."Έξω πάμε καλά." Όχι πια, καιρό τώρα!

Ο τίτλος βέβαια σχετίζεται με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε, πράγματι η Ελλάδα είχε λόγους να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Έχοντας συγκεκριμένους στόχους, μέθοδο και συμμαχίες, κατόρθωνε να επιτυγχάνει το στρατηγικό της σχέδιο. Τελικά, να εξασφαλίζει συνθήκες σχετικής ευημερίας και πάντως ασφάλειας στο εσωτερικό. Και άλλες παρόμοιες περιόδους βίωσε ο τόπος, με τη συμβολή σημαντικών ηγετών να είναι καθοριστική. Άλλωστε, σε χώρες του δικού μας μεγέθους -πάει να πει της δικής μας πραγματικής ισχύος-, η εμβέλεια της εξωτερικής τους πολιτικής είναι συγκεκριμένη. 

Οι απαιτήσεις από την ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι βέβαια, αντίθετα με τις φαντασιώσεις μεγαλείου που διατηρούν ορισμένοι, πλανητικής ή έστω περιφερειακής περιωπής (με την έννοια της καθοριστικής επιρροής), σχετίζονται άμεσα όμως με την εξασφάλιση των κατάλληλων προϋποθέσεων για τα ανωτέρω. Την επιβίωση προφανώς και μάλιστα με όρους ευημερίας και ασφάλειας του κράτους.

 Όσο κι αν ο στόχος φαντάζει απλός και αυτονόητος, τα μέσα για την επίτευξή του δεν είναι καθόλου τέτοια. Ιδίως σε εποχές όπως η δική μας, όπου το διεθνές σύστημα περιγράφεται ως "πολυκεντρικό" και εξαιρετικά πολύπλοκο, με σύνθετους συνδυασμούς συμφερόντων και επιδιώξεων σε κάθε περιοχή, η χάραξη συνεκτικής στρατηγικής, ρεαλιστικής και επιτυχημένης, αποδεικνύεται δύσκολη άσκηση. Και πάντως άσκηση για δεινούς παίκτες, άρτια προετοιμασμένους στη λεπτή αυτή τέχνη, με εμπειρία διεθνών σχέσεων και τελικά ταλέντο στο χειρισμό παρόμοιων υποθέσεων. 

Η σημασία της εξωτερικής πολιτικής συχνά υποτιμάται. Ως "δύσκολο" θέμα τεχνοκρατών και θεωρούμενο ως μακρινό από την καθημερινότητα, σπάνια απασχολεί την ειδησεογραφία. Σε χώρες με μηδαμινά θέματα εξωτερικής πολιτικής, αφήνεται αποκλειστικά στους αρμοδίους. Σε χώρες όπως η δική μας, με ανοικτά μέτωπα και με βαριά ιστορικά προηγούμενα, μπορεί να απασχολήσει, μόνο όμως σε ακραίες περιστάσεις, με επίκληση γνωστών "τσιτάτων" σχετιζομένων ευθέως με την εθνική ταυτότητα και δη την προσβολή της. Ακόμα και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, πλανητικής εμβέλειας, η εξωτερική πολιτική, μόνο οριακά επηρεάζει τις εκλογικές μάχες, το βλέπουμε και τώρα. 

Κι όμως, η σημασία της μακροπρόθεσμα για την πορεία μιας χώρας είναι πρώτης προτεραιότητας. Ο Πρόεδρος Κέννεντυ έλεγε χαρακτηριστικά: "η εσωτερική πολιτική το πολύ πολύ να μας κάνει να ηττηθούμε, η εξωτερική μπορεί να μας σκοτώσει"! Και είναι ακριβώς έτσι. Αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική μπορεί να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα για την πορεία μιας χώρας. Ας σκεφτούμε μόνο ποια θα ήταν η πορεία μας, αν μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα δεν ανήκε στη λεγόμενη "Δύση". Αν δεν έμπαινε στην ευρωπαϊκή οικογένεια και τις λοιπές οικονομικές και αμυντικές συμμαχίες. 

Η Ελλάδα γνώρισε μεγάλες επιτυχίες, μόνο όταν αξιοποίησε με σύνεση και μαεστρία τις ευκαιρίες της εξωτερικής πολιτικής. Η οποία βέβαια έχει άμεση συνάρτηση με την εσωτερική. Την επιτυχία της αντανακλά. Την ισορροπία ή όχι που επικρατεί σε μια κοινωνία. Θεσμική, οικονομική, κοινωνική. Μόλις αυτά διασαλευτούν, αμέσως και η εξωτερική ισχύς αδυνατίζει. Κάθε τυχόν επίνουλος το αντιλαμβάνεται αμέσως και σπεύδει να καλύψει το κενό. Να διαμορφώσει τη νέα ισορροπία. 

