.Σ' έναν κόσμο φασισμού, θα είμαστε όλοι μετανάστες

* Ο παγκοσμιοποιημένος πολιτικός νεοφιλελευθερισμός εξέθρεψε την ακροδεξιά λογική όπως κατ’ αντιστοιχία ο φονταμενταλισμός μετεξελίχθηκε σε ισλαμοφασισμό, τη θρησκευτική, δηλαδή, ακροδεξιά.

* Αν διά της βίας επιβάλλεται στους μουσουλμάνους τρίτης γενιάς να μην αισθάνονται ούτε Βέλγοι, ούτε Γάλλοι, ούτε Βρετανοί, ίσως νομιμοποιούνται να αισθάνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι, μέρος ενός κόσμου που οι άλλοι Ευρωπαίοι, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι, εχθρεύονται σαν το κοινό τους «κακό».

* Ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός οφείλει μια τεράστια συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειες των τρομοκρατικών επιθέσεων, και ακριβώς το ίδιο οφείλει και στα αθώα θύματα των σύγχρονων σταυροφοριών του δικού του παγκοσμιοποιημένου μιλιταριστικού κεφαλαίου.

* Να μη μετατρέψουμε εμείς οι ίδιοι το αθώο όνειρο των προσφυγόπουλων και την ελπίδα τους για ζωή, σε δικό μας αυριανό θανατικό εφιάλτη. Δεν θα φταίνε τα παιδιά, θα φταίει μια χυδαία κοινωνία με έμβλημα και έκφρασή της τις σηπόμενες γουρουνοκεφαλές.

Καθώς η Ευρώπη διανύει παρατεταμένη περίοδο έντονου φόβου μετά το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της, η φτώχεια, η τεράστια ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός γιγαντώνουν ταυτόχρονα τις ανισότητες και τη συλλογική απόγνωση. 

Αποτέλεσμα αυτών είναι οι πολιτικές λιτότητας ως δήθεν απάντηση στην κρίση χρέους που πλήττει την Ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, αλλά και η ξενοφοβία μαζί με την ισλαμοφοβία να ταΐζουν το τέρας της ακροδεξιάς, ξερνώντας φασιστική ρητορεία, με προοπτική, μάλιστα, κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Αν δεχτούμε ότι η παγκόσμια επέλαση του πολιτικού νεοφιλελευθερισμού εξέθρεψε την ακροδεξιά λογική, πρέπει να δεχτούμε ότι κατ’ αντιστοιχία ο σύγχρονος φονταμενταλισμός δημιούργησε συνθήκες μετεξέλιξής του σε ισλαμοφασισμό, τη θρησκευτική, δηλαδή, ακροδεξιά.

Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό, σε συνθήκες ένδειας, ενώ παράλληλα η αύξηση των προσφυγικών ροών, η καλλιέργεια ξενοφοβίας στις χώρες υποδοχής και ο αυξημένος κίνδυνος κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής αστάθειας αποτελούν μερικά μόνο από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της αβεβαιότητας.

Η σιωπηρή απόγνωση εξαπλώνεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους, οδηγώντας στην κατάθλιψη, στην παραίτηση από διεκδικήσεις και στην απώλεια ελπίδας όχι μόνο για το σήμερα αλλά, κυρίως, για το αύριο.

Η πάλαι ποτέ κραταιά μεσαία τάξη παρασύρεται στη δίνη της φτωχοποίησης.

Όλο και περισσότεροι γίνονται φτωχοί και οι φτωχοί ακόμα φτωχότεροι, σε μια αρχινισμένη διαδικασία περαιτέρω ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και όλων των άλλων στρωμάτων του λαού.

Ένας φαύλος κύκλος που διαρκώς διευρύνεται με οδυνηρά κοινωνικά αποτελέσματα, πλήττοντας πλέον και τους μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν σε ολόκληρη την Ευρώπη - και ειδικά, επιλεκτικά αυτούς. 

