.Και οι αισιόδοξοι απαισιοδοξούν

«Η Ελλάδα ξεμένει από εναλλακτικές λύσεις» εξηγούσε έγκυρος και άριστος γνώστης των εξελίξεων. Κάθε μέρα η κατάσταση χειροτερεύει. Η μεταναστευτική κρίση διατυμπανίζει την ανικανότητα του κράτους μας να επιτύχει με ανθρωπιά τον άμεσο περιορισμό του κύματος δυστυχίας που κατευθύνεται προς τα πλούσια κράτη μέσω της βαλκανικής ραχοκοκαλιάς.

Επί πολλούς μήνες, είτε πρόκειται για την εθνική μας οικονομία, είτε για την ασφάλεια του κοινού νομίσματος, είτε για την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής ενότητας, είτε για την αντιμετώπιση των συνεπειών του νέου μεσανατολικού, η Ελλάδα παραμένει τμήμα του προβλήματος και ποτέ εργαλείο για την επίλυσή του.

Ολα αυτά επιταχύνουν τη διάλυση της εμπιστοσύνης στις προοπτικές της οικονομίας. Ελάχιστοι διατηρούν κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία, πάντοτε με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα ικανοποιήσει μέσα στον Μάρτιο τις απαιτήσεις των δανειστών μας. Αν κλείσει η αξιολόγηση, λένε οι εναπομείναντες αισιόδοξοι, θα αναδειχθούν ευκαιρίες ανάταξης της συγκυρίας. Με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα τρέξει χωρίς άλλη καθυστέρηση να εφαρμόσει τα συμφωνημένα.

Οι συγκρατημένα απαισιόδοξοι, μεταξύ των οποίων όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, υιοθετούν το «δεν θα το πιστεύσουμε αν δεν το έχουμε δει». Δεν έχουν πειστεί ότι η ομάδα Τσίπρα διαθέτει τις ικανότητες που απαιτεί η διαχείριση της κρίσης την οποία προκάλεσε η «αριστεροδέξια αντιμνημονιακή και καθόλου ευρωπαϊστική πολιτική της πλειοψηφίας, που έχει στα χέρια της τις τύχες της χώρας σας», όπως γλαφυρά εξηγούσε έμπειρος διπλωμάτης.

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει αυτό που στις Βρυξέλλες εκτιμούν ότι θα μπορούσε να είναι η «αποδεκτή καθυστέρηση» στην εφαρμογή του συμφωνημένου προγράμματος.

Παρατηρούν, μάλιστα, ότι το τρίτο μνημόνιο είναι αρκούντως λεπτομερές και οι μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνει έχουν περιγραφεί με ακρίβεια. Ετσι, οι τεχνοκράτες δεν έχουν τίποτε περισσότερο να κάνουν από την απλή σύγκριση όσων ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη με εκείνα που περιλαμβάνει η νομοθεσία του τρίτου μνημονίου. 

Από τη σύγκριση αυτή προκύπτει, κάθε φορά, απόκλιση και υστέρηση. Οι Ευρωπαίοι αρκούνται στην επισήμανση αυτών των διαφορών. Αφήνουν τη «βρώμικη δουλειά» στο Ταμείο. Πράγματι, το ΔΝΤ, που θα προτιμούσε να μην είχε εμπλακεί εκ νέου στο ελληνικό πρόγραμμα, έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχυ.

Ολα αυτά οδηγούν στην επαναφορά του διλήμματος που ταλανίζει μεγάλη μερίδα των πολιτικών μας. Ηδη ορισμένοι αντιλαμβάνονται ότι διαμορφώνονται οι συνθήκες που θα οδηγούσαν τον κ. Τσίπρα στην υιοθέτηση ενός νέου διλήμματος, μέσω του οποίου, αν φτάσουμε ώς εκεί, θα ζητηθεί από τους πολίτες να απαντήσουν στο άμεσο και απλούστατο ερώτημα: «Μνημόνιο ή Δραχμή;»,

