.Λόγος και αντίλογος για το Ασφαλιστικό

Στο Ασφαλιστικό, εδώ και δεκαετίες, υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση μεταξύ των ασφαλισμένων και της κυβέρνησης. Για τους ασφαλισμένους, τουλάχιστον τους συνεπείς, οι εισφορές είναι χρήματα που δίνουν σήμερα για τις συντάξεις που θα πάρουν αύριο. Η αποταμίευσή τους. Αντίθετα, για την εκάστοτε κυβέρνηση και τις διοικήσεις των Ταμείων οι εισφορές απλώς χρηματοδοτούν τις τρέχουσες συντάξεις. Είναι άλλος ένας φόρος.

Η παρεξήγηση αυτή είναι πηγή έντονων αντιπαραθέσεων. Οι συνταξιούχοι, για παράδειγμα, θεωρούν ότι το κράτος κλέβει τα χρήματά τους όταν περικόπτει παροχές, την ώρα που οι κυβερνήσεις ανακαλύπτουν ότι απλώς δεν υπάρχουν λεφτά για τις συντάξεις του επόμενου μήνα. Ορισμένες φορές και οι πολιτικοί μοιάζει να μπερδεύονται. Ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, στη Βουλή αντιμετώπισε το ασφαλιστικό σύστημα ακριβώς σαν να ήταν φορολογικό. Μίλησε για αναδιανομή του πλούτου και κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος υπερασπίστηκε τη λογική της αποταμίευσης, για -τι άλλο;- νεοφιλελευθερισμό.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Το ασφαλιστικό μας σύστημα στηρίζεται πράγματι στην αρχή ότι οι τρέχουσες εισφορές χρηματοδοτούν τις σημερινές συντάξεις. Ονομάζεται «αναδιανεμητικό» ή στη διεθνή ορολογία «pay as you go». Ανάλογα συστήματα υπήρχαν σε όλη την Ευρώπη. 

Οσο υπήρχε σταθερή σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων και συνετή πρόβλεψη για το ύψος των συντάξεων, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως, μετά τον πόλεμο οι παροχές συμβάδιζαν με την πορεία της οικονομίας και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Η ανατροπή ήρθε με τη δημογραφική γήρανση. Σταδιακά, όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι έπρεπε να συντηρούν όλο και περισσότερους συνταξιούχους. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς ανώτερα μαθηματικά για να καταλάβει ότι πρόκειται για συνταγή χρεοκοπίας. Ηδη από τη δεκαετία του '90, λοιπόν, στις περισσότερες χώρες του κόσμου έγιναν προσπάθειες μεταρρύθμισης των ασφαλιστικών συστημάτων. Ολες σχεδόν υιοθέτησαν τη λογική των τριών πυλώνων. 

Ο πρώτος αφορούσε μια εθνική σύνταξη χρηματοδοτούμενη από τη φορολογία, την οποία δικαιούνται όλοι μετά μια ορισμένη ηλικία. Ηταν εξ ορισμού αναδιανεμητική, με δεδομένο ότι η φορολογία είναι προοδευτική. Ο δεύτερος πυλώνας αφορούσε επαγγελματικά ταμεία, πλήρως ανεξάρτητα από το κράτος, που προέβλεπαν μια επικουρική σύνταξη. Σ' αυτά ισχύει η ρήτρα του μηδενικού ελλείμματος. Ο τρίτος, τέλος, πυλώνας, ο ονομαζόμενος κεφαλαιοποιητικός, αφορούσε αποκλειστικά τον εργαζόμενο που μπορεί να αποταμιεύει αν και όσα επιπλέον ποσά θέλει ώστε να δημιουργήσει ένα κεφάλαιο και να αυξήσει τη μελλοντική του σύνταξη.

Η σύγκρουση μεταξύ του κ. Τσίπρα και του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή αφορούσε στην πραγματικότητα τη σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων. Του «αναδιανεμητικού» και του «κεφαλαιοποιητικού» των τριών πυλώνων. Με τον κ. Τσίπρα, ωστόσο, να έχει πάει στα άκρα τη λογική της αναδιανομής - ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μπέρδεψε την ονομασία του αναδιανεμητικού συστήματος με την αναδιανομή καθαυτή. Ετσι, με τις προτάσεις της κυβέρνησης τιμωρούνται όσοι έχουν πληρώσει υψηλές εισφορές για πολλά χρόνια, ενώ ευνοούνται όσοι έχουν λίγα χρόνια, έχουν πληρώσει χαμηλές εισφορές ή φοροδιαφεύγουν.