Στιγμές δόξας επί Ελ. Βενιζέλου, που ως ίσος προς ίσους, συνδιαμόρφωνε την Κοινωνία των Εθνών, κέρδιζε πολέμους και επέκτεινε την επικράτεια. Επιτυχία επί Κων/νου Καραμανλή με την είσοδο στην ΕΟΚ και τελευταία επί Κ.Σημίτη με την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. αλλά και της χώρας στην Ο.ΝΕ. Επιμέρους επιτυχίες αποτροπής είχαμε και σε άλλες περιστάσεις, όταν η χώρα μπόρεσε να εκπέμψει μήνυμα ισχύος. Δηλαδή ενότητας, επεξεργασμένου σχεδίου και μεθοδικότητας στην εκτέλεση. 

Τις μέρες αυτές βιώνουμε κάτι εντελώς αντίθετο. Η Κυβέρνησή μας ξεκίνησε και στον τομέα αυτό με φιλοδοξίες. Έδειξε μάλιστα μια αρχική υπερδραστηριότητα, "ανοιγόμενη" σε πεδία αν όχι αδρανή, πάντως ασυνήθη. Μετά από 21 μήνες ποια είναι τα αποτελέσματα; Απλή παρατήρηση, πως αυτά δεν συνδέονται αποκλειστικά με το Υπ. Εξ. αφού πλέον η εξωτερική πολιτική ασκείται και συνδέεται με τόσα πεδία, με πρώτη την Οικονομία. 

Η θέση της χώρας μας σε επιτροπεία επί μακρόν και ιδίως η πρόσφατη "συμπεριφορά" της ως οιονεί "ταραξία" της διεθνούς ισορροπίας, δεν βοήθησε καθόλου. Κανένας δεν επιθυμεί κάποιον, διαρκώς "φωνασκούντα" έως "απειλούντα", την ώρα μάλιστα που έχει τόσες ανάγκες. Μην ξεχνάμε τις βασικές μας επιλογές. Πήγαμε στην Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, τη Δύση εν γένει και "απαιτήσαμε" συμπεριφορές, επισείοντας κυρώσεις που όλοι γνώριζαν πως δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε. Άνευ κατάρρευσης, τουλάχιστον. Ο ορισμός της αποτυχημένης μπλόφας. 

Πέρα από τα γνωστά και κραυγαλέα, μερικά παραδείγματα: θυμόμαστε τη δήθεν αντίρρηση που προβάλαμε πέρυσι σχετικά με τις κυρώσεις της Ε.Ε. στη Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας. Με μεγαλοστομίες αρχικά και άτακτη υποχώρηση στη συνέχεια. Επίσης, το ανεπίτρεπτο "παζάρι" με αντικείμενο την ελάφρυνση χρέους έναντι παραχωρήσεων στο προσφυγικό, που πιθανότατα έλαβε χώρα.  Αυτές τις μέρες ένα άλλο περιστατικό, που περνάει στα ψιλά. Η Ελλάδα, παραμονές ταξιδιού του Προέδρου Ομπάμα, παρακωλύει κυρώσεις κατά μεγάλης τράπεζας του Ιράν, λόγω ίσως και της πρόσφατης αναθέρμανσης των σχέσεών μας. Και μετά, περιμένουμε ισχυρή δήλωση στήριξης για το θέμα του χρέους. 

Αφοσιωμένοι στα πραγματικά ή όχι μας προβλήματα, από την οικονομία, την ανεργία και τα λουκέτα και την εν γένει εξάρτηση, έως τις…τηλεοπτικές άδειες –δεν έχει ο λαός να φάει και του λέμε "φάε παντεσπάνι"- αφήσαμε στο πλάι τα αποτελέσματα στην εξωτερική πολιτική. Και πού είμαστε; Προ ετών, λέγαμε μόνο "η Μακεδονία είναι Ελληνική". 

Τώρα, με τα διαρκή "παραγγέλματα" Ερντογάν και τα "σύνορα καρδιάς", προσθέσαμε και τη Θράκη στο σύνθημα. Από χθες έχουμε και εμπρηστικές δηλώσεις Έντι Ράμα, ενώ πρόσφατες ήταν οι προκλήσεις των γειτόνων από τα Σκόπια. Την ώρα που υποτίθεται οι συνομιλίες για την Κύπρο πήγαιναν καλά, όλα τα μέτωπα οξύνονται. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός. Και βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με δηλώσεις "ατάκας" ή "συνοικιακών Αγγλικών" που προκαλούν από θυμηδία έως…αύξηση όρεξης του όποιου "θηρευτή".

Το παρόν κείμενο, δεν επιθυμεί να οξύνει κανένα πάθος, ούτε να δημιουργήσει κλίμα "συναγερμού". Απλώς επισημαίνει τα διαχρονικά αυτονόητα. Δίνει τη σημασία που αρμόζει στα σπουδαία θέματα. Η συνέχιση αποδυνάμωσης της χώρας, η συνέχιση εκπομπής ενός μηνύματος αστάθειας, μη σοβαρότητας, προχειρότητας και πειραματισμών, μόνο ζημιά μπορεί να επιφέρει. 

