Όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία, όλα φαινόταν (και ήταν στην πράξη) πολύ
πιο ευοίωνα από το καλοκαίρι του 2012 που ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά.
Κι όμως, ο μεν Σαμαράς παρέδωσε τελικά μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης
καλύτερη οικονομία από αυτή που παρέλαβε, ο δε Τσίπρας κατάφερε να τα κάνει όλα
«κούγκι»!
Παρόλο που όταν παρέλαβε ο Τσίπρας, πήρε μια οικονομία σε (έστω αναιμική)
ανάπτυξη, πήρε πρωτογενές πλεόνασμα, πήρε αρχή αντιστροφής της αύξησης της
ανεργίας.
Εκτός αυτών, στην διάρκεια της 15μηνης διακυβέρνησής του στάθηκε και
ιδιαίτερα τυχερός τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά για λόγους που καμιά σχέση
δεν είχαν με την ικανότητά του ως Πρωθυπουργός της χώρας.
Το πετρέλαιο έφτασε στα 30 $ την ώρα που ο Σαμαράς το αγόραζε στα 100 $.
Το Ευρώ «μαλάκωσε» από το 1,4 $ σχεδόν στο 1,05 $, πράγμα ευνοϊκότατο για
τις εξαγωγές της χώρας και αποτρεπτικό για τις εισαγωγές, άρα καλό για το
εμπορικό ισοζύγιο.
Η ΕΚΤ και ο ίδιος ο Ντράγκι, άνοιξη του ’15 ξεκίνησε την δική του
επεκτατική νομισματική πολιτική, λες και την είχε παραγγελία η εν πολλαίς
αμαρτίαις περιπεσούσα χώρα μας.
Τέλος, πήραν σχεδόν έτοιμες μερικές μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις (Ελληνικό,
αεροδρόμια, λιμάνι Πειραιά), που περίμεναν μονάχα την τζίφρα τους για να
προχωρήσουν.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι «κατάφεραν» να τα τινάξουν όλα στον αέρα.
Αρνήθηκαν την έτοιμη αξιολόγηση και την προληπτική πιστωτική γραμμή.
Εξαφάνισαν το πρωτογενές πλεόνασμα, εξαέρωσαν τις καταθέσεις, πάγωσαν την
τάση μείωσης της ανεργίας.
Κράτησαν – και κρατούν ακόμη – ομπρέλα στα λεφτά της ΕΚΤ, μείωσαν τις
εξαγωγές αντί να τις αυξήσουν, τραίναραν τις ιδιωτικοποιήσεις (πάγωσαν το
Ελληνικό) και όσες υπέγραψαν, προσπάθησαν και προσπαθούν να τις υποβαθμίσουν –
εξοβελίσουν.
Τελικά, φάγανε όλα τα διαθέσιμα της χώρας αρνούμενοι τα χρήματα των
«τοκογλύφων» και μετά υπέκυψαν μοιραίοι και άβουλοι σε όλα, χρεώνοντας την
Ελλάδα μερικά αχρείαστα δις ευρώ, αφού πρώτα παίξανε ολόκληρη οπερέτα –
διαπραγμάτευση, οδήγησαν τον λαό σε ένα αστείο δημοψήφισμα και έκλεισαν τις
τράπεζες!
Όλα ετούτα, προσπάθησαν στην συνέχεια να τα «νομιμοποιήσουν» βαπτίζοντάς τα
στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ των εκλογών – εξπρές της 20ης Σεπτεμβρίου, που τις
κέρδισαν υποσχόμενοι παράλληλα προγράμματα και δίκαιη κατανομή των βαρών.
Όμως και πάλι υπαναχώρησαν αμέσως μετά τη νίκη τους! Άφησαν επίτηδες την
αξιολόγηση να βαλτώσει επί εξάμηνο, άνοιξαν τα σύνορα της χώρας στους
λαθρομετανάστες με άλλοθι τους πρόσφυγες, επέτρεψαν στις τρελές ΜΚΟ να
κουμαντάρουν κυριολεκτικά τα σύνορα, τα λιμάνια, σχεδόν την ίδια την εξωτερική
πολιτική της χώρας.
Και τώρα, στο παρά πέντε ενός ακόμη
αδιεξόδου, μιλάνε πάλι για δημοψηφίσματα και εκλογές αρνούμενοι πεισματικά να
αναλάβουν τις ευθύνες της πατρότητας και το κόστος της εφαρμογής του 3ου και μεγαλύτερου μνημονίου που έφεραν στην
χώρα.
Είναι φανερό λοιπόν, πως βάσει σχεδίου ή από παντελή ανικανότητα, αυτοί οι
άνθρωποι – ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και η παρέα τους – επέφεραν στην χώρα
την μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στο συντομότερο δυνατόν διάστημα.
Όσο και αν προσπαθούν να καμουφλάρουν αυτή την ζημιά πίσω από τις
(υπαρκτές) ευθύνες προηγούμενων κυβερνήσεων, η δική τους συνεισφορά σε αυτήν,
είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστη στην μονάδα του χρόνου, αν και ακόμη αφανής για
την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.
Όταν όμως οι ευθύνες τους για την διαφαινόμενη διάλυση της οικονομίας
αποκτήσουν οντότητα, όταν ο ελληνικός λαός αντιληφθεί το μέγεθος της
καταστροφής, όταν ξυπνήσει μια μέρα ο κόσμος και καταλάβει πως η Πατρίδα μας
έχει πάει δεκαετίες πίσω στο χρόνο, τότε, να είναι σίγουροι πως οι ευθύνες
αυτές θα αποκτήσουν και ονοματεπώνυμο.
Και τότε, οι ευθύνες που θα ζητήσουν επιτακτικά τιμωρία, θα είναι
κυριολεκτικά τρομακτικές. Και η τιμωρία που θα επισύρουν για τους φταίχτες, θα
είναι φωτεινό παράδειγμα και σκοτεινό σημείο ταυτόχρονα, στην σύγχρονη ιστορία
της Ελλάδας.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον καιρός για διορθωτικές κινήσεις, υπαναχωρήσεις
και συμψηφισμούς. Είχαν όλες τις ευκαιρίες και βάσει σχεδίου ή λόγω πολιτικής
επιπολαιότητας τις απεμπόλησαν.
Δυστυχώς για αυτούς, θα είναι αδύνατον
στο άμεσο μέλλον να διαφύγουν της σκληρής αλλά δίκαιης τιμωρίας που τους
αναμένει.
