.ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!

*ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ, ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟ* 

Αλλαγή δεδομένων από το μεσημέρι και μετά με το κλ ίμα στο ξενοδοχείο *Χίλτον* να είναι κλίμα συμφωνίας, την ίδια στιγμή που κορυφαίος παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών τόνισε ότι σχεδόν έχουμε λευκό καπνό. 

Ασφαλιστικό και κόκκινα δάνεια έχουν... κλείσει (όπου πληροφορίες αναφέρουν πως η ελληνική πλευρά εξασφάλισε κάτι που θεωρεί σημαντικό) παραμένει η διαφωνία για το αφορολόγητο, οι επικεφαλης και ο Ευ. Τσακαλώτος αναχωρούν για το Eurogroup που γίνεται αύριο το πρωί στο Αμστερνταμ. Τα τεχνικά κλιμάκια παρα... περισσότερα »

.Η μετάφραση ως αντίσταση στο καθεστώς της τυραννίας

Η άρση της λογοκρισίας  από το καθεστώς της δικτατορίας αποτελεί ένα κομβικό σημείο για την κατανόηση των ιδεολογικο - πολιτικών εξελίξεων στον χώρο της ελληνικής νεολαίας εκείνης της περιόδου.

Οι ιθύνοντες του καθεστώτος, υπό τη γενικότερη πεποίθηση του ακλόνητου της κυριαρχίας τους, προχώρησαν στην άρση της λογοκρισίας πυροδοτώντας  άθελά τους μια σημαντική εκδοτική δραστηριότητα και ένα τεράστιο ενδιαφέρον προς τις πολιτικές εξελίξεις στο δυτικό κόσμο και προς τα ρεύματα σκέψης της εποχής. Όχι,φυσικά, μόνο εκείνης της εποχής. Και ήταν η “μετάφραση” που άνοιγε ένα παράθυρο προς τον “έξω κόσμο”.  Μια εικόνα της κατάστασης που δημιουργήθηκε από την άρση της λογοκρισίας δίνουν οι μεταφράσεις κειμένων – μια ολόκληρη σελίδα –  σημαντικών διανοητών, αλλά και δημοσιογραφικών άρθρων  από περιοδικά και εφημερίδες της  “Δύσεως” στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Δε νομίζω να υπήρχε κάτι αντίστοιχο τότε στον υπόλοιπο ελληνικό τύπο. Αλλά από τη μεταπολίτευση και δώθε, το φύλλο άρχισε να ολισθαίνει, αργά αλλά σταθερά, προς το συντηρητισμό, το λαϊκισμό και, τελικώς, μετατράπηκε σε φερέφωνο ενός ακατέργαστου εθνικισμού “κεντρώου” τύπου.

Εκεί, όμως, όπου η άρση της λογοκρισίας απελευθέρωσε δυνάμεις είναι οι εκδόσεις. Εδώ εμφανίσθηκε μια έντονη μεταφραστική δραστηριότητα, η συστηματική μελέτη της οποίας ανήκει στα desiderata της επιστημονικής έρευνας, σχετικώς με την δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 και την πνευματική κατάσταση της χώρας κατά τη διάρκεια της. Η μετάφραση, ως μορφή διανοητικής αντίστασης στο καθεστώς της “Επταετίας”, χρήζει ιδιαίτερης  μελέτης.Εξαγορεύω αυτές τις σκέψεις με αφορμή την ανακάλυψη της μετάφρασης ενός βιβλίου του πρώιμου Alain Badiouσε βιβλιοθήκη του δήμου Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου, Le concept de modele. Introduction a une epistemologie materialiste des mathematiques,  το οποίο είχε κυκλοφορήσει στα γαλλικά από τις εκδόσεις Francois Maspero [Paris] το 1970. [Στην αγγλόφωνη wikepedia  αναφέρεται ως έτος έκδοσης το 1969 και παρουσιάζεται ως το πρώτο φιλοσοφικό έργο του Alain Badiou!]

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τον Φώτη Σίμουκαι κυκλοφόρησε στη σειρά “Θεαίτητος” των εκδόσεων “Καστανιώτη” το 1972, δύο ή τρία χρόνια δηλαδή μετά την κυκλοφορία του στα γαλλικά. Ο Φώτης Καραμήτσος , διευθυντής της “Σειράς”,  έγραψε τον πρόλογο [σ. 9- 24] με τον τίτλο Αμφιλεγόμενα. Μεθοδολογία και προβληματισμοί . Η ελληνική έκδοση τυπώθηκε στο τυπογραφείο Προμηθεύς, Ρήγα Παλαμήδου 5 το Μάρτιο του 1972 σε 2000 αντίτυπα.

Στο τέλος του βιβλίου αναφέρονται και μια σειρά άλλοι τίτλοι βιβλίων που ήδη είχαν κυκλοφορήσει ή θα κυκλοφορούσαν προσεχώς  από τις εκδόσειςΚαστανιώτη στη σειρά “Θεαίτητος”. Στα ήδη κυκλοφορούντα μεταφρασμένα βιβλία συγκαταλέγονται τα ακόλουθα: Louis Couffignal: Έννοιες Βάσεις, Κυβερνητική [ εκδόθηκε το 1971 στην Αθήνα], RobertBlanche, Αξιωματική μέθοδος, John von Neumann, Ηλεκτρονικός υπολογιστής και ανθρώπινος εγκέφαλος [εκδόθηκε το 1972 στην Αθήνα], Norbert Wiener, Θεός και μηχανή. Στις “προσεχείς εκδόσεις” περιλαμβάνονταν οι ακόλουθοι τίτλοι βιβλίων:

 Norbert Wiener, Cybernetics, Ross Ashby, Εισαγωγή στην κυβερνητική,Ross Ashby, Σχέδιο για έναν εγκέφαλο, Γιάννης Ξενάκης, Μουσική-Αρχιτεκτονική, O’ Lange, Εισαγωγή στην Οικονομική κυβερνητική, Ludwig Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus, Jean Ladriere,  Τα όρια των φορμαλισμών, Jean Piaget, Στρουκτουραλισμός, Robert Kalivoda, Marx και Freud.

Επίσης ανακοινώθηκε ότι από “το Σεπτέμβρη του 1972 θα κυκλοφορήσει από τη συλλογή “Θεαίτητος” περιοδική έκδοση με γενικό τίτλο ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ περιέχουσα ξένα και ελληνικά άρθρα πάνω στην κρίση, τα όρια και την κριτική των σύγχρονων επαναστατικών δεδομένων στις επιστήμες, τη γλώσσα, την τεχνολογία και τις κοινωνικές δομές”.

Η ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Alain Badiouκυκλοφόρησε με διαφοροποιημένο τίτλο, δηλαδή: Εισαγωγή στην διαλεκτική επιστημολογία. Και τον εξής υπότιτλο: Θεωρία των μοντέλων.

Για να έχουμε μια εικόνα από την αλαζονεία των δικτατόρων για την υποτιθέμενη επιδοκιμασία της πολιτικής τους – ο συνεργάτης της δικτατορίαςΔημήτριος Τσάκωνας, θεωρεί ότι το καθεστώς είχε παρόμοια αποδοχή από τον ελληνικό λαό με εκείνη που είχε κατά την Κατοχή το ΕΑΜ! – και την πλήρη άγνοια τους για τη σημασία της ιδεολογικής  ηγεμονίας παραθέτω το απόσπασμα στο εξώφυλλο της έκδοσης από το βιβλίο του Alain Badiou: 

 «… η αστική πολιτική οικονομία πραγματώνεται στην κατασκευή μοντέλων ισόρροπης επέκτασης: εδώ ακόμη, το μοντέλο  αναχαιτίζει την καπιταλιστική ‘αταξία’, όχι με τη γνώση της αιτίας της (ή με τη βοήθεια της μαρξιστικής επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών και την κατανόηση της πάλης των τάξεων), αλλά μέσω μιας τεχνικής εικόνας που εκφράζει την ολοκλήρωση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Η  “επέκταση” παρουσιαζόμενη σαν κανόνας με προοδευτικό περιεχόμενο είναι στην πραγματικότητα το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των δομών μέσα στις οποίες γεννιέται το  κέρδος…

Η “ισορροπία” είναι ο κανόνας ασφάλειας ενάντια στον παροξυσμό των αντιφάσεων, και τον πολιτικό κίνδυνο της ανόδου στα άκρα της πάλης των τάξεων. Τα επεκτατικά μοντέλα ισορροπίας, με το πρόσχημα ότι παίρνουν στα σοβαρά το αντικείμενό τους (την οικονομία των “βιομηχανικών κοινωνιών”), εξαντικειμενίζουν τους σκοπούς των ταξικών τους συμφερόντων. 

