.Τον πρώτο χρόνο χαίρονται...

Δεν περιμέναμε από τον κ. Αλέξη Τσίπρα να λύσει τα δυσεπίλυτα προβλήματα που σωρεύτηκαν επί έτη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα περιμέναμε, όμως, από τον πρωθυπουργό της χώρας να τα γνωρίζει σε βάθος. Βεβαίως συνηθίσαμε τις πραγματολογικές ανακρίβειες του κ. Τσίπρα, όπως αυτό που είπε στη Σμύρνη, ότι δηλαδή το casus belli «είναι κατάλοιπο της δεκαετίας του 1960», ενώ και οι πρωτοετείς φοιτητές γνωρίζουν ότι ψηφίστηκε από την τουρκική Εθνοσυνέλευση το 1995. 

Αλλά, δυστυχώς, εδώ που φτάσαμε, προσπερνάμε τις ανακρίβειες με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ: «Ελα μωρέ τώρα...». Αλλά από πού και ώς πού ο κ. Τσίπρας «είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που μιλάει ανοιχτά για τα ζητήματα αυτά (σ.σ.: τουρκικές παραβιάσεις και casus belli) μέσα στην Τουρκία;», όπως λένε τα non-paper του Μαξίμου;

Πρώτον, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κ. Τσίπρας δεν έθεσε ο ίδιος το ζήτημα της απειλής πολέμου που επικρέμαται στο Αιγαίο. 

Απάντησε σε ερώτηση του συναδέλφου κ. Αθανάσιου Ελλις. Δεύτερον, δεν είναι ο πρώτος που θέτει το θέμα επί τουρκικού εδάφους. Το Μαξίμου αγνοεί (;), παραβλέπει (;) την ομιλία του κ. Γιώργου Παπανδρέου που έθεσε το θέμα ως πρωθυπουργός, όχι ύστερα από ερώτηση δημοσιογράφου, αλλά αυτοκλήτως στη σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων στο Ερζουρούμ (8.1.2011), κάτι που προκάλεσε τη δυσφορία του Ταγίπ Ερντογάν. 

Ο τότε πρωθυπουργός ανέφερε, ως παράδειγμα, την πτήση οκτώ τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών πάνω από το Αγαθονήσι (δύο ημέρες πριν από την επίσκεψη) «ένα μικρό ελληνικό νησί με 150 κατοίκους... 

Ποιο είναι το νόημα αυτής της παραβίασης της ελληνικής κυριαρχίας; Αυτές οι ενέργειες δεν θα αλλάξουν το καθεστώς στο Αιγαίο. Να είστε βέβαιοι γι’ αυτό. Μπορεί να έχουν γίνει πια ρουτίνα για την Τουρκία. Μη νομίζετε όμως ότι έχουν γίνει ρουτίνα για την Ελλάδα. Κάθε τέτοια ενέργεια είναι μια υπενθύμιση στους Ελληνες ότι η Τουρκία δεν έχει αποφασίσει να δημιουργήσει διαφορετικές σχέσεις με την Ελλάδα».

Υπάρχει χάσμα (πολιτικό και ύφους) μεταξύ της αυτόκλητης δήλωσης του κ. Παπανδρέου και της απάντησης του κ. Τσίπρα που κατέληξε ότι «αυτή η διαφορά να επιλυθεί διαμέσου της διπλωματικής οδού μέσα από την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης, όταν δηλαδή είναι δημοσίως διατυπωμένη η πρόθεση οι διαφορές να μη λύνονται μέσα από την άσκηση βίας και μέσα από διάλογο, πιστεύω δεν έχει νόημα κανένα μέτρο που αφορά κατάλοιπο του παρελθόντος. Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα πείσω και τον Αχμέτ γι’ αυτό...».

Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι η προπαγάνδα που διακινεί η κυβέρνηση παραπληροφορώντας τα ΜΜΕ και τον ελληνικό λαό περί «πρώτης φοράς» που Ελληνας πρωθυπουργός μιλάει ανοιχτά για αυτά τα θέματα στην Τουρκία.

Δυστυχώς τα ανερυθρίαστα ψεύδη είναι η βασική και ίσως η μόνη συνιστώσα της κυβερνητικής πολιτικής. Για όλα τα προβλήματα δεν προτείνουν κάποια λύση, έχουν έτοιμο ένα ψέμα που διακινούν τα στελέχη της «πρώτης φοράς» στα τηλεπαραθύρια. 

