Κατήγγειλε ο πρωθυπουργός και
πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και
ειδικότερα τον περιώνυμο κ. Πόουλ Τόμσεν και τη ρουμανικής καταγωγής υφισταμένη
του, ότι «παίζει τις καθυστερήσεις» για να εξαναγκασθεί η Ελλάς να συνομολογήσει
συμφωνία ασύμφορη για τα συμφέροντα των πολιτών της χώρας.
Αλλά επί της ουσίας αυτό σημαίνει
η λέξη «διαπραγμάτευση», ιδιαίτερα όταν το ένα μέρος έχει περιέλθει σε θέση
οικτρής αδυναμίας. Πέραν τούτου «καθυστερήσεις έπαιξαν» όλες οι πολιτικές κυβερνήσεις
από το 2010, και καθ’ υπερβολήν ο συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ,
βασιζόμενες σε «πλεονεκτήματα», που απεδείχθησαν ανύπαρκτα.
Από την πλευρά του ο νέος πρόεδρος
της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει εδώ και λίγες εβδομάδες κατά τον πλέον
επίμονο τρόπο θέμα προώρων εκλογών, που στην πολιτική ζωή του τόπου ενέχει θέση
ελιξηρίου, ανεξαρτήτως κόμματος ή ιδεολογίας ή ηγέτη με πιθανότητες να
κατακτήσει κάποια στιγμή την εξουσία.
Δεν θέτει σε αμφισβήτηση η στήλη
αυτή την ορθότητα της επιλογής του προέδρου του Ν.Δ. Ούτως ή άλλως, ο κ.
Μητσοτάκης θα ενεργήσει κατά την κρίση του. Περίσκεψη, ωστόσο, μπορεί κανείς να
εκφράσει για την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος.
Από τον Μάιο του 2010, όταν
συνομολογήθηκε το πρώτο μνημόνιο της Ελλάδος με τους δανειστές, πέρασαν από την
πολιτική σκηνή της χώρας πέντε πρωθυπουργοί, περιλαμβανομένων ενός τεχνοκράτη
και ενός υπηρεσιακού. Διεξήχθησαν τέσσερις εθνικές εκλογές και ένα δημοψήφισμα,
και ευρισκόμεθα εκ νέου στο «σημείο μηδέν».
Οι εκλογές αποτελούν δικλείδα ασφαλείας,
αλλά η συχνότητά τους μπορεί να υπονομεύσει το αντιπροσωπευτικό σύστημα, όταν
εκ των πραγμάτων είναι ανέφικτη η εκ βάθρων αλλαγή πολιτικής. Αυτή η αδήριτη
πραγματικότητα διέλυσε τον μύθο της Αριστεράς, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την
εξουσία.
Κάποιοι θα έσπευδαν να
παραλληλίσουν τη σημερινή κατάσταση με την αντίστοιχη της περιόδου 1965-67,
αλλά ατυχώς είναι πολύ χειρότερη εκείνης. Τότε το διεθνές σύστημα ήταν
σταθερότατο και οι επιπτώσεις στην οικονομία ήσαν σχεδόν ανύπαρκτες. Συμβαίνει
το αντίθετο ακριβώς στη σημερινή συγκυρία.
Το πραξικόπημα του Απριλίου 1967
ήταν το τελευταίο σκίρτημα (μοιραίο για την Ελλάδα και την Κύπρο) επίορκων
αξιωματικών του ΙΔΕΑ, μίας οργανώσεως που δημιουργούσε διαρκώς προβλήματα στο
Στέμμα στη δεκαετία του ’50 και ανέτρεψε τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, όταν απέτυχε
να τον καταστήσει συνεργό.
Το γεγονός ότι αντίστοιχος πυρήνας
δεν υφίσταται στις Ενοπλες Δυνάμεις αποτελεί παρηγορία μεν, αλλά μικρά.
Η Ελλάς
ακολουθεί εδώ και μία εξαετία πορεία διαρκούς αποσυνθέσεως σε περιβάλλον απελπιστικής
ρευστότητος, με μείζον πρόβλημα εσωτερικής ασφαλείας λόγω του μεταναστευτικού.
Η απουσία λειτουργικού συστήματος
χαρακτηρίζει σήμερα τη χώρα. Εκ των πραγμάτων η Ελλάς υφίσταται απλώς και
μόνον, διότι εκούσα άκουσα κινείται εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, σαφέστατα
διεπόμενου από άτεγκτους κανόνες, που όμως αγνόησαν επί τριάντα πέντε χρόνια οι
κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως και σήμερα αντιμετωπίζουμε σωρευτικά τις
επιπτώσεις.
Θα ήμασταν σοφότεροι και ίσως
ευτυχέστεροι εάν καθίστατο αντιληπτό ότι το επιτίμιο της πολιτικής αφροσύνης
τόσων ετών δεν πρόκειται να λήξει σύντομα. Πολλά περισσότερα πρέπει να αλλάξουν
στην Ελλάδα από όσα φαντάζονται ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης.