Μια εθνική οικονομία σε ισόρροπη επέκταση εμφανίζει το αιτιολογικό να ικανοποιείται από τις κρατικές παρεμβάσεις εν ονόματι του “γενικού συμφέροντος”. Μέσα από αυτή την εικόνα το μοντέλο ενοποιεί εξωτερικά μια οικονομική πολιτική, τη νομιμοποιεί και αποκρύπτοντας την αιτία της την εμφανίζει σαν κανόνα του.

Έχει μεγάλη σημασία να δείξουμε πως η οικονομετρική υποδούλωση και η αυξανόμενη χρήση των δήθεν “μαθηματικών μοντέλων” στην οικονομία είναι μια από τις πλέον καθαρές μορφές του ρεβιοζιονισμού, ή η παρεκτροπή από την ίδια την καρδιά του καλύτερου συστατικού μέρους τους μαρξισμού, και η αναπόφευκτη ευθυγράμμιση με τους αντικειμενικούς σκοπούς της αστικής τάξης”.

Παρόμοια κείμενα άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα σε ένα καθεστώς που είχε τον αντικομμουνισμό ως βασικό χαρακτηριστικό του! Το γεγονός φανερώνει από τη μία την πεποίθηση των δικτατόρων ότι ελέγχουν πλήρως την κατάσταση, από την άλλη την περιφρόνησή, απαξίωση, εντέλει την υποτίμηση του κινδύνου για κάθε εξουσία, που προέρχεται από το χώρο των ιδεών.

Από τις μεταφράσεις της περιόδου της δικτατορίας  μπορούν να κατανοηθούν και εκείνα τα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία επηρέασαν την ελληνική νεολαία της περιόδου και οδήγησαν στην  κλιμακούμενη ισχυροποίηση του φοιτητικού κινήματος και την πολιτική κορύφωσή του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα οποία ερμηνεύτηκαν τότε από υποστηρικτές του καθεστώτος ως ελληνική εκδοχή του περίφημου “Μάη του ‘68”.

Από το εύρος και το είδος των μεταφράσεων την περίοδο της δικτατορίας, μπορούν να συναχθούν και μια σειρά από συμπεράσματα για τον πολιτικό πολιτισμό της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου: ενδιαφέρον θα είχε να εξετάσει κάποιος ποιες εξελίξεις διακόπτονται ή επικαλύπτονται, π.χ. από την ακατάσχετη μετάφραση συγγραφέων χαμηλού επιπέδου του λεγόμενου “μαρξισμού-λενινισμού” σοβιετικού τύπου που ακολουθεί τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ή μεταφράσεις διαφόρων εξίσου χαμηλής ποιότητας κειμένων, στο πλαίσιο της θεωρίας της εξάρτησης, η οποία φαίνεται ότι ασκούσε επιρροή στην αριστερή πτέρυγα και την νεολαία του τότε ΠΑΣΟΚ.

 Το βιβλίο του Κώστα Σκανδαλίδη Η Αριστερά στη δίνη της χιλιετίας, αν και γράφεται σε μετέπειτα χρόνο και έχει άλλες προθέσεις, καταγράφει με ανάγλυφο τρόπο τα αναγνώσματα και τα ακούσματα μιας ολόκληρης γενιάς - όχι μόνο του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.

Σήμερα, σε μια περίοδο που η Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της (νεοφιλελεύθερη, παλαιοσυντηρητική, νεοσυντηρητική, ακροδεξιά και ναζιστική) προσπαθεί να δυσφημήσει τις αναζητήσεις και τους αγώνες των γενιών εκείνης της εποχής, στις οποίες, εκτός των άλλων, οφείλεται σε μεγάλο μέρος και η ελληνική εκδοχή της “silent revolution”, η ανάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας από τους φορείς ενός ανατρεπτικού δημοκρατικού λαϊκού κινήματος, αποτελεί προϋπόθεση για την αποδέσμευση της χώρας από τους διεθνείς καταναγκασμούς και την εθνική ταπείνωση.

.Το κρίμα του χρήματος

Παλι καλά που το παραδέχτηκε ο Τζορτζ Κλούνεϊ, πως τα 353.000 δολάρια είναι εξωφρενικό ποσό, ό,τι κι αν γεύτηκε κανείς μαζί του στην εκδήλωση οικονομικής υποστήριξης της Χίλαρι Κλίντον. Και τον φημισμένο «χίον οίνον» των αρχαίων αν πετύχαιναν σε σώο αμφορέα, καταποντισμένο στη δροσιά, και τον απολάμβαναν κουβεντιάζοντας για το μέλλον τους, δηλαδή για το μέλλον της ανθρωπότητας, και πάλι θα τους βάραινε ο λογαριασμός. 

Αυτή η (σχεδόν) ταύτιση του μέλλοντος των μεγιστάνων-χορηγών με το μέλλον της ανθρωπότητας είναι και ο λόγος που δεν ισχύει εδώ το παροιμιώδες «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί». 

Πως είναι λογικό να νοιαζόμαστε για ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, καθώς και στις υποϋπερδυνάμεις τύπου Ρωσίας και Κίνας, το ξέρουμε πολύ πριν από το «φαινόμενο της πεταλούδας».

Εχουν τα δικά τους συστήματα βέβαια οι Αμερικανοί, τις δικές τους τεχνικές στην υποστήριξη των πολιτικών της αρεσκείας τους, και πρωτίστως των υποψήφιων προέδρων. 

Εμείς, παλιακοί, παραμένουμε στον αστερισμό των κουπονιών, που πάντως είναι η Μικρή Αρκτος μπροστά στον αστερισμό των εξαρτησιογόνων κομματικών θαλασσοδανείων από ιδιωτικές τράπεζες, τη Μεγάλη Αρκτο δηλαδή. Στις ΗΠΑ προτιμούν τη φανερή και απευθείας ενίσχυση των επιλέκτων τους, η οποία μπορεί και να ισοδυναμεί με απευθείας ανάθεση έργου: «Ελαβες; Θα δώσεις». Τι; Εργα ας πούμε.

 Κι αν οι υποστηρικτές σου ασχολούνται με τις μπίζνες των όπλων, εξακολουθητικά ασυναγώνιστες, τότε ένα από τα έργα που θα υποχρεωθείς να τους προσφέρεις ανταμειπτικά ενδέχεται να είναι ο πόλεμος. Σε ξένες γειτονιές βέβαια. Οχι στην αυλή σου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μας νοιάζει αν θα καεί η ξένη πίτα. Επειδή θα καούμε κι εμείς μαζί της. Εχει συμβεί. 

Και τίποτε πιο εύκολο από το να ξανασυμβεί. Κι αν το μυαλό μας παγώνει στο ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος, δηλαδή πλανητάρχης, που θα αποφασίζει για ζωή και για θάνατο, δεν μπορεί να το ζεστάνει η λογική τού μη χείρονος, που λέει «Χίλαρι Κλίντον». Και μόνο αυτά τα αχώνευτα 353.000 δολάρια μάλλον θα καταδίκαζαν οποιονδήποτε υποψήφιο σε κάθε άλλη χώρα.