Ποιο από τα δύο συστήματα όμως είναι καλύτερο για την Ελλάδα; Δυστυχώς, η συζήτηση στη Βουλή δεν μας διαφώτισε. Ενας λόγος ήταν και η εμμονή του πρωθυπουργού σε δημαγωγικές κορώνες, όπως ότι το πρόβλημα της βιωσιμότητας των Ταμείων οφείλεται στη λεηλασία των αποθεματικών. Πρόκειται για χοντρή ανακρίβεια. Οσοι έχουν ζημιώσει τα αποθεματικά ασφαλώς πρέπει να λογοδοτήσουν. 

Ομως, και μόνο το ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πάρει από τον κρατικό προϋπολογισμό πάνω από 150 δισ. την τελευταία δεκαπενταετία για να καλύψουν τα ελλείμματά τους -όπως αναφέρει ο κ. Τ. Γιαννίτσης στο βιβλίο του για την κρίση του Ασφαλιστικού που εκδόθηκε αυτές τις ημέρες- έχει υπεραποζημιώσει κάθε μείωση των αποθεματικών και δείχνει το μέγεθος του προβλήματος βιωσιμότητας που αντιμετωπίζουν. Κι αυτά χωρίς να υπολογίζουμε τις συντάξεις του Δημοσίου!

Ποιο σύστημα λοιπόν για την Ελλάδα; Το ερώτημα κινδυνεύει να γίνει θεωρητικό, καθώς με τα σημερινά οικονομικά και δημογραφικά δεδομένα, για να διατηρηθούν απλώς οι συντάξεις στα σημερινά επίπεδα με το «αναδιανεμητικό» σύστημα θα χρειαστούν εξωπραγματικοί ρυθμοί ανάπτυξης. 

Ακόμα χειρότερα, πριμοδοτώντας τις χαμηλές εισφορές εισάγει στρεβλώσεις που επιτείνουν το πρόβλημα βιωσιμότητας. Πρώτον, γιατί αποτελούν κίνητρο εισφοροδιαφυγής, δεύτερον, γιατί ενισχύουν το αίσθημα της αδικίας σε όσους πληρώνουν υψηλές εισφορές και τρίτον, γιατί, εισάγουν στοιχεία αδιαφάνειας στον υπολογισμό των συντάξεων.

Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι σε εποχές ανεργίας πολλοί αδυνατούν να αποταμιεύουν. Αλλά ακριβώς γι' αυτό προβλέπεται η εθνική σύνταξη, ανεξαρτήτως του ύψους των εισφορών. Η οποία επιτρέπει επιπροσθέτως να είναι σαφές τι αποτελεί κοινωνική πολιτική, ποιοι και πόσο ωφελούνται και τι ανάγεται στη σφαίρα της ιδιωτικής οικονομίας και της αποταμίευσης. Γιατί τουλάχιστον στην Ελλάδα γνωρίζουμε καλά πως κάτω από το τραπέζι οι φόροι και οι εισφορές χρηματοδοτούσαν ρουσφέτια των πολιτικών στις ισχυρές κοινωνικές ομάδες.

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ

.Η Γερμανία αντεπιτίθεται;

Ο αντικαγκελάριος και ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών Γκάμπριελ κάλεσε την Υπηρεσία Πληροφοριών BfV να παρακολουθεί στενά τη δραστηριότητα του αντιευρωπαϊκού και ρατσιστικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) μετά τη δήλωση της επικεφαλής του ότι οι συνοριοφύλακες θα πρέπει να πυροβολούν τους παρανόμως εισερχόμενους στη χώρα! Θα έχει συνέχεια η προτροπή Γκάμπριελ; Το ερώτημα είναι κρίσιμο τόσο για τη Γερμανία όσο και για την ΕΕ συνολικά.

Μέχρι και πριν από λίγους μήνες η Εναλλακτική επένδυε κατά κύριο λόγο στην ανησυχία και ανασφάλεια ενός σημαντικού τμήματος της κοινής γνώμης για την περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, χάριν της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μία ατζέντα μέχρι τότε διαφορετική από το ρατσιστικό παραλήρημα του ακροδεξιού μορφώματος PEGIDA.