Ομως, αυτή η πρακτική έχει ημερομηνία λήξης· «τον πρώτο χρόνο χαίρονται», που λέει και η παροιμία. Το χειρότερο είναι ότι η κατάσταση της χώρας επιβαρύνεται διαρκώς επειδή η κυβέρνηση, αντί να μοχθεί για το καλύτερο του τόπου, αναλίσκεται για να βρει το καλύτερο ψέμα για την αβελτηρία της, επί παντός.

  ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Ενα σύνθημα για τον πόνο του άλλου

«Ταξική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες» έγραφε το πανό μπροστά στον σταθμό των ΗΣΑΠ της πλατείας Βικτωρίας. Γύρω του μια ομάδα λιγότερο ή περισσότερο νέων, ταξικώς αλληλέγγυων, κάποιοι πρόσφυγες ή μετανάστες –διαλέγετε και παίρνετε– και αστυνομικοί οι οποίοι τους εμπόδιζαν να κατασκηνώσουν στον χώρο. Με άλλα λόγια, να μετακινηθούν από την πλατεία στα πεζοδρόμια της παρακείμενης οδού Χέυδεν όπου και έχουν καταφύγει μετά τον καθαρισμό και την απολύμανση της πλατείας από τα συνεργεία του Δήμου. Εδώ και μέρες προσπαθώ να καταλάβω τι νόημα έχει ο επιθετικός προσδιορισμός «ταξική».

Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι στο μυαλό αυτών των παιδιών η σκέτη αλληλεγγύη δεν αναδεικνύει τον αγωνιστικό χαρακτήρα της παρέμβασης. Τους εξισώνει και με την κυρία που έφερε τη σακούλα με τα τρόφιμα. Μια δεύτερη, πιο πολιτική, είναι ότι θέλουν να υπενθυμίσουν ότι η αλληλεγγύη δεν είναι παρά η αφορμή για την ταξική σύγκρουση που οραματίζονται.

 Μια τρίτη, πιο ρεαλιστική, είναι ότι δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Είναι κάτι σαν εκφραστικό τικ που κολλάει παντού. Ακόμη και στο «Πόλεμος στη βιομηχανία κρέατος και γούνας» που κοσμεί εδώ και καιρό έναν από τους τοίχους της Νομικής Σχολής Αθηνών. Και τα γουρουνάκια έχουν ταξικά προβλήματα.

 Συζητώντας τις προάλλες με περιοίκους, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε για ποιον λόγο η πλατεία Βικτωρίας κατέκτησε το προνόμιο του «στρατοπέδου ανοιχτού τύπου». Μια πρόχειρη εξήγηση είναι η απευθείας σύνδεση μέσω Ηλεκτρικού με τον Πειραιά. Πρόχειρο σημείο συνάντησης των προσφύγων με τους διακινητές τους.

 Και πρόσφορη στέγη για τα διάφορα γραφεία ταξιδίων ή πωλήσεως κινητών. Τα καταστήματα νοικιάζονταν σε ευτελείς τιμές μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον. Και οι περίοικοι, σε αντίθεση με άλλες περιοχές όπως ο Αγιος Παντελεήμων, δεν αντιδρούν.

Ο ρόλος της πλατείας Βικτωρίας έχει να κάνει με την κοινωνική γεωγραφία της Αθήνας. Κάποτε αστική-μεσοαστική περιοχή, υπέστη τις συνέπειες της εγκατάλειψης του κέντρου της πρωτεύουσας από τους κατοίκους της, που άφηναν τα διαμερίσματα των πατεράδων τους –ορισμένα από τα καλύτερα δείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής– για να κατοικήσουν σε μεζονέτες κάπου στα βόρεια προάστια. 

Ο νεοπλουτισμός μπορεί να διέφθειρε το γούστο, όμως δεν κατάφερε να διαβρώσει τις πολιτικές πεποιθήσεις των μεσοαστικών στρωμάτων που ακόμη κι αν φοιτούσαν σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, μάθαιναν από τους δασκάλους τους πόσο καλό πράγμα είναι να είσαι προοδευτικός και Αριστερός.

Εξ ου και ο χαρακτηρισμός της αλληλεγγύης ως «ταξικής» – το χάπι της Αριστεράς και της Προόδου για τον πόνο του άλλου. Εξ ου και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να οικειοποιηθεί οποιαδήποτε εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες ανά την Ελλάδα, αντιμετωπίζοντάς την ως ένδειξη αποδοχής της δικής του πολιτικής.

