.Τα βλαστικά κύτταρα, η πολιτική και οι ελπίδες

Για τον Αλέξη Τσίπρα και την κατά πλειοψηφία κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του μετριότατη και επικίνδυνη για τη δημοκρατία κυβέρνηση, ό,τι ήταν να ειπωθεί σχεδόν ειπώθηκε. Οι πολίτες που ήθελαν να καταλάβουν ήδη κατάλαβαν, πολλοί από τους άλλους θα καταλάβουν βιώνοντας σκληρά τα επίχειρα της απατηλής, πελατειακής, κοινωνικά άδικης και διαπλεκόμενης πολιτικής του.

Η κοινωνία μας και οι όποιες εφεδρείες της οφείλουν να λειτουργήσουν πλέον πέρα και πάνω από τη σημερινή καταστροφική κυβέρνηση. Οφείλουν να ετοιμάσουν παραγωγικά την επομένη μέρα. Η βιολογία μάς διδάσκει ότι σε έναν πάσχοντα ιστό, τα ζώντα, δραστήρια κύτταρα, σε θέση ακόμη να επικοινωνήσουν με το περιβάλλον και τις προκλήσεις του, αναλαμβάνουν την αναγέννηση, την ανακατασκευή (tissue remodeling) του ιστού. Η σύγχρονη επιστήμη έχει δείξει ότι κάθε ιστός (ακόμη και ο εγκέφαλος) διατηρεί μέχρι τα βαθιά γεράματα την αναγεννητική του ικανότητα μέσα από την παρουσία αρχέγονων βλαστικών κυττάρων του. Η ελληνική κοινωνία έχει τα δικά της βλαστικά κύτταρα στην πολιτική, στην οικονομία, στην επιστήμη.

Βλαστικά κύτταρα υπάρχουν στην ελληνική επιστήμη και τη διατηρούν στην κορυφή διεθνώς. Και επειδή ο πιο πειστικός τρόπος στην επιστήμη είναι το παράδειγμα, ένα τέτοιο βλαστικό επιστημονικό κύτταρο είναι ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Κρήτης και ερευνητής του ΙΤΕ Νεκτάριος Ταβερναράκης. Η ερευνητική του ομάδα έχει ήδη πετύχει τη χρηματοδότηση τριών ερευνητικών προτάσεων από το διεθνώς κορυφαίο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα ERC (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνας), ενώ τα πειραματικά αποτελέσματα της ομάδας του δημοσιεύονται συνήθως στο κορυφαίο (ίσως το πιο σημαντικό) διεθνώς επιστημονικό περιοδικό Nature. Τις επιτυχίες του θα τις ζήλευαν πολλοί καθηγητές στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Τέτοια βλαστικά ακαδημαϊκά παραδείγματα υπάρχουν ευτυχώς αρκετά και διατηρούν άσβεστη την εξαιρετική ελληνική επιστήμη.

Η οικονομία και η επιχειρηματικότητα έχουν επίσης τα βλαστικά τους κύτταρα, παρά την εχθρική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης των λαϊκιστών - κρατιστών. Ενας εμπνευσμένος γιατρός από την πατρίδα μου τη Λάρισα, ο Θανάσης Βακάλης, έχει επεκτείνει πανελλαδικά την οικογενειακή παράδοση στην παραγωγή γάλακτος με τη δημιουργία της συνεταιριστικής επιχείρησης ΘΕΣΓΑΛΑ, αυτόματων διανομέων (ΑΤΜ) φρέσκου γάλακτος, μια διεθνώς καινοτόμο δραστηριότητα.

Βλαστικά κύτταρα υπάρχουν και αναδεικνύονται και σε ένα εξαιρετικά βεβαρημένο περιβάλλον, αυτό της πολιτικής. Χαρακτηριστικά πολιτικού βλαστικού κυττάρου έχει ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης. Υπερίσχυσε ανέλπιστα σε ένα εξαιρετικά τοξικό πολιτικό περιβάλλον, ενός κουρασμένου, απαξιωμένου πολιτικού ιστού. Η ομιλία του στη ΔΕΘ και οι πρώτες ενδείξεις της αναγεννητικής του λειτουργίας είναι ελπιδοφόρες για τον όλο οργανισμό, όχι μόνο για τον συγκεκριμένο πολιτικό ιστό.