Αλλά είπαμε. Οι Αμερικανοί έχουν τα χούγια τους. Και τις ανοχές τους. Αν και η απροσδόκητη αντοχή του άλλου υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών, του Μπέρνι Σάντερς, ίσως δείχνει ότι βρήκαν το όριό τους οι ανοχές αυτές – προς τα λόμπι, τη Γουόλ Στριτ, τη διαπλοκή, που δεν αθωώνεται, βέβαια, επειδή γίνεται στο φως της μέρας. Το ότι η κ. Κλίντον ίσως γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένα δέλεαρ. 

Πιθανόν το μοναδικό, εκτός και συνεκτιμήσουμε την υπόσχεσή της ότι θα δημοσιοποιήσει τα περί εξωγήινων κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα της περίφημης Περιοχής 51, στη Νεβάδα. Αρκεί όμως αυτό για να ισοφαρίσει τις αρνητικότατες σκέψεις που προκαλούν και στο πιστό της ακροατήριο τα γεύματα των 353.000 δολαρίων, όταν μάλιστα ο Σάντερς ζητάει ενίσχυση μόλις 27 δολαρίων;

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.Αν πρώτα δεν τρελαθεί...

Θα παραιτηθεί ο Τσακαλώτος; Το ερώτημα κυκλοφορεί πολύ την τελευταία εβδομάδα, αφότου δηλαδή δημοσιεύθηκε το μανιφέστο των «53». Θα παραιτηθεί ο επικεφαλής της διαπραγμάτευσης περί την αξιολόγηση, μετά την ολοκλήρωσή της; Aδηλον παντί πλην ή τω θεώ. Εγώ αυτό που μπορώ να προβλέψω είναι ότι, αν συνεχίσει έτσι, ο Γιούκλιντ θα τρελαθεί ή, χάριν ακριβείας, θα αποτρελαθεί. 

Εκτός, βέβαια, αν ο άνθρωπος προλάβει να παραιτηθεί προτού του στρίψει. Δεν χρειάζονται τίποτε ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλήξει κάποιος στο δικό μου συμπέρασμα. Αρκεί να διαβάσει προσεκτικά το περί ου ο λόγος κείμενο, προϊόν πανελλαδικής συνδιάσκεψης των «53».

Η ομάδα «53+» (πενήντα τρεις πλας), στην οποία περίοπτο θέση έχει ο υπουργός Οικονομικών, είναι η πραγματική καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιστέκεται στον όποιο ελάχιστο ρεαλισμό της κυβέρνησης. 

Πρόκειται για μια τάση αμετακίνητων μαρξιστών, με καθαρό προσανατολισμό προς τον κομμουνισμό (το λένε αλλιώς, βέβαια...) και συνέπεια στις πιο ακραίες και παλαβές θέσεις που περιελάμβαναν τα κατά καιρούς προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς τη σύνθεσή τους, εκτός από τον προσφιλή μου Γιούκλιντ, μετέχουν άλλοι δέκα βουλευτές στην τάση, επιφανέστεροι των οποίων είναι ο Θ. Δρίτσας με την κυρία Τασία, η κυρία Θεανώ και ο Σάκης Παπαδόπουλος (αυτός που βλέπει εκλογές ή δημοψήφισμα). Από τους μη κοινοβουλευτικούς γνωστότερος είναι ο «δικαιωματιστής» Π. Λάμπρου με το μόρτικο καπελίνο του.

Με το τελευταίο κείμενό τους, οι «53+», κατά κάποιο τρόπο, χαρτογραφούν το εσωτερικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που εξακολουθεί να σοβεί, παρά την περυσινή διάσπαση και την αποχώρηση των Λαφαζανιστών. Από τις κάπου 4.000 λέξεις του κειμένου, αξιοπρόσεκτο είναι ότι περίπου το ένα τέταρτο απαντά στα ερωτήματα ποιοι είναι οι «53+» και γιατί παρεμβαίνουν τώρα. Με αυτή την τέλεια αφορμή και σε ύφος συγκρατημένου λυρισμού, οι συγγραφείς μάς εκθέτουν τα εσώψυχά τους, τις ευαισθησίες και τους καημούς τους. Στην πραγματικότητα, απαντούν στο ερώτημα «γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε» – κάτι το οποίο προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός από τους ίδιους. 

Αυτός ο ναρκισσισμός, όμως, είναι βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Αριστεράς, διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατορθώνουν να στέκονται εκτός πραγματικότητας αισθάνονται φορείς της σωτηρίας των άλλων, οπότε η παρατεταμένη ενατένιση του εαυτού τους στον καθρέπτη είναι, κατά κάποιο τρόπο, απόδειξη της άδολης αγάπης τους για τους άλλους.

Ας δούμε πρώτα τι ενώνει τους «53+», με τα δικά τους λόγια. Τους ενώνουν το «ρεύμα του κριτικού μαρξισμού» και ο κοινός στρατηγικός στόχος, «που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία». 

Εξίσου ευθέως δηλώνουν ότι τους ενώνει η επιδίωξη της πανευρωπαϊκής ανατροπής του καπιταλισμού: «Είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας εναλλακτικές, δρόμους και τρόπους επαναθεμελίωσης (σ.σ. της Ευρώπης) σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη σημερινή». Τους ενώνουν και διάφορα δευτερεύοντα, όπως «η μάχη για τις Σκουριές, που έχει κεντρικά πολιτικά και αξιακά στοιχεία».

Οι θέσεις στις οποίες καταλήγουν είναι ότι για να διασωθεί η αριστερή διακυβέρνηση (διότι γι’ αυτή νοιάζονται πρωτίστως...) πρέπει να τονίζεται πάντα ότι «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» και, ταυτοχρόνως, να εφαρμόζεται το παράλληλο πρόγραμμα της κυβέρνησης. Το τελευταίο «υπονομεύει το μνημόνιο ή, για να το πούμε διαφορετικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία». 

Γιατί συγκρουσιακή; Διότι «το παράλληλο πρόγραμμα είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ταυτόχρονα με τον μετασχηματισμό του κράτους, αλλά και την αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος», δηλαδή σοσιαλισμός για όσους δεν καταλαβαίνουν την υγειονομική διατύπωση του Γιούκλιντ. Με λίγα λόγια, αντίσταση εκ των έσω και υπονόμευση των σχέσεων με τους εταίρους. Αυτό είναι το παιχνίδι για τους «53+».

Επειδή, δε, πιστεύουν ακράδαντα στον κοινό στρατηγικό στόχο, δεν τίθεται ζήτημα γι’ αυτούς αποχώρησης από την κυβέρνηση: «Το ερώτημα ως δίλημμα είναι κάλπικο. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μας επιτρέπουν να παίζουμε τον ρόλο μας». 

Εξηγώντας τις συμμαχίες που εννοούν, κατ’ αρχάς απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, «που έχει πρώτη ευθύνη για τις δραματικές εξελίξεις». Προκρίνουν, ειδικά για τη λειτουργία της κυβέρνησης, τις «ανοιχτές θύρες»· η κυβέρνηση, δηλαδή, «να εντάσσει στη λογική της τις πλατείες, την άμεση σχέση με τον κόσμο που κινείται και κάτι έχει να πει».

 (Παρεμπιπτόντως, ιδού πώς μας προέκυψαν Καρανίκας και άλλα ταλέντα...) Αλλωστε, συνεχίζουν, μόνον έτσι θα αντισταθούν και θα ξηλώσουν το «παλαιό». Το τελευταίο είναι ο μπαμπούλας: είναι «η αόρατη αυταρχική εξουσία», που «όσο παραμένει στη θέση της, στη λογική “το κράτος έχει συνέχεια”, τόσο θα ακυρώνονται νομοθετικές ή άλλες (σ.σ.: αγωνιστικές;) πρωτοβουλίες».

 Η απάντηση, λοιπόν, στο «παλαιό» μπορεί να είναι μόνο «η αντιαυταρχική, αντικατασταλτική και αντιαπαγορευτική πολιτική».