 Στο όνομα της ψηφοθηρίας και με τις δημοσκοπήσεις να τη δείχνουν άνω του 10%, και κυρίως τη ρητορική της να έχει θέσει σε κατάσταση πολιτικής ομηρείας τους Βαυαρούς χριστιανοσοσιαλιστές, η Εναλλακτική θέλησε να συνδυάσει την τρομολαγνεία για το ευρώ με μια ακραία ρατσιστική προσέγγιση στο Προσφυγικό.

Αν η BfV υλοποιήσει την προτροπή του αντικαγκελαρίου και βοηθήσει να αναδειχθεί η Εναλλακτική όχι πλέον ως η παράταξη των σοφών καθηγητών που νοσταλγούν το μάρκο αλλά ως μια σκληρή ακροδεξιά που θίγει τις ευαισθησίες και τις συλλογικές ενοχές της γερμανικής κοινωνίας για το ναζιστικό παρελθόν, τότε θα πρόκειται για την πρώτη σοβαρή αντεπίθεση των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ευρώπη. 

Στη Γαλλία, οι σοσιαλιστές Ολάντ-Βαλς τρέχουν πίσω από τον Σαρκοζί και τη Λεπέν για να δείξουν ότι έχουν λιγότερες αναστολές από τη Δεξιά και την Ακροδεξιά στη σκληρή κατασταλτική πολιτική στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, και την ίδια στιγμή στη Βρετανία ο Κάμερον έχει υιοθετήσει και πλειοδοτεί την αντιευρωπαϊκή ρατσιστική ατζέντα του Φάραζ με σημαία τη δυνατότητα άρνησης καταβολής προνοιακών επιδομάτων στους νεοεισερχόμενους στη χώρα αλλοδαπούς.

Στη συλλογική μνήμη της Γερμανίας δεν υπάρχει μόνο η αποστροφή και ενοχή για τον ναζισμό, αλλά και ο πόνος και το τραύμα της προσφυγιάς: Το 1945 πάνω από δέκα εκατομμύρια Γερμανοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν περιοχές της Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας και άλλων Ανατολικών Χωρών, ενώ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου τρία περίπου εκατομμύρια εγκατέλειψαν την Ανατολική Γερμανία.

Θα σώσει τελικά η Γερμανία την τιμή της Ευρώπης αρνούμενη την κανονικότητα και την πολιτική ορθότητα σε ένα πολιτικό μόρφωμα που επενδύει στην περιχαράκωση και το μίσος; Η θετική απάντηση συνδέεται με ζωτικά στρατηγικά συμφέροντα της χώρας στη Γηραιά Ηπειρο.

kapopoulos@pegasus.gr

.Η λάθος ιδέα για το ασφαλιστικό

Η​​ αναδιανομή είναι πολύ σημαντική για μια κοινωνία. Οχι μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά για πολύ ρεαλιστικούς· τέτοιους που κάποιοι θα ονόμαζαν... «νεοφιλελεύθερους». Μια κοινωνία προχωρά ως σύνολο και όχι ως αποσπασμένα κομμάτια. Βεβαίως πάντα κάποιοι θα πρωτοπορούν –ακόμη και στον πλούτο–, αλλά είναι παράλογο να αποκλειστούν κάποιοι άλλοι επειδή βραδυπορούν. Δεν είναι μόνον ότι υπάρχει ο κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής, αλλά και κάτι βαθύτερο. 

Σε μια κοινωνία της γνώσης δεν ξέρουμε ποτέ ποιος θα είναι ο επόμενος Στίβεν Χόκινγκ ή ο επόμενος Στιβ Τζομπς· ο πρώτος θα είχε λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης αν δεν υπήρχε το βρετανικό ΕΣΥ, ο δεύτερο ήταν προϊόν της δημόσιας (και ουχί κρατικής παιδείας) των ΗΠΑ. Επομένως, η αναδιανομή είναι μακροπρόθεσμα ευεργετική, ακόμη και για εκείνους που βαρυγκομούν διότι χάνουν διά της φορολογίας ένα μέρος των κόπων ή των κερδών τους.

Το θέμα, λοιπόν, είναι πώς θα γίνει αποτελεσματική η αναδιανομή. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, όλοι θέλουν να κοκορεύονται ότι ασκούν κοινωνική πολιτική, και ίσως γι’ αυτό είχαμε και πριν από την κρίση το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη. Γράφαμε και την εποχή των παχέων αγελάδων: «Σ’ αυτόν τον τόπο όλοι οι υπουργοί δεν χρειάζεται να είναι αποτελεσματικοί. 

Πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να δείχνουν ότι είναι κοινωνικά ευαίσθητοι. Ετσι, πέρα από τους θεσμοθετημένους φορείς, κοινωνική πολιτική ασκούν το υπουργείο Μεταφορών με τα μειωμένα εισιτήρια στις συγκοινωνίες, το Πολιτισμού στα θεάματα, το Τουρισμού με τον κοινωνικό τουρισμό, το Ανάπτυξης με τη ΔΕΗ, το Εξωτερικών με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, το Εθνικής Αμυνας με τις μεταθέσεις, ακόμη και το υπουργείο Παιδείας με τις μετεγγραφές των φοιτητών.

 Το αποτέλεσμα είναι να διογκώνεται το κόστος της γραφειοκρατίας, να πνίγονται στη χαρτούρα οι δικαιούχοι, να γλιστρούν ανάμεσά τους διάφοροι επιτήδειοι και κανείς να μη μένει ευχαριστημένος.» («Oπου λαλούν πολλά ευαίσθητα κοκόρια», «Η Καθημερινή», 8.12.2007) Το αποτέλεσμα; Τότε που «λεφτά υπήρχαν» στην Ε.Ε. των 15, οι κοινωνικές δαπάνες ήταν 27% του ΑΕΠ και μείωναν το ποσοστό της φτώχειας κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες, στην Ελλάδα με κοινωνικές δαπάνες 26% του ΑΕΠ, η φτώχεια μειώθηκε κατά 2 μόνο μονάδες.

Αυτό που δεν εννοούν να καταλάβουν τα σαΐνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η αναδιανομή πρέπει να γίνεται διά της φορολογίας και της εθνικής σύνταξης. Κι αν θέλουν να τσακωθούν, για να δείξουν πόσο μεγάλη είναι η ευαισθησία τους, υπάρχει πεδίον λαμπρόν για αντιπαράθεση με τους... ανάλγητους «νεοφιλελέδες»: Πόσοι φόροι; Πόση εθνική σύνταξη; 

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μηχανισμοί αναδιανομής· είναι αναγκαστική αποταμίευση. Βεβαίως υπάρχει ένα θέμα αν το κράτος μπορεί να υποχρεώνει τους εργαζομένους να κάνουν αποταμίευση με το ζόρι –γιατί, επί παραδείγματι, δεν τους υποχρεώνει να γυμνάζονται με το ζόρι, ώστε να ζήσουν περισσότερο;–, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το ζήτημα είναι ότι ο κατακερματισμός της κοινωνικής ευαισθησίας σε κάθε υπουργείο έχει ως αποτέλεσμα να χάνει η κοινωνία τον λογαριασμό και οι δικαιούχοι τη στήριξη.

Ο πολλαπλασιασμός των μηχανισμών αναδιανομής αυξάνει το κόστος της διά της γραφειοκρατίας. Δημιουργεί αντικίνητρα αποταμίευσης και ευκαιρίες διαφθοράς· ο πολλαπλασιασμός των μηχανισμών συλλογής εσόδων αναγκαστικά πολλαπλασιάζει και τις εστίες διαφθοράς. Το αποτέλεσμα είναι να μειώνεται το προϊόν προς αναδιανομή. Είτε διότι κάποιοι δεν έχουν κίνητρα να παράγουν περισσότερο είτε διότι κάποιοι άλλοι έχουν πολλαπλά κίνητρα να κρύψουν από το κράτος το προϊόν του κόπου τους

.  ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Η μακάρια καθήλωση στο χθες

Τ​​ο μακροβούτι της κρίσης δεν φαίνεται να έχει τέλος. Κρατάμε την αναπνοή μας τόσο καιρό, που κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε πώς είναι να αναπνέουμε. Στο οικονομικό πρόβλημα προστέθηκε και το προσφυγικό, και έτσι έχουμε δύο μεγάλα μέτωπα ανοικτά με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Οι δύο αυτές κρίσεις θα ήταν διαχειρίσιμες, εάν η Ελλάδα δεν είχε υποστεί οξεία μορφή ιδρυματισμού: από την ατελείωτη διαπραγμάτευση για την επόμενη αξιολόγηση από τους δανειστές έως την εισροή προσφύγων και μεταναστών, δείχνουμε απρόθυμοι να λειτουργήσουμε με τρόπο που να φανερώνει ότι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, πού μπορούμε να συνεργαζόμαστε με τους εταίρους μας και πού έχουμε δική μας, αξιόπιστη πρόταση. Αντιθέτως, φαίνεται ότι προτιμούμε να μας σέρνουν άλλοι –με χάδια ή με απειλές– προς την κατεύθυνση που αυτοί θέλουν.