Δυστυχώς, η παρουσία και μόνο των βλαστικών κυττάρων δεν εξασφαλίζει την επιβίωση του οργανισμού. Οι δύο σημαντικές συνθήκες (τόσο στη βιολογία όσο και στη πολιτική) για να πετύχουν τον αναγεννητικό τους σκοπό είναι να φτάσουν σε έναν κρίσιμο αριθμό με τον πολλαπλασιασμό τους και να μεταναστεύουν στις πάσχουσες περιοχές του οργανισμού. Τα βλαστικά κύτταρα είναι εξαιρετικά δραστήρια κατά τα πρώτα βήματα της ζωής ενός νέου οργανισμού όταν τα διάφορα όργανα και ιστοί του διαφοροποιούνται και εξειδικεύονται σε λειτουργία. 

Η ελληνική κοινωνία έχει σήμερα ανάγκη ακριβώς απ’ αυτήν τη διαδικασία αναπροσδιορισμού και διαφοροποίησης από τις παρελθοντικές της καταστροφικές λειτουργίες. Εχει ανάγκη από την ενεργοποίηση ικανού αριθμού βλαστικών της κυττάρων παντού. Οι σημερινοί κυβερνώντες και η πολιτική τους μυρίζουν σαν τον σάπιο πολιτικό ιστό των ιστορικά αποτυχημένων ιδεοληψιών του προηγούμενου αιώνα και οδηγούν την πατρίδα στην κοινωνική και οικονομική υποστροφή. Δεν έχουν πλέον καμία χρησιμότητα για την ελληνική κοινωνία παρά μόνο σαν την απόλυτη πρόκληση της ενεργοποίησης των αναζωογονητικών βλαστικών της κυττάρων για την τόσο προσδοκώμενη αναγέννηση της χώρας.

.Οι (αμετανόητοι) μελανιασμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ….

Τους βλέπω πλέον παντού. Στο δρόμο, στα καφέ, στο λεωφορείο, στην δουλειά... Με κατεβασμένα τα κεφάλια, με μουτρωμένες φάτσες, να περπατούν τρεκλίζοντας, και να παραμιλάνε… σαν σκιές του αλλοτινού εαυτού τους, σαν δαρμένα σκυλιά. Σαν μαστουρωμένα ζόμπι… Μελανιασμένοι… *Είναι οι εξαπατημένοι του Σύριζα.*

 Και είναι μιλιούνια οι άτιμοι… λεγεώνες. Όλοι εκείνοι οι αφελείς, δηλαδή, που πίστεψαν ότι ο Αλέξης, το χαμογελαστό παιδί, θα τους δώσει αυξήσεις, θα καταργήσει τους φόρους και τα διόδια, θα στείλει τους ξένους τοκογλύφους στο διάολο, και όλοι θα ξαναγίνουμε μπρούκληδες, με μοναδι... περισσότερα »

.Μεταμφιέσεις και ανταποκριτές

Το τραγελαφικό περιστατικό με τις μεταμφιέσεις και την πλαστογραφία στη Νέα Υόρκη –όπως τουλάχιστον δημοσιοποιήθηκε, διότι δεν ήμουν παρών– είναι λυπηρό ως γεγονός και προσβλητικό για κάθε Ελληνα δημοσιογράφο. Η πικρία και η ενόχληση είναι μεγαλύτερες για κάποιους από εμάς που έχουμε πολυετή επαγγελματική παρουσία στις ΗΠΑ. Και αυτό, γιατί ως ανταποκριτής στο εξωτερικό δεν είσαι μόνο ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος. Οι συνθήκες σε καθιστούν εκ των πραγμάτων και τρόπον τινά εκπρόσωπο της Ελλάδας στη χώρα όπου εργάζεσαι.

Δεν ανήκεις και δεν πρέπει να ανήκεις στην κυβέρνηση, τη σημερινή, την προηγούμενη ή την επόμενη, αλλά όταν εργάζεσαι ως ανταποκριτής, και πολύ περισσότερο όταν βρίσκεσαι στη σημαντικότερη χώρα του κόσμου, έχεις και κάποιες επιπρόσθετες υποχρεώσεις, ηθικές, και έως έναν βαθμό, θα τολμούσα να πω, εθνικές.