Ιδεώδης επίλογος γι’ αυτή την περίληψη μετά σχολιασμού είναι η παρακάτω εμβληματική και εμπνευσμένη πρόταση, που θα μπορούσε να ήταν και πολεμική ιαχή των «53+»: «Προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία». (Πολύ φλύαρη για πολεμική ιαχή, αλλά αυτή είναι η Αριστερά...)

Με τον Τσίπρα, λοιπόν, να δέχεται τέτοια πίεση εκ των έσω, οι πληροφορίες της γερμανικής Bild, που τον φέρουν να παρακαλεί τη Μέρκελ να κατανοήσει το πολιτικό πρόβλημά του, δεν πρέπει να απέχουν πολύ από την αλήθεια. Αλλωστε, τόσο κόπο έκανε χθες στη Βουλή, στη συζήτηση προ ημερησίας για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια, προκειμένου να ικανοποιήσει τις αντιαυταρχικές, αντικατασταλτικές και αντιαπαγορευτικές πεποιθήσεις των «53+». 

Το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης (αυτό που διαπιστώνει ο Δραγασάκης και διαψεύδει η Γεροβασίλη) είναι πραγματικό.

Αλλά ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε, με την αγωνία μας για την τύχη του Γιούκλιντ, του πιο αγαπημένου μου καρτούν από αυτή την κυβέρνηση. Θα παραιτηθεί ή όχι; Ο εσωτερικός διχασμός του πρέπει να είναι αφόρητος! Είναι, αλλά ο Γιούκλιντ αντέχει. Κάθε public school boy με οικονομική άνεση που αγωνίζεται με την Αριστερά ξέρει να τα βγάζει πέρα με εσωτερικούς διχασμούς και αντιφάσεις...

  ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

.Ευθύνες που θα ζητήσουν τιμωρία

Όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την εξουσία, όλα φαινόταν (και ήταν στην πράξη) πολύ πιο ευοίωνα από το καλοκαίρι του 2012 που ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά.

Κι όμως, ο μεν Σαμαράς παρέδωσε τελικά μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης καλύτερη οικονομία από αυτή που παρέλαβε, ο δε Τσίπρας κατάφερε να τα κάνει όλα «κούγκι»!

Παρόλο που όταν παρέλαβε ο Τσίπρας, πήρε μια οικονομία σε (έστω αναιμική) ανάπτυξη, πήρε πρωτογενές πλεόνασμα, πήρε αρχή αντιστροφής της αύξησης της ανεργίας.

Εκτός αυτών, στην διάρκεια της 15μηνης διακυβέρνησής του στάθηκε και ιδιαίτερα τυχερός τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά για λόγους που καμιά σχέση δεν είχαν με την ικανότητά του ως Πρωθυπουργός της χώρας.

Το πετρέλαιο έφτασε στα 30 $ την ώρα που ο Σαμαράς το αγόραζε στα 100 $.

Το Ευρώ «μαλάκωσε» από το 1,4 $ σχεδόν στο 1,05 $, πράγμα ευνοϊκότατο για τις εξαγωγές της χώρας και αποτρεπτικό για τις εισαγωγές, άρα καλό για το εμπορικό ισοζύγιο.

Η ΕΚΤ και ο ίδιος ο Ντράγκι, άνοιξη του ’15 ξεκίνησε την δική του επεκτατική νομισματική πολιτική, λες και την είχε παραγγελία η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα χώρα μας.

Τέλος, πήραν σχεδόν έτοιμες μερικές μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις (Ελληνικό, αεροδρόμια, λιμάνι Πειραιά), που περίμεναν μονάχα την τζίφρα τους για να προχωρήσουν.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι «κατάφεραν» να τα τινάξουν όλα στον αέρα.

Αρνήθηκαν την έτοιμη αξιολόγηση και την προληπτική πιστωτική γραμμή.

Εξαφάνισαν το πρωτογενές πλεόνασμα, εξαέρωσαν τις καταθέσεις, πάγωσαν την τάση μείωσης της ανεργίας.

Κράτησαν – και κρατούν ακόμη – ομπρέλα στα λεφτά της ΕΚΤ, μείωσαν τις εξαγωγές αντί να τις αυξήσουν, τραίναραν τις ιδιωτικοποιήσεις (πάγωσαν το Ελληνικό) και όσες υπέγραψαν, προσπάθησαν και προσπαθούν να τις υποβαθμίσουν – εξοβελίσουν.

Τελικά, φάγανε όλα τα διαθέσιμα της χώρας αρνούμενοι τα χρήματα των «τοκογλύφων» και μετά υπέκυψαν μοιραίοι και άβουλοι σε όλα, χρεώνοντας την Ελλάδα μερικά αχρείαστα δις ευρώ, αφού πρώτα παίξανε ολόκληρη οπερέτα – διαπραγμάτευση, οδήγησαν τον λαό σε ένα αστείο δημοψήφισμα και έκλεισαν τις τράπεζες!

Όλα ετούτα, προσπάθησαν στην συνέχεια να τα «νομιμοποιήσουν» βαπτίζοντάς τα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ των εκλογών – εξπρές της 20ης Σεπτεμβρίου, που τις κέρδισαν υποσχόμενοι παράλληλα προγράμματα και δίκαιη κατανομή των βαρών.

Όμως και πάλι υπαναχώρησαν αμέσως μετά τη νίκη τους! Άφησαν επίτηδες την αξιολόγηση να βαλτώσει επί εξάμηνο, άνοιξαν τα σύνορα της χώρας στους λαθρομετανάστες με άλλοθι τους πρόσφυγες, επέτρεψαν στις τρελές ΜΚΟ να κουμαντάρουν κυριολεκτικά τα σύνορα, τα λιμάνια, σχεδόν την ίδια την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Και τώρα, στο παρά πέντε ενός ακόμη αδιεξόδου, μιλάνε πάλι για δημοψηφίσματα και εκλογές αρνούμενοι πεισματικά να αναλάβουν τις ευθύνες της πατρότητας και το κόστος της εφαρμογής του 3^ου και μεγαλύτερου μνημονίου που έφεραν στην χώρα.

Είναι φανερό λοιπόν, πως βάσει σχεδίου ή από παντελή ανικανότητα, αυτοί οι άνθρωποι – ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και η παρέα τους – επέφεραν στην χώρα την μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στο συντομότερο δυνατόν διάστημα.

Όσο και αν προσπαθούν να καμουφλάρουν αυτή την ζημιά πίσω από τις (υπαρκτές) ευθύνες προηγούμενων κυβερνήσεων, η δική τους συνεισφορά σε αυτήν, είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστη στην μονάδα του χρόνου, αν και ακόμη αφανής για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Όταν όμως οι ευθύνες τους για την διαφαινόμενη διάλυση της οικονομίας αποκτήσουν οντότητα, όταν ο ελληνικός λαός αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής, όταν ξυπνήσει μια μέρα ο κόσμος και καταλάβει πως η Πατρίδα μας έχει πάει δεκαετίες πίσω στο χρόνο, τότε, να είναι σίγουροι πως οι ευθύνες αυτές θα αποκτήσουν και ονοματεπώνυμο.

Και τότε, οι ευθύνες που θα ζητήσουν επιτακτικά τιμωρία, θα είναι κυριολεκτικά τρομακτικές. Και η τιμωρία που θα επισύρουν για τους φταίχτες, θα είναι φωτεινό παράδειγμα και σκοτεινό σημείο ταυτόχρονα, στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον καιρός για διορθωτικές κινήσεις, υπαναχωρήσεις και συμψηφισμούς. Είχαν όλες τις ευκαιρίες και βάσει σχεδίου ή λόγω πολιτικής επιπολαιότητας τις απεμπόλησαν.

Δυστυχώς για αυτούς, θα είναι αδύνατον στο άμεσο μέλλον να διαφύγουν της σκληρής αλλά δίκαιης τιμωρίας που τους αναμένει.