Η φάκα έχει ήδη στηθεί και όσοι, όπως η πτέρυγα Σόιμπλε, θεωρούν σίγουρο ότι, τελικώς, η Ελλάδα θα «πέσει μέσα», δεν βιάζονται καθόλου. Συναφής είναι η συζήτηση για την παροχή βοήθειας ύψους «50 δισεκατομμυρίων» (!) την οποία τροφοδοτούν όσοι έχουν επενδύσει τα συμφέροντά τους στην αποχώρηση της χώρας από την Ευρωζώνη.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η διέξοδος της δραχμής δεν συνδέεται τόσο με την υποτίμηση του νομίσματος, όπως μέχρι πρότινος θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αλλά με την ευχέρεια που θα αποκτήσει το κράτος να εκδώσει νέο εσωτερικό χρέος, ώστε να αποκτήσει μέσα πληρωμής των υποχρεώσεών του, όπως για παράδειγμα οι συντάξεις και τα πάρα πολλά χρεωστούμενα.

Οπως σημειώνεται στη σελίδα 117 της Εκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, η «διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας σε όρους σχετικών τιμών και κόστους εργασίας συνέχισε να βελτιώνεται». Με απλά λόγια, η ισοτιμία μας είναι χαμηλότερη από εκείνη που είχαμε το 2000, έτος αποδοχής μας στην Ευρωζώνη. Εχουμε πλησιάσει στο σημείο στο οποίο μια ομάδα πολιτικών, «έτοιμων για όλα», θα μπορούσε να σκεφτεί το μέχρι προσφάτως ανεπίτρεπτο! 

 ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

.Το αίτημα εθνικής κυριαρχίας

Η​​ παρατεταμένη οικονομική κρίση σε συνδυασμό με μία ανεξέλεγκτη ροή προσφύγων και μεταναστών προς την Ευρώπη έχει επαναφέρει δυναμικά το αίτημα «εθνικής κυριαρχίας» στις χώρες της Ε.Ε. Το ιδεώδες της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως μπορεί να λειτουργεί ως φαίνεται μόνον υπό συνθήκες αφθονίας και σταθερότητος της περιφέρειας – προϋποθέσεις που έπαυσαν να ισχύουν.

Παραδοσιακά, η αμφισβήτηση της κρατούσης τάξεως προερχόταν από την αριστερά ασχέτως εάν οι πρωταγωνιστές ήσαν αστοί, όπως στη Γαλλική Επανάσταση, ή Μπολσεβίκοι αργότερα. Το ενδιαφέρον στην παρούσα συγκυρία είναι ότι η αμφισβήτηση του κατεστημένου προβάλλεται από τη δεξιά. Με άλλα λόγια, από τους πολίτες που υπερασπίζονται την κοινωνική σταθερότητα, τις παραδόσεις και στους οποίους είναι απεχθείς οι πάσης φύσεως ανατροπές είτε προωθούνται από την αριστερά είτε από τους φιλελευθέρους, πάντα εν ονόματι της «εξελίξεως και της προόδου».

Δίχως αμφιβολία κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία ή η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα είναι πολυσυλλεκτικά, αλλά ανεξαρτήτως του βαθμού ωριμάνσεως και ιδεολογίας κοινό στοιχείο αποτελεί η διεκδίκηση του εκχωρηθέντος δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας.

Δεν θα έπρεπε από μιαν άποψη να εκπλήσσει ότι αίτημα κυριαρχίας προβάλλεται καθ’ όσον αφορά στο προσφυγικό από τις χώρες του Βίσεγκραντ –Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία– διότι από τη «σιδηρά κοινοπολιτεία» της Σοβιετικής Ενώσεως εντάχθηκαν στην Ε.Ε. εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα, που επί πολλές δεκαετίες δεν είχαν τη δυνατότητα να ασκήσουν.

Η περίπτωση της Αυστρίας είναι διαφορετική διότι κατά τεκμήριο είναι χώρα ευρωπαϊκή και ώριμη πολιτικά, αλλά συχνά διολισθαίνει σε ρεμβασμούς του αυτοκρατορικού της παρελθόντος. Αντιμετωπίζει με συμπάθεια την πολιτική των χωρών του Βίσεγκραντ, που ανήκαν άλλοτε στις γαίες των Αψβούργων. 