Από τις αρχές του 2010 και την «επίσημη» αρχή μιας κρίσης που γνωρίζαμε ότι ερχόταν αρκετά χρόνια πριν, οι κυβερνήσεις και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δεν έκαναν τον κόπο να εκπονήσουν κάποια δική τους πολιτική για τη χώρα. Πρώτα, το ΠΑΣΟΚ, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν καταλάβαινε το μέγεθος της απειλής, εν συνεχεία, υπό την απειλή της άμεσης και άτακτης χρεοκοπίας, σύρθηκε στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. 

Η ίδια η κυβέρνηση έδειχνε ότι δεν ήθελε να επωμιστεί το βάρος της απότομης προσαρμογής της οικονομίας και των πολλών μεταρρυθμίσεων που απαιτούσε η δανειακή σύμβαση – πόσο μάλλον τα υπόλοιπα κόμματα. Οσες αλλαγές εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ και αργότερα η κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ εμφανίζονταν σαν υποχρέωση απέναντι στους δανειστές και όχι σαν επένδυση στο μέλλον της χώρας. Ετσι ήταν εύκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει την εντύπωση σε άλλους –αλλά και «εις εαυτόν»– ότι η αντίσταση σε ό,τι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν πολιτική.

Σήμερα, έναν χρόνο μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι το απλοϊκό «όχι στα μνημόνια» δεν είναι σοβαρή πρόταση. Ούτε όμως είναι η εφαρμογή, με μισή καρδιά, των απαιτήσεων του νέου μνημονίου, όπως επιχειρεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ο πανηγυρικός που εκφώνησε πριν από μία εβδομάδα ο κ. Τσίπρας, μαζί με τη βιντεοταινία που προηγήθηκε, έδειξε ότι ο πρωθυπουργός δεν θεωρεί τις περιπέτειες του 2015 αρκετό λόγο για να αλλάξει το μήνυμά του. Ο κ. Τσίπρας επιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη που μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού απέναντι στους δανειστές και στους Ελληνες «εκπροσώπους» τους, επιμένοντας σε ένα διχαστικό παραμύθι, αντί να επιδιώκει μια συγκροτημένη πολιτική.

 Η εκδήλωση της περασμένης Κυριακής ήταν μια χαμένη ευκαιρία να δείξει ο πρωθυπουργός ότι, ενώ είναι κυρίαρχος του πολιτικού του χώρου, έχει κατανοήσει ότι τα προβλήματα που αναγκάζεται να διαχειριστεί ξεπερνούν ένα κόμμα. Αντιθέτως, συνέχισε να επενδύει στην αποδεδειγμένα ζημιογόνα καθήλωση σε ξεπερασμένες νοοτροπίες, όπως η διαμάχη μεταξύ των τάξεων – μεταξύ των «λαϊκών στρωμάτων» που υποτίθεται ότι στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και των «βορείων προαστίων» που εξέλεξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό της Ν.Δ.

Αυτή η κοσμοθεωρία θα ήταν αστεία αν δεν ήταν ολέθρια, θα ήταν ένδειξη απλής ανωριμότητας αν δεν ήταν τόσο κυνική. Επειδή όσο κι αν διατείνεται ότι εκπροσωπεί το νέο, ο κ. Τσίπρας ενδίδει στις πρακτικές των παλιών «συστημικών» κομμάτων. Εκείνα, όμως, πλήρωσαν το τίμημα των αμαρτιών τους, ενώ κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι αυτοί θα κριθούν με άλλο μέτρο για όσα κάνουν σήμερα – ή ότι θα σταματήσει ο χρόνος και δεν θα κριθούν καθόλου. Εξ ου οι άγαρμποι διορισμοί συγγενών και φίλων, οι «αποκεφαλισμοί» σε κρατικούς οργανισμούς και, πάνω απ’ όλα, η μακάρια έλλειψη επείγουσας ανάγκης να λυθούν προβλήματα.

 Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να επιδιώξει λύσεις, να συζητήσει με όλους τους εμπλεκομένους και να καταλήξει σε μια πολιτική που η χώρα μπορεί να αντέξει, να τη συζητήσει με τους ενδιαφερόμενους και να την εφαρμόσει. Στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων, π.χ., να γνωρίζει τι μπορούν να αντέξουν οι πολίτες αλλά και οι τράπεζες – οικονομία χωρίς τράπεζες δεν υπάρχει, ούτε τράπεζες χωρίς πελάτες.

 Στο ασφαλιστικό, να παρουσιάσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος, το κόστος της αδράνειας, την ανάγκη ουσιαστικής πολιτικής. Σε αυτό το ζήτημα, όπως και στο προσφυγικό, όσο η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει, οι εταίροι μπορούν να ταλανίζουν τη χώρα με τη δική τους αναποφασιστικότητα και να την παρουσιάζουν ως αποδιοπομπαίο τράγο. Η διαρκής προσήλωση σε εμφύλιους καβγάδες αφήνει τη χώρα έρμαιο στην απραξία ή σε επικίνδυνες αποφάσεις – Ελλήνων και ξένων.

  ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

.Θα μας βγάλουν από τη ζώνη Σένγκεν;

Είναι το νέο ερώτημα – εφιάλτης για την Ελλάδα η οποία βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με ένα διπλό Grexit, αυτό στην οικονομία και το άλλο στο Προσφυγικό.

Μπορεί για κάποιους να μην έχει μεγάλο ενδιαφέρον η υπόθεση της Σένγκεν, άλλωστε χωρίς άμεσο δημοσιονομικό αντίκτυπο οι περισσότεροι Έλληνες δεν κάθονται να ασχοληθούν και ιδιαίτερα.

Όμως, η υπόθεση αυτή είναι πιο σοβαρή κι από μια ελληνική χρεοκοπία. Είχαμε πει παλιότερα ότι οι Έλληνες μπορεί να ζήσουν με ελάχιστα, με άδειες τσέπες, με φτώχεια. Αλλά δεν μπορούν να αντέξουν μια εθνική τραγωδία. Και η έξοδος από τη Σένγκεν, τυπικά ή ουσιαστικά θα είναι μια εθνική τραγωδία τεραστίων διαστάσεων.

Δεν θα χρειαστεί καν να πάρουν αποφάσεις οι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών. Με το που θα κλείσουν τα σύνορα σε Σκόπια και Βουλγαρία η Ελλάδα απομονώνεται πλήρως, μετατρέπεται ντε φάκτο σε αποθήκη ψυχών, όπως συνηθίζουμε λυρικά να λέμε το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, μουσουλμάνοι στην πλειοψηφία τους, θα μπαίνουν από τα ελληνικά σύνορα αλλά δεν θα βγαίνουν.

Οι Ευρωπαίοι σκόπιμα εθελοτυφλούν και συγχέουν τα πράγματα όπως τους βολεύει. Άλλο η ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί ένα πρόβλημα κι άλλο οι μεταναστευτικές ροές που δεν πρόκειται να σταματήσουν όσο οι Τούρκοι διακινητές θα αλωνίζουν στα παράλια και ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχίζεται με τη σφραγίδα της Γαλλίας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας κ.λπ.

Για να τα ξεκαθαρίσουμε: Άλλο είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να φτιάξει πέντε hot spots και να κάνει καταγραφή των μεταναστών κι άλλο ότι μπαίνουν χιλιάδες κάθε μήνα από τα νερά του Αιγαίου. Οι ξένοι συγχέουν επίτηδες τα δύο θέματα για να κουνήσουν το δάκτυλο στην Ελλάδα και να μεταθέσουν ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Κλείνουν ένα ζήτημα που αφορά όλους στα ελληνικά σύνορα έτσι ώστε να πετύχουν αυτό που επιδιώκουν. Να μην επιτρέπουν στους ξένους πρόσφυγες ή μετανάστες να μπουν στις δικές τους πατρίδες και να αφήσουν την Ελλάδα να διαχειριστεί ένα εκατομμύριο άτομα το χρόνο που θέλουν να πάνε στην Ευρώπη.

Το έγκλημα των Ευρωπαίων είναι μεγάλο. Άφησαν την Ελλάδα στο έλεος του Θεού, χορηγούν στην Τουρκία δισεκατομμύρια αλλά η Άγκυρα δεν κάνει τίποτε για να αποτρέψει τους δουλέμπορους και ταυτόχρονα συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τη Συρία αναγκάζοντας χιλιάδες Σύρους χτυπημένους από τον πόλεμο να αναζητούν διεξόδους διαφυγής.

