.Το Νόμπελ κουτοπονηριάς

H άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας πέραν της πολιτικής νομιμοποίησης απαιτεί και στοιχειώδεις ικανότητες που χωρίς αυτές μπορεί να καταστεί από αδύνατη έως επικίνδυνη για όλους. Η κατάσταση όπως εξελίσσεται σε πολλά μέτωπα κυβερνητικής πολιτικής, δυστυχώς, αποκαλύπτει ένα τεράστιο έλλειμμα στα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη, που δείχνουν να αγνοούν ακόμη και τα αυτονόητα. 

Συχνά, μάλιστα, για να καλύψουν τις τραγικές ελλείψεις τους και για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με τις συνεχείς μεταλλάξεις τους, καταφεύγουν σε απαράδεκτες μεθοδεύσεις και ύβρεις. Οταν μάλιστα ο λαϊκισμός συνδυάζεται με τη χυδαιότητα της εκφοράς του λόγου ζούμε κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Για παράδειγμα, η φαρσοκωμωδία με το λιμάνι του Πειραιά, όπου ο υπουργός Ναυτιλίας Θ. Δρίτσας δήθεν διαφωνεί με την πώληση του ΟΛΠ αλλά παραμένει στη θέση του, δεν μπορεί να συνεχίζεται χωρίς συνέπειες. Για Νόμπελ κουτοπονη­ριάς όμως είναι το κατόρθωμα του Γ. Κα­τρούγκαλου με το Ασφαλιστικό, καθώς κατάφερε να συνασπίσει τους πάντες εναντίον του χωρίς να λύνει το πρόβλημα, αφού δεν επιτυγχάνει τους οικονομικούς στόχους που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές.

 Είναι μάλιστα τόσο τραγικό στη σύλληψη και στη δομή του το νομοσχέδιο που αντί να φέρει νέα έσοδα στο σύστημα, που καταρρέει, δίνει κίνητρα για εισφοροδιαφυγή, ενώ εξοντώνει εκείνους που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κλέψουν τα Ταμεία.

Ολο αυτό μάλιστα γίνεται παρά τις συστάσεις και τις επίμονες νουθεσίες ειδικών του Ασφαλιστικού που μετείχαν στη λεγομένη «επιτροπή σοφών» να μην ακολουθήσει ο υπουργός αυτή την προσέγγιση. Η πιο λογική πρόταση, μάλιστα, διατυπώθηκε αρμοδίως στον κ. Κατρούγκαλο και προέβλεπε πέραν των διαρθρωτικών αλλαγών, αντί για εκτόξευση των εισφορών σε συγκεκριμένους κλάδους, να υπάρξει μια μικρή κλιμακωτή περικοπή σε όλες τις συντάξεις της τάξεως του 5%. 

Απορρίφθηκε όμως μετά βδελυγμίας, διότι κατά το πομπώδες ύφος του κ. υπουργού «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους». Στην παρατήρηση συνομιλητή του ότι θα αναγκαστεί να κάνει μεγαλύτερες περικοπές και θα αναστατώσει τους πάντες διότι το σχέδιό του δεν βγαίνει, απλώς χαμογέλασε αυτάρεσκα.

Από εκείνη τη συζήτηση και τρεις εβδομάδες μετά φαίνεται πως το χαμόγελο έχει κάπως παγώσει στα χείλη του, αλλά εκείνος ανακαλύπτει παντού φαντάσματα που τον καταδιώκουν. Δεν του περνά από το μυαλό μήπως κάνει λάθος. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της παρούσας κυβέρνησης, αφού αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικό­τητα και ενίοτε το συμφέρον της.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ

.Η αλληλεγγύη δεν είναι σύνθημα

Το τελεσίγραφο για ντε φάκτο αποπομπή της Ελλάδας από τη Zώνη Σένγκεν, αν η χώρα μας δεν προχωρήσει σε αποτελεσματικότερη φύλαξη των συνόρων και καταγραφή των προσφύγων τις επόμενες εβδομάδες, επισημοποιήθηκε χθες από τα πλέον επίσημα χείλη. Τα προβλήματα στη σύσταση και λειτουργία των hotspots είναι δεδομένα, όπως και αυτά στην απορρόφηση των κονδυλίων που έχουν διατεθεί στη χώρα μας για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. Εκπλήσσει ωστόσο η πεποίθηση των Βρυξελλών ότι οι ροές αυτές θα αναχαιτιστούν με την επαναφορά των συνοριακών ελέγχων. 

Η ιστορία των τελευταίων ετών έχει αποδείξει ότι τείχη, Frontex, έλεγχοι δεν στάθηκαν ικανά να αποτρέψουν τη φυγή ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Αψηφούν την κακοκαιρία, το κόστος των διακινητών, τους κινδύνους του ταξιδιού, ακόμη και την πιθανή απογοήτευση από μια απόρριψη της αίτησης ασύλου. 

Το φλερτ της Ε.Ε. με την Τουρκία και η υπόσχεση μιας αδρής χρηματοδότησης δεν πέτυχαν να μειώσουν τους αριθμούς των προσφύγων. Ούτε η διαφαινόμενη αλλαγή πλεύσης από Γερμανία και Αυστρία ούτε η εχθρική στάση των κεντροευρωπαϊκών χωρών ούτε η παγωμένη βαλκανική οδός. 