Διεκδικεί ρόλο ρυθμιστικό στα Βαλκάνια ήδη από την πρώτη εκδήλωση της κρίσεως στη Γιουγκοσλαβία επί καγκελαρίας του Αλόις Μοκ, και συντονίζει τις αντιδράσεις των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων για να ανακόψει τη ροή προσφύγων και μεταναστών προς την Ευρώπη. Λειτουργεί αποσταθεροποιητικά εξ ου και η αντίδραση της ελληνικής κυβερνήσεως.

Αίτημα ανακτήσεως κυριαρχίας τίθεται και στη Βρετανία, όπου εμφανίζεται ρωγμή στην παραδοσιακή δεξιά. Στην απόφαση του πρωθυπουργού κ. Ντέιβιντ Κάμερον να τεθεί επικεφαλής της εκστρατείας για την παραμονή Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε., αντιτάχθηκαν σημαντικότατοι υπουργοί και στελέχη του Συντηρητικού Κόμματος και ο δήμαρχος του Λονδίνου κ. Μπόρις Τζόνσον.

Αντίθετα τον κ. Κάμερον εστήριξαν το Εργατικό Κόμμα και εν γένει η Αριστερά, όπως επίσης και το κόμμα που μάχεται για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Ολα αυτά θυμίζουν φάρσα, αλλά εκ παραλλήλου είναι δηλωτικά μιας αρχομένης και επικίνδυνης αποσυνθέσεως.

Το πιθανότερο είναι ότι σε κάποια φάση θα αποκατασταθεί κάποιας μορφής ισορροπία. Προϋπόθεση είναι η απομυθοποίηση της διαχειριστικής επάρκειας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με ταυτόχρονη επίγνωση του γεγονότος ότι εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος το μόνον που υπάρχει είναι το χάος. Τα πάντα θα κριθούν από τη δυνατότητα σχοινοβασίας εν κενώ των ηγετών της Ε.Ε. Αλλως το όραμα της ενωμένης Ευρώπης θα αποτελέσει θλιβερή παρένθεση της ιστορίας της ηπείρου. 

 ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.Stratfor: Η Ελλάδα, αποθήκη ψυχών

Εάν η Ελλάδα θεωρούσε το 2015 μια δύσκολη χρονιά, το 2016 προβλέπεται εξίσου άσχημο, γράφει σε ανάλυσή του το Stratfor.

Το βασικό πρόβλημα για την Αθήνα φέτος δεν είναι τόσο οικονομικό όσο φυσικό -παρότι η οικονομία εξακολουθεί να παραπαίει από τα αποτελέσματα των κεφαλαιακών ελέγχων και οι επενδύσεις να μειώνονται. Το πρόγραμμα διάσωσης ανάγκασε την Αθήνα να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους, δημιουργώντας ασφυξία στην οικονομία. Τώρα, η Ελλάδα κινδυνεύει να πέσει θύμα μιας πιθανής λύσης για τους μετανάστες της Ευρώπης. Αν δεν καταφέρουν να σταματήσουν τους μετανάστες να περνούν από την Τουρκία στην Ελλάδα, και δεν τους επιτρέψουν να φθάσουν στο κύριο σώμα της Ευρώπης, εξαιτίας όλων των δραματικών πολιτικών προβλημάτων που προκαλούν, ίσως η λύση είναι απλά να χτίσουν ένα μεταφορικό τείχος γύρω από την Ελλάδα. Η πιθανότητα αυτή σαφώς ενοχλεί την Ελλάδα, ενώ ο πρωθυπουργός της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε να επιτρέψει στη χώρα του να γίνει "αποθήκη ψυχών".

Υπέρ της Ελλάδας τάσσονται Βρυξέλλες και Βερολίνο, που προφανώς δεν θέλουν αυτό το αποτέλεσμα, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με διάφορα θεσμικά όργανα της ΕΕ, εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα λύσει το πρόβλημα στην Τουρκία - κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά στη ρίζα του προβλήματος. Εκφράζεται η ελπίδα ότι οι Τούρκοι μπορούν να πεισθούν να πάρουν στα σοβαρά την διακοπή της ροής των μεταναστών μετά τη σύνοδο κορυφής στις 7 Μαρτίου. Εν τω μεταξύ, το μήνυμα της Μέρκελ στην Ελλάδα ήταν να "κρατήσει γερά".

