.Not in our watch!

--Λίγο πριν την Επανάσταση του 1909, κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα (που τότε έφτανε ως τον Όλυμπο και την Άρτα), χωρίς την Κρήτη, τη Μακεδονία, την υπόλοιπη Ήπειρο, τη Θράκη, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα) θα μπορούσε ποτέ να… διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια!

Άλλωστε, ήταν πολύ πρόσφατη η ντροπιαστική ήττα του Ελληνικού στρατού το 1887, η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη το 1893…

Κανείς σε μιαν Ελλάδα που κουβαλούσε, νωπές τότε, όλες αυτές τις ντροπιαστικές μνήμες, δεν τολμούσε να διανοηθεί ό,τι επρόκειτο να γίνει το 1912-13…

--Εκεί γύρω στο 1952, λίγο πριν έλθει ο Παπάγος στην εξουσία, κανείς δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι η ισοπεδωμένη τότε Ελλάδα, από ένα Πόλεμο, μια φρικτή Κατοχή, έναν Εμφύλιο που ακολούθησε αμέσως μετά – και διχασμένη όσο ποτέ – θα μπορούσε να κάνει ό,τι αμέσως ακολούθησε:

Κοντά 20 χρόνια, όπου σημείωνε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης διεθνώς – και συνεχώς – μαζί με την Ιαπωνία!

--Την άνοιξη του 1974, επί δικτατορίας Ιωαννίδη, εκεί στις πιο μαύρες μέρες της χούντας (που έκλεινε ήδη επτά χρόνια), κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα γίνει λίγους μήνες μετά: Μια πραγματική και χωρίς προηγούμενο «άνοιξη δημοκρατίας». Και την ανάδειξη της πιο σταθερής (αν και στρεβλής, όπως αποδείχθηκε) δημοκρατίας που είχε ποτέ η χώρα.

Η Ιστορία είναι γεμάτη «αναπάντεχα».

Για την ακρίβεια, το «αναπάντεχο» είναι ο «κανόνας» – όχι «εξαίρεση» – της Ιστορίας!

Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης και «σε σημεία καμπής».

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα όπου συντελέστηκε το μέχρι πριν λίγο (για πολλούς, για όλους, ίσως) «αδιανόητο».

Στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς…

Παλαιότερα, αλλά και πιο πρόσφατα…

Αναπάντεχες εξελίξεις με θετικό πρόσημο, ή με αρνητικό.

Αναπάντεχες πάντως…

--Η άνοδος του Χίτλερ, ο οποίος 8 χρόνια πριν εκλεγεί Καγκελάριος είχε φυλακιστεί από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης ως «συνωμότης»!

--Η άνοδος του Ντε Γκώλ, ο οποίος επέστρεψε ως «σωτήρας» της Γαλλίας το 1958, δώδεκα χρόνια μετά την «άδοξη» αποχώρησή του από την πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση.

--Η άνοδος του Τεγκ Σιάο Πινγκ στην Κίνα, ο οποίος μετά από χρόνια διαπόμπευσης, διαγραφής από το Μαοϊκό Κόμμα και φυλάκισης (του έσωσε τη ζωή, κυριολεκτικά ο Τσου Εν Λάϊ την εποχή της διαβόητης «Πολιτιστικής Επανάστασης») επιστρέφει και γίνεται ο αδιαμφισβήτητος «αναμορφωτής της σύγχρονης Κίνας».

-- Η ίδια η άνοδος της Κίνας σε ρόλο διεθνούς Οικονομικής υπερδύναμης από τη δεκαετία του 80 και μετά.

-- Η άνοδος του Ρέιγκαν στην Προεδρία των ΗΠΑ το 1980, η «αναγέννηση» της Βρετανίας επί Θάτσερ (μετά από δεκαετίες παρακμής και ένα χειμώνα σεισμικών κοινωνικών συγκρούσεων, το λεγόμενο winter of discontent)

--Για να μην αναφερθούμε στα πιο πρόσφατα: όπως στην υπερψήφιση του Brexit στη Βρετανία, ή στην εκλογή του Τράμπ στις ΗΠΑ - μόλις πέρσι και τα δύο…

Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι, το καλοκαίρι του 2009, κανείς δεν φανταζόταν στην Ελλάδα τι θα επακολουθούσε...

Ο κόσμος απολάμβανε ξένοιαστος τις …αστακομακαρονάδες του στις παραλίες, ενώ ο αριστερόστροφος Τύπος γκρίνιαζε (τότε!) για τα «υψηλά ποσοστά φτώχειας» στην Ελλάδα!

Όλα όσα ακολούθησαν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις (και σε πάμπολλες άλλες) ήταν απολύτως «απροσδόκητα».

Κι αν κάποιοι προειδοποιούσαν γι’ αυτά, ήταν απελπιστικά μόνοι τους, εμφανίζονταν ως «γραφικοί», κανείς δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά.

Κι όμως! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ό,τι ακολούθησε φαίνεται – εκ των υστέρων, βέβαια - ως… «αναμενόμενο»!

Γιατί λοιπόν, το «αναμενόμενο» εκ των υστέρων είναι πάντα τόσο …«αδιανόητο» εκ των προτέρων;

Ίσως γιατί οι άνθρωποι πάσχουν από «αδράνεια συνείδησης» (προσωπικής ή συλλογικής).

Δηλαδή τείνουν να προβάλουν στο μέλλον, αυτό που τους συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.

--Αν ζουν τα τελευταία χρόνια μια περίοδο ευημερίας, δεν διανοούνται ότι αυτό μπορεί βίαια να διακοπεί. Ή να μετατραπεί σε μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση, πολύ περισσότερο…

Ακόμα κι αν μέσα στην Ιστορία τους ως λαοί έχουν περάσει τέτοιες δοκιμασίες. Αλλά είναι στο βαθύ παρελθόν, το οποίο δεν «θυμούνται» πια…

--Κι αντιστρόφως: αν ζουν για κάποια χρόνια σε περίοδο ανέχειας και δυστυχίας, δεν τολμούν να πιστέψουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν θεαματικά προς το καλύτερο.