.Το EURO 2016 είχαν βάλει στόχο οι τζιχαντιστές

Όπως αναφέρει η γαλλική εφημερίδα «Liberation», ο Μοχάμεντ Αμπρινί, ο βομβιστής με το καπέλο που βρισκόταν στο πλευρό των καμικάζι του αεροδρομίου Ζάβεντεμ και συννελήφθη την Παρασκευή, ομολόγησε κατά την ανάκρηση ότι το Ισλαμικό Κράτος θα χτυπούσε κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Ο Αμπρινί δεν έδωσε στις αρχές περισσότερες πληροφορίες λέγοντας ότι ο ίδιος δεν γνώριζε περισσότερα, απλά είχε ακούσει συζητήσεις στις οποίες άλλα μέλη του Ισλαμικού Κράτους οργάνωναν το χτύπημα στα γαλλικά γήπεδα.

Σημειώνεται ότι το ενδεχόμενο τρομοκρατικής επίθεσης στη γαλλική πρωτεύουσα κατά τη διάρκεια του EURO 2016, απασχολεί εδώ και καιρό τις αρχές της χώρας.

Ήδη Γάλλοι αστυνομικοί εκπαιδεύονται και εξασκούνται σε σενάρια επιθέσεων, την ώρα που στις τάξεις των οπαδών υπάρχει φόβος και προβληματισμός για το αν πρέπει να ακολουθήσουν τις ομάδες τους για να παρακολουθήσουν τους αγώνες στη Γαλλία.

Πάντως οι γαλλικές αρχές δηλώνουν έτοιμες για ν' αντιμετωπίσουν τον κάθε κίνδυνο.

.Αλληλέγγυοι ή «επαναστάτες»;

Τ​​ην περασμένη εβδομάδα συνέβησαν κάποια γεγονότα τα οποία μοιάζει να μην ανησυχούν κανένα. Μια ομάδα προσφύγων-μεταναστών έχει αποκλείσει την Εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Ευζώνων, στο ύψος του Πολυκάστρου και ζητούν ταυτότητες από τους οδηγούς να περάσουν.

 Κάποιος φορτηγατζής που μεταφέρει φρούτα στη Σουηδία, δεν περνά· ο επόμενος βρίζει τους «μαύρους» που δεν τον αφήνουν να δουλέψει στη χώρα του. Επειτα από λίγο εμφανίζεται κι ένα φορτηγάκι απροσδιόριστων «Αλληλέγγυων» για να ταΐσει τους νέους αγωνιστές του δρόμου (Alpha 5.4.2016).

Την ίδια μέρα μια ομάδα, άγνωστων επίσης, που αυτοπροσδιορίζονται «Αλληλέγγυοι», μοιράζει χαρτιά στους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν κατασκηνώσει στο λιμάνι του Πειραιά και τους καλεί να αρνηθούν, αν θέλουν, τη μεταφορά τους σε καταυλισμό προσφύγων και να «παλέψουν μαζί για ν’ ανοίξουν τα σύνορα, να αρθεί η ρατσιστική συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας σε συνεργασία με τον ελληνικό νόμο και να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις...».

Την επόμενη, μια ομάδα σαράντα προσφύγων και μεταναστών παίρνει τον Ηλεκτρικό από τον Πειραιά, κατεβαίνει στην Πλατεία Συντάγματος για να κατασκηνώσει και να ανασυστήσουν το σκηνικό των Αγανακτισμένων του 2011. Μαζί τους και κάποιοι απροσδιόριστοι «Αλληλέγγυοι».

 Στη Χίο πάλι, υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ «Αλληλέγγυων» και κατοίκων, που βαφτίστηκαν συλλήβδην «ακροδεξιοί» χωρίς βέβαια να αποκλείουμε και την ύπαρξη τέτοιων.

Γεννάται όμως ένα ερώτημα. Πέραν των πραγματικών «Αλληλέγγυων», οι οποίοι βοηθούν με περίσσευμα ψυχής πρόσφυγες και μετανάστες, ποιοι είναι οι άλλοι που ανερυθριάστως χρησιμοποιούν τους δυστυχείς εκπατρισμένους;

Ποιος πιστοποιεί την «Αλληλεγγύη» τους και ποιος είναι σίγουρος ότι δεν έχουμε μια επανάληψη του φαινομένου των «γνωστών-αγνώστων», διαφόρων δηλαδή που κρύβονται μέσα στο μεγάλο σώμα των ειρηνικών διαδηλωτών και θέλουν να πυροδοτήσουν επαναστατικές εξελίξεις, κάνοντας μπάχαλο τις πόλεις; Ο πρωθυπουργός κάτι είπε για «τον έλεγχο της πληροφόρησης να τον έχουν παρα-οργανώσεις με τον μανδύα των ΜΚΟ που κατευθύνουν τους ανθρώπους αυτούς σε συνθήκες περαιτέρω εκμετάλλευσης». 

Κατήγγειλε συγκεκριμένα «την ενθάρρυνση των προσφύγων ενδεχομένως και από ομάδες που έχουν τον τίτλο των “εθελοντών” τόσο στο να παραμείνουν στην Ειδομένη, παραπληροφορώντας τους με φυλλάδια ότι αν προσέλθουν στα ανοιχτά κέντρα υποδοχής θα συλληφθούν, θα φυλακιστούν και θα απελαθούν, τόσο όμως και από την ενθάρρυνσή τους να περπατήσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, με κίνδυνο ιδίως για τα μικρά παιδιά, να χάσουν τη ζωή τους, για να περάσουν τη μεθόριο και να βρεθούν στην απέναντι πλευρά».

Εκτοτε, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Οχι μόνο δεν μάθαμε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τέτοιες «εγκληματικές προσπάθειες», αλλά κάποιοι από αυτούς κανονίζουν πού θα μένουν οι πρόσφυγες. Πιστεύουν προφανώς ότι δημιουργούν μια νέα «επαναστατική μάζα», ενώ η κυβέρνηση λιάζεται.

Την εποχή της «γκράντε διαπραγμάτευσης», με τα πουκάμισα έξω, ο συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος είχε γράψει για κ. Αλέξη Τσίπρα: «Προτιμάει να βλέπει τα πράγματα να σέρνονται και να εκφυλίζονται, παρά να τα κόβει με το σπαθί του (και σ’ αυτό, λένε, μοιάζει εκπληκτικά με τον Κώστα Καραμανλή)» (facebook 9.5.2015). 

Δυστυχώς, την προηγούμενη αβελτηρία του πρωθυπουργού την πληρώσαμε ακριβά με τα capital controls. Την νυν –που είναι και βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής– φοβόμαστε ότι θα την πληρώσουμε ακριβότερα. Εκτός αν η κυβέρνηση ξεκουνηθεί... 

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.Πορεία αποσυνθέσεως

Κ​​ατήγγειλε ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και ειδικότερα τον περιώνυμο κ. Πόουλ Τόμσεν και τη ρουμανικής καταγωγής υφισταμένη του, ότι «παίζει τις καθυστερήσεις» για να εξαναγκασθεί η Ελλάς να συνομολογήσει συμφωνία ασύμφορη για τα συμφέροντα των πολιτών της χώρας.

Αλλά επί της ουσίας αυτό σημαίνει η λέξη «διαπραγμάτευση», ιδιαίτερα όταν το ένα μέρος έχει περιέλθει σε θέση οικτρής αδυναμίας. Πέραν τούτου «καθυστερήσεις έπαιξαν» όλες οι πολιτικές κυβερνήσεις από το 2010, και καθ’ υπερβολήν ο συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, βασιζόμενες σε «πλεονεκτήματα», που απεδείχθησαν ανύπαρκτα.

Από την πλευρά του ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει εδώ και λίγες εβδομάδες κατά τον πλέον επίμονο τρόπο θέμα προώρων εκλογών, που στην πολιτική ζωή του τόπου ενέχει θέση ελιξηρίου, ανεξαρτήτως κόμματος ή ιδεολογίας ή ηγέτη με πιθανότητες να κατακτήσει κάποια στιγμή την εξουσία.

Δεν θέτει σε αμφισβήτηση η στήλη αυτή την ορθότητα της επιλογής του προέδρου του Ν.Δ. Ούτως ή άλλως, ο κ. Μητσοτάκης θα ενεργήσει κατά την κρίση του. Περίσκεψη, ωστόσο, μπορεί κανείς να εκφράσει για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος.

