαγαν.

Εμείς όμως δεν τρώμε άλλο κουτόχορτο από αυτό που μας γέμισε τα τελευταία χρόνια.