Οι δανειστές είναι απέναντι. Απέναντι είναι κι όλα τα
κόμματα της αντιπολίτευσης. Και απέναντι είναι κι όλες οι επαγγελματικές και
κοινωνικές τάξεις της χώρας. Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά τα κατάφεραν.
Εχουν στρέψει τους πάντες εναντίον τους. Οπως επιδίωκαν, άλλωστε, να κάνουν και
δεν δίσταζαν και να το διαλαλούν. «Ολοι τους και μόνοι μας» ήταν το σύνθημά
τους. Και αναπόφευκτα μας οδηγούν, άβουλοι και μοιραίοι, πίσω στον εφιάλτη του
2015.
Ακουσα πριν από λίγο στις ειδήσεις μια νέα δήλωση
του πρωθυπουργού για την αξιολόγηση. Πρέπει να ολοκληρωθεί, λέει, το ταχύτερο
δυνατό. Αλλά εκείνο που δεν διευκρίνισε είναι σε ποιον το λέει. ούτε ο δυστυχής
Τσακαλώτος, ούτε ο δύσμοιρος Κατρούγκαλος, ούτε οιοσδήποτε άλλος βρέθηκε χωρίς
να καταλάβει πώς και χωρίς να ξέρει τι να κάνει σε υπουργική καρέκλα.
Οχι
βουλευτική έδρα, αλλά ούτε καν πρόσκληση για να παρακολουθήσουν κοινοβουλευτική
συνεδρίαση δεν θα είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν οι περισσότεροι αν δεν υπήρχε
ο Τσίπρας.
Αρκετά έχει τραβήξει, λοιπόν, το παραμύθι των
συσκέψεων, των οδηγιών, των υποδείξεων και των συστάσεων. Κάπου πρέπει να μπει
επιτέλους μια τελεία. Και να αρχίσουμε να ξαναλέμε τα πράγματα με το όνομά
τους.
Οπως είναι ο Παπανδρέου που χρεώνεται την εμπλοκή με τα Μνημόνια και οι
Παπαδήμος, Σαμαράς και Βενιζέλος που πήραν τη σκυτάλη και τις ευθύνες μέχρι τον
Γενάρη του ’15, τώρα είναι ο Τσίπρας που έχει χρεωθεί τη συνέχεια. Κι αυτός θα
πρέπει να λογοδοτεί για όσα κάνει ή δεν κάνει.
Εχει απόλυτο δίκιο να λέει ότι μέσα σε αυτόν τον χρόνο
κέρδισε τρεις φορές την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Αλλά η εμπιστοσύνη του
δόθηκε και τις τρεις φορές για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και δυστυχώς γι’
αυτόν αλλά και για εμάς, καμία από τις αποστολές που του ανατέθηκαν δεν έφερε
σε πέρας.
Για έναν πολύ απλό λόγο. Διότι η έκβαση μιας αποστολής εξαρτάται από
τη σχετική απόφαση που θα πάρει κάποια στιγμή ο ηγέτης. Αν φυσικά είναι ηγέτης.
Ο δικός μας τη μοναδική που έχει πάρει έως τώρα είναι η υπογραφή ενός Μνημονίου
που δεν τολμά να εφαρμόσει.