Ιδίως στα θέματα αυτά, απαιτείται σοβαρή χάραξη πολιτικής, με συναινετικό-εθνικό όσο γίνεται πρόσημο και πολύπλευρη δραστηριότητα, πριν. Όχι μετά. Η εξωτερική μας πολιτική διαθέτει ισχυρές διαχρονικές σταθερές. Ας αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες και ας μην επιτρέψουμε στην πρωτοφανή οικονομική δυσπραγία να εξελιχθεί σε μια απευκταία γεωπολιτική, πόσο μάλλον πραγματικά ανθρωπιστική τραγωδία, από το παρελθόν.

* Νίκος Κασκαβέλης, δικηγόρος (ΜΔΕ, MSc)

.Το παραμύθι φτάνει στο τέλος…

Ο μόνος που ξεπέρασε το αριστερό συνονθύλευμα του κ. Τσίπρα σε υποσχέσεις είναι ο Αρτέμης Σώρρας. Ο αυτοκινητιστής που διατείνεται πως έχει 600 δισ.  ευρώ στην άκρη, από την πώληση αρχαίας ελληνικής... διαστημικής τεχνολογίας και τα προσφέρει για να ξεχρεώσουν η χώρα και οι Έλληνες.

Αρκετοί εύπιστοι μάλιστα υποβάλλουν στις κατά τόπους εφορίες δηλώσεις με τις οποίες ζητούν οι οφειλές τους να πληρωθούν από το καταπίστευμα του εθνικού "ευεργέτη".

Οι εύπιστοι του Σώρρα έχουν απίθανες ομοιότητες με τους εύπιστους του κ. Τσίπρα που δεν πλήρωναν ΕΝΦΙΑ, διόδια, λογαριασμούς της ΔΕΗ και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια, δεν έχουν ηλεκτρικό ή καταδικάζονται σε μεγάλα πρόστιμα, ενώ το κόμμα που τους ωθούσε στις πράξεις αυτές ποιείται την νήσσαν.

Ο κ. Τσίπρας δεν υποσχόταν όπως ο Σαμαράς με τα Ζάππεια ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής στα πλαίσια του μνημονίου. Ο κ. Τσίπρας υποσχόταν, μέχρι να καταλάβει την εξουσία, μεταξύ άλλων: Διαγραφή του χρέους, διεκδίκηση γερμανικών αποζημιώσεων, ούτε μία στο εκατομμύριο να μην δεχτεί η Μέρκελ τις απαιτήσεις του, θα παρακαλάνε να μας δανείσουν, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, 13η  σύνταξη και άλλα πολλά.

Αν αθροίσει κάποιος τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα, το κόστος ξεπερνά τα 600 δισ. του Αρτέμη Σώρρα. Όπερ, το καταπίστευμα από την πώληση αριστερής "τεχνολογίας" ξεπερνά το καταπίστευμα από την πώληση αρχαιοελληνικής διαστημικής τεχνολογίας...

Ποια πολιτική εφαρμόζει σήμερα ο κ. Τσίπρας; Τη μνημονιακή που εφάρμοζαν οι άλλοι με χειρότερους όρους γιατί ο κόσμος της οικονομίας (αλλά και γενικότερα πλέον...) δεν τον εμπιστεύεται και ο θίασος των καφενόβιων αριστεριστών με τους οποίους κυβερνά, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε θυρωρείο, όχι να μεταρρυθμίσει εκ βάθρων την πιο προβληματική χώρα και οικονομία της Ευρώπης.

Η ευκαιρία της χώρας να αποφύγει μια ολοσχερή κατάρρευση χάθηκε το 2010 ή έστω το 2012, όταν αντί να συνθέσει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με στόχο την ανάταξη της χώρας, έπεσε θύμα  απατεώνων οι οποίοι  με κίβδηλες υποσχέσεις τρέλαναν και παρέσυραν τον κόσμο.

Γραφικά "νούμερα" των καφενείων και συνοικιακών χαρτομαντείων έφτασαν στη Βουλή και τους Υπουργικούς θώκους για να κυβερνήσουν τη χώρα, όταν δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν με σοβαρότητα και κοινή λογική τα του οίκου και της προσωπικής τους ζωής.

Η χώρα βαδίζει με βεβαιότητα σε μια ολοσχερή κατάρρευση, οι συνέπειες της οποίας θα τη σημαδέψουν για πολλές δεκαετίες, όπως ακριβώς τη σημάδεψαν οι συνέπειες του εμφυλίου και της μικρασιατικής καταστροφής.

Το αν θα μείνει στο ευρώ ή όχι δεν εξαρτάται από την ίδια ούτε βέβαια το αν θα υποστεί κάποιο διαμελισμό, γεγονός για το οποίο οι πιθανότητες έχουν αυξηθεί και ολοένα αυξάνονται, αν παρατηρήσει κάποιος τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας.

Σε ένα περιβάλλον που μέσα βρισκόμαστε υπό κατάρρευση και έξω οι απειλές πολλαπλασιάζονται, οι "ανύπαρκτοι" που μας κυβερνούν ασχολούνται με τις τηλεοπτικές άδειες, τους μαφιόζικους εκβιασμούς δικαστών και το βόλεμα κομματικών κηφήνων. Προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού προβάλουν το ζήτημα του δημόσιου χρέους σαν στρατηγικό αφήγημα εξόδου από την κρίση.