Η ανάρμοστη συμπεριφορά σου δεν αφορά μόνο εσένα, όπως ίσως συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στα στενά όρια της ελληνικής επικράτειας. Οταν βγαίνεις από αυτά, οι πράξεις σου αντανακλούν και στη χώρα.

Αν είσαι ανταποκριτής μεγάλου μέσου ενημέρωσης σε σημαντική χώρα, έχεις και μια εθνική υποχρέωση, διότι μπορείς να οδηγήσεις και στη δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων και αναλύσεων για την Ελλάδα, και ενίοτε στη χάραξη πολιτικών που μπορεί να ζημιώσουν τη χώρα σου. Για να το πω απλά, «η φανέλα είναι βαριά».

Ακόμη και όταν καταθέτεις την άποψή σου για τον δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη της χώρας σου σε συζητήσεις με αξιωματούχους του Λευκού Οίκου ή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δεν έχεις δικαίωμα –έτσι τουλάχιστον αισθάνομαι εγώ– να βγάλεις τα προσωπικά σου απωθημένα, ούτε να μιλάς φορώντας κομματικές παρωπίδες. Λες την άποψή σου, εμπεριστατωμένα και σοβαρά. Δεν παίζεις. Ως ανταποκριτής σε σημαντική πρωτεύουσα έχεις ευθύνες. Δεν κάνεις και δεν λες ανοησίες.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι καν η αντικειμενικότητα σε ό,τι αφορά πρόσωπα και πολιτικές καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μεταμφιέσεις, περούκες και πλαστογραφία με σκοπό να χρεωθεί μια παραγγελία στο δωμάτιο κάποιου άλλου. Φθάνουμε, δυστυχώς, στη χυδαιότητα και σε συμπεριφορές που όχι μόνο προσβάλλουν, αλλά οδηγούν ακόμη και σε κινητοποίηση των αστυνομικών αρχών. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε απλά με φαρσοκωμωδία. Τα πράγματα λαμβάνουν πολύ άσχημη τροπή.

Οσο για την ουσία της υπόθεσης, μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με ένα πολιτικό πρόσωπο, μπορεί, και ως δημοσιογράφος οφείλει, να του ασκεί κριτική για πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές. Αλλά δεν αλιεύονται έτσι οι πληροφορίες. Οι περούκες δεν αποτελούν εξοπλισμό για ανταποκριτές και η πλαστογραφία δεν είναι εργαλείο άσκησης της δημοσιογραφίας. Δεν γίνονται έτσι οι αποκαλύψεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Δεν ελέγχεται έτσι η εξουσία.

  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

.Το Ολοκαύτωμα, η Καταστροφή και ο Τεό

Περιμένουν τον Δημήτρη τον Μάρδα με το μπαγλαμαδάκι του και τη Νάντια τη Βαλαβάνη με το ντέφι της και θα πέσει τρελό γλέντι. Στο Κέντρο, ο Συριζαίος πρώην δήμαρχος, που είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα υπέρ της μετατροπής του Ελληνικού σε δημόσιο σκουπιδότοπο, ώσπου αναπάντεχα κατέληξε ο ίδιος στον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής, όταν αποκαλύφθηκε ότι το λούνα παρκ στο οποίο είχε σκοτωθεί ένα παιδί λειτουργούσε χωρίς άδεια από τον ηλιοκαμένο κύριο με το μουστάκι και το λευκό πουκάμισο, τον οποίο βλέπετε καθισμένο στο κέντρο...

ΕΤΙΚΕΤΕ«​Οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των, προκειμένου να αναδείξουν τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος εις βάρος των, με απώτερο στόχο να προκαλέσουν την οργή εναντίoν εκείνων που εγκλημάτησαν κατά της εθνικής των υπόστασης και τη συμπάθεια του πολιτισμένου κόσμου για όσα υπέστησαν. Με υπομονή και επιμονή εξασφάλισαν την οικειοποίηση του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε να διεκδικήσουν τη δικαίωσή τους». Αυτή είναι η άποψη του Θεοδόση Πελεγρίνη (υφυπουργού Παιδείας, παρακαλώ!) για το Ολοκαύτωμα, όπως την παρουσίασε αναπτύσσοντας την πρότασή του να κάνουμε και εμείς οι Ελληνες κάτι ανάλογο για την αξιοποίηση της Καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Αργότερα, εξαιτίας των αντιδράσεων, ο υφυπουργός ισχυρίσθηκε ότι ανασκεύασε – στην πραγματικότητα, απλώς απέδωσε την παρεξήγηση στους δημοσιογράφους. Ωστόσο, ακόμη και αν απέσυρε εκ των υστέρων την επίμαχη λέξη «οικειοποίηση», το νόημή της παραμένει στην πρώτη γραμμή της δήλωσής του: «Οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των». Υπονοεί, δηλαδή, ότι αν δεν το είχαν επιδιώξει δεν θα είχε γίνει. Δεν ξέρει τι του γίνεται ο άνθρωπος και έχει το θράσος να ακκίζεται από καθέδρας σε ύφος δήθεν λόγιο.

Ας συγκρατηθώ, όμως, διότι ο Τεό έχει την τάση να μπερδεύει τα πράγματα μεταξύ τους. Να μπερδεύει, δηλαδή, το θέατρο με τον Καραγκιόζη, το ταλέντο με το ψώνιο κ.ο.κ. Τώρα μπέρδεψε το Ολοκαύτωμα με την Καταστροφή. Νομίζει, κατ’ αρχάς, ότι ο όρος «Ολοκαύτωμα» αναφέρεται γενικώς στα εγκλήματα των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λάθος, διότι Ολοκαύτωμα είναι το συγκεκριμένο σχέδιο που αφορούσε την εκκαθάριση της κατεχομένης Ευρώπης από τους εβραϊκούς πληθυσμούς με βιομηχανική μέθοδο. Εγκρίθηκε το 1942, στην περιβόητη διάσκεψη στη λίμνη Βάνζεε στο Βερολίνο, και εφαρμόσθηκε μέχρι λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, όταν οι ναζί κατάλαβαν ότι, ελλείψει εργατών για τη στρατιωτική βιομηχανία τους, ήταν προτιμότερο να εξοντώνουν στη δουλειά τους Εβραίους παρά στους θαλάμους αερίων.

Το Ολοκαύτωμα των έξι εκατομμυρίων Εβραίων έμεινε στην Ιστορία ως κάτι μοναδικό εν συγκρίσει με άλλα εγκλήματα εις βάρος εθνικών ομάδων, λόγω του βιομηχανικού χαρακτήρα του. Οι Σοβιετικοί, λ.χ., παρατούσαν τους εκτοπισμένους κάπου στη Σιβηρία και η φύση ανελάμβανε τα υπόλοιπα. (Το έκαναν και οι Γερμανοί, ιδίως με τους Ρώσους αιχμαλώτους: τους πετούσαν σε μια τρύπα στη γη και τους άφηναν να πεθάνουν από την πείνα).

 Παρόμοια οργάνωση, όμως, ώστε όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ευρώπης να μεταφέρει ακατάπαυστα φορτία ανθρώπων σε μια σειρά εργοστασίων θανάτου δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Μόνο το Αουσβιτς-Μπιρκενάου μπορούσε να εξαφανίζει 10.000 ανθρώπους σε μια μέρα. Το Ολοκαύτωμα ήταν ένας άθλος οργανωτικός, τεχνοκρατικός και βιομηχανικός. Αυτό ακριβώς το καθιστά φρικώδες με έναν τρόπο μοναδικό στην Ιστορία. Με βάση την ιστορική γνώση που υπάρχει σήμερα, μόνον αν είσαι συνειδητοποιημένος ναζιστής, φανατικός του αντισημιτισμού ή άσχετος και αφελής ταυτοχρόνως, μπορείς να αμφισβητήσεις την ιστορική πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος. Ο Πελεγρίνης είναι οπωσδήποτε το τελευταίο: άσχετος και αφελής.