Σκάφη του ΝΑΤΟ έχουν επίσης αναπτυχθεί στα ύδατα μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, σε μια ακόμα προσπάθεια να επιλυθεί το πρόβλημα. Είναι η κύρια οδός των προσφύγων που διασχίζουν τα νερά για να φτάσουν στα ελληνικά νησιά από την τουρκική ενδοχώρα. Αλλά οι προσπάθειες να σταματήσουν τις βάρκες και να τις επιστρέψουν στην Τουρκία περιπλέκονται από το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μια εριστική σχέση και εκκρεμείς εδαφικές διαφορές. 

Αυτό εμποδίζει τη συνεργασία μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής ακτοφυλακής. Ο επίσημος ρόλος των πλοίων του ΝΑΤΟ είναι η παροχή πληροφοριών και ο συντονισμός, παρέχοντας ένα κανάλι για τη ροή των πληροφοριών μεταξύ των δύο χωρών και την ενημέρωσή τους, όταν εντοπίζονται διαβάσεις μεταναστών. Αυτά τα σκάφη του ΝΑΤΟ είναι σε θέση να κυκλοφορούν ελεύθερα στην ελληνική και στην τουρκική νερά, ενώ οι εθνικές ναυτικές δυνάμεις θα πρέπει να περιορίζονται στα δικά τους χωρικά ύδατα.

Αλλά ο κύριος ρόλος του ΝΑΤΟ δεν είναι να γυρίζει πίσω τις βάρκες. Η συμμαχία θα παρέμβει άμεσα μόνο για τη διάσωση των επιβατών από πλοία που βρίσκονται σε κίνδυνο και για την επιστροφή τους στην Τουρκία, ανεξάρτητα από το σε ποια νερά έχουν διασωθεί. Ακόμα, με 325 θανάτους στα νερά μέχρι στιγμής φέτος (σε σύγκριση με τις 102.000 ασφαλείς αφίξεις στην Ελλάδα), το ποσοστό των προβληματικών σκαφών φαίνεται χαμηλό. Επιπλέον, αν η ελληνική ακτοφυλακή διασώσει μετανάστες στα χωρικά της ύδατα, εξακολουθεί να μην μπορεί να τους στείλει πίσω στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι η τελική ευθύνη για να σταματήσει η ροή όσων φεύγουν από την Τουρκία εξακολουθεί να βρίσκεται στην Τουρκία. Και εκεί έγκειται το πρόβλημα.

Η Τουρκία αντιμετωπίζει προβλήματα σήμερα κατά μήκος των τριών κύριων συνόρων της. Στα νότια εξελίσσεται ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας, στα βόρεια βρίσκεται μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τη Ρωσία και προς τα δυτικά υπάρχει η προσφυγική κρίση με την Ελλάδα και την Ευρώπη. Από τα τρία αυτά προβλήματα, η επίλυση της προσφυγικής κρίσης της Ευρώπης είναι σαφώς η μικρότερη προτεραιότητα της Άγκυρας. Πράγματι, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όσο περισσότερο χρονοτριβεί η Τουρκία στο προσφυγικό, τόσο περισσότερες παραχωρήσεις μπορεί να λάβει από την Ευρώπη, σε αντάλλαγμα για την ενδεχόμενη βοήθειά της.

 Ακόμα και τότε, η Άγκυρα δεν πρέπει να δεσμευτεί για την πλήρη επίλυση του προβλήματος, δεδομένου ότι μπορεί να καλυφθεί πίσω από τις υλικοτεχνικές δυσκολίες. Και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει η Ευρώπη για να προκαλέσει την Τουρκία να αναλάβει αποτελεσματική δράση. Το να ανοίξει το δρόμο στην ένταξή της στην ΕΕ γίνεται ολοένα και πιο αφόρητο, λόγω του υφέρποντα αυταρχισμού της Τουρκίας. Και το να δώσει απλά χρήματα στην Τουρκία, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι περισσότερα τουρκικά αιτήματα για περισσότερα χρήματα. Η ευρωπαϊκή ελπίδα ότι όλα θα πάνε μια χαρά μετά τη σύνοδο κορυφής στις 7 Μαρτίου φαίνεται λανθασμένη.