Το μικρότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τη χώρα είναι το δημόσιο χρέος των 320 δισ. ευρώ περίπου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το διαλυμένο κράτος που αντλεί περισσότερους πόρους απ’ ό,τι αντέχει η οικονομία χωρίς να ανταποδίδει με υπηρεσίες και ασφάλεια.

Μεγάλο πρόβλημα είναι το εσωτερικό χρέος το οποίο είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο και το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δημιουργήθηκε και "κοκκίνισε" μετά το 2010, τα τελευταία χρόνια της χρεοκοπίας.

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν τα 120 δισ. ευρώ. Το 2010 ήταν στο ένα τέταρτο αυτού του ποσού. Στις τράπεζες οι Έλληνες χρωστάνε περί τα 210 δισ. ευρώ από τα οποία τα 105 είναι "κόκκινα". Το 2010 ήταν πολύ λιγότερα.

Έχουμε λοιπόν 330 δισ. εσωτερικό χρέος από το οποίο τα 230 είναι ληξιπρόθεσμο. Συν τα 320 δισ. του δημοσίου που είναι μεν ληξιπρόθεσμο αλλά είναι σε ρύθμιση, ξεπερνάμε το καταπίστευμα του Σώρρα και βρισκόμαστε στα 650 δισ. ευρώ.

Αν κάθε χρόνο για συντάξεις και μισθούς στο δημόσιο πληρώνουμε 30 και 10 δισ. ευρώ που πρέπει να αντλούνται από την οικονομία σημαίνει πως τα επόμενα δέκα χρόνια θα απαιτηθούν να αντληθούν άλλα 400 δισ. ευρώ, δηλαδή ξεπερνάμε το 1 τρισ. ευρώ.

Το μικρότερο πρόβλημα συνεπώς είναι τα 320 δισ. του δημόσιου χρέους. Το μεγαλύτερο είναι το εσωτερικό χρέος και το διαλυμένο κράτος με το εχθρικό προς τις επιχειρήσεις κλίμα. Ο κ. Τσίπρας και η αριστερά φέρουν μεγάλη ευθύνη για το αρνητικό κλίμα που υπάρχει στη χώρα για τις επιχειρήσεις. Φέρουν και μεγάλη ευθύνη γιατί μετά το 2010 εμπόδισαν από το πεζοδρόμιο τις κυβερνήσεις να κάνουν αυτά που προσπαθεί να κάνει ο ίδιος σήμερα.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει πως οι διάφοροι Κατρούγκαλοι λένε ανοησίες πως η ελληνική οικονομία θα μπορέσει τα επόμενα 10 χρόνια να πληρώσει 300 δισ. για συντάξεις και 100 δισ. για μισθούς δημοσίου.

Ούτε τα 130 δισ. των ληξιπρόθεσμων οφειλών μπορούν να πληρωθούν. Μέχρι το 2010 το πολύ το 2012 θα μπορούσαν να ρυθμιστούν, τώρα όχι...  Η ελληνική οικονομία διαθέτει αυτή τη στιγμή 120 δισ. καταθέσεις στις τράπεζες  δεσμευμένες από τα capital controls οι οποίες καλύπτουν τα 210 δισ. που έχουν δανείσει οι τράπεζες.  Δηλαδή, το ταμείο είναι μείον...

Φυσικά η διαγραφή των παλιών οφειλών δεν θα γίνει "αναίμακτα" και θα έχει κόστος κοινωνικό, πολιτικό και ενδεχομένως και εθνικό.

Όταν από την αρχή αυτής της κρίσης γράφαμε πως η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς που θα καταρρεύσει στην Ευρώπη, δεν εννοούσαμε μόνο την κατάρρευση της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, αλλά και πως η Ελλάδα θα ζήσει καταστάσεις που θα μοιάζουν με αυτές στα Bαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη μετά την κατάρρευση της σοβιετίας.

Ο κ. Τσίπρας με τις απατηλές του υποσχέσεις εκτόξευσε ένα κόμμα από το 4% κοντά στο 40%. Με τον πολιτικό του λόγο ανέδειξε ως επίσημες ερμηνείες της χρεοκοπίας διάφορες περιθωριακές σαχλαμάρες. Φέρει λοιπόν μεγάλο μέρος της αδιέξοδης κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά το 2010.

Το Μάρτιο του 2016 στην αρχή της παρούσας διακυβέρνησης η δημοτικότητα του κ. Τσίπρα άθροιζε θετικές και πολύ θετικές γνώμες κοντά στο 70% και αρνητικές και πολύ αρνητικές στο 10,3%. 

Προχθές στην έρευνα του ΠΑΜΑΚ οι θετικές γνώμες ήταν στο 22% και οι αρνητικές στο 75%, πράγμα πρωτόγνωρο για εν ενεργεία πρωθυπουργό.

Στην ίδια έρευνα αυτοί που δηλώνουν μη ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση αγγίζουν το 89% και αυτοί που δηλώνουν ικανοποιημένοι φτάνουν το 6,5%.

