O Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας ήρωας
της Αριστεράς. Η ιστορία θα τον κρίνει καθώς εκείνα τα ταραγμένα χρόνια για την
Ελλάδα, οι απόψεις διίστανται για πρόσωπα που σημάδεψαν τη χώρα. Για πολλούς
ήταν ένας από τους ήρωες που αγωνίστηκαν κατά των Γερμανών, αγωνιστής της
Εθνικής Αντίστασης που στη συνέχεια έγινε το δεξί χέρι του Αρη Βελουχιώτη.
Κομμουνιστής μέχρι το κόκκαλο, έκανε τα
πάντα για να εγκαθιδρυθεί και στην Ελλάδα το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο
μετά από μερικές δεκαετίες απομυθοποιήθηκε πλήρως.
Άνθρωπος ηθικός, αγωνιστής μέχρι την
τελευταία του πνοή, έδωσε μάχες γι' αυτά που πίστευε και αυτό πρέπει να του
αναγνωριστεί. Ακόμη κι όταν η θανατική ποινή ήταν πάνω από το κεφάλι του,
κατάφερε να περάσει τις δικές του απόψεις, να διεθνοποιήσει το ζήτημα, να
κινητοποιηθούν χιλιάδες σε όλο τον κόσμο αλλά τελικά να μην καταφέρει τίποτε.
Εκτελέστηκε Κυριακή, στα κρυφά για να
προλάβουν τις αντιδράσεις οι κυβερνώντες, αν και τότε κανείς δεν γνώριζε ποιος
κυβερνούσε αυτόν τον τόπο. Ο Νικόλαος Πλαστήρας ή το παρακράτος.
Όμως, με αφορμή τη γιορτή που έστησε
σήμερα η αριστερά με επίσημο προσκεκλημένο τον Αλέξη Τσίπρα (αριστερός να σου
πετύχει), οφείλουμε να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις:
1.Ο Μπελογιάννης ήταν αυτός που ήταν,
έγινε ο «άνθρωπος με το γαρίφαλο» λόγω του Πικάσο, έγινε πασίγνωστος σε όλο τον
πλανήτη. Ήταν, όμως, ένα από τα γνωστά κατασκευάσματα της αριστεράς, ένα ιερό
τοτέμ το οποίο χρειάζεται κάθε φορά προκειμένου να δημιουργήσει συναισθηματική
φόρτιση και να εγκλωβίσει τους Έλληνες. Ο Μπελογιάννης, όπως ο Γρηγόρης
Λαμπράκης, οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου, ο Κουμής και η Κανελλοπούλου μέχρι...
τον Γρηγορόπουλο, είναι αυτό που θέλει η αριστερά σε κάθε χρονική περίοδο. Ένα
«θύμα» προκειμένου να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ιδεολογικής μάχης η
αριστερά. Και ο Μπελογιάννης τους πρόσφερε απλόχερα (και στο τότε ΚΚΕ και στις
μετέπειτα δεκαετίες) έναν ήρωα. Ίσως δε να το «τράβηξε» παραπάνω ακριβώς για να
γίνει ο ήρωας της αριστεράς που τόσο ήθελαν τότε. Άραγε γιατί δεν είναι το ίδιο
ήρωες και το ίδιο γνωστοί και οι συναγωνιστές του που τουφεκίστηκαν μαζί του;
Ξέρει κανείς τα ονόματά τους;
2.Μην ξεχνάμε ότι κυβέρνηση τότε δεν
ήταν καμιά δεξιά, κεντρώο κόμμα ήταν και ένας άρρωστος και ανήμπορος
πρωθυπουργός, ο Νικόλας Πλαστήρας. Ο σπουδαίος αυτός πολιτικός που πέθανε και
έκαναν έρανο για να τον θάψουν, δεν κατάφερε να πολεμήσει το παρακράτος. Ήταν
αυτός που επεδίωξε όσο κανείς εκείνη την περίοδο να επουλώσει τις πληγές του
Εμφυλίου και να δώσει έναν άνεμο εθνικής συνεννόησης. Δεν το κατάφερε και η
πορεία της Ελλάδας είναι γνωστή. Κατέληξε στη Χούντα, στην απώλεια της Κύπρου,
στον διαρκή εθνικό διχασμό. Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους δικαστές του
Μπελογιάννη ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.
3.Ο Μπελογιάννης κατηγορήθηκε για
εθνική προδοσία ουσιαστικά και καταδικάστηκε σε θάνατο για κατασκοπεία υπέρ της
Σοβιετικής Ένωσης. Ποιος ξέρει την αλήθεια; Ο αγωνιστής κατά των Γερμανών θα
μπορούσε ή όχι να γίνει όργανο των Σοβιετικών στην προσπάθεια να μετατρέψει την
Ελλάδα σε κομμουνιστική χώρα; Η ιστορία θα τον κρίνει. Αλλά μην ξεχνάμε και τη
στάση του ΚΚΕ τώρα που ουσιαστικά εγκατέλειπε αγωνιστές – μέλη της όπως ο
Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης κ.λπ. Η σκοτεινή περίοδος Ζαχαριάδη ποτέ δεν έχει
ερευνηθεί σε βάθος. Και ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Μπελογιάννης επέστρεψε στην
Ελλάδα ως κατάσκοπος των Σοβιετικών ή ως ένας έντιμος, ιδεαλιστής κομμουνιστής
που... πιάστηκε κορόιδο από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί σοσιαλιστικού
παράδεισου.
4.Ο Τσίπρας άραγε τι δουλειά έχει να
μιλά σε μια εκδήλωση για τον Μπελογιάννη; Ως πρώην κομμουνιστής; Ως πολιτικός
που προωθεί την εθνική συνεννόηση; Ως αγωνιστής για την Ελλάδα; Καμιά σχέση. Ο
πρωθυπουργός δεν θα έπρεπε καν να πιάνει στο στόμα του τον Μπελογιάννη ή όποιον
άλλον έδωσε τη ζωή του γι' αυτά που πίστευε. Ο Τσίπρας είναι ένας
οπορτουνιστής, αριβίστας, πολιτικός που κάνει τεράστια ζημιά στην πατρίδα του
αλλά δεν τον ενδιαφέρει.
5.Το τελικό ερώτημα είναι και το πιο
σημαντικό. Ποιος νοιάστηκε για την πλατεία ή το μουσείο Μπελογιάννη την ίδια
στιγμή που η χώρα βρίσκεται ξανά στην κόψη του ξυραφιού; Μια ακόμη προσπάθεια
της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, να μιλήσει ο Τσίπρας στην καρδιά
των αριστερών, λες και όλοι αυτοί εκτός από καρδιά δεν έχουν και στομάχι. Δεν
έχουν οικογένειες που πλήττονται από τις πολιτικές του Τσίπρα και της παρέας
του; Τι θα φάνε όλοι αυτοί; Μπελογιάννη;
Ας αφήσουν
επιτέλους τα επικοινωνιακά παιχνιδάκια και τις φιέστες της αριστεράς. Το έκανε
μια φορά ο Τσίπρας όταν προσκύνησε στο Σκοπευτήριο και ακόμη γελάει η
Καισαριανή. Μην προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι και ο ίδιος... πολιτικός
απόγονος του Μπελογιάννη. Θα τρίζουν τα κόκκαλά του.
