Η κυβέρνηση έχει μια μοναδική
ικανότητα. Βάζει η ίδια μπροστά της τις πέτρες στις οποίες θα σκοντάψει. Αυτό
έγινε κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω, όπου
οδηγηθήκαμε σε capital controls· το ίδιο έγινε με το μεταναστευτικό που
κατέληξε στα «Νταχάου της Ειδομένης»· αυτό έκανε και με τη διαχείριση των
συνομιλιών Τόμσεν-Βελκουλέσκου που διέρρευσαν στα WikiLeaks.
Τα αδιέξοδα που δημιουργεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν οφείλονται μόνο στην απειρία των κυβερνητικών στελεχών. Πρόκειται για ένα μείγμα αμάθειας, αλαζονείας και ωχαδελφισμού. Πρωτίστως όμως οφείλονται σε μια αντίληψη της πολιτικής, που όπως έλεγε και νεότερος ο κ. Τσίπρας «μεγάλη (σ.σ. επικοινωνιακή) φασαρία θαυμάσια κατάσταση». Για όλα τα προβλήματα η κυβέρνηση δεν παρουσιάζει κάποια λύση. Εχει έτοιμη μια καμπάνια που εμπεριέχει τη σπίλωση όλων των άλλων (και ουχί μόνο των αντιπάλων της) και κατόπιν τη δικαιολόγηση των δικών της καταστρεπτικών πεπραγμένων.
Σε αυτή την επικοινωνιακή τακτική οφείλεται εν πολλοίς και το έλλειμμα εμπειρίας της κυβέρνησης ως οργανισμού. Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στελέχη που να γνωρίζουν τα βασικά για τη λειτουργία του κράτους, των αγορών, της Ευρώπης των νέων διεθνών τάσεων κ.λπ. και αφετέρου έχουν συκοφαντήσει ασυστόλως όποιον θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας δεν μιλάει με κανένα πρώην πρωθυπουργό –πλην κάποιων επαφών που είχε με τον κ. Κώστα Καραμανλή– ακριβώς επειδή σε όλους έσουρε τα πάντα.
Τα αδιέξοδα που δημιουργεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν οφείλονται μόνο στην απειρία των κυβερνητικών στελεχών. Πρόκειται για ένα μείγμα αμάθειας, αλαζονείας και ωχαδελφισμού. Πρωτίστως όμως οφείλονται σε μια αντίληψη της πολιτικής, που όπως έλεγε και νεότερος ο κ. Τσίπρας «μεγάλη (σ.σ. επικοινωνιακή) φασαρία θαυμάσια κατάσταση». Για όλα τα προβλήματα η κυβέρνηση δεν παρουσιάζει κάποια λύση. Εχει έτοιμη μια καμπάνια που εμπεριέχει τη σπίλωση όλων των άλλων (και ουχί μόνο των αντιπάλων της) και κατόπιν τη δικαιολόγηση των δικών της καταστρεπτικών πεπραγμένων.
Σε αυτή την επικοινωνιακή τακτική οφείλεται εν πολλοίς και το έλλειμμα εμπειρίας της κυβέρνησης ως οργανισμού. Αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στελέχη που να γνωρίζουν τα βασικά για τη λειτουργία του κράτους, των αγορών, της Ευρώπης των νέων διεθνών τάσεων κ.λπ. και αφετέρου έχουν συκοφαντήσει ασυστόλως όποιον θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας δεν μιλάει με κανένα πρώην πρωθυπουργό –πλην κάποιων επαφών που είχε με τον κ. Κώστα Καραμανλή– ακριβώς επειδή σε όλους έσουρε τα πάντα.