Είναι φανερό πως τώρα το άστρο του δύει. Μαζί του όμως δύει και η χώρα...

kostas.stoupas@capital.gr 

.Η αμορφωσιά ως συγκριτικό πλεονέκτημα εξουσίας…

Το ότι αδίστακτοι λαϊκιστές τύπου Τράμπ στις ΗΠΑ και Μαδούρο στη Βενεζουέλα συμπίπτουν ως προς τις πρακτικές ανόδου της παραμονής στην εξουσία κάθε άλλο παρά τυχαίο γεγονός είναι. Οι πρακτικές τους εμπνέονται σαφώς από μαρξικές και άλλες αναλύσεις και βέβαια δεν είναι κάτι το καινούργιο.

 Από τη γαλλική επανάσταση και μετά, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και η πολιτική εξαπάτηση έγιναν εργαλεία εξουσίας και ανέδειξαν τέρατα όπως ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, φαινόμενα που στο βωμό τους υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες αθώα θύματα και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι. Παρόλαυτα, ως φαίνεται, ο άνθρωπος σπανίως διδάσκεται από την Ιστορία. Έτσι σήμερα ο λαϊκισμός και η πολιτική αγυρτεία βρίσκονται εκ νέου στο προσκήνιο και κανείς δεν γνωρίζει που θα μπορούσαν να οδηγήσουν...

  

Σε μία όχι πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Φρήντριχ Ένγκελς, στα τέλη του Αυγούστου 1876, ο Κάρολος Μαρξ τονιζε συμφωνώντας με τον καλό του φιλο, ότι ο σοσιαλισμός είναι πλέον μία επιστήμη και όχι μία επιστημονική μέθοδος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνον ένας τρόπος αντιπροσωπεύσεως της οικουμένης και του σύμπαντος, ένα κοινωνικό ιδεώδες που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Ταυτοποιείται με την επιστήμη. Στο πλαίσιο αυτό, οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», αναλύοντας το πώς θα εγκαθιδρυθούν ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» και το μεταβατικό στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου», υπογραμμίζανε ιδιαιτέρως τον ρόλο της εκπαιδεύσεως, αλλά και της δημοσιογραφίας. 

Την εποχή εκείνη, βέβαια, οι συνθήκες παραγωγής και διανομής πλούτου διέφεραν αισθητά από τις αντίστοιχες σημερινές. Ο δε καπιταλισμός βίωνε την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και όχι την τέταρτη που αναδύεται στις μέρες μας. Έτσι, όταν οι Μαρξ και Ένγκελς έκαναν λόγο για την «κατάληψη του εποικοδομήματος», ως βασική προϋπόθεση εγκαταστάσεως του  «επιστημονικού σοσιαλισμού», σίγουρα δεν μπορούσαν να έχουν κατά νουν αυτά που σήμερα πιστεύουν και πράττουν οι κ.κ. Μπαλτάς, Φίλης και κάποιες κυρίες της κυβερνήσεως.

Στην ελληνική περίπτωση, εξάλλου, η κυβέρνηση των Συριζανέλ δεν προετοιμάζει καμία απολύτως «επιστημονική επανάσταση» για τον πολύ απλό λόγο ότι απεχθάνεται την επιστήμη. Το ίδιο όμως ισχύει και για ένα σεβαστό κομμάτι του ελληνικού λαού, το οποίο έφερε στην εξουσία τους ανθρώπους που μάς κυβερνούν.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να αναβαθμίσουν το πολιτιστικό και πνευματικό εποικοδόμημα της χώρας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να το διαιωνίσουν ως εργαλείο φαυλοκρατικής εξουσίας. Η κυβέρνηση θέλει να διατηρεί την εκπαίδευση ως φυτώριο λαϊκισμού, εθνοκαπηλείας και πηγή εσόδων για έναν κάποιο υπόκοσμο.

 Όταν στην χώρα μας οι νέοι σε ποσοστό 40% φρονούν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη αν υπαγόταν στην ρωσική σφαίρα επιρροής, τότε όντως υπάρχει πρόβλημα -και πολύ σοβαρό, μάλιστα. Αποδεικνύεται ότι η  παραπλάνηση ως προς την πραγματικότητα αποτελεί συνειδητή ενέργεια που καλλιεργείται από συγκεκριμένους κύκλους και εξυπηρετεί στόχους άσχετους με την προκοπή και την ευημερία της χώρας. 

Είναι ξεκάθαρο ότι διάφορες δυνάμεις θέλουν να θολώσουν και να ακυρώσουν το μέλλον της χώρας γιατι αν η Ελλαδα μετατραπεί σε κοινωνία γνωσεων, πιθανότατα, αυτό θα αντίκειται στην αμάθεια, στους στενούς ορίζοντες και στον κυρίαρχο ανορθολογισμό. Η καλλιέργεια της αμορφωσιάς και ο ανορθολογισμός, θα ειναι το απόλυτο οπλο για τις δυνάμεις του ζοφου της ασυναρτησίας και της βίας κατά  των δημοκρατικών κοινωνιών στον 21ο αιώνα και οι φορείς τους θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν, να υποσκάψουν και να ακυρώσουν τις προϋποθέσεις για έναν περισσότερο ελεύθερο και «επιχειρούντα» κόσμο. 