Από τον Μάιο του 2010, όταν συνομολογήθηκε το πρώτο μνημόνιο της Ελλάδος με τους δανειστές, πέρασαν από την πολιτική σκηνή της χώρας πέντε πρωθυπουργοί, περιλαμβανομένων ενός τεχνοκράτη και ενός υπηρεσιακού. Διεξήχθησαν τέσσερις εθνικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα, και ευρισκόμεθα εκ νέου στο «σημείο μηδέν».

Οι εκλογές αποτελούν δικλείδα ασφαλείας, αλλά η συχνότητά τους μπορεί να υπονομεύσει το αντιπροσωπευτικό σύστημα, όταν εκ των πραγμάτων είναι ανέφικτη η εκ βάθρων αλλαγή πολιτικής. Αυτή η αδήριτη πραγματικότητα διέλυσε τον μύθο της Αριστεράς, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία.

Κάποιοι θα έσπευδαν να παραλληλίσουν τη σημερινή κατάσταση με την αντίστοιχη της περιόδου 1965-67, αλλά ατυχώς είναι πολύ χειρότερη εκείνης. Τότε το διεθνές σύστημα ήταν σταθερότατο και οι επιπτώσεις στην οικονομία ήσαν σχεδόν ανύπαρκτες. Συμβαίνει το αντίθετο ακριβώς στη σημερινή συγκυρία.

Το πραξικόπημα του Απριλίου 1967 ήταν το τελευταίο σκίρτημα (μοιραίο για την Ελλάδα και την Κύπρο) επίορκων αξιωματικών του ΙΔΕΑ, μίας οργανώσεως που δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα στο Στέμμα στη δεκαετία του ’50 και ανέτρεψε τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, όταν απέτυχε να τον καταστήσει συνεργό.

Το γεγονός ότι αντίστοιχος πυρήνας δεν υφίσταται στις Ενοπλες Δυνάμεις αποτελεί παρηγορία μεν, αλλά μικρά. 

Η Ελλάς ακολουθεί εδώ και μία εξαετία πορεία διαρκούς αποσυνθέσεως σε περιβάλλον απελπιστικής ρευστότητος, με μείζον πρόβλημα εσωτερικής ασφαλείας λόγω του μεταναστευτικού.

Η απουσία λειτουργικού συστήματος χαρακτηρίζει σήμερα τη χώρα. Εκ των πραγμάτων η Ελλάς υφίσταται απλώς και μόνον, διότι εκούσα άκουσα κινείται εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, σαφέστατα διεπόμενου από άτεγκτους κανόνες, που όμως αγνόησαν επί τριάντα πέντε χρόνια οι κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως και σήμερα αντιμετωπίζουμε σωρευτικά τις επιπτώσεις.

Θα ήμασταν σοφότεροι και ίσως ευτυχέστεροι εάν καθίστατο αντιληπτό ότι το επιτίμιο της πολιτικής αφροσύνης τόσων ετών δεν πρόκειται να λήξει σύντομα. Πολλά περισσότερα πρέπει να αλλάξουν στην Ελλάδα από όσα φαντάζονται ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης. 

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΟΛΙΟΥ Ο «μαύρος» και ο «κόκκινος» φασισμός είναι πάλι εδώ

Πριν από μερικές ημέρες τα νεοφασιστάκια της Χρυσής Αυγής είδαν ξανά φως και μπήκαν. Έκαναν επεισόδια, συνεπικουρούμενα βεβαίως από τους «αλληλέγγυους», απείλησαν δημοσιογράφους, επιτέθηκαν με πτυσσόμενα γκλόμπ και γενικά έδειξαν ότι… επιστρέφουν δριμύτεροι.

Μετά από μια περίοδο «χειμερίας νάρκης» με εντολή βεβαίως του αρχηγού, τώρα παρουσία του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη πάτησαν ξανά το πόδι τους στο λιμάνι. Εκεί που είχαν τραυματίσει σοβαρά ανθρώπους και λίγα χιλιόμετρα από το σημείο που δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα. Με αφορμή το Προσφυγικό και την ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει ένα μείζον εθνικό πρόβλημα, η Χρυσή Αυγή, παρά το γεγονός ότι εκκρεμεί η δίκη για εγκληματική συμμορία, βγαίνει ξανά από το αυγό της και απειλεί.

Ο «μαύρος» φασισμός είναι και πάλι εδώ, θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί όσο το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, η ίδια η υπόσταση της χώρας θα κινδυνεύουν από τους ανίκανους ιδεοληπτικούς. Είναι εύκολο οι νεοναζί να πουλήσουν και πάλι «πατριωτισμό». Είναι εύκολο να κερδίσουν ψήφους παίζοντάς τους «Έλληνες πατριώτες». Το κενό που αφήνει η κυβέρνηση γεμίζουν. Και ευχαριστούν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει γίνει ο καλύτερος χορηγός της Χρυσής Αυγής με τις πράξεις του. Στο Μαξίμου παίζουν επικίνδυνο παιχνίδι αφήνοντας τους Χρυσαυγίτες να ξεσαλώνουν, βοηθούμενοι και από εξωνημένους αστυνομικούς. Θα το βρουν μπροστά τους αν νομίζουν ότι έτσι θα κόψουν τη δυναμική της Νέας Δημοκρατίας.

Αλλά δεν είναι μόνο ο «μαύρος» φασισμός που απειλεί την ίδια την Ελλάδα. Είναι και ο «κόκκινος» ή οι παραλλαγές αυτού. Εδώ και μήνες για παράδειγμα οι αναρχικοί του «Ρουβίκωνα» κάνουν ό,τι γουστάρουν στη χώρα. Τη μία μπουκάρουν και σπάνε τον Τειρεσία, την άλλη επιτίθενται σε διαδηλώσεις. Μόλις προχθές πηγαίνουν, διαλύουν τα γραφεία μιας εφημερίδας, ανενόχλητοι φεύγουν αν και το αστυνομικό τμήμα είναι μόλις 150 μέτρα, συλλαμβάνονται δύο και αφήνονται ελεύθεροι.

Μην ξεχνάμε το σημαντικότερο. Πριν μερικές εβδομάδες κάνουν «παρέλαση» στα Εξάρχεια, κρατώντας όπλα στα χέρια τους, λες και είναι η πολιτοφυλακή που ετοιμάζεται για τον πόλεμο.

Δεν τους ξέρει η κυβέρνηση; Δεν μπορεί να τους πιάσει; Δεν μπορεί να σταματήσει ή να περιορίσει τη δράση τους; Γιατί τους αφήνει ανεξέλεγκτους; Και μέχρι πότε δηλαδή θα απειλούν, θα σπάνε και θα διαλύουν κάθε έννοια νομιμότητας σ’ αυτή τη χώρα;

Το αστείο παρατράβηξε και θα πρέπει να το προσέξουν και οι «αριστερές» εφημερίδες που ασχολούνται μόνο με τη δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής και δεν καταδικάζουν και τον Ρουβίκωνα. Μπορεί να τους ενοχλεί η «θεωρία των άκρων» αλλά είναι πραγματικότητα. Αριστερός ή ακροδεξιός φασισμός είναι το ίδιο απειλητικός για την Ελλάδα, τη Δημοκρατία, την κοινωνία. Μπορεί στη μία περίπτωση φανερά βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου να υποδαυλίζουν τα επεισόδια. Αλλά στην άλλη κρυφά κάποιοι βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν με την ανοχή τους δύναμη στους μπαχαλάκηδες να απειλούν ό,τι δεν αρέσει στην κυβέρνηση.

Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε με τα αποβράσματα, απ’ όποια πλευρά του πολιτικού φάσματος κι αν ανήκουν.