Ακόμα κι αν μέσα στην Ιστορία τους, ως λαοί, έχουν σελίδες δόξας και ακμής. Ακόμα και σχετικά πρόσφατες. Αλλά οι πιο πρόσφατες «καταγραφές» της μνήμης τους επισκιάζουν τις παλαιότερες «αναμνήσεις» από το συλλογικό τους υποσυνείδητο.

Μ’ άλλα λόγια, η ευημερία, η επιτυχία και η έπαρση που προκαλούν συχνά, τείνει να τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ αποτυχία.

Κι αντίστροφα: η αποτυχία η μιζέρια, και η ηττοπάθεια που συνήθως ριζώνει πάνω τους, τους δημιουργεί την πεποίθηση ότι αυτό είναι το «ριζικό» τους και πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεφύγουν απ’ αυτό…

Μόνο που ανάμεσα στις δύο ακραίες καταστάσεις υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά:

Όταν η επιτυχία σε οδηγήσει στην έπαρση, αυτό φέρνει τη συντριβή σου πιο κοντά!

Ενώ αντίθετα, όταν η αποτυχία και η μιζέρια σε καθηλώσουν στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, αυτό καθιστά την ανάκαμψη σου πολύ πιο δύσκολη. Και την απομακρύνει συνεχώς…

Η αλαζονεία του επηρμένου φέρνει την καταστροφή του μιαν ώρα αρχύτερα.

Η ηττοπάθεια του μίζερου, ματαιώνει την ανάκαμψη του, μπορεί και για πάντα!

Σε περιόδους κρίσης, λοιπόν, το πιο δύσκολο (αλλά και πιο κρίσιμο) είναι να εμπνεύσεις στους «ηττημένους» την Ελπίδα ότι μπορούν τελικά – και παρ’ όλα αυτά – να νικήσουν.

Ο Ελληνικός λαός ήδη βιώνει μια μακροχρόνια κρίση.

Το 2010, δεν πίστευε ότι θα κρατούσε τόσο κι ότι θα βάθαινε τόσο…

Δεν ήθελε και δεν μπορούσε να το πιστέψει…

Δεκαετίες ολόκληρες – δύο γενιές πια – οι Έλληνες είχαν μάθει ότι κάθε φέτος και καλύτερα (από πέρσι).

Σε επίπεδα γενικής καταναλωτικής ευημερίας, βέβαια.

Διότι κατά τα άλλα, η χώρα είχε αρχίσει να από-βιομηχανοποιείται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Σήμερα όμως, το 2017, συμβαίνει το αντίθετο: οι Έλληνες δεν πιστεύουν εύκολα, ότι μπορεί η χώρα τους να σηκωθεί στα πόδια της ξανά.

Και πάλι δεν θέλουν και δεν μπορούν να το πιστέψουν.

Γιατί έζησαν επτά χρόνια, όπου πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Κι όταν αρχίσουν να βλέπουν το καλύτερο, αρνούνται να το δεχθούν.

Το 2014 τα πράγματα είχαν αρχίσει να βελτιώνονται αισθητά πια.

Το λένε οι αριθμοί, το πιστοποιούν όλοι οι δείκτες, το επαναλαμβάνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, τώρα πια το ομολογούν και οι άνθρωποι.

Όμως το 2014 γκρίνιαζαν οι πάντες!

Και ψήφισαν το 2015 όπως ψήφισαν. Και σήμερα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση. Και σε πολύ μεγαλύτερη απελπισία!

Άλλο παράδειγμα:

Πολλοί ρωτάνε τους γύρω τους:

--Πόσο ακόμα θα κρατήσει η κρίση; Και πότε θα είμαστε πάλι καλά;

Αν τους απαντήσει κάποιος, πως θα κάνουμε τουλάχιστον δέκα χρόνια να συνέλθουμε, θα αντιδράσουν με απόγνωση:

--Τόοοοοσο πολύ;

Κι αν τους απαντήσεις, πως σε πέντε-έξη χρόνια το πολύ θα έχουμε επανέλθει, θα αντιδράσουν με απαξιωτική ειρωνεία!

--Σιγά μην κρατήσει τόσο λίγο!

Θέλουν να κρατήσει λίγο, φοβούνται ότι θα κρατήσει πάρα πολύ, αλλά δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν ούτε το ένα ούτε το άλλο…

Το πιο σημαντικό: Όλοι βιώνουν την κρίση – και τη συνεχή επιδείνωσή της – ως ήττα. Προσωπική και «εθνική»!

Ακόμα και οι ΣΥΡΙΖΑίοι, που παρηγορούνται, βέβαια, από το γεγονός ότι βρίσκονται στην εξουσία, φοβούνται διπλά!

Φοβούνται πρώτον για τις δημοσκοπήσεις (ακόμα κι όταν τις αμφισβητούν), γιατί προδικάζουν την κατάρρευσή τους)…

Και φοβούνται – κάποιοι περισσότερο κι από την εκλογική τους κατάρρευση – μη «σκάσει» στα χέρια τους! Κι οδηγηθούν έτσι, όχι απλώς σε εκλογική ήττα (που είναι σχεδόν βέβαιη πια) αλλά σε στρατηγική συντριβή, από την οποία δεν θα «συνέλθουν» ποτέ!

Οι υπόλοιποι, οι απηυδισμένοι με το ΣΥΡΙΖΑ, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι πια - απλά βιώνουν την κρίση ως διπλή «ήττα».

Ήττα πολιτική αφού κυβερνούν οι… «τρωγλοδύτες»…

Και ήττα εθνική, αφού βουλιάζει όλο και περισσότερο η χώρα!

Το ενδιαφέρον όμως, είναι πως κανείς δεν βλέπει την κρίση που βιώνουμε ως ευκαιρία!

Ευκαιρία κάθαρσης (της χώρας), ευκαιρία ανάκαμψης (της οικονομίας), ευκαιρία ιστορικής ανασυγκρότησης!

Της κοινωνίας μας, αλλά και της Πατρίδας μας γενικότερα…

Φυσικά κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί από δω και στο εξής…

Υπάρχουν κρίσεις που αποδεικνύονται θανάσιμες.

Οδηγούν στην πλήρη καταστροφή. Αυτές, όμως, είναι πιο σπάνιες…

Όπως και υπάρχουν κρίσεις που αποδεικνύονται, αληθινά λυτρωτικές «ευκαιρίες αναγέννησης».

Αυτές δεν είναι σπάνιες. Αλλά προϋποθέτουν ότι θα υπάρξει μια «πρωτοπορία», θα αναδειχθεί μια «νέα ελίτ» μέσα στην κοινωνία, που θα δει την κρίση ως ευκαιρία ανάτασης και αυτοκάθαρσης, όχι ως «νομοτέλεια» πλήρους συντριβής.

Αυτό είναι το «στοίχημα» σήμερα για όλους εμάς:

Να πιστέψουμε ότι μπορούμε «να το γυρίσουμε»!

Να διαδώσουμε αυτό το μήνυμα. Και να ψάξουμε να βρούμε πώς…

Δεν θα τα χαλάσουμε στο «πώς».

Αρκεί να πιστέψουμε ότι το μπορούμε!

Δυνατότητες ανεκμετάλλευτες η χώρα έχει. Τεράστιες…

(Και στρεβλώσεις απίστευτες, βέβαια).

Ανθεκτικότητα ο λαός μας έχει δείξει στην Ιστορία του. Απίστευτη.

(Και αυτοκαταστροφικά σύνδρομα, βέβαια).

Αρετές ο Έλληνας διαθέτει. Μοναδικές.

Το πιστοποιεί η σταδιοδρομία των ομογενών μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

(Έχουμε και φοβερά ελαττώματα, ασφαλώς).

Για όσα «μείον» βάζετε στη ζυγαριά, μπορώ να αντιτάξω ίσα (και ισοδύναμα) «συν».

Για όση απαισιοδοξία νιώθετε, μπορώ να αντιτάξω ίδια αντεπιχειρήματα αισιοδοξίας.

Δεν έχει σημασία ποιο «βαραίνει» περισσότερο.

Δεν έχει σημασία «ποιος έχει δίκιο».

Δεν είναι μια συζήτηση ανάμεσά μας.

Είναι μια συζήτηση που γίνεται ΜΕΣΑ μας!

Κάθε ώρα, κάθε στιγμή πλέον. Μέσα στον καθένα από μας.

Ιδιαίτερα όταν πρέπει να απαντήσουμε στις προσωπικές – και συχνά υπαρξιακές - αγωνίες των παιδιών μας. Και δεν έχουμε τι να τους πούμε πια…

Τα ερωτήματα αυτά δεν απαντώνται λογικά, με επιχειρήματα.

Είναι μάλλον ζήτημα βαθύτερης πεποίθησης, εσωτερικής πίστης και προσωπικής συνείδησης.

Όταν δεν είμαι πια σίγουρος για τίποτε, αρκεί να πω στον εαυτό μου.

Δεν θα αφήσω τη χώρα μου να διαλυθεί!

Δεν την άφησαν όλες οι προηγούμενες γενιές (που είδαν και πολύ χειρότερα...)

Δεν θα την αφήσω ούτε εγώ!

Not in my watch! που λένε και οι αγγλοσάξονες.

Απ’ ό,τι μου έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, το έλεγαν οι στρατιώτες μεταξύ τους στη μάχη, όταν η «πίεση» του εχθρού γινόταν αφόρητη.

Και έπιανε…

Να θυμάστε, πως «το πυκνότερο σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει».

Πολύ περισσότερο, που τώρα πια ξέρουμε πως έχει αρχίσει να «χαράζει».

Εν πάση περιπτώσει, αφήστε τα συναισθήματά σας ελεύθερα να παλεύουν μέσα σας:

--το φόβο της «αναπόφευκτης καταστροφής»,

--και την ελπίδα της «μοναδικής ευκαιρίας»…

Αφήστε τα όλα αυτά να γίνουν ένα αξεδιάλυτο κουβάρι στην ψυχή σας.

Στο τέλος μόνο να θυμάστε:

Not in our watch!

.«Τσιπραίϊκα κόλπα» με την ανεργία

Δύο συριζαίϊκες εφημερίδες, η Αυγή και το Έθνος, σήμερα βγήκαν με πανηγυρικούς τόνους για να θριαμβολογήσουν επειδή ο Τσίπρας πρότεινε σχέδιο για τη δημιουργία 300 χιλιάδων θέσεων εργασίας με δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα.

Μπράβο στην κυβέρνηση που θα προκαλέσει δυνατό χτύπημα στην μακροχρόνια ανεργία, έστω και με δανεικά. Να θυμίσουμε ότι όπου ακούς Παγκόσμια Τράπεζα σου 'ρχεται στο μυαλό ο Τρίτος Κόσμος γιατί εκεί χρηματοδοτεί προγράμματα κατά της κρίσης και της ανεργίας. Εκεί καταντήσαμε...

Δεν πειράζει, άμα είναι να βρουν δουλειά οι 55άρηδες ας μας πουν και Ουγκάντα.

Είναι, όμως, έτσι ή μήπως πρόκειται για μια ακόμη επικοινωνιακή πομφόλυγα προκειμένου να μην καταλάβει ο κόσμος τη συμφωνία που έρχεται και που θα είναι ένα ακόμη μνημόνιο αλλά χωρίς λεφτά; Για να σκεφτούμε τι έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανεργία. Έχει διορίσει χιλιάδες στο δημόσιο, στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ, σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σε υπουργεία και άλλους φορείς. Εδώ φτιάχνει 120 «ΚΕΠ» για δανειολήπτες για να φτιάξει νέες... κρατικοδίαιτες θέσεις εργασίας και θα κολλήσει στους διορισμούς όπου βρει;

Είναι η αλήθεια ότι για τη δημιουργία κομματικού στρατού συριζαίων Ταλιμπάν στο δημόσιο θα κάνουν τα πάντα. Ακόμη και τους συμβασιούχους τους κρατάνε σε ομηρία και κάποια στιγμή θα τους διορίσουν, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άδειες οργανικές θέσεις. Αυτή είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την καταπολέμηση της ανεργίας. Διορίζουμε κολλητούς και φίλους στο Δημόσιο και ας πάνε οι άλλοι να κουρεύονται.