Ειδικά οι μουσουλμάνοι στην πλειονότητά τους ζουν αποκλεισμένοι ως φυσικά πρόσωπα, γκετοποιημένοι σε κοινότητες, αποκομμένοι από κάθε πρόσβαση σε επιλογές που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο στο τραγικό πρόβλημα της φτώχειας τους αλλά και απάντηση στην κρίση ταυτότητας στην οποία βρίσκονται παγιδευμένοι.

Οι Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τα εμπόδια στην οποιαδήποτε κοινωνική τους ανέλιξη, όντας αποκλεισμένοι όχι μόνο από την παραγωγική διαδικασία αλλά κυρίως από το δικαίωμα κατάληψης κοινωνικής ή πολιτικής θέσης, δικαίωμα που για τους άλλους Ευρωπαίους θεωρείται, και είναι, αυτονόητο.

Έτσι, η ιδιότητα του μουσουλμάνου λογίζεται «στίγμα», και η απόρριψη του βιογραφικού σου αναμενόμενη αν σε λένε Μοχάμεντ και όχι Μάρτιν ή Γιόχαν, άσχετα αν είσαι αριστούχος της Σορβόννης ή του Κέιμπριτζ.

Πρόκειται, δηλαδή, για κατάργηση βασικού κανόνα κοινωνικοποίησης, που έχει ως αποτέλεσμα καθ’ όλα άξιοι άνθρωποι να μην μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν ως Ευρωπαίοι πολίτες, σε μια Ευρώπη που υποκριτικά ευαγγελίζεται δήθεν ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες της.

Αν κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται στον Μοχάμεντ τρίτης γενιάς να μην αισθάνεται ούτε Βέλγος, ούτε Γάλλος, ούτε Βρετανός, ίσως τελικά νομιμοποιείται να αισθάνεται αποδιοπομπαίος τράγος, και άρα μέρος ενός κόσμου που οι άλλοι Ευρωπαίοι, οι βολεμένοι Ευρωπαίοι, εχθρεύονται σαν το κοινό τους «κακό».

Το πρόβλημα δεν λύνεται με δύο μέτρα - δύο σταθμά · γεννάται έτσι

Είναι δεδομένο, πλέον, ότι οι όροι αντιμετώπισης των προσφύγων μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, μια πόλη-σύμβολο της ευρωπαϊκής πολιτικής, της ίδιας της Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του ευρωπαϊκού κόσμου, αλλάζουν με βαθύτατα αντιδημοκρατικές μεθόδους, την ίδια ώρα που μεθοδικά ενσταλάσσεται σε όλες τις χώρες φόβος για επόμενο πλήγμα. Επέρχεται έτσι ξενοφοβική μετάλλαξη στις κοινωνίες, ισλαμοφοβία, και εκτενέστερος περιορισμός κεκτημένων ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Αλλά οι τρομοκράτες του Παρισιού και των Βρυξελλών ήταν Ευρωπαίοι πολίτες που μεγάλωσαν και έζησαν στις γειτονιές αυτών των πόλεων, εν δυνάμει συμπολίτες μας, πολίτες της δικής μας ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Δεν χρειάστηκε πότε κανείς να τους φέρει, εισαγόμενους, από τη Συρία ή το Ισλαμικό Κράτος.

Είναι εγκληματική πολιτική αφέλεια να πιστέψουμε ότι οι βομβαρδισμοί εναντίον στόχων που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες καταστρέφουν την πηγή του κακού, αφού οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες χρηματοδότησαν ή εξόπλισαν αυτούς που μετέπειτα... θυμήθηκαν να βομβαρδίσουν. 

Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι είτε το χτύπημα γίνεται στις όχθες του Σηκουάνα, είτε στο Σινά, είτε στην Άγκυρα, είτε αύριο ενδεχομένως στη δική μας πόρτα, αποτελεί φαινόμενο που εξέθρεψε ο δικός μας, δυτικός πολιτισμός, με βασική αιτία την έλλειψη βούλησης για πολιτιστική και κοινωνική ενσωμάτωση από γενιά σε γενιά όσων βρέθηκαν στα μέρη κάθε δυτικής γειτονιάς. Η κατ’ ουσίαν απόρριψή τους, ο αποκλεισμός τους, είναι η Λερναία Ύδρα που θα εξακολουθήσει να γεννά νέους θύτες μαζί με νέα θύματα.

Μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το σύνθημα «είμαστε σε πόλεμο», η ανθρωπότητα μετράει αδιευκρίνιστο αριθμό μουσουλμάνων νεκρών, ανάμεσα σε ενάμιση με δύο εκατομμύρια, σε πεδία ένοπλων συγκρούσεων.

Ας αναλογιστούμε ποσά εκατομμύρια αθώες ψυχές δεν υπήρξαν ποτέ τρομοκράτες, παρά μόνο τεράστιες «παράπλευρες απώλειες» που δεν χωράνε σε κανέναν υγιώς σκεπτόμενο ανθρώπινο νου.

Είτε χριστιανός είτε μουσουλμάνος, ένας -και κοινός- είναι ο εχθρός

Το τραγικό αποτέλεσμα της εξίσωσης που διαχέεται παγκόσμια εξαιτίας των αθώων δυτικών νεκρών, στην ισοπεδωτική λογική του κακού πρόσφυγα-μετανάστη που είναι μουσουλμάνος, άρα κατ’ έπεκταση ισλαμιστής, άρα τρομοκράτης, είναι η άνοδος ακροδεξιάς ρατσιστικής ρητορείας που υλοποιείται σε πολιτική έκφραση από ημιφασιστικά/φασιστικά κόμματα τα οποία θεριεύουν ή, ακόμα χειρότερα, από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μονομερώς πλέον όχι μόνο δεν αποδέχονται προσφυγικές ροές αλλά θεσμοθετούν συνταγματικά το κλείσιμο των συνόρων τους ή στήνουν νέους φράχτες.

Ως απάντηση στο ενδεχόμενο να ταυτιστούν οι πρόσφυγες που παραμένουν στη χώρα μας ή στην Τουρκία με την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία επιβάλλεται η κατάπαυση των εχθροπραξιών στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας και του Ιράκ και η ειρήνευση, αλλά και η ακύρωση της συμφωνίας ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία, που καταπάτα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Η πολιτιστική και εργασιακή ενσωμάτωση των προσφύγων μπορεί να είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, αλλά είναι κάτι που οφείλουμε να πράξουμε σαν αρχική μορφή ένταξης, δημιουργώντας τις πρώτες ανοιχτές κοινότητες σε ολόκληρη την Ευρώπη, με ανοιχτά τα σύνορά μας, προετοιμάζοντας τον κοινωνικό ιστό να τους υποδεχτεί ως θύματα πολέμου και όχι ως φυσικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς ή θρησκευτικούς μας εχθρούς.

Όσο εμφιλοχωρεί ο φόβος εντός μας τόσο θα θεριεύει η στείρα αποξένωση των οικονομικών προσφύγων ή όσων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους τους εξαιτίας των πόλεμων, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλον τον κοινωνικό ιστό.

Ο φασισμός και η τρομοκρατία τσακίζονται όχι αναστέλλοντας ανθρώπινες ελευθερίες ή αυξάνοντας τα μέτρα δήθεν προφύλαξης. Στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών η καταπάτηση κάθε θεμελιώδους κοινωνικού και ανθρώπινου δικαιώματος έκφρασης και συλλογικής συμμετοχής έχει φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Η κατ’ επίφαση «μέριμνα» ασφαλείας που κλείνει σύνορα, επικαλείται έκτακτη ανάγκη, και στρατιωτικοποιεί πόλεις σε καιρό ειρήνης με τον φόβο κυρίαρχο συναίσθημα, αποτελεί βαθύτατο πλήγμα στην Ευρώπη των δημοκρατικών άξιων.

Ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός είναι αυτός που οφείλει μια τεράστια συγγνώμη στα θύματα και στις οικογένειες των τρομοκρατικών επιθέσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, και ακριβώς το ίδιο οφείλει και στα αθώα θύματα των σύγχρονων σταυροφοριών του δικού του παγκοσμιοποιημένου μιλιταριστικού κεφαλαίου.

Το μέλλον εξακολουθεί να βρίσκεται στα δικά μας χέρια - ευτυχώς

Εμείς είμαστε υπόλογοι και κουβαλάμε στις πλάτες μας τη διαχείριση της προσφυγικής υποδοχής, και όχι ο πιτσιρικάς που κράτησε το «συγγνώμη Βρυξέλλες» στα χέρια του.

Και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τον κοιτάξουμε στα μάτια αθώα, όπως αθώα ήταν τα δικά του μάτια καθώς τα αποτύπωσε ο φακός, με το μικρό πλακάτ που τον έβαλαν να κρατήσει, στο οποίο ταυτίζεται αυτή η άδολη ύπαρξη με τους διώκτες του, με αυτούς που ανάγκασαν την οικογένειά του να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους χώματα. Ίσως έτσι βρεθεί κάποιο νόημα στις λάσπες της Ειδομένης όπου τον βάλαμε να κοιμάται δίχως όνειρα, έστω για το αύριο.

Ας έχουμε τον νου μας μη μετατρέψουμε εμείς οι ίδιοι το αθώο όνειρο της ελπίδας του για ζωή, σε δικό μας αυριανό θανατικό εφιάλτη. Δεν θα φταίει το παιδί, θα φταίει μια χυδαία κοινωνία με έμβλημα και έκφρασή της τις σηπόμενες γουρουνοκεφαλές. 

Γιώργος Μουργής

.Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας

Το διπλό τρομοκρατικό κτύπημα στις Βρυξέλλες συντάραξε την Ευρώπη, ίσως περισσότερο και από το αντίστοιχο του Παρισιού τον περασμένο Νοέμβριο, αν και τα θύματα ήταν λιγότερα. 

Λογικό από μία άποψη, καθώς ο φόβος που προκάλεσε λειτούργησε σωρευτικά –αφού ήταν ένα ακόμη κτύπημα μετά τα προηγούμενα–, σε συνδυασμό με τη γενικευμένη διαπίστωση ότι οι ισλαμιστές τρομοκράτες ξεπερνούν τις δυνατότητες αντιμετώπισής τους από τις αρχές ασφάλειας των ευρωπαϊκών χωρών,

 αλλά και για έναν ακόμη λόγο: αυτήν τη φορά κατάφεραν καίριο πλήγμα στην πόλη όπου κτυπά η καρδιά της Ευρώπης (Βρυξέλλες), και ενώ ο φερόμενος ως επικεφαλής του δικτύου τους, Αμπντεσλάμ, είχε συλληφθεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «σοκ» που προκάλεσε η τρομοκρατική επίθεση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ μεγάλο, και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει ακόμη με ακρίβεια το εύρος των επιπτώσεων. 

Το βέβαιον είναι ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα η Ευρώπη του «μετά» θα είναι πολύ διαφορετική από την Ευρώπη του «πριν». Ολες οι αναλύσεις επί αναλύσεων για τα αίτια, τις ανεπάρκειες των συστημάτων ασφαλείας και τις συνέπειες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες προεξοφλούν κάτι τέτοιο. Αλλωστε, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις και τις ενέργειες αξιωματούχων και κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη από την περασμένη Τρίτη, τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν θα επηρεάσουν αναπόφευκτα τον τρόπο ζωής των πολιτών. 

Αυτός ήταν και παραμένει ένας από τους στόχους των τρομοκρατών, μέσω της πρόκλησης φόβου.

Πολλές από τις σχετικές αναλύσεις αναφέρονται στην ανεπάρκεια των βελγικών υπηρεσιών ασφαλείας. Προφανώς και δεν είναι οι καλύτερες του κόσμου, αλλά το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς για τις αμερικανικές, αγγλικές, τουρκικές, γαλλικές, ισπανικές υπηρεσίες ασφαλείας, και όλων των χωρών όπου κατά καιρούς οι ισλαμιστές τρομοκράτες (Αλ Κάιντα, Ισλαμικό Κράτος, κ.λπ.) έχουν κάνει πολύνεκρες επιθέσεις.