Κακό θα έκανε στον ίδιο και
στη χώρα, αν συμβουλευόταν π.χ. τον κ. Λουκά Παπαδήμο, για θέματα του
τραπεζικού συστήματος, τον κ. Κώστα Σημίτη για θέματα Ευρώπης, αν
χρησιμοποιούσε τον κ. Γιώργο Παπανδρέου με τη βαριά ατζέντα των διεθνών επαφών
που ο τελευταίος έχει; Δεν θα τον προειδοποιούσε κάποιος από τους πρώην υπουργούς
Οικονομικών ότι η διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω και με κορώνες του στυλ
«τα δάνεια προς την Ελλάδα ήταν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» οδηγεί στην
καταστροφή των capital controls;
Ενας από τους λίγους υπουργούς που είχε –εκτός των αλλοπαρμένων του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ– προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα θα βρεθεί στριμωγμένη στη δίνη του προσφυγικού ήταν ο κ. Γιάννης Πανούσης που έφυγε απειλούμενος, ακόμη και για τη ζωή του. Αυτό πολλαπλασιάζεται στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών της διοίκησης, της διπλωματίας, των επιχειρήσεων κ.λπ. με αποτέλεσμα ο στρατηγικός σχεδιασμός της χώρας να βρίσκεται στα χέρια ενός σερβιτόρου, απόφοιτου σχολής ΤΕΙ.
Το τελευταίο επικοινωνιακό κατόρθωμα της κυβέρνησης δεν ήταν οι υποκλοπές των συνομιλιών μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ· αν και όλοι υποπτεύονται την ΕΥΠ, τρέχα-γύρευε ποιος τις έκανε. Ηταν η καταστροφική διαχείρισή τους. Για ένα καλό πρωτοσέλιδο, για μια καλή κουβέντα από τους συνήθεις Αριστερούς, η κυβέρνηση άρχισε να παίζει πάλι θέατρο αντίστασης με επωδό το «γκόου μπακ μαντάμ Βελκουλέσκου».
Ετσι υπονόμευσε για ακόμη μια φορά τη θέση της χώρας αλλά κατέστρεψε και τη στρατηγική της που είχε στο επίκεντρο τη μείωση του χρέους και τα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Ξέρει τι κάνει; Φοβόμαστε πως όχι και, ακόμη χειρότερα, ο λογαριασμός κι αυτής της παράστασης θα πέσει στα κεφάλια μας.
Ενας από τους λίγους υπουργούς που είχε –εκτός των αλλοπαρμένων του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ– προειδοποιήσει ότι η Ελλάδα θα βρεθεί στριμωγμένη στη δίνη του προσφυγικού ήταν ο κ. Γιάννης Πανούσης που έφυγε απειλούμενος, ακόμη και για τη ζωή του. Αυτό πολλαπλασιάζεται στο επίπεδο των μεσαίων στελεχών της διοίκησης, της διπλωματίας, των επιχειρήσεων κ.λπ. με αποτέλεσμα ο στρατηγικός σχεδιασμός της χώρας να βρίσκεται στα χέρια ενός σερβιτόρου, απόφοιτου σχολής ΤΕΙ.
Το τελευταίο επικοινωνιακό κατόρθωμα της κυβέρνησης δεν ήταν οι υποκλοπές των συνομιλιών μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ· αν και όλοι υποπτεύονται την ΕΥΠ, τρέχα-γύρευε ποιος τις έκανε. Ηταν η καταστροφική διαχείρισή τους. Για ένα καλό πρωτοσέλιδο, για μια καλή κουβέντα από τους συνήθεις Αριστερούς, η κυβέρνηση άρχισε να παίζει πάλι θέατρο αντίστασης με επωδό το «γκόου μπακ μαντάμ Βελκουλέσκου».
Ετσι υπονόμευσε για ακόμη μια φορά τη θέση της χώρας αλλά κατέστρεψε και τη στρατηγική της που είχε στο επίκεντρο τη μείωση του χρέους και τα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Ξέρει τι κάνει; Φοβόμαστε πως όχι και, ακόμη χειρότερα, ο λογαριασμός κι αυτής της παράστασης θα πέσει στα κεφάλια μας.
