.Η χώρα που δεν θέλει επενδύσεις

Α​​ν πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας εννοούσε αυτά που έλεγε τους τελευταίους μήνες –σαν να είδε ξαφνικά το φως το αληθινό– περί ανάγκης επενδύσεων, προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα πρέπει να νιώθει πολύ απογοητευμένος. Οχι μόνο γιατί για επενδύσεις μιλάει και επενδύσεις δεν βλέπουμε, αλλά κυρίως γιατί το επενδυτικό κλίμα χειροτερεύει συνεχώς. 

Το αποδεικνύουν διάφορες μετρήσεις διεθνών οργανισμών και ινστιτούτων για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, φαίνεται καθαρά από τις διαθέσεις στελεχών της κυβέρνησης και του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται σαφές από τις επιδόσεις του κράτους, που παραμένει αγκυλωμένο σε λειτουργίες που αποθαρρύνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα.

 Και επειδή ίσως αυτά δεν είναι αρκετά, ήλθε η σημερινή κυβέρνηση (του Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή) να συμβάλει με την πολιτική της υπερφορολόγησης.

Η πρόσφατη έκθεση «Doing Business 2017» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που υποβιβάζει την Ελλάδα από την 58η θέση στην 61η (μεταξύ 190 χωρών) στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, έρχεται ως επιστέγασμα αρκετών άλλων σχετικών ερευνών της τελευταίας διετίας.

 Δίχως υπερβολή, όλες σχεδόν δείχνουν τη χώρα να χάνει θέσεις και πόντους στον διεθνή λυσσαλέο ανταγωνισμό, που στους καιρούς μας πλέον διεξάγεται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.

 Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτήν θα επιβιώσει ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο ευέλικτος, ο πιο παραγωγικός. Ηδη η Ελλάδα χάνει έδαφος ακόμη και στα Βαλκάνια...

 Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και όσα εσωκομματικά ακολούθησαν έδειξαν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο κορμός του στελεχικού δυναμικού αδυνατεί να προχωρήσει πέρα από τις ιδεολογικές ή ιδεοληπτικές εμμονές του. Δεν θέλει να προχωρήσουν οι αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις, δεν επιθυμεί μεταρρυθμίσεις, αρνείται να συμβαδίσει με τους καιρούς που επικρατούν στον πλανήτη. 

Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας μόνος του –ή αναγκάστηκε;– φρόντισε να τονώσει αυτές τις απόψεις δημιουργώντας ένα «πολίτμπιρο» που θα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κυβερνητικές αποφάσεις. 

Με λίγα λόγια, ο ίδιος εκχώρησε ένα μεγάλο μέρος των αρμοδιοτήτων και των ευθυνών του ως πρωθυπουργού στο κόμμα, με δεδομένες τις αντιεπιχειρηματικές αντιλήψεις που το χαρακτηρίζουν. Η περίπτωση Σκουρλέτη τα λέει όλα.

Ο κρατικός μηχανισμός, από την πλευρά του, λειτουργεί με πρότυπα και ταχύτητες πολλών δεκαετιών πριν. Ευνοεί την απύθμενη γραφειοκρατία για να δημιουργεί εμπόδια, αντιδρά στην ηλεκτρονική μηχανοργάνωση, διαχέει τις ευθύνες και την υπευθυνότητα, δεν αντέχει την αξιολόγηση, απαγορεύει τις πρωτοβουλίες, αγαπά τις πελατειακές και κομματικές σχέσεις. 

Η τεράστια καθυστέρηση στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων, αλλά και η κατάσταση της εκπαίδευσης αποτελούν παραφυάδες του ιδίου προβλήματος. 

Δυστυχώς, είναι αποδεδειγμένο ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αρμονία με τις απόψεις, τη ρητορική και τους στόχους της κυβέρνησης. Για λόγους ιδεολογίας, για λόγους κομματικής πειθαρχίας ή για λόγους προσωπικού συμφέροντος; Για όλους μαζί τους λόγους αυτούς. Αλλωστε, είναι ακατόρθωτος ο διαχωρισμός και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Στο ερώτημα αν τα βλέπουν όλα αυτά «οι σύντροφοι» η απάντηση είναι απλή: δεν έχει καμία σημασία τι βλέπουν, τι διαπιστώνουν και τι καταλαβαίνουν. 

Αφού εμφανίζονται πολύ ευχαριστημένοι και ο πρωθυπουργός νομίζει ότι η οικονομία είναι «σούστα» που κάποια στιγμή θα εκτιναχθεί μόνη της επειδή δεν μπορεί να πιεστεί άλλο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με αυτές τις συνθήκες η επιχειρηματικότητα πάει από το κακό στο χειρότερο, οι επενδυτές δεν έρχονται, άρα επενδύσεις δεν γίνονται.

 Είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην ελληνική επικράτεια για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ελκυστική χώρα για τους επιχειρηματίες. Ακόμη και αν ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, ακόμη και αν ρυθμιστεί το χρέος. Η «σούστα» δεν θα εκτιναχθεί χωρίς κατάλληλη ρύθμιση μυαλών!  

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

.Η κληρονομιά του κομμουνισμού

Λ​​οιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Επαναλαμβάνω ότι ο κ. Γεωργιάδης έκανε μια άστοχη δήλωση. Ξέρουμε ότι σε καμία χώρα δεν συλλαμβάνονται οι κομμουνιστές, όσο κι αν είναι απαξιωμένοι όχι μόνον σε χώρες που έχουν ζήσει τη μαγεία του κομμουνισμού, αλλά και σε άλλες που πέρασε χωρίς να τις αγγίξει. Αρχές δεκαετίας του ογδόντα στη Γαλλία, το Κ.Κ. είχε φτάσει σε ποσοστά πάνω από 20% στις βουλευτικές εκλογές, αν δεν κάνω λάθος, και συμμετείχε με υπουργούς στην πρώτη κυβέρνηση Μιτεράν. Να μην παραγνωρίζουμε και το γεγονός ότι στις βιομηχανικές περιοχές του Βορρά οι ψηφοφόροι του εστράφησαν προς το Εθνικό Μέτωπο. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα συγκαταλέγεται «στα λοιπά» των αποτελεσμάτων. Στην Ιταλία της απλής αναλογικής, επί Μπερλινγκουέρ το Κ.Κ. ήταν ρυθμιστής της πολιτικής κατάστασης. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει. Πώς να το κάνουμε; Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν ξεκαθαρίσει τις σχέσεις τους με τον κομμουνισμό και τις ιδέες του. Και έχουν κλείσει τα βιβλία του. Exeunt που λένε.

Ξέρω πάντως πως δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ή μάλλον χώρα του πολιτισμένου κόσμου, άρα με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, όπου υπουργός έχει αναρτημένο στο γραφείο του πορτρέτο ήρωα της κομμουνιστικής ανταρσίας. Αναφέρομαι στο πορτρέτο του Κλάρα Αθανασίου στο γραφείο του κ. Σπίρτζη. Πορτρέτο του δεσπόζει και σε αίθουσα του υπουργείου Υγείας, όπου κατοικοεδρεύει ο Πολάκης. Ξέρω ακόμη πως όπου ακόμη λειτουργεί το «σύστημα», Β. Κορέα, Λάος, Βιετνάμ, Κούβα, φυλακίζονται όσοι δεν είναι κομμουνιστές.

 Και καλά να πάθουν. Ξέρω, τέλος, πως στην καφετέρια «The beauty of Greece», ο όρος κομμουνιστής αποτελεί τίτλο τιμής. Πριν κόψει τις συντάξεις ο Κατρούγκαλος, είχε δηλώσει κομμουνιστής για να κερδίσει την εύνοια του κοινού του. Γέλαγε και η pochette από την ευτυχία του χαριτωμένου.

Υπάρχει ιστορική εξήγηση. Εμείς ζήσαμε έναν εμφύλιο που τον προκάλεσαν οι κομμουνιστές και στον οποίον ηττήθηκαν, αφού είχαν παρασύρει στον όλεθρο χιλιάδες που τους πίστεψαν. Η ανάμνηση των νεκρών και της λεηλατημένης ζωής δεν σβήνει εύκολα. Ωραία. Υπάρχει όμως και μια πολιτική εξήγηση, η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, αλλά δεν ταυτίζεται μαζί της. Το ΠΑΣΟΚ το 1981 λεηλάτησε όλη την εμφυλιοπολεμική ρητορεία της Αριστεράς για να την εκτονώσει στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. 

Ηταν μια ρητορεία που έφερνε διορισμούς και επιδοτήσεις. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του προοδευτικού λυρισμού την κράτησε ζωντανή για να δείξει ότι «δεν πονάει». Διανθισμένη με εθνικιστικές κορώνες, όπως ήταν, την υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξει την κουρελού του εθνικολαϊκισμού.

