.Θα γίνουν άραγε εκλογές;

Το ερώτημα αν θα γίνουν εκλογές , αιωρείται καιρό τώρα αναζητώντας απάντηση. Υπάρχει απάντηση; Ασφαλώς. Υπάρχει κανένας που δεν βλέπει ότι ο Α. Τσίπρας ακολουθεί διπλή τακτική; Από την μία δέχεται τα πάντα, δίνοντας τα πάντα στους δανειστές- εταίρους.

Εμφανίζει ως μεγάλο κατόρθωμα την μείωση του χρέους κατά 45 δις. ευρώ περίπου με ορίζοντα …το 2060 και δέχεται θηριώδη πλεονάσματα 3,5% για σειρά ετών. Δίνει εξετάσεις νομιμοφροσύνης προς τα έξω. Θα ήθελε να κλείσει την Β΄αξιολόγηση και να ενταχθεί στην ποσοτική χαλάρωση αγοράζοντας πολιτικό χρόνο παραμονής στην εξουσία...

 Ταυτόχρονα , ανακοινώνει στο εσωτερικό της χώρας ότι θα μοιράσει 617 εκατομ.ευρώ στους συνταξιούχους θεωρώντας ότι απευθύνεται σε ανόητους ,αφού μόνο οι περικοπές του ΕΚΑΣ τα έτη 2016-2017 ανέρχονται σε 587 εκατομ.ευρώ, ενώ στην δήθεν αριστερή διετία πετσοκόφτηκαν οι συντάξεις κατά 2,5 δις.ευρώ και το 2017 θα μειωθούν κατα άλλο 1 δις. ευρώ ! Πανικόβλητος προσπαθεί να σταματήσει την δημοσκοπική κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ , περιπλέκοντας όμως την πορεία της αξιολόγησης . Έξω υπάκουος , μέσα αθεράπευτος λαικιστής . Έτοιμος για όλα..

Κι όμως, τολμάει να θέτει διχαστικά διλήματα του στυλ « με ποιον ειστε, με τον Σόιμπλε η με τον λαό;». Τολμάει να μιλάει για υπάκουους , που δεν θα αφήσει στα χέρια τους την χώρα ! Αυτά τα λέει ο άνθρωπος που από αντιμνημονιακός αποδείχτηκε ο πιο μνημονιακός απ΄όλους, ο Πρωθυπουργός που ευθύνεται για το τρίτο Μνημόνιο, για τα capital controls , για την ζημιά 85 δις.ευρώ στην χώρα των περυσινών θεατρινισμών που βαφτίστηκαν υπερήφανη διαπραγμάτευση , ο πολιτικός που δέχτηκε την υποθήκευση όλης της ακίνητης περιουσίας της χώρας για 100 χρόνια !

Είναι φανερό ότι είναι πανικόβλητος και γι αυτό ξύπνησε και πάλι ο τυχοδιωκτισμός που τον χαρακτηρίζει , η τάση του να διχάζει τον λαό κάθε φορά που οδηγείται σε αδιέξοδο .Παίζει και πάλι το περυσινό έργο που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού και πάντως σε ένα Μνημόνιο που λίγους μήνες πριν δεν χρειαζόταν.

Ξεχνάει, ότι το ίδιο πολιτικό,επικοινωνιακό κόλπο , δεν πιάνει πάντα και πως πάνω από το 80% της κοινής γνώμης έχει αρνητική άποψη πια για την πολιτική αυτής της περίεργης αριστεροδεξιάς Κυβέρνησης . Ωστόσο, ο πανικός οδηγεί συχνά σε επικίνδυνους ταχτικισμούς και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουν οι πραγματικές ευρωπαικές, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.

Η χώρα δεν μπορεί να ξαναζήσει ένα νέο δράμα που ίσως αποδειχθεί και μοιραίο.

.Και όλα αυτά για τον… ΕΝΦΙΑ!

Δυο χρόνια βουτηγμένοι στον βούρκο ως τον λαιμό, έτοιμοι να πνιγούμε για τα καλά, κι ορισμένοι ακόμη αβαντάρουν τον λαοπρόβλητο Αλέξη, το χαμογελαστό παιδί που θα σήκωνε το λάβαρο της επανάστασης και θα απελευθέρωνε την Ελλάδα και την Ευρώπη από τα νύχια των τοκογλύφων.