«Οι κοινωνίες του αύριο θα πρέπει να εξελιχθούν σε επιχειρούσες κοινωνίες, που θα δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική θα είναι η αποκέντρωση θεσμών και εξουσιών, η μόνη ικανή να μάς απαλλάξει εδώ στην Ελλάδα από το γραφειοκρατικό κράτος», είπε σε τελευταία ομιλία του ο πρόεδρος του Hellenic American University κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος.

Οι δυνατότητες δισεκατομμυρίων ανθρώπων να συνδέονται με κινητές συσκευές, με πρωτοφανή ισχύ επεξεργασίας, χωρητικότητα αποθήκευσης καθώς και πρόσβαση στην γνώση, είναι απεριόριστες. Και οι δυνατότητες αυτές θα πολλαπλασιάζονται από τις καινοτομίες στην αναδυόμενη τεχνολογία σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική, το «Ίντερνετ των πραγμάτων». Βιώνουμε έτσι μία εποχή που πλήττει τις παραδοσιακές πρακτικές των κομμάτων και κυρίως αυτών που βρίσκονται κοντά σε ολοκληρωτικές ιδεολογίες.

Όπως ανέφερε ο δρ. Κλάους Σβάμπ στο τελευταίο Συμπόσιο του Νταβός, που ήταν αφιερωμένο στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, αυτή είναι ήδη η πιο ανατρεπτική στην ζωή του ανθρώπου: «Εν αντιθέσει με τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν και άλλαξαν τον κόσμο, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα επίπεδα του παγκόσμιου εισοδήματος και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής για τους πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο».

Χειρότερα νέα, λοιπόν, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που στην ουσία μισούν τον Άνθρωπο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Φαντάζεται κανείς να απελευθερωνόταν στην Ελλάδα η παιδεία, να γινόταν ψηφιακή η δημόσια διοίκηση, να άνοιγαν επαγγέλματα που έτσι κι αλλιώς σε βάθος χρόνου θα αλλάξουν; Μια τέτοια προοπτική θα ήταν καταστροφική για εξουσιολάγνους δημαγωγούς και, ως εκ τούτου, ανήθικους πολιτικούς, που ζουν ψευδόμενοι και εξαπατώντες. Ακόμα χειρότερα δε, εμφανίζουν την απάτη και το ψεύδος ως προστασία των εθνικών συμφερόντων και «πολιτική μαγκιά». 

Γι αυτό και τους «πονάει» η παιδεία, η ελεύθερη βούληση και ο σεβασμός θεσμών και αρχών. Η κριτική σκέψη και η ελευθερία της επιλογής, είναι πολύ «κακά πράγματα» για αδίστακτους λαϊκιστές και λαοπλάνους που το παίζουν ότι είναι και κάποιοι.

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ Οι 100 πρώτες ημέρες της προεδρίας Τραμπ

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει υποσχεθεί ότι ως πρόεδρος θα τιμήσει την υπόσχεση που κοσμούσε όλα τα ερυθρόλευκα καπελάκια του μπέιζμπολ: Να κάνει την Αμερική πάλι Μεγάλη. Η εκστρατεία του πρώην τηλεαστέρα ήταν σαν ένα τρενάκι λούνα-παρκ, με θριάμβους και παγίδες, αλλά η αγάπη του για την υπερβολή δεν σταμάτησε ποτέ. Με αυτόν στο Λευκό Οίκο, είπε ο Τραμπ, οι υποστηρικτές του θα "κερδίσουν τόσα" που σύντομα "θα βαρεθούν να κερδίζουν".

Όσον αφορά τη χαρτογράφηση των λεπτομερειών της προεδρίας Τραμπ, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν ήταν λιγότερο εξωφρενικός. Είναι σύνηθες σε αμερικανικές προεδρικές εκλογές ένας υποψήφιος να καθορίζει ένα όραμα για την πρώτη του θητεία στο Οβάλ Γραφείο. Αλλά θέλοντας να είναι "ο σπουδαιότερος", ο Τραμπ έχει πετσοκόψει το χρονοδιάγραμμα των προτάσεων του από 100 ημέρες σε μία. Στο διάγγελμα του στην ιστορική Γκέτισμπουργκ τον περασμένο μήνα, ο Τραμπ παρουσίασε ένα "συμβόλαιο με τον αμερικανικό λαό", που θα αρχίσει "από την πρώτη κιόλας ημέρα". Προχώρησε με λεπτομέρειες για να σβήσει μέσα σε 24 ώρες τα ίχνη της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα και έθεσε την Αμερική σε ένα πλαίσιο προστατευτισμού και εθνικισμού.

Μετανάστευση

Η ρητορική του Τραμπ για τη μετανάστευση καθόρισε την προεκλογική του εκστρατεία.

