.Το θωρηκτό Αβέρωφ της κυβέρνησης

Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια, ώστε να δείχνει τόσο προβληματισμένος ο πρωθυπουργός. Αρκεί να φορέσει σακάκι στο ίδιο χρώμα με το παντελόνι του και να βάλει καμιά τριανταριά κιλά ακόμη...

Το αξιοθέατο που προκάλεσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην, ούτως ή άλλως, αδιάφορη Εκθεση της Θεσσαλονίκης ήταν ο παππούς Αλέκος ο Φλαμπουράρης. Η νωχελική και ελαφρώς άναρθρη παρουσία, με το σακάκι κρεμασμένο από τον ώμο του, θύμισε σε όλους ότι, ναι, ο παππούς παραμένει υπουργός, μολονότι παροπλισμένος. Το υπενθύμιζε η διόλου διακριτική συνοδεία των πέντε αστυνομικών φρουρών. Τεράστιοι, εκφοβιστικοί στην όψη, με το ακουστικό της ενδοεπικοινωνίας στο αυτί, δεν τον άφηναν στιγμή και ήσαν εκεί για να καταλαβαίνουν οι πάντες ότι ο Φλαμπουράρης παραμένει ένα σεβαστό σύμβολο του καθεστώτος Τσίπρα.

Θα έλεγα δε ότι, μετά την εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση στην Εκθεση, ο Φλαμπουράρης –άχρηστος πλέον, αλλά ηρωικός– είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν το θωρηκτό Αβέρωφ. (Το λεγόμενο θωρηκτό, διότι εμείς το αναγάγαμε, αριστίνδην, στην κατηγορία του θωρηκτού.) Θα πρότεινα, λοιπόν, να αξιοποιηθεί αναλόγως. Ας πούμε, να τον εγκαταστήσουν κάπου στο Φάληρο, να είναι προσβάσιμος στο κοινό, να γίνονται ξεναγήσεις και να χρησιμοποιείται και για εκδηλώσεις. Ακόμη και για γάμους – γιατί όχι;

Φραπέ στο χέρι για να ρουφάει ή, μάλλον, για να προσπαθεί να ρουφήξει από σφραγισμένο καλαμάκι, δεν είχε. Κακώς. Είναι το σήμα κατατεθέν του...

Η σφαλιάρα

Από τη συνέντευξη Τύπου, εντύπωση προκάλεσε η δημόσια αποδοκιμασία του πρωθυπουργού για τον θεωρούμενο ισχυρότερο υπουργό της κυβέρνησης, τον Ν. Παππά. Πολύ φυσικό ήταν να συμβεί, για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ήταν εμφανές ότι ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη είχε πολλά νεύρα και αρπαζόταν εύκολα, ενώ ο Παππάς είναι γενικώς τον τελευταίο καιρό όλο και πιο τρα-λα-λα, θαρρείς σε ένα μόνιμο «χάι». Δεύτερον, διότι ο Παππάς υποσχέθηκε στον Τσίπρα τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο και έφερε χάος. Τα προβλήματα και οι εκκρεμότητες στην αγορά, όπως τη ρύθμισε ο Παππάς, είναι τώρα περισσότερα και μεγαλύτερα από αυτά που υποτίθεται ότι τακτοποίησε.

Στο κάτω κάτω, τη χειρότερη και πιο χυδαία στιγμή του στη συνέντευξη Τύπου, όταν ρωτήθηκε για τις απολύσεις στα χωρίς άδεια κανάλια, την οφείλει προσωπικώς στον Παππά. Αυτός τον έμπλεξε σε μια πολύ άσχημη ιστορία, της οποίας το κόστος δεν έχει ακόμη φανεί. Τον φαντάζομαι, λοιπόν, να διακατέχεται από τη σχεδόν ανεξέλεγκτη επιθυμία να του τραβήξει το αυτί. Εστω και με τα λόγια, όπως το έκανε...
Σλουρπ!

Η πιο ανατριχιαστική στιγμή της συνέντευξης ήταν όταν ο Τσίπρας ρωτήθηκε από το ΑΠΕ αν θα φορέσει γραβάτα. Αυτό δεν ήταν απλό γλείψιμο, ήταν κανονική βοϊδογλειψιά. Σαν να τον πλησίασε ένα από αυτά τα αξιαγάπητα ζωντανά που βόσκουν στα λιβάδια και, χλουπ, να του έριξε μια με τη γλώσσα, που έπιασε όλο το πρόσωπο. Απορώ πώς δεν έπεσε από την καρέκλα του...