Δεν είναι τυχαίο ότι τον φτωχότερο Αγιο Παντελεήμονα τον λυμαίνεται ο υπόκοσμος της Χρυσής Αυγής, ο οποίος δεν βρίσκει ζωτικό χώρο για να ριζώσει στην πλατεία Βικτωρίας, ανάμεσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο.

 ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Δηλαδή, θέλετε πόλεμο;

Χωρίς να το θέλει ή ακριβώς επί τούτου, ο κ. Μάρδας αποκάλυψε στον ελληνικό λαό και την αστική πολιτική τάξη το επικοινωνιακό άκρον άωτον του Σύριζα. Κι αυτό αφορά τον τρόπο που θα χειριστούν επικοινωνιακά τα ελληνοτουρκικά οι επίτιμοι διδάκτορες των τουρκικών πανεπιστημίων.

Γράφουμε άκρον άωτον, επειδή εκτός του ότι αυτή η επικοινωνιακή πομφόλυγα θα αποτελέσει το κρεσέντο της μπουρδολογίας αυτής της κυβέρνησης, μπορεί υπό συνθήκες να οδηγήσει αυτούς μεν σε δυσάρεστες «καταστάσεις», το Έθνος δε σε μεγάλους κινδύνους.

Πάντως, εμφανίστηκε στη σκηνή η μαγική φράση που ο Σύριζα και ο επί της Αμύνης κύριος Πάνος θα χρησιμοποιήσουν κατά κόρον σε κάθε απόπειρα κριτικής, ψόγου ή μομφής που θα επιχειρήσει κανείς να τους προσάψει στον χειρισμό των ελληνοτουρκικών θεμάτων στο άμεσο μέλλον:

-Δηλαδή, θέλετε πόλεμο;

Αυτό θα απαντά ο κάθε αριστερός του χαβιαριού σε οποιονδήποτε διανοηθεί να του κάνει κριτική. Αυτό το ερώτημα θα απευθύνει στην τρυφηλή ελληνική μεταπολιτευτική κοινωνία. Με αυτό το ερώτημα θα αποπειράται να ανατρέπει κάθε σχόλιο, κάθε νύξη, κάθε κριτική στις αποτυχίες, τις αστοχίες και τις υποχωρήσεις που ετοιμάζουν για το άμεσο μέλλον σε αυτό τον τομέα.

Λογικό, κατά τον κ. Μάρδα. Αριστερότατο κατά την αριστερά του Κολωνακίου. Την αριστερά της άρνησης στράτευσης. Την αριστερά του Ι5 ψυχ και τους δημόσιους και δημοφιλείς απολογητές της.

Κι αφού λοιπόν, ούτε ο Λάκης, ούτε ο Λαλάκης, ούτε κι ο Καρανίκας φυσικά, δεν θα διανοούνταν ποτέ να πολεμήσουν για την χώρα, θα ρωτούν πονηρά και υστερόβουλα την αποπροσανατολισμένη κοινωνία της κρίσης:

-Δηλαδή, θέλετε πόλεμο;

Διότι, κατά τον κ. Μάρδα και κατ’ επέκταση και κατά τον Πρωθυπουργό που δεν φάνηκε να ενοχλείται από την δήλωση του υφυπουργού του, άλλη λύση δεν θα υπάρχει, εφόσον δεν θα ευδοκιμούν οι διπλωματικές λύσεις.

Διότι, τι διπλωματικές λύσεις να υποστηρίξει ο παρών κυβερνητικός θίασος και από πού να αντλήσει δύναμη, τσαμπουκά και κουράγιο για να τις επιβάλλει;

Η απομόνωση της χώρας από τους συμμάχους της προχωρά αργά αλλά αποτελεσματικά. Η οικονομική της θέση χειροτερεύει μέρα με την μέρα. Η συνολική στρατηγική της κινδυνεύει με μερική ή ολική ανατροπή.

Όλα αυτά δεν προοιωνίζονται καθόλου καλές εξελίξεις στα εθνικά θέματα. Μια αδύναμη από κάθε πλευρά Ελλάδα, μπορεί να συρθεί σε παραχωρήσεις. Το επικοινωνιακό κόλπο για την δικαιολόγησή τους έχει ήδη βρεθεί από τον Σύριζα:

-Δηλαδή, τι θέλατε; Να κάνουμε πόλεμο;

Το θέμα είναι θα το «χάψει» αυτό η ελληνική κοινωνία και το Έθνος; Προσωπικά δεν νομίζω. Αντίθετα, πιστεύω πως αν το επιχειρήσουν θα την πληρώσουν πολύ ακριβά. Κανένας εφιάλτης δεν ευτύχησε ποτέ στην Ελλάδα, αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο.