.Το μνημόσυνο της Γενεύης

Από το Προοίμιο της «Συμβάσεως περί του καθεστώτος των προσφύγων»: «Τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη, έχοντα υπ’ όψιν ότι η παροχή ασύλου δυνατόν να συνεπάγεται εξαιρετικώς μεγάλην επιβάρυνσιν εις ωρισμένας χώρας και ότι η ικανοποιητική λύσις προβλήματος, ούτινος η διεθνής έκτασις και φύσις έχουν αναγνωρισθεί υπό του ΟΗΕ, δεν δύναται κατά συνέπειαν να επιτευχθή άνευ της διεθνούς συνεργασίας...». Τι κάνουν κατόπιν αυτού τα συμβαλλόμενα μέρη; 

Εύχονται. Απλώς εύχονται. Εκφράζουν «την ευχήν», συνεχίζει το Προοίμιο (στην επίσημη μετάφρασή του τού 1959, όταν κυρώθηκε η Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες), «όπως άπαντα τα Κράτη, αναγνωρίζοντα τον κοινωνικόν και ανθρωπιστικόν χαρακτήρα του προβλήματος των προσφύγων, πράξουν παν, ό,τι τοις είναι δυνατόν ίνα το πρόβλημα τούτο μη αποβή αιτία εντάσεων των διεθνών σχέσεων».

Ποτέ δεν ήταν αρκετές οι ευχές, ούτε οι προσευχές. Πρώτοι απ’ όλους το γνωρίζουν οι κατά καιρούς πρόσφυγες, όποιου είδους πόλεμος κι αν τσάκισε την πατρίδα τους στα 61 χρόνια που πέρασαν από την υπογραφή της Σύμβασης της Γενεύης, στις 28 Ιουλίου 1951. Κι αμέσως έπειτα το γνωρίζουν όσοι έχουν μοιραστεί από θέση ευθύνης τις τύχες του ΟΗΕ. 

Ακόμη κι αν ήθελαν να δράσουν με χέρια λυτά και αμερόληπτα, διαπίστωναν πολύ γρήγορα ότι τους τα έδενε το βέτο της μιας ή της άλλης μεγάλης δύναμης. Τα ανθρωπιστικά αυτονόητα παρέμεναν αυτονόητα στα χαρτιά. Οχι στην πραγματικότητα, που ουδέποτε είναι αυθύπαρκτη, αλλά πάντα επικαθορίζεται πνιγηρά από συμφέροντα και αντιδικίες.

Εχει λοιπόν κάποιον χαρακτήρα μνημοσύνου η Διεθνής Διάσκεψη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που διοργανώθηκε στη Γενεύη. Πλούσια η συμμετοχή (92 κυβερνήσεις, δεκάδες εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών και ΜΗΚΥΟ), πλούσιο το παραινετικό λεξιλόγιο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, φτωχά προβλέπονταν τα αποτελέσματα, προκαθορισμένα και από την αδυναμία του Οργανισμού να επιβάλει κυρώσεις σε όσους αδιαφορούν για τη σύμβαση. 

Η έκκληση για «πρόσθετη εθελοντική συμμετοχή στα προγράμματα μετεγκατάστασης Σύρων προσφύγων» (τα επίθετα «πρόσθετη» και «εθελοντική», δηλαδή) ακούγεται περίπου σαν σαρκασμός, όταν κανένα από τα κράτη που έχουν ήδη δεσμευτεί με την υπογραφή και τη μεγάλη σφραγίδα τους δεν τήρησε ούτε κατά το 1% τις υποχρεώσεις του.

Κατεξοχήν θύματα του σαρκασμού αυτού είναι οι πρόσφυγες. Και όχι μόνο οι Σύροι. Αυτοί πνίγονται. Αυτοί βασανίζονται. Αυτοί νιώθουν ανεπιθύμητοι, ανθρώπινα σκουπίδια. Σε δεύτερο βαθμό θύματα είναι η Ελλάδα και η Ιταλία, σαν πύλες προς έναν παράδεισο απλώς ανύπαρκτο. 

Ειδικά η χώρα μας, βαριά τραυματισμένη από την πολύχρονη κρίση, δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να δώσει υλική μορφή στο φιλόξενο πνεύμα της. Παρηγοριέται βέβαια ακούγοντας τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ να τιμά τους «εκπληκτικούς Ελληνες». Αλλά οι έπαινοι δεν γκρεμίζουν τείχη. Ούτε οι ευχές του ΟΗΕ.

  ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Η Δικαιοσύνη και η πορεία στα τυφλά

Μιλώντας στη Βουλή την Τρίτη, στη συζήτηση περί της λειτουργίας της Δικαιοσύνης, ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παρασκευόπουλος ορθώς σημείωσε ότι, εάν κάποιος παρακολουθούσε από μακριά, θα εξελάμβανε την εξής εντύπωση: «Η κυβέρνηση λέει πως κύριο πρόβλημα της Δικαιοσύνης αυτή τη στιγμή είναι η ανάγκη της δίκαιης αντιμετώπισης της διαφθοράς· η αντιπολίτευση ως κύριο θέμα αυτή τη στιγμή βλέπει τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη». 

Πράγματι, η κυβέρνηση εστιάζει σε καταγγελίες περί διαφθοράς και διαπλοκής των πολιτικών της αντιπάλων, ενώ τα αντιπολιτευόμενα κόμματα καταγγέλλουν ότι αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει όσα καταλογίζει σε προηγούμενες.

 Οι πολίτες –είτε παρακολούθησαν τη συζήτηση είτε όχι– σκέφτονται και κάτι άλλο: έχουν υψηλές προσδοκίες όσον αφορά την ανεξαρτησία και την αντικειμενικότητα της Δικαιοσύνης και αισθάνονται την ανάλογη απογοήτευση από την πραγματικότητα. Η συζήτηση στη Βουλή δεν άλλαξε τίποτα – ήταν άλλη μία μάχη εντυπώσεων, με φωνασκίες και οργή και κενή ουσίας.

Στη ρίζα της εθνικής μας συμφοράς είναι η αίσθηση της αδικίας, ότι αδικούμαστε, ότι οι πάντες συνωμοτούν εναντίον της χώρας μας, εναντίον της ποδοσφαιρικής μας ομάδας, εναντίον του καθενός μας. Αυτή η «κοσμοθεωρία» εισβάλλει νωρίς στη συνείδησή μας, αφού είναι ο αέρας που εισπνέουμε, και αποτελεί ίσως τη σοβαρότερη τροχοπέδη στην ανάπτυξή μας ως ατόμων και ως λαού.

 Οταν πιστεύουμε ότι το παιχνίδι είναι στημένο, όταν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε συνεχώς ότι άλλοι κλέβουν, άλλοι ντοπάρονται, άλλοι φοροδιαφεύγουν, δεν έχουμε λόγο να βάζουμε τα δυνατά μας για να πετύχουμε: ή θα κλέβουμε και θα συνωμοτούμε και εμείς ή θα αποσυρόμαστε διαμαρτυρόμενοι, απαιτώντας να μας δοθεί ό,τι δικαιούμαστε. 

Αυτή είναι μια γενίκευση ασφαλώς, αλλά εάν δούμε ποιοι Ελληνες πέτυχαν –στον αθλητισμό, στις επιστήμες, στις επιχειρήσεις κ.ο.κ.– διαπιστώνουμε ότι είναι αυτοί που ξέφυγαν από την παγίδα της ιερής αγανάκτησης και εργάστηκαν με στόχο και αφοσίωση. Εκτός και εντός Ελλάδας. 

Αυτοί που πετυχαίνουν εδώ είναι δύο φορές άξιοι – επειδή αγωνίζονται σε κινούμενη άμμο, γνωρίζοντας ότι, και όταν το παιχνίδι δεν είναι στημένο, οι συνθήκες είναι ρευστές και οι κυβερνητικές αποφάσεις σπασμωδικές και επιζήμιες. Γνωρίζουμε όλοι τι έχουν τραβήξει οι επιχειρηματίες τα τελευταία χρόνια, με τη φορολογία να αλλάζει συνεχώς και με σοβαρά νέα εμπόδια, όπως οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, όπως τα οδοφράγματα των αγροτών και ο αποκλεισμός της σιδηροδρομικής σύνδεσης με τον Βορρά.

Το πλαίσιο στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε δεν είναι σταθερό, οι ρόλοι και οι θεσμοί δεν είναι διακριτοί. Γνωρίζουμε ότι κάποιοι μπορούν να παρανομούν, ενώ άλλοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό. 

Τα πολιτικά κόμματα πρωταγωνιστούν στην υπονόμευση θεσμών και πλαισίων, βασίζονται πάνω στην καταγγελία των αντιπάλων για να κερδίζουν πόντους με τους δικούς τους ψηφοφόρους, ενώ κάνουν ό,τι έκαναν κι οι άλλοι. Η πρακτική αυτή είναι εύκολη αλλά ζημιογόνος: καλλιεργεί και διατηρεί την πόλωση, παγιδεύει τους πάντες σε έναν φαύλο κύκλο όπου όλοι περιμένουν τα χειρότερα απ’ όλους. Και πάντα υπάρχουν οι κινήσεις, οι υποψίες και οι καταγγελίες που επιβεβαιώνουν τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις.

Οι αδυναμίες της Δικαιοσύνης είναι σημαντική αιτία της κακοδαιμονίας μας. Και η θωράκισή της απαραίτητο θεμέλιο της ανόρθωσης.

  ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Γιατί δεν θα μάθουμε την αλήθεια από την εξεταστική Τσίπρα

H πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα δάνεια των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης έγινε αποδεκτή από τη ΝΔ και όπως υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας θα περιμένουμε με ανυπομονησία τα αποτελέσματα στα τέλη Μαΐου. Κάθε κατεργάρης πρέπει να πάει στον πάγκο του, ασχέτως αν ακόμη κι αν και αυτό γίνεται για λόγους αποπροσανατολισμού.

Τα κόμματα έχουν σκελετούς στη ντουλάπα τους. Όλα τα κόμματα, κι όχι μόνο η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα η εξεταστική επιτροπή θα μπει στα ταμεία του ΚΚΕ; Θα ελέγξει τα κουπόνια που κόβονται; Θα ελέγξει τους κρυφούς χορηγούς; Θα ελέγξει την πώληση του 9.84 σε off shore εταιρεία; Είναι ερωτήματα που πολλοί έχουν κάνει για τον Περισσό.

Όμως υπάρχουν και πολλά άλλα: Θα ελεγχθεί ο Καμμένος και η παρέα του για το που βρίσκουν τα λεφτά για να κάνουν προεκλογικές εκστρατείες και σποτάκια; Θα ελεγχθεί επίσης ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για τις δαπανηρές αφισοκολλήσεις τους τα τελευταία 3 χρόνια; Ακουγόταν ότι επιφανείς επιχειρηματίες και εφοπλιστές βοήθησαν τον κ. Τσίπρα να γίνει ηγέτης ενός κόμματος του 35% από 3%. Άραγε θα αποκαλυφθεί ποιος έδινε λεφτά για χιλιάδες αφίσες, για προεκλογικά σποτάκια και για επικοινωνιολόγους εξ Αμερικής;

Θα μας τα πει αυτά η εξεταστική ή θα βγάλει το πόρισμα που όλοι φανταζόμαστε για το μαύρο πολιτικό χρήμα; Το οποίο υπάρχει και στα αριστερά, ας μη γελιόμαστε…

Θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε επίσης και τα οικονομικά των μέσων ενημέρωσης, όλων όμως κι όχι μόνο όσων δεν είναι αρεστοί στο σύστημα Μαξίμου.

Εντάξει, να μάθουμε για τα θαλασσοδάνεια του Ψυχάρη, του Μπόμπολα ή του Αλαφούζου. Αλλά τι θα γίνει με το Alter; Τι θα γίνει με τα σημερινά μέσα του Κουρή ο οποίος «μπαινοβγαίνει» στο Μαξίμου παίζοντάς το αριστερός;

Θα βρεθεί ποτέ που πήγαν εκατοντάδες εκατομμύρια από το κανόνι του Αλτερ το οποίο φούνταρε αλλά ο Κουρής ζει και βασιλεύει και τις φυλλάδες του νεοαυριανισμού συνεχίζει να βγάζει;

Να ελεγχθεί βεβαίως και ο «φίλος» του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χατζηνικολάου, συνέταιρος του Κ. Κουρή αλλά να ελεγχθεί και το σύστημα των μέσων που πρόσκεινται στην αριστερά. Θα μάθουμε π.χ. πώς τα βγάζει πέρα η Αυγή με 1.000 φύλλα που πουλάει; Πώς είναι η κατάσταση στο «Κόκκινο» που κάποτε δεν είχε ούτε να πληρώσει μισθούς;

Αλλά και τι γίνεται στην ίδια την ΕΡΤ που δαπανά εκατομμύρια από τις τσέπες του ελληνικού λαού για να έχει χιλιάδες πραιτοριανούς του Τσίπρα και της παρέας του.

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε τα έχουν κάνει σκ…ά χρόνια τώρα. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποκαλυφθεί το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί στο χώρο της Αριστεράς. Είναι από μυστικές χρηματοδοτήσεις επιφανών επιχειρηματιών; Είναι από κουπόνια «αγνώστων» τους οποίους δεν μάθουμε ποτέ; Είναι από άλλες δραστηριότητες που δεν μπορούμε να ξέρουμε;

Γι’ αυτό λέμε ότι η εξεταστική επιτροπή θα αποτύχει παταγωδώς. Γιατί δεν θα έχει απαντήσεις ούτε για όλα τα κόμματα, ούτε για όλα τα μίντια. Κάποιοι κολλητοί θα την γλιτώσουν, κάποιοι που γλείφουν τον Τσίπρα θα βγάλουν απ’ έξω την ουρά τους και κάποιοι «εχθροί» του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ θα στοχοποιηθούν. Η πρόταση της κυβέρνησης έχει συγκεκριμένο στόχο και σκοπό: Να δώσει αίμα στην αρένα, αλλά το αίμα όσων «πουλάνε» κι εκείνων που δεν προσκυνάνε τον Τσίπρα και τον Παππά. Γι’ αυτό δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια.