.Η χαρμολύπη των κυβερνητικών στελεχών…

«Τα εργασιακά θα είναι τόσο θετικά που θα χαρούμε να τα νομοθετήσουμε». Τάδε έφη το νέο φρούτο της πολιτικής σκηνής της χώρας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος. Από τη λύπη στη χαρά· οποία δραματική μεταστροφή των συναισθημάτων των βουλευτών της κυβέρνησης!

 Μάταια, μάλλον, περιμένουμε την εμφάνιση της σοβαρότητας στην πολιτική σκηνή της χώρας. Μεταξύ αστείου και δραματικού κινούμενοι οι πλείστοι που εκπροσωπούν την αριστεροδεξιά κυβέρνηση, δεν φείδονται α-νοησιών, επιφερουσών τον γέλωτα αλλά και την αμηχανία, την παραπολιτική παρδαλότητα, τη φαιδρότητα και τα επακόλουθά τους…

 Ας ήταν να σώπαιναν· πόσο διαφορετική και ομαλότερη θα ήταν η επικοινωνιακή ατμόσφαιρα! Πόσο πολύτιμη θα ήταν η σιωπή τους (των κυβερνώντων). Θα πονάγαμε τουλάχιστον λιγότερο - δεν θα βγαίναμε από τα ρούχα μας, δεν θα τα βάζαμε με την αντιληπτική μας ικανότητα, δεν θα αγωνιούσαμε εάν είμαστε συνειδητοί πολίτες ή όχι, δεν θα βλαστημούσαμε τα ιερά και τα όσια της ύπαρξής μας. Θεοί της χώρας, συγχωρήστε μας, που αναγκαζόμαστε(;) να σκεφτόμαστε βλάσφημα...

Είναι σχεδόν αστείο· συνθηκολογούμε ως χώρα (συμβαίνει αυτό πού και πού), αφού έχουμε να κάνουμε με πιο ισχυρούς οικονομικά - πολιτικά - πολιτισμικά, και το ρίχνουμε στο κλάμα. Τι να κάνουμε, αφού πρέπει να σώσουμε την πατρίδα από την επάρατη Δεξιά και τους μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και να την οδηγήσουμε στην αριστερή λεωφόρο της δικαιοσύνης, της ισονομίας, της ισότητας και λοιπά.

Πού θα πάει, θα έλθει και η στιγμή που θα αρχίσουμε να γελάμε, να χαιρόμαστε για τα κατορθώματα της αριστεροσύνης μας (τα «αριστερόπουλα» θα πάμε με χαρά να ψηφίσουμε μέτρα ανακουφιστικά -εδώ χρειάζεται το μέτριο, σούτσειο ύφος και η ανάλογη ρίμα, αλλά είναι ενοχλητικό, αφόρητα ενοχλητικό, ισοδύναμο της τζανακοπούλειας ρήσης).

Χαρείτε λοιπόν την ψήφιση εξοντωτικών νόμων, που παραβιάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αιματοκυλίουν τη χώρα και τους πολίτες της, και ας πάνε στα κομμάτια η κοινή λογική, η σύνεση και -γιατί όχι;- η εθνική (προσοχή στον γορίλα) υπερηφάνεια. Θα ήταν όμως λιγότερο αποκρουστικό εάν εξέλειπαν οι θηριωδίες που προκύπτουν από τη συμπόρευση λύπης (πολλά δάκρυα όταν ψηφίζονται μέτρα που δεν τα πιστεύουν) και χαράς (τα «αριστερόπουλα» που λέγαμε -πώς λέμε χριστιανόπουλα;-, που βαδίζουν με χαρά και λοιπά λυπηρά).

Ιδού λοιπόν η «ελληνίς» χαρμολύπη· βρε, μπας κι είναι όλα θέμα θρησκείας και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Μπας και παραμυθιαζόμαστε με ιδεολογίες ενώ όλα είναι πίστη (στην εξουσία); Μόνο δυσαρέσκεια προκαλούν τέτοια ερωτήματα, οπότε άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, γιατί διαφορετικά θα αλληλοφαγωθούμε.

Ναι, αλλά πόσο αντέχονται τέτοιες ασυναρτησίες, και μάλιστα από νέους -τουλάχιστον ηλικιακά - ανθρώπους; Αντε πάλι, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς μάλιστα μια επανεξέταση αυτών που εκστομίζουν καθημερινά χωρίς μια ειλικρινή εαυτοσκόπηση, διάβολε...

.Αέναη... ανακύκλωση

Αν έχουμε καταλάβει καλά, τις τελευταίες ημέρες έγιναν τρεις «ηχηρές» παρεμβάσεις. Η πρώτη είναι και το θαύμα της χρονιάς καθώς μίλησε ο Κώστας Καραμανλής μετά από 8 χρόνια. Μάλιστα κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός ετοιμάζεται για μια δυναμική επάνοδο.

Η δεύτερη ήταν από τον Κώστα Σημίτη που έδωσε συνέντευξη αν και δεν μιλά πολύ. Ο 75 ετών… και βάλε πρώην πρωθυπουργός θύμισε πόσο καλός πρωθυπουργός ήταν χωρίς να αναφερθεί και στην άλλη του ιδιότητα, του τροχονόμου της διαπλοκής.

Μίλησε επίσης και ο Γ. Παπανδρέου που έχει επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ και νομίζει ότι ήρθε η ώρα του να δικαιωθεί.

Έχουμε δηλαδή έναν Καραμανλή, έναν Παπανδρέου κι έναν Σημίτη, τρεις πρώην πρωθυπουργούς που έπαιξαν το ρόλο τους στην ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, να επιζητούν τι; Δικαίωση; Επάνοδο; Εκδίκηση;

Μα είναι αυτό πολιτικό σύστημα; Να ανακυκλώνονται πολιτικές οικογένειες; Να ακούγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι; Να παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή άνθρωποι που έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, καλή ή κακή; Να προκαλούν με δηλώσεις τους ή με τον τρόπο που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την προσφορά τους, την ιστορία και το τι έχει συμβεί; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ασχολούμαστε με τρεις πρώην, βωβούς εδώ και χρόνια, πολιτικούς που αποφάσισαν να μιλήσουν; Πόσο αλαζονικό από μέρους τους να θέλουν να ξαναπαίξουν ρόλο; Και το κυριότερο. Να παρεμβαίνουν χωρίς προηγουμένως να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, να αναζητήσουν τις ευθύνες τους και να ζητήσουν έστω μια μικρή συγγνώμη;

Παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν πως «κρείττον το σιγάν» και παρ’ ότι ο κόσμος τους έχει ξεχάσει ή θέλει επιτέλους την ανανέωση στο πολιτικό σύστημα, βλέπουμε ότι η Ελλάδα πάσχει από αυτισμό. Ανακυκλώνει τα ίδια πρόσωπα, είτε γιατί υπάρχει μια πολιτικο-κομματική νομενκλατούρα που έχει τους δικούς της κανόνες είτε γιατί οι άξιοι, οι τίμιοι, οι έξυπνοι έχουν σηκωθεί κι έχουν φύγει από τη χώρα.

Σε λίγο θα υπάρξουν δημοσιεύματα για επαναφορά εκτός του Καραμανλή, του Σημίτη, του Γιωργάκη και του Βουλγαράκη, του Ρουσόπουλου, του Ραγκούση και γιατί όχι και του Γιάννου με τον Τσοχατζόπουλο. Εδώ στον ΣΥΡΙΖΑ οι μισοί Πασόκοι κάνουν καριέρα θα κωλώσουν όλοι οι παραπάνω;

Εντάξει, κάποτε αυτή η χώρα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Να σκεφτεί αν με τις ίδιες οικογένειες και τους ίδιους πολιτικούς θα δει προκοπή.

.Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπελογιάννη

O Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας ήρωας της Αριστεράς. Η ιστορία θα τον κρίνει καθώς εκείνα τα ταραγμένα χρόνια για την Ελλάδα, οι απόψεις διίστανται για πρόσωπα που σημάδεψαν τη χώρα. Για πολλούς ήταν ένας από τους ήρωες που αγωνίστηκαν κατά των Γερμανών, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης που στη συνέχεια έγινε το δεξί χέρι του Αρη Βελουχιώτη.

Κομμουνιστής μέχρι το κόκκαλο, έκανε τα πάντα για να εγκαθιδρυθεί και στην Ελλάδα το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο μετά από μερικές δεκαετίες απομυθοποιήθηκε πλήρως.

Άνθρωπος ηθικός, αγωνιστής μέχρι την τελευταία του πνοή, έδωσε μάχες γι' αυτά που πίστευε και αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί. Ακόμη κι όταν η θανατική ποινή ήταν πάνω από το κεφάλι του, κατάφερε να περάσει τις δικές του απόψεις, να διεθνοποιήσει το ζήτημα, να κινητοποιηθούν χιλιάδες σε όλο τον κόσμο αλλά τελικά να μην καταφέρει τίποτε.

Εκτελέστηκε Κυριακή, στα κρυφά για να προλάβουν τις αντιδράσεις οι κυβερνώντες, αν και τότε κανείς δεν γνώριζε ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο. Ο Νικόλαος Πλαστήρας ή το παρακράτος.

Όμως, με αφορμή τη γιορτή που έστησε σήμερα η αριστερά με επίσημο προσκεκλημένο τον Αλέξη Τσίπρα (αριστερός να σου πετύχει), οφείλουμε να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις:

1.Ο Μπελογιάννης ήταν αυτός που ήταν, έγινε ο «άνθρωπος με το γαρίφαλο» λόγω του Πικάσο, έγινε πασίγνωστος σε όλο τον πλανήτη. Ήταν, όμως, ένα από τα γνωστά κατασκευάσματα της αριστεράς, ένα ιερό τοτέμ το οποίο χρειάζεται κάθε φορά προκειμένου να δημιουργήσει συναισθηματική φόρτιση και να εγκλωβίσει τους Έλληνες. Ο Μπελογιάννης, όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης, οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου, ο Κουμής και η Κανελλοπούλου μέχρι... τον Γρηγορόπουλο, είναι αυτό που θέλει η αριστερά σε κάθε χρονική περίοδο. Ένα «θύμα» προκειμένου να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ιδεολογικής μάχης η αριστερά. Και ο Μπελογιάννης τους πρόσφερε απλόχερα (και στο τότε ΚΚΕ και στις μετέπειτα δεκαετίες) έναν ήρωα. Ίσως δε να το «τράβηξε» παραπάνω ακριβώς για να γίνει ο ήρωας της αριστεράς που τόσο ήθελαν τότε. Άραγε γιατί δεν είναι το ίδιο ήρωες και το ίδιο γνωστοί και οι συναγωνιστές του που τουφεκίστηκαν μαζί του; Ξέρει κανείς τα ονόματά τους;

2.Μην ξεχνάμε ότι κυβέρνηση τότε δεν ήταν καμιά δεξιά, κεντρώο κόμμα ήταν και ένας άρρωστος και ανήμπορος πρωθυπουργός, ο Νικόλας Πλαστήρας. Ο σπουδαίος αυτός πολιτικός που πέθανε και έκαναν έρανο για να τον θάψουν, δεν κατάφερε να πολεμήσει το παρακράτος. Ήταν αυτός που επεδίωξε όσο κανείς εκείνη την περίοδο να επουλώσει τις πληγές του Εμφυλίου και να δώσει έναν άνεμο εθνικής συνεννόησης. Δεν το κατάφερε και η πορεία της Ελλάδας είναι γνωστή. Κατέληξε στη Χούντα, στην απώλεια της Κύπρου, στον διαρκή εθνικό διχασμό. Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους δικαστές του Μπελογιάννη ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.

3.Ο Μπελογιάννης κατηγορήθηκε για εθνική προδοσία ουσιαστικά και καταδικάστηκε σε θάνατο για κατασκοπεία υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Ποιος ξέρει την αλήθεια; Ο αγωνιστής κατά των Γερμανών θα μπορούσε ή όχι να γίνει όργανο των Σοβιετικών στην προσπάθεια να μετατρέψει την Ελλάδα σε κομμουνιστική χώρα; Η ιστορία θα τον κρίνει. Αλλά μην ξεχνάμε και τη στάση του ΚΚΕ τώρα που ουσιαστικά εγκατέλειπε αγωνιστές – μέλη της όπως ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης κ.λπ. Η σκοτεινή περίοδος Ζαχαριάδη ποτέ δεν έχει ερευνηθεί σε βάθος. Και ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα ως κατάσκοπος των Σοβιετικών ή ως ένας έντιμος, ιδεαλιστής κομμουνιστής που... πιάστηκε κορόιδο από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί σοσιαλιστικού παράδεισου.

4.Ο Τσίπρας άραγε τι δουλειά έχει να μιλά σε μια εκδήλωση για τον Μπελογιάννη; Ως πρώην κομμουνιστής; Ως πολιτικός που προωθεί την εθνική συνεννόηση; Ως αγωνιστής για την Ελλάδα; Καμιά σχέση. Ο πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε καν να πιάνει στο στόμα του τον Μπελογιάννη ή όποιον άλλον έδωσε τη ζωή του γι' αυτά που πίστευε. Ο Τσίπρας είναι ένας οπορτουνιστής, αριβίστας, πολιτικός που κάνει τεράστια ζημιά στην πατρίδα του αλλά δεν τον ενδιαφέρει.

5.Το τελικό ερώτημα είναι και το πιο σημαντικό. Ποιος νοιάστηκε για την πλατεία ή το μουσείο Μπελογιάννη την ίδια στιγμή που η χώρα βρίσκεται ξανά στην κόψη του ξυραφιού; Μια ακόμη προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, να μιλήσει ο Τσίπρας στην καρδιά των αριστερών, λες και όλοι αυτοί εκτός από καρδιά δεν έχουν και στομάχι. Δεν έχουν οικογένειες που πλήττονται από τις πολιτικές του Τσίπρα και της παρέας του; Τι θα φάνε όλοι αυτοί; Μπελογιάννη;

Ας αφήσουν επιτέλους τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια και τις φιέστες της αριστεράς. Το έκανε μια φορά ο Τσίπρας όταν προσκύνησε στο Σκοπευτήριο και ακόμη γελάει η Καισαριανή. Μην προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι και ο ίδιος... πολιτικός απόγονος του Μπελογιάννη. Θα τρίζουν τα κόκκαλά του.

.Στα τέσσερα για ακόμη μια φορά (συντρόφια, άλλη στάση δεν ξέρετε;)

Όπως ακριβώς το είχαμε προβλέψει. Η συμφωνία είχε ουσιαστικά κλείσει εδώ και αρκετές εβδομάδες με υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα της Ελλάδας. Και λέμε της Ελλάδας διότι δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση φορτώνει στη χώρα τα βάρη της δικής της ανικανότητας. Τα μέτρα που θα έρθουν θα είναι τόσο σκληρά που το... μέιλ Χαρδούβελη αλλά και τα μέτρα του περασμένου Μαΐου είναι απλές ασπιρίνες.

Η καθυστέρηση στη διαπραγμάτευση, που κρατά ένα χρόνο, επιδείνωσε την κατάσταση της οικονομίας αλλά ταυτόχρονα χειροτέρευσε την εικόνα της Ελλάδας και την αίσθηση εμπιστοσύνης που έχουν οι ξένοι γι΄ αυτήν.

Βεβαίως κάθε κυβέρνηση έχει δικαίωμα να κάνει συζητήσεις και να διεκδικεί τα καλύτερα για τους πολίτες. Όπως έχουμε δει όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα, κι αν αυτό δεν πρόκειται για ανικανότητα τότε είναι ξεκάθαρα προδοσία κατά της πατρίδας.

Η συμφωνία έκλεισε σε τεχνικό επίπεδο, θα επισφραγιστεί στις 7 Απριλίου και τα νομοσχέδια ενδεχομένως θα έρθουν μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα όπου ο κόσμος δεν θα πολυασχολείται με την κυβέρνηση και τα μέτρα. Αν δε ψηφιστούν και Μεγάλη Παρασκευή θα είναι εξαιρετικά συμβολικό γεγονός, μόνο που η Ανάσταση δεν θα έρθει δύο ημέρες μετά. Η Σταύρωση θα κρατήσει πολλά χρόνια με ευθύνη του κ. Τσίπρα και της παρέας του.

Τι βγήκε από αυτή την «σκληρή» διαπραγμάτευση;

1. Η κυβέρνηση υποχώρησε στο αφορολόγητο όριο το οποίο πάει κάτω από τις 6.000 ευρώ με αποτέλεσμα νέους φόρους για όλους τους Έλληνες. Όσο για τα αντίμετρα, είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που λένε στις Βρυξέλλες.

2. Οι συντάξεις θα κοπούν με το... αριστερό χέρι του κ. Τσίπρα που κλαίει μαζί με τους «ευαίσθητους» βουλευτές του αλλά τι να κάνει; Για την πατρίδα γίνονται όλα.

3. Η κυβέρνηση υποχώρησε και στο θέμα της ΔΕΗ. Όποιος ανατρέξει σε παλαιότερες δηλώσεις του Τσίπρα και άλλων βουλευτών, αλλά και του Καμμένου, θα καταλάβει το μέγεθος της κωλοτούμπας. Από το «δεν θα επιτρέψουμε το ξεπούλημα της ενέργειας» στην πλήρη υποχώρηση απέναντι στους δανειστές. Όσο για τους «διαφωνούντες»; Άλλο σύντομο ανέκδοτο. Οι άνθρωποι είναι για να τους κλαίνε οι ρέγκες και να γελάνε οι τσιπούρες.

4. Από το άρθρο του Τσίπρα που έλεγε ότι δεν θα ψηφίσει εργασιακό μεσαίωνα καταλάβαμε ότι είχε συμφωνήσει για τα εργασιακά προκειμένου να δώσει συντάξεις και ΔΕΗ. Όμως και στα εργασιακά δεν παίρνει τίποτε άλλο παρά μόνο υποσχέσεις τις οποίες βεβαίως θα επιχειρήσει να τις «πουλήσει» ως μεγάλη νίκη των εργατών. Και στις ομαδικές απολύσεις και στις συλλογικές συμβάσεις θα υπάρξουν εξελίξεις και θα είναι δυσάρεστες μετά το τέλος του προγράμματος.

Τέλος, για το χρέος η κυβέρνηση δεν πήρε απολύτως τίποτε. Φαίνεται να χάνει μάλιστα και τις ρυθμίσεις που είχαν πέσει στο τραπέζι για πάγωμα των επιτοκίων μέχρι το 2040.

Η κυβέρνηση μοιάζει με τον αθλητή που τρέχει μόνος του και βγαίνει τελευταίος. Με την ποδοσφαιρική ομάδα που χάνει 10 – 0 αλλά πανηγυρίζει γιατί δεν έφαγε και ενδέκατο γκολ. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι με κυνικό τρόπο θα βγουν στο λαό και θα πουν ότι κέρδισαν από αυτή τη διαδικασία. Ο λαός θα τους κρίνει.