Παλι καλά που το παραδέχτηκε ο
Τζορτζ Κλούνεϊ, πως τα 353.000 δολάρια είναι εξωφρενικό ποσό, ό,τι κι αν
γεύτηκε κανείς μαζί του στην εκδήλωση οικονομικής υποστήριξης της Χίλαρι
Κλίντον. Και τον φημισμένο «χίον οίνον» των αρχαίων αν πετύχαιναν σε σώο
αμφορέα, καταποντισμένο στη δροσιά, και τον απολάμβαναν κουβεντιάζοντας για το
μέλλον τους, δηλαδή για το μέλλον της ανθρωπότητας, και πάλι θα τους βάραινε ο
λογαριασμός.
Αυτή η (σχεδόν) ταύτιση του μέλλοντος των μεγιστάνων-χορηγών με το
μέλλον της ανθρωπότητας είναι και ο λόγος που δεν ισχύει εδώ το παροιμιώδες
«από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί».
Πως είναι λογικό να
νοιαζόμαστε για ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, καθώς και στις υποϋπερδυνάμεις τύπου
Ρωσίας και Κίνας, το ξέρουμε πολύ πριν από το «φαινόμενο της πεταλούδας».
Εχουν τα δικά τους συστήματα
βέβαια οι Αμερικανοί, τις δικές τους τεχνικές στην υποστήριξη των πολιτικών της
αρεσκείας τους, και πρωτίστως των υποψήφιων προέδρων.
Εμείς, παλιακοί,
παραμένουμε στον αστερισμό των κουπονιών, που πάντως είναι η Μικρή Αρκτος
μπροστά στον αστερισμό των εξαρτησιογόνων κομματικών θαλασσοδανείων από
ιδιωτικές τράπεζες, τη Μεγάλη Αρκτο δηλαδή. Στις ΗΠΑ προτιμούν τη φανερή και
απευθείας ενίσχυση των επιλέκτων τους, η οποία μπορεί και να ισοδυναμεί με
απευθείας ανάθεση έργου: «Ελαβες; Θα δώσεις». Τι; Εργα ας πούμε.
Κι αν οι
υποστηρικτές σου ασχολούνται με τις μπίζνες των όπλων, εξακολουθητικά
ασυναγώνιστες, τότε ένα από τα έργα που θα υποχρεωθείς να τους προσφέρεις
ανταμειπτικά ενδέχεται να είναι ο πόλεμος. Σε ξένες γειτονιές βέβαια. Οχι στην
αυλή σου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, μας νοιάζει αν
θα καεί η ξένη πίτα. Επειδή θα καούμε κι εμείς μαζί της. Εχει συμβεί.
Και
τίποτε πιο εύκολο από το να ξανασυμβεί. Κι αν το μυαλό μας παγώνει στο
ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος, δηλαδή πλανητάρχης, που θα
αποφασίζει για ζωή και για θάνατο, δεν μπορεί να το ζεστάνει η λογική τού μη
χείρονος, που λέει «Χίλαρι Κλίντον». Και μόνο αυτά τα αχώνευτα 353.000 δολάρια
μάλλον θα καταδίκαζαν οποιονδήποτε υποψήφιο σε κάθε άλλη χώρα.
Αλλά είπαμε. Οι Αμερικανοί έχουν
τα χούγια τους. Και τις ανοχές τους. Αν και η απροσδόκητη αντοχή του άλλου
υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, του Μπέρνι Σάντερς, ίσως δείχνει ότι
βρήκαν το όριό τους οι ανοχές αυτές – προς τα λόμπι, τη Γουόλ Στριτ, τη διαπλοκή,
που δεν αθωώνεται, βέβαια, επειδή γίνεται στο φως της μέρας. Το ότι η κ.
Κλίντον ίσως γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένα δέλεαρ.
Πιθανόν
το μοναδικό, εκτός και συνεκτιμήσουμε την υπόσχεσή της ότι θα δημοσιοποιήσει τα
περί εξωγήινων κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα της περίφημης Περιοχής 51, στη
Νεβάδα. Αρκεί όμως αυτό για να ισοφαρίσει τις αρνητικότατες σκέψεις που
προκαλούν και στο πιστό της ακροατήριο τα γεύματα των 353.000 δολαρίων, όταν
μάλιστα ο Σάντερς ζητάει ενίσχυση μόλις 27 δολαρίων;