Και τα λοιπά

Ως προς την ουσία της υπόθεσης, απορώ με την ευπιστία όσων σχολιαστών ερμηνεύουν την εμφάνιση του Τσίπρα στη (Δ)ΕΘ ως ένδειξη μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Συμφωνώ, βέβαια, ότι αυτό προσπάθησε να δείξει, κυρίως αναφερόμενος στην Ευρώπη και την οικονομία. Ομως το ήθος και το ύφος της προσέγγισης του καθόλου δεν υποστήριξαν την προσπάθειά του, αντιθέτως την εξουδετέρωσαν. Ιδίως δε στην ερώτηση της δημοσιογράφου του Alpha σχετικά με τις απολύσεις στους σταθμούς που δεν έλαβαν άδεια.

Με την απάντηση που έδωσε, ο Τσίπρας μας είπε ότι τον ενδιαφέρει πρωτίστως να έχει πόρους το κράτος –για να τους διαθέτουν αυτός και η κυβέρνησή του–, ενώ αδιαφορεί για τις συνέπειες στους ανθρώπους. (Σοβιετική παιδεία έχει ο άνθρωπος. Τι να περιμένουμε;) Επίσης, συγκρίνοντας την υπόθεση της ΕΡΤ με εκείνη των ιδιωτικών σταθμών που δεν αδειοδοτήθηκαν (και πάλι στη σοβιετική λογική τού «ναι, αλλά και εσείς καταπιέζετε τους μαύρους»), έδειξε απροκάλυπτα ότι μεταξύ κρατικοδίαιτων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, αυτός προστατεύει τους πρώτους και αδιαφορεί για τους δεύτερους – όταν δεν εκνευρίζεται μαζί τους.

Η προσέγγιση του Τσίπρα στην πολιτική είναι ταξική και πολιτισμική. Περιχαρακώνει όπως μπορεί έναν κόσμο ψηφοφόρων εξαρτώμενων ολοσχερώς από το κράτος και επιχειρεί να τον εκφράσει κιόλας διά του ύφους του. Η αναίδεια, η καφενειακή μαγκιά και εξυπνάδα είναι μεν πηγαία και φυσικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, συγχρόνως όμως υποστηρίζουν και τον ψηφοθηρικό στόχο του. Δεν είναι ότι του ξεφεύγουν απλώς· τα λέει με σκοπιμότητα.

Η στρατηγική του Τσίπρα είναι διχαστική εκ των πραγμάτων, διότι μόνον διά του διχασμού μπορεί να ελπίζει στη συντήρηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ· και, όπως έδειξε με την παρουσία του στη (Δ)ΕΘ, την εφαρμόζει ύπουλα. Δεν ήταν τυχαία η συγκρατημένη περιφρόνηση για όσους δεν συμμερίζονται τις αξίες του (π.χ., «αυτά τα λέει η Νέα Δημοκρατία για να θρέφει τους ευυπόληπτους και συντηρητικούς πολίτες»), ούτε ότι στη χυδαία απάντηση που έδωσε στη δημοσιογράφο του Alpha έσπευσε να του συμπαρασταθεί και να σιγοντάρει ο πρωτάνθρωπος των Σφακίων...

Θράσος, όχι αστεία

Με το κλασικό ύφος του (του γέρικου κλαψιάρη βατράχου), ο πρόεδρος Λεβέντης επικρότησε πλήρως την «τάξη» που επέβαλε στο τηλεοπτικό τοπίο η κυβέρνηση Τσίπρα.

Οι συχνότητες, είπε, ήσαν «ποδοπατημένες». «Το τζάμπα  τελείωσε»,  πρόσθεσε.  Να λοιπόν σε τι ταιριάζει τόσο πολύ με τον Τσίπρα ο Λεβέντης: στο αβυσσαλέο θράσος. Διότι ο Λεβέντης έσπευσε από τους πρώτους τότε να καταλάβει μια συχνότητα, την οποία διατήρησε με νύχια, με δόντια, με κατάρες για καρκίνους κ.λπ., για να την πουλήσει αργότερα.

Παρ’ όλα αυτά έχει τώρα το θράσος να μιλάει. Να μου το θυμηθείτε ότι, αν συνεχίσουμε έτσι, ώς και ο Σώρρας θα μπει στη Βουλή...