Κι εξηγούμαστε. Ποια μεγάλη επένδυση προχώρησε επί ΣΥΡΙΖΑ; Ποια έργα έγιναν που θα έδιναν δουλειά σε χιλιάδες; Να θυμίσουμε ότι το Ελληνικό, το οποίο θα προσφέρει εργασία σε 50 με 70 χιλιάδες ανθρώπους έχει κολλήσει εξαιτίας της κυβέρνησης. Μόλις πριν από μερικές ημέρες κατατέθηκε ερώτηση από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για τα αρχαία στο πρώην αεροδρόμιο, για τους κορμοράνους ή για τα φυτά που φύτεψαν το 2004 κι αν αυτά πρέπει να προστατευτούν. 

Όταν δηλαδή η ίδια η κυβέρνηση υπονομεύει μια τεράστια επένδυση και μαζί πολλές άλλες που θα έδιναν 100-200 χιλιάδες θέσεις εργασίας και όχι με δανεικά από την Παγκόσμια Τράπεζα τότε γιατί να την πάρεις σοβαρά; Γιατί να ασχοληθείς με εξαγγελίες που είναι «τσιπραίϊκα κόλπα»; Όταν δηλαδή προτιμά η κυβέρνηση να δανειστεί για ένα ασαφές πρόγραμμα αντί να κάνει πέντε κινήσεις και να ξεμπλοκάρει πέντε έργα, τότε δεν υπάρχει σωτηρία.

Όμως, ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι στις μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις δεν μπορούν να παρέμβουν οι κομματάρχες και να διορίσουν τα δικά τους παιδιά. Σε ένα πρόγραμμα που θα διαχειρίζεται το υπουργείο Εργασίας είναι σίγουρο ότι θα βολευτεί ο κομματικός στρατός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας αφήσουν λοιπόν τα κόλπα για τη μείωση της ανεργίας με λεφτά που θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές.

.Ιεραρχία, πειθαρχία, παράδειγμα ηγεσίας

Με αφορμή ένα τραγικό τροχαίο, που κατασπάραξε για πολλοστή φορά νιάτα της χώρας, βγήκε ο χειρότερος εαυτός μας. Από τους ταξικούς «μαχητές» των πληκτρολογίων και τους φραπεδάτους «πραγματογνώμονες» εκ του προχείρου, μέχρι τα αστροπελέκια που έριξαν ένα δεκάρικο για πρόστιμα με τιμοκρατικά κριτήρια, αποφύγαμε για άλλη μια φορά την αλήθεια.

Εχουμε χάσει περισσότερους νέους σε τροχαία παρά στις μάχες των πολέμων του 20ού αιώνα. Ζούμε έναν διαρκή ακήρυχτο πόλεμο φονικής ηλιθιότητας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τα αγορασμένα διπλώματα, η έλλειψη οδηγικής παιδείας, η κάφρικη συμπεριφορά πίσω από το τιμόνι είναι αταξικά κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Σήμερα, που ένα χιλιοδιακοσάρι αυτοκίνητο βγάζει άνετα 150 άλογα και τελική που ξεπερνά τα 200 χλμ., μπορείς να προκαλέσεις μια αιματηρή τραγωδία και με ένα αυτοκίνητο της σειράς. Ο μπάρμπας που έχει φορτώσει στο μπαταρισμένο κορεατικό Ι.Χ. του παιδιά, σκυλιά, την πεθερά, δύο βαρέλια, σκάλα για τις ελιές κι έναν καναπέ, προσπερνά σε τυφλή στροφή μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα και ξεκληρίζει τη δική του και άλλες οικογένειες είναι ακριβώς στην ίδια κατηγορία με τον πλούσιο αμελή οδηγό.

Στην Πάτρα, οδηγός I.X., τύφλα στο μεθύσι, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και σκότωσε δύο παιδιά, 27 και 25 χρόνων, πάνω σε ένα παπί. Η κοπέλα ήταν συγγενικό μου πρόσωπο. Ο φονιάς πέρασε μόλις μία ημέρα στο κρατητήριο. Στο ποινικό δικαστήριο έστειλε τον δικηγόρο του με εξουσιοδότηση. Του επιβλήθηκαν πρωτόδικη ποινή τεσσάρων χρόνων για κάθε ανθρωπoκτονία και ένα έτος για τη μέθη, με συνολική ποινή εξήμισι χρόνια φυλάκισης. Ασκησε έφεση, πήρε αναστολή και εκκρεμεί το Εφετείο, με έφεση και υπέρ του νόμου από τον εισαγγελέα. Ομως, ακόμη κι αν στο Εφετείο επιβληθεί η μέγιστη ποινή, δηλαδή πέντε χρόνια για κάθε ανθρωποκτονία, δηλαδή περί τα επτά με επτάμισι τελική ποινή, αμφιβάλλω εάν θα περάσει την πόρτα της φυλακής ή θα είναι για πολύ λίγο. Στο μεταξύ, ανεβάζει και προκλητικές αναρτήσεις στο... facebook.

Στην Ελλάδα, με τα ισχύοντα, αν σκοτώσεις οδηγώντας τύφλα, έχοντας σνιφάρει κόκες, φουμάρει τρίφυλλα, τρυπηθεί με ηρωίνη, πηγαίνοντας με 200 ή κάνοντας αυτοσχέδιους αγώνες, ο φόνος σού κοστίζει φτηνά. Διότι θεωρείται αμέλεια, ήτοι πλημμέλημα.
Δεν υπάρχουν «προοδευτικές», «ελευθεριάζουσες», μαγικές και «αριστερές» λύσεις για τέτοια εκατόμβη, ιδίως νέων, σε μια χώρα που ήδη υποφέρει από υπογεννητικότητα και επιστημονικό παιδομάζωμα λόγω μαζικής μετανάστευσης. Μόνο αυστηρή αστυνόμευση, πρόληψη και τιμωρία, παράλληλα με συνεχή εκπαίδευση από τη νηπιακή ηλικία.

Οταν οδηγείς υπό την επήρεια αλκοόλ ή ουσιών, όταν τρέχεις με τεράστια ταχύτητα, κάνεις αυτοσχέδιους αγώνες και οδηγείς για φιγούρα επικίνδυνα, τότε ξέρεις εκ των προτέρων ότι μπορείς να σκοτωθείς, αλλά κυρίως να σκοτώσεις. Επομένως, ήρθε η ώρα, για λόγους καταστολής αλλά κυρίως πρόληψης, σε αυτές τις περιπτώσεις να γίνει η πράξη κακούργημα, ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο. Θα δείτε πώς θα κοπούν ο βήχας και η φονική «μαγκιά».