Αν και λίγο πιο προσεκτικά διατυπωμένη, η πρότασή του μόλις καταλάβει το Οβάλ Γραφείο παραμένει μια από τις πιο διχαστικές νομοθεσίες σχετικά με το θέμα.

Απέσυρε αθόρυβα την έκκλησή του για την απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις ΗΠΑ, μια κίνηση που, εκτός από το ότι δεν είναι καθόλου πρακτική μπορεί να είναι και αδύνατη, οι ειδικοί έχουν προειδοποιήσει ότι θα βλάψει την αμερικανική οικονομία, καθώς θα αφαιρέσει πάρα πολλούς ανθρώπους από το δυναμικό της αγοράς εργασίας. Αντ' αυτού θα αρχίσει αμέσως τη διαδικασία της απέλασης των παράνομων μεταναστών με ποινικό μητρώο.

Πρόσφατες μελέτες εκτιμούν ότι υπάρχουν λιγότεροι από 168.000 τέτοιοι άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ο Τραμπ θέτει τον αριθμό σε περίπου δύο εκατομμύρια, γεγονός που υποδηλώνει ότι υπολογίζει για "εγκληματίες" και ανθρώπους που είχαν κάποια μικρομπλεξίματα με το νόμο, όπως κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα.

Επίσης "θα αναστείλει τη μετανάστευση από τον επιρρεπείς στην τρομοκρατία περιοχές". Αν και η ορολογία είναι ασαφής, η Συρία είναι σχεδόν βέβαιο ότι περιλαμβάνεται σε αυτή τη λίστα. Ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση "δεν γνωρίζει" ποιοι από τους πρόσφυγες προέρχονται από τη χώρα, παρά το γεγονός ότι ελέγχονται για μέχρι και δύο χρόνια πριν τους επιτραπεί να εισέλθουν στις ΗΠΑ.

Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι το τείχος. Αυτό δεν θα συμβεί την πρώτη ημέρα του, παραδέχεται, αλλά τελικά η κυβέρνηση Τραμπ θα ωθήσει μέσω της νομοθεσίας "το χτίσιμο ενός τείχους" κατά μήκος των νότιων συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών και θα βάλει το Μεξικό να το πληρώσει. Δεν έχει, ωστόσο, εξηγήσει λεπτομερώς πώς αυτό θα συμβεί.

Η μεταρρύθμιση της Ουάσιγκτον

Ο Τραμπ έχει υποσχεθεί να "εξαλείψει" τα πολλά λεφτά της πολιτικής της Ουάσιγκτον.

Σε μια από τις πιο δημοφιλείς ατάκες της προεκλογικής του εκστρατείας, έχει πει ότι θα "μειώσει την διεφθαρμένη επιρροή των ειδικών συμφερόντων".

Μιλώντας στο Γκέτισμπουργκ, στον χώρο όπου το 1863 ο Αβραάμ Λίνκολν έδωσε την περίφημη ομιλία του για να ενώσει τους Αμερικανούς, ο Τραμπ προσπάθησε να μιμηθεί τον θρυλικό ηγέτη, υποσχόμενος να αποκαταστήσει μια κυβέρνηση "από και για τον λαό".

Οι μεταρρυθμίσεις του την πρώτη μέρα περιλαμβάνουν μια συνταγματική τροπολογία για την επιβολή ορίων σε όλα τα μέλη του Κογκρέσου και πενταετή απαγόρευση σε αξιωματούχους του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου να γίνονται λομπίστες όταν φεύγουν από μια κυβερνητική υπηρεσία.

Σε μια προσπάθεια να συρρικνωθεί το μέγεθος της κυβέρνησης, ο Τραμπ ζήτησε πάγωμα των προσλήψεων σε όλους τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους για να μειώσει το εργατικό δυναμικό μέσω ποσοστών (εξαιρώντας στρατιωτικούς και υπαλλήλους στη δημόσια ασφάλεια και στη δημόσια υγεία).

Εμπόριο

Η προεδρία Τραμπ θα διαφέρει από την παραδοσιακή Ρεπουμπλικανική δέσμευση για το ελεύθερο εμπόριο, επιβάλλοντας πολιτικό προστατευτισμό για να κλείσουν τα οικονομικά σύνορα της Αμερικής. Θα ανακοινώσει αμέσως την πρόθεσή του να "επαναδιαπραγματευτεί" τη Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών με τον Καναδά και το Μεξικό. Θα ακυρώσει τη συμμετοχή στην συμφωνία Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού, μια αμφιλεγόμενη εμπορική συμφωνία με 12 χώρες. Η συμφωνία έχει ως στόχο την εμβάθυνση των οικονομικών δεσμών μεταξύ των εθνών, μειώνοντας τους δασμούς και προωθώντας το εμπόριο για την τόνωση της ανάπτυξης. Αλλά οι επικριτές υποστηρίζουν ότι επίσης θα εντείνει τον ανταγωνισμό μεταξύ του εργατικού δυναμικού των χωρών.