Εν τω μεταξύ, με τη ροή των μεταναστών να αρχίζει να κορυφώνεται, καθώς ο καιρός βελτιώνεται και οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο παρακολουθούν χωρίς καμία δύναμη, ορισμένες χώρες έχουν τα πράγματα στα χέρια τους. Η Αυστρία διοργάνωσε μια συνάντηση στη Βιέννη και κάλεσε εννέα χώρες από τα Βαλκάνια, συμπεριλαμβανομένων μελών και μη της ΕΕ. Η σύνοδος κλήθηκε για να συμφωνηθούν βασικές αρχές σχετικά με τις ροές των μεταναστών σε όλη στα συλλογικά σύνορά τους. Η προκύπτουσα συμφωνία είναι η επισημοποίηση κάποιων βημάτων που έχουν ήδη ληφθεί - για παράδειγμα, το να επιτρέπουν σε πρόσφυγες από εμπόλεμες χώρες να περάσουν, αλλά όχι στους άλλους. Η σημαντικότερη πτυχή, ωστόσο, είναι ότι έχει επιτευχθεί μια συμφωνία.

Αυτές οι χώρες, ιδιαίτερα η ΠΓΔΜ, η Αλβανία και η Βουλγαρία, είναι γεωγραφικά σημαντικές, δεδομένου ότι βρίσκονται στα χερσαία σύνορα της Ελλάδας από την Αδριατική προς το Ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας. Δεδομένου ότι αυτή η συμφωνία έχει επιτευχθεί εκτός της δικαιοδοσίας της ΕΕ, οι Βρυξέλλες και η επιρροή του Βερολίνου είναι περιορισμένα. Ο κίνδυνος είναι ότι από την επόμενη συνεδρίασή τους, οι εννέα χώρες θα συμφωνήσουν σε ένα πλήρες "κλείδωμα" των συνόρων. Αν και οι μετανάστες θεωρητικά θα προσπαθήσουν να παρακάμψουν τα αποκλεισμένα χερσαία σύνορα, κάνοντας την θαλάσσια διάβαση προς τη νότια Ιταλία, θα είναι δύσκολο να βρουν πλοία για τη μεταφορά τους.

Το κλείσιμο των συνόρων από τις εννέα αυτές χώρες θα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα. Κάποιοι πρόσφυγες που έχουν ξεμείνει στην Ελλάδα μεταφέρονται σε γήπεδα στην Αθήνα. Κάποιος μπορεί να δει ατέλειωτες ουρές προσφύγων να περπατούν στους μεγάλους οδικούς άξονες, όταν δεν υπάρχουν αρκετά λεωφορεία για να τους πάρουν.

Όταν το πρόβλημα είναι της Ευρώπης, η Ελλάδα έχει κάποια επιρροή. Για παράδειγμα, υπήρξε συζήτηση για μια συμφωνία "μετρητών για τους μετανάστες", σύμφωνα με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ανακουφίσει μερικά από τα οικονομικά προβλήματα στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για τη διαλογή και τη φροντίδα των μεταναστών στην χώρα. Όταν όμως τα ηνία είναι εκτός Βερολίνου και Βρυξελλών, ο Τσίπρας χάνει κάθε δυνατότητα να διαμορφώσει τα γεγονότα. 

Ακόμα κι έτσι, έχει απειλήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση με πολιτική ανυπακοή μέχρι να επιλυθεί το προσφυγικό, λέγοντας ότι η Ελλάδα θα εμποδίσει τη νομοθεσία της ΕΕ, για να προσπαθήσει να αναγκάσει τη Βόρεια Ευρώπη να δράσει στο θέμα των προσφύγων. Εν τω μεταξύ, η αδυναμία του στα Βαλκάνια ήταν προφανής, όταν έκανε ότι ισχυρότερο μπορούσε, δηλαδή να ανακαλέσει τον Έλληνα πρέσβη στην Αυστρία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ομάδα των κινήσεων των εννέα χωρών.