Οπως σε όλα, η χώρα χρειάζεται πειθαρχία στους νόμους, ιεραρχία και παράδειγμα ηγεσίας. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρούς, αναπήρους και κρετίνους «αναλυτές».

.Βαρίδι και για το Κόμμα του…

Πριν δύο εβδομάδες ακριβώς, την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου, το Πανελλήνιο πανηγύριζε τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους θεσμούς να κλείσει – επιτέλους – η περιβόητη β’ αξιολόγηση…

Οι κυβερνητικοί «παπαγάλοι» οργίαζαν με διθυράμβους για το «τέλος της λιτότητας» και τα περιβόητα «ευεργετικά αντίμετρα».

Η αντιπολίτευση έμεινε προς στιγμήν αμήχανα σιωπηλή.

Όμως, όλα αυτά κράτησαν ένα-δύο 24ωρα! Μόνο…

Μετά, το κλίμα άλλαξε απότομα!

Ο Τσακαλώτος, αντί να πανηγυρίζει, …απλώς εξαφανίστηκε!

Κι όταν μετά από καμιά βδομάδα «εμφανίστηκε» ξανά, αφού ζήτησε και τα ρέστα από πάνω (κατά πως συνηθίζουν τα θρασίμια που μας κυβερνούν) διέψευσε ευθέως τον Πρωθυπουργό του:

--Όχι ΔΕΝ υπάρχει συμφωνία (ακόμα)…

Μετά ο Χουλιαράκης βγήκε κι αυτός και «μετριοπαθώς»… διέψευσε όλη αυτή την φιλολογία για τα «αντίμετρα»:

--Κάποιοι θα χάσουν, κάποιοι θα κερδίσουν, είπε!

Μόνο που αυτοί που θα χάσουν, θα είναι οι φτωχότεροι, που ΔΕΝ πληρώνουν ως τώρα φόρους εισοδήματος.

Ενώ αυτοί που θα κερδίσουν θα είναι οι πιο «εύποροι», αυτοί που πληρώνουν ως τώρα φόρο εισοδήματος και στο εξής θα πληρώνουν λιγότερο…

Κυριολεκτικά ό,τι θα κερδίσουν οι πλουσιότεροι θα το χάσουν οι φτωχότεροι!

Πράγμα που για Αριστερή κυβέρνηση είναι πρωτοφανές και δηλητηριώδες…

Κι όλα αυτά, κατά το «καλύτερο σενάριο».

Γιατί υπάρχει και σοβαρή περίπτωση όλοι να χάσουν!

Να ενεργοποιηθούν τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας (ώστε να επιτευχθούν τα πλεονάσματα του 3,5%), χωρίς να ενεργοποιηθούν ταυτόχρονα και τα «ευεργετικά αντίμετρα» (αν δεν ξεπεραστεί αισθητά το 3,5%).

Όλα αυτά, βέβαια, ξεκαθάρισαν μετά από μια βδομάδα περίπου.

Οπότε ήλθαν και οι «θεσμοί» στην Αθήνα και αποκαλύφθηκε ότι απλώς διαφωνούν, στα περισσότερα…

Τόσο, που οι θεσμοί κάθισαν μόλις και μετά βίας μια βδομάδα…

Δηλαδή, δεν ήλθαν να διαπραγματευθούν!

Ήλθαν να δώσουν στον Τσίπρα αναλυτικά το τελεσίγραφο…

Και τώρα φεύγουν έχοντας επιτύχει «προσέγγιση» μόνο σε ένα θέμα ουσιαστικά: στον «εξωδικαστικό συμβιβασμό» για τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών. Που ήταν ένα από τα λιγότερο ακανθώδη προβλήματα…

Ενώ στο μεταξύ έσκασε και η πρώτη χοντρή διάψευση των Πρωθυπουργού για τα δήθεν «επιτεύγματά» του:

Η περιβόητη «Ανάπτυξη» δεν άρχισε!

Ύφεση είχαμε και το 2016 (όπως και το 2015).

Πράγμα που δυσκολεύει την πρόβλεψη για πλεονάσματα και φέτος (το 2017) και την επόμενη χρονιά (2018). Για να μη μιλήσουμε για πιο πέρα…

Κι αυτό μας φέρνει στα πιο σοβαρά και ακανθώδη προβλήματα για να κλείσει η β΄ αξιολόγηση, που ακόμα ΔΕΝ έχουν αγγίξει:

--Τον υπολογισμό των πλεονασμάτων, όπου υπάρχει διαφωνία χοντρή όχι για τα μελλοντικά, αλλά και για τα περασμένα (του 2016). Κι όπου η απόκλιση μεταξύ των υπολογισμών του ΔΝΤ (0,9% του ΑΕΠ) και της κυβέρνησης (3% του ΑΕΠ) είναι τεράστια! Αυτό θα το υπολογίσουν στα μέσα Απριλίου, όταν επισημοποιήσει τα τελικά στοιχεία της η Εurostat και εμφανίσει τις ενστάσεις του το ΔΝΤ.

Κι αν κρίνουμε από τις μεγάλες «ανατροπές» στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το ΑΕΠ του 2016, το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016, μάλλον επιφυλάσσει κι αυτό μεγάλες εκπλήξεις.

Χώρια που η διαφορά στα πλεονάσματα δεν αφορά πόσο είναι τα επί μέρους μεγέθη, αλλά ποια συμπεριλαμβάνουμε στο «πλεόνασμα» και ποια όχι.

Για παράδειγμα, τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου (που δεν πληρώνει η κυβέρνηση Τσίπρα) δεν τις υπολογίζουμε ως «πλεόνασμα».