.Ακριβά πυροτεχνήματα

Η κυβέρνηση έχει μια μοναδική ικανότητα. Βάζει η ίδια μπροστά της τις πέτρες στις οποίες θα σκοντάψει. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω, όπου οδηγηθήκαμε σε capital controls· το ίδιο έγινε με το μεταναστευτικό που κατέληξε στα «Νταχάου της Ειδομένης»· αυτό έκανε και με τη διαχείριση των συνομιλιών Τόμσεν-Βελκουλέσκου που διέρρευσαν στα WikiLeaks.

Τα αδιέξοδα που δημιουργεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν οφείλονται μόνο στην απειρία των κυβερνητικών στελεχών. Πρόκειται για ένα μείγμα αμάθειας, αλαζονείας και ωχαδελφισμού. Πρωτίστως όμως οφείλονται σε μια αντίληψη της πολιτικής, που όπως έλεγε και νεότερος ο κ. Τσίπρας «μεγάλη (σ.σ. επικοινωνιακή) φασαρία θαυμάσια κατάσταση». Για όλα τα προβλήματα η κυβέρνηση δεν παρουσιάζει κάποια λύση. Εχει έτοιμη μια καμπάνια που εμπεριέχει τη σπίλωση όλων των άλλων (και ουχί μόνο των αντιπάλων της) και κατόπιν τη δικαιολόγηση των δικών της καταστρεπτικών πεπραγμένων.

Σε αυτή την επικοινωνιακή τακτική οφείλεται εν πολλοίς και το έλλειμμα εμπειρίας της κυβέρνησης ως οργανισμού. Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στελέχη που να γνωρίζουν τα βασικά για τη λειτουργία του κράτους, των αγορών, της Ευρώπης των νέων διεθνών τάσεων κ.λπ. και αφετέρου έχουν συκοφαντήσει ασυστόλως όποιον θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας δεν μιλάει με κανένα πρώην πρωθυπουργό –πλην κάποιων επαφών που είχε με τον κ. Κώστα Καραμανλή– ακριβώς επειδή σε όλους έσουρε τα πάντα. 

Κακό θα έκανε στον ίδιο και στη χώρα, αν συμβουλευόταν π.χ. τον κ. Λουκά Παπαδήμο, για θέματα του τραπεζικού συστήματος, τον κ. Κώστα Σημίτη για θέματα Ευρώπης, αν χρησιμοποιούσε τον κ. Γιώργο Παπανδρέου με τη βαριά ατζέντα των διεθνών επαφών που ο τελευταίος έχει; Δεν θα τον προειδοποιούσε κάποιος από τους πρώην υπουργούς Οικονομικών ότι η διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω και με κορώνες του στυλ «τα δάνεια προς την Ελλάδα ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» οδηγεί στην καταστροφή των capital controls;

Ενας από τους λίγους υπουργούς που είχε –εκτός των αλλοπαρμένων του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ– προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα θα βρεθεί στριμωγμένη στη δίνη του προσφυγικού ήταν ο κ. Γιάννης Πανούσης που έφυγε απειλούμενος, ακόμη και για τη ζωή του. Αυτό πολλαπλασιάζεται στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών της διοίκησης, της διπλωματίας, των επιχειρήσεων κ.λπ. με αποτέλεσμα ο στρατηγικός σχεδιασμός της χώρας να βρίσκεται στα χέρια ενός σερβιτόρου, απόφοιτου σχολής ΤΕΙ.

Το τελευταίο επικοινωνιακό κατόρθωμα της κυβέρνησης δεν ήταν οι υποκλοπές των συνομιλιών μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ· αν και όλοι υποπτεύονται την ΕΥΠ, τρέχα-γύρευε ποιος τις έκανε. Ηταν η καταστροφική διαχείρισή τους. Για ένα καλό πρωτοσέλιδο, για μια καλή κουβέντα από τους συνήθεις Αριστερούς, η κυβέρνηση άρχισε να παίζει πάλι θέατρο αντίστασης με επωδό το «γκόου μπακ μαντάμ Βελκουλέσκου».

Ετσι υπονόμευσε για ακόμη μια φορά τη θέση της χώρας αλλά κατέστρεψε και τη στρατηγική της που είχε στο επίκεντρο τη μείωση του χρέους και τα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Ξέρει τι κάνει; Φοβόμαστε πως όχι και, ακόμη χειρότερα, ο λογαριασμός κι αυτής της παράστασης θα πέσει στα κεφάλια μας. 

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

.«Για το καλό μας» – πάλι καλά

«Ελπίζω ότι για το καλό των Ελλήνων θα βρούμε μια λύση σύντομα». Αυτή είναι η πιο συγκινητική, η πιο ανθρώπινη ατάκα στον διάλογο του κ. Πόουλ Τόμσεν, διευθυντή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ΔΝΤ, με την κ. Ντέλια Βελκουλέσκου, την επικεφαλής της αποστολής του Ταμείου στην Αθήνα. Τη χρησιμοποιεί, μάλιστα, δύο φορές, προφανώς συγκινημένος και ο ίδιος. 

Του οφείλουμε, λοιπόν, ευγνωμοσύνη εσαεί για τον μοντέρνο φιλελληνισμό του, για την όλη δράση του «για το καλό των Ελλήνων». Ή «για χάρη των Ελλήνων», σύμφωνα με άλλη μετάφραση του διαλόγου που αποκαλύφθηκε από τα WikiLeaks. Ή «προς το συμφέρον των Ελλήνων», σύμφωνα με όσα επανέλαβε, όσο αλαζονικότερα μπορούσε, η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, στην απαντητική της επιστολή προς τον πρωθυπουργό.

Ευγνωμοσύνη οφείλουμε και στην κ. Βελκουλέσκου, που αναγνώρισε ότι οι Ελληνες διαπραγματευτές «κάνουν κάτι», δεν είναι καθηλωμένοι σε «ιδεοληψίες» και σε «κόκκινες γραμμές», από καιρό ξεθωριασμένες άλλωστε. Αυτό που κάνουν όμως δεν αρκεί για την ανάκαμψη, την ανάπτυξη, τον τερματισμό της ύφεσης, την αναζωογόνηση της πραγματικής οικονομίας. Και πρωτίστως για την αποπληρωμή των χρεών. «Είναι πολύ λίγο». Αυτή έφα.

Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι περισσότερο. Κάτι πολύ περισσότερο και όχι «ιστορίες Μίκυ Μάους», όπως εξήγησε με φιλολογική εμβρίθεια ο κ. Τόμσεν: Και νέες περικοπές συντάξεων. Και νέα μείωση του αφορολογήτου – και τα πέντε χιλιάρικα πολλά είναι. Και νέα αύξηση του ΦΠΑ. Και νέα μείωση των μισθών του Δημοσίου. Και βλέπουμε. Διότι ακόμα κι αν δοθούν όλα τούτα (με κίνητρο και δέλεαρ την απομείωση του χρέους, οι συζητήσεις για την οποία όλο ξεκινούν κι όλο βαλτώνουν), θα επινοηθούν άλλα. Σκληρότερα. Απομυζητικότερα. Διαλυτικότερα της κοινωνίας και της οικονομίας.

Πώς θα επιβληθούν; Παλιά μου τέχνη... Διά της βίας. Της οικονομικής βίας. Με όπλο ένα «γεγονός», όπως αποκαλούν οι δολοπλοκούντες σε άψογα ουδέτερη γλώσσα τον εκβιασμό της εσκεμμένης ή και σχεδιασμένης ασφυξίας: της χρεοκοπίας. 

Το ιστορικό μιας κυνικότατης δολοπλοκίας είναι, άλλωστε, η αποκαλυφθείσα συζήτηση των δύο στελεχών του ΔΝΤ. Του λοιπού ο διάλογος Τόμσεν - Βελκουλέσκου μπορεί να διδάσκεται στα πανεπιστήμια του κόσμου, σαν επιτομή της νεομακιαβελικής οικονομικής σκέψης: πώς στραγγαλίζεις μια χώρα «για το καλό της», «προς το συμφέρον της».