Ένας Αλέξης που κάποτε ανέβαινε στα «τραχτέρια» χειροκροτούμενος από τους αγρότες, αγκάλιαζε και φιλούσε συνδικαλιστές, έβγαινε σέλφις με διάφορες σεληνιασμένες κυράτσες (σε κλιμακτήριο), και γενικά προσπαθούσε να δείξει ότι αυτός είναι ο φίλος και η φωνή του λαού… και όχι οι φασίστες σαμαροβενιζέλοι, που στα τέσσερα υπογράφουν την θανατική μας καταδίκη. Και ο σοφός λαός για μια ακόμη φορά μάσησε τον σανό του…

 Ποιος λοιπόν Αλέξης; Αυτός που δυο μόλις χρόνια μετά, κρύβεται ταμπουρωμένος στο αποκλεισμένο από κλούβες των ΜΑΤ (που θα τα καταργούσε) μέγαρο Μαξίμου, γράφει στα τέτοια του τους αγρότες, αρνείται να δεχτεί γραπτό αίτημα από συνδικαλιστές (βλ. αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης), πόσο μάλλον να τους συναντήσει, η φρουρά του προπηλακίζει άσχετους πολίτες που τον φωτογραφίζουν με το κινητό τους, τα βάζει με τους δημοσιογράφους, και κόβει το ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους, στους οποίους κάποτε (σαν χθες) υπόσχονταν αυξήσεις, και 13^ες συντάξεις.

Και άντε εγώ ο ποταπός τα έγραφα από την αρχή, και από πιο πριν μάλιστα, διότι το είχα δει το έργο. Είχα καταλάβει ότι πρόκειται για έναν ημιμαθή καπάτσο πολιτικάντη, με μόνη εμπειρία τους τους εκβιασμούς σε καθηγητές, και τις καταλήψεις για περισσότερες αδικαιολόγητες απουσίες στα σχολεία. Οι υπόλοιποι όμως; Πως την πάτησαν έτσι;

Και άντε καλά όλοι εκείνοι οι απολιτίκ σαχλαμάρες που επί δεκαετίες το μόνο που τους άγγιζε ήταν το που θα πάνε το βράδυ για να ρίξουν τις γαρδένιες τους και να πιουν τα μαύρα Τζόνι.

Ή οι άλλοι, που επειδή το Πασόκ κυριαρχούσε επί δεκαετίες, ήταν το μόνο όχημά τους για γρηγοράδες και αρπαχτές, οπότε εντάχθηκαν σε αυτό δηλώνοντας σοσιαλιστές (τρομάρα τους).

Καταλαβαίνω επίσης απόλυτα όλους τους ιδεοληπτικούς αριστερούς, που παρά τις κοσμογονικές αλλαγές στον πλανήτη, εκείνοι έμειναν κολλημένοι στο κομμουνιστικό όραμα, αρνούμενοι να δεχτούν την πραγματικότητα, και κλείνοντας τα μάτια στην δυστυχία που επέφερε στους λαούς του το κάθε κομμουνιστικό καθεστώς.

Καταλαβαίνω ακόμη ακόμη και τους ελληναράδες δεξιούς, αυτούς που μέσα στην θολούρα τους πιστεύουν ότι κάποιοι μας ψεκάζουν, και οι οποίοι στοιχήθηκαν πίσω από τον συγκαμένο μπούλη για να σκίσει τα μνημόνια, και να καταργηθούν οι φόροι και τα χαράτσια. Τόσο ήξεραν, τόσο έκαναν. Άσχετα αν σήμερα τους λυπάμαι πραγματικά, ως αξιοθρήνητα ανθρωπάκια που κατάντησαν το δεκανίκι ενός γιαλαντζί αριστερού κομΟνιστή, μπας και γλύψουν κανένα κοκαλάκι.

Όλους τους παραπάνω τους καταλαβαίνω. Η κρίση επέφερε σαρωτικές αλλαγές στα πάντα όλα, ακόμη και στην καθημερινότητά μας, οπότε αν κάποιος δεν έχει τα ανάλογα πνευματικά εφόδια, πνίγεται κυριολεκτικά και καταντάει (άθελά του) πράκτορας του χάους, ένας ακόμη χρήσιμος ηλίθιος δηλαδή, που προμοτάρει το νέο μεταμοντέρνο Πασόκ, τον σημερινό σύριζα, που στην πλειονότητά του αποτελείται από άλλοτε δευτεράντζες του Σημίτη, σημερινούς υπουργούς και μεγαλοστελέχη, που πέρα από την προσωπική τους κονόμα, δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο…

Τους μόνους που δεν καταλαβαίνω είναι όλους εκείνους, τους δήθεν δεξιούς νεοδημοκράτες, που όσο τα πράγματα πήγαιναν πρίμα, δήλωναν με στόμφο τα πολιτικά πιστεύω τους και ψήφιζαν την Νέα Δημοκρατία. Άλλος επειδή οι αντάρτες σκότωσαν τον παππού τους, άλλος επειδή θεωρούσε τον εαυτό του «καπιταλιστή», άλλος διότι η ΟΝΝΕΔ είχε πιο περιποιημένα γκομενάκια, και πάει λέγοντας…