Εξωτερική πολιτική

Ο Τραμπ έχει πει ότι ως πρόεδρος δεν μπορεί να εγγυηθεί την προστασία των χωρών εταίρων του ΝΑΤΟ που δέχονται επίθεση. Σε μια συνέντευξη λίγο πριν από το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων, ο Τραμπ είπε ότι η Αμερική θα βοηθήσει μόνο αν η χώρα είχε εκπληρώσει τις "υποχρεώσεις" της εντός της συμμαχίας. Είναι η πρώτη φορά στην εποχή μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο που ένας υποψήφιος για την προεδρία πρότεινε προϋποθέσεις για να υπερασπιστεί η Αμερική τους βασικούς συμμάχους της.

Υποστηρίζοντας υπερβολικά την άποψη "η Αμερική πρώτα", ο Τραμπ έχει επίσης απειλήσει να αποσύρει τα στρατεύματα από την Ευρώπη και την Ασία αν οι σύμμαχοι δεν καταφέρνουν να πληρώσουν περισσότερα για την αμερικανική προστασία. Ο Τραμπ έχει αλλάξει θέση σε βασικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης και της Συρίας. Πιο πρόσφατα άφησε να εννοηθεί ότι θεωρεί τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, δικτάτορα της χώρας, ως το μικρότερο κακό σε σύγκριση με τις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ ομάδες ανταρτών της αντιπολίτευσης, μερικοί από τους οποίους έχουν ισλαμιστικές τάσεις. Έχει υποσχεθεί να "βομβαρδίσει στέλνοντας στην κόλαση" το Ισλαμικό Κράτος.

Ενέργεια και περιβάλλον

Σε μια βαθύτατα απογοητευτική εξέλιξη για τους οικολόγους, ο Τραμπ σχεδιάζει να ακυρώσει δισεκατομμύρια δολάρια σε πληρωμές για τα προγράμματα της αλλαγής του κλίματος των Ηνωμένων Εθνών. Έχει πει ότι θα ανακατευθύνει τα κεφάλαια για να πληρώσει έργα υποδομής στις ΗΠΑ. Έχει, επίσης, υποσχεθεί να άρει τους περιορισμούς σχετικά με την υδραυλική ρωγμάτωση και να ενισχύσει την αμερικανική παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Θα άρει επίσης τα εμπόδια για τον αγωγό Keystone. Οικολόγοι ακτιβιστές πολέμησαν σκληρά για να πείσουν την κυβέρνηση Ομπάμα να σταματήσει το έργο υποδομής, προειδοποιώντας για τις συνέπειες της αύξησης της παραγωγής πετρελαίου. Η διαδρομή του μεταξύ Αλμπέρτα, Καναδά και Νεμπράσκα στις Ηνωμένες Πολιτείες θα βλάψει τα ευαίσθητα οικοσυστήματα.

Θα "σβήσει" τον Μπαράκ Ομπάμα από τα βιβλία της ιστορίας

Μια από τις πρώτες ενέργειες του Τραμπ θα είναι να προσπαθήσει να διαγράψει τα αποτελέσματα της προεδρίας του Ομπάμα. Ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος έχει υποσχεθεί να ακυρώσει κάθε "εκτελεστική δράση, μνημόνιο και διάταγμα που εξέδωσε ο Πρόεδρος Ομπάμα".

Σύμφωνα με τον Stephen Moore, επίσημο σύμβουλο της εκστρατείας, η ομάδα του επιδίωκε να εντοπίσει "ίσως και είκοσι πέντε εκτελεστικά διατάγματα" που ο υποψήφιός τους θα μπορούσε να αντιστρέψει: "ο Τραμπ ξοδεύει αρκετές ώρες υπογράφοντας χαρτιά, και σβήνοντας την προεδρία Ομπάμα" είπε. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η Πράξη Προσιτής Φροντίδας (Affordable Care Act). Το νομοσχέδιο, επίσης γνωστό ως "Obamacare", σήμα κατατεθέν του Ομπάμα, έφερε ασφάλιση υγείας σε περίπου 12,7 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να έχουν ιατρική κάλυψη. Αλλά έχει επίσης αυξήσει τα ασφάλιστρα για τους Αμερικανούς που δεν συμπεριλαμβάνονται στην κυβερνητική βοήθεια.

Ο Τραμπ θα το αντικαταστήσει με ένα άλλο σύστημα, τα Ταμιευτήρια Λογαριασμών Υγείας (Health Savings Accounts). Το σχέδιο αυτό θα δώσει περισσότερη δύναμη στις πολιτείες για το πώς να χειριστούν τα κεφάλαια. Αλλά πέρα από αυτό, οι επικριτές έχουν πει ότι η ομάδα του Τραμπ παρέλειψε να εξηγήσει πώς διαφέρει σημαντικά από το σχέδιο υγειονομικής περίθαλψης του Ομπάμα, και πώς θα την εφαρμόσουν. Όπως και με μεγάλο μέρος της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Τραμπ φαίνεται να ζητά από τον αμερικανικό λαό να τον εμπιστευθεί και …βλέποντας και κάνοντας.