 Τώρα, και πολύ σωστά, επισημαίνεται από όλους ότι απαιτείται πολύ στενότερη συνεργασία (για να μοιράζονται τις πληροφορίες) μεταξύ όλων αυτών των υπηρεσιών, και ειδικά για την Ευρώπη, η ενοποίησή τους σε μεγάλο βαθμό. Αν αυτό επιτευχθεί, και μάλιστα σύντομα, θα είναι επίσης ένα μεγάλο βήμα προς τον στόχο της πολιτικής ενοποίησης. Της πολιτικής ενοποίησης που απειλείται άμεσα από τις οικονομικές εξελίξεις, την τρομοκρατία, το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα και την άνοδο εθνολαϊκιστικών κομμάτων στην εξουσία διαφόρων χωρών της γηραιάς ηπείρου. 

Αλλωστε, μία από τις πιθανότατες συνέπειες της ισλαμικής τρομοκρατίας και του προσφυγικού-μεταναστευτικού είναι η ενίσχυση των εθνολαϊκιστικών κομμάτων.

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να περιμένει ότι ο καλύτερος συντονισμός ή και η ενοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας των ευρωπαϊκών χωρών θα εξουδετερώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα την ισλαμική τρομοκρατία. 

Με αυτή την έννοια είναι εύλογο να αναμένονται και άλλα τρομοκρατικά κτυπήματα στο μέλλον. Οι πάντες παραδέχονται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να προληφθούν όλες οι επιθέσεις από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να πεθάνουν μαζί με τα θύματά τους. Η ελπίδα είναι ότι θα εξαλειφθεί το Ισλαμικό Κράτος από τον χάρτη, γιατί αυτό είναι που προσφέρει το ιδεολογικό-θρησκευτικό υπόβαθρο μίσους και την εκπαίδευση στους τρομοκράτες. 

Από την άλλη πλευρά είναι σίγουρο ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας και οι κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη γνωρίζουν, και ας μην το παραδέχονται ανοιχτά, ότι οι επίδοξοι τρομοκράτες βρίσκουν θαλπωρή, κάλυψη και στήριξη σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς που έχουν εγκατασταθεί σε ευρωπαϊκές χώρες από χρόνια, είτε εξακολουθούν να ζουν στο περιθώριο είτε όχι.

Ασφαλώς και δεν μοιράζονται όλοι οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη τη θρησκευτική ιδεολογία και το μίσος που οδηγεί τους ισλαμιστές τρομοκράτες στις πράξεις τους. 

Το αντίθετο. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι όσοι σκόρπισαν τον θάνατο ήταν «παιδιά» δεύτερης και τρίτης γενιάς, γεγονός που το επεσήμανε και ο Γιουνκέρ στις δηλώσεις του προχθές. Δεν «εισήχθησαν» από τη Συρία και το Ιράκ, ενώ αντίθετα χιλιάδες είναι εκείνοι που ξεκίνησαν από την Ευρώπη για να πλαισιώσουν τις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους.

 Ολα αυτά σημαίνουν, όμως, ότι λειτουργούν δίκτυα μέσα στις μουσουλμανικές κοινότητες που τους καλύπτουν όταν επιστρέφουν. Αν προστεθούν οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί που χαρακτηρίζουν αυτές τις κοινότητες (πολλοί από τους τρομοκράτες ήταν συγγενείς), γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολη είναι η διείσδυση και η άντληση πληροφοριών για να τους ανακαλύψουν οι υπηρεσίες πληροφοριών, πριν δράσουν.  

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

.Aκέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται

Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.

Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα.

 Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;

Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. 

Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;

Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. 

Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών... Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.

Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.

Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες - ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. 

H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.

Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». 

Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.

Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».

Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». 

Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.

Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». 

Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.

Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