Έλα όμως που όλη η «ιδεολογία» τους κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μόλις το αυγό μπήκε στον κώλο, και μόλις η χώρα χρειάστηκε να εισπράξει για πρώτη φορά φόρους, τέλη, εισφορές, και έκτακτα χαράτσια. Εκεί, οι νεοδημοκράτες αυτοί ξέχασαν το παρελθόν τους, και άρχισαν να σιγοντάρουν τους «νεομπολσεβίκους» για να … γλιτώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Με αποτέλεσμα να ζούμε τώρα όλο αυτό το μπάχαλο, όπου κανείς, όσο σοφός κι αν είναι, δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει.

Με τον Αλέξη στο τιμόνι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Δραχμή, grexit, συσσίτια, ακόμη και πλήρης σομαλοποίησή μας. Γιατί; Διότι κάποιοι (θα το ξαναπώ) δεν ήθελαν να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ στο δυαράκι ή στο εξοχικό τους…

Αυτά τα απόνερα ζούμε σήμερα, ημέρες Χριστουγέννων, χωρίς να ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Τις ευχές μου τέκνα μου… και σε ανώτερα. Την επόμενη φορά μη διστάσετε να ψηφίσετε τον Μιχαλολιάκο… κι αυτός θέλει να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, μαζί με πολλά άλλα ακόμη…

.Χριστούγεννα με δανεικά…

Χριστούγεννα. Σα μεγαλοβδομάδα είναι. Ούτε καν το εορταστικό πήξιμο στους δρόμους. Μόνο ότι έχει σχέση με φαγητό κινείται. Είναι το τελευταίο που απέμεινε. Η επιβίωση. Τρώω, άρα υπάρχω. Τα παλιά μεγαλεία έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια, αλλά σήμερα μας τέλειωσε και η ελπίδα.

 Ο μέσος αφελής πολίτης αυτής της χώρας και ο μέσος παντελώς αγράμματος καταλαβαίνει ότι ο Αλέξης της καρδιάς του δεν κατάφερε να κάνει το γάιδαρο να πετάξει και έχει πέσει σε μαύρη κατάθλιψη. Και δεν βρίσκει πια και κάτι ανάλογο να πιαστεί. 

Ανοίγει το βιβλίο των μικρών εξερευνητών και βλέπει, Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Ζωή, Λεβέντη, Ραχήλ, Μιχαλολιάκο, Γκλέτσο, Σώρα, Αλαβάνο και απελπίζεται. Είπαμε είναι αγράμματος, είναι αφελής, αλλά τυφλός δεν είναι. Κόβει τις φάτσες και διστάζει να ταυτιστεί, να ενθουσιαστεί και να πιστέψει πάλι ένα ανάλογο παραμύθι. Κουράστηκε. Το κομμουνιστικό όνειρο απομακρύνεται, μαζί με τα λεφτά. Hοpeless…

  

Ακόμα και το μίσος για το Σόιμπλε έχει καταλαγιάσει. Του το  σερβίρισαν ξανά οι ουτιδανοί στο πιάτο ως γιορτινό γεύμα, αλλά είναι πια τόσο μπαγιάτικο που ούτε οι φανατικοί δεν το ακουμπάνε. Πήγε να το βάλει και η Φώφη ως προσφάι στο τραπέζι τους και αγρίεψαν ακόμα και οι δικοί της. Εντάξει πασόκ είναι οι άνθρωποι, δεν είναι και δημαρίτες.  

Κάπου νισάφι πια, η πλάκα με τις ίσες αποστάσεις. Παλεύουν τα κανάλια, όλα όμως, να τους κρατήσουν στη ζωή, με νύχια και με δόντια, παλεύουν και οι φυλλάδες δημοκρατικές και μη στην ίδια περίπου κατεύθυνση, αλλά η απελπισία είναι πια διάχυτη. Αυτό πάντως να το κοιτάξει ο Κυριάκος. Εν αναμονή πρωθυπουργός είναι και να μην έχει μια εφημερίδα, ένα καναλάκι που να είναι, όχι δικό του, αλλά έστω αντικειμενικό.

Αυτό το μίσος για το Σόιμπλε με έχει απασχολήσει. Μου είπαν οι φίλοι ότι τον μισούμε γιατί είναι ένας ανάπηρος που πέτυχε, που έγινε ο ισχυρότερος υπουργός οικονομικών της Ευρώπης. Νομίζω ότι δεν είναι τόσο σύνθετο. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε τόσο συνδυαστικές σκέψεις.  Απλά τον μισούμε γιατί είναι ανάπηρος και κυκλοφορεί μπροστά μας.