Και η κυβέρνηση τι κάνει; Απλά ρίχνει νερό στο μύλο των ακραίων στοιχείων της Ευρώπης. Ανίκανη να διαχειριστεί ακόμη και περίπτερο, δεν δείχνει έτοιμη να κάνει ούτε σωστή καταγραφή των προσφύγων, ούτε να τους περιθάλψει για όσο χρειάζεται, αλλά ούτε και να πείσει τους Ευρωπαίους ότι η βασική πηγή του κακού είναι η πολιτική τους στο Μεσανατολικό και η ανεξέλεγκτη και προκλητική Τουρκία.

Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι ούτε με τον… αμερικανικό στόλο παραταγμένο στο Αιγαίο δεν μπορεί να σταματήσει η ροή προσφύγων. Ξέρουν ότι η μικρή Ελλάδα με τα πενιχρά μέσα δεν είναι σε θέση να ανακόψει τα κύματα. Εκτός κι αν οι «ανθρωπιστές» Ευρωπαίοι θέλουν να βουλιάζουμε τα καράβια στο Αιγαίο και να πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι. Εκτός κι αν θέλουν, όπως είπαν μερικοί Γερμανοί, να τους πυροβολούμε, να σκοτώνουμε μικρά παιδάκια. Αυτός είναι ο ανθρωπισμός τους.

Το προσφυγικό απειλεί να τινάξει στον αέρα την Ελλάδα. Είναι αδύνατο να δεχθούμε χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, ακόμη κι αν οι περισσότεροι φεύγουν για την Ευρώπη. Αν από τους 850 χιλιάδες που μπήκαν το 2015 στην Ελλάδα έμειναν οι 100 χιλιάδες αυτό αρκεί για να διαλύσει τη χώρα. Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε γκέτο, το ίδιο και αρκετά ελληνικά νησιά. Στο κέντρο της πρωτεύουσας δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις βράδυ από το φόβο των μεταναστών. 

Όχι, αυτό δεν είναι καθόλου ξενοφοβικό. Άνθρωποι απελπισμένοι, φτωχοί, πεινασμένοι είναι που όταν κινδυνεύει η ζωή τους ή του παιδιού τους θα μετατραπούν σίγουρα σε αγρίμια. Θα σκοτώσουν, θα βιάσουν, θα ληστέψουν όχι απαραίτητα γιατί είναι εγκληματικά στοιχεία. Δείτε τι έγινε χθες το βράδυ. Άλλος ένας Έλληνας νεκρός από μαχαίρι αλλοδαπού. Είναι θέμα χρόνου να ζήσουμε και περιπτώσεις όπως στην Κολωνία και αλλού με τις επιθέσεις σε γυναίκες.

Για σκεφτείτε λοιπόν να κλείσουν τα σύνορα. Να βγει η Ελλάδα (επίσημα ή ανεπίσημα) από τη ζώνη Σένγκεν. Το πρόβλημα θα πολλαπλασιαστεί γιατί οι χιλιάδες ξένοι που θα μπουν από το Αιγαίο δεν θα μπορούν να βγουν από πουθενά. Είτε η Ελλάδα θα τους αφήνει με πλοιάρια να φεύγουν για την Ιταλία είτε θα γεμίσουν τις πόλεις και τα χωριά μας.

Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο κι από μια χρεοκοπία, απλά δεν καταλαβαίνει ότι ο κίνδυνος είναι άμεσος και μεγάλος. Η κυβέρνηση οφείλει να ξυπνήσει, να αφήσει τη «χαλαρή» στάση και να κινηθεί πιο δυναμικά. Να απαιτήσει από την Ευρώπη να πιεστεί η Τουρκία. Να ζητήσει κονδύλια, να ζητήσει δυνάμεις της Frontex (κι όχι βεβαίως κοινές περιπολίες με τους Τούρκους). 

Αν δεν το κάνει απλά επιδεινώνει την κατάσταση. Θυμηθείτε τι είπε προ ημερών ο Πανούσης. Τους έλεγε όταν ήταν υπουργός ότι θα έρθουν 1 εκατ. μετανάστες κι αυτοί τον κατηγορούσαν για καλοπερασάκια. Αυτοί που έκαναν σήμα στους μετανάστες ότι η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι, τώρα έχουν το πρόβλημα μπροστά τους. Δυστυχώς αργήσαμε πολύ...