Ειχάσθηκε για μία φορά ακόμη η
Ελλάς. Ουδέν νεώτερον, προσθέτει η ανωτέρω διαπίστωση – διαχρονικώς ή
συγκυριακώς. Οικτρά συνέπεια, βεβαίως, ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας
αδυνατεί να λειτουργήσει υπεύθυνα ως ενιαίο σύνολο ώστε εντέλει να ξεπερασθεί η
κρίση, εάν υποτεθεί ότι υφίσταται μια τέτοια προοπτική.
Δίχως καμία πρόθεση παρηγορητική ή
απαλλαγής από εγκληματικές ευθύνες προηγουμένων κυβερνήσεων, πολύ δε
περισσότερο και της παρούσης –του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ– υπάρχει μία άκρως
επικίνδυνη διατάραξη του ευρωπαϊκού συστήματος και αμφισβήτησή του, ακόμη και
σε χώρες μη ανήκουσες στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπου ορισμένοι
επιμένουν να τοποθετούν μόνον τη χώρα μας.
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου
των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία ανέδειξαν προσφάτως νικητή τον κ. Νόρμπερτ
Χόφερ του Κόμματος των Ελευθέρων, με ποσοστό μεγαλύτερο του 36%, ενώ οι
υποψήφιοι των δύο συστημικών κομμάτων –των Συντηρητικών και των Σοσιαλιστών–
στην κυριολεξία συνετρίβησαν.
Δεν είναι νοσταλγοί των ναζιστών
όσοι υπερψήφισαν τον κ. Χόφερ την περασμένη Κυριακή. Ούτε είναι οι Αυστριακοί
«φασίστες» ή «ρατσιστές» ως εκ της φύσεώς τους. Πρόκειται για αναγνώσεις σαφώς
απλοϊκές, που η αφετηρία τους ανάγεται στη συλλογιστική της Αριστεράς ή στους
προαγωγούς «φιλελευθέρων» ιδεών και βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας στις
ανάγκες της οικονομικής παγκοσμιοποιήσεως.
Η αναβίωση της λεγομένης ακραίας
Δεξιάς στην Αυστρία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία αποτελεί επί της ουσίας έκφραση
διεκδικήσεως του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας. Οχι διότι η αντίληψη του
εθνικού κράτους είναι εδραιωμένη κατά τρόπον αμετάκλητο στη συνείδηση των
Ευρωπαίων πολιτών. Αλλά επειδή η αέναη ειρήνη, ευημερία και ανάπτυξη, που
επαγγέλλονταν από συστάσεώς της οι οπαδοί της ευρωπαϊκής ιδέας, έχουν αρχίσει
να διαψεύδονται.
Το αίτημα επανακτήσεως του
δικαιώματος «κυριαρχίας» διατυπώθηκε στην Ελλάδα από τον κ. Τσίπρα, πολιτικό
εμφορούμενο από ιδέες της Αριστεράς, που εξ ορισμού αντιτίθεται στην αντίληψη
του εθνικού κράτους και της αστικής τάξεως, εν ονόματι ενός διεθνισμού – προλεταριακού
στο παρελθόν και Κύριος οίδε περί τίνος πρόκειται σήμερα πλέον, αφού η παραγωγή
και κατ’ ακολουθία το «προλεταριάτο» έχουν μεταφερθεί στις χώρες της Ανατολικής
Ασίας.
Δεν πάνε και πολλά χρόνια,
άλλωστε, που ένας άλλος προαγωγός των ιδεών της Αριστεράς, ο Ανδρέας
Παπανδρέου, κατέκτησε την εξουσία με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους
Ελληνες», για να εναρμονισθεί εν συνεχεία με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ,
εξασφαλίζοντας στο ΠΑΣΟΚ πολυετή και ασφαλώς μοιραία διακυβέρνηση της χώρας.
Το πρόβλημα ευρύτερα και εκτός του
πλαισίου της ελληνικής πολιτικής κακοδαιμονίας είναι ότι το ευρωπαϊκό σύστημα
–ό,τι αυτό σημαίνει– και προκειμένου να διατηρήσει τον έλεγχο της καταστάσεως
μετέρχεται μεθόδους που αναιρούν τη δημοκρατική νομιμοποίησή του.
Διόλου παράδοξο ότι, όταν οι
πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών ασκούν το εκλογικό δικαίωμά τους, έχουν την τάση
να εκφράζουν σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την αμφισβήτησή τους στη νέα τάξη
πραγμάτων, είτε αυτή διαμορφώνεται στις Βρυξέλλες είτε στο Βερολίνο. Είναι ένα
πρόβλημα που η επίλυσή του δεν είναι δυνατόν να επαφίεται στην «ωριμότητα των
πολιτών», ανύπαρκτη ως φαίνεται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Εκτός βεβαίως
εάν ηθικολογούμε.