Εκεί να δείτε «εκπλήξεις»…

Άρα μέχρι τα μέσα Απριλίου, τουλάχιστον, δεν είναι εύκολο να κλείσει συμφωνία…

--Κι επί πλέον υπάρχει και το πρόσθετο ζήτημα για την ανάγκη καινούργιας ανακεφαλαίωσης του Τραπεζών. Που επιμένει το ΔΝΤ κι ακόμα δεν το έχουν αγγίξει…

--Και οι αποκρατικοποιήσεις που έχουν βαλτώσει (κι επηρεάζουν τη βιωσιμότητα του χρέους)…

--Ανάμεσα στις αποκρατικοποιήσεις που δεν προχωρούν είναι και η ΔΕΗ. Που έχει εφιαλτικά προβλήματα κι απειλεί να «σκάσει» ανά πάσα στιγμή.

--Και τέλος, δεν έχει υπάρξει ακόμα καμία συμφωνία για το ποια μέτρα λιτότητας θα ισχύσουν άμεσα, δηλαδή από τις αρχές του 2018…

Θα είναι η περικοπή της προσωπικής διαφοράς στις κύριες συντάξεις;

Θα είναι η μείωση του αφορολόγητου;

Οι δανειστές δηλώνουν στο εξωτερικό, ότι κάποιο από αυτά θα ισχύσει άμεσα. Η Ελληνική κυβέρνηση κάνει ότι δεν ακούει.

Όπως έλεγε και κάποιος που παρακολουθεί τις εξελίξεις από πολύ κοντά:

-- Η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, ακόμα παλεύει με τις… αλεπούδες και τα κουνάβια. Τα πραγματικά «θηρία» - οι λύκοι τα λιοντάρια, οι τίγρεις και οι δράκοι - δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα. Αλλά πλησιάζουν…

* Συμπέρασμα πρώτο: όσοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι θα υπάρξει τελική συμφωνία (και κλείσιμο της αξιολόγησης) ως το Eurogroup του Μαρτίου, μάλλον την πάτησαν!

* Συμπέρασμα δεύτερο: όσοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι ο Τσίπρας θα τα κλείσει όλα και θα υπογράψει τα πάντα για να τελειώνει, μάλλον έκαναν λάθος. Γιατί αν είχε αυτό στο μυαλό του, θα το είχε ήδη κάνει!

Από την ώρα που του έστειλαν πλήρες τελεσίγραφο και δεν υποχωρεί, αυτό σημαίνει ότι είτε δεν τολμά, είτε δεν μπορεί.

Γιατί καθυστερώντας κι άλλο, χάνει και την ποσοτική χαλάρωση.

Όμως, χωρίς ποσοτική χαλάρωση ως τα μέσα του 2017, χάνει και την ανάπτυξη αυτή τη χρονιά.

Όπως χάνει και τη διορία να βγει στις αγορές του χρόνου μόλις λήξει το Τρίτο Μνημόνιο. Οπότε ήδη χρειάζεται, από τώρα, νέο Μνημόνιο…

Και τότε χειροτερεύουν τα πάντα (πλεονάσματα, στόχοι κλπ.) για όλα τα επόμενα χρόνια.

Άρα, από τη στιγμή που του έδωσαν τελεσίγραφο και δεν υποχωρεί, αυτό σημαίνει, πως πράγματι: είτε δεν μπορεί πια, είτε δεν τολμά ακόμα…

* Συμπέρασμα τρίτο: όσοι προεξοφλούσαν πως οι «ξένοι», δηλαδή οι δανειστές «βιάζονται» κι αυτοί να κλείσει η αξιολόγηση του Τσίπρα, μάλλον έκαναν λάθος.

Δεν φαίνονται πια να «βιάζονται» οι δανειστές.

Ούτε μοιάζει να τους δημιουργεί ιδιαίτερο πρόβλημα να βρεθεί η Ελλάδα τον Ιούλιο στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ξανά…

Για τους Γερμανούς για παράδειγμα, το «χτύπημα» της Ελλάδας θα φέρει σε δύσκολη θέση τον Σούλτς έναντι των Χριστιανοδημοκρατών, όχι το αντίθετο.

Κι όταν βλέπουν ότι καταρρέει δημοσκοπικά ο Τσίπρας:

--Πρώτον, κανείς (απ’ έξω) δεν έχει διάθεση να τον στηρίξει.

--Δεύτερον, κανείς δεν έχει διάθεση να του εμπιστευθεί πρόσθετα χρήματα, είτε αυτά αφορούν την επόμενη δόση (για να μη χρεοκοπήσουμε τον Ιούλιο) είτε αφορούν το επόμενο…Μνημόνιο, αφού το τρέχον έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται να βγαίνει… --Τρίτον, αν «εμπλακεί» ο Τσίπρας στην προεκλογική εκστρατεία της Γερμανίας, θα αρχίσει αληθινό «τσουνάμι» δημοσιευμάτων εναντίον του από το διεθνή τύπο. Όλοι όσοι τον στήριζαν ως τώρα (για να υπογράψει), όπως ο Σούλτς και ο Μοσκοβισί, θα στραφούν πρώτοι εναντίον του.

Κι αν ο Τσίπρας «περιμένει ως το τέλος», να βγει ο Σούλτς στη Γερμανία, μπορεί πλέον να συμβεί το ακριβώς αντίθετο: Αντί να «επωφεληθεί» ο Τσίπρας από τη μελλοντική στήριξη του Σούλτς, να χάσει ο ίδιος ο Σούλτς, επειδή είχε στηρίξει τον Τσίπρα στο παρελθόν!

* Συμπέρασμα τέταρτο: Μπορεί πια να πλησιάζουμε στο σημείο όπου οι δανειστές του τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια.

--Άλλοι γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα.

--Άλλοι γιατί δεν τον εμπιστεύονται να του δώσουν άλλα χρήματα.

--Κι άλλοι για να το «κεφαλαιοποιήσουν» προεκλογικά στις χώρες τους.

Αυτό μπορεί να έχει αρχίσει ήδη. Κι αν τα νούμερα βγαίνουν ανάποδα – όπως έχουν αρχίσει ήδη να βγαίνουν ανάποδα – τότε όλα αυτά θα επισπευσθούν.

Κι ο Τσίπρας μπορεί να «μετράει» πολύ λίγο καιρό ακόμα…

Κάποιοι αναρωτιούνται: Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;

Ωραία ερώτηση, αλλά υπάρχει και μια άλλη, πιο εύστοχη:

Πότε ανατράπηκε κυβέρνηση στην Ελλάδα από λαϊκό ξεσηκωμό;

Απάντηση: Ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες!