Αλλά και η σπουδαία ιδέα, που αποτέλεσε την αφορμή για την ατυχή αναφορά του στο Ολοκαύτωμα, δεν είναι παρά μια ηλιθιότητα αντάξια των προσπαθειών του στο θέατρο. Πρώτον, διότι η Καταστροφή έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από το Ολοκαύτωμα. Οι Τούρκοι που αφάνισαν τον ελληνισμό της Μικρασίας, φυσικά μέσα σε ένα κλίμα φυλετικού μίσους, είχαν ως κίνητρο των εγκλημάτων τους τη δημιουργία και τη στερέωση εθνικού κράτους, όχι κάποια ιδεολογία που ήθελε τους Ελληνες «υπάνθρωπους», «παράσιτα», «σκουπίδια» κ.λπ.

Δεύτερον, καλέ μου Τεό, σου διέφυγε το βασικότερο. Κοντεύουν 100 χρόνια από την Καταστροφή. Τώρα τη θυμηθήκαμε εμείς και θα την κάνουμε σημαία; Ποιος θα μας δώσει σημασία στη διεθνή σκηνή; Αλλά και επί της ουσίας της πρότασης, τι θα κερδίσουμε αν εντείνουμε ακόμη περισσότερο την κομπλεξική θυματοποίησή μας στα μάτια του κόσμου; Ο κόσμος δεν θα μας πιστέψει και εμείς μόνο στον εαυτό μας θα κάνουμε κακό, βρίσκοντας έναν ακόμη τρόπο για να εδραιώσουμε την κοινή πεποίθηση ότι φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς.

Εν κατακλείδι, Τεό. (Ελπίζω να μου συγχωρείς το οικείο ύφος, αλλά είναι επειδή σε νοιάζομαι. Είσαι ο καλύτερός μου πελάτης. Στο κάτω κάτω, εγώ έχω κατεβάσει αφίσα παράστασής σου από τον δρόμο και την έχω καδρωμένη στην τουαλέτα των επισκεπτών. Σοβαρά το λέω.) Τεό, αντιλαμβάνομαι ότι μαραζώνεις χωρίς δημοσιότητα, χωρίς κοινό και θαυμαστές. Ασε το Ολοκαύτωμα, όμως, στην ησυχία του. Πες γι’ αυτά που ξέρεις από τη ζωή σου, π.χ. για τη φθορά του σώματος, για το πιπί σου που ψάχνεις να το βρεις με το χέρι και δεν το βρίσκεις, ξέρεις εσύ...

Το δίκιο να λέγεται

Λυπάμαι αν σας δυσαρεστώ, αλλά εγώ συμφωνώ απολύτως με τον Νίκο Παππά, όσον αφορά αυτήν τη γελοία και τόσο ελληνική υπόθεση με τους δύο μεταμφιεσμένους ανταποκριτές που τον παρακολουθούσαν στις διακοπές του στη Νέα Υόρκη. (Για να προλάβω την κακία του κόσμου: παρότι λενινιστής, έκανε διακοπές στη Νέα Υόρκη ώστε μια μέρα όλοι οι Ελληνες να μπορούν να κάνουν διακοπές στη Νέα Υόρκη...) Θα είδατε, φαντάζομαι, τη φωτογραφία που δημοσίευσε ένας από τους ανταποκριτές στο Διαδίκτυο. Συγγνώμη, αλλά όσο και να μη συμπαθεί κάποιος τον Παππά, δεν γίνεται να σε παρακολουθεί αυτό το πράγμα το παρτσακλό, με την περούκα Αντι Γουόρχολ και το παρδαλό πουκάμισο και να μην τηλεφωνήσεις στην Αστυνομία! Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι τυχερός που δοκίμασε αυτή την ιδιοφυή τεχνική παρακολούθησης σε Ελληνα και όχι σε Αμερικανό. Διότι αν έπεφτε σε κάποιο εκπρόσωπο της βαθιάς Αμερικής –αυτής που ψηφίζει Τραμπ– μπορεί και να τον πυροβολούσε...

