.Δεν είναι πόλεμος πολιτισμών

Οχι, δεν είναι πόλεμος πολιτισμών αυτός. Είναι πόλεμος μεταξύ της Δύσης και μίας εγκληματικής οργάνωσης. Η θεωρία περί πολέμου πολιτισμών είναι το πιάτο που ταϊζει εξίσου τον ISIS και τη λαϊκίστικη, ξενοφοβική Ευρώπη… To δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο δεν είναι το Τζορτζ. 

Δεν είναι ούτε ο Τζον, μήτε ο Κρις ή ο Τζιμ. Το δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο είναι το Μοχάμεντ. Λογικό. Ενας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη είναι μουσουλμάνος και στις κοινωνίες του Ισλάμ δίνουν στα αγόρια τους το όνομα του Προφήτη.

Στον πλανήτη ζουν περίπου 1,7 δισεκατομμύρια μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί είναι μισό δισεκατομμύριο περισσότεροι. Ας πούμε τώρα ότι εμείς, ανεξαρτήτως υπαρξιακής τοποθέτησης, ανήκουμε στη χριστιανική πλευρά της ανθρωπότητας. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι έχουμε πόλεμο με 1,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους;

Ναι, φυσικά και έχουμε πόλεμο. Οχι όμως με τους μουσουλμάνους. Δεν είναι μία σύγκρουση πολιτισμών αυτή. Είναι η μάχη που καλείται να δώσει ο δυτικός κόσμος απέναντι σε μία εγκληματική οργάνωση. Και όσο η τρομοκρατία προάγεται σε πόλεμο πολιτισμών, τόσο οι εγκληματίες του ISIS θα θρέφουν τα ερείσματα που καλλιεργούν στους παραπλανημένους ομόδοξους τους. Τι επιδιώκει τώρα ο ISIS; Να δυναμώσουν οι φωνές για πόλεμο πολιτισμών ώστε να ισχυριστεί πώς αμύνεται στο όνομα του Προφήτη.

Εμείς, ως Ευρωπαίοι, αρχίζουμε σταδιακά να διαμορφώνουμε τελετουργικό και προδιαγεγραμμένο πλαίσιο αντιδράσεων: στη Γαλλία δεν έχουν μαζέψει ακόμα τα ρεσό του Μπατακλάν και θα ανάψουμε καινούργια στις Βρυξέλλες. Θα σηκώσουμε βελγική σημαία στο facebook, θα κρεμάσουμε σημειώματα θα στείλουμε σκέψεις, προσευχές, ενέργεια. Υστερα, σαν μανιτάρια που φυτρώνουν από δάκρυα, θα εμφανιστούν οι ελεγκτές του πένθους. 

«Πώς είναι δυνατόν να πενθείτε για τριάντα Βέλγους και όχι για τα παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο;» Στο τέλος, όταν πέφτει η σκόνη και το χώμα στους τάφους, αναπαράγονται οι ίδιες και οι ίδιες αναλύσεις για την οργή των αγοριών στα μουσουλμανικά γκέτο και τις θύελλες που θερίζει η Ευρώπη. Μετά ξημερώνει η Κυριακή που διαβάζεις κάτι για τον πόλεμο των πολιτισμών, τους πρόσφυγες που αρνούνται δέματα με σταυρό, την κλειτοριδεκτομή σε σκοτεινά υπόγεια των Βρυξελλών.

Ο δυτικός κόσμος, πρέπει, επιτέλους, να αναλάβει αποφασιστική δράση κατά των εγκληματιών του ISIS. Το να θεωρείς τους φονιάδες πολιτιστικό πόλο, ισοδυναμεί με την απόδοση θεσμικής οντότητας σε μαφιόζικη οργάνωση

Ναι, η ένταση των γεγονότων είναι τόσο μεγάλη που καθιστά δύσκολη την εκλογίκευση. Οι επιθέσεις επενδύονται με το θρησκευτικό κίνητρο των δραστών και η γενίκευση είναι αναπόφευκτη. Μπορείς, βέβαια, να παρατηρήσεις ότι το μουσουλμανικό στοιχείο στην Ευρώπη είναι ισχυρό εδώ και δεκαετίες, όμως από τα γκέτο δεν έβγαιναν σπίθες ανάφλεξης. 

Και σήμερα, μιλάμε για λίγες δεκάδες τρομοκρατών μέσα σε έναν μουσουλμανικό πληθυσμό είκοσι εκατομμυρίων εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε όλη την Ευρώπη ζουν 45 εκατ. μουσουλμάνοι. Πόσοι πήγαν στο ISIS; Ούτε πέντε χιλιάδες. Ισως προσθέσεις ότι, με εξαίρεση την εξέγερση στα γαλλικά προάστια, όλοι αυτοί οι ισλαμικοί θύλακες της Ευρώπης δεν έδωσαν ποτέ ξεσπάσματα μαζικής βίας. Ναι, το ξέρω. Υπάρχουν κοινότητες που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ζώα και την πρόοδο ως σατανική απειλή, διάγοντας βίο που δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κοινότητες δυσπροσάρμοστες. 

 Ποτέ, όμως, δεν απείλησαν ότι θα μας τινάξουν στον αέρα. Ούτε τώρα μας απειλούν.

Θα σου αντιγυρίσουν ότι τώρα υπάρχει το φυτίλι που ξεκινάει από το Ισλαμικό Κράτος και τελειώνει στην καρδιά της Ευρώπης. Μα, για αυτό η Ευρώπη, ο δυτικός κόσμος, πρέπει, επιτέλους, να αναλάβει αποφασιστική δράση κατά των εγκληματιών του ISIS. 

Το να θεωρείς τους φονιάδες πολιτιστικό πόλο, ισοδυναμεί με την απόδοση θεσμικής οντότητας σε μαφιόζικη οργάνωση. Και η λύση, μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι άλλη από τις χερσαίες επιχειρήσεις. Μπορεί οι επιχειρήσεις να απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα, όμως, ναι, ο εχθρός είναι αυτός. Και είναι εκεί. Δεν είναι ούτε δίπλα ούτε μέσα μας. Εδώ υπάρχουν επιμέρους σπίθες που μπορούν να σβήσουν είτε με νερό, είτε με μπότα.

Η λαϊκίστικη Ευρώπη θα τα ανακατέψει όλα με το αίμα των νέων θυμάτων. ISIS, Ισλάμ, πρόσφυγες –μην έχουμε και εμείς αυταπάτες για όσα (δεν) θα ακολουθήσουν στο Προσφυγικό, εντάξει; Η Ευρώπη του λαϊκισμού και της ξενοφοβίας θρέφεται από το σκοτάδι της τρομοκρατίας και από τον φόβο που σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο του επιβάτη στο μετρό. Ουσιαστικά μοιράζεται το ίδιο πιάτο με τον ISIS. Η Ευρώπη της επιβίωσης ας κάνει πόλεμο. Τον σωστό πόλεμο. 

Κώστας Γιαννακίδης

.Οι αυταπάτες της Ευρώπης

Για μία ακόμη φορά μπορούμε να διαπιστώσουμε τα προφανή. Για μία ακόμη φορά διαπιστώνουμε πως το χτύπημα είχε βαριά συμβολική σημασία, χτύπημα στην «καρδιά της Ευρώπης», για μία ακόμη φορά διακηρύσσουμε πως ο φόβος δεν θα περάσει και για μία ακόμη φορά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπόσχονται πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θα είναι αμείλικτος.

 Και ας μην είναι αμείλικτος, ας είναι τουλάχιστον αποτελεσματικός. Για μία ακόμη φορά, η επίσημη Ελλάδα φρόντισε να αρθρώσει τον εσωτερικό μονόλογό της. 

Ενώ όλοι μιλούσαν για τρομοκρατία, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε πως «ο φόβος, το θρησκευτικό μίσος και ο ρατσισμός δεν θα νικήσουν την Ευρώπη». Και δεν εννοούσε βέβαια το θρησκευτικό μίσος που οπλίζει την τζιχάντ, ούτε τον ρατσισμό με τον οποίον αντιμετωπίζει το ριζοσπαστικό Ισλάμ τον δυτικό κόσμο.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και όλοι φοβόμαστε πως θα το ξαναδούμε. Ο νέος που ζώνεται με εκρηκτικά και φορτωμένος με σούρες του Κορανίου, την τυφλή πίστη στον Θεό του και ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες, δεν αφοπλίζεται ούτε απ’ τις καλές προθέσεις ούτε απ’ τον ανθρωπισμό μας. 

Αυτά θα ίσχυαν ενδεχομένως αν διεκδικούσε για τον εαυτό του συνθήκες για καλύτερη ζωή. Θέλει όμως να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Είναι από μόνος του ένα απελευθερωμένο ένστικτο θανάτου. Υπάρχουν πολιτικές παράμετροι, οι οποίες θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο; Υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν. Το Ισλαμικό Κράτος θέλει να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, αξιοποιεί τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και εκμεταλλεύεται τις συνθήκες ελευθερίας που απολαμβάνουν τα κράτη της Ενωσης. 

Η «πολιτική» διάσταση του πολέμου αφορά περισσότερο τις τεχνικές του και λιγότερο την ουσία του.

Το Ισλαμικό Κράτος και οι τζιχαντιστές δεν θέλουν να επεκτείνουν την επικράτειά τους, να κατακτήσουν εδάφη. Θέλουν να καταστρέψουν τον δυτικό πολιτισμό. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι κατακτητικός. Είναι πόλεμος μέχρις εσχάτων με στόχο τον ολοκληρωτικό αφανισμό του αντιπάλου. 

Ο εχθρός είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ο δικός μας, από τα ρούχα που φοράμε ώς το ποτήρι το κρασί που πίνουμε. Αυτό δεν κατάλαβαν οι δυτικές δυνάμεις όταν άρχισαν τις άτσαλες παρεμβάσεις τους στον ισλαμικό κόσμο, έχοντας κατά νου γεωπολιτικούς συσχετισμούς ή οικονομικά κριτήρια. Θέλοντας, εν τη αφελεία τους, να διορθώσουν τον ισλαμικό κόσμο επί το δημοκρατικότερον.

Αυτό όμως θα πρέπει να καταλάβει η Ευρώπη αν δεν θέλει να καταστραφεί. 

Η τρομοκρατία τρέφεται από τα κύτταρα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, του στρεβλού οικοδομήματος που στηρίχθηκε στον πολιτισμικό σχετικισμό. Ο Σαλά Αμπντεσλάμ γεννήθηκε και έζησε στο Βέλγιο. Εκεί μυήθηκε στην τζιχάντ, εκεί αγόρασε τα εκρηκτικά του, εκεί τα αλεξίσφαιρα γιλέκα του, εκεί τα ναρκωτικά του κι εκεί κρυβόταν επί τέσσερις μήνες προστατευμένος στη Σιτέ.

Κάποτε θα έπρεπε να αφήσουμε τις προσευχές μας στον Ορθό Λόγο και να τον χρησιμοποιήσουμε για να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που απελευθερώνει το ένστικτο του θανάτου στο πλαίσιο ενός ολόκληρου πολιτισμού που είναι το Ισλάμ. Αφού πετάξουμε στα σκουπίδια τις θεωρίες περί κοινωνικής ανισότητας, πετρελαίων και αποικιοκρατίας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ΜΚΟ. Εχει ευθύνη απέναντι στον πολιτισμό της.  

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Η Δύση μπροστά στη Λερναία Ύδρα, που η ίδια δημιούργησε

Είναι κυνικά ανατριχιαστικός ο τρόπος που έχουν επιλέξει οι ηγέτες της «πολιτισμένης» Δύσης να διαχειρίζονται την επαναλαμβανόμενη φρίκη που βλέπουμε γύρω μας, είτε αυτή λαμβάνει χώρα στα σύνορα των Ευρωπαϊκών κρατών είτε στην καρδιά των πρωτευουσών της Γηραιάς Ηπείρου. Κι η συγκεκριμένη διαδικασία επαναλαμβάνεται τόσο μονότονα, που μοιάζει κάθε φορά νομοτελειακό πως πολύ σύντομα θα δούμε ξανά τέτοιες εικόνες.

Από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν μέχρι τις Βρυξέλλες

Τι είδαμε και τι ακούσαμε λοιπόν μετά το διπλό δολοφονικό χτύπημα στις Βρυξέλλες; Πάνω-κάτω ό,τι είδαμε κι ακούσαμε πριν από μόλις τέσσερις μήνες μετά από τις επιθέσεις στο Παρίσι: οι ευρωπαϊκές πόλεις μετατρέπονται η μια μετά την άλλη σε πόλεις-φαντάσματα, η τρομοϋστερία στα ΜΜΕ χτυπάει «κόκκινο», οι ηγεσίες δηλώνουν αποφασισμένες να πατάξουν την τρομοκρατία, ενώ η απανταχού ακροδεξιά ενισχύεται έτι περαιτέρω υποσχόμενη σταυροφορίες εναντίον των απανταχού ισλαμιστών. Κατά τ’ άλλα, βέβαια, ο ISIS συνεχίζει ουσιαστικά ανενόχλητος το έργο του.

Καλό είναι να θυμόμαστε πως ανάλογες εικόνες είχαμε δει πριν από δέκα χρόνια κατά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνο και, προφανώς, κατά την 11η Σεπτέμβρη. Μόνο που τότε δεν υπήρχε ο ISIS, αλλά ήταν η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν (ένα ακόμη δημιούργημα της πολυσχιδούς αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής) που «στοίχειωνε» τον ύπνο του δυτικού κόσμου. 

Όταν  λοιπόν ο Μπάρακ Ομπάμα οργάνωνε και πετύχαινε πριν από τέσσερα χρόνια, μέσω ειδικής επιχείρησης, τη δολοφονία του Μπιν Λάντεν,ισχυρίζονταν πως «είχε κάνει τον κόσμο πιο ασφαλή». Δεν πέρασε και πολύς καιρός για να αποδειχτεί πόσο εσφαλμένη ήταν αυτή η εκτίμηση.Σύντομα τη σκυτάλη πήρε ο Τζιχάντι Τζον, για να ακολουθήσουν άλλοι χιλιάδες τυφλωμένοι από το μίσος του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Το θανάσιμο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή

Δυστυχώς για τις δυτικές κυβερνήσεις, αποδεικνύεται στην πράξη πως η Λερναία Ύδρα που εξέθρεψαν στις χώρες της Μέσης Ανατολής είναι πια εκτός ελέγχου. Γιατί αν υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που συνδέει τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, το Λονδίνο, το Παρίσι, μέχρι και τις Βρυξέλλες, αυτό έχει να κάνει με την ενορχηστρωμένη απόπειρα αποσταθεροποίησης στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κι εσχάτως στη Συρία.

Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν πως εκεί που δυτικοί ηγέτες και μυστικές υπηρεσίες έσπερναν από κοινού επί δεκαετίες ανέμους, έχουμε φτάσει στο σημείο να θερίζουν τις θύελλες απλοί πολίτες στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Νέα Υόρκη, τη Βηρυτό και την Κωνσταντινούπολη. Το ακόμη χειρότερο είναι πως δε διακρίνει κανείς ούτε ίχνος αυτοκριτικής από την πλευρά των δυτικών κυβερνήσεων.

 Αντιθέτως, οι περισσότεροι περιχαρακώνονται κλείνοντας τα σύνορα, δημιουργώντας στρατικοποιημένες περιοχές, κι όλα αυτά εν μέσω της μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης των τελευταίων ετών. Άλλοι πάλι φλερτάρουν έντονα με την ιδέα νέων «εκστρατειών εναντίον των βαρβάρων» κατά το πρότυπο της αμερικάνικης εισβολής σε Ιράκ κι Αφγανιστάν. Άλλωστε, κάπως πρέπει να ζήσουν κι οι έμποροι όπλων, δε νομίζετε;

Ας μη γελιόμαστε πάντως, κανενός μεγαλοσχήμονα το αυτί δε φαίνεται να ίδρωσε πραγματικά ούτε αυτή τη φορά. Ούτε καν της πολιτικής ηγεσίας του Βελγίου, η οποία μέχρι πριν από δυο χρόνια έκανε τα «στραβά μάτια» όταν η τοπική κυβέρνηση της Βαλλονίας (κρατίδιο στο γαλλόφωνο Βέλγιο) ενέκρινε την παροχή όπλων στο  Ισλαμικό Κράτος. 

Ίσως πάλι να «βολεύει» πολύ παραπάνω να ισχυρίζονται κάποιοι πως το Ισλαμικό Κράτος έχει κηρύξει πόλεμο στην Ευρώπη (με όπλα τα οποία η ίδια του παρείχε) από το να αναζητούν τρόπους οριστικής ειρήνευσης στις πλέον εύφλεκτες περιοχές, όπως η Συρία.