Ναι, είναι τόσο απλό. Και αυτός που παρκάρει και κλείνει τη ράμπα του ανάπηρου δεν το κάνει απλά από αδιαφορία ή ωφελιμισμό. Το κάνει γιατί θεωρεί απαράδεκτο να κυκλοφορεί ο ανάπηρος. Για μεγάλο μέρος συμπατριωτών μας, ο Σόιμπλε ως ανάπηρος έχει κόμπλεξ, έχει μίσος για τους υγιείς και απεργάζεται κακά πράγματα γι αυτούς. Πόσο μάλλον για μας τους Έλληνες που είμαστε και ωραίοι και υγιείς και μεγαλόψυχοι και ανδρείοι. 

Και σεξουαλικά ενεργοί, κυρίως. Γι αυτό δεν μας σβήνει τα χρέη.  Αυτό του διαμήνυσε και ο πρωθυπουργός μας όταν αναφέρθηκε στην ψυχική του υγεία, εμμέσως πλην σαφώς, τόσο σαφώς που αναγκάστηκε μετά να διαψεύσει.  Γι αυτήν τη δήλωση, ο Τσίπρας πρέπει να τσίμπησε ένα δυο μονάδες. Όχι για τα λεφτά που μοίρασε στους συνταξιούχους. Για τη σπόντα στο Σόμπλε. 

Ωστόσο ο μέσος πολίτης είναι ακόμα επικίνδυνος. Επειδή είναι μέσος. Απελπισμένος όχι οργισμένος, αλλά επικίνδυνος. Τον φαντάζεσαι στην κατάσταση που είναι να ψηφίζει για Grexit ή remain; Γιατί μη μου πεις ότι ελπίζει πλέον στον Κυριάκο και τον ορθολογισμό; Στην ανοικτή κοινωνία και το φιλελευθερισμό. Που και ποιος του έμαθε του Έλληνα να σκέφτεται ορθολογικά και να αγαπά την ελεύθερη αγορά; 

Εμείς, εγώ και οι η γενιά μου που βγήκαμε από τα πανεπιστήμια κάτι πίσω κάτι μπρος από το 80 μάθαμε τα γράμματα σε όλον τον σημερινό ενεργό πληθυσμό. Και τι του μάθαμε; Μήπως να σέβεται τους νόμους της φύσης και της αγοράς; Μήπως να μετράει και να σκέφτεται πριν αποφασίσει; Μήπως να τιμάει και να προστατεύει τη δημόσια περιουσία; Μήπως να ζητάει αποδείξεις;

Εμείς του μάθαμε ότι,  νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, δηλαδή του εαυτού του και της παρέας του. Να σπάει και να μουτζουρώνει τη δημόσια περιουσία αν νιώθει ότι αδικείται. Να κρύβεται πίσω από τη συλλογική ευθύνη, να βλέπει παντού τσάτσους, ρουφιάνους και πλεκτάνες, να υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα του και να παραμελεί τις υποχρεώσεις του. Να μισεί τη Δύση, το κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία. Αλλά να αγαπά το χρήμα και την καλοπέραση. Εμείς οι δάσκαλοι αυτά του μάθαμε. Του κάναμε δηλαδή το κεφάλι μουσταλευριά.

Τον πήξαμε και καλώς κάναμε στους ύμνους προς την ελευθερία, αλλά έλα που δεν υπάρχει ένας (1) δάσκαλος που να του είπε ποτέ έστω και ως υπαινιγμό τι συνέβαινε στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους». Και θέλουμε σήμερα να καταλάβει ότι τον δουλεύουν; Να ερμηνεύσει τις κολεγιές κομμουνιστών και φασιστών; Να μετρήσει τη θέση του και να σχεδιάσει την πορεία του στον κόσμο; Να επιλέξει τους κατάλληλους ταγούς;

Στρατιές αγραμμάτων φτιάξαμε, έρμαια πολιτικάντηδων, απατεώνων, λαοπλάνων, ουτιδανών.  

Τι γυρεύουμε από όλους αυτούς τους έρμους; Πως τολμάμε να τους επιτιμούμε ως σανοφάγους και βλάκες; Τα παιδιά μας είναι και έχουμε ευθύνη. Ειδικά όλοι εμείς που κάτσαμε στα αριστερά θρανία και νομίσαμε ότι κατέχουμε την πάσα αλήθεια.

Είναι Χριστούγεννα. Να φάμε και να πιούμε καλά. Τρώω και πίνω άρα υπάρχω. Όλα καλά θα πάνε, υγεία να’χουμε.