.Μεταναστευτικό: Η κυβέρνηση κάνει «δωρεά» στην Χρυσή Αυγή

Πέσαμε από τα σύννεφα με τα όσα συμβαίνουν στη Μόρια της Λέσβου; Ξαφνιαστήκαμε από τα πρωτοφανούς αγριότητας επεισόδια στο hot spot το οποίο έχει καεί σχεδόν όλο; Μένουμε έκπληκτοι που βλέπουμε συγκρούσεις προσφύγων με αστυνομικούς ή μεταξύ τους;

Πάθαμε κάτι βλέποντας τους Χρυσαυγίτες να έχουν υποκαταστήσει το κράτος το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει υποκατασταθεί από ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ που δρουν ανεξέλεγκτα με τα λεφτά του κράτους;

Όχι, τίποτε δε συνέβη απ’ όλα αυτά. Τα περιμέναμε, τα λέγαμε, τα τονίζαμε. Η υπόθεση του προσφυγικού ήταν και είναι μια βόμβα απασφαλισμένη που κάθε λίγο και λιγάκι θα σκάει και θα δημιουργεί θύματα.

Για σκεφτείτε τι έγινε στη Μόρια. Περίπου 6 χιλιάδες μετανάστες, από διαφορετικές εθνικότητες, πολλές φορές εχθρικά διακείμενες μεταξύ τους, ζουν σε έναν κακό χώρο που χωρά τους μισούς. Έγκλειστοι εδώ και μήνες, πέρασαν ένα καλοκαίρι στη ζέστη, στη βρόμα και στην αθλιότητα. Θέλουν να φύγουν αλλά έχουν εγκλωβιστεί στο νησί, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν μπορούν ούτε καν στις χώρες τους να πάνε. Η Τουρκία τηρεί εν πολλοίς τη συμφωνία, αλλά αφήνει καμιά 50αριά – 100 μετανάστες κάθε μέρα να φεύγουν για να μας θυμίζει ότι αυτή είναι το αφεντικό.

Σαν τη Μυτιλήνη λίγο πολύ είναι και τα άλλα νησιά. Μικρές Λαμπεντούζες ή… νήσοι Έλις με χιλιάδες στοιβαγμένους ξένους. Περισσότεροι από 60 χιλιάδες είναι ο επίσημος αριθμός μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας. Άνισα κατανεμημένος καθώς π.χ. τη… βιτρίνα της Μυκόνου δεν τόλμησε κανείς να την σπάσει. Σιγά μην αφήσουν ξένους να κάνουν τα μπάνια τους στην Ψαρού και να πίνουν φρεντοτσίνο στο Nammos ακούγοντας Ρέμο. Εκτός κι αν είναι… Ρώσοι και Άραβες μεγιστάνες.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει συμβεί είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι παντελώς απών. Συμπαθής ο κ. Μουζάλας, προοδευτικός, φιλάνθρωπος αλλά αν είχε λίγο φιλότιμο θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί. Αποδείχθηκε εντελώς ανίκανος να διαχειριστεί μια κρίση που τον ξεπέρασε και με δική του ευθύνη. Και καλά, να εμποδίσει την έλευση χιλιάδων μεταναστών δεν μπορούσαν στην κυβέρνηση. Να κάνει ορθή διαχείριση του κόσμου που είναι εδώ δεν μπορούσε; Γιατί δεν άνοιξαν τα στρατόπεδα που είναι έτσι κι αλλιώς εγκαταλελειμμένα; Για να μη θιγεί ο ακομβίωτος στρατηγός και του πουν ότι υποχωρεί από τις θέσεις του; Γιατί δεν άνοιξε η Αμυγδαλέζα; Για να μη θιγούν τα… αριστερά συναισθήματα μιας ομάδας ανόητων που είναι στην κυβέρνηση;

Γιατί το κράτος έχει αφήσει άλλους να τρώνε με χρυσά κουτάλια τα λεφτά της ΕΕ; Γιατί έχει επιτρέψει να είναι οι χώροι των hot spots ξέφραγο αμπέλι και τόποι βίας, πορνείας, βιασμών, ληστειών και στο τέλος καταστροφής;

Γιατί η κυβέρνηση κάνει «δωρεά» στην Χρυσή Αυγή και κάθε άλλο φασιστοειδές; Είναι σίγουρο ότι μετά την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και της Attica Bank άλλο ένα μείζον πρόβλημα, αυτό με τους πρόσφυγες, θα αποτελέσει την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση. Άλλωστε, μπορεί στην Ελλάδα να γίνεται χαμός, όμως, δεν πειράζει. Η κυβέρνηση κάνει διακοπές στο Μανχάταν.