Οι ελληνικές κυβερνήσεις ανατρέπονται στις εξής περιπτώσεις:

·                                 --Είτε αν παγιωθεί ένα μεγάλο και διευρυνόμενο δημοσκοπικό προβάδισμα εναντίον τους.

·                                 --Είτε αν τα κάνουν μούσκεμα, αποτύχουν δραματικά, σε κάποιο μείζονα τομέα.

·                                 --Είτε, αν τους τραβήξουν το χαλί οι ξένοι.

·                                 --Είτε αν δεν καταφέρουν να συγκεντρώσουν ενισχυμένη πλειοψηφία 180 εδρών σε Προεδρική εκλογή.

Αν εξαιρέσουμε το τέταρτο, όλα τα άλλα ισχύουν σήμερα σε βάρος του Τσίπρα.

Και ειδικά η μεταστροφή των δανειστών κατά της κυβέρνησης έχει γίνει ο κρισιμότερος παράγοντας ανατροπής μιας κυβέρνησης στην εποχή των μνημονίων.

Επομένως το ερώτημα δεν είναι, αν και πότε θα «εξεγερθεί» ο κόσμος…

Αλλά, αν έχουν πάρει απόφαση να τον τελειώσουν οι δανειστές!

Και το πολιτικό ερώτημα για τον ίδιο τον Τσίπρα, δεν είναι αν θέλει να παραδώσει την εξουσία…

Προφανώς δεν θέλει. Προφανώς κάνει και θα κάνει ό,τι μπορεί να παραμείνει.

Αλλά το πρόβλημα είναι πως, αν δεν προλάβει να φύγει, όχι απλώς θα τον σύρουν σε εκλογές, αλλά θα τον τσακίσουν με κάθε τρόπο, ώστε μετά τις εκλογές να έχει εκμηδενιστεί. Αυτό οφείλει να αποτρέψει.

Και οι δικοί του, δεν έχουν ασφαλώς κανένα «συνειδησιακό» πρόβλημα να ψηφίσουν τα πάντα!

Αλλά τώρα πια το πρόβλημά τους είναι, αν θα υπάρχουν αύριο, αφού τα ψηφίσουν.

Τέσσερα πράγματα, λοιπόν, ωθούν σε εκλογές το ταχύτερο:

1.                              --Πρώτον ότι οι δανειστές το χοντραίνουν. Δηλαδή, του τραβάνε το χαλί, κανονικά. Και πάντως δεν τον «διευκολύνουν» καθόλου πια…

2.                              --Δεύτερον, ότι μέσα στη χώρα, δημοσκοπικά καταρρέει συνεχώς. Κι ό,τι κάνει για να το ανακόψει δεν του βγαίνει.

3.                              --Τρίτον, ότι κάθε «αφήγημά» του καταρρέει επίσης! Είτε στην οικονομία (ανάπτυξη, ποσοτική χαλάρωση, τέρμα η λιτότητα κλπ.). είτε στην πολιτική (μεταστροφή στο ΠΑΣΟΚ για «στήριξη», «διάσπαση» της ΝΔ κλπ.).

4.                              --Και τέταρτον, όλα αυτά τα αδιέξοδα, ενεργοποιούν πια τα ανακλαστικά επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, σε βάρος του Τσίπρα που αρχίζει να μοιάζει με βαρίδι για «το αύριο της Αριστεράς», ακόμα και μέσα στο κόμμα του.

Και μην ξεχνάτε: οι αριστεροί αν είναι σκληροί με τους αντιπάλους τους όταν κερδίζουν, είναι πολύ πιο σκληροί, είναι αληθινά ανελέητοι με τους δικούς τους – και ιδιαίτερα με τους ηγέτες τους – όταν χάνουν. Ή όταν οσμίζονται την ήττα να πλησιάζει…

Συμπέρασμα τελικό: Αν περάσει «άκαρπο» και το Eurogroup της 20ης Μαρτίου (σε 13 μέρες από σήμερα), τότε οι πρόωρες εκλογές έχουν πια πιθανότητα πάνω από 50%!

Και οι εξελίξεις θα είναι άμεσες και καταιγιστικές.

 

.Από γκάφα σε γκάφα...

Επική γκάφα; Ανικανότητα; Ασυνεννοησία ή μήπως όλα αυτά μαζί; Η υπόθεση με την ΕΛΣΤΑΤ που ανακοίνωνε ύφεση την ώρα που ο Τσίπρας πανηγύριζε για ανάπτυξη στο υπουργικό συμβούλιο θα μπορούσε να επιβεβαιώνει ότι έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνους ανθρώπους. Θα μπορούσαμε να το πάρουμε στο χαβαλέ, όπως κάνουν στα social media ή όπως όταν ο Τσίπρας έλεγε για τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη.

Όμως, η γκάφα αυτή είναι πολύ σοβαρή και αποκαλύπτει ότι συμβαίνουν κι άλλα περίεργα πράγματα. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι μία ημέρα μετά η ΕΛΣΤΑΤ που είχε βγάλει ότι η χώρα είναι σε ύφεση, έστω και οριακή της τάξης του 0,1%, η ίδια ανεξάρτητη αρχή ανακοίνωνε ότι τελικά το ΑΕΠ δεν έπεσε ξανά σε ύφεση αλλά ήταν... μηδέν. Ούτε ανάπτυξη, ούτε ύφεση δηλαδή και μέσα σε 24 ώρες βρέθηκαν περί τα 175 εκατ. ευρώ και τελικά η κυβέρνηση δεν εξευτελίστηκε τόσο πολύ, παρά το γεγονός ότι έπεσε έξω αφού προέβλεπε ανάπτυξη 0,3% και το διατυμπάνιζε και ο Τσίπρας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν υπήρξε κάποια κυβερνητική παρέμβαση στην ανεξάρτητη στατιστική αρχή και «διορθώθηκαν» τα νούμερα προκειμένου στην κυβέρνηση να μην αποδειχθούν εντελώς... «νούμερα».