Χώρες, πολύ πιο ανεπτυγμένες και πλούσιες από εμάς, μοιάζουν να καρκινοβατούν ανάμεσα στις ευρωπαϊκές αξίες της αλληλεγγύης και της ανεκτικότητας, τις εκθέσεις για ενδεχόμενη συμβολή των προσφύγων στο δημογραφικό και ασφαλιστικό πρόβλημα καθώς και τον κυνικό υπολογισμό του κοινωνικού και πολιτικού κόστους. 

Σε όλη την Ευρώπη οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί, η Ακροδεξιά εδραιώνεται, η πολιτική ορθότητα υποχωρεί και νομιμοποιείται το πιο σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Κατάσχεση τιμαλφών, καθυστέρηση επανένωσης οικογενειών, στρατόπεδα καταγραφής των αιτούτων άσυλο στα εξωτερικά σύνορα, μπλόκο με συνοπτικές διαδικασίες σε όσους δεν ανήκουν στις τρεις «προνομιούχες» εθνικότητες (Σύροι, Αφγανοί, Ιρακινοί) είναι μερικά από τα μέτρα που θεσπίζονται εσχάτως και προκαλούν υπαρξιακά ερωτήματα για την εξέλιξη του ευρωπαϊκού ουμανισμού.

Οποιες κι αν είναι οι ευθύνες της Αθήνας στην προσφυγική κρίση, ο αποκλεισμός της χώρας μας από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι αλυσιτελές μέσο για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Οπως άλλωστε επισήμαναν σε πρόσφατο σχόλιό τους οι Financial Times, η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει σύνορα με άλλη χώρα της Σένγκεν. Η απειλή αποπομπής είναι επομένως αδιέξοδη, αφού μεσολαβούν η ΠΓΔΜ και η Σερβία. 

Η πιθανότερη έκβαση της χθεσινής προειδοποίησης είναι η εκτόξευση του κόστους της διαδρομής και η οικονομική ενίσχυση του δικτύου διακινητών. Το αίτημα για ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, διπλωματική επίλυση των συρράξεων στην περιοχή κι ένα σχέδιο Μάρσαλ προς τις γειτονικές χώρες, όπως το διατύπωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δεν είναι απλώς ένα σύνθημα.  

ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

.Η Ελλάδα του Τσίπρα είναι de facto εκτός ΕΕ

Στο πρώτο μάθημα της “Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης”, οι φοιτητές μαθαίνουν για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων ή αλλιώς μια Ευρώπη a la carte. Μια Ευρώπη στην οποία κάποιες χώρες βρίσκονται στον πυρήνα λήψης των αποφάσεων και απολαμβάνουν πλήρως τα προνόμια ενός κράτους-μέλους και κάποιες άλλες χώρες περιστρέφονται γύρω από έναν δεύτερο ομόκεντρο κύκλο που συνήθως απλά εφαρμόζουν τις αποφάσεις.

Η βασική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και αγαθών. Αυτή είναι η ποιοτική διαφορά της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε σχέση με την θεσμική διάρθρωση των υπόλοιπων διεθνών οργανισμών.

Η Ελλάδα του κ. Τσίπρα έχει τον τελευταίο χρόνο εισέλθει σε τροχιά εξόδου και από τις δύο αυτές ταχύτητες. Αποτελεί από εδώ και στο εξής μια μοναδική περίπτωση που θα διδάσκεται στα επόμενα εγχειρίδια των Ευρωπαϊκών Σπουδών, ως “παράδειγμα προς αποφυγή”.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο1:

Η Ελλάδα έχει ήδη τα έκτακτα μέτρα ελέγχου (που όλοι τα έχουμε συνηθίσει) των κεφαλαίων, τα λεγόμενα capital controls, που φέρουν ορθά κοφτά την ευθύνη και την υπογραφή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα εντυπωσιακά θλιβερό επίτευγμα για μια χώρα που λίγους μήνες πριν έβλεπε το φως της εξόδου από τα τούνελ των Μνημονίων.

Παράδειγμα προς αποφυγήν νο2:

Οι πιέσεις για αποπομπή της χώρας μας από την συνθήκη Σένγκεν, ολοένα και αυξάνονται. Η αναβλητικότητα της Ελλάδας να συνεργαστεί με την Frontex σε συνδυασμό με την πολιτική των “ανοικτών θυρών” που εφάρμοσε επιμελώς για ένα χρόνο η κυβέρνηση οδηγεί σε έναν ολοκληρωτικό εγκλωβισμό την Ελλάδα.

Αν με την αναστολή της Σένγκεν επιβληθούν και συνοριακοί έλεγχοι, η χώρα θα έχει γλιστρήσει σε ένα ειδικό καθεστώς σύνδεσης με την Ευρωζώνη. De facto η χώρα θα έχει απομονωθεί και θα αποτελεί μια πολλαπλώς προβληματική περίπτωση στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι προσπάθειες και οι θυσίες που θα απαιτηθούν για να επιστρέψει η χώρα στην ομαλότητα, θα είναι πολύ μεγαλύτερης κλίμακας χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα είναι στο χέρι μας να τις αντιμετωπίσουμε.

Μια χώρα βρίσκεται σε εθνική, οικονομική και κοινωνική ασφυξία απόρροια της αριστερής κατάληψης της εξουσίας, η οποία επιβλήθηκε με τον πλέον αντι-θεσμικό και ανεύθυνο τρόπο. Μήπως ήρθε η ώρα της ανακατάληψης;