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ζοφερή. Στα ανατολικά βλέπει τη δύναμη σχετικά με τις προσφυγικές εισροές να βρίσκονται στα χέρια ενός παλιού και αδιάλλακτου αντιπάλου της. Στα βόρεια βλέπει την προοπτική εξόδου των προσφύγων να εμποδίζεται από τα έθνη που ενεργούν προς δικό τους όφελος. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Γερμανία, όπου η Αθήνα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της, φαίνονται όλο και πιο αδύναμες.

 Η Ελλάδα μπορεί ακόμα να ελπίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προσπαθήσει να εξαγοράσει την Τουρκία - ή ότι οι Βρυξέλλες θα πιέσουν την Αυστρία να σταματήσει να συνασπίζει τα Βαλκάνια σε ένα μπλοκ, ή ακόμη και να απειλήσει τις βαλκανικές χώρες με την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σενάριο της αποθήκης ψυχών, λοιπόν, δεν είναι αναπόφευκτο, αλλά οι Έλληνες θα χρειαστούν κάποια θετικά νέα σύντομα, αν πρόκειται να αποφευχθεί.

.Λάθος το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών

Την Παρασκευή, εκτός απροόπτου, θα συγκληθεί το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών για το Προσφυγικό.

Και ύστερα απ’ όσα έχουν συμβεί είναι πράγματι απορίας άξιον γιατί να χάσουν το χρόνο τους οι αρχηγοί να πάνε να ακούσουν έναν πρωθυπουργό που είναι τελειωμένος αλλά ακόμη δεν το ξέρει. Και που δυστυχώς έχει «τελειώσει» και τη χώρα αλλά αυτό το βλέπουμε όλοι μας.

Η σύσκεψη των αρχηγών είναι στην παρούσα φάση εκτός από ανόητη και άκρως επικίνδυνη. Και αυτό γιατί ο Τσίπρας, γνωστός τακτικιστής, θα θελήσει να παγιδέψει τους υπόλοιπους στα επικίνδυνα μονοπάτια που έχει οδηγήσει τη χώρα.

Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής κινήσεις της κυβέρνησης και δηλώσεις υπουργών όπως ο Μουζάλας που έχει τολμήσει να μιλήσει ακόμη και για μονομερή μέτρα από την ελληνική πλευρά, στο Μαξίμου σκέφτονται πολύ σοβαρά να ασκήσουν βέτο στις αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει η Σύνοδος Κορυφής. Τι σημαίνει αυτό; Μπλοκάρονται τα πάντα και δεν μπορούν να ληφθούν μέτρα, καλά ή κακά.

Σίγουρα η στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα είναι απαράδεκτη, όπως απαράδεκτη είναι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την βλακώδη μεταναστευτική της πολιτική. Νόμισε ότι θα κοροϊδεύει για πάντα τις Βρυξέλλες με τη λογική του… Βαρουφάκη και στο Προσφυγικό. Όμως, αν η Αθήνα ασκήσει βέτο στη Σύνοδο το μόνο που θα καταφέρει είναι να απομονωθεί πλήρως. Και αμέσως θα κλείσουν τα σύνορα όλες οι χώρες και δεν θα δέχονται ούτε τους 500 που δέχτηκαν χθες.

Αν δε η Ελλάδα αποφασίσει να ασκήσει βέτο και επί άλλων θεμάτων το μόνο που θα καταφέρει είναι να μείνει μόνη της, να κοπεί κάθε γραμμή χρηματοδότησης και για τους πρόσφυγες και για την αξιολόγηση της οικονομίας.