Εχει δίκιο το ΚΚΕ να διαμαρτύρεται επειδή ο κ. Γεωργιάδης το ταύτισε με τη σημερινή Αριστερά. Είναι σαν τον θείο που σου έφαγε την κληρονομιά, την αξιοποίησε, έγινε μεγιστάνας κι εσύ είσαι ακόμη «στο νοίκι». Εκείνοι έγιναν κυβέρνηση με την περιουσία του Κλάρα και αυτοί αρκούνται στη βουλευτική αποζημίωση. Υπέροχο κι εκείνο που είπε ο βουλευτής τους, ότι το ΚΚΕ δεν το νομιμοποίησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά οι αγώνες του λαού. Θυμάμαι ακόμη εκείνο το εκατομμύριο κόσμου που είχε βγει στους δρόμους για να υποδεχθεί τον εθνάρχη να φωνάζει: Νόμιμο το ΚΚΕ. Ετσι, για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

  ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

.Tα «φασιστάκια» της διπλανής πόρτας

Πραγματικά δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί από χθες το βράδυ. Οι περισσότεροι πανηγυρίζουν λες και βρίσκονται στο γήπεδο. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και οι οπαδοί κραυγάζουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά. Έτσι συμβαίνει και με τις άδειες. Όσοι μισούν τον Παππά ουρλιάζουν για το αυτογκόλ που έβαλε στο 92 και όσοι είναι μαζί του ετοιμάζονται με κάποιο τρόπο να πάρουν τη ρεβάνς.

Όμως, το θέμα δεν είναι οπαδικό. Δεν είναι του στυλ «σας τσακίσαμε, σας σκίσαμε, είστε κουρέλες» και τα σχετικά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με θέματα Δημοκρατίας, ελευθερίας του Τύπου, Δικαιοσύνης, συναίσθησης του που πάει η Ελλάδα και πόσο χαμηλά μπορεί ακόμη να φτάσει.

Όταν ο αναπληρωτής γραμματέας των ΑΝΕΛ προτρέπει «να τσακίσουν τη Δικαιοσύνη», ακόμη και αν τον απολύουν, είναι δείγμα πως κάτι πάει στραβά και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Όταν ο Πολάκης μιλά για δικαστικό πραξικόπημα, ποιος αυτός που έκανε παρανομίες με διπλά βιβλία, τότε υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Όταν ο ίδιος ο Παππάς και η Γεροβασίλη (η οποία από χθες έγινε… Ξηροβασίλη γιατί έπεσε ξερή) επιτίθενται με τόσο ανοίκειο τρόπο και χωρίς αιδώ τότε το έλλειμμα δημοκρατίας μεγαλώνει.

Όταν η κ. Σβίγγου λέει ότι ο απλός κόσμος έχει σοκαριστεί από την απόφαση του ΣτΕ τότε πράγματι πρέπει να μιλήσουμε για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά το πολίτευμά μας δεν πέρασε πολλές δυσκολίες. Συνήθως η Δημοκρατία χαλυβδώνεται όταν κινδυνεύει, αλλά από το 1974 και μετά δεν κινδύνευσε από κανέναν. Παρά μόνο από τους ίδιους τους Έλληνες που απολάμβαναν την ελευθερία και τη δημοκρατία και τελικά την «χάλασαν».

Παρ’ ότι είναι κουτσή και χαλασμένη, όμως, είναι το μοναδικό πολίτευμα που έχουμε και θέλουμε. Μαδούρο στην Ελλάδα δεν περνούν, οπαδοί του Κιμ και του Τσάβες θα βρίσκονται μόνο στις «γιάφκες» των ψευτοαριστερών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή την κουτσή Δημοκρατία πρέπει να την προστατέψουμε από τους υποψήφιους Μαδούρο. Πρέπει να την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, ακόμη και με το αίμα μας.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δείχνει αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Θα παλέψουν μέχρι τέλους έχοντας ένα μεγάλο ατού. Τον λαϊκισμό τους. Στοχεύουν στα πιο ταπεινά ένστικτα των πολιτών, τους κοροϊδεύουν με τον πιο οικτρό τρόπο και πολλούς από αυτούς τους μετατρέπουν σε κομματικό στρατό φανατικών που βλέπουν μόνο εχθρούς της… επανάστασης.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία πάει σε μια περίοδο βαθέως διχασμού όπου δεν υπάρχει Ελλάδα αλλά υπάρχει συμφέρον, εξουσία, δύναμη. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του έχουν αποδείξει ότι είναι σκληροί αντίπαλοι διότι απλά μοιάζουν με τις «μαύρες χήρες» ή τις ομάδες αυτοκτονίας που σκοτώνονται για να σωθεί η επανάσταση που νομίζουν ότι κάνουν.

Η Γεροβασίλη, ο Παππάς, ο Πολάκης, ο Βερναρδάκης, ο Σπίρτζης και κυρίως ο πρωθυπουργός είναι τα «φασιστάκια» της διπλανής πόρτας. Κι από αυτούς πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να γλιτώσει.