Μπορεί επίσης, χάρη και στις θεατρικές του αρετές, να παρασταθεί ο διάλογος στο πλαίσιο του χρονικά πιεζόμενου Φεστιβάλ Αθηνών, εκτός και απαιτηθούν υπέρογκα πνευματικά δικαιώματα από τους βαθύσοφα και μεγαλόκαρδα διαλεγόμενους. Δεν θα λείψουν οι θεατές, αφού όλοι μας είμαστε ήδη θεατές μιας συζήτησης που αφορά τη μοίρα μας κι ωστόσο ελάχιστα μπορούμε να την επηρεάσουμε.

 Στις πρώτες θέσεις θα βρίσκονται αυτοδικαίως όσοι στην Ελλάδα εμφανίζονται βέβαιοι πως οι σχεδιασμοί του ΔΝΤ, φανεροί και κρυφοί, γίνονται όντως «για το καλό μας». Ακόμη και τα λάθη του, που κάθε τόσο αναγνωρίζει, «προς το συμφέρον μας» είναι.

 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

.«Ψηφίστε τα μέτρα γιατί χανόμαστε»!

Στο δημοτικό σχολείο, τα παιδάκια της 3ης δημοτικού, δηλαδή 8 ετών περίπου, όταν τσακώνονται μεταξύ τους για ψύλλου πήδημα λένε: «Είσαι χαζός» και απαντά ο άλλος «όχι εσύ είσαι χαζός». Κάπως έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας με την παιδική κυβερνητική χορωδία του απαντά στο ΔΝΤ και την Λαγκάρντ που τον είπε «ανόητο» σε ό,τι αφορά τις διαρροές περί «συνωμοσίας Τόμσεν» για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα αν δεν δεχθεί τα νέα μέτρα.

Την ίδια φρασεολογία χρησιμοποιούν και οι φιλικές (γλίτσες το λένε αλλιώς) προς τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδες, τα ίδια είπε ο Τσίπρας και στην Κ.Ο. την οποία συγκάλεσε για άγνωστο λόγο. Να πει τι; Να στείλει μηνύματα σε ποιους; Όποιος είχε το κουράγιο να ακούσει τον «κουρασμένο» πρωθυπουργό θα καταλάβαινε ότι ξέμεινε από επιχειρήματα. Το γεγονός και μόνο ότι είπε πως έχει ευρεία υποστήριξη από τους Ευρωπαίους στην κόντρα με το ΔΝΤ δείχνει ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εδώ επανέφεραν το Grexit στο τραπέζι και οι Γερμανοί στήριξαν την Λαγκάρντ και ο Τσίπρας είδε στήριξη; Από ποιον; Από τον Ολάντ; Έλεος δηλαδή.

Όμως, για όλα φταίνε οι άλλοι. Ο Τσίπρας μπροστά στα αδιέξοδά του, σε μια ανέμπνευστη ομιλία απέδειξε για πιο λόγο συγκάλεσε την Κ.Ο. Σκοπός του ήταν να κατασκευάσει τους εχθρούς που θα χρειαστεί τώρα που πλησιάζουν τα δύσκολα. Οι εχθροί είναι τρεις: Κατ' αρχάς το ΔΝΤ που θέλει να δημιουργήσει κρίση στην Ευρώπη, όπως είπε ο «προφήτης» πρωθυπουργός.

Κατά δεύτερον είναι τα περισσότερα ΜΜΕ που πολεμούν λυσσαλέα την λαοπρόβλητη αυτή κυβέρνηση που αγωνίζεται για το καλό της χώρας και έσωσε την Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Και κατά τρίτον φταίει η... νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία και κυρίως ο Κυριάκος και ο Άδωνις που είναι υποστηρικτές του ΔΝΤ.

Αυτές οι τρεις «πηγές» που βγάζουν εχθρούς αντιπαλεύουν τους αγώνες που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Τσίπρας. Είναι βολική η κατασκευή εχθρών, το έκανε και πέρυσι ο πρωθυπουργός και είδαμε που έφτασε η χώρα. Όπως και πέρυσι όντας σε αδιέξοδο ο κ. Τσίπρας κατασκεύασε νέους στόχους και προέτρεψε τους βουλευτές του να τους χτυπήσουν. Γιατί τα δύσκολα πλησιάζουν. Και αυτά είναι τα σκληρά μέτρα κατά των μισθωτών και συνταξιούχων που θα πάρει χωρίς μάλιστα καμιά δέσμευση για διευθέτηση του χρέους. Για πρώτη φορά ο Τσίπρας αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο εγκατάλειψης του μεγάλου στόχου της Ελλάδας, της διευθέτησης του χρέους

. Όπως είπε: «Το ζήτημα είναι ότι αυτοί που τάχα μας υποστηρίζουν δεν ζητούν κούρεμα χρέους αλλά μέτρα πολύ σκληρότερα από όσα το καλοκαίρι συμφωνήσαμε. Και τα ζητούν με το πρόσχημα του χρέους. Αρνούνται την εφαρμογή της συμφωνίας που οι ίδιοι υπέγραψαν. Και μας λένε εφαρμόστε κι άλλα μέτρα κι εμείς θα σας στηρίξουμε στη συζήτηση για το χρέος. 

Η συμφωνία του Ιουλίου είναι που προβλέπει τη συζήτηση για το χρέος. Όσοι βάζουν ως προαπαιτούμενο αυτά τα μέτρα για το χρέος είναι σα να σου λένε "πήδα από τον 5ο όροφο και εγώ θα σε υποστηρίξω". Η συμφωνία περιλαμβάνει δέσμευση για το χρέος χωρίς να περιλαμβάνει ακρότητες. Υπογράψαμε μια συμφωνία που θα τηρήσουμε κατά γράμμα. Αλλά ως εδώ. Δεν θα δώσουμε χιλιοστό παραπάνω από όσα η συμφωνία περιλαμβάνει».

Ουσιαστικά λέει ότι ενδεχομένως να μην υπάρξει συζήτηση για το χρέος ή αυτή να είναι περιορισμένη και χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Πετά τη μπάλα στην εξέδρα, ρίχνει το πρόβλημα στο διηνεκές, όταν αυτός θα βρίσκεται κάπου και θα χαίρεται που άλλοι θα τρέχουν να βρουν λύσεις.

Βεβαίως για όλα φταίει η ΝΔ και τα ΜΜΕ που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Μια χώρα που καταρρέει και το ξέρουν όλοι, που το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις άλλωστε, είναι για τον κ. Τσίπρα «κατασκεύασμα» των εχθρικών media και της αντιπολίτευσης.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση δεν είναι παραδεισένια. Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Αλλά η κατάσταση δεν είναι όπως την περιγράφουν τα επιτελεία του κ. Μητσοτάκη», είπε. Έτσι είναι αν έτσι νομίζει..

«Οι εξελίξεις θα είναι θετικές. Αλλά είναι κρίσιμο να κρατάμε ανοιχτές τις χαραμάδες της αλήθειας που διαστρεβλώνεται από τη μεγαλύτερη πλειοψηφία των ΜΜΕ. Θα υπάρξουν και Κασσάνδρες και κήρυκες της καταστροφής. Θα διαψευστούν. Αλλά χρειάζεται πίστη και επιμονή. Θα προχωρήσουμε στην αξιολόγηση και στον διαγωνισμό για τις άδειες και θα ξεπεράσουμε τον κάβο», τόνισε. Ακριβώς αυτό. Οι Κασσάνδρες είναι αυτές που φταίνε για το κακό χάλι της χώρας. 

Για την οικονομία που έχει παγώσει, για το προσφυγικό, για την εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις. Είναι η εικόνα ενός πανικόβλητου πρωθυπουργού που χάνει την εξουσία και με τερτίπια προσπαθεί να κρατήσει συσπειρωμένους τους βουλευτές του. Πιθανότατα να το καταφέρει, όμως, η αλήθεια θα φανεί στο πεζοδρόμιο, στην κοινωνία στα χωριά και τις πόλεις που δεν τολμούν να πάνε οι βουλευτές γιατί πέφτει ξύλο.