Πιθανότατα δηλαδή η Ελλάδα θα έχει βάλει τη θηλιά στο λαιμό μόνη της και θα έχει τραβήξει το σκαμνί για την αυτοκτονία. Θα είναι το βήμα που χρειάζεται για να βγει η χώρα από την Ευρώπη, κάτι που δεν θα στεναχωρούσε πολλούς στην κυβέρνηση. Άλλωστε, η καλλιέργεια του αντιευρωπαϊσμού είναι στρατηγική της ομάδας Τσίπρα και η μαζική ροή μεταναστών στην Ελλάδα διευκολύνει το έργο της αφού οι Έλληνες κατηγορούν τους Ευρωπαίους για τη στάση τους.

Στην παραπάνω στρατηγική εντάσσεται τόσο η σύγκρουση με την Αυστρία όσο και οι κορώνες διάφορων, μηδέ του πρωθυπουργού εξαιρουμένου, που αντί να χαράξουν μια σωστή στρατηγική, επιδίδονται σε αντιευρωπαϊκές κορώνες με πολύ δόση εθνικιστικών τσαμπουκάδων αριστερής προέλευσης, που βεβαίως περνά σε μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.

Θα ρωτήσει κανείς; Μα για πόσο καιρό θα μας πατάνε οι Ευρωπαίοι; Για πόσο καιρό θα ανεχόμαστε τη στάση τους; Αυτό ας το σκεφτόμαστε όταν κάναμε σήμα σε όλους τους μετανάστες του κόσμου να έρθουν στην Ελλάδα και να τους περιθάλψουμε. Ας το σκεφτόμασταν όταν ανοίγαμε διάπλατα τα σύνορα. Αλλά ακόμη και τώρα αυτό που πρέπει να ζητήσουμε σε μια εθνική στρατηγική είναι ο ισομερής καταμερισμός των προσφύγων σε όλες τις χώρες. Να δεσμευτούν όλοι και γραπτώς για τις αποφάσεις που θα ληφθούν στις 7 Μαρτίου κι αν σπάσουν τη συμφωνία να υποστούν κυρώσεις. Και αυτό να ισχύει για την ελληνική κυβέρνηση ώστε να πάψει να κοροϊδεύει ότι θα φτιάξει hot spot ή ότι θα καταγράφει όσους έρχονται στην ελληνική επικράτεια αλλά τελικά δεν το κάνει.

Και βεβαίως οφείλει η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει οικονομική στήριξη για να αντιμετωπίσει το τσουνάμι που πλήττει τη χώρα.

Αν, λοιπόν, στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ο Τσίπρας πάει και τους πει ότι είναι αποφασισμένος για βέτο τότε οφείλουν τα σοβαρά πολιτικά κόμματα που επιμένουν ότι η μόνη προοπτική για την Ελλάδα είναι η ευρωπαϊκή, να αποτρέψουν τους εγκληματικούς χειρισμούς που έχει κατά νου ο πρωθυπουργός. Πιθανότατα ο Τσίπρας να θελήσει να τους εγκλωβίσει και να αποσπάσει μια θετική στάση στο λάθος που σκέφτεται να κάνει. Δεν πρέπει να το επιτρέψουν, θα είναι το μεγάλο λάθος για το πολιτικό σύστημα να αυτοκτονήσει.

Οι αρχηγοί, εφόσον γίνει η σύσκεψη, το μόνο που μπορούν να περιμένουν είναι μια μίνιμουμ συναίνεση αφού πρώτα αναγνωρίσει ο Τσίπρας τα λάθη που έχει κάνει. Οι Ευρωπαίοι κατηγορούν την Αθήνα ότι δεν μπορεί να φυλάξει τα σύνορά της. Ε λοιπόν ας γίνει επιτέλους κάτι, ας πάρουν πιο δυναμικές αποφάσεις οι καρεκλοκένταυροι του ΣΥΡΙΖΑ που νομίζουν ότι με τις δήθεν «αριστερές» πολιτικές τους θα σώσουν τον κόσμο και θα καμώνονται πως είναι ανθρωπιστές.

Για όλα αυτά είναι λάθος το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών. Διότι αν γίνει μπορεί να οδηγήσει σε ιστορικό λάθος. Αρκετά πληρώσαμε το έγκλημα του Αλέξη Τσίπρα.