Πάμε παρακάτω. Χθες ο Τζανακόπουλος με οργισμένο -φανερά- ύφος όταν τον ρώτησαν αν ήξερε ο Τσακαλώτος για τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είπε «ρωτήστε τον υπουργό, εγώ δεν ξέρω αν ήξερε». Όταν τον ρώτησαν όμως για το αν ήξερε ο Τσίπρας απάντησε όλος χαρά ότι είναι ανεξάρτητη αρχή και κάνει τη δουλειά της. Κι εδώ έρχεται η μεγάλη αποκάλυψη. Η ΕΛΣΤΑΤ δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της το πρόγραμμα ανακοινώσεων. Πότε δηλαδή θα βγάλει στοιχεία για το ΑΕΠ, πότε για το ένα τρίμηνο, πότε για το άλλο και πότε θα κάνει αναθεώρηση. Η κυβέρνηση, το Μαξίμου, το υπουργείο Οικονομικών και κάθε ενδιαφερόμενος, ήξεραν ότι την ημέρα που ο πρωθυπουργός θα ανέλυε το όραμά του για την Ελλάδα σε ανάπτυξη η ΕΛΣΤΑΤ θα έκανε ανακοινώσεις.

Να δεχθούμε ότι δεν ήξεραν στην κυβέρνηση ότι οι ανακοινώσεις αυτές θα είναι αρνητικές; Όχι. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα διέλαθε της προσοχής, τουλάχιστον των οικονομικών υπουργών ή των συμβούλων του Αλέξη Τσίπρα, όπως π.χ. του Δημήτρη Λιάκου που είναι στο Μαξίμου. Και είναι αδιανόητο να έχει γράψει κάποιος την ομιλία του πρωθυπουργού και να μην έχει κρατήσει μια... πισινή όταν ξέρει ότι η ΕΛΣΤΑΤ θα έβγαζε ανακοίνωση.

Κάποιος ή κάποιοι γελοιοποίησαν τον Τσίπρα και ο ίδιος γελοιοποιήθηκε μόνος του.

Όμως, η αστειότητα της υπόθεσης συνεχίζεται. Η κυβέρνηση μετά το πατατράκ με την ύφεση διέρρεε ότι «καλό είναι να περιμένουμε τα στοιχεία της αναθεώρησης τον... Απρίλιο και μετά να κάνουμε κριτική».

Αδιόρθωτοι όπως είναι δεν διάβαζαν την ιστοσελίδα της ΕΛΣΤΑΤ ότι η επόμενη αναθεώρηση του ΑΕΠ του 2016 θα γίνει... τον Οκτώβριο του 2017 κι όχι τον Απρίλιο. Εκείνο το μήνα απλά η Eurostat θα κάνει ανακοινώσεις για το ελληνικό ΑΕΠ και το πλεόνασμα που, όμως, θα βασίζονται στα στοιχεία που ανακοίνωσε χθες και προχθές η ΕΛΣΤΑΤ. Ακόμη και σ' αυτό αδιάβαστοι πιάστηκαν και ανίκανοι.

Και περιμένουμε από τους Τσίπρες, Τσακαλώτους, Χουλιαράκηδες να σώσουν την οικονομία. Το τρίο της γκάφας που δεν έχει κανένα προηγούμενο.

.Γιατί θυμήθηκαν τώρα τα εξοπλιστικά;

Και ξαφνικά θυμήθηκαν τον Γιάνo Παπαντωνίου που αν δεν κάνουμε λάθος ήταν υπουργός Άμυνας εκεί στο μακρινό 2001-2004. Πριν δηλαδή από μια 15ετία υπήρχε η υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψεκασμένοι αποφάσισαν να ανοίξουν και να φέρουν την υπόθεση στη Βουλή.

Και καλά, ο Γιάνος να πιαστεί και αν έχει κάνει λαδιές να πάει φυλακή σαν τον Ακη. Και καλά, το ΠΑΣΟΚ να στοχοποιηθεί και να λοιδωρηθεί για ακόμη μια φορά, το αξίζει άλλωστε.

Το ερώτημα είναι γιατί θυμήθηκαν τώρα τα εξοπλιστικά; Μήπως γιατί έρχονται σκληρά μέτρα; Μήπως γιατί η συμφωνία με την τρόικα έχει υπογραφεί και επιχειρούν με επικοινωνιακά τρικ να ξεπεράσουν την οργή του κόσμου;

Οι ίδιοι οι βουλευτές που κατέθεσαν πρόταση για σύσταση εξεταστικής επιτροπής θα πέσουν στα τέσσερα και θα ψηφίσουν μειώσεις σε συντάξεις και στα εισοδήματα λόγω αύξησης των φόρων. Μα καλά ντροπή δεν υπάρχει καθόλου; Δεν έχουν λίγη τσίπα; Γιατί δεν άνοιγαν τον φάκελο πριν από δύο χρόνια, όταν ήταν πανίσχυροι; Απλά γιατί τώρα τους βολεύει διότι νομίζουν ότι ο κόσμος θα χαζέψει με τον Γιάνο και θα ξεχάσει την τσέπη του.

Κι από την άλλη να ρωτήσουμε και κάτι τον ΣΥΡΙΖΑ; Τους 10 υπουργούς που έχει στην κυβέρνηση και τα δεκάδες στελέχη που βρίσκονται στο Μαξίμου και αλλού και ήταν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ, τους ρώτησε για το πασοκικό πάρτι της σημιτικής περιόδου; Έτσι βρε αδερφέ για να έχει σφαιρική αντίληψη των γεγονότων.

Ρώτησε τον Κουρουμπλή, τον Σπίρτζη, την Τζάκρη, τον Κοτσακά, τον Μπόλαρη, τον Τόσκα, τον Σγουρίδη και τα λοιπά πασοκικά καλόπαιδα που βρίσκονταν όταν ο Γιάνος, ο Ακης και οι λοιποί κύριοι έκαναν αυτά για τα οποία κατηγορούνται;

Είναι προφανής ο α λα καρ τρόπος που θυμάται ο ΣΥΡΙΖΑ τα γεγονότα.

Αλλά να τον ρωτήσουμε και κάτι άλλο; Θα έκανε εξεταστική για τα 500 και πλέον εκατομμύρια που δόθηκαν για να ανακαινιστούν τα σαπάκια του Καμμένου και μάλιστα εν μέσω κρίσης;